Widząc perlące się na twarzy kropelki musiała powstrzymać naturalny odruch. Zdążyła jeszcze chwycić jedną z papierowych serwetek w roześmiane złowieszczo dynie, wysupłując ją bez naruszania pozostałej części upchniętego w podkładce wachlarza. Odstąpiła jednak od pomysłu przetarcia zroszonego policzka i gniewnie zmarszczonego czoła Yakushimaru. Bała się, że naruszy makijaż, zbyt mocno potrze jakąś jego część, kompletnie niszcząc całość. Trzymał się zresztą dobrze mimo wilgoci, więc jej wbudowany mechanizm nastawiony na poprawę wszystkiego w zasięgu wzroku, okazał się jakąś dziwną nadopiekuńczością. Przez co i w którym momencie wyrobiła w sobie nawyk doprowadzania go do porządku - nie umiała ustalić. Przez te ciągłe walki? Rozbite kąciki ust, posiniaczone przedramiona? Widziała go w najróżniejszych stanach i z każdą kolejną akcją rosła w niej lampka alarmowa. Migała oślepiającą czerwienią spotykaną tylko na londyńskich budkach telefonicznych i lizakach dla dzieci. Teraz błyski nieco zmalały, ale kiedy stanął obok niej, wlepiła w niego parę grafitowych ślepi. Przypatrywała się z dołu z niemym pytaniem, nie do końca świadoma, że przebieg spotkania w rodzinnej atmosferze był mu nie na rękę. Nie tłumaczyłaby się przesadnie, gdyby podjął temat, zarzucając ją pretensją. I tak pewnie włożyłby w ton rozbawienie, sprowadzając swoje faktyczne niezadowolenie do teatralnego żartu. Nie wychwyciłaby prawdziwych powodów, choć ich szukała. Wyglądało jednak na to, że Yakushimaru przede wszystkim potrzebował alkoholu.
Ona swój trzymała w wolnej dłoni. Pod palcami czuła arktyczną wilgoć oblepiającą szklankę. Nagle skojarzyła to z jego twarzą; z wciąż mokrą od spryskania żuchwą, zapewne tak samo chłodną, gdyby musnąć ją krańcem opuszki. Podobnie jak przy wielu takich okazjach - tej też nie wykorzystała. Obróciła jedynie głowę, przetaczając uwagą po parkiecie. Ludzie tańczyli, bawili się i zaczepiali, a ona piła drugiego drinka drogiej whisky upodlonej kostką lodu, myśląc o tym, że jej towarzysz jest równie ciężki do przełknięcia, co trunek zalegający na dnie grubego szkła. Mimo wszystko z czasem polubiła ten charakterystyczny smak. Zmiksowanie pikantnych, iskrzących nut imbiru, cynamonu, gałki muszkatołowej. Pod pewnym kątem Seiya był właśnie taki jak ten ostatni łyk. Potrafił wykrzywić usta, ale sekundę później powodował przyjemne ciepło.
- Gotowa?
- Bardziej się nie da.
Entuzjastyczność pewnie jeszcze nigdy nie zaplątała się między struny głosowe dorosłej Raikatsuji, ale od lat nie słowami wyrażała emocje. Jawiły się w oczach w formie różnych odbić świateł zdających się w naturalny sposób dopasowywać do jej wewnętrznej gamy reakcji. Tym razem również, gdy przelotnie zerknęła w górę, szukając wzroku towarzysza, czerwony przebłysk z lamp błysnął przez srebro jej oczu. Przez moment dostrzegała tylko jego, miał stuprocentową pełnię jej koncentracji - później, gdy wachlarz czarnych rzęs rzucił cień na policzki, gdy odwróciła głowę i ponownie uchyliła powieki, jasne tęczówki nie iryzowały.
- W czerwcu, gdy byliśmy w salonie Asaigawa, miałam wrażenie, że trup, którego znalazłam w pomieszczeniu, gdy się rozdzieliliśmy, był prawdziwy. - Szła obok niego, w odległości tak niewielkiej, że chwiejniejszy krok zakończyłby się dotykiem. Kroczyła jednak prosto, ze ściągniętymi łopatkami, w dłoni wciąż mieszając kostkę lodu wyuczonym ruchem nadgarstka. - To był mój pierwszy escape room, ale wydawał się realistyczny. Te dzisiejsze też. Ludzie mają wyobraźnię - nawiązała do ich wcześniejszej rozmowy nim gruby, hartowany spód whiskówki stuknął o blat; odłożyła naczynie na samym krańcu długiego stołu, kiedy stało się jasne, że albo zabierze je ze sobą aż do następnego pokoju, albo pożegna z nim teraz. Mimo wszystko była przyzwyczajona do pożegnań bardziej.
Niecałe pięć minuty później rzeczywiście panowała już tylko ciemność. Dało się słyszeć subtelny szelest ocierających się o siebie ubrań, gdy Raikatsuji poruszyła się w nieprzeniknionym mroku, pewnie próbując rozejrzeć dookoła.
- Jeśli ktoś kurwa znowu mnie dotknie...
- Od kiedy jesteś taki delikatny? - Jej to nie dotyczyło; nie czuła się stłamszona groźbą, jakby naprawdę nie tyle nie powinien co nie mógł kierować jej również do niej. - Coś się stało w poprzedniej rozgrywce? - A jednak zapytała. Była zainteresowana? W tych pozbawionych choćby iskry światła gęstwinach czerni nie dało się tego sprecyzować. W równiej mierze mogła kipieć z niecierpliwości wobec tego, co zdarzyło się miedzy braćmi, jak nie mieć interesu w rozkopywaniu niechcianej kwestii. Tak czy inaczej Yakushimaru mógł mieć pewność, że ucinając dyskusję, dziewczyna dostosuje się do jego wyboru. Taka była - w pewien sposób odległa. Zdystansowana tak bardzo, że moment, w którym wpadł na nią gwałtownie, a ona skonfrontowała się z uderzeniem twardych mięśni wycofujących ją o pół chwiejnego kroku po panelach, był niewyobrażalny. Zawsze zachowywała stosowną odległość; choćby milimetra. Jeżeli zgadzała się na przekroczenie tej granicy, musiała być tego świadoma; przygotowana na to, co oferują cudze dłonie. Teraz nie było na to czasu; nawet wzrok jej odebrano. I znikąd pojawiła się ręka zakleszczona na cherlawym nieco barku; spięła się na to automatycznie, ale nie wyrwała spod palców. Odetchnęła tylko głębiej, co równie dobrze dało się odebrać jako ulgę przy złapaniu równowagi.
Komentarz Yakushimaru dał jej tylko potwierdzenie, że nie było to niczym poza przypadkiem. Przesunęła się jeszcze odrobinę, przepuszczając go i nasłuchując tupnięć podeszew. Kiedy ciągnęła spojrzeniem za dźwiękami, sama również zarejestrowała malutki, mrugający punkcik. Obróciła się przodem i chciała podejść zanim, ale nim zdążyła, ostry błysk oślepił ją, zmuszając powieki do zamknięcia. Poderwała też rękę, osłaniając nią nabiegnięte wilgocią ślepia. Mrugając odebrała od ciemnowłosego drugą latarkę, starając się odgonić łzy. Z pewnością jej makijażu również nie zniszczyłoby kilka kropel, ale nie zamierzała ryzykować. I tak atakowały ją wątpliwości wobec tego jak się prezentuje - na ile wygląda dobrze i klimatycznie, a na ile śmiesznie. W strojach trzeba się czuć. Umieć w nich poruszać tak, aby nawet szorstki wór po ziemniakach prezentował się zjawiskowo. Zawsze chodziło o pewność siebie wyrytą w mimice twarzy; ostrość wzroku i ułożenie warg. Dotknęła asekuracyjnie kącika oka, ale suchość skóry uspokoiła zszargane nerwy.
Może Yakushimaru miał zresztą rację w swojej niechęci wobec dosłownie wszystkiego. Może czasami trzeba być aroganckim, zamiast bawić się w wolontariuszy. Gdyby taka była, nieznośna i egoistyczna, być może mózg nie wykreowałby ani jednej wątpliwości co do dzisiejszej aparycji. - Brzmisz jakbyś gardził pomocą, ale pierwszy byłeś do zgarnięcia bezdomnego kota z ulicy. - Jakby wszystko było ukartowane - gdy to mówiła, snop jej światła odkrył wyprężonego dachowca. Kocur szczerzył cienkie zębiska w niemym syku, ogon stroszył się w spłaszczonej esce. Dostrzeżony pod łapami notatnik od razu przyciągnął jej uwagę. Kiedy szczęk przekręcanego klucza dotarł do jej uszu, sięgała akurat po stary zeszyt. Uniosła go ostrożnie, jakby bała się, że może zniszczyć umieszczone wewnątrz notatki; że otwierając losową stronę kartka rozsypie się jak popiół.
- Słuchaj tego.
Słuchała.
Kodowała wszystko, co mówił - o Sashie, której pozbawiono tchu, o nieżywych Katsuyim i Kazumi. O tym, że nikt nie przeżył. Nie dziwiła się. Yakushimaru miał rację, że klątwy i paranormalne miejsca rządziły się swoimi prawami. Mało kto wychodził z nich cało. Ciężka kara wymierzona często za objaw głupoty. Dziecinnych żartów. Słyszałeś legendę? - szepty wśród nastolatków przetaczały się po szkolnych holach. Ten dom jest NAWIEDZONY! Trzeba to sprawdzić. Potem rozlegały się ironiczne śmiechy. Raikatsuji nie wierzyła w prawdziwość plotek; w duchy o półprzeźroczystych postaciach i ich gniew, który przez dekady uśmierca żądne przygód jednostki, choć kiedy zerknęła w kierunku kompana przestawała się dziwić, że tacy ginęli jako pierwsi. Nawet jeżeli była rozbawiona równie co on. - Litera chyba ma sens. Chodź, zobacz. - Sugestywnie poruszyła dłonią, na której oparła rozłożony pamiętnik. - To zapiski Kayako. Przynajmniej tak zakładam po podpisie na jednym ze zdjęć. Opowiada głównie o nieszczęśliwej miłości, o ślubie z mężczyzną, którego nie kochała i o zdradzie, która nie miała miejsca. Jest fragment na temat syna. Wszystkie litery "u" zostały wyróżnione. - Jeden z kosmyków wysunął się jej zza ucha i opadł na blady policzek, gdy pochyliła głowę nad tekstem. Wargi, zwykle nieruchome, lekko zacisnęły się w analizie. - Nigdy nie wybaczyła mężowi, że zabił ją na oczach ich dziecka, choć pewnie bardziej bolało oskarżenie o niewierność. Dalszych części nie mogę rozczytać. Im dalej, tym pismo staje się bardziej chaotyczne i niechlujne. - Podała mu dziennik, aby sam mógł zweryfikować jego zawartość, jednocześnie tocząc światłem latarki po najbliższej ścianie. Szukała dalszych wskazówek, ale myślami musiała być gdzieś indziej. Daleko poza tym pokojem, pewnie nawet poza rezydencją i Sawą. - Nienawiść doprowadza do różnych głupot. Sądzisz, że da się temu zapobiec? - Mleczna biel wspięła się na sufit, ale poza zaciekami nie było tam żadnych szczegółów. - Kayako to wymyślona postać, ale taka historia mogła zdarzyć się naprawdę, wyłączając abstrakcyjne elementy paranormalne. Kobieta doprowadzona niemal do śmierci postanawia się mścić. Staje się morderczynią. Oczernia nazwisko i hańbi rodzinę. Ściąga fatum na syna, bo kto chciałby się zadawać z dzieckiem seryjnej zabójczyni? Ludzkie opowieści wydają się straszniejsze niż taka przekombinowana fikcja. W końcu łatwiej uwierzyć w nóż schowany pod płaszczem niż w ektoplazmę rzucającą na ciebie klątwę, prawda? - westchnęła, jakby z rozdrażnieniem. - I to wszystko przez błędną komunikację. Paranoję. Wkurza mnie to.

Zjebane, co?
Nie popierała języka, którym to powiedział, ale mimowolnie natychmiast przytaknęła. - Bardzo. - Ledwie wydała z siebie szept. Odłożony na poprzednie miejsce notatnik i tak przykuwał jej wzrok. Choć był zamknięty, przed oczami dalej miała chaotyczne zapiski. Oczywiście wiedziała, że na potrzeby escape rooma zostały stworzone ręką któregoś z organizatorów. Sama opowieść to z kolei wymyślona bajeczka mająca na celu wywołanie dreszczy. Tylko po co ludzie tworzyli coś takiego? Zamknięte pokoje naszprycowane zagadkami trącącymi motywem Piły? Wszystko w przerażającej otoczce, ucharakteryzowane w najdrobniejszych szczegółach. Yakushimaru nie pierwszy raz skrytykował ich wspólny inauguracyjny wypad z czerwca, zdawał się z jakiegoś powodu mniej zadowolony eksperymentalnym pokojem niż ona, ale tak czy inaczej i tamta rozgrywka, i dzisiejsze miały w sobie sporo realizmu. Szlifowano detale praktycznie do perfekcji. Nie chodziło wyłącznie o fizyczne rekwizyty - o "zestarzałe" kartki, przywodzące na myśl papier sprzed dekad, o brud zalegający na podłodze i pajęczyny równie dobrze mogące być efektem pracy jakiegoś kątnika, zostawione i nieścierane aż do październikowego wydarzenia. Rzecz również w zapachach - lekkiej wilgoci osiadłej na powierzchniach i dusznych drobinkach kurzu zalęgłych w fałdach ciężkiej kotary, w akustyce podkreślającej dźwięki. Podnosiło to klimat, w pewien sposób odwracało uwagę od świata poza obrębem czterech ścian. Jakby przekraczając próg pokoju wszystko spoza niego wyparowywało.
Nie potrafiła się też odegnać od przeświadczenia, że było tu za ciasno, nie starczało miejsca na swobodę ruchu i brakowało tlenu. By zająć się czymś innym dotknęła raz jeszcze dziennika, wsuwając palce pod okładkę i otwierając zapiski na losowej stronie, ale myślami i tak znajdowała się przy słowach ciemnowłosego. Miał przecież rację, że bywały rzeczy, o których nie chciała mówić albo do których potrzeba było niebotycznej ilości czasu, który przez przeciąganie procesu wywoływał w drugiej stronie znużenie. Sama przecież nie do końca rozumiała intencje towarzysza; jego upór na ich relację, ciągłe zagadywanie, bombardowanie miliardami bezsensownych wiadomości, na które częściowo nie otrzymywał nawet odpowiedzi. Z perspektywy osoby trzeciej nie dziwiła się, że niektórzy uważali ich kontakt za mało fair play. Przeznaczał na nią masę energii, ale nie było to niewyczerpywalne źródło. Wreszcie sięgnie mielizny i zniechęcony brakiem rezultatów wycofa się w poszukiwaniu bardziej orzeźwiającej alternatywy.
Skrzywiła się.
Nie chciała tracić Yakushimaru tylko ze względu na osobiste blokady. Z wyżyn swojej fortecy widziała jego waleczną naturę i choć nie opuszczała zwodzonego mostu, z podziwem przypatrywała się jak tępiejącym ostrzem miecza uderza w mury. Bolesny zgrzyt przecinał ciszę z każdym ślizgiem ostrza po ścianach. Nieprzyjemne, zwłaszcza dla niego, bo nie miał wyboru jak ona, nie mógł jednocześnie atakować i nie słyszeć, odejść gdzieś poza jazgot ścierającego się z metalu z kamieniem.
Chciała mu coś powiedzieć; coś irracjonalnego, co przetknęło się przez gardło i osiadło na języku kwaśnym posmakiem wyznania. Zdążyła jednak tylko unieść głowę, skierować ją w stronę Yakushimaru, którego dłoń zakleszczała się już na kilogramowym materiale zasłony. Ale wszystkie wyrazy wślizgnęły się w głąb, kiedy Raikatsuji głośno wciągnęła powietrze przez zęby. Usłyszała głuche łupnięcie i dopiero po paru sekundach zorientowała się, że uderzyła nogą w biurko, nagłym ruchem przewracając stojące na blacie rekwizyty.
Nie spodziewała się tu osoby trzeciej i nagle wydawało się jej cholernie głupie, że cokolwiek planowała z siebie wyrzucić w lokacji, której kompletnie nie znała. Opierała już przecież palce na metaforycznym uchwycie zwalniającym łańcuchy i tylko zbiegiem okoliczności mogła się z tego wycofać, gdy w porę dostrzegła w oddali zarys obcej sylwetki. Odsunęła spłoszona dłoń z blokady, która obniżyłaby kładkę, pozwalając po niej przejść do środka królestwa, podobnie jak w rzeczywistości oderwała rękę od notatnika.
Chłopiec był naprawdę... imponująco przebrany. Do tego stopnia, że choć na twarzy dziewczyny nie odbiło się przerażenie i tak automatycznie postąpiła parę kroków na bok, zwiększając dystans. Dzieciak szedł jak w amoku, zignorował ją, a mimo tego wolała się odsunąć, zbliżyć bardziej do Seiyi.
- ... uż trzy.
- Co? - wyrwana ze stuporu oderwała wreszcie czujne spojrzenie od bezmyślnej twarzy chłopca. Dostrzegła jedynie jak unosi ramię i coś wskazuje, ale nim skupiła tam uwagę, zamigotało światło. To już drugi raz w tym pokoju, gdy została oślepiona i drugi raz zareagowała identycznie: uniosła wolną dłoń i nadgarstkiem osłoniła wrażliwe oczy. Jasne tęczówki zaszły wilgocią, twarz zwróciła się w kierunku ciemnowłosego. Potrzebowała chwili, aby przyzwyczaić się do blasku lamp, ale ponownie czas okazał się wrogiem. Zwlekając traciła szansę wygranej i nie miało znaczenia, że brakowało tylko jednego elementu.

- Raczej tak. Prawie zaczęłam wrzeszczeć - przyznała z rezygnacją, pocierając skroń palcami; czuła, że w pewien sposób była mu winna tego, by przyznać się do upokarzającej wersji wydarzeń. Wprawdzie w ostatniej chwili cofnęła się i wpadła na kolejnego aktora, w zdławieniu hamując krzyk, ale gdyby nie przypadkowy incydent, z całą pewnością rozdarłaby się na pół rezydencji. Wizja, w której traci nerwy, wydawała się irracjonalna nawet jej samej i teraz, kiedy przekraczali próg kolejnego pokoju, ledwo pamiętała przemożne uczucie strachu. To był pierwotny lęk kogoś, kto nie spodziewał się ataku; jak drgnięcie na jumpscarze podczas seansu horroru. Coś niekontrolowanego i wyrywnego, co niekoniecznie miało podłoże w tchórzliwym charakterze. Kolejne pomieszczenie napawało niepokojem, ale nie miało w sobie identycznych ciemności. Przez mleczne opary przebijały się kontury drzew, dostrzegała też bez problemu sylwetkę Yakushimaru. Nie sądziła, by był to portal do lasu samobójców, ale tak czy siak mieli rozmach, skurwysyny. - Wygląda jak bardzo dobra rekonstrukcja Aokigahary. - W minimalnym stopniu skorygowała swoją pozycję, przybliżając się do chłopaka, a oddalając od krawędzi ścieżki. Nie była szczególnie wąska, ale z jakichś przyczyn wolała nie balansować na jej granicy. Być może spodziewała się następnych atrakcji w postaci dodatkowych osób. Nie miała nic przeciwko ich zaangażowaniu - sama obecność chłopca z poprzedniej rozgrywki nadała całości niesamowitego realizmu, którego, uznała po namyśle, zabrakło w pierwszym pomieszczeniu, aby dopełnić całość. Tym niemniej towarzystwo ciemnowłosego zdecydowanie bardziej jej odpowiadało. Czujnym spojrzeniem sięgała koron, ale nie potrafiła określić, gdzie dokładnie się kończyły. Rozglądała się więc dalej, obejmując następne metry zamglonego lasu poprzetykanego jedynie wyblakłymi, czerwonymi szarfami, nie do końca wiedząc, czego powinna wypatrywać. Oszczędność w ruchach nie zawsze pozwalała jej na zdobycie celu, ale tym razem pomogła przynajmniej w tym, aby nie wypadła nachalnie. Ledwie kątem oka dostrzegła reakcję ze strony towarzysza; jego napięcie palców, ścisk dłoni. Co dokładnie próbował zdusić - nie zapytała. Wychodziła z naiwnego przeświadczenia, że jeżeli miałaby zdobyć się na taki krok i przyznać do tego, co go trapi, to na pewno nie tutaj; nie w miejscu, które uznano za zabawę, w którego obrębie mogli wyczekiwać gapie. Yakushimaru mógł tylko poczuć na skórze pięści subtelny dotyk. Zimne opuszki ledwie tknęły powierzchnię jego stulonych palców, ale nie dało się tego pomylić z podmuchem wiatru albo przypadkowym otarciem. Nawet gdyby zerknął w jej kierunku, miałby tylko potwierdzenie, że - choć zapewne nie dawała po sobie poznać - uważała na jego reakcje i zachowanie. Tak jak w wystylizowanej pod historię z Ju-On poprzedniej sali, tak teraz również kodowała co się z nim działo. Mogła w tym czasie przeglądać stary notatnik oszalałej ze złości kobiety, ale nie zmieniało to faktu, że słuchała go uważnie, podobnie jak teraz mógłby mieć pewność, że patrzyła prosto w kierunku, w który sam się wpatrywał.
Wahadłowe bujanie wisielców nie przyprawiało jej o żadne personalne odczucia, chociaż tak czy inaczej obraz powieszonych ciał był nieprzyjemny. Wywoływał dyskomfort za sam fakt, że tym razem nie można było walczyć z siłą, która przybierała jakąś postać - zamordowanej przez ojca dziewczyny albo nieszczęśliwej żony. W Aokigaharze największym problemem było samo miejsce i sława, a jak ktokolwiek miałby pojedynkować się ze sławą? Raikatsuji wprawdzie nie wątpiła, że jej kompan tak czy inaczej by próbował, skoro był skory wdać się w szranki choćby z telefonicznym słupem, ale nawet on mógł mieć problem z wygraną akurat w tej konfrontacji.
- Które małe g... - urwała, gryząc się w język. Zatrzymała się zresztą o sekundę później niż Yakushimaru, jednocześnie czując jak jego ręka wyślizguje się z zasięgu. Uwaga przemknęła jednak wzdłuż wystawionej dłoni i wycentrowała się na błyszczącym obiekcie. Przez moment Shiimaura zastanawiała się czy rzeczywiście nie podejść. Jeżeli to pokój taki jak wszystkie to powinni szukać zagadek. Jedyna szansa na wyjście z pozytywnym wynikiem wiedzie przez rozgryzienie tajemnic poukrywanych w losowych miejscach na całej lokacji. Tym jednak razem, może za sprawą jego słów, może po prostu z niechęci, by się oddalić, przytaknęła na rzuconą propozycję. - Nie wiem czy dobrze rozumiem, ale skoro to Las Samobójców to wchodzenie między drzewa jest automatycznym sygnałem... bawimy się, więc metaforycznym - uściśliła - że człowiek chce ze sobą skończyć. A my przecież planujemy się z niego wydostać. Żywi. Swoją drogą. - Zwróciła oblicze ku ścieżce, ruszając naprzód. Im dalej brnęli, tym więcej było charakterystycznych bodźców - wycie dzikich wilków, pękanie gałązek, wreszcie szepty i nucenia, od których Raikatsuji lekko się skrzywiła. Był to grymas nie tyle niechęci co niepokoju. Wargi zacisnęły się, uwydatniając dziewczęce rysy, by zaraz potem przybrać ten sam wyrobiony latami wyraz. - Czytałeś "Pagodę fal" albo "Kuroi jukai"? Ponoć obydwa tytuły były tymi, które szczególnie spopularyzowały Aokigaharę. Później pojawił się jeszcze film, amerykański. I, rzecz jasna, gdzieś w tym wszystkim książka Wataru Tsurumiego opisująca najróżniejsze metody odebrania sobie życia dorzuciła swoje trzy jeny do niezbyt pochlebnej sławy, chociaż sam las zbierał żniwa na długo przed wymienionymi historiami. Do teraz na tych terenach organizowane są specjalne patrole. Więc może faktycznie cała koncepcja wiąże się z tym, aby trzymać się wskazanego kursu? Może to też jakaś przenośnia, że jeśli zboczysz ze ścieżki, nie dotrzesz do mety. A przecież chcesz dosięgnąć celu. - W ostatnim zdaniu zaplątało się bardziej osobiste pytanie; jakby zaraz po nim miało nastąpić aluzyjne: bo przecież masz jakiś cel, tak? Jaki?

Nie zareagowała na jego zaczepkę. Była o krok od odpowiedzi i gdyby nie nagłe zaciśnięcie warg, pewnie szybko pożałowałaby nieprzemyślanych słów. W porę zdała sobie sprawę, że tym, co miała na krańcu języka, wywołałaby jego zaskoczenie - swoje zresztą także - więc częściowo poczuła ulgę, że w ostatniej sekundzie potrafiła się powstrzymać. Tylko wzrok, zwykle nieugięcie utrzymany na celu, osunął się ku butom, jak u dzieciaka, któremu prawi się kazanie. Rzadko można ją było zobaczyć w roli spłoszonej nastolatki, skoro nawet przy przegranej sprawie nie ulegała naciskowi i utrzymywała wysoko uniesioną brodę, reprezentując uporczywą dla przeciwników niezłomność, ale od poprzedniego pokoju coś stale ją drażniło. Wcisnęło się pod skórę i mrowiło w nielogicznych momentach; nakierowywało nurt myśli w kierunkach, w których nie zwykła się pogrążać. Nie potrzebowała na co dzień takich analiz i teraz również powinna przede wszystkim skupić się na otoczeniu. Wchłaniać przedziwny, nadnaturalny klimat, wsłuchiwać się w nawoływania, w chrzęst butów, w tajemnicze zwierzęce sygnały. Kodowanie najdrobniejszych detali podawanych przez plener zwykle dobrze jej wychodziło. Dzięki separacji z nadmierną uczuciowością mogła władować energię w chłodny skan, co zazwyczaj robiła, a dzisiaj jak na złość nie umiała. Szwankowało skupienie, koncentracja prędzej czy później umykała w stronę Yakushimaru. Zanim dało się nad tym zapanować, srebro tęczówek kierowało się już ku jego twarzy i zamiast podjąć się próby rozłożenia zagadek na czynniki pierwsze, starała się przebadać jego. Jakby to on był największą tajemnicą i jakby od niego zależał ostateczny sukces.
W pewien sposób nie mijało się to z prawdą. Pokoje bądź co bądź stanowiły źródło rozrywki, więc końcowy wynik nie miał znaczenia. Raikatsuji nie poczuła ani razu zniechęcenia albo rozczarowania, kiedy stawiano ich przed faktem dokonanym: przegrywali. Życzliwe zapewnienia organizatorów, że następnym razem na pewno się uda! traktowała z wyważoną bezpretensjonalnością, rzeczywiście nie przejmując się szansą, że być może nie dadzą rady zmienić rezultatu na pozytywny. Bardziej skupiała się na towarzyszu i choć brał na siebie bagaż rozluźniania atmosfery, wychodziło mu to zdecydowanie gorzej niż normalnie.
Co było powodem? Szukała po nitce argumentów dla jego nienaturalnego zachowania. Dla wymuszonej zadziorności i grymasu imitującego uśmiech. Nie znała go od wczoraj - prędko wychwyciła drobne zmiany, jakby nałożyła na zdjęcie kalkę ze zniekształconym ujęciem. Gołym okiem dostrzegała masę różnic, w jakiejś mierze kamuflowanych przez chłopaka.
Z tego wszystkiego rozumiała jedynie tyle, że nie powinna go więcej dotykać. To nie pierwszy raz, kiedy sama zdecydowała się na przekroczenie fizycznej granicy, ale zazwyczaj było to powodowane musem. Kiedy przed oczami rozbryzgiwały się drżące w spowolnionym chluśnięciu kropelki krwi i kiedy pięść wgniatała mięsień, wybijając na nim plamę siniaka, nie myślała o tym, czy ma prawo naruszyć jego osobistą przestrzeń. Nie, żeby kiedykolwiek miał z tym szczególny problem - raczej nie wydawał się typem stroniącym od takich doznań, skoro z własnej woli wybierał się do klubów, gdzie żadna fizyka nie miała racji bytu i tłum zdawał się zlać w jedną podrygującą masę ocierających się o siebie kończyn i korpusów. Musiała jednak przyznać, że gest, na który się zdecydowała, nie bez powodu mógł wybić go z rytmu.
Gonitwę myśli przerwał nagły trzask. Ten sam, który urwał wypowiedź Yakushimaru w pół zdania.
Raikatsuji zdążyła jedynie się zatrzymać i zacząć przekierowywać wzrok ze ścieżki, w którą najwidoczniej znów się wgapiła, na ciemnowłosego, ale inny ruch zwrócił jej uwagę. Cofnęła się gwałtownie, wpadając ramieniem na towarzysza. Zaskoczenie odbiło się tylko nikłym, słabym błyskiem w kąciku mocniej przymrużonych ślepi, nim nie złapała równowagi i nie stanęła pewniej na nogach. Widok wisielca z tak bliska wyrwał z jej gardła stłumione mruknięcie. Przedarło się przez zwarte szczęki, prawie niesłyszalne przez nagrania najróżniejszych odgłosów.
Ostatecznie pokręciła tylko głową, jakby starała się wyrzucić wiarygodny obraz sprzed oczu, jednocześnie sięgając dłonią do wysuniętego zza ucha pasma.
- Nie, nie chciałabym tak skończyć - nawiązała do jego poprzedniej kwestii; akurat w tym temacie nie musiał się o nic martwić, bo jego nadzieje z pewnością zostały wysłuchane na długo przed rzuconą aluzją. Raikatsuji nie wydawała się kimś skorym do samobójczych epizodów, choć rzeczywiście pewnych popędów nie powinno się z góry zakładać. Głęboko ukryte demony znały miliardy sposobów na to, aby wydostać się z kryjówek i zaatakować w najmniej oczekiwanym momencie. Przejmowały wtedy kontrolę i ci, którzy uśmiechali się najwięcej, zamierali na czarno-białej fotografii ustawionej tuż nad wypastowaną trumną, naprzeciw ugiętym w tragedii najbliższym. - Szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie, by być tak nieszczęśliwą, aby zapuścić się w Aokigaharę. Jasne, że są kłopoty ciężkie do rozwiązania i mury tak wysokie, że wyglądają na niemożliwe do sforsowania, ale kłopoty maleją kiedy się od nich dystansujemy. Nawet ogromne pałace z legend o bogach staną się malutkie jak zamki z klocków, jeżeli odejdziesz od nich na odpowiednią odległość. Nie twierdzę przy tym, że powinno się iść tak daleko, aby stracić je z oczu, bo zniknięcie za horyzontem nie oznacza automatycznie permanentnego zniknięcia i prędzej czy później znów trafimy na to, co wywołuje w nas skrajnie złe emocje. Ale pewien odstęp pozwala objąć większą część albo nawet całość problemu, a to, co ma kształt, ma też nazwę. Nazwane rzeczy można prościej wyszukać, a im więcej szukamy, tym większe prawdopodobieństwo, że znajdziemy też rozwiązanie. - Pod podeszwami chrzęściło leśne runo, ale miała wrażenie, że to nie tylko kroki jej i Yakushimaru; że gdzieś w tle, za drzewami, przechadzają się inni. Ludzie? Dusze samobójców? Do kogokolwiek bądź czegokolwiek należały dodatkowe pary nóg wywołały w niej kolejne lekkie skrzywienie. Minimalne, po którym wsunęła dłoń na kark, jakby szukała dla siebie zajęcia. - Jakby na to nie patrzeć - wyjście jest zawsze. - Zaskakujący zbieg okoliczności, że chwilę po wypowiedzeniu tego, dostrzegła zarys drzwi. Od razu ześlizgnęła rękę z napiętych mięśni i wskazała na zielone deski odgradzające ich od wolności.
- A ty, Yakushimaru? - zapytała, opierając opuszki o lodowatą klamkę i czekając aż ciemnowłosy wyłuska z pudełka kluczyk. - Wierzysz, że da się wydostać z każdego bagna? - Wybębniła krótki rytm palcami na metalowej powierzchni uchwytu, nim nie odchrząknęła. - Choćby z subtelną pomocą kogoś z zewnątrz.

W bagnach się nie pływa - chciała mu powiedzieć. To wodne ruchome piaski. Wkładasz nogę i wsysają cię po biodra, Yakushimaru. Im bardziej się szarpiesz, tym gorzej. Ale są sposoby, aby się z tego uwolnić. Oglądałeś "Quicksand" z 2023 roku? O rozwodzącym się małżeństwie, które podczas wycieczki wpada w bagno. W każdym możliwym tego słowa znaczeniu. Milczała jednak, bo choć machinalnie chciała go poprawić, wiedziała przecież do czego uderzał. Z pewnością były problemy prawie że nierozwiązywalne. Tak pogmatwane i tak daleko idące, że nie starczało sił, pomysłów i zasobów, aby choć dobrnąć do ich połowy. Próba rozprawienia się z jednym ogromnym kłopotem i tak generowała kolejne mniejsze, odbierające czas i uwagę, zniechęcając i doprowadzając do zszargania nerwów. Czasami prościej, a przede wszystkim bezpieczniej dla psychiki, było nauczyć się żyć tuż obok nich. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Gdyby było inaczej, nie trafiłaby kolejny raz na oddział intensywnej terapii, połamana od ciężkiej pięści w zasadzie obcego mężczyzny. Na samo wspomnienie przypomniała sobie asekuracyjne ramię Yakushimaru; bez żadnego podtekstu przytrzymujące ją w momencie utraty równowagi. Nie nazwałaby tego strachem, bo prędko wróciła do siebie i nie kołatało jej serce na widok ucharakteryzowanej twarzy manekina. Ot, cofnięcie się jako zwykły, naturalny odzew na tani chwyt horrorowy. Nie mógł tego jednak wiedzieć, a to, co zrobił, wydawało się wyrobionym nawykiem - wbudowana w niego protekcjonalność napędzała mięśnie bez ingerencji umysłu. Akcja-reakcja.
Zaczynała zresztą zastanawiać się nad tym skąd u niej tak absurdalne pokłady niepokoju. Nie zwykła odpowiadać na różne bodźce - dźwiękowe również - w wyolbrzymiony sposób. Jasne, że czasami lekko drgnęła albo cofnęła się, gdy ktoś wykonał zbyt gwałtowny ruch, krzyknął bądź coś upadło obok. Tyle że dzisiaj działania zakrawały o coś paranoicznego, była tego w pełni świadoma i zaczynało ją to uwierać. Nie miała powodu, aby tak się zachowywać. Przerażające miejsca wciąż były jedynie wystylizowanymi obiektami. Nie lękała się sztucznej krwi, zapętlonych jęków w formacie .mp3 ani odgłosu kroków ewidentnie należących do aktorów. Jeżeli jednak tak było to skąd to stałe spięcie mięśni? Kiedy weszli do nowego pomieszczenia i gdy po przekroczeniu progu rozległ się rezonujący dźwięk dzwonka również ramiona nieco się jej uniosły.
W przymrużonych powiekach lśniły srebrne oczy, sondujące teren z nieufnością dzikiego kota. Raikatsuji powoli się poruszyła; miała wrażenie, że jej tkanki się zastały, że zbyt długo ich nie używała i teraz próbują odrdzewieć. Yakushimaru tymczasem zdawał się kompletnie nieporuszony scenariuszem.
- W tym pokoju byłeś z bratem? - Zatrzymała się na środku pomieszczenia, rozglądając uważniej niż przed momentem. Jeżeli rzeczywiście tu był, mogła z góry założyć, że znajdują się w pobliżu dodatkowe persony. Pamiętała w końcu, gdy wspominał, że następnym razem się nie powstrzyma i komuś przywali, jeżeli zostanie dotknięty jeszcze raz. Osobiście też nie miała na to ochoty, ale przynajmniej mogła być na to przygotowana.
Zdaję się kurwa na twoją spostrzegawczość.
Zahaczyła wzrokiem o jego twarz, podświetloną od dołu blaskiem spod stolika. Wydawał się przerażająco zniekształcony przy takim zabiegu, ale przecież i bez tego coś nie pasowało. Dalej wypowiadał się wprawdzie w podobnym co zawsze stylu, ale był inny, jakby odległy. Ten dziwny dla niego stan okazał się większym wyzwaniem niż to, które zostało rzucone.
- Na jednej ze słuchawek doklejono karteczkę - odpowiedziała niemal od razu, unosząc nadgarstek na wysokość barku i celując palcem w umieszczony wysoko przedmiot tuż nad swoją głową. - Strzelam, że jest tam jakaś wskazówka. - Skrzyżowała nagle ramiona na piersi; luźno, ale równie prowokująco, co jego wcześniejsza aluzja, by się postarała. - Możesz sprawdzić i powiedzieć mi czy zdałam test.