W zeszłoroczne święta pani Kajahara zadzwoniła do mnie późnym popołudniem z prośbą o wpadnięcie do warsztatu. Jednemu ze stałych klientów rozkraczył się samochód i utknął w Fukkatsu stale zapewniając partnerkę z Saawy, że dołoży wszelkich starań, aby do niej dotrzeć na czas. Nie jestem szczególnie wierna tradycjom, zwłaszcza tak skomercjalizowanym. Poza tym nie spędzam wigilii ani z rodziną, ani z kimkolwiek. W ciągu godziny byłam więc w pracowni, odhaczyłam co trzeba i klepiąc pomrukującego leniwie srebrnego land cruisera czułam się strasznie nieswojo, gdy starszy mężczyzna czystymi dłońmi ściskał moją dłoń - od palców po nadgarstek czarną od brudu. Było coś abstrakcyjnie rozczulającego w pełnej wdzięczności twarzy kogoś kto wyglądał jak wycinek z okładki magazynu politycznego. Człowiek z dobrą pięćdziesiątką na karku niemal płakał wsiadając do samochodu, bo dzięki kawałkom blachy, akumulatorowi i czterem kołom był w stanie spędzić magiczny wieczór z żoną.
Magiczny okazał się też dla mnie. Pani Kajahara wydawała się wyjątkowo oburzona moim brakiem planów i nawet gdybym nie miała ochoty na takie wydarzenia, nie dałabym rady jej odmówić. Poza tym kolacja z nią i panem Kajaharą to właściwie całkiem ciepłe wspomnienie. Do teraz na górnej półce w szafie trzymam pamiątkę z tamtej wigilii - osobiście wydziergany na drutach szalik z motywem tańczących z prezentami elfów.

To już norma, by każdy odhaczał swoje zadanie. Karai nadzoruje dekoracje - część z nich robiąc samodzielnie. Jun jest odpowiedzialna za świąteczną playlistę i spis filmów do odhaczenia (co roku takich samych, ale udajemy, że wcale nie nudzi nas Kevin Sam w Domu ani komedia romantyczna z Kate Beckinsale i Johnem Cusackiem w rolach głównych). Ogarnięcie choinki i pakowanie prezentów to rola Reiko. Zadaniem najmłodszego jest brak emigracji do kuchni, w której króluję ja. Mam władzę nad piekarnikiem i sałatką warzywną tak długo aż nie muszę, praktyką tradycji, przebrać się za świętego Mikołaja.

Czekam na dzień kiedy Jun przestanie mnie traktować jak obcego typa od którego dostaje podarunki za grzeczne sprawowanie, chociaż to całkiem zabawne, że wierzy Reiko na słowo, gdy ta co roku używa identycznej wymówki, zapewniając, że brat zaraz przyjdzie, poszedł sprawdzić czy świeci pierwsza gwiazdka. Nadal się nie zorientowała o tym niesamowitym zbiegu okoliczności, w którym za każdym razem jestem w pomieszczeniu albo ja, albo święty Mikołaj.

Jednym słowem:
mandarynki.

Najmilszym momentem każdych świąt jest ta chwila, gdy zdaję sobie sprawę, że w Tosinkowych ślepiach naprawdę nie widzę zawodu, że nie jestem w stanie zapewnić jej tak samo dobrych świąt jakie mają dzieci w lepszych dzielnicach. Takich świąt, na jakie to maleństwo zasługuje.