Biaława smuga dymu niczym wąż pełzła pomiędzy grubymi, dużymi liśćmi rośliny. To Colocasia Esculenta prezentowała ciemną zieleń swych mięsistych, obłych łodyg. Barwę, która jak przez filtr kąpała się w szarościach bardziej niźli jaskrawszych odcieniach. Ona śmiała się, że to te fajki. Jak narkotyk wyżerają prawdziwsze kolory rośliny, ale nie miała za złe. To tylko żarty. Tak mówiła. Tak mówiła, ale później widział jej wzrok przeszyty wrogością, gdy tylko żarzący się skraj papierosa choćby skierowany został w stronę przydomowej szklarni. Z czasem przestał więc tamże palić. Choć płuca z tęsknotą dychały ku nikotynie, to on jak ten mundurowy wydawał rozkazy: dychać, nie marudzić! Zabawne. Po ustach pełznie uśmiech malowany czułością, ale jest to jedna z tych emocji, które pląsają w pamięci, w przeszłości. Pozostawione przez nią nieświadomie, bo gdy umarła zabrała rzeczy przypadkowe. Wzięła ze sobą sukienkę w ciemne, burgundowe kwiaty, bo wiedział, że w tymże kolorze chciałaby zespolić się z ziemią. Wzięła naszyjnik z fioletowym ametystem, ale z nim też umarła, więc dlaczego nie? W końcu wzięła część i jego, tę najczulszą. Najbardziej podatną na zmiany pogody, bo gdy wychodziło słońce, to wraz z jego promieniami sięgał wina i rozlewał je w do wysokich kieliszków. Tak, by szczypta alkoholu doprawiła popołudniowe godziny pracy. W momentach, gdy niebo zasłaniały opasłe jak napite kleszcze, deszczowe chmury, on podawał jej cienki, zmechacony na rogach koc o oranżowym, dla paradoksu słonecznym kolorze. Zawsze był więc człowiekiem gestu. Co również absurdalne, bo to słowa zdawały się najbliższymi jego sercu.
  Już wtedy, za jej życia, mielił zdania jak kęsy najwytworniejszych dań i dla nich przecież siadał przy pergaminie. Długo zajęło, zanim przeniósł się na laptopa, jednak gdy tylko szelest pędzącego po pergaminie atramentu zastąpiony został stukotem klawiatury, wpadli w trans. Oboje jak zgrana maszyna, której witki buchają białawym (jak ten nikotynowy) dymem, poruszali się przez przestrzenie ogromnego domu niczym małe, mrówcze stado. Małe, bo złożone z dwóch tylko jednostek. Jego i jej, ale to wystarczało. Byli przecież ponad wszystko a świat pod nimi zdawał się maleć z każdym dniem. Stawać się niczyim, nijakim. Kroplą w morzu. Bo ich marzenia błądziły po nieboskłonie, pośród chmur, które nie naturalne a skroplone przez skrzekot maszyn. Świergot zespalanych ze sobą zębatek, trybików, półfabrykatów, segmentów. Dla równowagi więc ona zaczęła otaczać ich zielenią. Tą żyjącą, ale nie przecież prawdziwszą niż najdoskonalsza maszyna. Z czasem jednak pokochała miłością głębszą niż ta pierwsza, powierzchowna, wszystkie pnące się ku słońcu liście. Ich blaszki i łodygi, i nerwy jak małe rzeki pędzące pośród nierównej faktury kwiatów.
  A potem umarła.

∬ (...) każdy mięsień aż drgał, żeby żyć i przeć naprzód. ∬

  Przysiągłby, że wraz z własną śmiercią Taini wbiła w jego płuca kosę żniwiarza. Trawiącą trzewia chorobę o tytule równie enigmatycznym, co nazwy wszystkich otaczających dom roślin. Jakby śmiejąc się, a jej śmiech zawsze był przeszyty nutą charkotu wiedźmy, co w powieściach kruszy kości i pluje pod nogi, wykrzyczała jego klęskę. Zaniemógł wtedy, bo podejrzewał, że koniec jest niedaleko, tuż za rogiem, za pierwszym oddechem wziętym za głęboko. Jednocześnie wiedział, że to nieprawda. Że choroba korzenie zapuszczała dużo wcześniej, już za dzieciaka, kiedy oczy niby to lazurowe, ale w Nanashi zawsze jakby przyćmione biedą, lustrowały świat za oknem. Horyzont. Piękną linię świata, za którą chowało się wszystko to, co lepsze. Malował więc na krajobrazie wielkie maszty i równie rozległe wody. Podróże, których doświadczyć miał w drugiej połowie swoich lat dwudziestych. Na moment przed Taini i na chwilę po opuszczeniu sierocińca.
  Mówiło się o nim różnie. Sierociniec właśnie, dom zastępczy, bidul, ale nie ma słowa, które w pełni nakreśliłoby cel Domu Watanabich; prywatnej inicjatywy zapoczątkowanej z ramienia najstarszej z rodu, Roeme, która swym przypudrowanym bielą policzkiem z miłym słowem skłoniła się ku najbiedniejszym. Mówiła, że wiedza rodzi się tam, gdzie człowiekowi nie pozostaje nic poza szklanką wody i kromką chleba. Była klasistką, to oczywiste, ale w swym klasizmie widziała obietnicę celu. Dlatego nie bezpańskie psy a zaczęła przygarniać pod ramię sieroty bądź pół-sieroty, z czasem po prostu każde dziecko, które na białkach niosło błysk intelektu, wyobraźni oraz wytrzymałości godnej survivalu.  


A później? A później to już tylko do grobu. Za nią