Mechanizmy ochronne w jej głowie długo pracowały nad systemem, który miał ją uratować przed popadnięciem w głąb rozpaczy. Znakomitym planem miało się okazać obdarowanie jej ogromnymi pokładami determinacji, entuzjazmu i czarnego humoru.


Wydaje jej się, że pamięta wiele ze swojego dzieciństwa, ale równie dobrze większość wspomnień mogła sobie wymyślić i uznać za prawdziwe. Trudno to rozróżnić, jak się nie ma na czym szczególnym oprzeć swoich tez. Ale czy to takie ważne? Każdy pisze fikcje, gdy mowa o przeszłości. Możliwe, że obraz twarzy jej matki to tak naprawdę jakaś przypadkowa kobieta z ulicy, która zapadła jej w pamięć. Możliwe, że jej matka była najbardziej kochającą osobą w całym Nanashi. Możliwe, że to ona nauczyła jej piosenek, które często śpiewa pod nosem. A możliwe, że zamglone wspomnienie zaciskających się palców na jej szyi było prawdziwe. Kompletnie nieistotne. W jej głowie jej wczesne dzieciństwo może być idealne. Jak dobrze jest żyć w ułudzie.


Nigdy nie była samotna. Gdy musiała się zacząć sama sobą opiekować, miała przy sobie inne dzieciaki w podobnej sytuacji. Z jednymi się przyjaźniła, z innymi biła się w alejkach aż polała się pierwsza krew. Przychodzili, odchodzili. Nadal pamięta daty urodzin swoich najbliższych towarzyszy, ulubioną zabawę, czy jakieś dziecięce sekrety, nawet jeśli nie widziała już ich z kilka lat. Ich imiona są wyryte wraz z infantylnymi rysunkami na murkach w prawie każdej alejce. Jeśli jedno wpakowało się w kłopoty, nie zostawało z tym same. A problemy zawsze lubiły ją odnajdywać, by jej trochę urozmaicić czas. Choć to prawda, że to ona najczęściej kusi los w tym zakresie. Najpierw działa, potem myśli.


W pewnym momencie zaczęła kręcić się wokół wielkiej, starszej kobiety, którą nazywa Babuszką, bo zawsze nosiła chusty na głowie. Początkowo chciała z nią kontaktu z czystej ciekawości, ekstrawertyzm zawsze ciągnie ją do innych ludzi, nawet jeśli jej towarzystwo jest niechciane. Z czasem jednak odwiedziny Mari stały się codziennością w ich życiu, a kobieta przestała na nią patrzeć jak na irytującego komara. Babuszka jest wytatuowaną kobietą z wieloma bliznami, która nie wspomina słowa o swojej przeszłości i choć brak jej jednej nogi, to nic jej nie powstrzyma, żeby na rozwalającym się wózku przejechać pół Nanashi i dać Mari po łapach, bo dowiedziała się, że dostała złą ocenę w szkole. Mari lubiła czytać książki i komiksy, fascynowały ją nawet encyklopedie przyrodnicze, ale sama nauka z podręczników przychodziła jej z kłopotem, tak samo jak utrzymywanie uwagi na lekcjach. Wolała jednak bazgrolenie w zeszycie lub oglądanie, jak kolega z ławki gra w jakąś zabijankę na telefonie.
Babuszka klęła jak szewc i nauczyła ją skręcać papierosy, zanim młoda do końca opanowała tabliczkę mnożenia. To ona też objaśniła jej techniki gry w karty, jak w nie oszukiwać oraz pokazała, gdzie uderzać przeciwnika w walce, żeby naprawdę zabolało. Stała się jej rodziną.


Myśli, śmiejąc się, gdy po raz kolejny musi uciekać przed jakimś czerwonym na okrągłej twarzy mężczyźnie z bogatszej dzielnicy, po tym jak oszukała go w grze Trzech Kubeczków. Zawsze ktoś się nabierze. Czasem dawała komuś wygrać, jeśli obserwowała ją większa widownia. Jej własne przedstawienie teatralne. Lubiła wybierać, komu umili dzień, a kto ją w ciągu kilku minut znienawidzi, jakby co najmniej wsadziła nóż w oko ich matki. Przecież nie jej wina, że proszą o więcej prób po pierwszej przegranej. Przypuszczała, że jest to bardziej kwestia honoru, niż złość o stratę kilku drobniaków. Duma graczy trzyma jej mały biznesik w ryzach. Bądź co bądź, to tylko głupia gra uliczna. Ale jakże zabawna. Czasem musi sobie zrobić przerwę od pracy na dwie zmiany w zdezelowanym sklepiku.
Dzieli się swoimi fantami i opowiada kolorowe, przeładowane akcją i mocno naciągane historie z kilku ostatnich dni zaprzyjaźnionym dzieciakom z Nanashi oraz tym starszym, którym nie przeszkadza nadal jej gadulstwo.
Jej rodzina powiększyła się znacznie, gdy wstąpiła do Kyoken wraz z jego założeniem. Nigdy nie rozczulała się specjalnie nad tym, skąd pochodzi. To prawda, że miała szczęście w nieszczęściu, bo choć te miejsce nie sprzyja ogólnie życiu, to trafiła na kilku życzliwych ludzi na swojej drodze, którzy nie próbowali jej oddać na organy. Zepchnięci na margines społeczny mają tylko siebie. Te miejsce na tyle solidnie wyryło się w jej psychice, że nie widziała sensu, by z tym walczyć. Przynależy do tego miejsca. Może to otchłań piekielna, ale jej otchłań piekielna. Grupa uświadomiła ją w tym, że nawet patrzenie śmierci w twarz na porządku dziennym nie stłamsi resztek jej optymizmu o lepsze jutro. Co jej innego pozostaje, niż pozwolić sobie na dozę naiwności.