POŁĄCZENIE Z: Ye Lian
(ROZMOWA WIDEO)

00:07

Cześć Kisara — Głos spokojny, acz zamroczony zmęczeniem — nie dawał złudzeń, iż rozmówca niedawno się przebudził. Obraz kamery spowijał nieruchomy mrok. — Wideorozmowa? Myślałem, że dość ci koszmarów na jedną noc. — Dało się słyszeć delikatny szelest pościeli i podnoszącego się na materacu ciała.

POŁĄCZENIE Z: Ye Lian
(ROZMOWA WIDEO)

00:32

Obraz kamery poruszył się delikatnie, odsłaniając najpierw kawałek rozświetlonej ściany, a później twarzy, na której niekształtne cienie ciosały niczym w marmurze. Zagłębił palce w grzywce, przymykając podpuchnięte oczy. W panującym półmroku trudno było stwierdzić czy na ustach pojawił się zalążek uśmiechu, czy była to zwykła gra światła. Znając mężczyznę, to pewnie to drugie. — Nie powinieneś przypisywać mi rzeczy niemożliwych — odpowiedział spokojnie. Słuchał. Patrzył spod przymrużonych powiek, śledził cierpliwie przesuwające się kształty, zatrzymując się na znanym uśmiechu. Zapadło długie milczenie, jakby komunikowali się ze sobą telepatycznie. Było to jednak coś innego. Chwila potęgującego napięcia, przerwana ostrożnym pytaniem: — Kisara, co się dzieje?

POŁĄCZENIE Z: Ye Lian
(ROZMOWA WIDEO)

00:55

Kamera tkwiła w bezruchu; myśl, która zmieszała się z pierwszą obawą, została zastąpiona czymś innym — nowym zainteresowaniem; rezerwą. Nie przerywał chłopakowi. Kisara miał wystarczająco wiele czasu, aby poznać przywiązywaną przez Ye Liana wagę do manier, a przerywanie rozmówcy naginało reguły savoir-vivre — nawet jeśli momentami cisza, jaka zapadała po drugiej stornie, wprowadzała w wątpliwą konsternację. Wydawać się mogło, że podnoszący się do siadu mężczyzna zainteresował się jednym konkretnym słowem, bo krótko po tym, jak Kisara skończył mówić, zahaczył o nie wnikliwym tonem: — Nigdy nie była — jaka? — Pozwolił zagościć ciszy, badać spoczywająca na łóżku sylwetkę, czytać mowę ciała. — Sny należą często do reakcji na nasze nastawienie, zachowują się tak, jak nasze ciało, gdy jesteśmy głodni, albo przejedzeni. Odnoszą się do naszych problemów, a raczej do problemu źle ocenianego przez świadomość. — Sprawiał wrażenie, jakby do czegoś dążył, ale szybko zdał sobie sprawę, że nie koniecznie chce o tym mówić. — Opowiedz mi o nim. — Oparł delikatnie plecy o poduszki. — O śnie.

POŁĄCZENIE Z: Ye Lian
(ROZMOWA WIDEO)

02:59

Domniemane podszycie wywołało w Ye Lianie szczególne zainteresowanie. Spojrzenie wyostrzyło się w mętnym blasku lampki nocnej; podbródek uniósł się parę centymetrów w górę, a brwi nabrały na masowości. Zanim jednak pochwycił temat, wysłuchał wszystkiego, co miał do powiedzenia. Z każdym swobodnym słowem docierającym do uszu stawał się jednak coraz bardziej czujny. Nie poruszał się — sprawiał wrażenie wydrążonej na tle poduszek płaskorzeźby; kamera obejmowała koszulkę, w której zazwyczaj kładł się spać. — Udało ci się dowiedzieć, kim była osoba podająca się za twoją przyjaciółkę? — Głos napłynął sam. Był odrobinę ostrzejszy, ale nawet w tak opanowanym tonie, nie posiadał mocy, aby stać się dominujący. — Czy ta osoba nadal się z tobą kontaktuje? — Na chwilę ucichł, pozwalając rozmówcy na wtrącenie. Ye Lian wydawał się przedzierać przez zagęszczony umysł i przeczesywać wspomnienia. Mimo niezdradzających odruchów ciała, umysł bez przerwy kluczył wokół tematu, jak zagubiony pies. Wnioski wyciągnięte przez Kisare wydawały się dla niego istotne i trudno było je zbyć kolejną tezą wyciągniętą z podręcznika. — Wyselekcjonował — powtórzył spokojnie, jakby poddawał słowo ostrożnej analizie. Spoglądał w niebieskie oczy. Szukał potwierdzenia albo jakiejkolwiek informacji, że być może Satō wie, tak dużo, jak on sam. — To śmiałe określenie. — Zapadła cisza, po której wzrok Ye Liana się obniżył. Odetchnął. — Czy poza wspomnieniami, było coś jeszcze? Czy czegoś od ciebie chciano? — Pauza. — Na przykład pomocy.

POŁĄCZENIE Z: Ye Lian
(ROZMOWA WIDEO)

07:58

Ye Lian rozumiał — stąd nie skomentował usłyszanych słów. Z sennym zamroczeniem obserwował ruchy odbijanego w ekranie ciała. Dostrzegł jak podniesione z poduszki włosy zlewają się z tłem — wyróżniało się jedynie kolorowe pasmo. Zwrócił na nie szczególną uwagę — dokładnie jak podczas pierwszego spotkania. Podbite niewyspaniem oczy zmrużyły się w momencie, gdy obraz zadrżał. Na początku wydawało się, że mięśnie Kisary nie odzyskały pełni sił i wypuściły urządzenie, szybko jednak znów ujrzał jego twarz. — Kisara? — Głos Ye Liana przeciął gromadzącą w słuchawce niepewność. Zaskoczył się, kiedy mu nie odpowiedział; kiedy zamiast zapewnienia, wzrok byłego partnera błądził po uniesionej dłoni, która znalazła się w objęciu zaciemnionego prostokątnego ekranu. Oczy nabrały czujności i wyrazistości, nawet w tak mętnym półmroku obręcz srebrnej tęczówki biła blaskiem. — Co się dzieje? — Niewiedza sprawiała, że w spokojny ton wkradała się irytacja. Próbował przyjrzeć się obrazowi, zobaczyć to, czego nie był w stanie dostrzec. Ciemny ślad, który spływał gdzieś drogą żył nadgarstka, spowodował, że wstał. Kamera pokazała kawałek łóżka; fragment kołdry, spod której wyszedł, ucięty element podstawy lampki nocnej rozświetlającej minimalistyczny wystrój dużego mieszkania. — Idę do ciebie. — Ekran w końcu zamroził się na suficie. W tle słychać było wciągane na biodra spodnie. — Kisara, musisz mi powiedzieć, co się dzieje. Czy to krew? — W obrazie najpierw pojawił się cień, który uniósł telefon, potem wyłoniła się twarz. Sztywny, nieruchomy wzrok (ale w jakiś sposób poruszony) upewniał się, czy Kisara zmienił swoją pozycję. Przemieszczał się po mieszkaniu. Zahaczył o łazienkę (słychać było dźwięk rozsuwanych szafek), później o przedpokój (zabrzęczał pęk kluczy) i na końcu znalazł się na korytarzu. Postanowił nie czekać na windę. Ruszył schodami. Ekran drgał leciutko, ukazując Kisarze uniesiony podbródek, twardy wzrok zapatrzony w drogę, rozsypane popielate włosy, które niewiele miały z eleganckiego uczesania. — Będziesz w stanie mi otworzyć? — Stalowy wzrok osiadł szronem na ekranie, na słabej postaci — w wyraźnym napięciu i niewypowiedzianej w tonie obawie. Ostatnie do pokonania piętro. Szybkie kroki, jednak ich dudnienie było niemal niesłyszalne. Oczy Ye Liana błądziły po kolejnych mijanych drzwiach. — Jeśli nie... — W tym momencie urwał. Nacisnął na klamkę, a jego zaskoczeniu odpowiedziały jedynie ustępujące drzwi. Wejście do mieszkania Kisary było otwarte. Światło wylewające się z korytarza zalało przedpokój, rysując w jego powiększającym się wnętrzu czarną, stojącą w progu niekształtną marę.