Najmilszym momentem każdych świąt jest ta chwila, gdy zdaję sobie sprawę, że w Tosinkowych ślepiach naprawdę nie widzę zawodu, że nie jestem w stanie zapewnić jej tak samo dobrych świąt jakie mają dzieci w lepszych dzielnicach. Takich świąt, na jakie to maleństwo zasługuje.

Kiedy miałem pięć lat, Teru wrócił z jednej ze swych licznych wypraw i został akurat na święta. Właściwie to był pierwszy raz, kiedy spędziliśmy je razem, wszyscy, bez wyjątku. Wspomnienia są niczym mgła. Widzę je, ale gdy sięgam po nie dłonią, znikają, pozostawiając po sobie jedynie mokry ślad. Jednakże za każdym razem, gdy do nich wracam, w mojej głowie maluje się obraz choinki i prezentów, ciasta truskawkowego, pluszowej pandy i ciepłego dotyku Teru. Z biegiem lat nie wiem, czy jest to jedynie fałszywa halucynacja wykreowana przez mój własny umysł, czy jednak te sceny miały miejsce. Bez względu na prawdę, moje serce chce w te wspomnienia wierzyć. Chce, aby były realne. Nie jestem socjalną osobą, i od tamtej pory nigdy więcej nie celebrowałem świąt. Ale ten jeden raz - oddałby duszę, by móc wrócić w tamte święta.
Żeby zobaczyć go raz jeszcze. Usłyszeć.

To nie tak, że nie lubię świąt. Po prostu nie czuję ich klimatu i tej całej, ja wiem, wyniosłości. Ale pamiętam swoje pierwsze w święta w rodzinie Raikatsuji. Może nie były idealne, ale była Maura-nee, i kiedy dostałem od niej prezent. Zwykłe, świąteczne skarpetki. Ale dla mnie, dla kogoś, kto nigdy nie otrzymał bezinteresownie prezentu - były skarbem. Mam je do dzisiaj. Chociaż dziurawe, ale wciąż je mam.

Nie pamiętam żaaaaaadnych swoich poprzednich świąt. Ale wiem, że tegoroczne będą najlepsze z najlepszych na zawsze! Bo spędzę je z Orvillem!