— Kōji — w słuchawce rozlega się wyjątkowo cierpliwy głos. — Jest po jedenastej w nocy. Jestem przed tunelem. Nie wiem, jakich wrażeń tam szukasz, bo nie przypominam sobie, żebyś wspomniał, że jesteś fanem urban exploration. Nie wiem, czy znajdziesz lepsze wytłumaczenie. Masz pięć minut, żeby wrócić na zewnątrz, jeśli nie chcesz, żebym przyszedł tam osobiście. — Chwilowa pauza; zastanowienie. — Nie zrobiłeś niczego, czego będziesz żałował, prawda?

Przeciągająca się cisza, od której nabierało się wrażenia, że połączenie ni stąd, ni zowąd zostało zerwane. Gdyby nie cichy wdech, poprzedzający znacznie głośniejszy wydech, jak przy upuszczanym przez usta dymie papierosowym, mężczyzna po drugiej stronie słuchawki mógłby uznać, że został już jedynym uczestnikiem tej rozmowy.
— Ilu was tam jest? Ktoś jeszcze potrzebuje pomocy? — wcześniej cierpliwy ton spoważniał, dopasowując się do obrazu całej sytuacji. — Zajmę się tym, ale jeśli jesteście w stanie wydostać się stamtąd o własnych siłach, zabierzcie go ze sobą. Teraz. — W męskim głosie coś się zmieniło, ale nie chodziło tu o sposób intonowania zdań. Wciąż wydawał się rzeczowy – jak ktoś, kto w kryzysowej sytuacji zachował zimną krew, choć na szali leżało życie jego... kogo? Przyjaciela? — Ekipa ratunkowa straci za wiele czasu na szukanie was w tunelu w środku nocy. Do tego czasu może być za późno. Co to za pająk?

[ przesłano screen wiadomości ]

Nagai, jeśli chcesz przyciągnąć moją uwagę, są na to inne metody. Nie musisz angażować w to osób trzecich.