Jak misternie wykonane blaszane płytki uformowane w marsowe oblicze przywodzące na myśl ludzką twarz; twarz w rzeczywistości będącą doskonale odwzorowaną repliką androida o człowieczej aparycji. Tym się wydawał, bo w ostatnich miesiącach wyraz mimiki się nie zmienił - ani gdy usłyszał diagnozę i później gdy siadał na brzegu oślepiająco białej pościeli wiedząc co za moment go czeka, ani kiedy maska z tlenem zakrywała zaciśnięte wargi; gdy sufit wirował nad głową w akompaniamencie pikania aparatury; podczas wizyt Reiko i wtedy, kiedy obcasy wynajętej opiekunki wystukiwały rytm na szpitalnych kafelkach. Nie zmienił się podczas werdyktu o kolejnym zabiegu i gdy rzeczywistość skonfrontowała go z nadciągającą męczarnią. Barki wciąż trzymał wyprostowane, po wojskowemu, choć wielokrotnie drżały pod naporem rehabilitacyjnych ćwiczeń. Promieniowanie ciągnące się od kikuta, przez udo, aż po biodro powinno wykrzywić usta w grymasie choćby tłumionego cierpienia, ale jemu jedynie źrenice zasnuwały się mgłą, ciemniały w głębinach niezmąconej czerni. Czasami, jak dzisiaj, przy mocniejszym targnięciu bólu, tylko mocniej zwierały się szczęki. Zwykle zasłaniał się jednorazowymi maseczkami - na polecenie Reiko i jej wiecznych przypomnień, że przynajmniej dzięki temu wyglądał mniej wrogo, wściekle. Tym razem opuścił ją jednak pod brodę nie ze względu na buntowniczą naturę. Chodziło o lepszą cyrkulację powietrza; wciąganie chłodnego tlenu przez zamknięte w wysiłku zęby. Musiał głęboko oddychać, nawet ceną niechętnych, niemal lękliwych spojrzeń pielęgniarek. Bo czuł się zmęczony dwugodzinnymi przemarszami w jedną i drugą stronę; wyczerpywała go nie tyle fizyczna praca nad powrotem do sprawności, co asekuracja młodego fizjoterapeuty, jego silne, neutralne ramiona stale będące gdzieś obok, gotowe, aby złapać go, gdyby stracił równowagę lub potknął się na mechanicznych zastawkach i trzeszczących zespoleniach.
Minie jakiś czas - obiecywał obojętnie chłopak w bladoniebieskim uniformie, wciąż ze smukłą, wypielęgnowaną ręką na granicy spojrzenia. I będzie pan jak nowy. To była dobra wizja; sam fakt, że implanty się przyjęły ocieplał przyszłościowe perspektywy, choć nie obyło się bez rozdrażnionych pomruków.
Całą swoją nieludzką cierpliwość ładował w nocne wybuchy płaczu Yuudaia, w czułość, którą tłumił agresję frustracji wobec milczenia Karaia, jego koślawych zerknięć i neurotycznych tików. Starał się nie przeklinać na kolejną uwagę wychowawczyni recytującą mu do telefonu, że Jun wywołała bójkę. Pięciolatka, która powinna sięgać po pluszowe zabawki i blondwłose lalki w zamian zaczepiała się o ubrania przedszkolaków, żeby wdać się z nimi w bezsensowną szarpaninę. Pięciolatka, która sprawiała problemy na podłożu interpersonalnym, a on nie miał pojęcia jak temu zaradzić. Każdy objaw zdenerwowania tłumił mimo tego w zalążku; przydeptywał butem jak niedopałek papierosa, choć płuca płonęły już od nadmiaru trującego dymu. Wszystko to, co w sobie kumulował, dawało ujście w szpitalu. Dostrzegał w reakcji spojrzenie pracownika medycznego, jego równie słabnącą tolerancję wobec pacjentów. Obydwoje byli na granicy, obydwoje mieli dość i obydwoje zdawali sobie sprawę, że nie miało to żadnego znaczenia - tak czy inaczej następnego dnia wstaną i odhaczą tę samą listę obowiązków, zagęszczając opary bezbronnego gniewu pod podeszwą. Może właśnie ta obopólna, codzienna walka o brak gwałtowniejszych odzewów pozwoliła im przetrwać kolejne zajęcia.
- Do zobaczenia.
Głos młodego poniósł się przez korytarz, nie otrzymując odpowiedzi. Tylko głowa o ciemnych, poskręcanych kosmykach lekko przytaknęła; nieważne czy fizjoterapeuta to dostrzegł, czy odwrócił się już na pięcie, przypinając podopiecznemu plakietkę nieznośnego ponuraka. Dla Arihyoshiego głównym zadaniem było teraz dotarcie do windy, przebrnięcie przez meandry korytarzy, wydostanie się z budynku - wszystko cholernie wolno, przy pomocy kuli, od której drętwiało mu coś w mózgu; nie chciał już słuchać jej rytmicznego uderzania o panele, ani postępującego po tym cichego zgrzytu metalu. Każdy z tych odgłosów, dopełniony zapachem silnych środków czyszczących, przypominał mu o wieczorze wybudzenia. Jak na rauszu przyswajał informacje. Zoperowaliśmy cię - jedna. Przywieźli tylko ciebie, druga. Gdzie był Sadamitsu? Co dokładnie zadziało się podczas misji? Na krawędzi pamięci balansowały rozmyte wspomnienia; świetlisty błysk, jak światło reflektorów oślepiające w mroczną noc, był ostatnim. Później już tylko stopniowo przyzwyczajał się do splątanych kłębków kabli, do czasu odmierzanego wymienianymi ze stojaka workami z lekarstwem, którego nazwy nie potrzebował znać. Jak przy perfekcyjnym systemie działał pod dyktando lekarzy. Podawał nadgarstek, by założyli wenflon; odkrywał pościel, by zbadali gojącą się ranę. Wpierw nawet nie zerkał na ucięty fragment, z biegiem tygodni zahaczał martwą czernią tęczówki w miejsce będące dowodem kalectwa. Potrzebował miesięcy, aby nie brzydzić się dotyku w tej sferze; tysięcy godzin spędzonych nad uspokajaniem się, że przeszłości nie cofnie. Konsekwencje sporo kosztowały i nie był jedynym, który wciąż spłacał kredyt.
Zdawało się zresztą, że odbębnienie najpotrzebniejszych faz, dzięki którym dobrnie do ponownej sprawności, było jego jedynym priorytetem. Spieszył się nawet teraz, gdy wokół szumiało od październikowego wiatru, jakby prędkością stawianych kroków był w stanie przyspieszyć nie tylko przejście trasy, ale też czas, który dzielił go do ponownej aktywności w służbie.
Pod prawym ramieniem ignorował wbijający się plastik kuli (od stałego nacisku nabawił się uciążliwego siniaka); lewą ręką sięgnął do jesiennej kurtki, szukając w jej kieszeni telefonu komórkowego. Zdążył raptem musnąć opuszką lodowatą obudowę, kiedy dłoń zamarła w połowie czynności. Może chodziło o żołnierskie spaczenie albo przez ostatnią stagnację i stałą bieganinę między domem a szpitalem stał się przewrażliwiony, jednak odgłos cichego głosu, potulnego w swej łagodności, podniósł jego czujność o kilka znaczących punktów.
Nie miało to związku z wybuchami i niebezpieczną wibracją mięśni na konfrontację z demonem o niewinnej fizjognomii. Chodziło o ten konkretny ton; mieszaninę używaną przez matki bojące się spłoszyć stojące nad przepaścią trzyletnie dziecko, przez policyjnych negocjatorów potrafiących podrobić swoje intencje tak, by brzmiały jak najszlachetniej, byle tylko szaleniec z palną bronią w dłoni nabrał ufności i zrezygnował z przyciskania lufy do skroni niewinnego zakładnika.
Źródła nie musiał zresztą szukać zbyt długo; kwiecista spódnica wyłamywała się na dość monochromatycznym plenerze ogrodu. Nie przyglądał się jednak odsłoniętej bladości nogi, ani załamaniom na wzorzystym materiale. Wiedziony męskim poczuciem taktu powiódł dalej, rejestrując długi warkocz, opuszczony częściowo na bark, częściowo na ziemię. Rozchylał już wargi, ale pytanie zamknęło się w gardle rozepchanym w wielkości głazem. Huk uderzającej w deski potylicy i ciche syknięcie (kota?) wywołało w nim ambiwalentną reakcję. Jednocześnie spiął się jak ktoś kto pragnie uciec ze zdarzenia i przechylił naprzód sprawiając wrażenie człowieka, który pragnął dostać się na miejsce katastrofy jak najszybciej. Dwie sprzeczne emocje ostatecznie szarpnęły nim od środka, ale ostatecznie wygrała w jakiś pokrętny sposób dżentelmeńska iskra. Pochylił się, dość niezgrabnie, ku ziemi. Dłonią, którą przed momentem łowił urządzenie z kieszeni kurtki, teraz sięgnął po rysik. Jeszcze prostując plecy chciał podejść bliżej, ale ponowny wściekły odgłos zwierzęcia unieruchomił go w miejscu.
- Wolałbym nie płoszyć kota bardziej - suchość wypowiedzi nie kalibrowała z dziwnym błyskiem w spojrzeniu, w oczach stale śledzących poczynania napotkanej. Zdawał się nie tyle jej przypatrywać co wręcz w nią wgapiać; świdrował nachalnością analityka łączącego pozornie sprzeczne ze sobą punkty. - Ejiri Carei?
Kiedy ostatnim razem się widzieli - tylko raz, nie zamieniwszy ze sobą nawet słowa - miał na sobie dobrze dobrany mundur i zaczesane włosy. W porównaniu do tamtej, szablonowej wręcz w Tsunami, prezencji, brakowało mu obecnie całej żołdackiej aury. Czarne pasma wiły się na skroniach i czole, były za długie i roztrzepane jakby dopiero podniósł się z drzemki; zniknęła gdzieś naturalna dla ćwiczących zbitość mięśni, sylwetka zdawała się chudsza, mizerna. Tylko w ślepiach czaił się cień zbyt wielu obejrzanych walk, niby kurtyna zarzucona na klatkę z niebezpiecznymi, rozsierdzonymi bestiami.
- Powinienem pójść po wsparcie? - Propozycja zdawała się wręcz komiczna, zważywszy na mobilność jaką prezentował. Coś w sposobie w jakim przyglądał się dziewczęcym poczynaniom kazało sądzić, że drzemały w nim pokłady siły kompletnie sprzeczne z tym co reprezentowało ciało.

Wątpliwe; że nie płoszył kota, że nie był tu niechcianym destabilizatorem, jakimś dziwnym wabikiem na cząsteczki negatywizmu szczujące zwierzę do nastroszenia sierści i do syku ukazującego cienkie igły kłów. Ale ton dziewczyny muskał łagodnością ciepła, od którego październikowa pogoda przestawała mieć znaczenie. Znikały lekkie uszczypliwości zimna, wiatr nie stanowił problemu. Nie szarpał już za poły kurtki, nie targał bardziej zmierzwionych karych włosów - uspokoił się podobnie jak uspokoił się oddech po zaczerpnięciu tchu przez zwarte zęby. Powolny proces ochłodzenia płuc. Ciało pozostało na miejscu, choć coś wewnątrz szarpało za struny racjonalności, popychało sylwetkę w ramionach z powrotem do szpitala, by mógł rozejrzeć się za kompetentnym, bardziej mobilnym pomocnikiem. Powinien przestać pluć sobie w twarz za nabytą ułomność; wymazać z charakteru rolę ofiary. Nigdy nie użalał się nad swoim położeniem, nie próbował szukać winnych, zanurzając umysł pod czarną taflą rozpaczy. Nie rozumiał nawet dlaczego teraz miałoby się to zmienić i skąd nieoczekiwana rezygnacja wkradająca się w trzewia jak wylęgające robactwo. Miał wrażenie, że nagle każdy krok kładł na glebie idealnej do pretensjonalności. Jeżeli coś nie szło po myśli, od razu oskarżał o to obandażowany kikut, wepchnięty w nową protezę bez najlichszej rysy. Potrafiłby wskazać palcem okaleczoną strefę gdyby ktokolwiek zapytał dlaczego sam nie pomoże. Powstrzymał się mimo wszystko; starał zatrzymać lawinę abszmaku obmywającą psychikę tonowymi wodospadami. Stabilizacji szukał w rzeczywistości; w otoczeniu, w dziewczynie z utkanym ogrodem na jej spódnicy, w zaczerwienionym od otarcia nagim kolanie, na który wbrew sobie zwrócił jednak uwagę; w kawowej obręczy obejmującej łanie źrenice; w szczupłych, artystycznych palcach wkradających się między pasma, aby rozmasować uderzenie.
Odchrząknął nagle na jej pytanie.
Zreflektował się.
Cholera; cholera jasna.
Oczywiście, że się nie przedstawił.
Na terenach wojskowych minęli się tylko raz na korytarzu. Był inaczej ubrany, inaczej uczesany. Ją rozpoznał, bo życie podłożyło mu jej obrazy tuż przed nos o wiele większą ilość razy niż jego u niej. Miała prawo spoglądać teraz na niego z nagromadzoną w oczach niepewnością; ciskać iskrami zaintrygowania od których spinał ścięgna jak podczas musztry. - Bez tytulatury. Arihyoshi - własne nazwisko brzmiało jak wywarczana obelga; Arihyoshi Hotaru. Spotkaliśmy się już. - Zanim zdążył ugryźć się w język (powinien) dodał jeszcze marnie brzmiące: sława niektórych wyprzedza. Opinię aniołka podbijają praktycznie wszyscy żołnierze Tsunami, choć jeszcze nie miałem przyjemności stanąć z nimi w jednym szeregu. Pierwszy raz rozmawiamy.
Ominął to co najważniejsze; sam nie do końca wiedział dlaczego i czy w ogóle istniał na świecie jakiś powód. Był przecież pewien kogo ma przed sobą; rozpoznawał rysy jej twarzy, wtedy osiem lat młodsze niż obecnie, jeszcze kruche i nastoletnie, dziecięce praktycznie. Ale zdolność do wychwytywania detali to jedna z jego dobrych cech. Wtłoczyło to w żyły jego pamięci wszelkie szczegóły na temat Ejiri Carei. Wyraz jej napuchniętego oblicza, powiek w kolorze astrów, czarnych rzęs rzucających wyrazisty cień na kredowe policzki. W gardle czuł jednak ciernisty kłębek ilekroć na krańcu języka cierpką nutą osiadała chęć, aby przyznać się, że z pewnością go kojarzy. Że może nie dosłownie, bo nie miała opcji go spamiętać, nie bez włączonej przytomności. Ale jednak coś ich połączyło i choćby dlatego mógł poruszyć tę kwestię. Na jeden etap wymyśleni bogowie zwarli ich losy ciasnym warkoczem, by następnie poluzować ścieżki. Prędzej czy później trasy musiały przeciąć się ponownie - na tym polegała definicja splotu. Uparte milczenie potęgowało irytację, drapało i gryzło jak schwytany w pięść gryzoń walczący o przetrwanie. Zastanawiał się jednak równolegle co dałoby rozdrapywanie starych ran. Zbyt dobrze znał ból pulsujący z sączącego krew obrażenia. To samo tępe rwanie próbowało ściągnąć pełnię jego zainteresowania w okolice swędzącego miejsca amputacji. Nie było warto. Nie takim kosztem. Nie kiedy najwidoczniej dziewczyna naprawdę go nie pamiętała, kiedy był dla niej obcym człowiekiem, czystą kartą, tabula rasą. Spisywała teraz poplamionymi grafitem palcami stronę ich zapoznania; albo może bardziej ją wyrysowywała jak robiła to wcześniej rysikiem, który teraz ściskał w palcach. Mógł dzięki temu stać się kimś innym niż przypadkowym bohaterem i kto wie czy to nie lepsza opcja. Bardziej neutralna. Niepodsycona powinnością i szeptem podziękowań.
- Co więc przerwało twoją pracę? - Nie zauważył w którym momencie odwrócił od niej spojrzenie. Z ociągnięciem, z mało taktowną niechęcią. Oderwał jednak źrenicę od kwiecistych zdobień spódnicy i błękitnej wstążki leżącej na glebie. Nakierował je na okno, jedyne uchylone w zasięgu percepcji. W szybie odbijały się promienie słońca, nie pozwalając dostrzec skrytej po drugiej stronie twarzy właścicielki niesfornego czworonoga.
Palce żołnierza - szorstkie od ćwiczeń - obracały niespiesznie trzymany przedmiot. Tego też nie zarejestrował; że brudzi skórę ciemną barwą, że grafit wpływa mu w labirynty linii papilarnych. Bawił się tą drobną rzeczą z nieznaną na polu treningowym delikatnością. To była dawkowana siła kogoś kto zna kruchość dziecięcych kości i kto potrafi złapać zwinne kocie ciało nie uszkadzając go, ale nie pozwalając mu tez umknąć z uchwytu.
- O ile to nic osobistego.
Zaznaczeniu towarzyszył ponowny ruch głowy; obrócenie jej, wprawienie mięśni karku w angaż. Ciemnia rogówek zakotwiczyła się na dziewczęcym obliczu, a kiedy tylko skrzyżował ogień ich spojrzeń, kącik ust lekko drgnął. W przedsmaku wykrzywienia.
Albo uśmiechu.
- Co do osobistych rzeczy - najwidoczniej twoje prywatne ozdoby się sprawdzają. - Kiwnięciem brody wskazał ku ławce, celując prosto w łapę tyrpającą satynową tkaninę. - Szybka pacyfikacja czorta. - Odczekał chwilę, przyglądał się. Wciąż nachalnie w swojej stanowczości. - Jak na anioła przystało. - Odrobina ironii wpleciona w struny głosowe; na granicy tolerancji, bardziej zaczepna, choć w swojej zaczepności kompletnie nieumiejętnie zastosowana. Nie był typem dowcipnisia, nawet wtedy (albo zwłaszcza wtedy) kiedy ogarniało go rozbawienie.
Miał nadzieję, że futrzak odpuści, pozwoli, by smukłe dłonie profilerki wyślizgnęły jego stuloną postać spod siedziska, objęły rozedrgane strachem ciałko do siebie, więżąc w bądź co bądź czułej klatce kończyn. Arihyoshi złapał się na tym, że właściwie czeka, aby wreszcie zguba trafiła w ramiona Ejiri; pilnował się, aby w porę wyciągnąć rękę, podać ją w ofercie pomocy przy wstawaniu.
Nawet nie miał świadomości, że poda jej dłoń czarną od pyłu minerału wżartego już w opuszki.
Nie miał też świadomości, że jednocześnie
w męskiej zachłanności
nie chce, aby kotka zbyt prędko uległa.
Kupowała czas.

Rzadko słyszał własne nazwisko wypowiadane z taką łagodnością. Brzmiało miękko, mniej po wojskowemu, nie tyczyło się żadnego rozkazu ani nie było wplecionymi w dziecięcy pisk głoskami. Przywykł jedynie do tych trzech opcji — pierwszej zahaczającej o bezwzględną dyscyplinę, drugiej, neutralnie obojętnej, służbowej i biurokratycznej oraz ostatniej zarezerwowanej dla grona najmłodszego z rodzeństwa. Dodatkowy wariant szarpnął wewnętrzną struną, zacisnął lekko spierzchnięte wargi. Wymowność gestu sugerowała chwilę zastanowienia albo zawahania, albo jednego i drugiego, bo rzeczywiście nie wiedział jak się zachować i czy w ogóle powinien odpowiadać.

Ciemne dna źrenic przekierowały się wzdłuż drobnej sylwetki, przeciągnęły od ramion, przez szczupłość szyi, z powrotem docierając do oczu o barwie świeżo zaparzonej kawy. Przytaknął zaraz machinalnie. Wyuczony odruch. — Naprawdę — potwierdzenie przywołało w pamięci obraz innych żołnierzy, ich nadmierne zainteresowanie, szepty, których nie potrafili odpowiednio dostroić, bo i tak przebijały się przez gwar w postaci syknięć barwionych chichotem. Mówili o aniołku, komentowali wygląd, nie zawsze potrafiąc oszczędzić sobie pewnych komentarzy, notorycznie wspominali charakter i czynności, których — rzekomo — się podejmowała. Dodawali jej cech, których być może wcale w sobie nie miała, umniejszali innym elementom temperamentu, czasami uczepiali się jednej konkretnej cząstki zachowania i wyolbrzymiali ją do gargantuicznych rozmiarów. Przed oczami miał teraz dziesiątki różnych wersji, marne, transparentne kalki, które nakładał bezowocnie na rzeczywisty obraz. Próbował potwierdzić przynajmniej kilka zasłyszanych informacji albo wyeliminować te najbardziej bzdurne, póki nie zorientował się, jak idiotycznie podszedł do sprawy. Mimowolnie zaczął sugerować się plotkami przekazywanymi z ust do uszu wśród żołdaków praktycznie stając się taki sam jak oni. — Mają powody? — padło więc po chwili nietaktycznego milczenia. Nie był szczególnie zainteresowany potwierdzeniem albo obaleniem tego pseudonimu, choć gdyby miał oceniać osobiście, to przynajmniej wizualnie bardzo do niej pasował.

Wspominała zresztą o rzeczach, których zwykli śmiertelnicy nie kojarzyli. Nawiązywała do natchnienia, zmiany formy. Chciałby przytaknąć na jej słowa, w pełni zgodzić się ze stwierdzeniem albo odwrotnie: zaprzeczyć mu i wyłożyć na stół solidne argumenty. Ledwo jednak pojmował koncept inspiracji. Jedynie śladowo wyuczył się dostrzegania drobnych iskier skrzących się w oczach Karaia, pojmując przy tym, że chłopak dostawał twórczej weny, ponieważ coś odblokowało zapchane wcześniej kanaliki.

Mógł zrobić jednak tyle, że wysłuchał nie wcinając się w jej zdanie. Obiektywnie zakładał, że zwyczajnie miała do niego prawo — jakkolwiek irracjonalne i nierealne by mu się nie wydawało to spojrzenie na świat. Może podchodził do sprawy zbyt dosadnie? Brał na ambit za dużo sztywniackich zasad, nie pozwalając na ich minimalne nagięcie w imię wartości, jakich nie rozumiał? — Można o nich rozmawiać — zaprzeczył więc, słysząc własny, schrypnięty zaskoczeniem ton. — Ale zazwyczaj nie z osobą, która dopiero się przedstawiła. — Bez wzajemności, zdawał się dodać, choć w gruncie rzeczy wcale nie potrzebował jej danych. Znał je.

Na długo przed pierwszym, przypadkowym spotkaniem na holu w okręgu należącym do Tsunami. Na prawie dziesięć lat wstecz, kiedy między palcami, jak tłusty malinowy syrop, spływała mu cudza krew. Krew należąca właśnie do niej, odbierana atakami i barbarzyństwem mężczyzny, który nie zasługiwał na żadne pobłażanie w sądzie. Była wtedy o kilka centymetrów włosów młodsza, o parę innych krojów ubrań niedoświadczona. Ale nie zapomniałby rysów jej twarzy choćby próbowano je wybić ze skroni twardym trzonem młotka. Zakodował wszystko, wrył w pamięć do bolesnej, miękkiej tkanki. Obraz napuchniętych od brutalnego aktu powiek, widok odsłoniętych ud, które nie miały na sobie kwiecistego materiału, kadr na rozchylone w płytkim, niespiesznym oddechu wargi czerwone jak maki. W porównaniu z tamtym zdarzeniem teraz była żywa. I, kiedy wsunęła palce w jego rękę, mógł również stwierdzić, że ciepła.

— Dziękuję.

Kiwnął krótko głową, na moment przekierowując uwagę z jej twarzy. Wycentrował koncentrację na kocie, miękkich łapach wciąż wczepionych pazurami w atłasową wstążkę. Wibrysy drgały przy rozchyleniu małych szczęk jak trącone opuszką struny instrumentu; chropowaty język wyzierał spomiędzy kłów, czepiając się gładkiej faktury tkaniny. Zwierzę w ramionach Ejiri wydawało się kompletnie pozbawione instynktu samozachowawczego. Wpasowało się w kształt jej uchwytu, zmiękło i zajęło swoimi czynnościami, jakby już nic mu nie zagrażało.

Może tak właśnie działała na innych. Arihyoshi zadarł gwałtowniej brodę, unosząc spojrzenie z powrotem na dziewczynę. Zdał sobie sprawę, że trzymał jej dłoń, opierał kciuk na kruchych knykciach i że ona się w jego rękę wpatrywała. Brew wywindowała o pół milimetra wyżej w niemym pytaniu, ale nawet nie zdążył podjąć tematu. Ejiri cofnęła się raptownie, wywołując u niego kolejne niezrozumienie. Choć wyślizgnęła się spod jego dotyku, nie odsunął nadgarstka. Dalej trzymał obróconą dłoń wnętrzem do nieba, z pomazanymi fragmentami skóry, z linią papilarną brudną od grafitu. Jakby czekał na to, by spróbowała sczytać przyszłość raz jeszcze.

— Możesz.

Potwierdzenie padło dużo za późno; nie było potrzebne, nie po tym, jak i tak zwiększyła dystans, przerywając krótki kontakt między nimi. Wyrwało mu się jednak z gardła jak wyrywa się niepowstrzymany kaszel; z równą dobitnością, z chorą potrzebą wykrztuszenia tego z siebie. Bo rzeczywiście mogła dalej robić to, co robiła, czymkolwiek by to nie było. Nie stanowiła zagrożenia, nie była natrętna. Oferta objęła więc przyszłość, wszystkie ewentualne  "kiedyś" albo "za jakiś czas". Teraz jedyne co przyszło mu w udziale to poruszyć przegubem i opuścić go wreszcie, ponownie zamykając leżący na palcach rysik.

Ruszył w krok za nią; niezbyt szybko i brawurowo, co już zdążyło wyostrzyć linię jego szczęki w gniewie, bo nienawidził swojej niesprawności i dalej nie potrafił tolerować faktu, że jeszcze kilka tygodni będzie fizycznie ułomny, będzie zmuszony godzić się na to, aby osoby, które z nim idą, zwalniały, będzie każdy ruch traktował jak wyzwanie, będzie chciał poprawić swoje tempo bez względu na wykończenie. Opierając część ciężaru na kuli czuł każdorazowy impuls bólu ilekroć przenosił wagę na posiniaczone miejsce. Pod ramieniem wytworzył mu się już krwiak, pulsował przy mocniejszym zetknięciu ze sprzętem, ale ignorował to uparcie, przesuwając protezę po podłożu z cichym szurnięciem.

— Czym się zajmowałaś? — Drzwi rozsunęły się przed nimi, wyrzucając z wewnątrz zapach środków czystości i medykamentów; obydwie te wonie drażniły nozdrza i drapały w krtani, jednak w wyuczonej już mimice Arihyoshiego nie dało się poznać zdenerwowania. — Zakładam, że rzeczywiście chodzi o pracę, skoro przyszłaś z asortymentem.