Starasz się nabierać oddech za oddechem, systematycznie, monotonnie, powoli, chociaż powietrze świszczy w przełyku. Brnąć przez każdy kolejny dzień, kiedy palce zaczynają drętwieć, trzymając plastikową łyżeczkę przy ustach. Wiesz, że warto, bo oczy, które kochasz, które są takie jak Twoje, przyglądają się nieruchomo w trosce. Jesteście jednością, Ty i Ona. Jeżeli umrzecie, to tak jak się narodziliście — razem.
Wtedy ta myśl jeszcze śmieszy, bo nie znasz przecież przyszłości, nie potrafisz zaplanować kolejnej godziny, a co dopiero kolejny dzień, tydzień czy miesiąc. Jedyne co wystarcza Ci wiedzieć i znać to ciepło jej dłoni na tej Twojej, kiedy w oczach stają łzy, bo nie masz już siły naciągnąć pod szyję kołdry.



Odszukujesz samego siebie we wzorach. Tych, które układają się w ostre skosy liter i tych, jakie znaczysz na białej kartce pomarańczową kredką. Nie poczułeś nigdy innego miejsca poza swojskością Sāwy, poza sterylnym gardłem szpitalnych korytarzy, ale są w twoim życiu istnienia, które oddają Ci kawałek własnego życia. Zapach szklanych wieżowców w centrum, ich metaliczny chłód — tych, na które spoglądasz zbyt często przez trzy warstwy szkła w masywnej okiennicy. Widzisz je, ale nie dotykasz, bo w krótkiej podróży między karetką a pneumatycznymi drzwiami szpitala, wzrok mroczy się w urwanych uderzeniach serca. Mdli Cię, kiedy posiniałe wargi łapią kęsy czystego tlenu pod maską. Szklane wieżowce. Ten tęczowy pobłysk, który rani przekrwioną spojówkę, gdy w umyśle, pod szklanym kloszem nadal kwitnie zajadła, niezniszczalna nadzieja rozkochanego w życiu chłopca. Masz dla kogo żyć. Masz dla kogo walczyć. Kochasz ją i kochasz też ich. Nawet jeżeli leniwy mięsień tkwiący pod żebrami nie jest w stanie udźwignąć ogromu uczuć, jakim chcesz wszystkich rozdzielić. Może to właśnie przez to. Może chcesz kochać za bardzo i zbyt mocno.



Kotwiczysz się w uśmiechach innych tak, jak tylko ty to potrafisz robić. Radość dzieciaków z oddziału, dorosłych, przyjaciół i rodziny. Podejmujesz drobne decyzje, snujesz bardzo, bardzo powoli i ślamazarnie plany o kilka kroków do przodu. Nie masz nic do stracenia, a nikt Ci nie zakaże marzyć. Bo radość istnieje wszędzie, tylko trzeba się do niej dogrzebać. Dokopać siłą, ale tej Ci przecież nigdy nie brakowało.
Masz te swoje kilkadziesiąt listów, zdjęcia i nagrania wysłane na telefon między strefami czasowymi, pęk drobnych prezentów, wysuszonych kwiatków, każdy z innej części globu. Masz też masę szkicowników, rysunków, które dzielisz z przyjaciółmi, bo oni najczęściej siedzą przy zimnej ramie białego łóżka w szmerze aparatury, która brzęczy jak małe pszczółki. I pika rytmicznie w takt Twojego jeszcze serca. Więc jest i radość. Szczególnie wtedy, kiedy w domu zasypiasz w ramionach tej najbliższej, tej, dla której jesteś w stanie zrobić wszystko, ale możesz tak niewiele.



"Masz jej serca, więc dbaj o nie podwójnie", usłyszysz dopiero dwa tygodnie po operacji. Między ułożonymi łagodnie palcami na Twoim bladym nadgarstku, między kablami i rurkami, w których błyszczy gęsty płyn. Ciężko ci określić czy to czerwień, czy twój ukochany pomarańcz. Bo ten kolor kojarzy Ci się z ciepłem słońca, które już nagina się nad horyzontem, z jej śmiechem, ale też lękiem, który zamyka się pod jej mostkiem. Wiesz o tym, bo zbyt dobrze znasz fakturę jej uczuć, bo one są takie same jak twoje. Męczyłeś ją przecież wyjaśnieniami, że ten pomarańczowy, który zawsze gdzieś wplatasz, oznacza niekończący się optymizm, młodość, jaka jest ciągle przed wami, kreatywności, którą i ty i ona macie wpisaną w kształt ciał, ale tu następuje rozłam — bo każde z was w nieco inny sposób ją rozpoznaje. I to jest najpiękniejsze. Nawet w pogrążającym umysł smutku niosąc okruch nadziei, że jest nadal przy tobie. Tak jak zawsze była częścią ciebie samego; to nigdy się nie skończy.
Nie oczekujesz wyrozumiałości, kiedy między falami depresyjnych epizodów najchętniej wyrwałbyś sobie część jej ciała ze swojego i ponownie tchnął w nią życie, bo bez jej głosu przestrzeń uwiera jak setki drzazg. I może gdyby nie młoda anestezjolog, która układa na twoich policzkach dłonie, ten jeden raz byś się poddał. Nie możesz. Nosisz ją w sobie. Kochasz ją. Tęsknisz.


" – Najciekawsze pytania wciąż pozostają pytaniami. Kryją w sobie tajemnicę. Do każdej odpowiedzi trzeba dodać „być może”. Tylko na nieciekawe pytania można udzielić ostatecznych odpowiedzi.
– Chcesz powiedzieć, że dla „Życia” nie ma rozwiązania?
– Chcę powiedzieć, że dla „Życia” jest kilka rozwiązań, a więc nie ma żadnego.
– A ja myślę, ciociu, że dla życia nie ma innego rozwiązania niż żyć."




Pojawia się tak jak zawsze. W cieple i miłości. Nie od razu, bo sama zagubiona, sama rozdarta na dwa światy. Zagarniasz ją jednak ku sobie, nieważne czy byłaby tylko majakiem halucynacji wycieńczającej organizm hipomanii. TO ONA. Nie zastanawiasz się. Nigdy nie będziesz się zastanawiać, jeżeli będzie chodziło o jej dobro. Razem z nią możesz na nowo wszystko. Pakujesz się z szerokim uśmiechem, trzaskając walizką przez drewniane schody, nie zastanawiając się nawet, jak przymocujesz ją do roweru. Jakoś dasz radę. Dla niej. Dla niej dasz radę ze wszystkim. Ta siatka przyjaciół pozwala Ci się uwolnić od opiekuńczości rodziców i ich niewiedzy. Zaczynasz na nowo, ale po staremu. Tak, jak lubisz najbardziej. Tak jak pragniesz. Z każdym kolejnym rokiem coraz to pewniej. Mimo że śmierć ciągle Cię otacza. Nie jest tylko blizną na torsie, nie jest tylko nowym ciałem tej Jedynej, jest też wiotkimi dziecięcymi ramionami, które opadają w Twoje, kiedy ostatni oddech umyka spomiędzy malutkich warg. Chcesz im dać pewność, że wszystko będzie dobrze, tak jak Ją zapewniasz o tym codziennie.