Frustrujące znużenie oblało ciało i umysł. Mgła zdawała się wchodzić we wszystkie zakamarki ciała i duszy Kyoko. Nieprzenikniona ciemność snuła się, pożerając wszystko co śmialo stanąć jej na drodze.
Wrzask ugrzązł czarnowłosej w gardle na widok wielkiego oczyska. Przewidzenie? Wyobraźnia płatająca figle? Z przerażeniem cofnęła rękę, tracąc monstrualny widok z pola widzenia.
Intuicja podpowiadała, że wystawa już dawno przestała być zabawą. Bierność współtowarzyszy zaczęła ją denerować, choć sama nie podejmowała żadnych działań. Po ich przewodniczce została tylko głucha cisza. Szukała jej wzrokiem, mącąc fioletowym światłem w wszechobecnej pustce.
— Gdzie jesteś, cholerna gówniaro? Wyłaź i mów co się dzieje! — fuknęła trochę do siebie, a trochę do innych i nicości.
Nagłe zniknięcie dziewczynki nie zwiastowało nic dobrego. Oh, jak bardzo żałowała dzisiejszego wyjścia. Z impetem wypluła gumę, nie bardzo przejmując się teraz dobrymi manierami. Spojrzała na telefon, który przed sekundami miał służyć jej za wybawienie — brak zasięgu.
— Czekaj, idę z tobą... — rzuciła, pędząc za Noriakim, który z jakiegoś powodu wydawał się najbardziej godną zaufania i potrafiącą ogarnąć podobne sytuacje jednostką. Lepiej się go trzymać.
Nie spuszczała wzroku z niego i światła jego latarki, podążając w bezpiecznej odległości. Co rusz odwracała się, chcąc sprawdzić jak bardzo oddalali się od reszty grupy. Bądź co bądź, ciężko było oceniać odległości w kompletnej ciemności. Mężczyzna zdawał się mówić coś pod nosem z takim zapałem, że Kyoko przez chwilę zwątpiła w słuszność swoich decyzji. Odwrotu jednak nie było.
— Aomine-kun?! — zaskoczona wykrzyknęła, wcinając się w wypowiedź czarnowłosego. Kilkoma susami zbliżyła się do znajomej sylwetki. Padła na kolana i okładając jego ramię serią ciosów, lamentowała — Ty samolubny draniu, jak mogłeś pozwolić mi dać się wciągnąć do środka? Nie próbowałeś nawet pomóc! — posłała mu złowrogie spojrzenie — Jesteś cały? — zagaiła, bo jej znajomy wydawał się jakiś taki... sztywny.


@Aomine Toshiro
@Yōzei-Genji Noriaki

  Wpatrywał się w odchodzącą Toshiko, dopóki ta całkowicie nie zniknęła mu z oczu. Sam stał jeszcze chwilę w tym samym miejscu, całkiem zrezygnowany. Odtrącanie go przez jego własny cel, jedyną rzecz, która sprowadziła go tu z zaświatów działało na niego znacznie gorzej niż by się spodziewał. Nawet, gdy powtarzał sobie, że to całkiem dobrze, że własne dziecko ma go gdzieś. Dzięki temu będzie jej o wiele łatwiej, gdy już niedługo Jiro znowu zniknie, tym razem na dobre.
  Nawet nie zauważył, że mimowolnie bawił się przełącznikiem latarki, najpewniej by zająć czymś ręce. Niebieskie światło mignęło kilka razy w rozchodzącej się ciemności, nawinie próbując przywołać Toshiko, podświadomie podążając za poprzednimi słowami Razaro.
  Nie pozostało mu nic innego jak ruszyć w kierunku, w którym poszła jego córka - czyli jak podejrzewał prosto do wyjścia z gabinetu luster.

Masz ciało, jaki problem? - jak oślizgły brzuch ryby, tak on poczuł lepkość i chłód tego pytania, ocierającego się o granice jego umysłu z obojętną prostotą. Palce zwarły się mocniej na ubraniu prezenterki, szarpnięciem sprowadzając ją bliżej siebie; jak kukłę bez stawów i kości, bez żadnego oporu, choć intuicyjnie, jak zwierzę pochwycone w błysk reflektorów, zdawał sobie sprawę, że to, co robi, było narażeniem. Dobijało się do niego to naturalne stwierdzenie, bo faktycznie: jaki miał problem? Dostał to, czego oczekiwał - ciało. Minamoto Enmy nie było w pobliżu. Bo może faktycznie nie żył, a przynajmniej nie istniał w znanym ludzkości znaczeniu. Może fizyczność, którą posiadał Warui w tej chwili, była już tylko jego; stała się wyłącznością niezależną od przypadkowych osób. Nie musiał się podporządkowywać, nie musiał nikomu służyć, tłumaczyć się i oznajmiać gdzie i na ile wychodzi. Nie musiał być dzieciakiem pod cudzą protekcją.
To byłoby tak proste?
A jeśli tak, to dlaczego, zamiast zaakceptować otrzymany dar, szarpał się teraz z jakąś nieznajomą? Jej silny chwyt na przedramieniu nie wywołał żadnych konkretnych reakcji ze strony Waruiego, choć ciężko stwierdzić, czy było to spowodowane jego ignorancją, czy nową postacią na planie filmowym. Chwyt na ubraniu hostessy zmalał, gdy zaskoczone spojrzenie Shina padło na ciemnowłosą dziewczynę (Carei); źrenice zawęziły się, kurcząc gwałtownie do rozmiarów główki szpilki. Odgrodził się od jej wściekłości wolnym przedramieniem, jakby w obawie, że rzeczywiście mogłaby go zadrapać jak wściekła kotka.
- Kim ty, do licha, jesteś?
Jego własne pytanie zapewne bezpowrotnie utonęło w jej posykiwaniach.
Co zrobił?
... DLACZEGO?
Świst powietrza nabieranego przez zwarte zęby nie ostudził rozemocjonowanej natury. Ludzie pokroju tej laleczki nie wiedzieli co znaczy kontrakt; nie znali wagi zobowiązań i tego, ile kosztuje zerwanie, choćby przypadkowe, umowy. Nie znali dławiącej świadomości, że trzeba się na kimś skupiać - jak na młodszym rodzeństwie, niesfornym i chaotycznym, od którego boli głowa i pękają nerwy. Którego, czasami, szczerze się nienawidzi.
- To nie twój interes. Odejdź - stwierdzone słowa wycedził, odwracając twarz z powrotem do hostessy - do jej pustego oblicza, w ogóle niepasującego w zestawieniu z tym, co sobą reprezentowała jeszcze chwilę temu. Pięść wciąż zakleszczona tuż pod szyją drgnęła, gdy nazwała go psem.
Ale potem nie było nic.
Jak przypadkowe potknięcie się o kabel i odcięcie zasilania w telewizorze, tak jego wizja urwała się, by pojawić ponownie w chwili, która trwała nie dłużej jak mrugnięcie. Jeszcze przed sekundą stał tuż obok hostessy, gotów pobić ją do nieprzytomności, byle otrzymać odpowiedzi na niewiadome, jednocześnie odsuwając od siebie nieznajomą, filigranową sylwetkę obcej dziewczyny... by zaraz potem upaść z łoskotem na ziemię.
Zachrypnięty jęk bólu wyrwał się przez spopielone gardło z dodatkowym trudem, gdy - leżąc tuż przed butami Toshiko - wspierał się na jednej z rąk. Co czuł pod palcami? Ledwo przetoczył ślepiami wokół, chcąc wchłonąć jak najliczniejszą sumę informacji. Co słyszał, prócz chronicznego dudnienia w czaszce, tak charakterystycznego dla ludzi po wypadku? Pytajniki, zamiast zanikać, mnożyły się w zastraszającym tempie, kiedy podnosił się zbyt chwiejnie i zbyt pospiesznie z podłoża, palce kierując od razu w rudawe włosy. Zaczesując je z czoła, ledwo zdawał sobie sprawę, że między pasmami czuje nienaturalnie ciepła tkankę, której korozji nic już nie powstrzyma. Czarne płaty skóry, zwęglone szczątki twarzy, ubrania obsypane sadzą i ten siwy dym otaczający sylwetkę jak poranna mgła wstęgami przemykająca przez leśne tereny - to wszystko zdawało się dla niego jeszcze nieobecnymi szczegółami, gdy unosząc i siebie, i wzrok, skrzyżował spojrzenie z brązem jej oczu (Madzia).
Dzieliło ich nie więcej niż 10 centymetrów - już szkolna linijka była dłuższa.

  Ivar czuł na sobie mrożące spojrzenie, przez które na ciele pojawiły mu się dreszcze niepokoju. Słowa kobiety jednoznacznie wskazywały na to, że prócz uczestników, nie byli tu sami.
  — Nikt nie prosi się o drugą szansę, ona sama przychodzi. Nie jest to zależne od nas. Co mają wspólnego z tym żywi, nie posiadającej drugiej szansy? Mają jej nie mieć? Czy zależy im na tym, by karmić się żywymi, aby poczuć się żywym? — odpowiada, nie ustępując prezenterce, która sprawiała pozory uśmiechniętej i ciepłej. W rzeczywistości nie wiedział, kim była naprawdę; yurei, senkenshą, a może jedynie marionetką? Trapił go bezsens tej sytuacji, od lat najmłodszych nie rozumiejąc jęków i płaczy dusz, które w życiu Hansena wyrządziły wiele zła.
  — Czego dokładniej chcą te dusze, polując na żywych i pragnąc ciała? Może jest sposób, w którym dojdzie się do obopólnej zgody? Po co nękać osoby, które w żaden sposób nie przyczyniły się do ich śmierci. Czasami warto odpuścić, nie wyrządzając jeszcze większej krzywdy tym, którzy na nią nie zasługują. Nie wyrządzając jej tej kobiecie i ludziom, którzy tu przyszli, nieświadom swego zagrożenia — dodaje, jednoznacznie wskazując na Rajkę, a spojrzeniem starał się odszukać prezenterkę, od której mogło zależeć wszystko albo nic.  
  Może to przez zapomniany czas, a może przez brak doświadczenia, nie do końca wiedział jak powinien zachować się w tej sytuacji. Po raz kolejny nie wiedział, będąc zagubiony w otoczeniu ludzi mu obcych, ponieważ właśnie taką rzeczywistość zauważył. Starał się złapać jedyną broń jaką w tym momencie posiadał, a były to słowa. W mieście, będącym dla Ivara domem, tracił głowę i wymazał z pamięci szczegół o tym, jak bardzo brutalne bywało to miasto. To właśnie ta brutalność odpychała go. Zniechęcała do życia, namawiała do ucieczki. Mimo to, po sześciu latach rozłąki, zatęsknił za nią i postanowił wrócić. Powoli wybudzał w sobie instynkty, które dawno uśpił, lecz nigdy nie pozwolił na to, by całkowicie zniknęły.
  Przerażająca czułość, z jaką ugościł go Keita, uświadomiła mu, że nigdy nie wróci do tego co miał kiedyś. Nigdy też nie stanie się osobą, którą chciał być tuż po swoim powrocie; nową wersją siebie. Lepszą od poprzedniej. Wodzony za jego słowami, za słodko-gorzkim słowem, puścił ją, choć nie był w pełni przekonany do metod, które chciał stosować. Miewał w tym momencie wątpliwości, nie tylko do samego siebie, ale i do człowieka, którego poznał te sześć lat temu. Wyczekująco więc obserwował to, jak rozprawiał się z kobietą, z jakim słowem ją ugościł. Z jakim ciepłem potraktował. To nie był ten sam mężczyzna, którego znał. Jak wiele musiało go ominąć?  
  — Gotō, kurwa proszę Cię, uważaj — wyrzuca zmartwionym tchnieniem, ponieważ mimo obcej mu powłoki, którą ugościł go Keita, niezależnie od tego kim się stał i co dla niego znaczył, nie chciał go stracić.
Lustro natomiast, jak i sama (nie)Rajka, nie chciało współpracować. Zalane czernią, zauważył, że pod wpływem delikatnego dotyku zaczęło ono pękać. Drobne przerażenie wkradło się w głąb oczu Ivara. Miał się dogadać, czy tak? Co powinien zrobić, by jej dusza powróciła do ich świata?
  — Nikt Cię nie puści — odpowiada równie chłodno, a starając się współpracować wraz z Gotō, przyjął od niego jej ciało wraz z obcą duszą kobiety, łapiąc ją mocno za zgięcie w łokciu, ani chwili myśląc by rozluźnić swój wyjątkowo silny uścisk. Spojrzał w głąb jej oczu, chcąc dostrzec zalążek nadziei — Czym jesteś, co? I czego chcesz. Czemu tak bardzo nie chcesz jej oddać? Nie była niczemu winna, niczego Ci też nie zrobiła. Mogę Ci pomóc, tylko muszę wiedzieć jak. W zamian za oddanie jej z powrotem — mówi, z głupią nadzieją na to, że uda mu się porozumieć z duchem, z którym miał do czynienia. Jeżeli nie siłą, nie intymną czułością, to może chociaż słowami?  
Zajebię.
  Słowa te wyprowadzają go z równowagi, ponieważ wiedział, że siłą niczego tu nie wskórają. Nie z tym, z czym przyszło im się zmierzyć.
  — Zajebiesz? Niby, kurwa, kogo? Stój gdzie stoisz, do cholery i ani mi się waż gdziekolwiek się ruszać, do kurwy nędzy —  rzuca warkliwie w stronę zdenerwowanego mężczyzny, starając się sprowadzić go na ziemie. Wyjątkowo Ivar nie czuł się na siłach aby mówił do niego w słodki i uprzejmy sposób, chcąc zrozumieć jego potrzeby, dając mu możliwość wyszalenia się. Był inny niż w kawiarni, bardziej przypominając dawnego siebie, nieustępliwego i stawiającego na swoim.  


|| Rzuty: perwsazja 62, siła 80.

@Yōzei-Genji Madhuvathi @Keita Gotō

Widać moja znajoma z uniwersytetu, miała bardzo, złe wspomnienia skoro nosiła przy sobie klucz francuski. Chociaż nie wiem, czy w takim przypadku nie odpowiedniejszy dla niej byłby paralizator albo gaz pieprzowy. Wrona tym razem nie zaatakowała mnie, ale również nie chciała rozmawiać. Taki mój los, że nawet duchowe zwierzętą nie podobała się moja aura, a niby inteligencją przewyższały zwykłe zwierzęta.
- Możliwe, ale raczej nigdy nie byłem nawet przez chwilę normalny... Spotkamy się później na kampusie. Umiem o siebie zadbać, tylko nie wplątaj się w nic złego... - Widziałem, że była poruszona moją decyzją, że protestowała nieśmiało, ale nie mogłem teraz porzucić tego pomysłu. Nie, gdy nawet nie wiedziałem, co się dzieje z Nakadai. Czy było to słuszne i odpowiednie, to już kwestia perspektywy, jeżeli później będzie miała do mnie żal, może mnie nienawidzić tak długo, jak tylko będzie chciała. Z delikatnym uśmieszkiem zacząłem wpadać w lustro, okazało się to bardzo nieprzyjemnym doznaniem, tak jakbym szybko wpadł w gęste bagno, nie wiem, ile czasu w nim spędziłem nawet, ale w końcu przeszedłem na drugą stronę, no przeszedłem to może za dużo powiedziane, bo po prostu wypadłem z ramy i walnąłem o podłogę. Nie mogłem się ruszyć, ani nawet odezwać, paraliż wszystkich mięśni.
Dobrze, że płuca i serce pracowały dalej, bo mogłoby to się źle skończyć.. Gdy tak leżałem w mroku i niewiele widziałem, usłyszałem kroki i głos mężczyzny, który recytował jakąś modlitwę. Nie byłem do końca przekonany, co miała zwiastować, ale raczej nie była ofiarna. Zobaczyłem, że ktoś mnie oświetlił latarką, ale nie byłem w stanie nawet wydukać z siebie kilku słów, tak jakby ktoś odłączył wszystkie moje funkcje motoryczne. Chciałem mu odpowiedzieć, ale czułem się jak więzień we własnym ciele, przeklęte duchowe sprawy.

W końcu za mężczyzny wybiegła znajoma mi osoba, można powiedzieć, że cel został osiągnięty a zguba odnaleziona. Tylko dalej nie mogłem mówić, czy nawet się ruszać. Słuchałem jej kazania i tego, jak zaczęła maltretować moje ramie swoimi małymi piąstkami. Które stopniowo przywracało mi czucie i władze w członkach, więc nie był to stan permanentny. Po krótkie chwili leżenia jak wyciągnięta zmęczona ryba na brzeg zacząłem przejmować kontrole nad swoim ciałem. Podniosłem się powoli do pozycji w półleżącej i położyłem dłoń (Nie tą krwawiącą.) na jej głowie, nie musiała już dłużej lamentować czy się martwić. Lubiła zgrywać twardą i groźną, gdy gdzieś tam w środku ukrywała swoją kluskowatość.
- Ehk...- Zasłoniłem usta pięścią, z której kapały strużki krwi i odkaszlnąłem. Towarzyszyło mi dziwne uczucie, jakby coś utkwiło mi w gardle. - Przecież przyszedłem po Ciebie. Lustro nie chciało współpracować... Teraz wszystko jest już dobrze... Dzięki Nakadai-san, za ten swoisty masaż ... Będę musiał Ci go zrekompensować później. - Uśmiechnąłem się zadziornie i odrobinę bezczelnie, ale w środku cieszyłem się, że jest cała. Najwidoczniej tylko mi, lustra płatały figle, w których odrobinę cierpiałem.
-Dzięki.- Wstałem, podałem dłoń koleżance, aby pomóc jej wstać z kolan, ale już nie puściłem jej dłoni, gdyby przypadkiem znowu miała w planie przejść przez jakieś lustro i spojrzałem na mężczyznę, który przyszedł tutaj z nią, wyglądał, jakby wiedział coś więcej na temat miejsca, a przynajmniej takie sprawia wrażenie. - Odkryliście może, kto bawi się naszym kosztem i jak utrzeć mu nosa? -




@Nakadai Kyoko  @Yōzei-Genji Noriaki

Chude, jasne palce zaciskały się coraz mocniej na uchwycie latarki – Sugiyama miażdżył plastik w myślach, wyładowywał na nim całą swoją bezradność i gniew, który gromadził się i odkładał pod jego skórą. Nieustające pulsowanie skutecznie utrudniało mu układanie w głowie wątków. A wszechobecna czerń już dawno poruszyła każdą z jego komórek, wprowadzając do nich jak najwięcej strachu się dało. I choć nie należał do osób bojaźliwych, to w sytuacjach takich jak te zwykle szukał najsensowniejszego wyjścia.
    Przebiegającą obok postać mógł uznać za wytwór swojej wybujałej wyobraźni – nawet bardzo chciał i głęboko wierzył, że dziewczyna jest jakimś przywidzeniem. Widział jedynie tyle, że bez większego zastanowienia wbiegła w stronę otwartego wyjścia. Szybko wsiąknęła w ciemność. Przepadła zupełnie jakby tunel prowadził do innego wymiaru. Ta cała głucha cisza była doprawdy zastanawiająca...
    Czuł, jakby coś zaczynało go coraz bardziej gryźć w gardło. Ręce i nogi stawały się coraz bardziej zwiotczałe, a powieki cięższe. Odruchowo przycisnął dłonią maseczkę do ust, aby ciaśniej je objęła. Druga ręka wciąż trzymała jedyne źródło światła – bezpieczeństwo, w którym pokładał wszelkie nadzieje. Jego nadgarstek poruszał się szybko – najpierw naświetlał stopy, później trochę podłogi przed sobą, by ponownie wrócić do oświetlania stóp. Powtarzał tą czynność na wypadek gdyby coś miało się do niego zbliżyć.
    Pokiwał głową, gdy mężczyzna ubrany w garnitur wraz z dziewczyną, która dopiero co wypadła z lustra postanowili ruszyć na pomoc nieznajomego. W nim też odezwały się altruistyczne zapędy, ale było już za późno, bo ta dwójka była już w drodze, gdy ogarnął, że może też powinien się ruszyć. Dlatego postanowił skorzystać z chwili nieuwagi zgromadzonych i ruszyć w stronę tunelu. Jego białe światło próbowało zwalczać ciemności, w których gubił wzrok.
    Kroczył przed siebie w ciszy i względnym spokoju. Wszyscy musieli skupić się na ratowaniu tamtego, prawdopodobnie nikt nie zauważył sunącej w stronę wrót sylwetki. Chociaż wydawało mu się, że ktoś inny również poszedł śladami dziewczyny. Dodawał sobie tak otuchy, wmawiając sobie, że nie idzie tam sam. Wytężał wzrok, próbując wypatrzeć inny promień światła i ewentualnie zbratać się z kimś, kto mógł być równie zagubiony.

 Kiedy kobieta po prostu przez nią przepłynęła, szczęka dziewczynie wręcz opadła. Z nieco rozdziawioną paszczą patrzyła na miejsce, w którym powinna zostać dotknięta, a zamiast tego… nawet nic nie poczuła. Choćby podmuchu wiatru towarzyszącemu gwałtownemu ruchowi. Prócz ciemności i wody wydawało się, jakby nie było tu niczego. Początkowa fascynacja zaczęła coraz szybciej ustępować miejsca lękowi związanemu z niepewnością. Jedyną rzeczą powstrzymującą ją przed wpadnięciem w panikę była obecność nieznajomej powołującej się na znajomość z jej ojcem.
 Czuła, jak głos uwiązł jej w gardle, więc ostatecznie zamiast cokolwiek powiedzieć, zamknęła usta i kiwnęła głową. Nie było jednak łatwo trzymać się tej „obietnicy”, gdy miało się dość ciekawską naturę. No i nie mogła już śledzić tego, co działo się po stronie luster, gdzie pozostał Jiro oraz jej faktyczne ciało zachowujące się dziwnie nawet jak na nią. Dreptała ostrożnie zaraz za Rają, nie chcąc teraz za bardzo oddalić się od jedynej nadziei na wydostanie się z ciemności. Pójście gdzieś w inną stronę mogło skończyć się zgubieniem, a terytorium było dla niej na tyle obce, że nie chciała w pojedynkę sprawdzać, co jest te paręnaście metrów dalej.
 Wyjrzała delikatnie zza pleców wysokiej kobiety, wychylając się ledwie odrobinę, zerkając jednym okiem na tego, którego nazwała Enma. Zmarszczyła lekko brwi. Coś o krzykach i parku… Była wtedy zbyt zaaferowana ochroną przyjaciółki, żeby zwracać uwagę na innych ludzi – zwłaszcza, że ci zaczęli się w pewnym momencie dziwnie zachowywać.
 Krzyknęła, gdy bliżej nieokreślone coś wydało dźwięk tuż przed nią. Odskoczyła odruchowo i sięgnęła do kieszeni, łudząc się, że będzie tam zarówno jej nóż, jak i latarka. Ze zdziwieniem odkryła, że światło faktycznie się tam znajduje i zaraz wykorzystała je, żeby omieść zielonym snopem wodę w miejscu, w którym dopiero co stała. Wydawało jej się, że nic tam nie było, przynajmniej kiedy się odsuwała, ale jednocześnie jakby jednak coś tam było. Musiało być. Żadne z ich trójki ani pokrywająca podłogę ciecz nie mogła wydawać takich odgłosów.
 Chciała wrócić do domu. Wyjść stąd i nigdy więcej nie naciągać na nic ojca. Zawinięcie się w koc na materacu i czytanie książek też było ciekawe i na pewno bardziej rozwijające, ale przede wszystkim: bezpieczniejsze. Co najwyżej można się zaciąć kartką, a nie wylądować w jakimś oderwanym od rzeczywistości miejscu.

Ignoruje niewielkiej postury mężczyznę, który pojawił się nagle obok. Ignoruje dziewczynkę, z ustami rozchylonymi, na ułamek sekundy, jak ryba wyjęta z wody. Bo widzi, co dzieje się za lustrem, widzi Keitę i Ivara usilnie walczących z nią samą. Dźwięk jest przytłumiony, gdy pędem próbuje puścić się w stronę zwierciadła, z dłonią wyciągniętą, tyle o ile, byle jak najprędzej dotknąć jego powierzchni, swojej własnej dłoni po drugiej stronie. Wie, co towarzysz miał na myśli, wyczytuje pędzącą przez twarz myśli. Tyle, że jest za wolna. Krok jej, choć prędki, ciężkie kroki odbijają się na cienkiej tafli wody, nie ma szansy zdążyć. Opuszki palców natrafiają na czerń, pustkę, którą przejęła też ją, wyżarta panicznie rosnącym przerażeniem. Wpada na nie całkiem, od szkła odbija się pięść, choć wie, że nic to nie da. Ale walczy. Nie może tu zostać.
— Kurwa. Kurwa jego mać — cedzi przez zęby, słowa wybiegają spomiędzy nich niesione ciężkim oddechem. Nie ma czasu. Musi myśleć, reagować, a zamiast tego, stoi skulona, łapie się gdzieś w okolicy serca, by opanować je choć trochę. Zostaje w miejscu moment, zaledwie, choć ten wydaje się jej ciągnąć, czas z gumy, by po jego upłynięciu odbić się sztywno do pionu i odwrócić twarzą w stronę towarzyszy. Mięśnie napięte jak struny, z każdym ciężkim krokiem, gdy palce wsuwa do kieszeni i zaciska je na latarce; nie wyciąga jej jeszcze, choć najchętniej rozbiłaby ją na czyjejś głowie. Enmy, na przykład.
— No, to jak, głowo klanu? Pochwal się, co z mlekiem matki wyssałeś — gdzieś to warknięcie umyka, rzucone zaledwie w stronę, po której ostatni raz go widziała, rozmywa się wraz z charakterystycznym dźwiękiem. Wtedy jest już obok Toshiko, z automatu łapie ją za ramię i odsuwa, samej cofając się o krok. Nie ma pewności, czy dziewczynka widzi tyle samo, czy świadoma jest w ogóle co się dookoła dzieje, bierze więc, świadome czy nie, i za nią odpowiedzialność. Bo i jakby wszystkiego było mało, towarzyszy im ktoś jeszcze. Ktoś, kto był, a pozostała po nim zaledwie spalona doszczętnie skorupa, w miejscu spojrzenia, tak nieprzyzwoicie blisko jej własnego, pustka. Kolejny demon? Yokai, zbłąkane yurei? Nie wie. Skąd ma wiedzieć. Przecież jej matka tego nauczyć nie chciała. Wpatruje się jedynie, uważnie czeka, aż któreś z nich wykona ruch, pierwszy złamie rosnące napięcie. Po suchym gardle spływa ślina, palce mocniej zaciska na dziecięcym nadgarstku — Czego chcesz?


@Warui Shin'ya @Akiyama Toshiko @Ivar Hansen @Keita Gotō @Seiwa-Genji Enma

- Drugie szanse same przychodzą - zgodziła się prezenterka, choć w jej głosie było coś znacznie bardziej niepokojącego - jakby mówiła o wszystkich zgromadzonych na wystawie. W końcu wszyscy przyszli tutaj sami, nie pod przymusem, a skuszeni czymś... darmową ceną bądź samą wystawą. - Oh, mamy wyprosić tego pana, który właśnie wyrządza jej krzywdę? Zdawało mi się, że przyszliście tutaj wspólnie, ale jeśli rzeczywiście pojawiają się problemy, eskortujemy panią poza teren wystawy - zwróciła się kobieta, jakby zupełnie inaczej odbierała słowa Ivara, niż ten miał zamiar jej przekazać co miał na myśli.
Uderz ją - cichy głosik rozchodzi się wyłącznie w głowie Keity, jakby jedna z plam tuszu, które przywlekł za sobą z Asakury, dopiero teraz zdecydowała się odezwać, żywiąc na emocjach, które zaczynał pokazywać. Kolejny cichy rechot, mogłeś poczuć delikatne mrowienie na karku, ale nawet po skierowaniu tam ręki, niczego nie znalazłeś. Tusz przemknął sprawnie po twoim odzieniu, chowając się w jednej z kieszeni spodni.
Uderz... zabij... Zrób to. Zrób to, zrób, to. Zabij Minamoto, zabij jego, zabij tamtą... Zabij to, co to jest? To tylko iluzja, on był ptaszyskiem. Nic się nie stanie... - kontynuuje cichy szept, choć nie próbuje nakłonić - zdaje się bardziej przedrzeźniać, pastwiąc się nad całą złością, która gotowała się powoli w Goto.
Rajka nie wyrywała się, ruszała za każdym pociągnięciem i za każdym waszym ruchem - ruszała wszędzie, gdzie tylko chcieliście, choć wyraźnie na jej twarzy pojawiała się irytacja. Nie odpowiadała, nie sama z siebie. Spoglądała tylko na was w złości, jakby nie mogła zdziałać zbyt wiele - nie znając też dokładnie możliwości dopiero co zdobytego ciała. Wbiła jednak zaraz lodowate spojrzenie w Ivara, a z jej ust wydobył się ostry, drwiący śmiech.
- Nic? Nic nie zrobiła? - zapytała, zaraz po tym zginając się nieco w śmiechu, jakby Hansen opowiedział dziwnemu bytowi najdoskonalszy żart świata - a może po prostu przez czas, w którym istota była uwięziona w lustrze, dawno nie słyszała dowcipów? - Wystarczająco zrobili wszyscy przed nią... wszyscy pieprzeni... cały ich klan, każdy po kolei... - dalej mówiła, ale słysząc jego propozycję, zaraz zbliżyła się, napierając na niego bardziej. - Ciała. To wszystko, czego potrzebuję... ale to już mam. Więc co mi możesz innego zaoferować? - zapytała, znów śmiejąc się cicho. - No słucham? W czym mi pomożesz? Jak chcesz mi pomóc? Pomożesz mi ich wymordować? Każdego po kolei z pieprzonych zdrajców? - pytała dalej, nie wyrywając się - wręcz przeciwnie. Starała się niemalże wejść na Ivara, jakby zepchnąć go plecami na jedno z luster.
- Jaśniejąca na niebie - odpowiedział mężczyzna na pytanie Carei.
Odziany był w proste szaty i zbroję, przywołujące na myśl odległe czasy - bez odznak, bez symboli bycia japońskim wojownikiem, a jednak roztaczał wokół siebie dziwną aurę oddania i spokoju. Posiadał przy sobie zarówno długi łuk, jak i miecz przy pasie, po który od razu sięgnął, kiedy tylko Keita znalazł się blisko prezenterki. Uniósł go, aby nie mógł się zbliżyć do kobiety.
- Dla własnego bezpieczeństwa upraszam, abyś nie podniósł dłoni na to, na co nie jest potrzeba, aby unosić się agresją. Rozumiem, że... - przesunął wzrok zaraz na ciało Raji, dość prędko marszcząc brwi, jakby coś bardziej go zmartwiło w tej chwili; jakby dopiero teraz dostrzegł coś w niej. - Jesteś wzburzony zaistniałą sytuacją. Proszę wybaczyć, że niepotrzebne zamieszanie zostało wykonane. Obiecuję, że każdy powiązany z cesarzem Jimmu, nawet po dziś dzień, wróci bezpiecznie do swojej destynacji... nawet tak odlegle powiązani jak pańska przyjaciółka... - zwrócił się, sięgając do torby przy swoim pasie. Wyciągnął z niej turkusową wstęgę przypominającą bransoletkę z czerwonymi, drewnianymi koralami. Podał ją Goto.
- Pomaga spętać ciało, choć nie uspokoi panoszącego się onryo - wyjaśnił krótko, a chwilę po tym skierował miecz w stronę prezenterki, bez zawahania przecinając ją w pół - jednak sam dźwięk nie brzmiał jak ciało. Nie mogliście dostrzec nigdzie krwi ani niczego, czego moglibyście się spodziewać. Wręcz przeciwnie, dźwięk jakby rozbijanego lustra dotarł waszych uszu, a kobieta skrzywiła się nie w bólu, a niezadowoleniu. Widzieliście jak jej wargi poruszają się w ramach cichych przekleństw, nie mogąc jednak dokładnie ocenić, co dobiegało z nich dokładnie. Wszystkie dźwięki przysłonił szum upadającego szkła, którego nie mogliście dostrzec - nie tak prędko. Dopiero po kilku dłuższych minutach, dostrzegliście, że to lustra jedno po drugim powoli zaczyna się rozsypywać na drobne kawałki i upadać na ziemię. Jedno za drugim, po tym rozsypywały się na jeszcze mniejsze kryształki, aż w końcu i sama kobieta zamarła.
Wojownik zwrócił się w stronę Carei, podając jej dłoń.
- Pomogę. Nie oczekuję jednak niczego w zamian... - wyjaśnił, po tym zwracając twarz ku Ivarowi oraz Goto. - Nie jestem w stanie zagwarantować protekcji mojej pani w Kakuriyo każdemu, jej blask wciąż jest ograniczony pośród ciemności, która nas otacza - jednak jestem w stanie zagwarantować większą niż jeśli zostawię was tutaj samych. Proszę czujcie się wolni do podjęcia decyzji, za was i dla dobra waszej towarzyszki - powiedział, kiwając do was głową, a po tym powoli ruszył krok w stronę prezenterki, aby zaraz natknąć się na ślad trudnej do dostrzeżenia dla ludzi bariery - jednak każdy z was już wiedział, gdzie ta się dokładnie znajduje. Zniknął tam razem z Ejiri, którą wprowadzał do środka.
Oszust... dlaczego miałbyś mu wierzyć? Na pewno kłamie, jak każdy kłamie... Każdy z nich to wierutny kłamca! Nie wierz... nie wierz... tylko sobie wierz. Powinieneś ją zabić, on ci to zabrał... jesteś taki słaby? Ktoś musi mordować za ciebie? Miałeś ją zajebać... - rozległo się w głowie Keity ponownie. Tym razem mogłeś poczuć delikatny ruch we własnej kieszeni spodni po lewej stronie ciała.

Po przejściu przez barierę, waszym oczom w pierwszej kolejności ukazał się spokojny brzeg jeziora - otoczony iglastymi drzewami, delikatnym wiatrem, a przede wszystkim otaczającym was spokojem. Chłód powietrza nie był gwałtowny - koił waszą skórę i nerwy, pozwalał złapać na moment oddech i skupić się na wydarzeniach, które dopiero co miały miejsce.
Od usypanego kwitnącymi kwiatami brzegu prowadził drewniany pomost na wysepkę, na której znajdywała się mała kaplica. Na samej wodzie pływały zapalone lampiony, a mimo księżyca wysoko na niebie, wszystko było dokładnie oświetlone. Nie czuliście ciężkości nocy, ta zdawała się przykrywać mrokiem wszystko w łagodny sposób, przepuszczając wystarczającą ilość światła w każdy zakamarek i pomiędzy drzewa, wystarczająco aby mrok nie budził w was lęku. Nie czuliście zagrożenia, jakby coś niebezpiecznego na was się czaiło.
- Proszę, wykorzystajcie tę chwilę, aby odpocząć... Jak czuje się wasza towarzyszka? - zwrócił się wojownik do mężczyzn, mając na myśli samą Raję, która wydawała się ledwo trzymać na nogach tuż po znalezieniu się na brzegu jeziora.


Mrok zdawał się pochłaniać wszystko, co znajdywało się wokół was - pędząc nieubłaganie w każdy zakamarek pomieszczenia. Ludzie znajdujący się wokół, wraz z prezenterką, niknęli. Podobnie do tunelu, przy którym przez jeszcze niedawną chwilą staliście. Ciemność, nienaturalna i przerażająca, jakby dookoła była wyłącznie pusta, a poza nią nic - to się rozpościerało przed wami. Trudno było ocenić, co dokładnie mogłoby się z wami stać, gdyby nie słowa Noriakiego i jego przezorność. Łagodnie mieniąca się, jasna nić, zdawała się otoczyć wasz skrawek podłoża wraz z lustrem, nie pozwalając, aby niezbadany mrok przemieścił się na was.
Mrok sięga tam, gdzie moja moc niedługo nie będzie sięgać, jednak w dłoni trzymasz światło, które zapewni ci bezpieczeństwo nawet, kiedy mój wzrok nie będzie w stanie was sięgnąć... rozeszło się w głowie Noriakiego wraz z dziwnym spokojem i pewnością, że opaczność najjaśniejszej na nieboskłonie była po ich stronie - nawet pośród nieznanego mroku, który powoli pochłaniał wszystko dookoła. Może pochodzenie, a może bogobojność - a może fakt, że Amaterasu spoglądała na to miejsce ze zmartwieniem od samego początku, sprawił że jej łagodny głos odbił się w czaszce członka klanu Minamoto. Był słyszalny tylko dla niego, podobnie jak kraniec dziwnej, delikatnie połyskującej bariery nie pozwalającej przedostać się do was otaczającemu jej mrokowi.
Dzięki szybkiej reakcji Noriakiego oraz Kyoko i udzielonej przez nich pomocy, Aomine powoli był w stanie wrócić do swojego stanu - choć dziwne mrowienie i otępienie miało z nim pozostać przez następne kilka do kilkunastu minut. Odczucie przechodzenia przez lustro było nieprzyjemne i mrożące, zapadające w pamięć jako doznanie, którego stanowczo nie chciało się powtarzać - tym bardziej przy świadomości, że kolejnym razem mogło nie mieć się aż tak wiele szczęścia przy przechodzeniu.
Lustro jednak kompletnie zalał mrok. Przestało reagować już na dotyk - tak jak wszystkie inne, które zniknęły w nicości.
Sytuacja zdawała się być bez wyjścia. Wszystko wokół was zniknęło, wszystko rozpłynęło się w nicości przerażającej i odbierającej wszelkie nadzieje na to, że mogło być lepiej. Aura was przytłaczała, nawet jeśli mrok nie mógł was dotknąć ani pochłonąć - wciąż nie byliście pewni, co dokładnie działo się dookoła. Ani jak mogliście zaradzić temu wszystkiemu.
Nie będąc pewnym, jak dużo czasu upłynęło, z nicości powoli zaczął wydobywać się szelest pergaminów oraz ciche skrobanie po pędzla po papierze. Z ciemności na waszych oczach powoli wydobywały się regały oraz piętrowe stelaże, na których rozłożono zapisane i schnące pergaminy. Te przedstawiały fakty historyczne i legendy - choć w tej chwili zdawało się, że jedno wcale nie było aż tak dalekie od drugiego.
Istny labirynt, w którym ścianami były kilkunastometrowe półki wypełnione zarówno zwojami jak i księgami - tymi wyglądającymi zupełnie nowocześnie, ale i tymi wyraźnie zapisywanymi ręcznie, jak i takimi, których pochodzenie czy zawartość trudno było określić.
Gdzieniegdzie, pomiędzy waszymi nogami zdawały się przebiec lisopodobne stworzenia - które były bardziej miękkie i bardziej podatne na każdy ruch, przebiegając z miejsca na miejsce w popłochu i przestrachu przed waszymi oczami. Zdawały się wspinać na regały, przeskakiwać między półkami czy od razu znikać na wasz widok w pastelowych obłokach, kiedy tylko spróbowaliście się do nich odezwać bądź ruszyć w ich stronę.
Cichy stukot ucieranego tuszu w kamieniu chińskim, na moment zastąpił brzdęk porcelany - jakby nastąpił czas na herbatę. Wydawało się, że również dźwięk pisania ustał, choć wciąż nie byliście pewni, skąd dokładnie docierał w labiryncie regałów, w którym się znaleźliście.


Kiedy znaleźliście się w środku, prędko przestaliście dostrzegać wyjście za wami - nie byliście pewni, kiedy dokładnie ono zniknęło, czy zaraz po przekroczeniu progu przejścia, czy kilka momentów później? Ale to nie to zawracało waszą głowę w tej chwili. Wszystko wydawało się wręcz nienaturalnie czarne - trudno było określić wam odległości ścian i czy w ogóle one się tutaj znajdywały - czy ścieżka prowadziła do dokładnego miejsca, czy niekoniecznie. Biały snop światła zapewniał wam stabilność pod stopami - ściany i podłoga zdawały się pojawiać na dłuższy czas zawsze za każdym razem, kiedy padał na poszczególne miejsce. Chwilowo panująca cisza była równie uciążliwa - nawet wasze kroki były niesłyszalne. Czuliście się, jakby wasze stopy wcale nie znajdywały twardego podłoża, mimo że przecież czuliście się je pod stopami. Nie słyszeliście własnych oddechów, ani własnych głosów. Wszystko wydawało się jakbyście ogłuchli...
Minęło kilka, może kilkanaście minut, kiedy do waszych uszu zaczęła docierać przelewająca się woda - jakby otaczał was ocean. Charakterystyczny zapach zgniłych ryb uderzył was w jednej chwili, niosąc się ze słoną bryzą. Nie byliście pewni, co dookoła was otaczało, kiedy wszystko wciąż było spowite w nienaturalnej czerni. Im dłużej szliście w ciemnościach, tym bardziej wydawało się wam, że idziecie po pewnego rodzaju pomostu, ale nie byliście w stanie rozpoznać poprawnie ciemnych poruszających się śladów w oddali, które wam towarzyszyły.
Światło latarek zaczynało odbijać nieco bardziej faktury na poszczególnych przedmiotach. Im dłużej szliście, tym bardziej dosłyszeliście stukot butów o drewniane molo - waszym oczom ukazywały się wciąż czarne, ale wyraźniejsze tekstury drewna po którym szliście. Mogliście dostrzec zarysy fal pod nim, mogliście zobaczyć dziwne mazie, które jakby starały się dostać na podest. Nie czuliście jednak niepokoju na ich widok, wręcz przeciwnie - oboje mieliście dziwne przekonanie, że nic wam nie groziło. Jakby były to wyłącznie zbłąkane nierozumne istoty, nie zwierzęta i nie ludzie, ale nie do końca martwi - coś pomiędzy, jednocześnie coś bliższego formie yokai, ale zdającego się być jeszcze słabszym od yurei.
Z kieszeni Jiro w jednej chwili wyskoczyła dziwna, czarna kulka. Usłyszeliście plum, do waszych nozdrzy dotarł charakterystyczny zapach tuszu, a kulka wyraźnie zaatakowała jakiś mały kształt przed wami na pomoście.
- Moje, moje! Pierwszy mam, wy nie macie, haha! Ale ja mam... ale mogę oddać... ale jeśli dacie mi coś innego!! - usłyszeliście cichy głos i mogliście dostrzec parę jasnych ślepi wyrysowanych na dziwnym kształcie. Tusz poruszał się nierównomiernie, płynnie, jakby z trudem utrzymując swój należyty kształt. Nie widzieliście jednak, co dokładnie zabrał.
Wydawało wam się, że zatrząsnął się przez moment nieco bardziej, a po tym zrobił się nieco większy. - Kolejne, tam są kolejne! - zawtórował, a wy w oddali mogliście dostrzec zwisające na sznurkach, w coraz to większej ilości, o charakterystycznych kształtach magatamy. Przewieszone po kilka na sznurach, znajdujące się zbyt wysoko aby dziwna istota była w stanie po nie sięgnąć - były jedynym źródłem jakichkolwiek kolorów tutaj poza wami. Zielenie, pomarańcze, czerwienie i fiolety wskazywały na kryształy, z których korale zostały wyżłobione.
- Ja pomogę wam, a wy mnie?? Tak, tak?? - zaraz znów zapytała dziwna kulka, podskakując w miejscu na kilka centymetrów. - Dajcie mnie to... podajcie, podajcie, ale tylko te zielone! Ty tam, ty... obok ciebie ty! To tam obok twojej głowy, ten wyżej taki nad tym złotym!! Tak, tak, ten!! - zaczęłam zwracać się kulka do Nobuo. - Daj mi ten!! Zerwij... tak, tak, ten z jadeitu!! - skrzeczał głosik, wyraźnie coraz bardziej podekscytowanym. Po tym zaraz ruszył w kierunku Jiro, zeskakując od niego w bok, jakby próbował wskoczyć do otaczającej ich czarnej wody. Zatrzymał się jednak na otworzonym podeście.
- Ty ty też chodź!! Tutaj wyżej... tutaj też jest kolejny jadeitowy!! - mówił do Hasegawy chcąc go zachęcić do ruszenia za sobą.


Zielone światło Toshiko ukazało jej nie tylko dziwny szary dym, ale również i postać niczym z koszmarów i horrorów o zombie. Przeżarte płomieniami ciało, puste oczodoły, twarz której bliżej niż człowiekowi było do monstrum spod łóżka. To nie był potwór, przed którym mógłby ostrzegać cię ojciec - nie pan czy pani, na których musiałaś uważać na ulicach Nanashi. Warui, którego mogłaś obejrzeć w zielonym świetle prezentował się gorzej niż niektórzy bezdomni i inni mieszkańcy najbiedniejszej ulicy Fukkatsu, których miałaś okazję napotkać. Wyglądał, jakby już nie żył - jakby był chodzącym trupem albo stanowczo zbyt dobrą jego imitacją czy cosplayem.
Jeden z cieni, będącym niewielkim yokai przypominającym pandę, zbliżył się, aby zaraz wybuchnąć śmiechem.
- Miało ciało co miało, a teraz i nawet nie ma ciała! - zawołało, a cienie dookoła, im dalej oddalał się Enma, tym bardziej zaczynały się wyśmiewać, jakby ktoś opowiedział im doskonały żart. Chociaż Raja mogła dostrzec, że wszystkie cieniste istoty zdają się od niej odsunąć bardziej - podobnie do tego jak omijały głowę klanu Minamoto. Nie obawiały się ciebie aż tak bardzo - ale jednak lęk był znacznie odczuwalny. Ich wzrok zdawał się w pełni kierować w stronę Toshiko, która jeśli zdecydowała się oświetlić dookoła zielonym snopem światła, mogła dostrzec różnorodne, większe i mniej postaci o ludzkich, ale i zwierzęcych aspektach, które wydawały się niezwykle rozbawione w tej chwili, ale i Waruiego.
- Myślicie, że to małe uciekło?
- Może to małe nas nie widzi... Patrzcie, patrzcie, nawet tego tam nie widzi, co to leży przed nią!
- Leż, leż już, nie damy ci wstać, nasza kolej na ciało. Szansę miałeś i po szansie
Głosy mówiły jeden przez drugi, wyraźnie wyśmiewając los yurei, które wpadło w ciemność prosto z gabinetu luster. Bawiły się doskonale - a Warui mógł dostrzec wszystkie zarysy wielokolorowych i abstrakcyjnych postaci, w większości przywodzących na myśl ludność nie tylko z epoki Heian, ale i z odleglejszych czasów. Głównie wojownicy i szlachetnie urodzeni wydawali się być obecni, ale ci bardziej zwierzęcy wcale wiele nie odróżniali się od tego, co mogliście dostrzec za pomocą wzroku, lub przy użyciu światła latarek.
- Biedaczek się spalił ze wstydu... Rozumiecie? SPALIŁ!! - wyrzucił z siebie jeden z przypominających żurawię stworzeń w o wiele za dużym, zdobnym w owoce żurawiny kimonie. Roześmiał się w głos, co prędko zaczęło przypominać bardziej zwierzęcy skowyt. Inne yokai prędko mu zawtórowały.
Sam żart o paleniu się jednak wyraźnie niekoniecznie przypadł do gustu samemu wojownikowi, który starał się wycofać. Słysząc słowa Enmy, zatrzymał się jednak w zadumie, obracając prędko i unosząc wyżej nad nim. Twarz skrzywiła się w złości, a płomienie go otaczające jeszcze silniej się rozpaliły. Z rykiem i impetem skierował się w stronę Minamoto, mijając go jednak o zaledwie kilka centymetrów, jakby chciał go wyłącznie ostrzec - a na pewno w tym momencie i tej chwili.
Mimo odległości, mogłeś odczuć żar bijący od yokai - i mogłeś wiedzieć, że stanowiło ono bardziej niż realne zagrożenie dla wszystkich tutaj zebranych. Ciebie, dla twojego ducha, ale i dwójki kobiet wciąż znajdujących się na całe szczęście nieco dalej.
- TCHÓRZ! Tchórze to ci co zachodzą i nóż w plecy wbijają! Z D R A J C Y, tchórze! Nawet teraz w broni nóż masz, krótki co to tylko do serca ma trafić! O honorze nic wam nie wiadomo! - ryknął chrapliwie, ponownie obracając się w kierunku senkenshy, tym razem plując w jego stronę ogniem, ponownie jednak chybiając - jakby chciał zapalić coś innego, albo odwrócić jego uwagę, choć złość wyraźnie przemawiała jeszcze silniej przez latające stworzenie. - Spłonąć! WSZYSCY płońcie! I ty, i tamta, i wy wszyscy SPŁONIECIE! ARGHHH - ryknął, wypluwając kolejną kulę ognia w złości, która tym razem umiejętnie zapaliła jeden z trudno dostrzegalnych w ciemnościach podestów w oddali - zupełnie jakby coś się na nim znajdywało.
Trudno jednak było się przyjrzeć czy ocenić, co dokładnie tam było - a tym bardziej, kiedy Taira zaczął tym razem szarżować bezpośrednio na Enme.

@Hasegawa Jirō  @Akiyama Toshiko @Sugiyama Nobuo  @Ejiri Carei  @Aomine Toshiro @Seiwa-Genji Enma  @Warui Shin'ya @Keita Gotō  @Yōzei-Genji Madhuvathi  @Nakadai Kyoko @Ivar Hansen @Yōzei-Genji Noriaki

- W porządku. Chodźmy zatem - skinął do kobiety potakująco starając się przywdziać nieco serdeczności na twarzy. Dostosował swój krok do jej by nie zostawić jej w tyle. Miał nadzieję, że zdążą wrócić do dwójki, którą zostawił za plecami. Bądź żeby przynajmniej oni znaleźli wyjście. Cicho westchną. Martwił się. Nie czuł się też swobodnie. Jak uważał, był otoczony zwyczajnymi ludźmi, a wszystko wokół było dalekie od normalności. Dodatkowo przeważnie musiał martwić się o siebie, a tak teraz czuł się odpowiedzialny również za tych, którzy z nim przebywali. Nie posiadał umiejętności egzorcyzmu, nie był też wyposażony w nic co pomogłoby mu przeciwstawić się rzeczywistości. Nic, prócz wiary. Cicha prośba spotkała się szczęśliwie z odpowiedzią. Kojące słowa słyszane w myślach podnosiły na duchu. Być może dlatego pomimo przeciwności sprawiał wrażenie, ze wiedział co robił, choć było zupełnie inaczej.
Odnaleziony mężczyzna najwyraźniej znał się z kobietą. Noriaki przyglądał się ich dziwnemu pojednaniu. Jednocześnie zauważył, że chłopak krwawił. Wyglądało jednak, że kontaktował - Niestety nie. Starajmy trzymać się razem - miał podejrzenia, lecz jak je wyrazić? "Prawdopodobnie demony chcą zrobić z nas swoją pożywkę? Zmarszczył lekko czoło na samą myśl - Nie stójmy w miejscu - ponaglił czując jak ciemność wokół choć powstrzymywana przez kraniec bariery depresyjnie wchłonęła wszystko. Noriaki ruszył pierwszy prowadząc za sobą pozostałych.
Bezkształtna ścieżka wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Prawdopodobnie, gdyby nie echo błogosławieństwa już dawno poczułby się zniechęcony. Szczęśliwie tak się nie stało i tym sposobem w pewnym momencie znaleźli się w labiryncie. Nie wiedział czy powinien uznać to za szczęście, czy może jednak nieszczęście. Nie wiedział co też siądzie o przemykających mu pod nogami istotami. Podejrzewał, że jest to rodzi podrzędnego demona. Być może błogosławieństwo którym był otoczony je płoszyło.
Noriaki sięgnął po jednej ze zwojów by przelotnie złapać kilka słów kluczy. Przeglądał go kontynuując wędrówkę przed siebie. Co tu było składowane? Czy to była iluzja? Czy faktura pergaminu była prawdziwa...? Szelest błądzącego po pergaminie pędzla zastąpiony został dźwięcznym ruchem porcelany. Fioletowe światło latarki z papieru przeniosło się w przestrzeń.
- Przywitasz nas i zaprosisz na herbatę, czy będę musiał spalić całe to miejsce by wyjść ci na przeciw?!- rzucił w pustkę podnosząc głos. Podejrzewał, że cokolwiek lub ktokolwiek przesiaduje w tym miejscu jest siłą wyższą od tej lisopodobnej, plączącej się pod nogami. Jest wstanie poruszać się w ciemności i jeżeli tylko chce to będzie wstanie się ukazać. Jeżeli nie, był wstanie nierozważnie rozświetlić sobie drogę do celu.
Obserwował przy tym ruchy mijających lisów chcąc dostrzec w którym kierunku podążają, skąd dobywają się dźwięki, w którym kierunku wzmaga się tupot zwierzęcych łap odbijających się od drewnianych półek.

|nie wiem czy czeba turlać ale turlam