HOTARU, CO ZA DZIEŃ! Przeczytałam taką super książkę od mamy, o najdziwniejszych schorzeniach, na które chorują ludzie. I wiesz co? Zespół Gansera to jest coś... Pacjenci w rozmowie zaskakują rażącą niewiedzą o powszechnych zjawiskach. Pytasz takich ile to jest tuzin, a oni odpowiadają, że trzynaście. Przecież każdy wie, że to DWANAŚCIE. Haha. Nie żebym się z nich śmiała, ale to zabawne, no nie?

O, albo taka agrawacja, czyli wyolbrzymianie objawów choroby, które ma na celu osiągnięcie subiektywnej korzyści. Też tak kiedyś robiłam jak mi czegoś zabraniali, a bardzo to chciałam, ale nie w szpitalu, zakłamując swój faktyczny stan... Potrzebuję drugiego tomu tej książki, NATYCHMIAST.

Właśnie jest noc, a ja nie mogę spać. Próbowałam zmęczyć oczy ekranem telefonu, ale chyba jestem jakimś Robokopem. Albo cierpię na jakąś bezsenność. O, albo to przez te leki, bo mają masę skutków ubocznych.

Czy Ty mi nie odpisałeś na poprzednie wiadomości? Geeez, ja wiem, że ostatnio więcej pracujesz, trenujesz i w ogóle, ale mógłbyś znaleźć dla mnie trochę czasu... Przecież nie będę wiecznie pytać się Twojej siostry co tam u Ciebie. Uzna mnie za dziwną albo powie, że koleguję się z nią tylko dlatego żeby gadać o Tobie. A TO NIEPRAWDA.  

Ja wciąż piszę, a Ty wciąż nie odpisujesz. Jak nie chcesz to nie będę się narzucać, wystarczy słowo. Zawsze jak chcę z kimś pogadać, to nagle wszyscy milkną. Nawet Ty.

W sensie wcześniej zawsze odpisywałeś, a teraz nie. Czy zrobiłam coś źle? Dawno się nie widzieliśmy, Twoja siostra też mi nie pisała nic ciekawego. Oboje się obraziliście czy co?

Odpisz jak będziesz miał czas.

Tragicznie się dziś czuję - psychicznie i fizycznie. Chciałam tylko żebyś wiedział, bo jeśli nie odpisujesz to może chociaż czytasz te wiadomości.

Albo nie, bo nie mają statusu wyświetlono. Nieważne. Po prostu się martwię, okej? Daj jakiś znak, bo ostatnio nawet nie mam siły wyjść z domu i na własną rękę sprawdzić co się z Tobą dzieje.

Jeśli nie będziesz milczał jak dotychczas - zadzwoń.

Arihyoshi.


A wiesz w ogóle za co przepraszasz? Nie dawałeś nawet znaku życia. Po prostu nagle zniknąłeś. Mieliśmy świetny kontakt, ale z dnia na dzień postanowiłeś mnie po prostu odsunąć na bok. Naprawdę się martwiłam.


Porozmawiamy o mnie dopiero, kiedy wystarczająco dobrze usprawiedliwisz siebie. Od samego początku nie chodziło o mnie, tylko o ciebie, więc mów. Rozmowy nocą mają to do siebie, że po całym dniu pracy człowiek nie ma już sił by kłamać.

Bo mnie to... d-denerwuje, myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi albo chociaż dobrymi znajomymi, a zdaje się, że oni tak nie robią.


Masz rację, nie powinnam tak wybuchać... Pouczać...


Ale to tylko poka-zuje, że mi zależy. Może odrobinę za bar-rdzo. I widzisz, wystarczyło powiedzieć jedno słowo. PRA-CA. Zrozumiałabym. Nagłej ciszy nie potrafiłam zrozumieć.


Ostatnio miałyśmy cichsze dni. Taki czas.

Kiedy zamykam oczy, wyobrażam sobie, że jestem zupełnie sama. Kiedy je otwieram, wszystko wydaje się niesamowicie wyraziste, prawdziwe. Tak naprawdę jestem sama, nawet jeśli wokół są tłumy. Przenikam przez wszystkich, odwracają się ode mnie spojrzenia. Jak jest mi źle, to nie mówię o tym nikomu. Całą truciznę zatrzymują dla siebie, rozpływa się po całej długości mojego organizmu. Czuję to. Gryzie mnie w gardle, wywołuje mdłości i mąci w głowie. Coraz częściej zapominam o zażywaniu wszystkich dawek leków. To śmieszne, że do kontaktów w telefonie muszę dodawać notki z wyjaśnieniami. U ciebie jest 'on, brat mojej najlepszej przyjaciółki Hiromi'. Ale dlaczego on jest napisane kursywą?


Chciałabym wiedzieć, ale nie pamiętam. W pewnym momencie każdy stanie się dla mnie jedynie zlepkiem nic nieznaczących liter, postacią z tła, która odwraca ode mnie wzrok.