Wyszła z trzeciego pokoju strachu, zadowolona, że udało jej się skorzystać z lokalnej atrakcji. Pożegnała się z mężczyzną w stroju króliczka i ruszyła przed siebie. Już wcześniej obejrzała stragany, spróbowała halloweenowych przysmaków i wystraszyła się jak głupia podczas gry. Wieczór mogła zaliczyć do udanych, bo i tak specjalnie nie spodziewała się spotkania z Shogo. Przecież w zasadzie nawet się nie umówili. Nie wiedziała też, czy jest na to spotkanie gotowa. Ostatnie przekomarzanki z nieznajomym były całkiem przyjemne, niemniej skąd mogła wiedzieć, czy w innych okolicznościach uda się odtworzyć ten luźny i frywolny klimat? Nienawidziła czuć się niezręcznie i było to coś, czego unikała jak ognia. Stwierdziła, że może powoli zbierać się do domu. Szybko otrząsnęła się z natrętnych myśli i zmierzając powoli ku wyjściu, chłonęła niezwykły klimat. Przyglądała się fantazyjnym kostiumom, przy których jej UBIÓR wyglądał na jedynie odrobinę ekstrawagancki. W tłumie czuła się niemal niewidzialna, co dawało jej cudowną możliwość przyglądania się innym. Patrzyła, jak ludzie się śmieją, poruszają, rozmawiają ze sobą, jak ich twarze oświetlają światełka i świece. W tym czasie wyobrażała sobie alternatywne rzeczywistości, w których mogłaby być kimkolwiek z tych ludzi lub dla tych ludzi: częścią mijającej jej grupy znajomych, nastolatką na pierwszej randce z pryszczatym, ale uroczym chłopakiem, albo wygadanym sprzedawcą. Lubiła myśleć o różnorodnych ludzkich losach, zestawiając przy tym swoje wybory, tworzące jej unikalną życiową ścieżkę.

Jak przez mgłę dotarł do niej znajomy głos, jednak z zamyślenia wyrwał ją dopiero dotyk ciepłej dłoni na przedramieniu. Stanął tuż za nią, pochylając się lekko nad jej barkiem. Nie zdążyła się nawet odwrócić, ale już wiedziała, że to on. Standardowo pachniał papierosami, co jakby dodatkowo zaakcentował przydepnięciem fajki butem. Niestety, śmiecenie nie należało do jej afrodyzjaków, będzie musiała mu kiedyś o tym powiedzieć.
Zaczął niemal mruczeć jej do ucha. Przyprawiło ją to jednocześnie o dreszcz i szybszy puls, jak i nieco ją rozbawiło. To znaczyło, że ich gra nadal trwa i może się nią rozkoszować. Shogo był tak nierealny, jak postać z mangi shōjo. Wysoki, przystojny, szarmancki, ale nie szanujący żadnych zasad. Typ, którego nigdy nie rozszyfrujesz, ale będzie dawał Ci złudzenie, że kiedyś to nastąpi. Jednak ona wcale nie chciała bawić się w łamanie kodów.

Jego dotyk był mocny, ale było w nim też coś niepewnego. Jakby grał usilniej niż powinien, i... może nie wiedział, czego się po niej spodziewać? Zerknęła za siebie i dostrzegła trzy młode dziewczyny, które patrzyły się na nią z zaciśniętymi zębami. Stały zdecydowanie zbyt blisko Shogo, aby Ala nie domyśliła się, że przed chwilą musiała nawiązać się między nimi rozmowa. A raczej zakończyć.
— Sho, czemu te dziewczątka patrzą na mnie tak nienawistnie? — mruknęła do niego, by jednocześnie odwrócić się w jego stronę i położyć mu dłoń na ramieniu. Z przyjemnością zauważyła kątem oka, jak twarz pierwszej z dziewczyn stała się niemal purpurowa. Czyżby ten teatrzyk miał być twoim alibi? — dodała po chwili ciszej, układając usta w szerokim i perfidnym uśmiechu.

Zdziwiło ją, jak ich kostiumy ze sobą zagrały. Oboje wyglądali jak nie z tej epoki — może jak dwa gustowne transylwańskie wampiry, które nie chciały ogłaszać wszem wobec, że lubują się w ludzkiej krwi? Zbiegi okoliczności dotyczące ich relacji wprawiały ją w coraz większe zdumienie. Niemniej nie miała zamiaru się tym teraz zajmować, a w jej głowie odbijała się jedna myśl: Jednak przyszedł...
Przypomniała sobie o swoich wcześniejszych rozmyślaniach i jeszcze mocniej rozbawił ją ten chichot losu. Dzisiaj dosłownie może zabawić się w bycie kimś innym i z kimś innym.

Chwilę później puścił jej rękę i wskazał w stronę, z której przyszła. Wyglądało to na zaproszenie do Domu Strachu. Jej uwagę przyciągnął złoty błysk na jego palcu. Jej ciało zesztywniało.
 Mam zarezerwowany czas tylko, jeżeli to nie jest tym, czym myślę, że jest. — wskazała podbródkiem w stronę dłoni. — Wiesz, w Boga nie wierzę, ale istnieją dla mnie pewne świętości.
@Shogo Tomomi

Nie podobało jej się, że z nią pogrywał. I jednocześnie podobało. Widziała, jak na nią patrzył. Jak zbyt długo wodził wzrokiem tam, gdzie nie powinien. Spędzanie z nim czasu byłoby zdecydowanie łatwiejsze, gdyby po prostu go chciała. Wiedziała, jak uwieść mężczyznę i nie było to dla niej specjalnie trudnym zadaniem, jednak... nie szukała szczęścia. Shogo wprowadził do codzienności Itou dozę zamieszania, na którą nie spodziewała się wpaść w starej, zakurzonej altance. Co nie znaczyło, że nie skorzysta z możliwości odegrania kolejnego aktu w ich dwuosobowej sztuce.

Wymiana uszczypliwości dotyczących dziewczątek niewątpliwie sprawiła im obojgu przyjemność. Na dłuższą chwilę ich spojrzenia zetknęły się i mogła zauważyć, że wyraz twarzy Sho przypominał jej własny. Wykorzystali dziewczątka, przegryźli je, przeżuli i wypluli jedynie na własny użytek. Tylko po to, by w sekundę później całkowicie o nich zapomnieć. Bawiło ją, że nie musiała się przy nim bawić w grzeczną dziewczynkę.

Sama nie wiedziała, kiedy przeszli od ręki na jej przedramieniu, do ciasnego objęcia, w którym nawet nie mogła sobie pozwolić na zaczerpnięcie głębszego oddechu. Wiedziała, że się do tego przyczyniła, natomiast na każdy jej krok on stawiał co najmniej dwa. Nie obejrzała się, a jego dłoń już przesuwała się wzdłuż jej kręgosłupa, nieuchronnie powodując kolejny dreszcz. Gdyby nie ta cholerna obrączka... Nie zauważyła jej nigdy wcześniej, ale też przyznała przed sobą, że nie rozglądała się za nią. Pomimo jej pytania ani odrobinę nie poluzował uścisku. Nie wzdrygnął się, nie zmieszał, nie zawstydził. Nie wyglądał na przyłapanego na gorącym uczynku. Mógł mieć w tym najzwyczajniej wiele doświadczenia, co jednak nie wyglądało na najbardziej prawdopodobną opcję. Choć starał się to ukryć, to przez jego twarz przemknęła emocja. Taka, jakiej jeszcze u niego nie widziała. Coś szarego, smutnego i... jakby odrobinę bezbronnego? Jeśli to, co powiedział, było prawdą, to była świnią, że w tak obcesowy sposób skonstruowała swoje pytanie. Jeżeli kłamał, to on był najgorszą świnią. Nie zdążyła się nad tym głębiej zastanowić, bo jak gdyby nigdy nic obrócił nią w stronę Domu Strachu i obejmując za talię, po prostu ją tam zaprowadził. Nie chciała być uszczypliwa po tym prawie-wyznaniu, więc tylko w ciszy przewróciła oczami na teatralne wygibasy.

Miks emocji – który wywoływało jego zachowanie, gesty, spojrzenia, niepoprawne i zbyt zuchwałe słowa – był chwilami nie do wytrzymania. Ten facet drażnił ją jak wełniany sweter. A jednocześnie czuła się przy nim przyjemnie i bezpiecznie. Choć „bezpiecznie” było nieodpowiednim słowem. Przy nim nie musiała się niczym przejmować. Jego uwagę miała podaną na tacy. Silne ramiona podtrzymywały i prowadziły do przodu. Słowa nie pozostawiały niezręcznej pustki. Jeśli można by było nazwać to, co Alaeshę ciągnęło do Tomomiego, to połączenie ukojenia podszytego nieustającą ekscytacją. Co niewątpliwie dalej brzmiało jak oksymoron. Czuła, że to, co krzewiło się między nimi, było w rzeczywistości materiałem wybuchowym, który raz odpalony musiał, prędzej czy później, ulec całkowitemu spaleniu. Na razie jednak bawili się beztrosko zapalniczką nad lontem.

Wchodząc do Domu Strachu, miała nadzieję, że nie będzie bała się tak bardzo, jak w poprzednim pokoju. Gdy przestępując próg, znaleźli się w całkowitej ciemności, zmieniła zdanie o otulającym ją ramieniu Shogo. Ciemność była dla niej absolutnie najgorsza i bała się jej od bardzo, bardzo dawna. Mrok dawał nieograniczone możliwości jej rozbujanej wyobraźni, która dziwny trafem zawsze podsuwała jej tylko najgorsze pomysły. Charkot, który wypełnił pomieszczenie, był nieprzyjemny, jednak jeszcze nie straszny – zostawił na jej ciele jedynie gęsią skórkę. Wspólnie podeszli do miejsca, gdzie coś błysnęło. Z ulgą przyjęła od Shogo latarkę, choć wcale nie podobało jej się to, że akurat teraz wypuścił ją z objęcia.

Zaczęła rozglądać się po pokoju. Horror nie horror, zagadki lubiła. Dookoła dalej roznosił się charkot, a do niego dołączył nieprzyjemny tupot mokrych stóp przyprawiający ją o zimny dreszcz na karku.

Shogo najwyraźniej czuł się w pokoju zupełnie swobodnie, błądząc beztrosko nikłym światłem latarki po pomieszczeniu. Miał nawet przestrzeń do tego, aby przyodziać swój głos w mroczne tony.
– Nie-nie-nie-nie-nie! – powiedziała bardzo szybko – Nie rób tak Tomo, nie dokładaj mi! – nie zauważając nawet, że pod lekkim stresem nieoczekiwanie przeszła na jego imię.
– Ale myślę, że poszukiwania idą mi świetnie! Ha! Zobacz na tego złego kitka, wygląda zbyt podejrzanie! Światło latarki skierowane na figurkę kotka z najeżoną sierścią spowodowało, że charkot ustał. Ruszyła w jej kierunku – Dziwne... – miała irracjonalne wrażenie, że figurka delikatnie się poruszała i naprawdę szykowała się do ataku. Jednak finalnie nic się nie stało, w ciemności wyobraźnia jak zwykle płatała jej figla. Pod figurynką leżał niewielki notatnik. Otworzyła go i na stół wysypały się liczne zdjęcia. Kilkoma sprawnymi ruchami rozłożyła je w kilka rządków. Wszystkie ukazywały tego samego mężczyznę. – O la, la, jaki przystojniak! – powiedziała, udając, że rzeczywiście jej się podoba. Zauważyła, że na każdym zdjęciu jest też kobieta. – No proszę, taki przystojny, że aż dorobił się biedaczek stalkerki... być może miała na imię Kayako. Zapamiętaj Sho, to się może potem przydać. – Odłożyła fanty, pozwalając swojemu towarzyszowi, aby też im się przyjrzał. Zaczęła przeglądać notatnik, w którym znalazła kilka zapisków.
– No dobra, tutaj mamy więcej info. Nawet się chyba nie pomyliłam, bo babeczka jest ewidentnie dziwna. Do tego ma jakąś fiksację na punkcie litery U. Możemy założyć, że facet ze zdjęć ma na imię Kobayashi. O, proszę, i kocha się w niejakiej Manami... Mhm, mhm mmm... – wczytała się w tekst – Ale ona chyba nie będzie miała znaczenia. Spójrz, mamy plot twist! Jakiś Takeo miał poślubić tę wariatkę. Oj... jest spraliżowana i to ona tak charczy, brrr... – kontynuowała na głos swój potok myśli – Jednak tekst nie daje jasnej odpowiedzi, czy uszkodził ją Koayashi, czy Takeo. Jak myślisz? Obracając się w kierunku długowłosego, szturchnęła coś pod stołem.

| Rzut - Sukces!

@Shogo Tomomi

Trochę zezłościło ją, że nie wziął na poważnie jej "prośby" o niestraszenie jej. Dla niej to była kwestia jak najbardziej serio. Niemniej, ze względu na mroczne okoliczności pokoju, odczuła ulgę, gdy zbliżył się do niej podczas rozwiązywania zagadki. Dzięki temu poczuła się pewniej i z łatwością udało jej się połączyć wszystkie kropki. Choć może nie do końca z pełną łatwością... Nie dotykał jej bezpośrednio, jednak cały czas czuła, jak blisko niej stoi. Dodatkowo jego dłoń, którą od niechcenia położył koło jej własnej, rozproszyła ją - dała znać o tym, o ile mężczyzna jest od niej większy i silniejszy. Nie wiedziała, czy w tym wypadku powinna czuć się bezpiecznie. Być może sensowniejszą reakcją powinien być strach, którego mimo wszystko wciąż nie odczuwała wobec niego.

Żarcik Itou o "przystojniaku" zupełnie nie rozśmieszył jej towarzysza. Zdziwił ją wyjątkowo krótki i zgryźliwy, jak na niego, komentarz. Nie wiedziała co do końca miał na myśli, dlatego wykorzystała okazję, by się odgryźć. Odwróciła bark i głowę w jego stronę. Następnie najzupełniej poważnym tonem i z wysoko uniesioną jedną brwią odparła:
- Wątpisz w mój dobry gust? - patrząc mu prosto w oczy, by następnie spuszczając wzrok powoli omieść jego sylwetkę wpierw w dół, a potem z powrotem w górę.

Szturchnięcie przez nią sterty przedmiotów rozpoczęło lawinę dziwnych zdarzeń. Shogo znalazł trakt z krwistych stópek na podłodze, które wędrowały bezpośrednio za długą kotarę. Z jednej strony wolała się do niej nie zbliżać, jednak pozostanie samej wydało się jeszcze gorszą opcją. Poszła za nim, trzymając się na odległość niewielkiego kroku. Odsłonięcie tajemnicy zasłony wywołało natychmiastowy krzyk Alaeshy, który... niemal od razu zdusiła w ramieniu Shogo. W przerażeniu złapała go za dłoń, którą jeszcze przed chwilą odsuwał kotarę. Splotła jego palce ze swoimi i przylgnęła tak mocno i tak blisko całą sobą do jego wyciągniętego wzdłuż ciała ramienia, jak tylko była w stanie. Po sekundzie opamiętała się, jednak nie poluzowała uścisku.
- Co jest do cholery...! Co tutaj robi dziecko!? - powiedziała przytłumionym głosem nad ramieniem Sho.
- Czy dzieci w ogóle powinno się wykorzystywać do takich wydarzeń? Zupełnie mi się to nie podoba! - zaczęła mówić prawie szeptem, ponieważ nie chciała, żeby malec to usłyszał. Niemniej była absolutnie przerażona jego obecnością. Co gorsze, potwornie ucharakteryzowany maluch, przeszedł się jak gdyby nigdy nic po pokoju, kucnął i zaczął głaskać po grzbiecie figurkę kotka. Wiedziała, że to mały aktor - niezwykle dobry, swoją drogą. Mimo wszystko gdy chłopczyk szedł przez pokój w jedną stronę, ona wpatrując się w niego co najmniej jak w groźnego tygrysa, przesuwała się w drugą stronę. Tak, by znaleźć się jak najdalej od niego i cóż... wykorzystać Sho jako swoją tarczę. Puściła dłoń mężczyzny tylko po to, by finalnie stanąć przed nim i oprzeć się ramionami o jego bark i klatkę.

Bijące od niego ciepło i niewzruszona postawa pozwoliły jej uspokoić oddech i odrobinę przyzwyczaić się do sytuacji. Zaczęło do niej docierać, o ile skróciła już wcześniej wątły dystans między nimi. Oparła czoło na własnych dłoniach i zerknęła na twarz towarzysza.
- Nie patrz tak Tomomi... - wymruczała i rozluźniła twarz. - Wiesz, bo tak jakby nie zdążyłam ci powiedzieć, ym, że ja się bardzo boję horrorów... - dodała z zawstydzonym uśmiechem.

- Co ty na to, że skończymy jak najszybciej ten pokój i potem mnie stąd zabierzesz?
Niestety, rozpoczętą grę wypadało skończyć. Rozejrzała się i jej uwagę przykuła wanna. Skierowała w jej stronę latarkę. Wyglądała na wyjątkowo obrzydliwą i obślizgłą, a jej wnętrze skrywały równie paskudne pasy. Nie rozumiała zamysłu i jej artystyczna dusza zapłakała w głębi. Potrafiłaby docenić dobrze wykonaną paskudną rzecz, ale to akurat była jakaś pomyłka. Ostatnie czego chciała to w niej grzebać, ale skoro miało ją to wyciągnąć z tego przeklętego pokoju... Opuściła bezpieczną przystań pod banderą Shogo Tomomiego i usiadła na jedynym, w miarę czystym brzegu wanny. Jedną dłonią odsunęła pasy, a drugą przyświeciła sobie latarką w odsłoniętą przestrzeń.
- KU...!!! - z odrazą zabrała ręce od wanny i szybko przygryzła własne przedramię, aby nie przeklnąć przy maluchu.
- Nie no, to już jest jakaś przesada! Shogo, wewnątrz jest odcięta głowa! Już nie takie duchy widziałam, a przysięgam nie były ani odrobinę tak straszne, jak te wszystkie wymyślone przez ludzi historie! - szepnęła ze złością w kierunku zielonookiego. W moment potem światła w pomieszczeniu zaczęły zajadle migotać i zaatakował ich jeszcze mocniejszy dźwięk charkotu. Z zaskoczenia, Ala spadła z wanny, przyklękując na jedno kolano. Zanim w związku z jej reakcją powstał jakikolwiek ambaras, zobaczyła kolejną podpowiedź.
- Spójrz, malec coś nam pokazuje! I najwyraźniej kończy nam się czas! - Ruszyli w wyznaczonym kierunku, gdzie znaleźli klapę z zatrzaskiem na kod. Potrzebowali czterech liter, jednak jednej nie mieli. W międzyczasie, gdy próbowali ją odgadnąć, ich czas się skończył. Usłyszeli kroki - tym razem na szczęście była to jedynie obsługa, która uprzejmie zaprosiła ich do wyjścia.

Alaesha odetchnęła głęboko, gdy zobaczyła, że świat poza pokojem wyglądał dokładnie tak samo, jak wcześniej. Dookoła było jasno, gwarno i wesoło. Idąc korytarzem, wyprzedziła Shogo o kilka kroków, splotła dłonie za sobą i zaczęła iść tyłem.
- Ach! Było tak blisko! W sumie, to świetnie się bawiłam! - rzuciła z uśmiechem, delikatnie przechylając głowę w bok.

@Shogo Tomomi

| Rzut - Sukces


| ZAKOŃCZENIE FABUŁY POKOJU DRUGIEGO

Malarce nie spieszyło się do domu. Event bardzo jej się podobał, jednak nie bez powodu zaliczała właśnie czwarty pokój grozy, przechodząc poprzednie z nieznajomymi jej osobami dobranymi niemalże w kolejce. Pomimo z założenia strasznej tematyki, wizyta w tym miejscu pozwoliła jej odciągnąć natrętne myśli. Wciąż nie do końca pozbierała się po chorym śnie zesłanym przez Kitsune i jeszcze bardziej nienormalnym odnalezieniu przetrzymywanej dziewczyny. Co rusz rozmyślała nad tym, kto mógł jej to zrobić i czy oby na pewno sama nie znajduje się teraz w niebezpieczeństwie. Pierwszy raz w życiu czuła się naprawdę przestraszona zdolnościami, które posiadła w wyniku zatrzymania akcji jej serca. Świat duchów stał się dla Alaeshy chwilowo niezrozumiały i przerażający. Z tego względu starała się spędzać jak najmniej czasu w domu. Przynajmniej wieczorami. Rzadko kiedy też zaglądała do własnej sypialni, która cały czas kojarzyła jej się z tamtym porankiem. Większość nocy spała na kanapie w salonie lub... na kanapie u któregoś ze znajomych. Towarzystwo Shogo pozwoliło jej, przynajmniej na moment, całkowicie o tym zapomnieć. Nie dało się jednocześnie myśleć o koszmarze, gdy należało skupić się na zagadkach — od których rozwiązywania dodatkowo skutecznie rozpraszał ją jej towarzysz. Szczęśliwie malarka nie miała aż tak podzielnej uwagi i z przyjemnością dawała się odciągać od łamigłówek.
Na zuchwałe słowa Tomomiego uniosła jeszcze wyżej brew, jednak jednocześnie nie mogła ukryć rozbawionego drgania w kąciku ust.
— Teraz? — Wyprzedziła jego ruch, sama łapiąc końcówkę rzemyka i okręcając ją sobie wokół palca. — Nie... — Bawiła się przez chwilę rzemieniem, pociągając go odrobinę w swoim kierunku. — Głupio by było, gdybyś tak sam tutaj paradował bez koszuli. Oszczędzę Ci tego. — Puściła sznureczek i wróciła do dalszego rozwiązywania zagadki.

Z nim w pokoju czuła się niewątpliwie bezpieczniej. Gdyby nie jego bliska obecność, to pewnie wcale nie udałoby jej się zdusić krzyku ani nawet w rozsądnym czasie się uspokoić. Przysunął ją mocniej do siebie, zaciskając niego swoje palce na tych smukłych, dziewczęcych. Alaesha była mu naprawdę wdzięczna, że nie śmiał się z niej, choć ta myśl nawiedziła ją, dopiero gdy przesunęła się jak najdalej od strasznego malca-aktora. Być może patrzył na nią z lekkim rozbawieniem — choć czy to na pewno było akurat rozbawienie, nie miała pewności — jednak nic nie powiedział na jej reakcję. Natomiast żart na temat chłopaka pozwolił rozbroić resztki przerażenia i uciekające z niej nerwy, przeszły w lekki chichot.
— Ok, zapamiętam. Chociaż... istnieją ludzie, którzy nie lubią drapania po plecach?— Przez chwilę zamyśliła się, wtykając nos w materiał lnianej koszuli. Pachniała ona całkiem przyjemnie; świeżością i delikatnie perfumami, jednak nie tak, aby zapach był duszący. O dziwo nie poczuła od niego papierosów, choć przecież palił przed wejściem tutaj.
— Zabiorę, gdzie chcesz. — Uśmiechnęła się na styl wypowiedzi Shogo — tak jakby w tym momencie mogła zażyczyć sobie czegokolwiek, a on by tę prośbę spełnił. Było to wyjątkowo urocze.
— Gorąco? Nie, raczej wręcz odwrotnie, mi jest dosyć chłodno. Jednak zazwyczaj jest mi zimno. W sumie to rzeczywiście gorący jesteś. — Wciąż przytulając się do niego, poczuła, że bije od niego ciepło. — T-to znaczy, że grzejesz, że, eee, Twoje ciało wydziela dużo ciepła. — Zaczęła plątać się we własnych słowach, tylko pogarszając swoją sytuację. Niemniej Itou nie zauważyła nic nadzwyczajnego w gorącu, które biło od Shogo. Przy niskiej odporności na chłód i zimnych dłoniach każdy wydawał się cieplejszy od niej.

Nie udało im się przejść pokoju, ale wyjście z ciasnego pomieszczenia było odświeżające. Klimat światełek i ogólnej wesołości był dla artystki zdecydowanie bardziej przyjemny i pożądany. Zdziwiła się, jak na korytarzu poczuła się odprężona. Być może trochę strachu, który jednak szybko minął, dał jej organizmowi sygnał, że w końcu może odetchnąć. Uczucie to rozpłynęło się po ciele Itou, przynosząc też odrobinę zmęczenia, jednak — od wielu dni nie czuła się tak spokojna.
— Pewnie, że jest udany, czemu miałby nie być? Spodziewałeś się czegokolwiek innego? — W tym momencie zupełnie zapomniała o sytuacji z obrączką, więc jego słowa nieco ją zdziwiły. Następnie skorzystała z zapraszająco wyciągniętego ramienia. Zrobiła niewielki obrót w trakcie chodu, pozwalając sobie delikatnie wpaść w objęcie Shogo.
— Tak, chętnie się czegoś napiję. Zaschło mi w gardle — pewnie od tych moich krzyków. — Roześmiała się. — Piłam tutaj dobry poncz, też byś chciał? Chyba że przyjechałeś samochodem. — Wskazała dłonią w kierunku stoiska, z którego wcześniej kupiła napój i skręcili w tamtą stronę. Podeszli do stoiska i zaczęli przeglądać stojące obok menu wystawione na sztaludze. Akurat kolejka się skończyła, więc Ala podeszła do kasy.
— Dzień dobry, poproszę jeden poncz. — Powiedziała do sprzedawcy. — A Ty co weźmiesz? — Zwróciła się do Tomomiego, żeby od razu złożyć zamówienie.
Spodziewała się, że chwilę tutaj jeszcze pobędą. W końcu dopiero co się spotkali, a niecała godzina spędzona w pokoju strachu nie pozwoliła jej się nasycić obecnością mężczyzny. Większość czasu poświęcili na rozwiązywanie zagadki, dlatego ucieszyło ją, że zaproponował posiedzieć przy napojach. W zasadzie była to pierwsza prawdziwa okazja do tego, żeby mogli ze sobą porozmawiać — ciężko było powiedzieć, że Alaesha znała Tomomiego. W rzeczywistości był to sam początek ich znajomości i chciała go lepiej poznać. Tymczasem dzisiejszy event stwarzał ku temu idealną okazję.
Alaesha dostrzegła wolny stolik w przyjemnym zaułku. Zajęła im obojgu miejsce, aby nikt ich nie wyprzedził w momencie, gdy Shogo szedł z napojami. W takim miejscu powinni mieć możliwość spokojnie porozmawiać bez konieczności przekrzykiwania się. Usiadła i patrzyła jak idzie w jej stronę. Jego kostium był wyjęty z zupełnie innej epoki, ale musiała przyznać, że było mu w nim do twarzy. Zanim cokolwiek powiedziała, poczekała aż sam się wygodnie usadowił naprzeciwko niej.
— Wolisz psy czy koty?

@Shogo Tomomi

Potrząsnęła tylko głową i schowała ją w jego ramię. Nie chciała się już w żaden sposób więcej tłumaczyć. Rumieniec wyszedł jej na policzki, w zasadzie nie wiedząc czemu. W końcu nic takiego nie powiedziała, zwykłe przejęzyczenie. Czyżby nie chciała mu tak wprost powiedzieć, że się jej podoba? Choć uwielbiała bezpośredniość Tomomiego i sposób, w jaki szukał z nią kontaktu, to obawiała się, że zachowuje się tak wobec każdej. Że w tym, co robi, nie było wobec niej niczego wyjątkowego, a jedynie sprawdzanie jej granic i szukanie okazji. Chyba właśnie z tego powodu nie chciała dawać mu żadnych wyraźnych wskazówek, zgrywając jedynie flirtującą femme fatale. Którą zresztą była, choć oczywiście nie zawsze. Czasem bywała też pluszowym misiem, ale o tym nie musiał wiedzieć. Przynajmniej dopóki czymś nie zasłuży, aby poznać ją z tej miękkiej i czułej strony.
Na zaczepne słowa o tym, że mógłby ją ogrzać, również nic nie odpowiedziała. W zasadzie już to robił. Powstrzymała się jedynie przed tym, żeby nie objąć go w talii i zostawić dłonie spokojnie na ramionach mężczyzny. To i tak było dużo; i tak się nie znali; i tak nie wiedziała, czego od niego chce. Miło jednak było przez chwilę poddać się jego dotykowi, gdy chwycił fragment jej włosów w palce, a później odgarną grzywkę. Zdawałoby się, że zdradzał się niejako w tym geście, jednak Alaesha nie chciała niczego sobie dopowiadać. Było dobrze, tak, jak było.

Alaesha pozwoliła się objąć Tomomiemu i szli przez krótki moment blisko siebie. Czuła się przy nim zaskakująco spokojnie. Może dlatego, że wykazał się powagą przy jej wybuchach przerażenia w pokoju strachu i stanął na wysokości zadania, nie śmiejąc się z niej, a pomagając się uspokoić. Miło było dowiedzieć się o nim tym samym czegoś nowego. Tego, że nie tylko próbował ją poderwać, ale chwilami mógł być też dla niej, gdy tego potrzebowała.
— Będziesz pił sam w domu? — W sumie mogła tego nie mówić, jej również się to zdarzało. Cóż było dziwnego w tym, że czasem miało się ochotę na drinka lub lampkę wina, a brakowało do niej towarzystwa? Nie każde picie musiało oznaczać smutne upijanie się do lustra, dlatego też szybko dopowiedziała resztę.
— Ja chętnie wypiję. — W końcu teraz też będzie piła „sama”. Wprawdzie w jego towarzystwie, jednak tylko ona będzie piła cokolwiek procentowego. Była natomiast już na tyle duża, że nie sprawiało jej to problemu, aby napić się przy kimś, kto nie pił. Skoro miała na coś ochotę, to i czemu miałaby się ograniczać?

Podobało jej się to, że nawet nie usiłował wziąć niczego z alkoholem, skoro wiedział, że potem będzie prowadził. Odrzucali ją ludzie, którzy uważali, że mogą „wypić tylko trochę” i uważali, że dalej będą najlepszymi kierowcami świata. Itou chciała zapłacić za ich zamówienie — w końcu to nic dziwnego i dlaczego miałaby tego w ogóle od niego wymagać? Niemniej Shogo nie pozwolił jej na to i zanim zdążyła chociażby zaproponować podział rachunku po połowie, ten już przykładał swoją kartę do terminala. Nieco zdziwiona po chwili uśmiechnęła się ślicznie, mówiąc — Dziękuję! — po czym zaczęła szukać dla nich miejsca.

Przyszedł do stolika z ich napojami i po czym postawił przed nią zamówiony poncz. Ala zerknęła na jego zamówienie. Rzeczywiście była to tylko woda i kawa... koło której leżała serwetka z odręcznym, okrąglutkim, niby dziecięcym pismem. Nie zareagowała na to w żaden sposób, nie poświęcając ani sekundy dłużej kawałkowi celulozy. Cóż za bezczelność, przecież ta barmanka widziała, że razem składali zamówienie. Te młode dziewczęta w ogóle nie mają szacunku — ani do innych, ani do siebie. Itou nie miała jednak zamiaru zajmować się jakąś siksą. Zdecydowanie ważniejsza była jego reakcja na ten papierek.
Tomo usiadł koło niej, lekko trącając kolanem; nie wiedziała, czy zrobił to specjalnie, czy przypadkiem. Zauważyła, że wciąż miał rozwiązany rzemyk przy koszuli. Zastanawiała się, czy o tym zapomniał, czy zostawił go tak specjalnie — zdawało się jej, że zrobił to umyślnie. Cóż, ona sama miała dzisiaj niczego sobie dekolt, który w ryzach trzymały jedynie mocno przypięte szelki. Najwyraźniej chciał zagrać podobną kartą, jednak co jak co — nie miał z nią pod tym względem żadnych szans.
— Ciekawa pora na kawę. Chce Ci się już spać? — Zaśmiała się nieco z niego, choć, prawdę mówiąc, i ona była dosyć zmęczona. Udało jej się zaliczyć wszystkie pokoje z atrakcjami, a tego ostatniego nawet nie miała już w planach. Chciała już wracać do domu, jednak skoro Shogo już ją znalazł w tym gwarze, to chętnie skorzystała z możliwości wspólnej zabawy i spotkania, na które trochę liczyła.
Zachciało jej się palić, ale zapomniała zabrać z domu  elektronicznego papierosa. Od czasu snu z Kitsune zaczęła popalać i w miesiąc spaliła już chyba trzy takie urządzonka. Były niezwykle wygodne, mogła z nich korzystać w czterech ścianach, a dym był zdecydowanie łagodniejszy dla jej podniebienia i płuc.
— Lubisz kociaki? W sumie bywają naprawdę słodkie. No i są mięciutkie. — Zrobiła ruch dłońmi, jakby w jej rękach zmaterializował się mały kotek, którego miękkość właśnie sprawdzała. — Pewnie, że mnie to interesuje. Wydaje mi się, że ulubione zwierzę dużo mówi o samym człowieku, a ja chcę Cię w końcu lepiej poznać. — Mrugnęła do niego. — Choć tutaj akurat się różnimy, bo ja zdecydowanie wolę psy. — Uśmiechnęła się, po czym zakręciła kilka razy palcem po brzegu szkła, patrząc przez moment niewidzącym wzrokiem w toń własnego drinka. — Lubię w nich to, że kochają ludzi takimi, jakimi są. Tak po prostu, nie trzeba im udowadniać raz po raz swojej wartości. Wystarczy być dla nich dobrym. — Choć zdawałoby się, że dalej mówiła o zwierzakach, to w tonie Alaeshy można było usłyszeć coś smutnego i odległego. Chwilami, gdy się nie pilnowała, niepokój niespodziewanie podkradał się, by dotykać zimnym podmuchem jej myśli i słów. Odnalezienie przetrzymywanej dziewczyny wytrąciło ją z równowagi, przez co natrętnie wracały do niej demony przeszłości. Oczywiście ona już odrobiła swoją pracę domową; wyciągnęła z szaf, pozostawionego jej w spadku po matce domu, liczne trupy i pozwoliła im spocząć w ziemi. Tam, gdzie ich miejsce. Jednak w obecnych dniach przytrzymywała z całej siły rękoma ziemię, aby zagrzebane nieboszczyki nie wracały na powierzchnię. Z tego powodu jej dłonie ciągle były ubrudzone smutkiem i strachem.
W pewnym momencie zamrugała, wracają do siebie i strzepując niechciane myśli lekkim potrząśnięciem głowy. — Ale czemu bez wzajemności? — Ja Cię lubię. — Dodała już tylko w swojej głowie, śmiejąc się do własnych myśli. Czasem o niej mówiono, że zachowuje się jak kot.

Zaczęła odpowiadać od ostatniej rzeczy, którą powiedział. Trochę ją tym zaskoczył, aczkolwiek zrobiło jej się miło, że zaproponował jej odwiezienie do domu. Przynajmniej miała nadzieję, że miał na myśli jej dom. Chyba.
— Podwieźć? W sumie. Może. Zobaczę najpierw, czy uda mi się złapać taksówkę. — Zerknęła na niego z ukosa z uśmiechem. Nie była pewna, czy chce wsiadać do samochodu z niezbyt sobie znanym mężczyzną. Wprawdzie od momentu ich pierwszego spotkania sporo ze sobą pisali, wymienili nawet kilka telefonów, ale co ona mogła tak naprawdę o nim wiedzieć? Nie chciała jednak od razu odmawiać — było bardzo prawdopodobne, że zamówienie taksówki powrotnej przy tylu ludziach na festiwalu będzie graniczyło z cudem.
— Mówisz, że chcesz wyzwanie... Ja na pewno najpierw wezmę prawdę, ale niech no teraz pomyślę... — Położyła oba łokcie na stoliku, a na otwartych dłoniach umieściła własny podbródek. Zaczęła rozglądać się dookoła. Może każe mu zrobić coś zabawnego? W końcu wzrok Alaeshy padł z powrotem na ich stolik, w tym na zabazgraną serwetkę.
— Już wiem! — Położyła dłoń na świstku, aby następnie powoli przesunąć go w stronę Shogo. W tym czasie nie patrzyła na chustkę, a prosto w zielone oczy.
— Oddaj, proszę, to tej niemiłej pani i powiedz, że nie jesteś zainteresowany. — Uśmiechnęła się do niego chytrze. W zasadzie, gdy zobaczyła tę serwetkę, wpierw chciała sprawdzić, co on z nią z robi. Na razie nie zwracał na nią uwagi. Zresztą, szybko by się zawinęła z tego spotkania, gdyby ją, chociażby, schował do kieszeni. Natomiast jeśli do końca ich spotkania nie zrobiłby z nią nic, to... sama wrzuciłaby dziewczynie ten nędzny świstek za ladę.

@Shogo Tomomi