Nie zamierzał zostawać w towarzystwie nieznajomego dłużej niż było to konieczne, by zabrać stąd swojego psa zaczepno-obronnego. Warui najwyraźniej wczuł się w swoją rolę, bo zaczepiał obcych i trzeba go było później bronić. Wypłosz przyjął postawę wycofującego się kota, co Jiro powitał z satysfakcją. Przyzwyczaił się do faktu, że czasem wystarczała sama jego obecność, by pozbyć się z drogi innych przeszkód, niezależnie czy żywych, martwych czy tych, które wkrótce będą martwe. Chwilowa obawa, że na tego aroganckiego typa może to nie podziałać, rozwiała się w momencie, gdy ten zaczął zsuwać się z krzesła.
  Już miał skinąć głową na rudego, by przywołać go na swoje miejsce i zagonić do powrotu. Brew drgnęła mu w nerwowym tiku, gdy zirytowany zdołał zarejestrować wzrost chcącego uciec od nich gościa. Oni wszyscy poza Nanashi żarli hormony wzrostu zamiast płatków śniadaniowych czy co?
  Sekundę później Jiro stracił równowagę, nie wychwytując tego, co mogło być powodem. Nie był przecież pijany. Jeszcze. W ostatniej chwili i pod wpływem obcego ciężaru zdołał tylko przyblokować przedramieniem klatkę piersiową napastnika, by zostawić sobie choć trochę pola do manewru. Nie liczyło się asekurowanie upadku, próba sprawienia by nie przywalił głową w barową podłogę czy nie padł plecami na jakieś nieupilnowane szkło. Ważne było wyłącznie zminimalizowanie niechcianego kontaktu z kimś innym.
  Hasegawa mrugnął z zaskoczeniem ślepiami patrząc wprost na rozwalonego na nim Kou. Nie wiedział ile ten już na nim leżał, nawet gdyby to było tylko pięć sekund to i tak dla Jiro było o dziesięć za długo. Zgrzytnięcie zębami normalnie zagłuszyłaby wszechobecna muzyka, jednak z takiej odległości było ono doskonale słyszalne.
  Nie docierało do niego, że te pokraczne, roztrzęsione próby podniesienia się były faktycznie próbami, choć nieco nieudanymi i opieszałymi. W jego oczach ta łamaga po prostu nie chciała się podnieść. Wziął głęboki wdech i zrzucił z siebie intruza, odpychając go w bok. Zdołał jedynie podnieść się do siadu, gdy nagła myśl przeszyła go mocniej niż ból w plecach po uderzeniu w ziemię.
  On. Nie. Chciał. Się. Podnieść.
  – Korzystasz z okazji, jebany pedale? – warknął, ledwo cedząc słowa przez zaciśnięte zęby.
  Zawahał się tylko przez chwilę, choć wcale nie dlatego, że jakkolwiek było mu żal różowego wypłosza. Po prostu nie widział czy ma go szarpnąć za koszulkę czy obrożę. Obie wyglądały równie licho. W końcu jednak zdecydował się na pierwszą opcję, nie chcąc jeszcze bardziej wpaść w jego gusta, gdyby wybrał drugą.
  Pięść zacisnęła się na koszulce podstępnej glizdy, uniemożliwiając mu, jeszcze przed chwilą tak bardzo pożądaną, ucieczkę, a Jiro spacyfikował Kou niczym rozjuszony byk, uderzając łbem w nasadę jego nosa. Znieczulony przez alkohol nawet nie poczuł bólu, nie zastawiając się czy aby na pewno dobrze trafił. Nie puszczając jego koszulki, docisnął młodszego do ziemi i pochylił się nad nim.
  – Teraz kurwa odwracasz wzrok? Już nie jest aww, ale słodko?
  Uspokojenie sytuacji trochę mu nie wyszło.

Każda sekunda trwała za długo.
Czuł, jak wszystkie wnętrzności skręcają mu się w warkocz, gdy do jego uszu dotarło zgrzytnięcie, bynajmniej niepodobne do odgłosów na codzień spotykanych w barze. Niesforne serce podeszło do gardła i tam stanęło niczym zaśnione, nie pozwalając spanikowanemu Kou złapać głębszego oddechu. Zupełnie, jakby zapomniało, jak bardzo do życia potrzebuje powietrza. Głebokie poczucie duszności sprawiło, że zrobiło mu się słabo. Przy częściowej świadomości trzymała go tylko i wyłącznie walka. Walka o uniesienie rozdygotanych kończyn, które marzyły wprost by jakaś tajemnicza siła je stąd zabrała, choćby to oznaczało wyrzucenie za nie przez balkon.
I wtedy ta siła magicznie się zmaterializowała w postaci Warui. Poczuł szarpnięcie i wiążace się z nim ukłucie bólu. Syknął. Może nie było to nic przyjemnego, ale był nawet temu zjawisku na ironię wdzięczny i nijak mu się nie opierał.
Zdążył narobić sobie nadziei. Korzystając z siły Shin'a sam też zaczął się niezgrabnie podnosić, obracając głowę w jego stronę, z miną skarconego psa. Gdyby miał psie uszy, zapewne skulił by je patrząc z dołu to na niego, to w bok, by tylko więcej nie spojrzeć mu w oczy. Nie pozostało w ślepoach kolorowego już nic z tej obsesyjnej natarczywości, co wcześniej. Na słowa człowieka-podnośnika nawet tylko bardziej zwiesił wzrok, z wyrazem twarzy pełnym ogromnego zażenowania sobą. Nie dość, że nie mógł się z tym nie zgodzić, to był już zbyt mocno skruszony przerażającymi wizjami tego, co mogło się zaraz wydarzyć, by znowu zacząć aktorzyć.
Być może widział w Warui w tej chwili nawet jakiegoś rodzaju światełko w tunelu, w który wpadł przez niczyją inną a jedynie własną niezdarność. Szkoda, że trwało to tak krótko, gdyż jedna z tych wizji postanowiła złapać go za pomalowany pysk, mówiąc spokojnie "już jestem".
Gwałtowane odepchnięcie znów wyprowadziło go z równowagi. Wylądował biodrem na podłodze obok, splatając ze sobą nogi i nieumyślnie wyrywając się z uścisku ręki Warui. Głowa skierowana w dół podniosła się powoli, słysząc ton, który nie brzmiał jak zaproszenie na piwo czy herbatkę.
- Z okazji...? - Zaledwie tyle wyrwało się z ust zdezorientowanego i przerażonego Kou. Nic nie rozumiał. Z jakiej okazji, przecież naprawdę próbował się podnieść. Z jakiej okazji mógł niby teraz korzystać, przecież był przerażony. Nie był teraz w stanie tego zrozumieć, bo chęć ucieczki to wszystko, o czym myślał. Nie za bardzo mógł zmienić się w tej chwili w psychologa, który zapyta "Co sprawiło, że poczułeś się w ten sposób?". A na tego jebanego pedała jednak się trochę nadął.
Chwilę później mocno pożałował, że mając tą sekundę wolności, masował obolałe ramię skulony jak pies patrząc to na jednego, to na drugiego, to na ziemię nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Nie miał wysokiej tolerancji na ból, więc i tak czuł się już wystarczająco poobijany. Jak bardzo był w błędzie.
Nie wiedział już co zabolało mocniej. Serce rozjuszone jak po wiadrze, czy pulsowanie rozchodzące się wzdłuż czaszki.
Był zupełnie zdezorientowany, nie zdążył zrobić nic poza zamknięciem oczu. A później już wyraźnie otumaniony uderzeniem cofnął się tułowiem na tyle na ile pozwalał siwy materiał, a urażone miejsce na twarzy schował odruchowo w dłoniach. Pod peruką niesamowicie mu się tam kręciło, jakby oprócz strzalu z bańki dostał w gratisie jebany helikopter. Ledwie dał radę otworzyć oczy, z których łzy okazały się płynąć już dawno, niosąc ze sobą przez całą długość twarzy czarno-czerwone zmazy. Potrójny, latający obraz, który zobaczył jako pierwszy, były to jego własne dłonie całe umazane we krwi. Głośno wciągnął powietrze wydając dźwięk przerażenia. Krew z uderzonego nosa ciekła, jakby jutra miało nie być.
Już tak dawno tego nie widział, tym bardziej wzbudziło w nim to flashbacki z przeszłości, którą pamiętał jak przez mgłę. Tym bardziej mógł się tylko domyślać, skąd te wszystkie zgromadzone obmierzłe uczucia się brały. W jego odczuciu, tam, gdzie pojawiał się ból, tam nie było już więcej miejsca na rozmowę. Czas na strach się skończył, a w końcu najlepszą obroną jest atak. Podobno. Nawet jeżeli to pewne, że nie ma tyle siły co napastnik, jego dłoń ściskała ubranie w swoich objęciach stwarzając przytłaczające poczucie osaczenia. Naprawdę stał się zwierzęciem zapędzonym w kąt, którego ostatnią bronią pozostaly pazury.
Ostre. Wykonane z pełnym profesjonalizmem, długie paznokcie z akrylożelu zabłyszczały w kolorowym świetle. Gotowe by drapać, choć zwykle w nieco przyjemniejszych sytuacjach... nevermind.
Ciężka sytuacja będąca jednym wielkim niedopowiedzeniem. Owe słowo wbrew czyjejkolwiek woli jednak się rzekło. Przecież nie chciał się bić, a tymbardziej nie jak mężczyzna. Bał się. Cholernie się bał. Mimo tego faktu, powrót ten odbierał mu wszelkie zmysły. Uderzenie wydobyło z wnętrza Kou głęboko nieprzepracowany cień, sączącą się plamę na nieskazitelnie delikatnym sercu. Był słaby. Nie umiał opanować tego intensywnego impulsu, czując w sobie potop zimnej nienawiści targającej sporawym ciałem. Nie widział tam już tego samego mężczyzny, którego chwilę temu nahalnie obserwował próbując nawiązać kontakt, który zwrócił jego uwagę. W ogóle nie widział w nich ludzi, których miał w zwyczaju traktować przyjaźnie. Krew sączyła się zabierając ze sobą resztki zdrowego rozumu z szumiącej głowy. Powinien był siedzieć cicho. Wziąć pod uwagę, że nie ma szans. Kou był dobrym, wrażliwym pedalątkiem, ale gdy ktoś stosował przy nim przemoc, zaczynał trochę bardziej przypominać plugastwo ojca. Głupi, głupi, głupi... głupi skurwiel, którym się gardzi, którego trzeba spacyfikować i usunąć ze społeczeństwa. Może właśnie dlatego podświadomość pchała Kou na drogę ryzyka? Może to jakaś częsć niego, tak nieświadoma i autodestrukcyjna, bardzo chciała się go pozbyć? Może to te wszystkie chwile, gdy marzył o zabiciu rodziciela, przeprojektowały się w chęć zniszczenia samego siebie zamiast niego, skoro prawdziwy cel nie był osiągalny do zdobycia?
A może nie ma sensu o tym myśleć. Może po prostu był baranem.
Wszystkie te sprawy pozostawały w sferze domysłów, bo jedyne co mógł o sobie wiedzieć teraz szarpany jebany pedał, to siła narastającego gniewu.
Chwilę jeszcze trwał zapatrzony w nicość, w której przysiągłby, że widział przelatujące nad nimi gwiazdy. Uśmiechnął się złośliwie, by choć trochę zamaskować fakt, jak bardzo przeciążony był wciąż i wciąż narastającym napięciem.
- Agh, a skąd... Jesteś bardzo słodki, wiesz? Wisisz tak nade mną, że czuję się zawstydzony. - Wysyczał zachrypniętym tonem nie wskazującym, że to co mówi to wstęp do yaoi. Był to głos pełen aroganckiej, agresywnej premedytacji.
Nagle wyraz na rozmazanej twarzy zmienił się zupełnie. Z wrogim spojrzeniem nie było mu w tych długich, szcztucznych rzęsach do twarzy.
Z krwią z resztą też. Jak Jirō mógł zniszczyć mu efekt tak długotrwałej pracy przy lustrze?!
Targany nagłym impulsem zaskoczył sam siebie, łapiąc rękę agresora w dłonie i z całą siłą, jaka mu pozostała, zaczął ciągnąć po niej ostro zakończonym manicure'm. Gotów, by przy pierwszej lepszej okazji dobrać mu się do facjaty.
- Oh, no co się tak gapisz? Ile można czekać? TAK BARDZO MNIE CHCESZ, CO? TO SOBIE, KURWA, BIERZ, PATUSIE. -

To jest... Serio to powiedziałem?

@Warui Shin'ya @Hasegawa Jirō

W czasie, kiedy Shin zaczął pełnić rolę żywego muru w obronie przed napierającymi w ich stronę szafami trzydrzwiowym typu Komandor, dwójka osiłków na ziemi wciąż zdawała się znajdować w innym zupełnie wymiarze; atak z brokatem w rękach, czy raczej wątłych dłoniach Kou niespodziewanie zakończył się pomyślnie, ale raczej nie dla niego. Próbując zrobić unik przed kolejnym, bardziej konkretnym ciosem Jirō w tej szarpaninie, padł znowu na ziemię, urywając kawałek materiału koszulki który chwilę wcześniej odbierał mu wszelkie możliwości ruchu. Mogli dłuższą chwilę wyglądać jak naparzające się zdziczałe koty, których nic nie było w stanie wyciągnąć z tego stanu; z łomoczącej aż do kości muzyki, skrajnego zirytowania widocznego na obu twarzach, szumu w obitej głowie. A za tym wszystkim może dwa metry dalej stojący biedny Shin, którego słowa mimo dobrej woli nie dotarły do nich wystarczająco na czas.
Kou znowu upadając z początku czuł powracający gniew, który szybko ustąpił gdy w rozszerzających się z przerażenia jasnych zwierciadłach odbił się wzrok godny wilczura wytresowanego do polowań, rządnego mordu, pędzący z masą kilkuset ton prosto na nich.
Nim zdążył zbić się z glebą i jakkolwiek zareagować usłyszał tylko ostre, soczyste "O kurwa..." ze swojej prawej strony, nim został lekko staranowany. Ledwie kaszlnął czując uderzenie końcówki buta o swój bok, nad którym przebiegł Jiro wyszarpujący Warui za kaptur. Mimo bólu i skrajnego poziomu paniki, który utrudniał jakiekolwiek myślenie, tym razem Naiya też się nie ślamzał. Czuł się, jakby już umierał; to skrajnie złe uczucie tonięcia w gęstym bagnie rozlało się po całym ciele i zmusiło go do autonomicznej próby powstania, zapominając zupełnie o złapaniu powietrza. Buty utrudniały wszystko, ale nie miał czasu ich teraz zdejmować. O ile wcześniej był przerażony, to teraz miał wzrok jak królik uciekający przed całym stadem wilków, jakby nie tyle walczył o życie, co był już jedną nogą w grobie. Próby podnoszenia się w ułamku sekundy na dodatkowych dziesięciu centymetrach podstawy mając nogi jak szczudła były niezwykle trudne, dlatego najpierw wzbił się na kolana, przez chwilę niemal na czworaka łapiąc się najbliższego krzesła w kierunku drzwi wyjściowych. Gdy te pod jego ciężarem spróbowało się przewrócić już miał się poddać. Spaść na ziemię i będzie co ma być, gdyż mroczki zaczynające zasłaniać widok znad głęboko zakrojonego ataku paniki odbierały mu powoli chęć walki.
Wtedy wyraźniej zobaczył resztki stłuczonego szkła.
- U-UCIEKAJ. - Rozeszło się gdzieś w przestrzeni, jakby za ścianą, gdy znowu postanowił zawalczyć o życie. A może tylko mu się wydawało? Nie... Moment. To on sam to powiedział.
- NOSZ CHOLERA! - Niemal zapiszczał, widząc opór podchmielonej ściany z czerwonej cegły, która z jakiegoś niewyjaśnionego powodu nie znalazła się w drodźe do drzwi razem z Jiro. Nie miał czasu na bardziej wyrafinowane komentarze, a cała sytuacja wyglądała mu jak następujące po sobie migawki z miejsca zdarzenia. Odniósł wrażenie, że kolejny nadchodzący dźwig który zamachnął się w tą stronę zaraz strąci z powierzchni ziemi zarowno ten mur, jak i słup wysokiego napięcia, za którego Kou odwalał czarną robotę.
Mimo tego całego rozgardiaszu nie szwankowała jego barania duma, za którą mógłby przypłacić nawet zdrowiem lub życiem - jednak stan odbijającej się od ścian pustki w głowie był mu już tak dobrze znany, że umiał pozostać dalej sobą, najszczerzej pragnąc chronić tych, którzy zrobili dla niego cokolwiek dobrego. A Warui, choć rzeczywiście chciał mu wcześniej nakopać, pojawił się dziś na tej liście.
Rzucił się na niego wręcz odruchowo, popychając do przodu i resztą siły jaką zapewniał mu odkręcony na maxa korek adrenaliny, podtrzymał go pod ramię w biegu, samemu uderzając o próg i słysząc tylko za sobą wrzask niemałego wkurwienia ochroniarza, który właśnie doświadczył nieprzyjemnego spotkania trzeciego stopnia ze ścianą.
Rytm muzyki wręcz przyjemnie ustępował echu obijanych schodów, które wydawały się nie mieć końca. Biegł mimo tego nadal jak obłakany, ciągnąc rudego jak worek kartofli; wpadł w wystarczającą paranoję, by cały czas myśleć, że słyszy kroki tuż za sobą. Shin też mu z resztą nie pomagał, plącząc sobie nogi jak słuchawki w kieszeni. Stał się cud, że już w połowie oboje nie poskręcali sobie kostek.
Świadomość że zostało im kilka ostatnich stopni do pokonania sprawiła, że organizm uznał sytuację za bezpieczną, skoro po tych dziesięciu koszmarnych piętrach byli jeszcze żywi. Naiya nie wiedział, czy towarzysza dotknęło to samo, czy to on sam momentalnie stracił resztki swoich marnych sił, ale ostatnie, irytująco trudne do opanowania potknięcie Shina zamieniło ich obu w lawinę żałości. Spadł na niego, po czym straumatyzowany dzisiejszym doświadczeniem z Hasegawą, ostatkiem swoich możliwości odepchnął Warui (bądź co bądź siebie od niego), opierając się o ścianę tuż przy wyjściu.
- Cze-mu... - Wyrzucił z siebie, dysząc bardzo ciężko i czując jak jego zbyt intensywnie bijące serce zionie ducha od ciśnienia godnego morskich głębin, a w żołądku kręci się jakaś łaskocząco-mdlący łańcuch. Nigdy nie był asem na W-F'ie. Zwłaszcza nie po takich przeżyciach.
- Czemu... Taki... Jesteś... Taki, kurwa, nieuważny...- Dokończył pretensjonalnie marszcząc nos, niczym matka do dziecka które spadło ze schodów, wciąż zipiąc z miną wyrażającą ogólnoustrojowe zmarnowanie. W tym stanie świadomości nie zwracał już ani odrobiny uwagi na swoją hipokryzję, gdyż może z pół godziny wcześniej sam nie był ani trochę lepszy.
- Byłem uważny... Do pewnego stopnia. -
Ten żart to ostatnie słowa, które pamięta. Zamrugał jeszcze raz, drugi, gdy mroczki całkowicie zamgliły jego powieki, a resztę ciała pochłonęła obezwładniająca bezsilność.
Dłoń z klatki piersiowej spadła apatycznie na ziemię. Później już dłużej się nie bał.
Stracił przytomność.
Nie miał pojęcia, kto wezwał pomoc ani co się stało z tamtą dwójką.
Obudził się. Już w innym miejscu.