Gdzieś na granicy delikatnej, zaburzonej przez nocne przeżycia świadomości, łatwo jest odnieść wrażenie, że nadal śnicie. Każde mrugnięcie znów przynosi uczucie łagodności, które w lepkości miodu tkwi między rzęsami. Więc i wy trwacie. Wplątani w historie innych, obcych istnień, nie znając powodu, dla którego to właśnie Wam przypadło w udziale przeżywanie szczęścia i strachu już odegranego, już istniejącego, już wielokrotnie powtórzonego. Wy — niezdający sobie sprawy z tego, że los rozdzielił się na dwoje, jak włos, cienki i delikatny, jak jedwabna nić rozplątująca się ze swojego splotu między dwie zupełnie sobie nieznajome dusze.
    Niebo rozciągające się nad waszymi głowami już dawno nie było tak spokojne, malując się ociężałym chabrem, który im wyżej, im intensywniej pnie się ku samemu niebieskiemu sklepieniu, ciemnieje w granacie zapowiadającym nadal chłodną wiosenną noc. Jedynie jeszcze horyzont, ten odcinający się ostrą linią między budynkami Asakury, zdaje się czerwienieć i ogrzewać drewniane ściany budynków, ostre spady dachów i krawędzie mahoniu starodawnego budownictwa. Spokój, ten wybijany miarowym krokiem na bruku, w pokrzyku zamykających się sklepików, szeleście ubrań wracających do domów ludzi i dzieci, które już za moment otulą się w pościele; pragnąc śnić i w śnie odnaleźć ukojenie, choć jeszcze teraz biegną roześmiane.

    Wszystko jest inne.

    Czas rozciąga się; zdaje się nierealnością, że te kilka godzin wstecz pochłonęła was zupełnie obca rzeczywistość, która teraz echem rozbija się między ścianami, tkwi w korpusach starych drzew, wbita jest w ich korzenie, które wędrują pod kamiennymi schodami, po których i wasi poprzednicy stąpali. Przeszłość. Zieje oddechem zimnym, moszcząc się tuż pod mostkiem wyrwą, głębokim zastanowieniem, dlaczego się nie sprzeciwiliście. Dlaczego nie odegnaliście sennych majaków, tylko przeklinając los, łapiecie źrenicą pierwsze rysy teatru, który niczym zepsuty ząb, przekrzywia się w zbutwiałej desce w głębi zapomnianej uliczki. Czy dusze, których głosy posłyszeliście, a twarze dojrzeliście wczorajszej nocy już od dawna toną w zapomnieniu tak jak i to wąskie gardło alejki przed wami? Czy nie mają już do kogo wracać, więc błagają o wyrozumiałość w przypadkowości, która na was spłynęła? Czy dziękować powinniście, czy może kląć i pluć na bruk w zgorszeniu, bo to znowu na was spada ciężar, o który nigdy nie prosiliście?

    Heizo; drzwi od frontu budynku (dwuskrzydłowe, stare, ale nie antyczne), najbliższe okno znajduje się na prawej ścianie budynku tuż za rogiem — również zamknięte, klasycznie szklane, ale w drewnianej, starej framudze.
Ejiri; wszystko jest tak, jak w Twoim śnie. Możesz odnaleźć przy „swoich” drzwiach niewielki stołek, który pomoże Ci w osiągnięciu celu. Tylko uważaj, żeby się zbytnio nie zachwiać.

   Oddech. Ten osiada, zdawać by się mogło naturalnie, kiedy ciału towarzyszy wysiłek. Zachłystujecie się powonieniem wiosny, chłodnym jeszcze, bo ścielącym się w zbliżającej się nocy, która ociężale tka się na granacie nieba, a którego słońce jeszcze nie wygrzało w ciągu długiego, zdawać by się mogło, po zimie dnia, bo ten jest za krótki, zbyt miałki jeszcze. Nieba, które każde z was zna z innego czasu, z innego ruchu planetarnego. Zima to czy lato. Czy wiosna, która was teraz jednoczy, która was teraz łączy poza waszą wolą? Dla Hattoriego wszystko zdaje się bardziej miękkie i ciepłe, bo przywykły do sennego wyobrażenia szronu na framugach drewnianych drzwi — gdy dla Carei wszystko jeszcze sztywniejsze, bo przecież w senności promień słońca wysoko tkał swoją nić, ciepłem opadając pod linią rzęs, różowiejąc na policzku, na rozedrganiu warg sadząc się zapachem późnych kwiatów.
   Zgrzyt i trzask; z każdej strony inny. Ten, który wywarza drzwi z zawiasów i ten, który uruchamia zamek, jaki pozostawał w spokoju przez ostatnie naście lat. Nieruchomy. Zardzewiały, ale w ruchu kobiecego nadgarstka ustępujący w miodnej łagodnoci. Rozsuwają się drzwi, wrota ku tajemniczemu sennemu majakowi, który udręką i radością, żalem i wspomnieniem tka się pod nerwami gałek ocznych.
   Kiedy na oścież rozwierają się dźwierza, poza kurzem, który drga w świetle latarni, tej, która rzuca za wami poświatę nader leniwą w swoim cieple, w elementarności cząsteczek perlistych i migotliwych, uniesionej znad drewnianej podłogi; pierwsza nuta koto wpada w wasz słuch, moszcząc się w czaszce cięgiem. Dla jednych — bolesna, dla innych — mamiąca, lub dwojako, krwawicą wypływająca z ucha oraz wytrącająca ciało poza progi teatru.
   Zdawać by się mogło, że miejsce, przez którego progi przestępujecie, nie chce was i pragnie zarazem. Siła mocniejsza, bardziej zajadła ciągnie was ku górze, ku poznawaniu, ku dojściu do prawdy — odnaleźć tych, którzy pragną pomocy. Kiedy sami już nie jesteście w stanie poznać, czy to właśnie wy nie jesteście tymi, którzy tej pomocy potrzebują.
   Bo każde z was w innym trwa marazmie. Z innymi demonami walczy. Za innymi oczami wygląda tęsknie. Ku innemu życiu wypatruje, inaczej określając spokój, inaczej nazywając radość i smutek; w czyichś nagich ramionach znajdując ukojenie lub w ciele żadnym, a w samotności jedynie plugawej opadając tkliwie.
   Struna; ta drgająca niespokojnie, nerwowo w dalszych taktach zdać by się mogło płynie z głębi budynku. O starodawne ściany rozbija się echem pradawnym. Zza rozsuwanych shoji ku Heizo oraz zza filigranowej konstrukcji, sypiącej się w próchnie sceny ku Carei. Zawieszona jest gdzieś ta utkana misternie melodia, którą pamiętacie ze swoich snów, realna, prawdziwa, jakby ludzkie palce raniły się na twardych strunach.
   Wszystko jednak niknie w spoufałej ciemności. Mdłej, niesionej poświatą łagodną, rozmydloną, sunącą niechętnie przez zarys mebli i ich twardą krzywiznę. Dlatego Hattori za progiem dostrzec może po lewej stronie zarys metalowych wieszaków szatni, tuż za mahoniową ladą, która czerwieni się pobłyskiem. Ku prawej stronie, zaznaczając się tak silnie znajomymi schodami, ich chrzęstem pod stopami dziecka. Wprzód. Ku rozchylonym ni to zamkniętymi, ni otwartymi shoji.
   Grubość mroku, jego zwartość ma jednak swoje uroki, bo w tych powojach czerni Carei odnaleźć może schronienie, kiedy jej źrenice biegną przez pomieszczenie za sceną, schody, które powinny odstawać od sufitu, a trwają twardo przyklejone do jego sklepienia, jedynie sznur, rzemień zwisa ku ziemi, prosząc o pociągnięcie. Coś w cieniu drga jednak odbija się ta jałowa łuna światła od zarysu ludzkiej zdać by się mogło, a jednak drewnianej sylwetki.
   Brzdęk za brzdękiem, tęsknym, jak gdyby łzy potrafiły przez palce pierzchnąć i siłą drgać na strunach. W swojej krystaliczności zamienić się w kości, jakie zamiast paznokci ocierają się przez chropowatość metalu i w jego zagłębieniach odnajdując ukojenie. Bo dźwięk ten, jesteście tego pewni, dobiega z głębi, ze środka, z serca budynku. Czy to widownia? Czy scena może? Tego nie możecie być pewni, dopóki pierwszy krok, pierwsze tąpnięcie nie nastąpi, nie przesunie się przez nietknięty kurz podłogi, jaka pamięta jeszcze czasy, które wam, o żałośni, o cudowni wybrańcy, niesie się wspomnieniem zamierzchłych czasów.