Czemu nie możesz mieć kurwa wyjebane? – pytanie wpadło do ucha, ale miał wrażenie, że wżarło się głębiej. Znalazło swoją drogę prosto do jego głowy, na chwilę zajmując wszystkie myśli. Milczał, bo musiał uporać się z jego namacalnym ciężarem. Bo czemu nie mógł mieć wyjebane? Pewnie z tego samego powodu, dla którego Amakasu nie mogła udzielić mu normalnej odpowiedzi, gdy zadawał proste pytanie; gdy z czysto ludzkiej troski chciał się dowiedzieć, co było nie tak. A może kierowała nim tylko ciekawość? Tak samo ludzka chęć dowiedzenia się czegoś, o czym może rzeczywiście nie powinien wiedzieć. Kto zresztą nie lubił pikantnych szczegółów? To dla nich mógł być gotów poświęcić swój czas, spokojny sen i prawdopodobnie też nerwy, które na przemian z przyjemnymi doznaniami fundowała mu Shey. I mogło tak być, gdyby nie to, że miała do czynienia z Seiyą, który rzadko zadawał pytania; który pozwalał ludziom mieć swoje tajemnice, ale tak długo, jak te nie wyniszczały ich od środka.
  Przez chłopięcy nos prześlizgnęło się parsknięcie, ale na jego twarzy nie było najmniejszej oznaki rozbawienia. Wpatrywał się przed siebie, a jego widoczne z profilu rysy wyraźnie stężały, gdy zdusił w sobie wybuch, który byłby zbyt personalny; zbyt mówiący za dużo. Spojrzał na białowłosą z ukosa i nie było nic nadzwyczajnego w niezadowoleniu migoczącym na linii wodnej w kąciku oka, ale oprócz tego był rozczarowany. Nią i całym tym pierdoleniem.
  — Jak chcesz — rzucił chłodno, jakby faktycznie miał wewnątrz siebie przełącznik i wystarczyło słowo, by spełnić jej życzenie. Słowo, by odgrodzić się grubym murem i od tego momentu pozwolić jej żyć w świecie, w którym „miał wyjebane”. Słowo, by od tak pozwolić jej zachlewać się do upadłego, zwłaszcza że to, że tu był, było jedynie dziełem przypadku. Nie myślał jednak o tym, jak potoczyłyby się sprawy, gdyby tej nocy nie odezwał się do białowłosej. Ale to normalne, że ludzie – a on też był tylko człowiekiem – rzadko rozważali różne możliwości. Oprócz tego, że ominąłby go ten osobliwy widok, nadal wiedziałby o wszystkim tyle samo, co obecnie.
  Czyli nic.
  Do wszystkiego można było się przyzwyczaić. Yakushimaru przyzwyczaił się natomiast do wachlarza emocji, które dostarczała mu Shey. W jednej chwili gotowała krew w jego żyłach, jakby czerwień jej głosu chciała rozżarzyć jego wnętrze do równej czerwoności, za chwilę studziła gniew rozbawionymi uśmiechami. Odpuścił, ale w środku uwierała go ciekawość. Nie była to ciekawość plotkary czekającej na nowy smaczek z życia, by mieć, co puścić dalej w świat, gdy tylko nadarzy się okazja. Było to raczej przeczucie, że omijało go coś złego, o czym powinien wiedzieć, bo może nie miał do końca związanych rąk. Może mógł coś zrobić. Wiedział jednak, że nie pomoże komuś, kto tej pomocy nie chce.
  „Wejdziesz do środka?”
  Ciepły oddech, który towarzyszył słowom dziewczyny, osiadł na jego ustach, pozostawiając po sobie niespełnioną obietnicę pocałunku. Nie sposób było nie poczuć się pokonanym własną bronią, bo jeszcze przed momentem sam się bawił, sam pozostawiał niedosyt i nasilał zniecierpliwienie. A przecież nie był to pierwszy raz; nie był też drugi. Robili to wielokrotnie i wciąż trudno było oprzeć się tej elektryzującej sile, która ponaglającymi igiełkami spływała w dół kręgosłupa. Wiedział, że to źle ciągle do tego wracać – nie pomagało to ani jemu, ani Amakasu. Wracał, co prawda, tylko po części, by znów nie popełnić błędów, które nie powinny zostać popełnione dwa razy. Był obok, ale jednocześnie znajdował się poza zasięgiem. Mimo tego uśmiechał się tak, jak robił to zawsze, a w oczach tliło się równie znajome pożądanie i zadowolenie, gdy znów przyszło im zagrać w tę samą złośliwą grę. Pokręcił głową na boki przy jednoczesnym wywróceniu oczami, dając jej do zrozumienia, że nie musiała pytać. Nie, gdy już został skuszony perspektywą kolejnej wspólnej nocy. Nie, gdy niewidoczny ślad po paznokciach na jego brzuchu nadal drażnił na myśl, że czekała ich jeszcze droga na górę. Ale w końcu zrobiła to, o co prosił – grzecznie go zaprosiła. Do grzeczności nie przywykł.
  — Wejdę.
  Ciało Amakasu, choć znacznie drobniejsze, ciążyło, gdy ruszyli naprzód. Aktualnie mogli polegać jedynie na trzeźwości Seiyi, który napiętym przedramieniem przytrzymywał sylwetkę białowłosej, byleby tylko nie upadła. Jemu to nie groziło. Im bliżej mieszkania byli, tym wszystko wydawało mu się postępować w przyspieszeniu, jakby czas wtórował rozpędzającemu się tętnu. Winda. Przez chwilę się w nią wpatrywał, zanim ramiona Shey znów nie sprowadziły go niżej. Z pomrukiem przyjął kolejny pocałunek i w tym momencie było mu już wszystko jedno, jakby pora na budowanie napięcia już się skończyła. Stawiając krok przed siebie wprowadził białowłosą do windy, już rozchylając jej wargi językiem. Jedynie kątem oka zerknął na panel z przyciskami, ale celując w odpowiedni przycisk, przypadkiem wcisnął też dwa inne numery. Trudno. Postawił kolejny krok przed siebie, nie odrywając się od ust smakujących wszystkim, co już znał – alkoholem i fajkami. Tych drugich nie znosił, ale sam ich smak miał w sobie coś, co kojarzyło mu się ze wszystkim, co zakazane. Żadna matka nie pochwalała nałogów, dlatego tym bardziej chciało się w nie uciec. Żadna nie pochwaliłaby też obściskiwania się w windzie, ale przecież było już późno, a drzwi zasunęły się za jego plecami, gdy przycisnął jasnowłosą do lustrzanej ściany. Musiał zapomnieć o jej wcześniejszych uprzedzeniach co do noszenia. Ale nie była już księżniczką, gdy wsunął ręce pod jej uda, mocno zaciskając na nich palce. Nie była nią też, gdy poderwał ją do góry i przypadł ją mocniej do ściany, napierając na jej biodra własnymi. Wiedział, że nie musi obchodzić się z nią delikatnie, dlatego całkowicie oddał się temu znajomemu otumanieniu, gdzie poza huczącą w uszach krwią, która wtórowała narastającemu podnieceniu, nie liczyło się nic więcej. Tak, jak poza gorącymi oddechami, których smak językiem zgarniał z jej podniebienia, które raz po raz drażnił okrągłym kolczykiem. Gdyby nie granice jeszcze zdrowego rozsądku, nie byłby aż tak powściągliwy. Oderwał się na chwilę, by zaczerpnąć oddechu, ale nie uciekł daleko. Zaraz złożył na zaczerwienionych od zaczepnych ugryzień wargach dwa lekkie pocałunki – zaledwie łagodzące muśnięcia – zanim znów wpił się mocniej w jej usta.
  Piętro szóste – oznajmił automat, zanim drzwi rozsunęły się. Ale było jeszcze za wcześnie, a sztuczny głos ledwo dotarł do jego uszu, gdy aż za bardzo skupiał się na niej. Mimo wszystko wciąż przypominał o tym, gdzie się znajdowali i ta myśl z jakiegoś powodu pociągnęła jeden z kącików ust czarnowłosego ku górze. Amakasu na własnych ustach mogła poczuć, jak jego własne rozciągają się w rozbawionym uśmiechu, który poprzedził krótkie parsknięcie, które zespoliło się z brzmieniem mokrych pocałunków. Bawiło go to, jak łatwo była w stanie przekonać go do głupich rzeczy, ale liczyło się tylko to, że dobrze się bawił.
  Za dobrze.

Nie byłoby go tutaj, gdyby nie przywykł do brutalności, która mimowolnie wydobyła spomiędzy zębów cichy syk. Na okaleczonej zębami wardze ból rozgościł się swoim piekącym ciepłem. Pod skórą czuł lekkie pulsowanie, ale nie miał jej za złe – traktował to wszystko, jak część zabawy; jak przyzwolenie, by też czerpać z niej bez ograniczeń. To pewne, że musiał być ostrożniejszy, ale nie na tyle, na ile byłby w towarzystwie kogoś innego. Kogoś niepewnego. Amakasu nie była porcelanową lalką, nawet jeśli czasem wydawała się krucha, jak szkło – za każdym razem potrafiła jednak uświadomić mu, że były to tylko pozory, ale mimo wszystko Yakushimaru często nasuwało się na myśl to porównanie, gdy aż za dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że nikt nie był niezniszczalny. W tym momencie jednak nie miało to żadnego znaczenia. Nie, gdy cichy, gardłowy śmiech wibrował strunami głosowymi; nie, gdy końcówką języka zgarniał z ust posmak własnej krwi, przez który znacznie słabiej przebijała się tytoniowa nuta i owocowy posmak pomadki, które pocałunkami zagarnął z ust białowłosej. Każda kolejna sekunda spędzona w uporczywym oczekiwaniu sprawiała, że chciał więcej. Tak, jak apetyt rósł w miarę jedzenia, tak zachęcające gesty przestawały wystarczać, a warstwy ubrań ciążyły na rozgrzanym ciele, które zdążyło już zapomnieć o chłodzie marcowej nocy.
  „Kurwa. To już tu?”
  — No nie jest to kurwa dwudziestopiętrowy apartamentowiec — wymruczał, celowo drażniąc zaczerwienione usta powolnymi ruchami warg, które raz za razem układały się w poszczególne słowa wpadające w subtelnie słyszalną żartobliwość. Z ociąganiem wykonał pierwszy krok do tyłu, przez cały czas mocno przytrzymując białowłosą. Chwyt na szczupłych udach nabrał na sile, balansując już na granicy bolesnego uszczypnięcia, którym odpowiedział na nagłe ugryzienie w okolicy szyi. — Co to kurwa za oznaczanie? — rzucił kąśliwie, wcale nie oczekując odpowiedzi. Wiedział przecież, że nie wróci do siebie bez widocznych pamiątek na ciele. Seiya sam zresztą nie zamierzał pozostać dłużnym. Gdy zadarł podbródek nieco wyżej, by swobodniej być w stanie dosięgnąć spojrzeniem twarzy Shey, mięśnie pod skórą napięły się, jakby same prosiły się, by jej usta znalazły dla siebie kolejne miejsce. Gdy jednak oczy czarnowłosego ledwo co skupiły wzrok na gładkim policzku poprzecinanym pasmami białych włosów, chłód dłoni osiadł na powiekach, odcinając mu widok.
  Prychnął cicho, cofając głowę, ale na niewiele mu się to zdało; pod opuszkami Amakasu mogła wyczuć, jak lekko kręci nią na boki w wyrazie niedowierzania. Nie bywał tu na tyle często, by wyrobić sobie odruch i wyliczyć odpowiednią liczbę kroków, by trafić pod właściwe drzwi, ale nie zamierzał psuć jej zabawy. Ciepły oddech osiadł na dziewczęcej skroni, gdy upuszczał go przez rozchylone usta. Był ciężki od wzbierającego się w nim podniecenia, bo znajome napięcie już przelewało się elektryzującym spazmem w dół kręgosłupa, moszcząc się na wysokości bioder.
  — Jak zawsze — odpowiedział, ale w przypływie nagłej łobuzerskości, która rozciągnęła usta w charakterystycznym uśmiechu, było raczej pewne, że nie miał na myśli drzwi. Dwoma krokami wycofał się z otwartej windy ku skąpanemu w półmroku korytarzowi. Wiedział, w którą stronę skręcić i tyle wystarczyło. Niełatwo było mu tak po prostu skupić się na poruszaniu się naprzód, gdy ciepło drugiego ciała przenikało przez materiały, wywołując przyjemne mrowienie, ale pozwalał zniecierpliwieniu kiełkować wewnątrz, nawet jeśli w krokach stawianych na oślep to porywczość wygrywała swój własny rytm. Raz. Dwa. Trzy. Plecy białowłosej z głuchym łupnięciem uderzyły o drzwi, gdy przyparł ją do nich mocno, ale nieboleśnie, zaborczo napierając na nią biodrami. Przechylił głowę na bok, umykając palcom przysłaniającym jego oczy, ale zanim zdążyła cofnąć dłoń, przysunął wargi do wysuniętego spod rękawa skrawka nadgarstka i przesunął po nim językiem, zaczepnie przyciskając kolczyk do cienkiej skóry. Skórzany materiał z cichym piskiem tarł o drzwi, gdy wraz z powolnym nachylaniem się, odstawiał ją na podłogę. Wargi miękko ułożyły się na smukłej szyi, ale delikatność, z jaką ledwie muskał skórę, nie trwała długo. Zachłanne ugryzienie pozostawiło na jej ciele dwa zaczerwienione łuki – kolejne do kolekcji, choć nigdy nie pytał, skąd wzięły się poprzednie, jakby dawał jej wolny wybór w dzieleniu się tajemnicami, które i tak rzadko wychodziły na jaw. Jak chcesz – słabym echem wciąż obijało się w jego głowie, jakby mierził go chłód własnego tonu, bo może powinien być bardziej natarczywy; bo może też przyłożył rękę do tego, jak skończyli.
  Zza drzwi dobiegł dźwięk cudzych kroków, który odwiódł go od kolejnego pocałunku. Seiya zatrzymał się, ze zmarszczonymi brwiami, unosząc wzrok ponad głowę Amakasu. Numer 106 słabym, wypukłym konturem rzucał cień na drzwi – od właściwego mieszkania dzieliły ich co najmniej trzy kroki.
  — Kto tam? — niepewny kobiecy głos rozbrzmiał w tle, a barki Yakushimaru mimowolnie zadrgały w spazmie bezgłośnego śmiechu. Obecność przebudzonej trzaskiem osoby, sprawiała, że cała ta sytuacja miała w sobie coś zakazanego. Chociaż powinien pociągnąć Shey od razu ku właściwym drzwiom, lśniące ożywionym z rozbawienia blaskiem tęczówki najpierw obrzuciły Shey wyzywającym spojrzeniem, a gdy usta uformowały się w wyszeptane nisko „ups”, przygryzł dolną wargę dziewczyny. Gest ten nie miał w sobie jednak tej samej brutalności, z jaką potraktowała go wcześniej.
  Wszystko w swoim czasie.
  Palce bez trudu odszukały nadgarstek białowłosej, zamykając go w pewnym uścisku, z jakim podprowadził ją pod mieszkanie oznaczone właściwym numerem, ignorując wybrzmiewający za plecami dźwięk przekręcanego zamka.
  — Otwieraj.

Tak, żebyś miał pamiątki – na te słowa wydał z siebie ciche prychnięcie. Wybrzmiewało raczej rozbawieniem niż niezadowoleniem, bo jedynie potwierdziło się to, co na ten temat myślał. Minęło jednak dużo czasu, odkąd mieli okazję widzieć się ostatnim razem, dlatego powstające na skórze ślady pulsowały w rytmie pozostawionej tam tęsknoty. Wyczuwał ją w tej dziwnej łapczywości, z jaką Amakasu traktowała te skrawki ciała, których nie przysłaniał kołnierz skórzanej kurtki. Trudno było powstrzymać wpełzający na usta uśmiech, bo choć lepsze czasy mieli już za sobą, nie był w stanie nie odczuwać zadowolenia z najzwyklejszego bycia chcianym czy pożądanym chociaż przez chwilę. Gorąca niecierpliwość emanująca z drugiego ciała, jedynie podkręcała atmosferę, a Yakushimaru dostrajał się do niej, jakby rzeczą naturalną było dla niego na życzenie oddać kawałek siebie, by przypomnieć Shey to, jak smakował i to, jakie doznania wywoływał jego dotyk. Było to jednocześnie samolubne i nie – przynajmniej tak to sobie tłumaczył, byleby odrzucić myśl, że tą tymczasową bliskością wyrządzał jej krzywdę. Samolubne, bo – może po części dla własnej satysfakcji – mieszał jej w głowie. Niesamolubne, bo to nie tak, że robił to wszystko bez przynajmniej słabego echa dawnego uczucia.
  Przecież wszystko sobie wyjaśnili – tak sądził. To, że co jakiś czas znów do siebie wracali, by karmić się cieniem dawnego wspomnienia, było jedynie dogodnym układem.
  Tak było lepiej. Tak sądził.
  „Zapraszam.”
  Zwracał już wzrok ku otwierającym się obok drzwiom, ale dokładnie w tej chwili został wciągnięty w głąb znajomego mieszkania. Gdy znalazł się w środku, pokręcił krótko głową z wciąż trzymającym się go rozbawieniem. Nie przeszkadzał mu półmrok panujący wewnątrz, a blask neonowych świateł, który wlewał się do środka przez szybę, podsycał pożądliwą i duszną atmosferę. Widział tyle, ile musiał widzieć. Resztę pozostawiał innym zmysłom – słuchowi, który sycił się brzmieniem przyspieszonych oddechów i mokrych pocałunków, gdy białowłosa znów pociągnęła go ku sobie, by pochylił się niżej; dotykowi, od zimna którego na jego skórę wstąpiły ciarki i kolejny przyjemny dreszcz przemknął wzdłuż jego kręgosłupa. Nawet jeśli zdawał sobie sprawę z pośpiechu, nie widział w nim chęci ukrycia czegokolwiek – raczej tę samą niecierpliwość, którą wyczuwał już wcześniej.
  — Spokojnie — mrukliwe upomnienie wplotło się pomiędzy pocałunki, gdy opuszki palców leniwie musnęły dziewczęcy policzek. Delikatność subtelnego i powolnego gestu różniła się od kciuka, którym naparł na jej podbródek, zmuszając ją do szerszego rozchylenia ust, by zaczepnym ruchem języka otrzeć się o jej podniebienie. Spokojnie, bo przecież jeszcze nigdzie się nie wybierał. Spokojnie, bo wyglądało na to, że poza głównym powodem, dla którego się tu znalazł, nie interesowało go nic innego – prócz tego, że byli tu sami i wszystko wskazywało na to, że nikt nie będzie im przeszkadzał.
  Skąd mógł wiedzieć, że tę ciszę zawdzięczał prawdziwej tragedii?
  Wyprostował się, a ciche stuknięcie kolczyka o linię zębów brzmiało, jak niechciany sygnał na przerwę; na złapanie oddechu. Umknął na chwilę jej ustom, ale na szczęście nie dłoniom sunącym ku górze jego torsu. W tej kwestii nie zamierzał jej zresztą przed niczym powstrzymywać. Chwytając za poły własnej kurtki, którą zsunął z ramion i której pozwolił upaść ciężko na podłogę, planował raczej ułatwić jej sprawę. Ubrania zaczynały uwierać, gdy znajoma gorączka rozpalała organizm od wewnątrz. Sięgając ręką za siebie, Seiya zaczepił palcami o materiał koszulki, by płynnym ruchem przeciągnąć ją przez głowę i też pozostawić byle gdzie, jakby czuł się jak u siebie. Nie zawracał sobie głowy poprawieniem czarnych kosmyków, które i tak żyły własnym życiem – teraz dodatkowo lekko powykręcane wilgocią nadchodzącej wiosny. Może to właśnie ona sprawiała, że mimowolnie traciło się głowę dla perspektywy chwilowej przyjemności. Mimowolnie przesunął spojrzeniem po jej twarzy, na którą noc rzucała swój cień, odbierając oczom możliwość dostrzeżenia żywszej barwy policzków. Naiwnie było twierdzić, ze sprawdzał, czy nadal tego chciała, gdy pozostawione na brzuchu zadrapania mrowiły obietnicą wspólnej zabawy. Postawił pierwszy krok naprzód, sugestywnie nakazując jej cofnąć się do tyłu. Później drugi, jakby brali udział w znanym tylko ich dwójce tańcu – bez muzyki i bez konkretnego rytmu. Chwycił za skórzany materiał, który zsunął z jej ramion na tyle, że trzymał się już tylko na ugiętych przedramionach. Resztę pozostawił Amakasu – jej czas na decyzję zawarł się w kilku kolejnych drobnych krokach, którymi metodycznie prowadził ją pod ścianę, choć nie potrzebował dodatkowego zapewnienia, że mu nie ucieknie. Zawsze wystarczyło tylko słowo, by przestał, ale dopóki żadne „stop” nie padło, zgarniał tyle, na ile miał ochotę.
  Znów był blisko. Nie na tyle, by dosięgnąć jej ust, ale na tyle, by mogli wymieniać się rozgrzanymi oddechami, które przyjemnie łaskotały skórę przy krótkich, gwałtownych podmuchach. Po złośliwym półuśmiechu, który w jednym z policzków wydrążył płytki dołeczek, można było poznać, że robił to specjalnie, gdy tym razem to jego opuszki znalazły oparcie w brzegu jeansowych spodni.
  — Gdzie? — pomruk niósł się na fali kolejnego wydechu. Zdawał się wypełniać nie tylko uszy białowłosej, ale perwersyjną parnością osiadać na wargach. Pytanie, choć niejasne, sugestywnością tonu wypełniało wszystkie werbalne luki, bo nie mógł zignorować tej ciszy i przyjemnego odosobnienia; tych nieograniczonych możliwości, które dawało puste mieszkanie. Tutaj, pod ścianą? Na podłodze? Na kanapie? Na łóżku? Z rzucającym się w oczy usatysfakcjonowaniem pozwalał jej wybierać, bo przecież był tu, by spełniać zachciankę, ale nie czekał na odpowiedź, gdy pochylił się niżej, układając wargi na jej szyi – tam, gdzie wcześniej nie mógł się dostać. Zassał wybrany przez siebie punkt tuż przy wyczuwalnym podbródkiem zagłębieniu nad wystającym obojczykiem. Kciukiem naparł na guzik spodni, który posłusznie ustąpił, torując dostęp do rozporka, o który zaczepił palcem wskazującym, by krótkim pociągnięciem rozsunąć go i rozluźnić materiał. Wraz z językiem przesuwającym się po nowej pamiątce, Yakushimaru wsunął dwa palce za przylegający do ciała jeans. Chropowaty materiał ocierał się nieprzyjemnie o grzbiet dłoni czarnowłosego, ale to nie zniechęciło go do przyciśnięcia jej mocniej do skrytego pod bielizną krocza, które zaczął pieścić w przejawie uszczypliwej złośliwości.
  Nie zamierzał ułatwiać Shey wyduszenia z siebie elokwentnej odpowiedzi.

Gdyby zorganizowano konkurs na brak cierpliwości, Seiya bez wątpienia biłby wszystkich na głowę. Teraz jednak Amakasu stanowiła dla niego godną konkurencję. Nie przypuszczał, że te kilka minut oczekiwania wywoła w niej aż tak dużą frustrację, ale ta zamiast drażnić, wzbudzała satysfakcję swoim przyjemnie ochrypłym wydźwiękiem. Podobało mu się to, że każda sekunda dłużącego wyczekiwania doprowadzała ją do granic wytrzymałości i mimowolnie przyszło mu na myśl, że było to częściową zasługą tego, jak rzadko ostatnio na siebie wpadali. A może ta dziwna siła przyciągania towarzyszyła im zawsze, ale byli na tyle do niej przyzwyczajeni, że przestali zwracać na nie uwagę; że stawało się zwyczajne. Przypominało to nieco życie w ciągłym szumie, na który było się głuchym, dopóki nagle nie zapanowała absolutna cisza. Dopiero wtedy świadomość mimowolnie kierowała się ku przekonaniu, że coś się zmieniło. Człowiek wybudzał się z sennego letargu rutyny. Yakushimaru też czuł się tak, jakby dziś poznawał na nowo ton jej głosu, w którym kryła się niecodzienna nuta. Czasami chciał wierzyć, że był jedyną osobą, przy której pozwalała sobie na ten subtelnie błagalny ton, ale przecież nie mógł trzymać jej przy sobie przez cały czas, by raz po raz karmić ją złudną nadzieją, gdy korzystał z szansy na kolejną chwilę uniesień. Bo seks był dobry, ale po wszystkim był już tylko jedynym, co im pozostało.
  „Wszędzie.”
  Nie sposób było obejść się bez cichego śmiechu, który niczym nie różnił się od tego poprzedniego, gdy jeszcze chwilę temu prawie nakryła ich zaniepokojona głośnym łupnięciem sąsiadka. Nie mógł powiedzieć, że nie podobała mu się ta odpowiedź, zwłaszcza że rzadko kiedy oszczędzali jakikolwiek kąt mieszkania. Chociaż pytaniem dał jej nadzieję na to, że za moment spełni jej życzenie, nie zapowiadało się na to, by od razu planował przerwać grę wstępną. W odpowiedzi na paznokcie wbijające się mocno w jego kark, odszukał krawędź jej bielizny tylko po to, by zimnymi jeszcze palcami dostać się pod cienki materiał i przylgnąć nimi dotkliwiej do jej przyjemnie wilgotnego krocza, kontrastując ten chłód z ciepłem jej ciała. W narastającym podnieceniu odetchnął ciężej, wypuszczając gorące powietrze przez lekko rozchylone usta, które tym razem osiadło ciężko na zagłębieniu szyi białowłosej.
  W tle słyszał i czuł, jak zaczyna rozprawiać się z paskiem jego spodni. Nie przeszkadzał jej w tym, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo zaczynały mu przeszkadzać. I chociaż chętnie pomógłby przyspieszyć jej ten proces, był zbyt zajęty czekaniem. Czekaniem na ten znajomy spazm, od którego w momencie spinały się wszystkie mięśnie. Ruch dłoni szybko znalazł spójny rytm z ruchami dziewczęcych bioder. Pierwszy – wyliczył z rozbawieniem w myślach, gdy osiągnąwszy swój cel, dla kontrastu z zalewającą jej ciało przyjemnością, uszczypnął zębami gładką skórę na obojczyku Shey.
  — A buty? — rzucił zgryźliwie. Głos Seiyi połaskotał jej ucho, gdy chłopak wyprostował się, by przy przechylonej głowie i uniesionej nieznacznie brwi spojrzeć na nią i z satysfakcją, i z rozbawieniem. Nie było między nimi niezręczności pierwszych razów, dlatego nie martwił się tymi peszącymi dla wielu przerywnikami, choć to dobrze, że ich wspólny czas niezmiennie miał w sobie coś szczeniackiego. Zdążył już wysunąć rękę z jej spodni i teraz, gdy z niezmąconą pewnością siebie przyglądał jej się z góry, kciukiem roztarł wilgoć na opuszkach palca wskazującego i środkowego. Wygięty w zadziornym półuśmiechu kącik ust znów żłobił ten znajomy dołeczek w policzku, który w świetle kolorowych neonów zza okna wydawał się tym bardziej widoczny.
  Pozbył się własnego obuwia, przesuwając je niedbale pod ścianę przedsionka. Jego kroki w głąb mieszkania byłyby cichsze, gdyby nie towarzyszył dźwięczny brzdęk sprzączki od paska, gdy ta raz po raz obijała się o jego udo, przypominając o tym, co Amakasu zaczęła. Rozmigotanym spojrzeniem przemknął po pokoju, przywiązując raczej większą wagę do tego, które miejsce odpowiadało mu najbardziej niż do tego, jak zaskakujący spokój panował wewnątrz mieszkania. Zresztą i tak wolał, by tej nocy nic im nie przeszkadzało. Sięgnął do jednej z tylnych kieszeni, w której oprócz telefonu spoczywała też cienka paczka, która zaraz wylądowała na siedzisku kanapy obok miejsca, które zajął już zwrócony przodem do białowłosej, którą pozostawił kilka kroków za sobą. Z tej perspektywy mógł przyjrzeć jej się uważniej i nie umykało uwadze, że jego spojrzenie wolno prześlizgnęło się po całej sylwetce, gdy czarnowłosy dokonywał swojej osobistej oceny sytuacji. Sądząc po lekko przymrużonych powiekach, nie był do końca zadowolony, choć całe to niezadowolenie paradoksalnie mieszało się z trzymającym się go rozbawieniem.
  — Wolisz, żebym ci pomógł czy rozbierzesz się sama? — rzucił, opierając łokieć o oparcie. Palcem wskazującym zatoczył w powietrzu niewidzialne koło, choć przecież wcale nie zależało mu na tym, by obróciła się dookoła. Chciał jedynie zwrócić uwagę na to, co mu się nie podobało. — Nie będę miał kurwa nic przeciwko drugiej opcji. — Osunął się wygodniej na kanapie i spojrzeniem dał jej do zrozumienia, by podeszła bliżej. Powieki na moment przysłoniły czarne tęczówki upstrzone jasnymi plamkami, gdy wzrok wycelował w jakiś nieistniejący punkt na podłodze, ale zaraz odszukał w półmroku błyszczące, szare tęczówki, rzucając jej nieme wyzwanie. Niezależnie od wyboru chciał mieć ją na wyciągnięcie ręki.