- Musicie oddać latarki - życzliwy głos i wyciągnięta z ciemności dłoń zwróciła uwagę Shina, blokując mu szczęki w połowie przeżucia. - Nie ma ich w tym pomieszczeniu.
Oddał więc bez dyskusji, żałując tej decyzji pół kroku później, gdy ciężkie drzwi zamknęły się za plecami, hukiem odcinając od świata rzeczywistego. Zdawał sobie - oczywiście - sprawę z tego, że wszystko wokół jest ucharakteryzowane, klimat sztuczny, a historia zmyślona, ale to nie miało żadnego znaczenia. Klaustrofobiczność, nastrój i dźwięki sporadycznych kapnięć nadawały miejscu mimowolnej autentyczności. Był w stanie uwierzyć, że naprawdę musi się zmierzyć z tym co go tu czeka; z potworem i z powodem, dla którego ten potwór w ogóle powstał.
W słabym, pulsującym świetle śnieżącego telewizora, zdawał się dziwnie milczący. Zapytany o przyczynę pewnie wybuchnąłby tylko nerwowym śmiechem - i właśnie ta świadomość sprawiała, że zaciskał szczęki, starając się nie zwracać na siebie uwagi towarzysza. Kątem oka wychwycił, że Enma przygląda się ścianie, sam natomiast postąpił dwa niepewne kroki w stronę repliki studni. Naturalny odruch okazał się niewypałem - wsunął palce pod drewniane wieko, ale nie udało mu się go unieść na więcej niż dwa centymetry. Użycie siły mijało się z celem, choć za pierwszym razem, gdy wetknął opuszki pod szorstkość desek, szarpnął gwałtownie, pewien, że bez problemu uda mu się usunąć pokrywę. Łoskot uderzającej o metal kłódki od razu wycofał jego dłonie, które zdążył poderwać na wysokość ramion, nim głośny tupot nie obrócił go ku Seiwie.
- Co? - Wytężył natychmiast wzrok, mrużąc podbite krwistą plamą powieki. - Gdzie? - Panika towarzysza mu się udzieliła, choć kiedy padło pytanie, sam spróbował przerzucić tok myślenia na inny tor. I tak sprawdzał asekuracyjnie, czy coś się jednak nie poruszyło za pobliską kotarą albo czy ten dziwny, niekształtny cień to jednak nie jest żadne widmo... ale rzeczywiście koniec końców dotknął kłódki, wracając do swojego znaleziska. - Szyfr. - Tylko tyle zdążył powiedzieć, wyczuwając pod koniuszkiem wskazującego palca coś chropowatego. Paznokciem oderwał zawiniątko, prostując się w barkach i... jeszcze nim rozczytał zapis, do uszu dotarła charakterystyczna sekwencja. - Słyszysz? - Choć toczył spojrzeniem po pokoju, wcale nie używał akurat tego zmysłu. Wchłaniał akustykę, powolne kap....... kap....... cichy chrobot. Pauza na jedno, dwa, trzy uderzenia serca. I znów: kap... kap...
- Jeden, jeden, dwa - odczytał pod nosem, dając Enmie pole do popisu przy zamku. Przeszło mu wtedy przez myśl czy akurat to pomieszczenie, pełne wodnistych motywów, było odpowiednie dla jego medium. Seiwa zapewne wykazywałby się o wiele większą odwagą, gdyby całe otoczenie nie przypominało wnętrza po brzegi wypełnionego mętną, piwniczną cieczą.
Przynajmniej tak naiwnie zakładał.

Enma bywał roztrzepany wcześniej. Zwykle krył to jednak pod płaszczem wyuczonych nawyków, potknięcia maskując następnym, płynnym już ruchem. Dzięki temu w ten czy inny sposób wychodził z twarzą. Tłum być może dostrzegał błąd, ale zapominał o nim natychmiast w obliczu postępującego po porażce sukcesu. Przyćmiewał zwyczajnie wadliwy krok o wiele jaśniejszą wygraną. Shin’ya dostrzegł wieki temu to aktorskie przedstawienie, a mimo tego dzisiejszego wieczoru miał wrażenie, że Seiwie ciężej zachować gardę.
Przypatrywał się mu z uwagą, od której nawet okoliczne straszaki wydawały się mniej istotne. Wciąż wychwytywał charakterystyczną sekwencję dźwięków, wyczuwał podłożony zapach lekkiej stęchlizny, docierały do niego trzaski z telewizora i migotanie ekranu - ale przede wszystkim dostrzegał nerwowość Enmy. I chociażby fakt, że dał mu do wpisania podany kod, co zostało zupełnie zignorowane, wyostrzył czujność. W złotych ślepiach jarzyło się zaintrygowanie; być może czekał na coś konkretnego, z ociągnięciem zdejmując wzrok przeszywający jak szpila. Przekierował spojrzenie na zamek, ustawiając odpowiednie cyfry, a następnie, gdy pąk kłódki odskoczył z trzaskiem, zsunął pokrywę.
Zaglądając do studni dotknął miękkiej bibuły. Cienkie paski plątały mu się w palcach, gdy sięgał po skąpaną w ich sztucznej toni laleczkę. Pozszywana, w starym stylu, z wysłużonym wewnątrz pluszem. Może podniósł ją przede wszystkim dlatego, że kogoś mu przypominała, a może był to jedynie przypadek podczas słuchania prawdziwej walki - tej, która toczyła się wewnątrz senkenshy.
- Mam wolne trzeciego listopada, Enma - wtrącił w pewnym momencie, jednocześnie starając się rozszyfrować zapisek z kartki mimo ciemności. Treść chciał nawet odczytać; rozklejał już usta, między szorstkością warg poczuł pierwsze tchnienie słowa... ale zatrzymał się w pół oddechu zdając sobie sprawę czego dotyczyły informacje. Nie miało to większego znaczenia, Enma nie był dzieckiem, nawet jeżeli przed chwilą tak się zachował, ale z jakiegoś powodu Shin uznał, że tekst dotyczący śmierci z rąk rodziny był nie na miejscu. Za bardzo kojarzył się z historią z mieszkania, z koszmarami przeszłości dręczącymi senkenshę niemal noc w noc. Odkładając pluszową Sadako na miejsce obrócił się więc tylko i wzruszył barkami. - Na karteczce "dwa" było podkreślone. Może to ma jakieś znaczenie?
Jeżeli miało - na pewno nie za ich kadencji. Nie minęło pewnie nawet piętnaście minut jak głośny pisk alarmu wymusił na nich ucieczkę. Ciężko było stwierdzić czy to zaplanowany zabieg, czy oderwany od scenariusza element po prostu dający znak, że to koniec przewidywanego na pomieszczenie czasu, jednak Warui ani myślał zostać tu choćby sekundę dłużej. Z ulgą przyjął szansę na zaczerpnięcie haustu świeżego powietrza i odrobinę normalnej jasności (nawet jeżeli przytłumionej, bo poza pokojami również zadbano o klimatyczne oświetlenie). Nie potrafił się też do końca opamiętać z wrażenia, że przekraczając próg zostawia za plecami coś istotnego. Realne zagrożenie, być może historię autentycznej jednostki, której losy związane są z głębinami studni, że tak jak Enma odczuwała lęk przed zbiornikami wodnymi, że podobnie jak on straciła życie z inicjatywy tych, którym powinna jako dziecko ufać bezgranicznie. Głupio było niszczyć sobie wrażenie zabawy tak poważnymi przemyśleniami, ale jak inaczej powinien działać? Kładąc dłoń na ramieniu ciemnowłosego włożył w to pewnie trochę za dużo siły, zbyt wiele niesubtelnej próby przypomnienia, że jest krok za nim jak wierny cień.
- Chodźmy do następnego. Może pójdzie nam sensowniej.

Był przytomny. Wiedział, że przesadza. Że z dreszczyku emocji tworzy panikarski teatrzyk. To nie unieruchamiało rozedrganych dłoni, nie spowalniało kołatania serca zamkniętego w ciasnej klatce piersiowej. W płucach brakowało mu tlenu, chociaż starał się w powolnych sekwencjach zaczerpywać głębokie hausty. Musiały blokować się gdzieś po drodze, pewnie w przełyku, skoro czuł tam rozepchaną, miękką gulę. Nie zauważył, w którym dokładnie momencie dotyk oparł się o jego łokieć, zsunął wzdłuż napiętego przedramienia, skrytego częściowo za peleryną w odcieniu mocno natężonej czerwieni. Obecność Seiwy wyczuł dopiero, gdy opuszki wsunęły się w szorstkie śródręcze. Nie cofnął dłoni, choć nie był to dotyk, którego się spodziewał; nie ze względu na niesmak albo niechęć. Między nimi istniał naturalny dystans reprezentowany przez osoby chcące coś udowodnić; sobie i światu, więc kiedy Enma uległ, było to po prostu zaskakujące. Jakby odpuścił walkę albo zdecydował się ją przegrać dla nagrody pocieszenia. Z drugiej strony - w ciemności wszystko wydawało się mniej trwałe. Mogli już stąd nie wyjść. Mógł tu się kryć prawdziwy potwór. Przymykając na chwilę powieki, nabrał powietrza przez nos. Wychwycił zapach wilgoci i terpentyny, farby, którą zbryzgał własne usta i podbródek, aby plamy imitowały krew. Teraz mniej go bawiły te groteskowe motywy. Klimat drugiego pokoju, do którego wszedł z całkiem sporą werwą, kompletnie go unieruchomił w miejscu. Przyziemny był jedynie głos Seiwy; przebił się przez charkliwe klekotanie, przez złowieszczy odgłos z horroru, który oglądał z Hecate, dosłownie spoglądając na ekran przez palce.
Jak miałem osiem lat... - historia otworzyła ślepia, w półmroku błysnęło złoto. Słuchał go uważnie, jak zawsze. Nawet jeżeli opowieść nie trwała długo i nie przyniosła aż takiej ulgi, podjął się tej wymiany bez zająknięcia. - Ja w wieku ośmiu lat mieszkałem już w centrum. Na dwudziestym piętrze. Codziennie zjeżdżałem windą, żeby móc udać się do szkoły, a potem wracałem nią na ostatnie piętro, kiedy przychodziłem z zajęć. Oczywiście, korzystałem z niej też wtedy, gdy po prostu potrzebowałem znaleźć się poza mieszkaniem. Jakiś wypad do sklepu czy coś w tym guście. Pewnej zimy jechałem z gościem, musiał być pijany, ale ośmiolatkowie takich rzeczy nie wyczuwają za dobrze. Wybełkotał, że na każdym piętrze mieszkają głodne jaskółki i wiosna przyjdzie tylko, jeżeli je wykarmię, a karmi się je po wduszeniu przycisku z dzwonkiem. Bo to daje sygnał karmicielom, aby się pofatygowali. Więc wduszałem ten klawisz non stop jak tylko nadarzyła się okazja. Następnego dnia po powrocie ze szkoły winda była obwarowana typami w za ciasnych szelkach i zdecydowanie za krótkich koszulkach i jeden z majstrów powiedział mi, że niestety winda nie działa, że szukają usterki. Trzy dni musiałem wspinać się na dwudzieste piętro po schodach i dopiero później się dowiedziałem, że to ja byłem prowodyrem zamieszania. Przycisk, który wduszałem, wcale nie karmił jaskółek. - Rozejrzał się, mniej pewnie. - Wyobrażasz sobie?
Uśmiechnął się przez samo wspomnienie; i tego idiotycznego punktu myślenia, gdy było się dzieciakiem i gdy wierzyło się, że na każdym piętrze mogą mieszkać jaskółki powodujące wiosnę i dokarmiane specjalnym, skomplikowanym systemem windowym, i na myśl o Enmie, który uderzając żuchwą w ziemię wybija mleczaki, pozostając szczerbatym, przerażonym małolatem, zadręczającym się, że wyrosną mu długie zęby szaraka.
- Tak właściwie... - zaczął, odbierając od niego latarkę. Poruszył nadgarstkiem, jakby sprawdzał jej ciężar. - Nie boję się ciemności samej w sobie. To byłoby panikarskie. I mało męskie. - Wcisnął klawisz urządzenia, odganiając przynajmniej część egipskich czerni. Chciał dokończyć myśl, ale właściwie nie zdążył; bardziej zainteresował go identyfikator znaleziony przez Enmę. Przeniósł snop jasności prosto na plastik. Mogli się domyślać, że to jakiś poprzednik; że, być może, oni również byli tu w roli wolontariuszy. Wzdrygnął się na myśl, że historia Sadako, choć w innej formie, miała przecież szansę wydarzyć się w rzeczywistości. Kogoś wysłano w ramach pomocy do nieznanego domu. I ten ktoś przypłacił życiem za sprawę, w którą nawet nie był wplątany.
Oni też nie byli.
A jednak wszystko wokół zdawało się napierać, wywoływało poczucie winy wobec krzywdy kogoś, kogo nawet się nie znało.
Kto nie istniał.
Shin obrócił się odrobinę, wyrwany z zamyślenia dźwiękiem bosych stóp. Powiódł światłem wzdłuż kroków, ale nikogo ani niczego nie zauważył. Domyślił się, że to jedynie akustyczna sztuczka; jeszcze jedna wywołująca zimne dreszcze. Pomogła mu jednak dostrzec cienkie jak igły kocie oczy i wyprężony wściekłe łuk.
- Też chyba coś mam - rzucił, ale ciszej, aby nie przerywać swojemu towarzyszowi, jedynie wciąć się z tą krótką, wyszeptaną deklaracją. Ostrożnie podszedł do atrapy zwierzęcia. Z daleka rozpoznał, że to figurka, choć bardzo realistycznie stworzona. Widać było wprawę rąk tworzących tę ozdobę.
Starał się kodować to, co wychwycił Enma, jednocześnie unosząc stary notatnik i wertując jego poplamione kartki. Dostrzegł kilka zdjęć, obejrzał je pobieżnie, zostawiając na swoich miejscach.
Niema i przykuta do łóżka Sashie...
Na każdej fotografii znajdowała się kobieta, wszędzie rozmazana, niewyraźna. Przez piksele dało się jednak wychwycić parę cech, które udowadniały, że to jedna i ta sama osoba.
Katsuya i Kazumi nie żyją.
Odetchnął nad dziennikiem, przetaczając wzrokiem po chaotycznie zapisanych znakach. Wyglądały jak tworzone ręką chorującą na Parkinsona. Albo jakby wszystko zapisało dziecko, niewprawione jeszcze w trzymaniu długopisu.
... klątwa trwa nadal.
Skupiony na tekście powrócił bliżej Enmy. Jeszcze trzymał nos w zeszycie, kiedy Seiwa wychylił się ze schowka.
- Wszystkie litery "u" zapisano wielką literą - zadeklarował, podając mu pamiętnik. - Na jednym ze zdjęć, na odwrocie, jest imię: Kayako. Oglądałem kiedyś Ju-On. - Krzywy grymas na ustach okazał się słabą kalką uśmiechu. - I raczej nam nie odpuści tylko dlatego, że poznaliśmy jej historię.

Rozmowa akurat z nim o lękach wydawała się komiczna. Byli jak ogień i woda i różniło ich w zasadzie wszystko - wychowanie, ambicje, odpowiedzialność, drobne rzeczy, trywialne akcenty kolorystyczne - włosów, karnacji. Obydwoje zakładali maski, ale z zupełnie innych powodów. Szybko stało się jasne, że odległe są również ich zdania. W dyskusjach zaczną się ścierać, stale przerzucać kontrargumentami, jakby walczyli ze sobą, a nie próbowali umocnić fundamenty. Będą to robić do upadłego i może ta świadomość zasznurowała Shinowi usta w przedbiegach. Uśmiechnął się tylko na słowa Enmy; był skory podjąć się tej potyczki, ale nie teraz. Nie w trakcie rozgrywki, która powinna zajmować ich umysły. Zdecydowanie nie klasyfikował się zresztą jako fan rozdrapywania pewnych obrażeń, jednocześnie będąc uczestnikiem jakiejś gry. Złowieszczej i klimatycznej, wywołującej mimowolną gęsią skórkę, ale wciąż określanej jako zabawa. Powrócił wzrokiem do trzymanego notatnika, jeszcze raz go uchylając. Rozmazane zdjęcia, wycinki przeszłości - właściwie dokładnie tak wyglądała pamięć. Po pewnym czasie wszystko traciło kontury, barwy blakły, szarzały, przecierały się. Może nie pociągnął tematu, bo nie potrafił określić kiedy zaczął się bać akurat tej konkretnej rzeczy? Ciemności lepkiej jak melasa, wpływającej do ust gęstym, czarnym miodem, sklejającej powieki i zatykającej uszy. Nie reagował tak przesadnie w zwykłych sytuacjach. Po mieszkaniu krążył godzinami w egipskich mrokach, trzeszcząc starymi deskami przy byle kroku i nic takiego się nie działo, ale starczył jeden dodatkowy czynnik, by jego odpowiedź na brak oświetlenia zmieniała się w panikarski wybryk. Tego nie znosił właśnie. Kretyńskich reakcji, drżenia paliczków, zwartych szczęk. Nienawidził ciała, nad którym tracił kontrolę i chaosu myśli, których nie potrafił ujarzmić. Szalały bez opcji na ich uspokojenie, jak rój rozsierdzonych os. Teraz jednak pozwolił, aby szczupła dłoń Enmy klepnęła go w ramię dla dodania otuchy. Przytaknął krótko głową, udając zaczytanie w tekście, choć przecież przebiegł po linijkach już wcześniej. Może były tu jeszcze jakieś informacje? Nie miał zbyt wielkiego doświadczenia w escape roomach, raczej nie udawało mu się zebrać odpowiednio solidnej drużyny, a w pojedynkę szanse rozwiązania zagadki spadały właściwie do zera. Za dużo tajemnic, za mało par oczu.
- Przerwa brzmi dobrze - zgodził się, przekrzywiając aktualną stronę w kierunku chłopaka. Jednocześnie sam ściągnął spojrzenie z zapisków i przyjrzał się ucharakteryzowanej twarzy dziedzica. Kreacja Seiwy była o wiele bardziej profesjonalna niż jego. Stanowiła majstersztyk, wykończony w najdrobniejszych detalach. Nawet makijaż podkreślający oczy miał w sobie coś, co kazało sądzić, że twórcą był prawdziwy artysta. Nawet tym się różnili? Jakością stroju i odhaczonym tytułem filmu?
Shin wzruszył lekko barkami, powracając do kartkowania pamiętnika.
- Nie wiem czy mi się podobał. Wtedy wydawał się straszny. - Poprawił wciśnięte w środek zdjęcie; kadr na włosy wyglądające jak rozmyta smuga czerni. - Ale to było jakiś czas temu. Średnio nawet pamiętam fabułę, więc czuję się, jakbym przeżywał historię pierwszy raz. Wyobrażasz sobie być takim mściwym duchem? - Jakby sam nim nie był; jakby nie stał w szeregu tuż obok Kayako, ramię w ramię z gniewem Yamamury. Czasami zapominał o wypadku, o kruchej duszy, którą niósł zamkniętą w klatce z żeber, podatną na obrażenia jak porcelana. Wydawał się w takich chwilach normalny, ludzki, kto wie, czy nie dziecinny w swoich roztargnieniach. Zwykle szybko się reflektował, znów w jego źrenicach zachodziła zmiana. Uprzytamniał sobie czym się stał na mocy wyborów, których nie dokonał sam. Wymierzony przez fakty policzek sprowadzał go na Ziemię w bolesnym upadku, po którym krzywił się i odwracał twarz, by nie widać było zaciśniętych z frustracji zębów. Teraz nie zdążył zauważyć ironiczności swojego pytania.
Przez pomieszczenie przetoczył się wrzask. Drgnął gwałtownie, upuszczając zeszyt, w nerwowym odruchu łapiąc mocniej latarkę i kierując ją ku Enmie. Widział wyraźnie światło rzucane przez jego urządzenie, ale potrzebował sekundy, aby zorientować się, jak nisko znajdował się Seiwa (dopiero połączył kropki; ten ciężki stukot był upadającym ciałem). W gardle utknęło powietrze; brak oddechu jedynie wyostrzyło zmysł słuchu. "O... O..." - dźwięk litery poprzetykany tupotem bosych stóp. Krzyk, narodzony w krtani, spłynął ciężko do żołądka, gdy nie udało mu się przebić przez ściśniętą krtań. Starał się nadążyć snopem białawego blasku za odgłosem kroków, ale dopiero kiedy jego źródło się zatrzymało dotarł do skulonej przy figurce kota postaci. Widok tego niewielkiego człowieczka był bardziej przerażający niż dźwięk charczącej Kayako, niż ziarnisty ekran telewizora z poprzedniego pomieszczenia. Sarnie ślepia, wbite w ich dwójkę, zdawały się nie mrugać.
- Ja go... - zaczął bezmyślnie, w ferworze głupich pomysłów. Zapomniał, że mają mało czasu, że są tu kolejne zagadki do rozszyfrowania. Podszedł odrobinę bliżej, szurając podeszwą o brudne panele; Toshio nie wykazał nawet grama lęku. Zmrużył jedynie powieki od rażącego światła, niebieskawą dłonią gładził czarnego dachowca, od głowy, przez łuk grzbietu, aż po nastroszony ogon. - Przypilnuję go.
Nie było potrzeby; aktor i tak by się nie ruszył, ale skąd miał mieć tę pewność? Zdjęty bezpodstawną ostrożnością bił się na spojrzenia z kilkuletnim dzieciakiem, marszcząc brwi i celując w niego latarką jak lufą pistoletu.
Aż do zamigotania lamp. Od nich oślepł, poczuł jak białka wypełniają się wilgocią. Wycofał się kawałek, oglądając w różne strony, ale nim zdążył dorwać konkretny szczegół, światło zgasło ponownie. I rozległo się szuranie bosych stóp. Nie jednych.
- Powiedz, że to przemarsz gwardii narodowej - zaśmiał się sucho, ale tym razem, gdy ktoś nagle złapał go od tyłu za biceps, gdy wyrzucił w przestrzeń niskie: "ła!", gardło nie zdążyło się zamknąć. Wrzasnął.

Sam nie był pewien czy przerwa dobrze im zrobiła, chociaż domyślał się, że była potrzebna już dla samego faktu odsapnięcia od swojego towarzystwa. Przy Seiwie czuł się względnie normalnie, wręcz dobrze w porównaniu z ich burzliwymi początkami. Pojmował jednak zwykłą, ludzką potrzebę zdystansowania się, aby nabrać oddechu do dalszej walki z przerażającymi historiami. Nie ukrywał jednak, że gdy po kolejnym okrążeniu wskazówki zegara nie wypatrzył senkenshy, niemal zaczynał wierzyć, że nie odnajdą się nigdy, a teraz, gdy los wreszcie skrzyżował ich drogi, dalej trzymał się go irracjonalny ścisk w żołądku. Nie był już tylko zdecydowany czy ze względu na wcześniejsze panikarstwo związane z wsiąknięciem Enmy przez tłum wampirów i dwunożnych wilkołaków, czy jednak chodziło o nowe miejsce. Las nocą zawsze wywoływał specyficzne odczucia, a przykryty kłębami mgły prezentował się niemal mitycznie.
- Nie lubisz? - powtórzył za nim bezsensownie, rozglądając się na boki. Ostrożność jaką w to włożył przypominała o jego nerwowej naturze; uświadamiała, że choć twarz miał względnie spokojną, za jej zastygniętą maską kryje się grymas niechętnej niepewności. Idiotyczne, aby bać się wystylizowanych, wymuskanych scenerii, wrzeszczeć na tanie sztuczki aktorów. Pokoje były jednak tak realistycznie utrzymane, że tym razem starczyło pokonanie paru pierwszych metrów, aby kompletnie się zapomnieć. Nie pamiętał, że przeszli z Enmą przez próg zielonych drzwi, ani że to wszystko, co ich otaczało, to ukartowana historia. Namacalność otoczenia kazała sądzić, że znaleźli się w realnym lesie, między żywymi drzewami. Że to naprawdę Aokigahara.
Sam nigdy nie miał wybitnego problemu z takimi miejscami. Nie to, że nie wywoływały w nim gęsiej skórki, ale może zbyt często przedzierał się po zmroku przez gęstwiny Kinigami, gubiąc się w drodze do Black, aby teraz robiło to na nim wrażenie do stopnia, w którym zacząłby wyrażać swoje zdenerwowanie. To znaczy: był zdenerwowany, ale w zestawieniu z poprzednimi pokojami prościej mu było to kamuflować. Tylko ten dźwięk...
Jak na zawołanie spojrzał w kierunku, w którym jeden z wisielców kołysał się na delikatnym wietrze. Barki wyprostowały się, wyciągając jego sylwetkę na baczność; przez wargi przemknęło skrzywienie. W kąciku ust poczuł cierpkie przekleństwo, zdążył się jednak ugryźć w język.
- Od razu ostrzegam, że nawet nie oglądałem filmu - przyznał się, z trudem odrywając spojrzenie od sznura. Tam, gdzie ściółka odsłaniała gołą glebę, zostawiał w ziemi ślady wilczych łap; i właśnie wilki słyszał w tle w pierwszej kolejności. Zastanawiał się czy percepcja Enmy również je wychwytuje; czy podobnie jak on młody dziedzic doświadcza tych niepokojących świstów powietrza, szeptów, odległego nucenia...
- Widzisz?
- Co? - Nakierowany przez rękę ciemnowłosego dostrzegł wreszcie błyszczący przedmiot. Odruchowo chciał po niego podejść, jakby wskazanie go palcem było komendą dla psa, by przyniósł właścicielowi zdobycz pod same buty. Zawahał się jednak po słowach medium. Nie krył przy tym pytania, niepojmującego logiki Seiwy: ale dlaczego?
Nie zadał go na głos.
Może było coś w postawie towarzysza co utrzymało go blisko; może chodziło o mimowolną niechęć do wchodzenia w o wiele mroczniejszą część tych terenów, a słowa senkenshy tylko dały mu pretekst, aby tego nie robić. Może kryły się za posłuszeństwem wobec wersji Enmy zupełnie inne powody, ale cokolwiek to było - pozostał na trasie, dalej uważnie sondując okolicę, ale co jakiś czas, wbrew sobie, pozwalał, aby wzrok zahaczył o niższego chłopaka. Zatrzymywał się na nim na dłużej, uparcie przyglądając; szukał czegoś na bladym obliczu, by ostatecznie i tak uciekać spojrzeniem, tropić zagadki i nowe szczegóły.
- Ten konkretny las mnie denerwuje - wypalił nagle, nieoczekiwanie, ale cicho; prawie szeptem. Nie powiedział nic dodatkowego, ale między nimi zawisło aluzyjne: po co ktoś miałby chcieć się zabijać? Nie znajdował w umyśle ani jednego powodu na to, chociaż szedł imitacją Aokigahary, drugiego na liście najpopularniejszego miejsca do odebrania sobie życia. Życia za które oddałby wszystko, byle zostało mu zwrócone z pełnią możliwości.

Bardzo mało zdążył zakodować: jedynie tyle, że była kobietą. Że z jej gardła wyrwał się bulgot przypominający gar zelżałej, gęstej zupy z podkręconym na palniku ogniem. W ostatniej sekundzie przemknął wzrokiem po nienaturalnie wygiętym karku, tnącej linie werżniętej w siną skórę szyi, a potem widział już tylko plamy szarości i zieleni, słyszał szelest ugniatanych pod podeszwami liści. Z pewnością mógłby się zaprzeć i zatrzymać gwałtowną ucieczkę zainicjowaną przez Seiwę, ale był zbyt zaskoczony, aby w ogóle wpaść na taką opcję. Trzymał się dwa kroki za nim, prowadzony w czarną otchłań. Wbiegając między drzewa spodziewał się, że prędko natrafią na ścianę, ale nic takiego nie miało miejsca. Pokój był jakby nieograniczony, a może, co już wcześniej przebiegło mu przez myśl, w ogóle nie było tu mowy o limitach przestrzennych nadawanych przez budynki. Wysnuwane przez Enmę teorie miały przecież sens i kiedy spacerował obok niego, wsłuchując się we wszystkie "a może..." co jakiś czas nie bez powodu kiwał głową. Aokigahara to nie jedyna tajemnica świata, której nie dało się logicznie wytłumaczyć. Poza tym jeszcze przed jej spopularyzowaniem stanowiła idealną lokację dla samobójców, jakby ludzi wątpliwej wiary przyciągało coś akurat do tego konkretnego lasu. Mieli miliardy innych gałęzi i drzewa setki kilometrów bliżej, a mimo tego nadkładali drogi, byle tylko wykonać rytuał na wybranej przestrzeni. To MUSIAŁA być Aokigahara - z niewyjaśnionych przyczyn. Groźne fatum, jakie się z tym wiązało, wydawało się oddziaływać również na replikę utworzoną na terenach rezydencji rodziny Aikiriyu. Shin chciał móc powiedzieć, że to niemożliwe i wszystko jest dobrą symulacją, ale nawet to wewnętrzne zapewnienie nie ugłaskało zszarganych nerwów. Fakt, że Seiwa reagował na klimat z ogromnym lękiem niczego nie ułatwiał. Powinien dodać mu otuchy własną odwagą, ale jak, kiedy w zasadzie jej nie miał? Pewność siebie była na wyczerpaniu już w poprzednich pomieszczeniach, choć dopiero tutaj poczuł prawdziwie zimne palce przemykające wzdłuż kręgosłupa. Zakleszczona w palcach dziedzica ręka również wydawała się chłodna - mrowiła go od dreszczy.
Sam miał dość.
Przyspieszony oddech ulatywał między zwartymi szczękami, kiedy z szaleńczego biegu przeszli do truchtu i - wreszcie - mniej chaotycznego chodu. Rude kosmyki rozwiały się na wszystkie strony, odsłaniając lewą skroń z nabitym nie tak dawno siniakiem. Nawet gdyby chcieli teraz zawrócić na ścieżkę, Shin nie miałby pomysłu, w którą stronę powinni się udać. W trakcie ucieczki kilka razy nieoczekiwanie skręcili, hamowani wyrośniętym tuż przed nosem drzewem, od którego odbijali się w lewo lub prawo; poza tym nie potrafił odpędzić od siebie wrażenia, że ktoś im depcze po piętach i że przede wszystkim powinni oddalić się właśnie od tych, którzy szepczą.
Wizja znalezienia się w domu po salwie takich emocji wydawała się całkiem kusząca, ale niemożliwa.
- Jesteśmy w Sawie - przypomniał, wkładając w to żartobliwy ton, nawet jeżeli nie wyszło tak przekonująco jak miało. - Dotarcie do Fukkatsu zajmie najmniej dwie godziny drogi, nie doliczając trasy do Asakury. - Nie mogli się teleportować. Nie mogli zatrzasnąć drzwi i rzucić do i tak wymęczonego kierowcy klanu Minamoto, aby zawiózł ich spietrane tyłki do cywilizacji. W pewien sposób rozumiał lęk Seiwy, bo i jego żołądek ściskał się od czujnej niepewności, ale nawet jemu wydawało się to zbyt abstrakcyjne. - W zachodnim skrzydle za opłatą można wynająć pokój do przenocowania. Wielu uczestników przyjeżdża spoza wioski, a tutaj jest tylko jeden motel, w dodatku mikroskopijny. Organizatorzy pewnie domyślili się, że nikt by nie przyjechał na zakrapianą alkoholem imprezę charytatywną, gdyby nie było miejsca, w którym można się kimnąć do rana. Więc udostępnili kwatery dla gości. Tam odpoczniesz. - Odchrząknięcie, podczas którego odgiął jeden z chłoszczących krzewów, aby się przez niego przedrzeć. - O ile stąd wyjdziemy.