Bała się otworzyć oczy, jakby to, co ujrzy zaraz po przebudzeniu miało ją przestraszyć na tyle dotkliwie, że widmo tego strachu ciągnęłoby się za nią do końca dnia. Prawdą jednak było, że jedyne co mogło ją przestraszyć to późna godzina wyświetlana na elektronicznym zegarku stojącym na stoliku nocnym. Bo prawdopodobnie wstyd byłoby jej przed samą sobą się przyznać, że całą noc i większość dnia po prostu przespała. W jej przypadku to było niedopuszczalne, w końcu uchodziła za osobę, która stale nie wie w co ręce włożyć, bo łapie się za każde zadanie, nowe hobby albo dowolną książkę w zasięgu dłoni. Nieczęsto miała czas na prawdziwy odpoczynek, dlatego tak dziwnie się czuła.
    Była już pora obiadowa – ona wciąż leżała w łóżku, dopiero co się przebudziła. Wciąż miała na sobie te same ubrania – poprzedniego dnia urwał jej się film. W głowie tliły się zaledwie zalążki wspomnień. Niektóre były bardziej widoczne, przy drobnym skupieniu mogła nawet sięgnąć dalej, zobaczyć więcej, ale inne pozostawały zamglone, a każda próba dostrzeżenia ich wywoływała krótki ból głowy, na który nie była gotów. Już i tak czuła się jakaś bardziej otępiała niż zwykle, zmęczona i w ogóle... czuła, że musi się odświeżyć.
    Po prysznicu wciąż nie zdecydowała się zejść na dół, nie chciała konfrontacji z rodzicami, których prawdopodobnie i tak nie było w domu. Ale zawsze istniała jakaś szansa, że napotka ich na swojej drodze, a siedzenie w zamkniętym pokoju pozostawało najbezpieczniejszą opcją. Chociaż z drugiej strony... na pewno by do niej przyszli, bo na pewno usłyszeliby lecącą z prysznica wodę.
    Nie było ich.
    Zdecydowała się zejść na dół tylko i wyłącznie dlatego, że była niesamowicie głodna. W kuchni jak zwykle czekał na nią zamówiony przez rodziców obiad, który niedawno musiała odebrać gosposia (na szczęście jej godziny pracy już minęły, więc dom stał pusty) i wystarczyło go tylko odgrzać. Hanaa oczywiście od razu to zrobiła, bo głodna nie była sobą. Potrawkę z ryżem spróbowała nawet najpierw palcami, choć wiedziała, że tak nie wypada i na pewno gdyby ktoś był w pobliżu, to rozdziubałaby danie widelcem i nożem. Oblizała resztki sosu i usiadła na drewnianym stołu, zajadając potrawę z wypchanego po brzegi pudełka.
    Nie zdążyło minąć kilka minut nim skończyła, a w salonie rozbrzmiał dźwięk telefonu stacjonarnego. Murayama aż podskoczyła z zaskoczenia – czasami zapominała, że miała w domu ten antyk. No bo kto w ogóle używa stacjonarek? Każdy w domu miał swój telefon komórkowy, rodzice nawet po dwa, wliczając służbowe.
    Podeszła niechętnie, podnosząc ostrożnie słuchawkę, którą przyłożyła do ucha. Wciąż mokre włosy rozsypały się po plastikowej rączce. Usłyszała głos matki. W pierwszej chwili była zaskoczona, że nie dzwoni na komórkę, ale szybko okazało się, że upuściła ją poprzedniej nocy i znalazł ją Ye Lian. Dopiero później, kiedy już odprowadził dziewczynę do domu.
    Odruchowo poklepała się po kieszeniach luźnych spodni – pustka. Po przebudzeniu też nie pamiętała by gdziekolwiek widziała komórkę. Faktycznie, mogła ją zgubić.
    „Ma do ciebie wpaść i ją zwrócić” – usłyszała tylko, a następnie wydukała z siebie coś niezrozumiałego, po czym pospiesznie odłożyła słuchawkę.
    JEZUJEZUJEZU.
    Miał przyjść do domu? Zaraz? Teraz?
    TERAZ?!

    Wydawało jej się, że słyszy kroki – stanowcze, aczkolwiek nie wzbudzały w niej żadnego lęku, jak to czasem bywa, gdy dźwięk podeszwy uderzającej w podłoże niesie się, zdradzając obecność nadchodzącej osoby. A może naprawdę go słyszała po drugiej stronie drzwi? Ale czy mama naprawdę powiedziałaby jej o tym tak późno? Żeby nie miała nawet chwili psychicznie przygotować się do tego spotkania? Przecież doskonale wiedziała, że w jego obecności nie zawsze myślała trzeźw--
    Skubana, zrobiła to specjalnie. No najlepiej jakby w ogóle otworzyła mu będąc w samej piżamie, wtedy poznałby ją nawet od tej najgorzej strony – otworzyłaby mu z roztrzepanymi włosami jak u wiedźmy z bagien, zaczerwienioną twarzą pełną młodzieńczych wyprysków i nieświeżym oddechem. Całe szczęście, że już wcześniej udało jej się ogarnąć.
    Zmęczenie i epizodyczne kręcenie w głowie kamuflowało odświeżenie, którego doświadczyła zaraz po kąpieli. Zadziwiające jak niektóre kosmetyki potrafiły zakryć wszystkie niedoskonałości, z którym mierzy się człowiek – wystarczyło trochę odżywki by włosy wyglądały na niezwykle mocne, zdrowe i błyszczące, a wybielająca pasta już po pierwszym użyciu uwydatniała jasną barwę zębów. Nawet wory pod oczami udało jej się przypudrować.
    Pukanie – była prawie pewna, że kilkukrotnie stuknięcie w drzwi było tylko wytworem jej wyobraźni. Jej umysł wzbraniał się przed tym spotkaniem, próbował znaleźć jakąś drogę ewakuacyjną. Strasznie było jej głupio, że ostatnio zadzwoniła do pana Ye Liana o tak późnej porze prosząc o pomoc. Bo tak nie wypadało. Nie tak była uczona, ale doskonale wiedziała, że to była jedyna opcja. Rodzice przejmowali się trochę mniej, gdy okazało się, że to właśnie on podrzucił ją do domu ostatniej nocy. I dobrze, przynajmniej mniej wypytywali.
    Otworzyła drzwi bardzo ostrożnie, jakby spodziewała się najgorszego – a przecież nie był najgorszym co ją mogło teraz spotkać. Na ustach miała bezpieczny, wyuczony uśmiech. Powodów do radości nie miała zbyt wielu, ale zachowanie spokoju było najrozsądniejszą rzeczą jaką mogła zrobić. Bo nie chciała żeby on też wypytywał o jej gorsze samopoczucie. Całkiem dobrze szło jej udawanie, że wszystko jest idealnie. Tylko spocone dłonie, chowane za plecami mogły ją zdradzić. Co jakiś czas wycierała je o własne uda. Na pewno nie przyglądał się jej aż tak uważnie, żeby to dostrzec. Na pewno.
    Skinęła głową, gdy wymówił jej nazwisko. Chociaż jakby się głębiej nad tym zastanowić, to temu skinięciu bliżej może było do ukłonu – zdawkowego, ale pełnego uznania i szacunku.
    — Poinformowali, że przyjdziesz — odpowiedziała niemalże od razu, jak zaprogramowany do tego robot. Nim zdążyła cokolwiek jeszcze powiedzieć (o ile w ogóle chciała coś dodać) jej oczom ukazał się telefon. Faktycznie, należał do niej. Wysunęła dłoń w jego stronę, by odzyskać swoją zgubę. Znowu skinęła głową. — Dziękuję.
    Dziękuję za wszystko, rozbrzmiało w myślach.
    Docisnęła palcem jeden z bocznych przycisków. Ekran zaświecił się na chwilę, ale dosłownie kilkanaście sekund później zgasł.
    — Działa, ale jest rozładowany — wyjaśniła zaobserwowane przez siebie zjawisko. Doskonale znała swój telefon, dlatego w tak krótkim czasie potrafiła zawyrokować co się z nim stało. Najważniejsze, że udało jej się go odzyskać. Z nowym nie byłoby problemu, bo rodzice jeszcze tego samego dnia załatwiliby urządzenie zastępcze, ale pobieranie wszystkich aplikacji, przesyłanie utworów muzycznych i wprowadzanie kontaktów na nowo bywało upierdliwe.
    — Chodźmy — zgodziła się od razu, nie dając sobie czasu na dopuszczenie do głowy jakichkolwiek wątpliwości. Dopiero po chwili mogłaby samą siebie pytać dlaczego to zrobiła, ale słowo się rzekło, więc musiała dostosować się do swojego własnego wyboru. Postawienie się przed faktem dokonanym było najlepszym co mogła dla siebie zrobić.
    Wystąpiła przed drzwi, uprzednio wsuwając nogi w buty i łapiąc pierwszą lepszą bluzę z wieszaka. Sprawnie zamknęła za sobą wszystkie zamki, nie zapominając o żadnym.
    — Prowadź, proszę.