„Powiedziałem, że zdobędę pieniądze.”
 Nie tyle co w to wątpiła, tak uważała, że jest to nie do końca… konieczne. Dodatkowo słowa Toshiko nastroszyły ją bardziej, choć starała się stonować swoją reakcję jak najbardziej się dało. Nie znała ich sytuacji. Dobrze było jej wiadomo, że niektórzy są zmuszeni do pracy już od najmłodszego wieku. Zresztą gdyby nie adoptowali ją odpowiednio wcześnie jej zastępczy rodzice, sama pewnie musiałaby radzić sobie sama, w podobny sposób. Spojrzała na nich naprzemiennie ze skonsternowanym wyrazem twarzy. W końcu westchnęła.
 - Mam zamiar za was zapłacić - powiedziała głosem nieznoszącym sprzeciwu. - Nie zależy mi też, żebyście coś oddawali. Ale coś czuję, panie Hasegawa, że się uprzesz na to, więc powiedzmy, że termin spłaty jest nieograniczony.
 Powracając wzrokiem do Toshiko, pokiwał głową na jej słowa. Wiadomość o braku jedzenia nie mogła go już nawet zdziwić na tym etapie. - Przeżyłaś szok, który sam w sobie jest wykańczający, a na pewno brak posiłku w tym nie pomaga. Myślę, że dobrze, jeśli zostaniecie chociaż jedną noc na obserwację. Wtedy zrobimy ci wszystkie potrzebne badania i dostaniecie przy okazji obiad i kolację. Spróbuję załatwić ubrania na zmianę.
 Gdy skończyła opatrywać twarz dziewczynki, sięgnęła do gabloty po maść na stłuczenia i bandaż, by wprawnie owinąć skręconą kostkę i w taki sposób trochę ją ustabilizować. Ostrożnie włożyła buta Akiyamy na swoje miejsce, żeby nie chodziła bezsensownie boso. Chociaż był przemoczony, na razie nie miała jak zaoferować innej opcji.
 - Gdyby coś się zmieniło i byś poczuła się gorzej, mów od razu - poleciła. W następnej kolejności ściągnęła zużyte rękawiczki i wyrzuciła je do kosza wraz z brudnymi gazikami. Stan Toshiko został skontrolowany i, póki co, ustabilizowany. - Na spokojnie dowiemy się też, jak działa twoje ubezpieczenie. Będzie w porządku.
 Wtedy też dotarło do niej pytanie Jiro, na które pierwsze co, to prychnęła. - Nie sądzę. Mój „kolega” może mnie o coś oskarżyć, ale prawdę mówiąc, to on może mieć większe problemy, jeśli się postaram - zaczęła, poprawiając kucyk, który zdążył się nieco poluzować. - Lekarz ma obowiązek pomóc potrzebującemu, tak? W zasadzie to każdy powinien udzielić pierwszej pomocy, a nie wyganiać pacjentów ze szpitala, gdy są w szoku. - Skrzywiła się. - W dodatku z dzieckiem. Rany. Komuś tu chyba obniży się pensja…
 Zrobiła parę kroków w stronę mężczyzny stającego się bliźniakiem syjamskim ze ścianą. - Ale proszę mnie nie zwodzić innym tematem. Jesteś blady jak farba za tobą. Boli cię klatka piersiowa, prawda? - spytała, mrużąc oczy, śledząc każdą jego reakcję jak sokół swoją ofiarę. - Jiro - zuchwale spróbowała użyć po prostu jego imienia - jeśli, czysto przykładowo, złamane żebro przebije ci płuco, to wcale nie pomożesz swojej córce.