| 12.05 |
– Pamiętaj, jesteś z Blacków. Jesteś połączona z tym światem w ten sam sposób, w który była twoja babka i jej poprzedniczki – Dym tytoniowy buchnął w powietrze wraz z końcem zdania. Siedząca na krześle kobieta nie patrzyła na dziewczynkę, do której mówiła. Oczy miała utkwione w czytanej gazecie. Dziecko zaś nie patrzyło na nią. Słuchało, ale nie patrzyło, zbyt zaaferowane leniwie wędrującym po parapecie pająkiem. Drobna rączka wylądowała na ciemnym drewnie, czekając aż czarne stworzenie postawi krok na bladej skórze.

| 20.09 |
Dzieci w przedszkolu rozpierzchły się w każdym możliwym kierunku, zagłuszając przerażonymi krzykami odgłosy podwórka przed budynkiem szkoły. Biegły gdzie popadnie, lecz wszystkie uciekały od jednego i tego samego źródła – drobna, czarnowłosa dziewczynka stała przy pokaźnej pajęczynie, zaś tłustą tarantulę, która była jej autorką trzymała na wierzchu dłonie. Z przekrzywioną na bok głową przyglądała się wystraszonym twarzom rówieśników.

| 05.03 |
– Ciociu Fiono, a Hecate znów przyniosła do domu ropuchę! Chyba nie żyje...
– Dzieci, co mówiłam o przynoszeniu zwierząt do domu?
– Róbcie co chcecie dopóki w salonie nie zacznie śmierdzieć – mruknęły chórem dzieci, patrząc po sobie ze znużonymi spojrzeniami. Nie minęła chwila, a dziewczynka wybuchnęła śmiechem, gdy chłopiec zaczął za nią biec, krzycząc coś o pozbawieniu jej nowego zwierzaka.

| 17.08 |
– Na co tak patrzysz? – zapytał, przyglądając jej się w skupieniu. Sięgnął ku niej, położył dłoń na ramieniu, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę.
– Już nic. Wydawało mi się, że coś słyszałam, ale to tylko wiatr – uśmiechnęła się kojąco. Ruszyli dalej naprzód i mimo iż chciała pobiec w kompletnie przeciwnym kierunku, bo w uszach dudniło jej od krzyków, to szła przed siebie niezachwianie. Zapowiadała się kolejna bezsenna noc.

| 20.12 |
Nawet nie wiedziała, kiedy złapał ją za szyję... nie wiedziała, kiedy coś w nim pękło. Poczuła jedynie mocne palce zaciskające się na gardle i oddech  zamierający w płucach. Był silniejszy i większy od niej, więc z łatwością przytrzymał jej ciało i zawiązał pętlę.
– Już nigdy więcej nie będziesz bredzić nic o czarownicach. Jesteś równie przeklęta co wiedźmy i to jedyne, co cię z nimi łączy – Słyszała jego wściekły głos, ale prócz tego słyszała też wiele innych rzeczy. Miliony głosów – jedne szeptały, drugie ucinały zdanie w połowie, trzecie wrzeszczały tak głośno, że miała wrażenie jakby bębenki miały zaraz pęknąć. Czuła jak rzucał jej bezwładnym ciałem. Czemu nie mogła się ruszyć? Nie była pewna. Może to ciasto, które dziś jedli, może herbata, którą jej podał, a może osłabienie, bo nie spała od... no właśnie, nie pamiętała.
Nie pamiętała również tego, co brat szeptał jej do ucha tuż przed tym, jak urwał jej się film.

| 14.01 |
– Nie jesteśmy zbyt przekonani co do opuszczenia przez panią szpitala, pani Black. Wciąż jest pani osłabiona – przekonywał dalej lekarz. Nie słuchała go. Jedyne na co zwracała uwagę, to siedząca na parapecie pomieszczenia dziewczynka. Ubrana w typowy szpitalny strój machała nogami w powietrzu, wypatrując czegoś za oknem. Hecate dostrzegła również drobnego pająka tkającego sieć w rogu sufitu; kącik jej ust podniósł się mimowolnie. W końcu zrozumiała to, o czym zawsze mówiła jej Fiona.
– Jestem pewna.