W odpowiedzi na słowa Sanariego prychnął sucho pod nosem. Dźwięk ten był ledwo słyszalny, ale mimo wszystko dało się w nim wyczuć irytację, która najwyraźniej była zaraźliwa albo była jedyną odpowiedzią na szantaż emocjonalny. Zdolność komunikacji pomiędzy członkami rodziny Yakushimaru jak zwykle plasowała się na bardzo wysokim poziomie. Seiyi bynajmniej nie wydawało się, że dawał bratu do zrozumienia, że nie chce kontynuować tego spotkania, nawet jeśli nie było mu w pełni na rękę – uważał, że tylko przypomniał o tym, że ktoś na niego czeka. Teraz jednak, gdy perspektywa oczekiwania przyszła mu na myśl, nie był już do końca pewien, czy Shiimaura rzeczywiście czuła się źle bez jego towarzystwa. Gdyby się nad tym zastanowić, pojawiła się tu z entuzjazmem równym temu, z którym on sam siedział właśnie w zaciemnionym pokoju z jasnowłosym.
  Ciężko było jednak nie przyznać, że mimo wcześniejszych uprzedzeń, nie było tak źle, jak sobie to wcześniej wyobrażał. Szkoda, że jakakolwiek forma uznania, która miałaby szansę na wyrwanie się z ust czarnowłosego, została stłamszona jeszcze zanim poczuł słowa na końcu swojego języka; utknęła gdzieś w gardle i została tam, bo jego własne ego było potężniejsze od chęci nakarmienia ego własnego brata.
  — Wyluzuj. Tylko kurwa przypominam — upomniał, choć jeszcze przed momentem to on był tym, który potrzebował rozluźnienia, gdy przez większość czasu to blondyn próbował rozluźnić sytuację. W ciągu tych kilku minut role na moment się odwróciły – możliwe, że tylko dlatego, że brunet skupił się na działaniu, zamiast na myśleniu o tym, że chwilę temu ktoś usiłował go nastraszyć i o tym, że prawie znokautował tego kogoś na dobre.
  Drugi raz nie dał się zaskoczyć.
  Gdy coś gwałtownie spadło z sufitu, stał w miejscu i przyglądał się całemu zdarzeniu. Tym razem dużo łatwiej było być biernym obserwatorem, bo to nie on stał się ofiarą kolejnego jumpscare’a. Zaabsorbowany reakcjami Sanariego, nie zdawał sobie sprawy, że kąciki jego ust z chwili na chwilę zaczynały unosić się wyżej i kiedy uśmiech Yakushimaru był już wystarczająco szeroki, parsknął śmiechem, w głowie wciąż słysząc echo wystraszonego wrzasku. Ramiona Seia podrygiwały w rytm spazmów targających ciałem, gdy zemsta za wcześniej przyszła szybciej niż mógłby się tego spodziewać.
  — Może zauważyli, że trzeba ci tam kurwa co nieco poukładać — zauważył, kończąc salwę śmiechu ostatnim parsknięciem. Pokręcił głową na boki, jakby wciąż nie dowierzał, że udało im się przestraszyć chłopaka do takiego stopnia. — Tak ci kurwa do śmiechu było, a jeden ton wyżej i darłbyś się jak laska — rzucił zgryźliwie, zerkając ponad jego ramieniem prosto na zwisającą na grubym sznurze kukłę. W ogóle nie brał pod uwagę tego, że gdyby sam został zaatakowany w ten sposób, organizatorzy mogliby pożegnać się z tym elementem wystroju.
  — Dobra młody, skończ się kleić do swojej nowej dziewczyny i zapierdalaj z ostanią kartką.
  Szczęście im nie dopisało, a poszukiwania ostatniego elementu układanki okazały się bezowocne. Jeden z prowadzących oznajmił im przez głośnik, że czas dobiegł końca. Lampka przy drzwiach, którymi mieli uciec, zapaliła się na czerwono, a chwilę później droga stanęła przed nimi otworem. Na pewno żadne z nich nie było przygotowane na jeszcze jedną atrakcję. Gdy pokonywali kilka ostatnich kroków korytarzem, ktoś prysnął im w twarze mgiełką wody. Seiya odruchowo osłonił twarz przedramieniem, ale było już za późno, bo twarz już lśniła drobinkami wilgoci. Jakkolwiek korciło go, żeby przetrzeć skórę rękawem, szybko przypomniał sobie o trupim makijażu.
  — Ja pierdolę. Komuś jeszcze mam przyjebać? — wymruczał pod nosem, ale ktokolwiek urządził im tę niemiłą niespodziankę, zrobił to wyjątkowo szybko i czmychnął do swojego ukrycia. Gdy znaleźli się na zewnątrz, machnął jedynie ręką ku jasnowłosego i bez słowa ruszył w stronę sali balowej, przeciskając się pomiędzy ludźmi, którzy czekali w kolejce do escape roomu.