Tegoroczny wybór stroju nie był tak łatwy jak w zeszłe Halloween. Wtedy umówiła się ze swoją przyjaciółką i szefową zarazem na wystąpienie jako dwie nie do końca grzeczne zakonnice, z czego Shirai wyglądała na zdecydowanie mniej roznegliżowaną niż towarzyszka. Teraz, stojąc przed szafą, zastanawiała się na ile dopasowywać wizerunek do tego, co wybierze jej kontrahent. Ostatecznie postawiła jednak na klasykę, stając się na jeden wieczór wiedźmą o upiornie świecących oczach. Gdyby jej się chciało, za pomocą inżynieryjnego zacięcia zrobiłaby sobie jakiś powalający cosplay z ruchomymi częściami, naszpikowany elektroniką i ledami. Ale jej się nie chciało.
 – Pewnie takich, którzy najstraszniejsze, co widują w codziennym życiu, to własne odbicie w lustrze. – Odparła lekko znużonym tonem. Sama nie wiedziała właściwie po co sterczy w tej kolejce – prawdopodobnie tylko po to, żeby nie dać się komuś porwać do tańca albo nie pić w smutku i samotności. Nie miała dziś ochoty uczepiać się jakiejś nieznanej osoby i zawierać przelotnych znajomości.

 Omiotła wzrokiem ciemny pokój stylizowany na jakąś wilgotną norę. Przerywana kroplami i drapaniem cisza stanowiła swego rodzaju wybawienie w porównaniu z głośną muzyką sali balowej czy licznymi rozmawiającymi gośćmi rozsianymi po całej rezydencji. Z innej strony wszystko stało się bardziej przytłumione, niedosłyszące ucho nie wyłapywało oczywistości, a te, które nie było wadliwe, aktualnie postanowiło po prostu odpocząć od hałasu zabawy.
 – Koszmar perfekcjonisty-fotografa, co? – rzuciła żartem, spoglądając w stronę zdjęć. Bardziej jednak zainteresowała się tym, co stało na samym środku pomieszczenia. Studnia. Spróbowała ją otworzyć, ale wtedy usłyszała łomotnięcie kłódki, która blokowała wieko. Przyjrzała się jej pobieżnie.
 – Trzycyfrowy kod. Takie są w miarę łatwe do złamania – stwierdziła, ale zamiast próbować po kolei każdej możliwej kombinacji, zaczynając od najbardziej oczywistych, zaczęła się rozglądać za kolejnymi wskazówkami. Tych, jak na złość, nie było.

@Miyashita Ruuka

 Zawsze starała się wyglądać jak najlepiej – makijaż odpowiedni do okazji, zawsze ufarbowane odrosty czy poprawa koloru, gdy ten zaczynał się już spłukiwać, często pasujące do nich barwy soczewek. Ubiór miała schludny nawet wtedy, kiedy siedziała w domu, udręczona po tygodniu ciężkiej pracy i pozornie niedbale upięty kok wciąż był starannie przemyślaną fryzurą. Ukrywała niedoskonałości pod podkładem i pudrem, ale nigdy nie uważała, że nieumalowana wygląda tragicznie. Na pewno jednak nie wyglądała jak podręcznikowy przykład mieszkańca piwnicy, którego zainteresowaniami były dziewczynki z anime i retro konsole do gier.
 Złapała rzucony telefon przyglądając się mu przez chwilę. Tak archaicznego modelu nie widziała już dawno, o ile w ogóle miała kiedykolwiek okazję podziwiać gdzieś poza muzeum. Przypominał małą cegłę z wyświetlaczem, na którym zmieściłoby się może z pięć słów, bardziej użyteczny jako prowizoryczna broń niż sprzęt do komunikacji.
 – Daj mi dziesięć minut, a skonstruuję mini bombę z ich baterii – odparła, podważając klapkę, pod którą kryły się „wnętrzności” telefonu. Ach, stare modele, które można było zresetować właśnie w ten sposób, a nie szukając pod ręką malutkiego drucika, który trzeba było wsunąć w równie mikroskopijny otwór w obudowie. Ktokolwiek wymyślił takie rozwiązanie, powinien do spółki z osobą rozpowszechniającą to wylądować w najgorszym miejscu w piekle. Pół biedy w przypadku kobiet, te często miewały jakąś zaginioną w torebce wsuwkę, ale facetom nie zazdrościła.
 Odłożyła przedmiot na bok, przyklękając obok stosów kaset. Zaczęła je od biedy przeglądać, odkładając to na jeden, to na drugi bok. Nie miały większego sensu, przypominało to raczej przypadkowo rozsypaną kolekcję przedpotopowej wypożyczalni wideo.
 – Cholera. Nic mi się tu nie składa w całość. Dostaję jakichś flashbacków z tego ruskiego eksperymentu, na którym byłam, tylko tam zamiast kaset miałam od chuja kocich figurek. – Co mieli zrobić? Poprzewijać te kasety? Wsadzać je po kolei do odtwarzacza? Co, jeśli ktoś dla żartu przemycił wśród nich coś z kategorii 18+ zawierającego nieprzepisowe usługi hydrauliczne świadczone dla laski, która nie miała jak zapłacić za wykonanie roboty? Jeszcze by musiała młodemu tłumaczyć, co tamten pan robi tej pani…

 – Coś pewnie było w tej studni, ale połowę czasu przeznaczonego na cały pokój zajęłoby mi losowe szukanie kodu do kłódki. Na kasetach go nie było, przynajmniej od zewnątrz. – Wzruszyła lekko ramionami, niezbyt się przejmując porażką przy przechodzeniu pomieszczenia. Pierwsze z czterech, do których planowała zajrzeć, a i tak nie nastawiała się tu na wygranie wszystkiego. Kusiło ją przez chwilę otworzyć kłódkę w mniej „legalny” sposób, ale zrezygnowała tego na rzecz próby odszukania kodu. Przez chwilę nawet wpatrywała się w śnieżący ekran telewizora, jakby kropki świadczące o braku sygnału miały się ułożyć w konkretne cyfry.
 – Nie zabij się, młody, bo kontrakt pójdzie do kosza – odezwała się zaskakująco zmartwionym tonem jak na przekaz, który właśnie wygłosiła. Pochyliła się, wyciągając ręce w stronę Ruuki, żeby pomóc mu wstać. Nie uśmiechała jej się wizja nagłej utraty części wspomnień i zastanawiania się, czemu w mieszkaniu ma wyraźne ślady mieszkania drugiej osoby, choć była sama. Z innej strony ciekawiło ją, co dzieje się z duchem, który ginie w Halloween, skoro w ten dzień zyskiwali tymczasowe ciało.
 Przyjęła jedną z latarek, odpalając ją po krótkiej zabawie w pacanie nią o udo. Prawdopodobnie baterie już wysiadały po tylu użyciach, ale z czystej złośliwości nie zamierzała informować o tym obsługi. Niech kolejni też się męczą, zwłaszcza jak zasilanie siądzie już do reszty. Inną opcją było poluzowanie się okablowania gdzieś we wnętrzu, ale nikt jej tu nie zapłaci za szybką naprawę na miejscu, więc tym bardziej się nie przejmowała. Snop światła wylądował natomiast na… kocie.
 – Ja jebie, znowu te sierściuchy – burknęła pod nosem, niezbyt zadowolona z faktu bycia nawiedzaną przez zagadkę sprzed miesięcy. Podeszła do wygiętego czworonoga, ujmując go w wolną rękę, wiedziona przeczuciem, że może on nie być taki całkiem przypadkowy, jak poprzednio. Najpierw przyjrzała się jemu, a dopiero kiedy zamierzała go odłożyć, blask latarki prześliznął się po brzegu notatnika.
 – O, mam pamiętnik stalkerki – zażartowała, przyglądając się fotografiom bliżej nieokreślonego mężczyzny. – Wyraźnie zaznaczyli tu „u”, może jest częścią jakiegoś szyfru. – Odłożyła zeszycik na miejsce, jeszcze przez chwilę patrząc na stroszącego się kota o żółtych ślepiach. Przynajmniej w tle przestał się unosić ten charkliwy odgłos.

 Ściągnęła nieco brwi. Chociaż w codziennym życiu uchodziła za raczej twardą zawodniczkę, tak przy yurei automatycznie miękła – zwłaszcza własnych, o które starała się dbać. Nie, żeby miała ich jakoś wyjątkowo wiele, Miyashita był dopiero drugim w jej życiu, ale traktowała go niemal jak własnego dzieciaka. Co było dziwne, bo nie znosiła dzieci i nigdy nie chciałaby mieć swojego, ale Ruuka mógł z jej strony liczyć na spełnienie każdej zachcianki.
 – Mam nadzieję. Cały jesteś? – Była gotowa nawet doszukiwać się krzywości w progu i potem szarpać się o odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu. Miała już doświadczenie na tym polu, potrafiła dramatycznie dochodzić własnych racji, a w razie potrzeby stać ją było na porządnego prawnika.
 Omiotła światłem sufit, jakby serio szukała na nim dalszych poszlak. Błyszczące upiorną, bursztynową barwą ślepia poruszały się przez kilka długich sekund, jakby skanowały sklepienie po centymetrze. Nic nie dostrzegając, skierowała latarkę na ścianę, a z niej powoli w kąt, gdzie dotarła do wanny.
 – Z notatnika się nie dało wyciągnąć więcej, ja tu nic nie widzę. – Założyła z góry, że oświetlane właśnie miejsce stanowiło wyłącznie ozdobę. Wywlekanie z niej wszystkiego, żeby sprawdzić czy nic tam nie ma, było jak dla niej stratą czasu.

 Uświadomiła sobie, że nigdy nie spytała go o wiek. Ten prawdziwy, liczony razem z całym czasem spędzonym jako bezcielesny duch. Wyglądał młodo, jak ktoś świeżo po szkole, praktycznie jeszcze chłopak dopiero wkraczający w dorosłość. Byłaby w poważnym szoku, jeśli okazałoby się, że jest od niej starszy. Chociaż nie był jedynym facetem w jej życiu, który najwyraźniej zaplanował sobie wieczną młodość i dobrze wiedziała, że niektórzy potrafili bardzo długo snuć się po świecie bez kontraktu.
 – Przynajmniej nie jesteś jeszcze półgłuchy – zauważyła, żartobliwie nawiązując do własnego defektu. Nie nabawiła się go jednak z racji wieku, a przez wypadek, choć przynajmniej mogła zignorować część otoczenia. Głównie dla tego faktu nie korzystała z aparatu słuchowego, mimo że był w jej przypadku pomocny. Nauczyła się żyć ze słabym odbiorem audio w jednym uchu. I nawet teraz pomogło, bo gdy zgasło światło, nie w pełni docierały do niej odgłosy poruszania się „czegoś” co miało ich wystraszyć. Gdyby nawet straszak wrzasnął centymetry od niej – póki działo się to po prawej stronie, dotarłoby do niej niemal w formie szeptu.
 – Wiesz, co jest najgorsze? Miałam w tych pokojach trochę pomysłów, jak je rozwiązać… ale zdecydowanie nie w sposób, który przewidywali twórcy – ściszyła odrobinę głos, zerkając przez ramię czy nikt się za bardzo nie przysłuchuje. – Chyba za dużo czasu spędzam z Shingetsu, że w głowie mam tylko wybuchy i włamania – szepnęła pochylając się do ucha yurei. Nie chciała narobić losowych zniszczeń atrakcji, z których jeszcze ktoś miał potem korzystać.
 Uniknęła zderzenia z jedną ze słuchawek, przygarbiając się nieco i kryjąc czoło przed spotkaniem z twardym plastikiem. Skrzywiła się odrobinę, kiedy dźwięk staromodnego telefonu rozdarł ciszę, atakując zdrowe ucho, jakby ktoś chciał, żeby na drugie też ogłuchła. Na szczęście Ruuka zajął się tym problemem, a Shirai, starając się nie zahaczyć głową o kolejną ozdobę zwisającą z sufitu, bacznie obserwując sklepienie, napotkała wzrokiem niebieską nić, karteczkę, możliwą poszlakę. Stanęła na palcach, wyciągając rękę i chwytając wyróżniający się element.
 – ”Podążaj za sercem”? – Obejrzała się na ducha. Jej serce mówiło wiele, jak choćby to, że młodsi mężczyźni byli wyjątkowo ponętni. Na szczęście nie czuła tego wobec zakontraktowanego yurei – mógł więc być spokojny o to, że się na niego zaraz rzuci, opacznie rozumiejąc ten tekst. Zerknęła więc w bok, przeszła parę kroków, dotarła do stolika. Szkatułka. To o to chodziło? – Tu jest jakaś… kartka. Coś na niej jest narysowane, ale nic mi nie mówi.