Na litość boską, nikt mi nie odbierze czterech godzin lepienia tony pierogów dla rodziny i rodziny tej rodziny wliczając w to wujka siostry kuzyna od strony psa sąsiada i jego ciężarówki osobowej. Nawet obecność Ye Liana nie wytrącała mnie z równowagi. Ichiru dostawał szczękościsku za każdym razem, gdy ciotka wywalała go z kuchni pod groźbą aresztu domowego; chciał pomóc, ale jak raz nie miał do tego predyspozycji. Byłem jednym, który ogarniał farsz i ciasto nierozwalające się po zanurzeniu w wodzie. Szczerze? Dumy w oczach ciotki nie da się upchnąć w pakunek i wcisnąć pod choinkę. Chociaż gdyby tak było, dostałbym największy prezent.

Swoją drogą, co dość żałosne, od zawsze nakręcałem się na wigilię. Jako tako w domu jej nie obchodziliśmy. Była raczej symboliczną kolacją z kilkoma randomowymi daniami z różnych zakątków świata, ale wszyscy zdawaliśmy sobie sprawę, że to bardziej święto prywatne. Dlatego dwie godziny przed północą wyślizgiwałem się spomiędzy świątecznych kolęd i mrugających lampek, żeby niedługo później pod osłoną wrodzonego uroku osobistego przebić się przez zabezpieczenia szpitalnej ochrony. Jakby na to nie patrzeć: wiedziałem, że nie zabłysnę pomysłowością. Co roku robiłem to samo, a ona co roku komentowała przemycone fanty z tym samym ironicznym uśmieszkiem, ale piłem za jej zdrowie do dna albo tak długo aż pielęgniarka nie wypędzała mnie jak niechcianego kundla. Gdybym znał zakończenie, piłbym więcej, ale - cholera - wtedy nie miało to znaczenia. Znaczenie miał wyłącznie fakt, że wolałem jej śmiech niż Cichą Noc.

W zeszłoroczne święta pani Kajahara zadzwoniła do mnie późnym popołudniem z prośbą o wpadnięcie do warsztatu. Jednemu ze stałych klientów rozkraczył się samochód i utknął w Fukkatsu stale zapewniając partnerkę z Saawy, że dołoży wszelkich starań, aby do niej dotrzeć na czas. Nie jestem szczególnie wierna tradycjom, zwłaszcza tak skomercjalizowanym. Poza tym nie spędzam wigilii ani z rodziną, ani z kimkolwiek. W ciągu godziny byłam więc w pracowni, odhaczyłam co trzeba i klepiąc pomrukującego leniwie srebrnego land cruisera czułam się strasznie nieswojo, gdy starszy mężczyzna czystymi dłońmi ściskał moją dłoń - od palców po nadgarstek czarną od brudu. Było coś abstrakcyjnie rozczulającego w pełnej wdzięczności twarzy kogoś kto wyglądał jak wycinek z okładki magazynu politycznego. Człowiek z dobrą pięćdziesiątką na karku niemal płakał wsiadając do samochodu, bo dzięki kawałkom blachy, akumulatorowi i czterem kołom był w stanie spędzić magiczny wieczór z żoną.
Magiczny okazał się też dla mnie. Pani Kajahara wydawała się wyjątkowo oburzona moim brakiem planów i nawet gdybym nie miała ochoty na takie wydarzenia, nie dałabym rady jej odmówić. Poza tym kolacja z nią i panem Kajaharą to właściwie całkiem ciepłe wspomnienie. Do teraz na górnej półce w szafie trzymam pamiątkę z tamtej wigilii - osobiście wydziergany na drutach szalik z motywem tańczących z prezentami elfów.

To już norma, by każdy odhaczał swoje zadanie. Karai nadzoruje dekoracje - część z nich robiąc samodzielnie. Jun jest odpowiedzialna za świąteczną playlistę i spis filmów do odhaczenia (co roku takich samych, ale udajemy, że wcale nie nudzi nas Kevin Sam w Domu ani komedia romantyczna z Kate Beckinsale i Johnem Cusackiem w rolach głównych). Ogarnięcie choinki i pakowanie prezentów to rola Reiko. Zadaniem najmłodszego jest brak emigracji do kuchni, w której króluję ja. Mam władzę nad piekarnikiem i sałatką warzywną tak długo aż nie muszę, praktyką tradycji, przebrać się za świętego Mikołaja.

Czekam na dzień kiedy Jun przestanie mnie traktować jak obcego typa od którego dostaje podarunki za grzeczne sprawowanie, chociaż to całkiem zabawne, że wierzy Reiko na słowo, gdy ta co roku używa identycznej wymówki, zapewniając, że brat zaraz przyjdzie, poszedł sprawdzić czy świeci pierwsza gwiazdka. Nadal się nie zorientowała o tym niesamowitym zbiegu okoliczności, w którym za każdym razem jestem w pomieszczeniu albo ja, albo święty Mikołaj.

Jednym słowem:
mandarynki.