Nie tylko on stał się ofiarą nagłego szturchnięcia; zaskoczony nagłym uderzeniem w bok, prawie wpadł na idącą obok Shiimaurę. Niewiele brakowało, by chcąc złapać równowagę, nastąpił jej na nogę. Skończyło się jednak na tym, że zaledwie zderzył się brzegiem własnego buta z jej. W zatłoczonym miejscu nietrudno było o wpadanie na siebie nawzajem, ale wyrozumiałość nie należała do najmocniejszych stron Yakushimaru, dlatego jego ręka momentalnie wystrzeliła w bok, na oślep chwytając prowodyra niedoszłego wypadku, co wyglądało tak, jakby odzyskiwanie równowagi odbyło się kosztem zmięcia w szczelnie zaciśniętej pięści materiału jego koszuli i krawata. Gdyby nie znajomy głos, który rozbrzmiał tuż obok niego jeszcze zanim spojrzał na nieuważnego gnoja, szarpnąłby mocniej za jego ubranie.
  — Powinieneś kurwa leżeć w łóżku po dobranocce, a nie wpadać najebany na ludzi — rzucił, rozprostowując palce. Tylko po to, by za chwilę pożałować, że jednak nie wyciągnął go za fraki. Na szczęście złośliwe docinki były w tej rodzinie na porządku dziennym, choć zdecydowanie wolałby tego wieczoru nie spotkać żadnego z członków rodziny. Nie w towarzystwie Shiimaury, dla której ta część jego historii powinna pozostać zamknięta.
  Nie było się czym chwalić, choć – co dziwne – Raikatsuji zareagowała na obecność Sana zaskakująco pozytywnie. Nie sposób było pominąć to krótkie parsknięcie, które bądź co bądź nie było aż tak powszechną reakcją na głupie komentarze.
  — Znacie się? — spytał, całkowicie ignorując komentarz na temat nudy. Dużo bardziej dziwne było usłyszenie nazwiska dziewczyny z ust jasnowłosego, choć ich znajomość powinna być całkiem oczywista, zważywszy na to, że cała ich trójka uczęszczała na studia. — Jebany stalker — wymruczał pod nosem, mimowolnie wywracając oczami, gdy po chwili okazało się, że znajomość działała tylko w jedną stronę. Teraz przynajmniej wszystko nabierało sensu, choć nie do końca podobała mi się wizja tego, że jego brat mógł wzdychać z daleka do jego przyjaciółki. Znajomej.
  — A co, mam cię kurwa potrzymać za rękę? Odpada — odpowiedział, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Jakby tego było mało, przekrzywił nieznacznie głowę na bok, dość wymownym ruchem samych tęczówek, sunących spojrzeniem ku Maurze, dając mu do zrozumienia, że był zajęty, gdyby jeszcze nie zauważył. Nie uśmiechało mu się zostawiać kogoś, kogo tu zaprosił na pastwę losu tłumów, ale szybko okazało się, że teraz miał przeciwko sobie nie tylko jedną osobę, ale aż dwie, bo do przedstawienia – dosłownie – dołączyła też czarnowłosa, w której nagle obudził się duch teatru. W Yakushimaru z kolei przebudziło się zwątpienie, gdy posyłał jej spojrzenie kogoś, kto nie tylko poczuł się zdradzony, ale też obiecywał, że jeszcze się odegra.
  Ręka chłopaka ciężko osiadła na karku Sanariego, dopasowując się do jego obłego kształtu. Gest, który z początku wydawał się jedynie przyjacielską poufałością, szybko przerodził się w ścisk – taki, od którego głowa mimowolnie przechylała się do tyłu, a barki unosiły się wyżej. Palce zakleszczyły się na ciele wystarczająco mocno, by dać młodszemu bratu nauczkę, ale nie na tyle, by wyrządzić mu jakąkolwiek krzywdę. Każdy, kto miał choć trochę do czynienia z temperamentem Seiyi wiedział, że tego typu wyczucie było dla niego raczej niecodzienne.
  — Obyś był kurwa dobry w rozwiązywaniu zagadek — uprzedził, zanim pociągnął go w stronę specjalnie przygotowanych pokoi, na odchodne rzucając Raikatsuji, by poczekała na niego w jakimś widocznym miejscu. Prowadził blondyna przez trzy kroki naprzód, zanim wreszcie uwolnił go z uwierającego uścisku. — Chujowe wyczucie, San — skomentował, rozmasowując nadgarstek.
  Spodziewał się, że kolejny zamknięty pokój odwiedzi razem z Shii, tymczasem uchylając się przed zwisającymi z sufitu słuchawkami, szedł ramię w ramię z młodszym bratem. Miejsce, w którym się znaleźli, nie należało do najprzyjemniejszych, choć w tym przypadku powinien raczej winić samą Matkę Naturę za to, że obdarzyła go nieprzeciętnym wzrostem. Gdy pochylił głowę po raz kolejny, zrobił to dużo gwałtowniej, uderzony nagłym, gwałtownym dźwiękiem telefonu, który wbił się w uszy z impetem wystrzelonego naboju. Prawdopodobnie był jedyną osobą, dla której brzęczenie starego dzwonka było aż tak irytujące. Nic dziwnego, że prawie od razu skierował swoje kroki ku stolikom, na których ustawiono telefony. Z chęcią strąciłby z blatów wszystkie urządzenia, byleby tylko uciszyć hałas, ale dość szybko dostrzegł telefon, którego słuchawka drżała ledwo widocznie i gdy szarpnął nią do góry, w pomieszczeniu zapanowała błoga cisza.
  — Ja jebię — zaklął pod nosem, przysuwając aparat do ucha. Trzymał go w bezpiecznej odległości – tak na wszelki wypadek, gdyby coś po drugiej stronie słuchawki postanowiło zanieść się gwałtownym krzykiem.
  — Miałam... miałam plany... życie przede mną... to twoja wina.
  — Aha — rzucił niezainteresowany, gdy zwracał się przodem w stronę reszty pokoju, przysiadając na skraju stolika, jakby zakładał, że to niepotrzebne opowiadanie potrwa wieki. — No kurwa już mnie przeklęło. Widziałaś, z kim mnie zamknęli? — Przechylił głowę na bok, gdy przenosił wzrok na brata. Wszystko wyglądało tak, jakby faktycznie miał okazję prowadzić z kimś rozmowę na bieżąco. W tym czasie pełne emocji nagranie płynnie wydobywało się z głośnika, ignorując jego próbę odnalezienia wspólnego języka. — Fascynujące — dodał po chwili, mrużąc nieznacznie powieki. Dwubarwne tęczówki chwyciły słaby błysk światła, który nadał im dziwnie rozumiejącego wyrazu. Nie chodziło tu bynajmniej o zrozumienie tragedii, jaka spotkała kobietę, a o zagadkę, którą wychwycił, mimo że przez cały ten czas zdawał się mieć dość lekceważące podejście do nagrania. Słuchawka opadła na widełki z cichym kliknięciem, a Yakushimaru bez zastanowienia przekręcił się na bok, by już po chwili podnieść telefon z blatu i wysunąć spod niego lśniący kluczyk, który obrócił w palcach, gdy przyglądał mu się uważnie.
  — No to się kurwa postarali.

Się kurwa pozer znalazł – przyszło mu na myśl, gdy podążał wzrokiem za pochylającą się sylwetką brata. Szkoda, że sprawiał tylko dobre pierwsze wrażenie. Później mogło być już tylko gorzej. To nie tak, że czarnowłosy uważał go za wyjątkowo złego, ale zdawał sobie sprawę z fasady, którą nierzadko musieli prezentować członkowie rodziny Yakushimaru, byleby tylko nie wystawić na światło dzienne całego gówna, które w nich tkwiło. To nawet lepiej, że niektórzy z nich przynajmniej starali się je ukryć.
  „Z tobą zawsze jest chujowe wyczucie ostatnio.”
  — Unikanie was jest zajebiście absorbujące — odbił piłeczkę, nie poświęcając swojej wypowiedzi ani chwili zastanowienia. Gdyby nie to, że faktycznie zachowywał się tak, jakby ich unikał, te słowa byłyby tylko nic nieznaczącym komentarzem. — Chyba się kurwa nie stęskniłeś? — rzucił, nie żałując sobie lekko sarkastycznej nuty, która wskazywała na to, że wątpił w taką kolej zdarzeń. Chociaż Sanari był jedną z ostatnich osób w rodzinie, które zasłużyły na takie traktowanie, Seiyi dużo łatwiej było trzymać się z boku; ograniczyć kontakt z rodziną do koniecznego minimum. Żyjąc własnym życiem, mógł na chwilę zapomnieć o tym żałosnym teatrzyku, który musieli odgrywać.
  — Nieważne — dodał, gdy po chwili ciężki oddech uleciał z jego ust wraz ze zrezygnowanym, prawie bezgłośnym westchnieniem. Jakaś jego część musiała domyślać się, że młodszy Yakushimaru nie chciał źle – ta część, która jeszcze jakkolwiek przypominała Seiyę z przeszłości, nawet jeśli już wtedy bywał impulsywny. Wpatrzony w ciasną przestrzeń pokoju, wyraźnie nie miał zamiaru kontynuować tego tematu. Kiedy tylko drzwi za ich plecami zdążyły zatrzasnąć się na dobre i tak nie miał większego wyboru, jak po prostu poświęcić swojemu młodszemu bratu trochę czasu. Myśl, że nie zamknęli go tu z Seigą, nieco ułatwiała sprawę.
  Oberwawszy nieboleśnie za swoje komentarze wypowiadane do słuchawki, zmrużył ostrzegawczo oczy, gdy zerknął na Sana. Była to jednak pusta groźba – równie teatralna, co wcześniejszy ukłon chłopaka – bądź co bądź, nigdy nie zabraniał mu podchodzenia bliżej. Zresztą żyli ze sobą przez kilkanaście dobrych lat, dopóki nie rozpierzchli się po akademiku. Choć niewątpliwie korciło go, by oddać mu łokciem, powstrzymał ten gest, bo wydawał mu się zbyt poufały i jakkolwiek dziwne nie byłoby trzymanie rodziny na dystans, przywykł do tego na tyle, by nie czuć się źle z własnymi ograniczeniami. Order chujowego brata nosił ze sobą w kieszeni. Nie musiał go nikomu pokazywać – wystarczyło postawić go obok kogoś z rodzeństwa i dostrzec zimny, niemalże namacalny mur, którym się odgradzał. Panowanie nad tym sprawiało mu równie duży problem, co panowanie nad gniewem, więc po prostu płynął z prądem. Zdawał sobie też sprawę z tego, że popłynąłby z nim, gdyby stało się coś złego, bo na miejscu byłby pierwszy.
  Wkurwiające.
  — Tutaj już wszystko? — spytał, gdy dla pewności przyjrzał się jeszcze pokojowi. W zamyśleniu podrzucił kluczyk, który przechwycił w powietrzu praktycznie na oślep. Nic szczególnego nie przykuło jego uwagi, więc gdy tylko Sanari przecisnął się przez wąski korytarz, podążył za nim, czując się jeszcze bardziej niekomfortowo. Znalazłszy się w pomieszczeniu, przesunął ręką po klatce piersiowej, jakby strzepywał z niej niewidzialny brud.
  — Cliché — podsumował, gdy przystanął nad pentagramem naprzeciwko jasnowłosego. Po wcześniejszym głośnym dzwonku, który prawie uszkodził im słuch, z nieufnością spoglądał na telefon pośrodku czerwonego symbolu. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej, trzymając kluczyk pomiędzy palcem wskazującym i środkowym lewej ręki. — Na razie nie mamy żadnej. Tylko kluczyk do chuj wie czego. — Zastukał palcami o swoje ramię, pobieżnie rozglądając się po pokoju w nadziei na dostrzeżenie nowej wskazówki. Złoty przedmiot zamigotał, gdy słabe światło przesunęło się po jego powierzchni pod różnymi kątami. — Zresztą, to może być wszystko. Może kurwa musimy złożyć jednego z nas w ofierze. Możesz oszczędzić mi kłopotu i w myśl zasady „przetrwają najsilniejsi”, już rozjebać się na ziemi — w tonie czarnowłosego tym razem rozbrzmiała luźna zgryźliwość. Dwubarwne tęczówki błysnęły, gdy skonfrontował wyzywające spojrzenie z młodszym Yakushimaru i zachęcająco wskazał podbródkiem pentagram na podłodze. — Nie zapomnij zadzwonić pod sześć sześć sześć.

Postąpił słusznie, ignorując niewyraźny bełkot. Odsunął na bok wszystkie dopowiedzenia, które mogłoby wskazywać na to, że wraz z wyrzuceniem z siebie złośliwego pytania, jednocześnie sam sobie na nie odpowiedział. Zresztą, z jakiego innego powodu miałby go tu ze sobą targać? Jasne, mógł robić za rodzinnego posłańca – Seiya i tak był dużo bardziej skłonny poświęcić chwilę właśnie jemu niż rodzicom czy Seidze. Shiyuri też zawodziła, nawet jeśli to za jej namową trzymał język za zębami, choć nie wiedział, jak długo jeszcze będzie w stanie się w niego gryźć. Podświadomie czekał więc na moment, w którym rozmowa miała zejść na mniej przyjemne tory. Zapędzenie go do zamkniętego pomieszczenia było całkiem sprytne – nie mógł się z niego wywinąć, dopóki nie ukończą zadania. Jeśli Sanari miał do niego jakąś sprawę, w najlepszym przypadku będzie musiał wysłuchać jej od A do Z, a w najgorszym – będzie na tyle źle, że zdecyduje się interweniować.
  Nie dopytywał jednak. Może naburmuszony ton młodszego brata wystarczył, by czarnowłosy mógł założyć, że trochę zniechęcił go do rozmawiania o tysiącach nieprzepracowanych schematów, na których przepracowanie było już za późno, i szukania pomocy, gdy nawet nie miał czasu na jej udzielenie. Chyba nie zapomniał, że przyszedł tu w innym towarzystwie?
  — Błąd. Element zagadki nie może być kurwa zmyłką. Nie ma tu za dużego pola do popisu, więc po chuj mieliby się fatygować z wymyślaniem czegoś, co i tak do niczego się nie przyda — stwierdził, choć im dalej mówił, tym bardziej brzmiało to tak, jakby w zamyśleniu snuł teorie dla własnego użytku. Ignorując już przechadzającego się obok brata, uniósł wzrok ku zwisającym z sufitu słuchawkom. Były dosłownie wszędzie, odkąd tylko znaleźli się w tym miejscu. Wyglądały na dość monotonny element wystroju, ale mimo tego bez wysiłku sięgnął po jedną z nich, a później po następną. Spirale, którą tworzyły kable, posłusznie rozwijały się i skręcały na nowo, gdy tylko wypuszczał słuchawki z ręki.
  — No już tam zapierdalam, San. Czuję się zajebiście i jeszcze długo będziesz musiał oglądać moją gębę, choć widzę, że robisz to z wyboru — wymruczał pod nosem w odpowiedzi, gdy chwytał za kolejną słuchawkę. To przy niej zatrzymał się na dłużej, a w oczach chłopaka na moment pojawił się błysk zainteresowania. Kciukiem przesunął po małym, metalowym zamku, który odróżniał przedmiot od pozostałych. Nie fatygując się, by zdradzić młodszemu Yakushimaru, że właśnie coś znalazł, wsunął złoty kluczyk do zamka. — Co tam pierdolisz? — spytał mimowolnie, bo przez moment wszystko, co jasnowłosy mówił wpadało jednym uchem i wylatywało drugim. Może gdyby poświęcił mu więcej uwagi, dostrzegłby, że Sanari spoglądał na coś za jego plecami, ale przyszli tu, by wykonać związane z grą zadania, a on właśnie w skupieniu sięgał po odnalezioną kartkę papieru, gdy…
  — Kurwa! — choć głos był daleki od krzyku, na pewno był głośniejszy od jego wcześniejszych wypowiedzi. Wystarczyło, że coś szturchnęło go niespodziewanie w plecy, by zareagował nerwowym drgnięciem podobnym do spazmu, który targał ciałem w momencie jumpscare'a na ekranie. Drugi chłopak stał za daleko, by móc go dosięgnąć – przynajmniej tak wytłumaczył sobie to jego umysł, który zareagował impulsywnie. Nawet w słabym blasku świec można było dostrzec zaciskające się w momencie pięści i mięśnie spinające się w gotowości do ataku. Cokolwiek znajdowało się za jego plecami, miało teraz poważny problem, bo nieświadomie wybrało sobie zły cel do zabawy. Seiya albo nie słuchał uważnie, albo nikt nie poinformował ich o tym, że w pomieszczeniu ktoś przygotował dla nich takie niespodzianki, choć prawdopodobnie uprzedzony zareagowałby tak samo – agresją. Nawet nie obejrzał się za siebie, gdy całym ciałem już obracał się do tyłu. Odchylone ramię dość jednoznacznie sugerowało zamiar wymierzenia ciosu, nawet jeśli wcześniejsze szturchnięcie nawet nie dało rady wyprowadzić go z równowagi. Gdyby nie rozdrażnienie na twarzy Yakushimaru, można byłoby przysiąc, że teraz to on próbuje nastraszyć osobę, która postanowiła wziąć go z zaskoczenia, ale Sei był Seiem, więc finał całej tej sceny z sekundy na sekundę stawał się coraz bardziej przewidywalny. Oczywisty.

Obyło się bez oczywistego „a nie mówiłem”, gdy racja okazała się być po jego stronie. Na wcześniejszy wykład o zmyłkach, zdążył zaledwie wywrócić oczami z jawnie lekceważącym wyrazem. Zamiast tyle gadać, powinien wziąć się za szukanie kolejnych poszlak – Seiya dziwił się samemu sobie, że nie usiadł gdzieś z boku, by jedynie obserwować Sanariego w akcji. W końcu wybranie się wspólnie do jednego z domu strachów było jego pomysłem. Teraz jednak zaczynało do niego docierać, że gdyby zostawił wszystko w jego rękach, najpewniej przesiedzieliby bezczynnie całe czterdzieści minut, a nie zamierzał kazać Shiimaurze czekać na siebie aż tak długo.
  Następną rzeczą, na której skupił swoją uwagę, były wielkie, przerażone oczy błyszczące w ciemności. Gdy wziął zamach, był pewny, że jest już za późno na odwrót i za chwilę znokautuje dużo mniejszą i słabszą od siebie dziewczynę. Kurwa, przemknęło mu przez myśl, jakby wtórował okrzykowi młodszego brata. Gdyby nie jego ingerencja, z pewnością nie tylko sama poszkodowana byłaby ich problemem. Wystarczająco duży ciężar uwieszony na jego ramieniu sprawił, że pięść czarnowłosego zatrzymała się w połowie drogi do dziewczęcego policzka. Czuł jednak, że konkretnie szarpnął ciałem drugiego Yakushimaru, przez co odruchowo wycofał się o krok do tyłu, pociągając go za sobą. Podeszwą buta nastąpił na jedną z dwóch karteczek leżących na pentagramie. Wyglądało na to, że rozdrażnienie nie minęło, bo spoglądał na nieznajomą raczej karcąco niż przepraszająco. Spomiędzy zaciśniętych zębów chłopaka wyrwało się poirytowane syknięcie.
  — Ja jebię. Zacznijcie uprzedzać ludzi, że macie dla nich takie efekty specjalne — rzucił, najwidoczniej nie podzielając dobrego humoru Sanariego. Aktorce wyraźnie zabrakło języka w gębie i możliwe, że już zaczęła rozważać zmianę tej niewdzięcznej roboty, choć możliwe, że był to jej pierwszy raz, gdy uczestnik zabawy zareagował w tak gwałtowny sposób. Zbyt zaabsorbowany odprowadzeniem wzrokiem uciekającej dziewczyny, praktycznie nie zwracał uwagi na uwieszonego na jego ramieniu brata, dopóki przez materiał koszuli nie przebiło ciepło oddechu, gdy ten w najlepsze rechotał z całego zdarzenia. Seiya szarpnął nim wymownie, choć nie był to aż tak gwałtowny gest – o wiele gorzej sprawy miały się przy powstrzymywaniu uderzenia. Teraz łagodnie dawał mu do zrozumienia, żeby spierdalał.
  — No i z czego się kurwa cieszysz? Prawie ją skasowałem — przypomniał. Gdyby nie udało mu się w porę go złapać albo gdyby nie dał rady przytrzymać go odpowiednio mocno, sytuacja tak czy inaczej skończyłaby się nieciekawie. — A może wreszcie nauczą się straszyć z odpowiedniej odległości. Albo przynajmniej przeprowadzą jebaną ankietę, czy w ogóle odpowiada ci poklepywanie po plecach. Bo mi kurwa nie za bardzo.
  Przesunął ręką po ramieniu, wygładzając rękaw koszuli i przy okazji upewniając się, że Sanari przypadkiem go nie obślinił. Jeszcze tego brakowałoby w całym tym bezsensownym przedstawieniu. Dźwięk głęboko wdychanego przez nos powietrza w półmroku wydawał się nabierać na sile, ale przynajmniej świadczył o tym, że Sei próbował odzyskać rezon – na tyle, by za moment nie wyżyć się na jasnowłosym. Palcami rozmasował kark, mocno przyciskając opuszki do stopniowo rozluźniających się mięśni, gdy na radosne stwierdzenie, na powrót zerknął na swoje wcześniejsze znalezisko.
  — Jak kurwa widać. No to teraz, San, czas się wykazać. Masz szansę znaleźć dwie pozostałe kartki, zamiast głupio się szczerzyć — rzucił, dając mu do zrozumienia, że najwidoczniej za karę postanowił zostawić resztę roboty właśnie jemu. Schylił się po kawałek papieru i przez chwilę przyglądał się zapisanemu na nim symbolowi, a później pentagramowi. Nic nie wskazywało na to, by ułożenie kartek miało jakieś znaczenie, więc po prostu umieścił ją na jednym z ramion. — Możesz zacząć kurwa od tych zdjęć na ścianie. — Machnął ręką we właściwym kierunku, gdy wyprostował się po wykonaniu swojego zadania. Chociaż skrzyżował ręce na klatce piersiowej, jakby faktycznie nie zamierzał się już w nic angażować, jego spojrzenie przez cały czas przesuwało się po wąskim otoczeniu. Może nie do końca wierzył w jego umiejętności?

Uniósł brew, obrzucając Sanariego dość wymownym spojrzeniem, gdy wpadł na pomysł z wyjaśnieniem obsługi imprezy. Jeśli bardzo zależało mu na dramie na imprezie, musiał zorganizować ją sam. Seiya, choć nigdy nie szczędził nikomu krytyki, miał lepsze rzeczy do roboty i wyglądało na to, że wylanie swojej złości na niewinną dziewczynę, która tylko robiła to, co jej kazało, w zupełności mu wystarczyło. Był zresztą przekonany, że podzieli się swoją nieszczęsną historią z całą resztą.
  — Po wyjściu stąd wracam do Raikatsuji — przypomniał. Nawet nie spostrzegł się, że w tak krótkim czasie przestawił się na używanie jej nazwiska, choć w innym przypadku nie miałby problemu z nazywaniem jej Maurą. — Nie zapominajmy, że zostałem kurwa uprowadzony. Poza tym sam przyznasz, że dość chujowo zostawiać ją samą na dłużej, gdy ją tu zaprosiłem. Przegapiłeś okazję na randkę ze mną, San — rzucił zgryźliwie, choć oboje wiedzieli, że szanse na to, by zgodził się na wspólne wyjście z młodszym bratem, były raczej marne.
  Wywrócił oczami na teatralny gest jasnowłosego, ale już bez dalszego komentarza pozwolił mu działać; wykazać się zdolnością dedukcji albo w najlepszym przypadku czystą spostrzegawczością. Czubkiem buta poprawił wcześniej przesuniętą kartkę z symbolem. Przyjrzał się ułożonej w środku pentagramu komórce. Nawet przykucnął obok, by przyjrzeć jej się dokładnie. Paznokciem spróbował podważyć klapkę, pod którą schowana była bateria. Nietrudno byłoby ukryć tam złożoną kartkę papieru, ale ten pomysł okazał się ślepym trafem.
  — Nic — rzucił pod nosem, bardziej do siebie niż do młodszego Yakushimaru. Była to w zasadzie ostatnia rzecz, z którą zdecydował się pomóc, gdy blondyn kręcił się przy ścianie ze zdjęciami. Seiya obejrzał się za siebie, gdy chłopak znalazł coś złowrogiego i rozprostował nogi, wcześniej odkładając telefon komórkowy na jego pierwotne miejsce.
  „I jeszcze jedna…”
  — No to kurwa działaj — ponaglił go, nagle zadzierając podbródek wyżej, gdy coś na suficie łupnęło. Wśród wszystkich zwisających słuchawek trudno było dostrzec, co to było. Strop nad ich głowami był spowity gęstym mrokiem, przez który wzrok nie był w stanie się przebić. Zapadła cisza, przez co hałas szybko mógł wydać się przypadkowym tąpnięciem. Nie minęła jednak chwila, a tuż za plecami Sanariego coś zleciało z góry i z głośnym krzykiem, zawisło w powietrzu, jak wisielec. Lalka, która prawie otarła się o kark chłopaka nie tylko miała wbudowany wewnątrz głośnik, ale gdy sekundę później wydawała z siebie ostatnie tchnienie, chłopak mógł niemalże przysiąc, że jego skórę owionęło charakterystyczne ciepło. Było jednak suche, a nie wilgotne, jak faktyczny oddech, ale zaatakowany nagłym bodźcem umysł, nie był w stanie uświadomić sobie tego od razu.
  Przynajmniej tym razem nie podsunęli im aktora.