POŁĄCZENIE Z: Ye Lian
(ROZMOWA WIDEO)

00:55

Kamera tkwiła w bezruchu; myśl, która zmieszała się z pierwszą obawą, została zastąpiona czymś innym — nowym zainteresowaniem; rezerwą. Nie przerywał chłopakowi. Kisara miał wystarczająco wiele czasu, aby poznać przywiązywaną przez Ye Liana wagę do manier, a przerywanie rozmówcy naginało reguły savoir-vivre — nawet jeśli momentami cisza, jaka zapadała po drugiej stornie, wprowadzała w wątpliwą konsternację. Wydawać się mogło, że podnoszący się do siadu mężczyzna zainteresował się jednym konkretnym słowem, bo krótko po tym, jak Kisara skończył mówić, zahaczył o nie wnikliwym tonem: — Nigdy nie była — jaka? — Pozwolił zagościć ciszy, badać spoczywająca na łóżku sylwetkę, czytać mowę ciała. — Sny należą często do reakcji na nasze nastawienie, zachowują się tak, jak nasze ciało, gdy jesteśmy głodni, albo przejedzeni. Odnoszą się do naszych problemów, a raczej do problemu źle ocenianego przez świadomość. — Sprawiał wrażenie, jakby do czegoś dążył, ale szybko zdał sobie sprawę, że nie koniecznie chce o tym mówić. — Opowiedz mi o nim. — Oparł delikatnie plecy o poduszki. — O śnie.

POŁĄCZENIE Z: Ye Lian
(ROZMOWA WIDEO)

02:59

Domniemane podszycie wywołało w Ye Lianie szczególne zainteresowanie. Spojrzenie wyostrzyło się w mętnym blasku lampki nocnej; podbródek uniósł się parę centymetrów w górę, a brwi nabrały na masowości. Zanim jednak pochwycił temat, wysłuchał wszystkiego, co miał do powiedzenia. Z każdym swobodnym słowem docierającym do uszu stawał się jednak coraz bardziej czujny. Nie poruszał się — sprawiał wrażenie wydrążonej na tle poduszek płaskorzeźby; kamera obejmowała koszulkę, w której zazwyczaj kładł się spać. — Udało ci się dowiedzieć, kim była osoba podająca się za twoją przyjaciółkę? — Głos napłynął sam. Był odrobinę ostrzejszy, ale nawet w tak opanowanym tonie, nie posiadał mocy, aby stać się dominujący. — Czy ta osoba nadal się z tobą kontaktuje? — Na chwilę ucichł, pozwalając rozmówcy na wtrącenie. Ye Lian wydawał się przedzierać przez zagęszczony umysł i przeczesywać wspomnienia. Mimo niezdradzających odruchów ciała, umysł bez przerwy kluczył wokół tematu, jak zagubiony pies. Wnioski wyciągnięte przez Kisare wydawały się dla niego istotne i trudno było je zbyć kolejną tezą wyciągniętą z podręcznika. — Wyselekcjonował — powtórzył spokojnie, jakby poddawał słowo ostrożnej analizie. Spoglądał w niebieskie oczy. Szukał potwierdzenia albo jakiejkolwiek informacji, że być może Satō wie, tak dużo, jak on sam. — To śmiałe określenie. — Zapadła cisza, po której wzrok Ye Liana się obniżył. Odetchnął. — Czy poza wspomnieniami, było coś jeszcze? Czy czegoś od ciebie chciano? — Pauza. — Na przykład pomocy.

POŁĄCZENIE Z: Ye Lian
(ROZMOWA WIDEO)

07:58

Ye Lian rozumiał — stąd nie skomentował usłyszanych słów. Z sennym zamroczeniem obserwował ruchy odbijanego w ekranie ciała. Dostrzegł jak podniesione z poduszki włosy zlewają się z tłem — wyróżniało się jedynie kolorowe pasmo. Zwrócił na nie szczególną uwagę — dokładnie jak podczas pierwszego spotkania. Podbite niewyspaniem oczy zmrużyły się w momencie, gdy obraz zadrżał. Na początku wydawało się, że mięśnie Kisary nie odzyskały pełni sił i wypuściły urządzenie, szybko jednak znów ujrzał jego twarz. — Kisara? — Głos Ye Liana przeciął gromadzącą w słuchawce niepewność. Zaskoczył się, kiedy mu nie odpowiedział; kiedy zamiast zapewnienia, wzrok byłego partnera błądził po uniesionej dłoni, która znalazła się w objęciu zaciemnionego prostokątnego ekranu. Oczy nabrały czujności i wyrazistości, nawet w tak mętnym półmroku obręcz srebrnej tęczówki biła blaskiem. — Co się dzieje? — Niewiedza sprawiała, że w spokojny ton wkradała się irytacja. Próbował przyjrzeć się obrazowi, zobaczyć to, czego nie był w stanie dostrzec. Ciemny ślad, który spływał gdzieś drogą żył nadgarstka, spowodował, że wstał. Kamera pokazała kawałek łóżka; fragment kołdry, spod której wyszedł, ucięty element podstawy lampki nocnej rozświetlającej minimalistyczny wystrój dużego mieszkania. — Idę do ciebie. — Ekran w końcu zamroził się na suficie. W tle słychać było wciągane na biodra spodnie. — Kisara, musisz mi powiedzieć, co się dzieje. Czy to krew? — W obrazie najpierw pojawił się cień, który uniósł telefon, potem wyłoniła się twarz. Sztywny, nieruchomy wzrok (ale w jakiś sposób poruszony) upewniał się, czy Kisara zmienił swoją pozycję. Przemieszczał się po mieszkaniu. Zahaczył o łazienkę (słychać było dźwięk rozsuwanych szafek), później o przedpokój (zabrzęczał pęk kluczy) i na końcu znalazł się na korytarzu. Postanowił nie czekać na windę. Ruszył schodami. Ekran drgał leciutko, ukazując Kisarze uniesiony podbródek, twardy wzrok zapatrzony w drogę, rozsypane popielate włosy, które niewiele miały z eleganckiego uczesania. — Będziesz w stanie mi otworzyć? — Stalowy wzrok osiadł szronem na ekranie, na słabej postaci — w wyraźnym napięciu i niewypowiedzianej w tonie obawie. Ostatnie do pokonania piętro. Szybkie kroki, jednak ich dudnienie było niemal niesłyszalne. Oczy Ye Liana błądziły po kolejnych mijanych drzwiach. — Jeśli nie... — W tym momencie urwał. Nacisnął na klamkę, a jego zaskoczeniu odpowiedziały jedynie ustępujące drzwi. Wejście do mieszkania Kisary było otwarte. Światło wylewające się z korytarza zalało przedpokój, rysując w jego powiększającym się wnętrzu czarną, stojącą w progu niekształtną marę.