Przeszłość rozmazuje się. Wcale nie we łzach, a złocie spojrzenia brata, który dłonią zgarnia potargane ucieczką i biegiem niestrudzonym włosy. Wzrok matczyny, rozbiegany strasznie, wciąż gdzieś lub za kimś gnający, świergotliwy jak ptaki, co biją do okien nad ranem. Miga, kręci się, maluje brązem, jak uśmiechem ulotnym, którym obdarzała przed wyjściem. Na noc nie wracała. Ona sama czekała, aż drzwi się zatrzasną, i dopiero wtedy wyła rozgniewana, kopiąc we framugę, jak opętana. Nawet, jeśli to ona, natarczywością, zgarniała większość kobiecej uwagi. Była zła na matkę, ale - nigdy przy niej. Zawsze obok, przesypując przez drobne palce nitki gniewu i splatając je w jej ciemne włosy, w te ulotne wieczory, gdy poświęcała uwagę im - dzieciom - nie kolejnym, pachnącym goryczą i piżmem mężczyzn. Przyznawać się nie chciała, ale wtulała się wtedy pod ramię, jak kocię dzikie, zagonione i zgubione. Budziła się rankiem już pod dłonią brata, nawet jeśli czuła pod palcami, co układał na jej czole, dziwną lepkość niezgody. Zazdrość? Żal? Nigdy nie pytała, choć zbierała i chłonęła wszystko, z czasem rozumiejąc, jak wiele poświęcił - dla niej. Zupełnie tak, gdy zostali już tylko we dwoje. Musiała nadrobić.
Szybko zrozumiała fascynację tego copozadomem. Wymykała się początkowo nieznośnie głośno, szybko przyłapywana, ale nabierała wprawy. Jeszcze szybciej nawiązywała kontakty, łapiąc język z większością, którą spotkała, albo zyskując sympatię, albo...kogoś, kto wolał dać sobie z nią finalnie spokój. I robiła zdjęcia. Początkowo chwytane gdzieś ulotnie ujęcia, dla zabawy, dla rozproszenia, dla zarobku. Potem dostrzegała więcej. Szukała historii, które za zatrzymana klatką - chowały się. Bywała nieprzewidywalna, pyskata, ale gdy chodziło o uporządkowanie wiedzy - ze zdziwieniem okazywało się, że niewiele jej umyka. Nawet jej pokój zdawał się być zawsze w ładzie, dbając w podobny sposób o najbliższe otoczenie, stawiając na dziwnie wysokim piedestale autorytetu - Yuu. Składność - zdawała się pozornie tylko kontrastować z wiecznie naładowaną chaosem energii, drobną postacią.
Wśród znajomych szybko wyrobiła sobie status prowodyra...doświadczeń. Równie aktywnie, brała w podobnych udział, nawet, jeśli musiała przełykać strach, zaciskający się na gardle, jak cudze napastliwe ręce. Tym samym pieczętując i swój los, gdy przez własną brawurę, głupotę i popis, skoczyła do płynącej rzeki. Z mostu. Miała 16 lat gdy pierwszy raz doświadczyła śmierci.
Nigdy miała nie zapomnieć, piekącego chłodu, który mimo ostatków sił, wdzierał się do ust, przez nos, a coraz bardziej sine wargi rozchylały się, wypuszczając trzymany rozpaczliwie długo - oddech. Nie słyszała niczego, co utkwiło w pamięci. Cisza otulała ją ciaśniej, naciskając na pierś, jak tumany wody. Nie pamiętała czy bolało ją ciało, chociaż nurt porwał dalej, niż mogłaby przypuszczać, szarpiąc jak szmacianą lalką. To co wyryło się kształtem, to męska dłoń i cień, który nagle na nią opadł.
Budziła się z kaszlem, łapczywie chwytając powietrze i z rozmazanego obrazu odnajdując nad sobą obcą sobie twarz i kapiące na jej własną, krople wody, ścigające się z ciemnych włosów nieznajomego, który - jak się okazywało, przy zdziwieniu wielu - uratował ją. Całowała go wtedy pierwszy raz. Nie ostatni.
Rzeczywistość - wywróciła się w sposób, którego nie zakładała w żadnym scenariuszu. Nigdy zbyt głęboko nie zastanawiała się nad istnieniem życia "po", a chociaż zdarzało jej się znaleźć na święta w świątyni, czy słuchać historii Japonii i związanych z nią legend, nie przywiązywała do tego większej wagi. Nikt jej nie uczył o świecie nadnaturalnym, wciskając je - jak większość wierzeń, między horrory, mity i baśnie. To, co jednak zaczęła dostrzegać. To - co dostrzegać zaczęło ją - zmieniło i nastawienie, rozumiejąc w końcu, że upieranie się przy odchyłach umysłu, gdy i brat potwierdzał ich widzialność - nie kalkulowało się.
Nie wierzyła, gdy dostała się na studia. Dziękować musiała - bratu, ale na swój sposób, chciała ów dług spłacić. Interesowała się tym, co robił Yuu, wciskając kilka swoich groszy, najpierw z ciekawości, potem, coraz bardziej wkręcając się tak w prowadzone historie, sprawy i własną perspektywę. I na tym - nie poprzestawała. Zaglądała dalej i głębiej, szukając ścieżki w Shingetsu, która finalnie miała zapewnić jej i tym, których tak zaborczo kochała - bezpieczeństwo. Miałą długą drogę do pokonania. I sporo do nauczenia. Ale - naturę miała bojową. Ogień wewnątrz rozpalał równie jasno, co pasma rozwianych emocją włosów.
Z ogniem się nie igra. Chyba, że lubisz płonąć.