Nie do końca oczekiwane spotkanie okazało się wyjątkowo przyjemnym zakończeniem dnia. Pomimo zmęczenia powoli osiadającego na delikatnych kobiecych barkach, Alaesha naprawdę miała ochotę spędzić jeszcze trochę czasu z tym mężczyzną. Siedząc na niewielkim krzesełku uległa ogólnemu rozluźnieniu, a przebywanie tuż obok Shogo przychodziło jej z łatwością. Pod tym względem nic się nie zmieniło od tamtego spotkania, a niezręczność, której się wcześniej obawiała, nie miała prawa bytu. Jego gesty, słowa, a przede wszystkim uśmiechy i spojrzenia — czasem ciepłe, a kiedy indziej zadziorne — sprawiały, że czuła się wyjątkowo swobodnie w jego towarzystwie. I choć mogłoby się wydawać, że cały czas są ze sobą blisko, to Alaesha chciała tego więcej.
Tomomi przysunął do siebie filiżankę kawy, a z jego ust padł nieoczekiwany komplement. Chyba z samego faktu, że się go nie spodziewała, wyrwało jej się krtani ciche — Och... — które po chwili skwitowała szerokim uśmiechem. — Do usług!

Shogo najwyraźniej nie zauważył tego, jak Itou odpłynęła myślami podczas rozmowy o zwierzakach. Bardzo dobrze — wolała, żeby rozmowa kręciła się wokół futrzaków, niż żeby miały się w niej budzić smutki. Zbyt dobrze wiedziała, że i tak pochowały się w jej mieszkaniu, tylko po to, by na nią wyskoczyć, gdy zostanie sama.
— Ładnie to powiedziałeś, nie myślałam nigdy o kotach w ten sposób. Naprawdę nie zmieniają zdania? W zasadzie ten opis pasowałby mi również do psiaków.

— Akurat Ciebie widziałbym bardziej w towarzystwie kota.
— Dlaczego? Czy to nie tak, że po prostu ja Ci się trochę kojarzę z kotem? — Wyciągnęła śmiałą sugestię z tego, co wydawało się kryć między wierszami. — Cechy, które się posiadamy, najczęściej różnią się od tych, które nas dopełniają. — Zerknęła po jego twarzy, najwyraźniej trochę zasmuconej tym, że koty nie darzą go taką samą sympatią, jaką on darzy je. — Czasem do mojego ogródka wpada kot. Może ten by Cię polubił? — Uśmiechnęła się i zakręciła płynem w szklance, następnie upijając łyk.

— Zapalisz?
— Chętnie. — Zanim wyjawiła treść zadania, wyciągnęła papierosa z paczki i włożyła między wargi. Kobiecej uwadze nie uszło dotknięcie, które wyczuła pod stolikiem — tym razem zaserwowane jej specjalnie. Odczucie nasunęło wspomnienie upalnego sierpniowego dnia, gdy to ona sama przysunęła się do nieznajomego, opierając o niego kolano podczas tworzenia szkicu.
Zamiast zapalniczki wykorzystała już odpalony papieros należący do Shogo. Przybliżyła się do jego twarzy i przytknęła ze sobą dwa zwitki, zaciągając powietrze przez filtr — tytoń jednak nie mógł się odpowiednio rozżarzyć. Chcąc mocniej zetknąć papierosy, delikatnie ułożyła palce wolnej dłoni na linii męskiej szczęki, unieruchamiając na chwilę żar mający za chwilę rozpalić cieniutką gilzę. Skóra Tomomiego była miękka, gładka i przyjemna w dotyku, jakby golił się tuż przed przyjściem tutaj. — Dziękuję. — Zanim Alaesha zabrała dłoń, pozwoliła sobie przesunąć opuszki po jego skórze, pozwalając palcom całkowicie zsunąć się dopiero na wysokości podbródka. Mocno zaciągnęła dym w płuca, przez chwilę wciąż będąc bardzo blisko. Dopiero wypuszczając wąską strużkę dymu, Alaesha wyprostowała się i sięgnęła po serwetkę.

Zdziwiła się, że się zdziwił. Czyż nie specjalnie zostawił odsłonięty numer, chcąc sprawdzić jej reakcję? Po raz pierwszy zobaczyła u niego taki wyraz twarzy, ale przede wszystkim oczu — na chwilę szeroko otwartych. Artystka potraktowała to jako miniaturowe zwycięstwo, zajrzenie pod zawsze nałożoną maskę zuchwałości. Śmiech, który nastąpił nieco później, na moment wytrącił ją z równowagi, ale mimo wszystko musiała przyznać, że ładnie wyglądał, gdy się śmiał. Tak młodzieńczo i szczerze.

Shogo natomiast bez wahania stawił czoła zadaniu. Przez kobiecą twarz przebiegł impuls unoszący brew i kącik ust, świadczący o tym, że odrobinę jej zaimponował. Z zaintrygowaniem śledziła dalsze poczynania mężczyzny, ponieważ od tego, co miał powiedzieć, zależał wynik zadania. Przynajmniej wynik, który odnotuje sama dla siebie.
— Moja droga... Niestety... Ale dziękuję. — Cóż, dałoby się być mniej miłym dla osoby, która na to nie zasłużyła. Jednak „zazdrosną panią” rozłożył ją na łopatki. — A to drań! — Pomyślała, układając usta w rozbawiony grymas. Czy była zazdrosna? Raczej nie należała do zazdrośnic, ale może też nie miała dotychczas okazji do okazywania tego uczucia? Przecież niczego sobie nie zrobiła z grupki dziewczątek przed pokojem strachu. Alaeshę jednak przyciągnęła inna część jego odmowy. Oparła brodę o rozłożoną dłoń, uśmiechnęła się pod nosem i zmrużyła oczy. Patrzyła, jak wracał do stolika i nie poświęciła nawet chwili na dziewczynę — co ona ją teraz obchodziła?

Itou odsunęła się z krzesłem i usiadła bokiem do stolika. Chciała mu się lepiej przyjrzeć i skomentować brawurowo wykonane zadanie. Czekała, aż znajdzie się obok niej, wciąż opierając się o dłoń. Nim jednak zdążyła się odezwać, ten chwycił swoje krzesło i siadł całkiem naprzeciwko. W zasadzie nie znajdował się bliżej niż wcześniej, jednak swoboda, z jaką dostosował otoczenie do siebie i bezceremonialność przybranej pozycji, uderzały pewnością siebie. Mimo tego, zanim wyjawił swoje pytanie, przyglądała mu się spod zmrużonych powiek, a od jej oczu biło jakieś ciepło. Niemniej z każdym jego kolejnym słowem tkliwość gasła na rzecz chłodniejszego wyrazu zdziwienia.
— Żartujesz? — Roześmiała się niepewnie, oczekując odpowiedzi, która jednak nie nadeszła. Alaesha delikatnie rozwarła usta i uniosła głowę, zawieszając przedramię w powietrzu.
— D... Dlaczego miałyby być jakieś powody? Ch... Chciałeś zadanie, to dostałeś! — W zasadzie co nią kierowało przy wymyślaniu zadania? Pod grzywką z ciemnych włosów zrobiło się całkowicie pusto i cicho — jak przed burzą. Dlaczego ją o to pytał? Poczuła powoli wylewające się na skórę ciepło, ale nie poddała mu się. Zauważyła, że od dłuższego czasu trzymała w drugiej dłoni papierosa, aż część uległa spopieleniu. Odwróciła wzrok ku popielniczce i strzepnęła zwęglony nadmiar. Nie patrząc Tomomiemu w oczy, zaciągnęła się, co jednak nie do końca jej wyszło. Z następnymi słowami wyrwało się nerwowe kaszlnięcie.
— Aż trzy? Kiedy Ty to zdążyłeś wymyślić? I skąd miałbyś wiedzieć, czy kłamię?! — Brak odpowiedzi zakrywała zbędnymi słowami, pod którymi szukała... czasu. Alaesha czuła, że Shogo się jej przygląda, jednak błądziła wzrokiem wszędzie, byle tylko nie spotkać ponownie jego spojrzenia. Na ratunek przyszło uczucie rozdrażnienia, które popchnęło ją do udzielenia pierwszej odpowiedzi.

— Wkurzyła mnie ta dziewczyna. Było widać, że przyszliśmy tu razem. Jakim rodzajem kobiety i człowieka trzeba być, żeby w takiej sytuacji zostawiać numer? Może następnym razem się zastanowi, zanim uderzy do czyjegokolwiek faceta. — Poczuła suchość w ustach, którą oblała łykiem drinka. Nie pomogło. Ostrożnie zerknęła w stronę Shogo i napotkała zielone tęczówki. Czy zieleń, będąca zresztą jej ulubioną barwą, nie powinna przynosić ukojenia? Tymczasem jego wzrok jedynie rozpalał jasną cerę.

— Chciałam sprawdzić... — Przygryzła wnętrze policzka, podejmując próbę wyartykułowania drugiego argumentu. — To bez sensu, ja chyba wolę karę... — Zęby przeniosły się z policzka na język, lądując w końcu na dolnej wardze. Pożałowała, że poddawanie się nie leżało w jej naturze. Westchnęła i zaczęła kontynuować. — Sprawdzić, jak się zachowasz. Czy wykonasz zadanie, czy nie? Obrazisz się lub spełnisz moje życzenie, ale niechętnie? Zadanie było jasne, ale w rzeczywistości mogłeś zrobić, co chciałeś. Zależnie od realizacji mogłam się rozeznać, chociażby, czy dać się odwieźć, czy wracać sama. — Strzeliła na ślepo, mając nadzieję, że dobrze odczytała wcześniejszą reakcję mężczyzny na wzmiankę o taksówce. — Teraz jestem bliżej podwózki, ale to „niestety”... — Zrobiła dramatyczną pauzę, posyłając mu kąśliwy uśmiech. — Mam nadzieję, że jednak „stety”, że zajmuję całą Twoją uwagę. — Odbiła piłeczkę, aby choć trochę przykryć zawstydzenie, na co jednak było za późno. Lekko drżącą dłonią uniosła papierosa ku zaczerwienionym od przygryzania wargom.

Co miała powiedzieć teraz? Dodatkowo, jak na złość, papieros całkowicie się ulotnił, zabierając możliwość zajęcia czymś rąk. Niedopałek wylądował w popiołce, a uwolnione ramiona uniosły się do góry, by na moment zaciągnąć włosy do tyłu. Wraz z ramionami uniosła się również, bardziej odsłonięta niż zakryta, klatka piersiowa, niemniej dziewczyna niezbyt zdawała sobie sprawę z wykonywanych gorączkowych ruchów. Dłonie w końcu wylądowały na kobiecym karku, gdzie prawa zaczęła rozcierać skórę, a lewa finalnie złapała za kołnierz bordowej koszuli, odkrywając obojczyk... oraz ewidentny dowód, że pod koszulą naprawdę nie miała niczego więcej.
— I... — Zawiesiła głos. — I może poczułam niewielkie, minimalne, znikome wręcz ... ukłucie zazdrości. Nie wiem. — Na czas wypowiadanego zdania brązowe tęczówki umknęły w bok. — Zaliczone? — Wróciła spojrzeniem do zielonych oczu, które wyraźnie mówiło, żeby nawet nie śnił, że wyciśnie z niej cokolwiek więcej. — Następne poproszę zadanie. Może będzie łatwiejsze...

— Teraz czas na Ciebie! — Odparła z zadowoleniem i ulgą. Alaesha należała do osób, które chciały zjeść ciastko i mieć ciastko — chociażby dlatego zawsze dbała o zapas czegoś słodkiego w kuchennej szafce. Lubiła też stawiać czoła wyzwaniom i wygrywać, więc dążyła do udzielenia wszystkich odpowiedzi na zadaną prawdę. Niezależnie od tego, czy Shogo zaliczył zadanie, Itou na wszelki wypadek nie miała zamiaru karać się utrzymywaniem dystansu. Fizycznością było jej łatwiej wyrażać swoje wnętrze niż słowami, ponieważ w bliskości nie było miejsca na fałsz. Tymczasem do tego momentu siedziała wbita w siedzenie, wpijając plecy w oparcie. Spuściła ramiona na własne nogi i pokonała połowę dzielącej ich odległości. — Powiedz mi na ucho, co we mnie lubisz. Trzy powody z uzasadnieniem. I żaden nie może być jednym słowem. — Oznajmiła, posyłając mu mrugnięcie.

Artystka wzruszyła jedynie ramionami na wzmiankę czarnowłosego o jej rzekomej umiejętności przyciągania kotów. Raczej się z nim nie zgadzała — poza tym jednym kociakiem, który czasem do niej wpadał po miseczkę wody i mokrej karmy, w jej życiu nie było żadnego innego kota. Lubiła w tych zwierzętach wdzięk i niesamowitą grację w ruchach, czuła jednak, że są dla niej niedostępne. Koci przechodzień wpadający od czasu do czasu był zupełnie czymś innym niż potencjalny psi towarzysz, który mógłby stanąć przy jej boku. Kota mogła podziwiać z daleka, ale zbliżając do niego rękę, Alaesha nigdy nie miała pewności, czy napotka przyjemne mruczenie, drapnięcie, czy może oceniające spojrzenie. Niemniej nie było chyba o czym dyskutować. Zauważyła, że większość ludzi dzieli się na wielbicieli jednego lub drugiego gatunku, co może było podyktowane przeżyciami i kontaktem w młodym wieku z danym zwierzakiem. Miała jednak wrażenie, że było to coś, z czym człowiek niemal się rodził, a wybór w rzeczywistości nie zależał do niego.

Shogo nie oponował na nietypowy sposób rozpalenia przez nią papierosa. Ani drgnął, nawet gdy przytrzymała go leciutko za szczękę, choć nie wiedziała, czy przyjął to ze spokojem, czy może tylko udawanym rozluźnieniem. To, że kącik jego ust zakołysał się, bardziej poczuła, niż zobaczyła — jakiś mięsień drgnął pod miękkością opuszek. Nie mogła rozpoznać, czy był to jednak cień uśmiechu, czy może zaskoczenia.
— Jeszcze kilka takich spotkań i wpadnę w nałóg. — Roześmiała się na stwierdzenie sugerujące, że papieros miałby jej wyjść na zdrowie.

Choć treść zadanej prawdy, mającej jednak dla Itou znamiona trudnego zadania, leżała poza granicami komfortu, postanowiła zagrać fair i odpowiedzieć na nie w całości. Nieodpowiedzenie stanowiłoby dla niej osobistą porażkę i oddało więcej władzy w objęcia zielonych ślepi. Wolała, nawet z zakłopotaniem, pozbyć się części swoich myśli, aniżeli dać mu satysfakcję, że nie podołała prostemu pytaniu. Co z kolei mogłoby być jeszcze bardziej podejrzane — po co miała narażać się na jeszcze groźniejsze, niepotrzebnie pobudzające myśli niedopowiedzenia?
— ...czyjegokolwiek faceta. Mhm.
Na te słowa artystka obrzuciła Tomomiego szybkim spojrzeniem. Otworzyła usta, by zaraz je zamknąć. Żachnęła się i przewróciła oczami. Tylko winni się tłumaczą. To, co powiedziała, było ogólnym stwierdzeniem, niekoniecznie dotyczącym jej i jego. Cóż ich łączyło poza zestawem wzajemnych domysłów na swój temat, kilkoma wymienionymi rozmowami przez telefon i sporą garścią, ale jednak tylko smsów? Musiał o tym wiedzieć, więc jedynie się z nią droczył. Na niczym jej przecież nie przyłapał.
Alaesha starała się na niego nie patrzeć, jednak trudno było ciągle uciekać przed tak intensywnie śledzącymi ją oczami. Tymczasem z męskiego oblicza trudno było wyczytać cokolwiek konkretnego poza tym, że wyglądał na tak zadowolonego z tego, jak radziła, a raczej, nie radziła sobie z udzieleniem odpowiedzi. Na krótki moment dała złapać się w sidła spojrzenia błyszczącego wzburzonym, głębokim odcieniem awenturynu. Malarka pomyślała, że kolor ten zupełnie nie miał teraz sensu, bo przecież samemu minerałowi przypisywane było zgoła odmienne znaczenie — miał przywracać równowagę i spokój oraz mieć kojące działanie na nerwy i... serce. Spojrzenie Shogo z pewnością nie miało takiego oddziaływania na Alaeshę. Jaśniejsze i ciemniejsze inkluzje zielonego koloru rozpraszały uwagę artystki, więc nie miała wyboru, jak tylko odwrócić od nich wzrok.
W zasadzie z samą postacią mężczyzny łączyło się wiele kolorów dotykających różnych aspektów jego osoby. W oczach malarki miał też on dwie, zupełnie odmienne aury, jedną przypisaną do imienia, a drugą do nazwiska. Za barwami szło też inne zachowanie, dzielące jego postać na jakby dwa odmienne byty. Kobieta nauczyła się już korzystać ze swojej zdolności i bardziej jej zawierzać. Synestezja była jak szósty zmysł, intuicja, która skrystalizowała się pod postacią odczuwania świata zmieszanymi ze sobą zmysłami. Jeśli jednak chodziło o niego, to nawet synestezja nie mogła zdecydować się, co sądzi na jego temat, podsuwając kobiecie różnorodne wrażenia.

Ledwo skończyła mówić, zostawiając na sam koniec najtrudniejsze do wyduszenia słowa, Shogo przystąpił do kontrataku — jakby już sam podstęp w postaci pytania nie był wystarczający. Bez przyzwolenia przyłożył kciuk do kącika zaczerwienionych warg, sunąc następnie przez całą ich długość. Pierwsza, odruchowa reakcja wypłynęła bezpośrednio z ciała. Przymknęła na sekundę powieki, tylko po to by otwarte ponownie błysnęły gorącem tęczówek utkwionych w szelmowskim uśmiechu. Jednak drugi odzew, płynący z mimo wszystko ze zbyt rozgrzanego i zamglonego umysłu, był zgoła inny. Zapragnęła zetrzeć ten wyraz pewności siebie z uśmiechniętej twarzy. Pewności, która w rzeczywistości nie miała jeszcze żadnych porządnych podstaw, podczas gdy mężczyzna chyba był pewny, że ma ją w garści. Gdyby dłużej pozostawił palec na jej ustach, gotowa byłaby go ugryźć.
— Nie, dziękuję. Świetnie sobie radzę sama. — Potrzebowała jeszcze chwili, aby otrzepać się z przyjemnego uczucia na swojej wardze, dlatego mimowolnie ponownie ją przygryzła. Niemniej zachowanie Shogo szybko wymiotło resztki wcześniejszego zawstydzenia. Wbrew pozorom nie zbił jej z tropu, ponieważ dotyk był niewerbalnym językiem, którym doskonale umiała się posługiwać. Natomiast widziała, jak zależy mu na tym, żeby ją dotykać.
— Czy Ty mnie w ogóle słuchałeś? — Ściągnęła brwi w obruszonej minie. Aczkolwiek im mniej usłyszał, tym dla niej lepiej. Ponownie utkwiła wzrok w jego ustach, zastanawiając się, co by zrobił, gdyby powiedziała, że jednak potrzebuje jego pomocy. Pocałowałby ją czy może się zawahał? Chwyciłby jej dolną wargę między zęby i rzeczywiście wyręczył, pozostawiając skórę jeszcze czerwieńszą, niż była obecnie?

Nieoczekiwanie — a może jednak spodziewała się czegoś podobnego po nim? — przysunął ją na krześle do siebie. Sam gest wywołał w dziewczynie ciarki zaskoczenia mieszające się z parującą wciąż irytacją. Chciała mieć go blisko i w tym jej nie zawiódł. Ciepło dłoni rozlało się po smukłej szyi i karku, a zręczny nacisk kciuka zmusił do odchylenia głowy ku górze. Ponownie zamknęła oczy, tym razem na dłużej, czerpiąc jak najwięcej z każdego muśnięcia. Niski głos zawibrował przy płatku ucha, wzbudzając kolejny, miły dreszcz. To, że na nią działał, było oczywiste i nie było sensu tego ukrywać. Wiedziała zresztą, że też mu obojętną nie była. Na skubnięcie szyi zareagowała wypuszczeniem resztki oddechu z płuc, jednak po nim nastąpiło kolejne westchnienie — tym razem należące do Sho i łączące się z odsunięciem od niej. Coś zakłuło Itou pod żebrami na tę nagłą pustkę i wyraźną odmowę, plącząc się z wciąż tlącą chęcią pozostania w jego objęciu. Szkoda. Gdyby zdecydował się na zrealizowanie zadania, mógłby spędzić tam więcej czasu. Siedziała jeszcze przez chwilę z zamkniętymi oczami, rozluźniając dłoń, którą sama nie wiedziała kiedy, zacisnęła na własnym udzie.

Po otwarciu oczu mężczyzna mógł w nich dojrzeć niekoniecznie to, czego by oczekiwał. Toku myślenia Itou nikt, nawet ona sama, nie mógł być do końca pewny. Prawdopodobnie podskórnie wiedział o tym towarzyszący jej mężczyzna, ponieważ dotychczas traktował ją z lekkim dystansem, raz po raz tylko sprawdzając, gdzie wyznaczone są jej granice. Tymczasem granica ta była kręta i poszarpana niczym linia brzegowa fiordów — to wyrywająca pasma suchego lądu z morskiego uścisku, to pozwalająca na swobodne rozlanie się wód po kamienistym brzegu.

Wydawało jej się, że we wcześniejszej rozmowie dostrzegła coś innego niż tylko flirt między kobietą a mężczyzną. Gdy Tomomi zapewnił Ali schronienie przy rozwiązywaniu zagadek, gdy zerkał na nią, bawiąc się jej włosami, gdy obejmował podczas przechadzania się w tłumie — już prawie zmieniła o nim zdanie. Najwyraźniej jednak Shogo Tomomi wolał dalej bawić się w grę, w której udają, że się znają, na rzecz faktycznego poznawania się. Oznaczało to powrót nastawienia Alaeshy do momentu sprzed pokoju strachu. Może nawet do upalnego dnia, gdy bez pardonu powiedziała mu, że śmierdzi papierosami... ale potem siedzieli przytuleni pod altanką...
Pozostawiał jej mętlik w głowie i niezmiennie drażnił. Niemniej — as you wish, let's play. Czy właśnie nie takie było nastawienie artystki, gdy tutaj przyszła? Zabawić się w bycie kimś innym i z kimś innym, co przyszło jej na myśl, gdy porównywała ich wyjątkowo do siebie pasujące przebrania?

— Czyżby Ci przeszkadzał? — Chwyciła palcami za wisiorek, jakby dopiero sobie zdając sprawę z jego istnienia. — W sumie szkoda, myślę że jest mi w nim całkiem ładnie. — Przesunęła wisiorkiem po chokerze w jedną i drugą stronę. Przechyliła głowę, odsłaniając ten bok szyi, na którym wciąż jeszcze czuła mrowienie po jego oddechu. — Ale niech Ci będzie. W końcu to tylko gra, w której realizuje się życzenia kogoś innego, prawda? — Puściła mieniącą się czerwono błyskotkę i zahaczyła palcem o czarny aksamit, zatrzymując go na chwilę na wysokości ugryzienia. Drugą dłonią odsunęła włosy z karku, po czym zaczęła rozpinać zapięcie, patrząc mu w oczy — aby jego spojrzeniu było trudniej wodzić po odsłoniętym dekolcie, który najwyraźniej tak bardzo go rozpraszał. Jakie to było proste... cóż, w końcu dalej był tylko mężczyzną. Ściągnęła choker, ale nie podała mu go do ręki. Wrzuciła naszyjnik do kieszeni zawieszonego na oparciu płaszcza.

Przysunęła się i sięgnęła po dłoń Tomomiego, uwalniając ją spod jego podbródka. Następnie chwyciła za drugą. Wciąż nic nie mówiąc, przyglądała się dłoniom mężczyzny, po czym rozłożyła je delikatnie, przytykając po kolei każdy swój paliczek i mierząc z zaciekawieniem różnicę pomiędzy wielkością wnętrza jego dłoni i długości palców w stosunku do jej zdecydowanie drobniejszych rąk.
— Koniecznie chcesz inne zadanie... Dobrze, ale będzie to wyzwanie czasowe. Odrobinę trudniejsze, ale wierzę, że sobie z nim poradzisz... — Alaesha powoli splotła swoje palce z palcami Shogo, przytrzymując tym samym jego dłonie. Przypomniała sobie, jak jeszcze w pokoju strachu te same zaplecione palce zdawały się tak wielką ostoją spokoju i bezpieczeństwa. — Od tego momentu, aż do ukończenia przez nas wszystkich pytań i wyzwań, nie możesz mnie dotykać dłońmi. — Rozplotła chłodne, kobiece palce od tych ciepłych, męskich. — Z tym zadaniem już sobie poradzisz? — Pogładziła go wierzchnią stroną dłoni po policzku z udawaną troską.
Następnie rozsiadła się wygodnie na własnym krześle. Jako że między ich krzesełkami zrobiło się ciasno, uwolniła nogi spomiędzy siedzeń i uniosła wyżej, by ułożyć je swobodnie, jedna na drugiej na jego udzie.
— Poczęstujesz mnie drugim papierosem? I poproszę kolejne zadanie. Dla mnie już ostatnie.


@Shogo Tomomi