„Setsurō,
   pamiętasz drzewo, które zasadziłem z Twoją matką w dniu Twoich urodzin?
   Zapomniałeś już.
   Przypomnę Ci.
   To wiśnia.
   Rosła z nasiona wiśni – stała się więc wiśnią, kwitnąc bielą, która po przejściu w róż kwiatów zamieniła się w czerwień owoców.
   Czy wiśnia jest nią dlatego, bo tego chciała?
   Nie.
   Jest nią dlatego, bo rzuciłem pestkę w ziemię dziesięć lat temu.

   Podczas trwania innych pór roku może Ci się wydawać, że to nie musi wcale być drzewo wiśni. Ale zawsze przecież w końcu nadchodzi czas, w którym znowu kwitnie, żeby dać owoce. Za każdym razem te same.
   Czy nie to właśnie jest przeznaczeniem, z którym tak bardzo chcesz walczyć?

   Jestem Twoim ojcem, Setsurō.
   I tego nie możesz zmienić.”


   – …więc zabij go.
   W oczach widzi błaganie o litość. Pod dłońmi czuje miękkość futra, a pod nim twarde od znieruchomienia mięśnie, już zbyt zmęczone, żeby jeszcze drżeć. Ściska ciało w rękach; serce bije tak, jak gdyby klatka żeber była dla niego więzieniem, z którego chce uciec.
   Przepraszam.
   – Nie mogę.
   Wystarczy jeden szybki ruch do tego, żeby złamać królikowi kręgosłup, ale On wykonuje go tak powoli, jak się tylko da. Łamana kość w końcu puszcza, przerywając piszczenie mordowanego zwierzęcia trzaśnięciem, które odbija się echem w jego głowie.

   „Chcę cię tylko przygotować na to, co cię czeka.”

   Przez sen biegnie do Niej korytarzami obcego mu domu, w którym tylko Ona była mu znajoma. Tuli go do piersi – przez chwilę, która zdaje się wiecznością, zanim otworzą się drzwi, jakie za sobą odruchowo zamknęła. Drzwi, które od lat stanowią barierę oddzielającą ból od ukojenia.


   „Co dzieje się z psami, które są zbyt słabe, żeby się bronić?”

   Wyciąga ręce do szczeniaka, ale On je odtrąca. Robi to drugi raz, i trzeci, i– W końcu uderza go w twarz tak, że upada na podłogę u jego stóp, jednak oczywiście, że nie zaznaje łaski stracenia przytomności. Podnosi się na nogi, lecz nie ma to już znaczenia; nie zdoła go powstrzymać. Krew zasłania mu widok. I chociaż w uszach słyszy jej szum, nie jest on w stanie zagłuszyć psiego pisku.
   W przeciwieństwie do szczekania i warczenia.

   „Setsurō?”

   Morze futra.
   Morze kłów.
   Morze krwi.

   „To Twoja wina. Nie karmiłeś go.”

   Rzeczywistość różniła się od snu – kiedy już raz przekonał się o tym, jak wyglądała jawa, przestał śnić. Powietrze uciekało z rozerwanego gardła, pieniąc krew przy każdej próbie wzięcia oddechu. Rwane kłami ciało dzieliło się warstwami na sierść, skórę, tłuszcz, ścięgna, mięśnie i kości, ale żadna z nich nie odeszła gładko jak u rzeźnika, nie ciągnąc za sobą następnej. Chciał odwrócić wzrok. Nie potrafił.


   – Zabij, Setsurō.
   Wymierza mieczem w człowieka, który siedzi pod ścianą; ręce i nogi ma związane, twarz zasłoniętą. Kim jest? Co teraz czuje? Pragnie spojrzeć w jego oczy, chociaż nie wie po co – żeby szukać wybaczenia, którego w nich nie znajdzie? Mimo jego wahania, ostrze przebija się przez tkanki bez żadnego oporu. Za to wyjęcie go z ciała wymaga od niego wysiłku, jakiego się nie spodziewał, bo Taishirō spełnia jego życzenie; zdejmuje z niego lisią maskę.
   – Możesz przez resztę swojego życia żałować tego, co zrobiłeś, bo wydaje ci się, że dało się postąpić inaczej. Możesz też zamiast tego pogodzić się z tym, co się stało, już teraz, i zrozumieć, że robienie pewnych rzeczy jest koniecznością, przed którą nie ma ucieczki. Twój wybór.

   Palą Ją, ale nie wypuszcza Jej z objęć, dopóki jest w stanie wytrzymać ogień. Płomienie są… przyjemnie ciepłe. Przez chwilę czuje się tak, jak gdyby mógł się do Niej po raz ostatni przytulić. Dopiero z czasem robią się zimne, obojętne na jego ból tak samo jak bezwładne w jego ramionach zwłoki.

   „Co dzieje się z ludźmi, którzy mi się sprzeciwiają?”


   Widzi jego twarz nad sobą pod zamkniętymi powiekami. Śmierć z jego rąk jest dla niego zbawieniem, ekstazą którego upajać się jest mu dane tylko na czas trwania jednego oddechu („wróć do mnie, Karma”); w następnym płuca wypełniają się znowu tlenem, a on posłusznie wraca – jak pies do nogi, bo wszystko idzie zgodnie z jego planem. Jak zawsze. Kiedy na powrót otwiera powieki, w końcu może zobaczyć świat jego oczami.