Yeah you must be out of your mind. Well, I know you are let's see.
Where to start?

How about the messages that you still send. Even though I blocked your number. And I never fucking answer.

Zazwyczaj masz podawane wszystko na tacy i nie musisz o nic walczyć. Nie musisz też się zbytnio wysilać. Nie ma po co. Nie ma o co. To wygodne i przyjemne. Do czasu. Do momentu, w którym pierwsza walka zaczyna przerastać i szarpać emocjami. Nieprzyzwyczajony. Starający się racjonalnie odseparować od zamieci, która huczy w głowie. O dwa uderzenia serca za dużo; nie w ekscytacji a rodzącym się lęku.

Ciężko Ci sprecyzować, w którym momencie to wszystko się zaczęło. Kiedy niewygoda na stałe zadomowiła się w ciele. Tydzień zmienia się w miesiąc, a ten przybiera formę kilku, zanim zaokrągli się do kilkunastu. Czas przelewa się i zmienia w jedno niskie, monotonne buczenie w uszach. Śpisz o wiele mniej i jesz tyle, co nic. Praca, chociaż wcześniej dawała wytchnienie od ciężkości rutyny, teraz jawi się upiornym przymusem. Nie dlatego że jej nie lubisz, a dlatego że on też tam jest. Ciągle w polu widzenia, ciągle z uśmiechem na ustach, skupiony, łagodny, lubiany. I to jest największy problem. Bo nikt się po nim tego nie spodziewał, a przecież ty masz dowody, masz swoje przeżycia, swój stres i frustrację, która już nie mieści się w ramach ciała i zaczyna przenikać w drżących dłoniach w eter. 

︶

Pijesz też o wiele więcej. Przestajesz wierzyć w to, że to wyłącznie dla towarzystwa, bo butelki stojące na kuchennym blacie naznaczają Twoją przestrzeń, a nie barowy stoli. Czekasz niecierpliwie na moment, aby odkorkować wino. Nerwowo spoglądasz w przestrzeń, kiedy piwo chłodzi się w lodówce, bo możesz po nie sięgnąć dopiero po zmroku. Masz przecież zasady, których się trzymasz — a dopóki one istnieją, wiesz, że wszystko kontrolujesz, że nie masz problemu, to inni go mają, ale nie ty. Ty nigdy. Nie. Nigdy...

Po alkoholu spod Twoich palców wypływa kilka śmielszych wiadomości. Parę spotkań o trzeciej w nocy, których nie chcesz, ale których potrzebujesz, aby wyciszyć umysł. Bo w cielesności ukryta jest ta pieprzona tajemnica, która Cię porywa i do której Cię tak silnie ciągnie. Chwilowe ukojenie, które nazajutrz będzie jawiło się obrzydzeniem i rwącym bólem głowy, miazgą w trzewiach, osłabieniem ciała i zniechęceniem, bo jesteś już trzeźwy. Ale to ciało, które leży w twoim łóżku, to, które oddycha tak spokojnie, do kogoś należy. Nie widzisz tego. Nie widzisz w nim ludzkiego istnienia. Element. Wyrwa, która wkrada się też i w Ciebie. Bo przecież wypełniasz ciągle pustkę. Nieudolnie, tak cholernie nieudolnie, ale starasz się. Nadal.

Czy byłoby inaczej gdyby nadal żył? Straciłeś przecież kogoś, kto Cię wspierał; jako jedyny wierzył w każde Twoje słowa, gorączkowe fascynacje i ten ognisty zapał, który dawniej miałeś. Nadzieję, że zostałeś stworzony do wielkich czynów. Znika. Urywa się, bo jesteś zbyt bezsilny. Ale przecież już wtedy ginąłeś między własnym zniechęceniem. Czy to jego wina, czy jednak Twoja? Czy tego właśnie szukasz w innych? Uwielbienia i wiary, bezinteresownej łagodności, chociaż Twoje poczucie kontroli zmusza innych do uginania przed Tobą karków.

︶

My anxiety was turbulent and permanent

You gave me hell on Earth and said to "work with it". So fuck yourself and fuck your feelings.

Nie tak przypadkowo trafiasz więc pewnego dnia na osobę, która spełnia wszystkie Twoje kryteria. Ale coś i tak jest nie tak. Jest zbyt.  Zbyt blisko, zbyt intensywnie, zbyt chętnie. Tak przytłaczająco i niezdrowo. Podąża za Twoim tropem jak wygłodniałe zwierze. Jedna wiadomość. Druga. Trzecia. Ulegasz. To tylko piwo na mieście. To tylko kilka godzin na rozmowę, do której nie jesteś przekonany. Zapadasz się. Wpadasz w pajęczą sieć imaginacji umysłu bardziej spaczonego niż ten twój. I ten sam uśmiech kolejnego dnia w pracy. To samo spojrzenie, które śledzi każdy Twój ruch. Potrzask.

Kilkanaście okrągłych miesięcy. Później następuje trzask. Najpierw ten w Tobie — duchowy, kolejno ten w nim — fizyczny, który niesie się chrzęstem przerwanego rdzenia kręgowego. Są też później czarne garnitury, ciemne kimona i kilka niepewnych łez. Nie Twoich. Nie pijesz częściej, ale trochę więcej, bo organizm zaczyna się stanowczo zbyt szybko przyzwyczajać i uodparniać. Żałują Cię, ale też jego. Nie powinni. Nie należy się wam to. 

Nosisz w sobie starą żałobę — tę, która nigdy nie ulegnie przedawnieniu. Ale nowa wcale nie rani duszy jak ta pierwsza. Jest inna i przyjmujesz ją z wulgarną niechęcią. Ścieli się na niej warstwa żalu niczym narastająca mechata pleśń. Obrzydza Cię to, że musisz udawać, że żal drga w impulsach serca. Kamieniejesz jak pod wzrokiem meduzy. Tak już pozostanie. Każde nowe uczucie będziesz witać jako plugawe i oślizgłe. Maska na twarzy trwa, bo między kolegami z pracy wypada, bo na uczelni wypada. Dlatego przestajesz mówić, kiedy słowa nie są kierowane bezpośrednio ku Tobie. Nie włączasz się w dyskusje, bo te są obciążające i zbędne. Poświęciłeś w swoim życiu już zbyt wiele. Chociaż powinieneś skupić się teraz na sobie, rozsypujesz się między własnymi palcami. Czujesz, że ruchomy piach pod stopami zasysa ciało co raz to głębiej. Powoli wpełza w usta, spływa do gardła, dusząc i zabijając z każdym kolejnym oddechem. Czy czułeś się wcześniej żywym? Czy w swojej marności jakkolwiek spełniałeś własne potrzeby? Przecież każdy nabierany łyk powietrza dedykujesz jedynej osobie, która w Twoim życiu miała jakikolwiek sens. Tęsknisz. Ale przecież zawsze tęskniłeś. Najpierw za nieznanym, teraz za kreacją człowieka, który ofiarował Ci wsparcie i ciepło, a którego nie mogłeś uratować.


Wolałbyś umrzeć niż tkwić w tej upiornej pętli. I nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, że faktycznie tak się stanie. Że niewypowiedziana prośba nakreśli się jawną prawdą, a ty rozpoczniesz nowy etap życia. Bo kiedy narodzisz się na nowo, wszystko nagle nabierze sensu. Wyraźnego, wypełnionego abstrakcyjną feriom barw, które wcześniej nie były dla Ciebie widoczne. Jest w to utkana też tajemnica, której nie dzielisz wyłącznie z własnym umysłem, ale też drugim, obcym, od którego jesteś zależny. Jednak gdyby nie myśl o niej, będącej ciągle na granicy pamięci, tak blisko a tak nigdzie, kiedy konwulsjami szarpie ciało na łożu śmierci, byłbyś jedynie pyłem, smugą na szkle, zawieszony w rozpaczy własnego tragicznego końca. 

︶