TERAZ

Kolejny raz obudził go dźwięk deszczu uderzającego w okno, znowu czekała bezsenna noc. Minęło wiele lat od tamtych wydarzeń a on dalej nie mógł wewnętrznie się pozbierać. Dręczące koszmary nawiedzały go tak często, jak się dało. Jego życie skupia się tylko i wyłącznie na pracy, nauce no i czasem zrobieniu zakupów i zadbaniu o siebie. Zwykłe ludzkie czynności. Tamtego dnia pozwolono mu żyć, lecz ciągle czuł się jak w klatce. Niczym pies, wyglądający przez kraty swojego życia. Wpakowując swój tyłek na parapet, nieśpiesznie odpalił papierosa. W międzyczasie na jego kolanach pojawił się czarny kot. Ciemnowłosy bezwiednie go pogłaskał. Wspomnienia wiecznie żywe. Jeszcze jakieś czas temu zapewne w tym momencie by płakał. Teraz zaś nie potrafił, to było niczym groteskowy film z przeszłości.
Jeszcze trzy lata temu, żył spokojnie. Chodził na uniwersytet wraz z bratem a tymczasem co? Jego nie ma, a on się stacza na samo dno. Przynajmniej psychiczne. Budząc się tamtego dnia w szpitalu nikt nie powiedział mu od razu co się zadziało. Nie mógł ich winić.

UNIWERSYTET KAMO, TRZY LATA WCZEŚNIEJ
To był dzień jak co dzień w ich szkole. Miał być jeszcze taki, ale tylko przed chwilę. Wraz z bratem stali na dachu zjadając swoje drugie śniadania, za kilka minut mieli usłyszeć kolejny dzwonek. Zamiast tego Hotaru usłyszał wystrzał a potem niesamowity pisk w uszach nim stracił przytomność uderzając głową siatkę, tę zamontowali dla bezpieczeństwa, by uczniowie nie wpadali na różne głupie pomysły. Kątem oka zobaczył jeszcze krew, bardzo dużo krwi i chyba jeszcze kawałki mięsa?
Po wielu operacjach wyjęcia odłamków i śpiączce farmakologicznej go wybudzili. Dochodził do siebie pod kluczem i o dziwo ochroną pod szpitalnymi drzwiami. O nic nie pytał, starał sobie poprzypominać wszystko. Częściowa amnezja była w tym wypadku jak najbardziej normalna. Z dnia na dzień wypełniał te skradzione luki. Rodzina coraz więcej mu mówiła i ogólnie wracał do zdrowia. Dopiero wtedy zdecydowali się mu powiedzieć o śmierci jego brata, dalej jednak milczeli co było powodem napastnika. Przecież nie wszedł od tak, musiał mieć jakiś cel czy urazę by tak postąpić. Poparu miesiącach wrócił na uniwersytet by dokończyć rok. Dostał dyplom i dzięki temu mógł zacząć na nowo układać życie. Cały czas jednak obwiniał się za śmierć brata, mimo iż nie była to jego wina. Ojciec jako jeden z polityków, naraził się sporej rzeszy ludzi. Tamtego dnia to on miał zostać zamordowany, napastnik jednak chybił  a kula przeszła przez głowę jego brata a on oberwał rykoszetem.  Gdyby wiedział, zapewne czułby się jeszcze bardziej winny.

TERAZ

Jego charakter od tamtego momentu uległ drastyczniej zmianie. Z optymistycznego dzieciaka kochającego naukę, stał się wycofany i posępny. Dalej jednak kochał czytać książki i zanurzać się w fikcji niż w realnym życiu. Poniekąd swoje własne życie traktuje jak taką fikcję. Nie rusza go widok krwi czy smutku. Piękne widoki nie poruszają jego serca a radość innych nie potrafi znaleźć odbicia w jego sercu. W zasadzie jest jak żyjąca, nakręcona lalka.