Miejsce kultu nieznanego nikomu bóstwa - wszelkie oznaki obecności kami wyparowały w nieznanych okolicznościach, bez wskazania czasowych widełek, wydrapane przez żywioły, sprane deszczami, zagrzebane pod ziemią, wymazane z historii bezpowrotnie. Chram tworzy wokół siebie aurę przykrego osamotnienia, bo choć otoczenie pięknie współgra z żywą przyrodą, tak miejsce kultu nie pozostawia wątpliwości, że ludzka dłoń od całych dekad nie dotknęła ram budowli z czułym zamiarem zrekonstruowania architektury.

Strefę sacrum od profanum normalnie powinna zresztą oddzielać brama torii, tu natomiast próżno doszukiwać się czerwonej jak maki konstrukcji. Być może runęła podczas jednego z trzęsień ziemi, wkrótce przykryta wałami ciężkiej gleby, być może nigdy nie dane jej było powstać. Tradycję utrzymano natomiast podczas wznoszenia samego jinja - chram zbudowano z drewna bez użycia gwoździ. Większość z takich konfiguracji przebudowywana jest co dwadzieścia, trzydzieści lat, na podstawie pierwotnego projektu. Tu zdaje się, że obiekt utrzymuje w kupie wyłącznie wszechobecna natura, ściskająca w swych zaborczych korzeniach zmurszałe deski. Niezaprzeczalnie nadaje to konkretny klimat całości.

Mówi się przy okazji, że choć imię boga, dla którego postanowiono stworzyć to miejsce kultu, zwiał porywisty wiatr, on sam wciąż przebywa w obrębie swej jedynej świątyni - zapomniany, tracący godność, kształt i moce z każdym przemijającym rokiem.