Najebała się. Było to nieuniknione, skoro przez cały dzień malowała, a potem, zapominając o jedzeniu, od razu zebrała się na festiwal muzyczny. I było jej z tym... absolutnie cudownie. Siedziała pijaniutka na trawie, słuchając grającego w oddaleniu koncertu. Pogoda była wspaniała. Ciepła i gwieździsta noc otaczała ją i wszystkich innych roześmianych i rozwrzeszczanych ludzi. Czuła się szczęśliwa, zrelaksowana i w swoim żywiole — nie żałowała niczego. Zdecydowanie potrzebowała takiego resetu, trochę beztroskiego funu i wciśnięcia przycisku pauzy na swoim „dorosłym życiu".

Nikt ze znajomych Ali nie mógł z nią pójść na festiwal, wszyscy mieli inne plany. Tym samym myślała, że ona też nie pójdzie. Jednak gdy skończyła malować, spojrzała na zegarek i decyzja podjęła się sama. Idzie! Rzuciła wszystko, wpadła do łazienki, żeby opłukać twarz i obmyć się z farby. Dopadła szafy i wyciągnęła z niej dawno nienoszone glany, które zawsze zakładała na muzyczne wydarzenia. Było to jedyne prawilne obuwie na tego typu imprezy — dzięki metalowym blaszkom jej stopy zawsze wracały w jednym kawałku. Dobrała do tego na szybko resztę ciuchów i wybiegła z domu (ubiór).

Kochała się bawić, tańczyć i śpiewać, choć w tym wypadku, to raczej drzeć się na całe gardło w tłumie ludzi pod sceną. Zajebiście się bawiła w totalnym ścisku, wykrzykując słowa znanych i nieznanych piosenek. No cóż, nawet jeśli nie znała tekstu, to czemu miałaby sobie odmawiać radości ze śpiewania? Wypiła w międzyczasie kilka piw, od których zakręciło jej się w głowie, w czym z pewnością pomógł upał. Musiała odsapnąć i uspokoić helikopter w głowie, aby móc bawić się dalej.

Nieopodal jej kawałka trawnika siedziała grupka wesołych znajomych. Przysłuchiwała im się i podśmiechiwała z ich żartów. Fajni ludzie, pomyślała. Może nawet za chwilę do nich podejdzie, gdy tylko troszkę przetrzeźwieje. Trwało to przez jakiś czas, w trakcie którego Alaesha upajała się muzyką, trawą pod palcami, ciepłem nocy, gwiazdami i ogólną szczęśliwością. W pewnym momencie usłyszała skrawek rozmowy znajomych obok. Stwierdzili, że się muszą zbierać i zapytali jednej z osób, czy trafi na pewno do domu. Po obfitych zapewnieniach kilka osób poszło w stronę wyjścia, a na trawie została tylko jedna osoba.

Najebanej Alce nie tyle, co przyszedł do głowy pomysł, a od razu przeszła do jego realizacji. Wstała i zrobiła parę kroków w kierunku jeszcze nieznanej jej osoby. Usiadła naprzeciwko w pozycji jakiejś rozjechanej seizy z kolanami do boku. Nie miała pewności, czy to dziewczyna, czy chłopak, jednak nie miało to żadnego znaczenia. Nasłuchała się niezłych żartów i założyła, że jej nie odmówi.
— Cześć! Jestem Ala i mam pomysł! Oboje jesteśmy tu sami i mamy po kubku piwa. Jak dokupimy do tego po shocie whisky i wrzucimy do piwa, to się nieźle porobimy. Wiem, brzmi nietypowo, ale mówię Ci — JEST SUPER!  — W chwili ciszy, która potem nastąpiła, rozległo się głośne burczenie w jej brzuchu.  — I w sumie, chcesz coś zjeść? —  Dodała.

@Naiya Kō

Dopiero jak wstała, poczuła, że wciąż kręci jej się w głowie. Z tego względu padnięcie na trawę przed nieznajomym było tym przyjemniejsze i bardziej gwałtowne, niż to sobie wykalkulowała. Niemniej czuła się już zdecydowanie lepiej niż wcześniej — ze spokojem mogła wpuścić kolejne promile do swojego krwioobiegu. Towarzysz nie-z-wyboru wydawał się zaskoczony nagłą obecnością dziewczyny, czego jednak Alaesha nie zauważyła. To znaczy zauważyła, ale to zignorowała. Pod wpływem alkoholu Itou nabierała pewności siebie, a na miejsce lekkiego lęku społecznego przychodziła ufność i miłość do świata i ludzi. No i oczywiście pokłady szampańskiego humoru. Zanim odpowiedziała cokolwiek w sprawie dalszej alkoholizacji, wyrwała jej się z gardła pierwsza myśl, która ją naszła po przyjrzeniu się nieznajomemu.
— OMG, masz zielone włosy! Są cudowneee! — Patrzyła z zachwytem na zieloną aureolę wokół głowy swojego rozmówcy lub rozmówczyni. Mimowolnie wyciągnęła rękę do przodu, jakby chciała ich dotknąć, jednak zdała sobie sprawę, że i tak ich nie dosięgnie. Przynajmniej nie bez wstawania.
Niesamowicie spodobał się jej entuzjazm nowo poznanej osoby. No i to, że nazwała ją „giiirl"! Itou zrobiło się miło i ciepło na serduszku. Między innymi za to kochała tego typu imprezy — można było poznać wiele cudownych osób, które po znieczuleniu alkoholem były prawdziwsze i pełniejsze życia niż na co dzień. Ala należała do otwartych osób, jednak nie zawsze tych śmiałych. W ten sposób, pracując również samotnie we własnej pracowni lub galerii, nie miała wielu okazji do prawdziwego poznawania ludzi. Życie w Japonii niczego nie ułatwiało. To społeczeństwo było spięte jak guma w majtkach i zupełnie nieszczere w wyrażaniu swoich prawdziwych emocji. Wszystko trzeba było czytać między wierszami, które jednak dla Alaeshy były jakby zalane atramentem — tym samy nie do odgadnięcia. Kou ze swoją autentycznością przypadł jej do gustu.
— Jejku, dziękuję! Jesteś taki kochany! A buty kupiłam już wieki temu, nawet nie wiem, czy ten sklep jeszcze istnieje. Te glany są niezniszczalne! — Zerknęła po swoim ubiorze i zatrzymała wzrok na swoich butach, a w zasadzie na jednym z nich, po to, by potem odwrócić się do drugiej nogi i spojrzeć na drugi but. Mogło wyglądać to trochę komicznie, jednak i tak nieźle sobie poradziła z chwilowym skupieniem uwagi. Spojrzała potem na buzię swojego rozmówcy w pełnym — i świetnie zrobionym! — makijażu.
— W ogóle! Jakie są Twoje zaimki?! — Prawie krzyknęła i zaraz potem zasłoniła usta dłonią. Przypomniała sobie, że dopiero przed chwilą odezwała się zwrotem jak do faceta i może właśnie jebnęła gafę? Całkiem chujowo byłoby tak źle skończyć, tak fajnie rozpoczynającą się znajomość.

— Raczej sprzedają tutaj same junk foody, ale to w sumie spoko! Na pewno widziałam curry i hamburgery. Na co byś miał ochotę? Może-emy — przerwała jej chwilowa czkawka — jeszcze się przejść i poszukać czegoś dobrego.
Zielonowłosy zaczął wstawać, a zamroczonemu umysłowi Ali zdawało, że jego ciało wręcz rozwija się ku górze. Okazał się niesamowicie wysoki, a wrażenie potęgowało to, że dziewczyna wciąż siedziała.
— Rany, nie wiedziałam, że jesteś gigantyczny! — Spojrzała jeszcze raz na niego od dołu do góry. — Ale masz długie nogi! Boże, jak ja lubię długie nogi... — Wymamrotała już bardziej do siebie, po czym wstała i stanęła obok niego, sięgając mu maksymalnie pod pachę.
— Świetnie, to ja stawiam następną kolejkę! Ale to nie wypijemy tego piwa z whisky? Chyba że zamówię to w mojej kolejce! — Wyszczerzyła zęby w uśmiechu idąc o pół kroku za Kou i próbując nadgonić jego długie susy.
— Tak, sama przyszłam, akurat nikt ze znajomych nie mógł iść, a nie chciałam przegapić tego koncertu. Ale spokojnie! Mam ze sobą gaz pieprzowy i nożyk sprężynowy, nic mi nie będzie! — Wypaliła, zupełnie nie zastanawiając się nad tym, co mówi. Jeśli to on miałby stworzyć dla niej jakiekolwiek zagrożenie — w co jednak wątpiła, mając pewnego „czuja” do ludzi — to niepotrzebnie się zdradzała. Z drugiej strony mogła zabrzmieć jak niebezpieczna wariatka, ale w sumie, jaka dziewczyna dzisiaj chodzi sama po mieście bez tego typu „ubezpieczenia”?

@Naiya Kō

Tak otwartą stronę siebie Itou zachowywała jedynie na wyjątkowe okazje. Choć w tym momencie jej otwartość wylewała się współmiernie do ilości wlanego w siebie alkoholu. Na co dzień obdarowywała przypadkowych ludzi — klientów czy sprzedawców w sklepach — standardową grzecznością, jedynie zaprawioną dużo większym i bardziej szczerym uśmiechem niż typowa Japonka. Kiedyś od tego, czy ktokolwiek nie pomyślał o niej czegoś złego, zależało jej dobre samopoczucie na kolejne dni, a nawet tygodnie. Niestety ukrywanie się za ugrzecznioną fasadą ani jej nie wychodziło, ani nie przynosiło korzyści. Język Alaeshy często szybciej wyrażał prawdziwe uczucia, niż zdążyła o nich pomyśleć głowa, a bogata mimika zdradzała tak nieakceptowane w tym kraju prawdziwe myśli. Wiedząc, że ze sobą nie wygra, nauczyła się nie ciosać sobie kołków za bycie tym, kim jest. Znalazła komfort gdzieś pośrodku. Alaesha jednocześnie nie ukrywała się ze swoją osobowością, ale też na siłę nie częstowała każdego nietuzinkowością. Tym samym zapewniła sobie spokój wśród wiecznie oceniającego społeczeństwa, ściągając na siebie jedynie tyle uwagi, ile chciała lub potrzebowała do utrzymania swojego wizerunku twórczej artystki. Ze swojej bezpiecznej przestrzeni to raczej malarka rozglądała się za jednostkami sprawiającymi wrażenie mniej standardowych, wyhaczając z tłumu nic niespodziewających się ludzi. Podobnie stało się w tym przypadku z Kou, który padł jej ofiarą, a dokładniej zielone kosmyki przemykające przez palce artystki.

Jeszcze przed chwilą była pewna, że będzie musiała obejść się smakiem i nie dotknie tej wyjątkowej zieleni. Barwy, która była przyciągająca niczym pędy świeżej, wiosennej trawy dla łakomej kózki. Kou jednak wyczuł jej intencję i sam podsunął się pod rękę Alaeshy. Wrażenia spod palców dopiero po chwili dotarły do przyćmionego promilami mózgu. Kosmyki okazały się nawet przyjemniejsze w dotyku, niż się spodziewała. Sama faktura przypominała gęsto plecioną, ale wciąż przelewającą się między palcami satynę.
— Och, jakie miękkie... — Westchnęła, wczepiając wzrok we włosy, starając się zgarnąć resztki migającego światła bijącego z odległej sceny. — Piękne są i takie zadbane! Teraz podobają mi się jeszcze bardziej! — Uśmiechnęła się, wdzięczna za możliwość przyjrzenia się jego włosom z bliska. Naprawdę lubiła oglądać i dotykać włosów, również swoich. Przeczesała jeszcze kilka razy zieleń palcami, po czym odrobinę niechętnie je wypuściła, aby nie wychodzić na totalną dziwaczkę.
— Dziękuję! W zasadzie to nie... To znaczy, nie używam odżywek jakoś regularnie. Gdy odpuściłam rozjaśnianie i często je ścinam, to same takie rosną. — Wzruszyła ramionami. Miała to szczęście, że nie musiała wiele robić ze swoją fryzurą — i bardzo dobrze, bo nie była osobą, która miałaby wystarczająco cierpliwości do starannego codziennego układania włosów. Z tego również powodu skróciła własną fryzurę, której pasma jeszcze kilka lat temu sięgały daleko za łopatki.

— Nazwałeś mnie aniooołkiem? Rany, czy Ty jesteś zrobiony z cukru? Wiedziałam, że to dobry pomysł, żeby do Ciebie zagadać! — Ledwo poznany chłopak okazał się tak samo zabawny, jak podczas podsłyszanych przez Alaeshę wcześniejszych rozmów ze znajomymi. Jednocześnie było w nim coś wyjątkowego i ciekawego — przyciągającego uwagę. Ala lubiła niestandardowe osobowości i podejrzewała, że dzięki nowej znajomości dzisiejsza impreza może okazać się jeszcze bardziej udana. O ile nie zacznie wymiotować gdzieś pod Toi-Toi-em. Aczkolwiek... to też nie popsułoby jej zabawy. Jednak ważne było, aby coś zjeść — żeby w razie czego mieć czym wymiotować.

— T..Tak, zaimki... — Powiedziała po cichu zdziwiona. Chyba nie było opcji, żeby osoba o takim image'u przynajmniej nie wiedziała, o co jej chodziło? Itou chwilę zajęło zarejestrowanie żartu, ale gdy już go zrozumiała, to wyszczerzyła zęby. Uff, w takim razie był wyluzowany.
— Właśnie widzę! Tylko prawdziwy facet potrafi z siebie żartować! — Roześmiała się, odchylając w głośnym śmiechu głowę do tyłu. Jego mały pokaz aktorski naprawdę ją rozbawił, a pijana głowa zareagowała dwoma malutkimi łezkami w kącikach oczu. — Gdyby na tej planecie było więcej takich facetów jak Ty, to ten świat byłby lepszy. I ciekawszy! — Na chwilę zamyśliła się i skubnęła w palcach źdźbło trawy przed jej nogami. — A tak zupełnie serio, to uważam, że trzeba być pewnym swojej męskości, żeby nosić makijaż. — Ściągnęła brwi w próbie utrzymania poważnego wyrazu twarzy, bo naprawdę nie żartowała. — W którym zresztą Ci bardzo ładnie. — Puściła napięte brwi i lekko się uśmiechnęła.
— Moje zaimki? Ona... o... — Zupełnie wypadło jej z głowy, jak to było z tą formułką. — Po prostu żeńskie, eee damskie! — Na razie odpuściła temat jedzenia i tylko kiwnęła głową. Sama nie wiedziała, co najchętniej by zjadła. Po prostu chciała już czymś zapełnić żołądek, więc sama musiała się zastanowić, co kupić.

— „Nie zauważyłem” — dobre sobie! — Parsknęła krótkim śmiechem. — W ogóle, sorrry, pewnie co rusz Cię ktoś o to pyta, no ale nie mogę się powstrzymać. Jakim cudem jesteś taki wysoki, będąc Japończykiem? — Rzuciła, zadzierając głowę do góry i próbując dogonić zielonowłosą osobistość. Na szczęście zauważył jej zmagania i po chwili zwolnił. Postanowiła, że do kwestii alkoholu też wróci dopiero za chwilę, bo chyba się jednak nie zrozumieli.

— Przestraszyć? Och nieee, zupełnie nie o to mi chodziło, przepraszam! To raczej wiesz, no, kwestia ochrony osobistej lub kogoś w potrzebie. — Odruchowo zamachnęła przed sobą  pięściami, udając jakby była bokserem wagi wyjątkowo piórkowej. — W takim razie z moim asortymentem i Twoimi pazurami nic nam niestraszne! I to kochane, że mówisz, że nic mi przy Tobie nie grozi. Nie wiem czemu, ale jakoś Ci wierzę. Wzbudzasz zaufanie, wiesz?

— Trzeba w końcu coś kupić. Wiem, że mówiłeś, że stawiasz pierwszą kolejkę, ale naprawdę chcę się napić tego, o czym Ci mówiłam! Chodź! — Chwyciła wysoką drzazgę za przedramię i poprowadziła do stanowiska, gdzie miała spełnić swoją alkoholową zachciankę. Tak, jak się „odgrażała” kupiła dwa kufle ciemnego stouta i dla każdego po kieliszku whisky. Wręczyła Kou oba piwa, a sama zabrała ze sobą kieliszki. Wokoło było gwarno, więc na migi, a w zasadzie ruchem głowy, wskazała sekcję z poustawianymi koło siebie piknikowymi ławami. Gdy doszli do wolnej ławki, Alaesha zobaczyła nieopodal człowieka z maszyną do waty cukrowej. Co on tutaj robił? Czy takich rzeczy nie sprzedaje się na rodzinnych imprezach zamiast na festiwalach muzycznych? Nie było to jednak ważne, ponieważ jej oczy rozbłysły.
— Za moment wracam! — Podbiegła do stanowiska i absolutnie zadowolona z siebie wróciła z dwoma różowymi chmurami cukru. — Proszę, ta jest dla Ciebie. — Itou usiadła w końcu przy ławce, wtykając póki co drewniany patyczek swojej waty w przerwę między deseczkami.
— Teraz zobacz! — Postawiła tuż przed sobą kufel piwa i kieliszek, po czym uśmiechnęła się tajemniczo do swojego towarzysza. — Musisz zrobić tak. — Wrzuciła delikatnie kieliszek do piwa. Nie przechylała go ani nic z tych rzeczy — tak jak stał wcześniej na ławie, tak wylądował w kuflu. Piwo przez chwilę zasyczało i lekko się spieniło, po czym znowu się uspokoiło. — A teraz pijesz! — Uniosła kufel do góry i skierowała go w stronę Kou, dając mu jednak chwilę, aby mógł zrobić to samo, co wcześniej ona.

@Naiya Kō

Włosowy temat wciąż trwał w najlepsze. To że zielone pasma Kou były zjawiskowe, nie podlegało żadnej dyskusji. Włosy Itou raczej były po prostu ładne i zadbane, niemniej trochę banalne. Wyróżniała je jedynie odrobinę jaśniejsza barwa niż u pozostałych Japończyków. Większość z nich miała kruczoczarne włosy, wpadające w promieniach słonecznych w chłodne, granatowe tony. Natomiast jej włosy, choć zdawały się standardowo czarne, to po przyjrzeniu się im okazywały się ciemnobrązowe, odbijające w sobie ciepłe, czekoladowe tony. Można było to zauważyć po prostu, dokładniej się przyglądając, jednak szczególnie widoczne stawało się to w słoneczne dni. Nie wiedziała skąd taka różnica, a jej oczy również były jaśniejsze niż zwyczajowe, niemal czarne węgielki, odbijając w sobie zielone błyski. Prawdopodobnie i ona w drzewie genealogicznym swoich przodków miała nutę zagranicznej krwi. Uśmiechnęła się jedynie na określenie, że ładnemu we wszystkim ładnie. Może tak, może nie. Teraz czuła się ładna, ale przecież nie zawsze tak było, gdy samoocena raz szybowała w górę, a raz turlała się po podłodze. Tak już miała i była już niemal przyzwyczajona i zaznajomiona ze swoimi zmianami humoru. Taka była i tyle, po co miała więcej z tym walczyć?
— Różowe! Dokładnie fuksja! Co więcej — wyglądałam w nich zajebiście, to był bardzo mój kolor. Ale wkurzało mnie szybkie wypłukiwanie się farby i w końcu wróciłam do naturalnych. — Wierzchem dłoni podrzuciła swoje krótkie kosmyki do góry, zamykając przy tym oczy. Właśnie przypominała sobie różowe pasma i to, jak świetnie się w nich czuła.
— A dlaczego akurat zielony? Czy może po prostu często zmieniasz kolor?
Nayia był taki bezpośredni i otwarty, że na trzeźwo Ala by mu tego pozazdrościła. Teraz jednak alkohol rozwiązywał jej język i czuła, że może, że da radę dorównywać mu błyskotliwym, choć może trochę niskim humorem. Po prawdzie jednak, całkiem lubiła tego typu humor, a z niewieloma Japończykami z kijami wiadomo gdzie, mogła sobie na to pozwolić.
— Aj tam, bez przesady. Tylo połowa to cukier, reszta to pedał. — O rany, jak głośno Alaesha ryknęła śmiechem. Może nie powinna, może to nawet w innej sytuacji mogłoby być odebrane za niegrzeczne, ale teraz szumiało jej w głowie, grała muzyka, a Kou był zabawny.
— Najwyraźniej są to doskonałe proporcje! — Zaniosła się śmiechem i otarła z kącika oka zabłąkaną łezkę. Naprawdę miała szczęście do dobierania sobie towarzystwa. Jakimś nieznanym sposobem zazwyczaj trafnie oceniała, z kim będzie jej się łatwo dogadać. W sumie wręcz musiała wykształcić w sobie taką cechę, bo nie była najlepsza w rozpoczynaniu rozmów. Czasami otworzenie ust w urzędzie stawało się ledwo pokonywalną przeszkodą, jednak jeśli wcześniej sama dostrzegła potencjał w rozmowie z kimś, to szło jakoś łatwiej. Jeszcze łatwiej, kiedy ten ktoś był otwarty i sam z siebie umiał dużo mówić i zagadywać, rozkładając wtedy po równo ciężar rozmowy aż na cztery barki. To znacznie ułatwiało zawieranie znajomości i prowadzenie konwersacji, którą to sztukę Itou skwapliwie szlifowała przez większość życia, nie będąc w niej wciąż żadną mistrzynią. Szczególnie gdy większość rozmów, jakie odbywała na co dzień, opierały się o biznes i obsługę klienta, a swoboda na jaką mogła sobie pozwolić, występowała jedynie w granicach rozumianych jako artystyczne natchnienie — i ani kroku dalej. Co innego było teraz i właśnie z Naiyą. Znajdowali się w doskonałej sytuacji do nieobowiązujących i swobodnych rozmówek, a nawet zawarcia perfekcyjnej pijackiej przyjaźni. Która, kto wie, może miała prawo wyjść poza festiwalowe bramy? O ile na trzeźwo okażą się równie otwarci na siebie nawzajem.
— Zażalenie do Twojej matki? Nie no, raczej list gratulacyjny bym wysłała! — A potem już przyłożyła obie ręce do policzków w uroczym geście, słysząc że jest fajną osobą. — Ja też znalazłam świetne towarzystwo! Tak, idziemy pić! — Klasnęła w dłonie i poszli.  
Podobała jej się rozmowa o granicach, a może właśnie braku granic męskości, dlatego chciała też dołożyć do niej pierwiastek kobiecy — który zresztą zdawał się Kou wcale nie być aż taki odległy.
— Bardziej męski, mniej męski... A co to w zasadzie miałoby oznaczać? W sumie czy sam fakt bycia mężczyzną nie wystarczy, aby nazywać się męskim? To tak jakby mówić, że facet zaczyna się od 180 cm wzrostu, a kobieta kończy na 50 kilogramach. To powyżej lub poniżej tych miar jest w zasadzie co? Dlatego myślę, że jesteś tak męski, jak powinieneś i jak do Ciebie pasuje. Po prostu. — Rozprawa z zielonowłosym była o tyle ciekawa, że nie zakładała niczego „ot tak”, a raczej była płynną wymianą zdań, rozważaniem, a nie jak to czasem bywało, biciem się z inną osobą o usłyszenie swoich racji, gdy jedna ze stron nie miała absolutnie zamiaru słuchać, będąc okopana po uszy w swoich poglądach.
— Istnieją chyba tylko rzeczy, które wypada robić człowiekowi lub nie. Niezależnie od płci. A myślę, że Ty robisz wszystko — hik — dobrze. — Czknęło jej się odrobinę, mając nadzieję, że nie było to aż tak zauważalne.
— Gdyby każda kobieta na świecie była taka sama, jak ja, to połowa populacji cierpiałaby na crippling anxiety. — Roześmiała się, zupełnie szczerze. Wiedziała, że niepokój chodził za nią krok w krok i dopiero jako w pełni dorosła kobieta, starała się z tym walczyć. A raczej ukochać, zaakceptować, zaopiekować. Nauczyć swój umysł i system nerwowy, jak żyć spokojniej i pełniej. Była przed nią jednak jeszcze daleka droga. Ale jakaż droga już została pokonana! Co jak co, ale mogła być z siebie dumna. Życie było za krótkie, aby przeżyć je niezgodnie ze sobą. Dlatego też właśnie dzisiaj znalazła się w tym miejscu, na festiwalu, na który żaden inny z jej znajomych nie mógł pójść. Chciała robić rzeczy, na które miała ochotę i na których jej zależało, niezależnie od tego, czy będzie miała do tego towarzystwo. Tylko ona była odpowiedzialna za własne życie. Dlatego też dziś się upiła — bo miała taką zachciankę. Bo potrzebowała się zresetować, rozluźnić, wybawić. Nawet kosztem obumarcia kilku zapracowanych wątrobowych komórek. To co nie zawsze było dobre dla ciała, w ograniczonej ilości mogło być zbawienne dla ducha.
— O to, to! To miałam wcześniej na myśli, świetnie to ująłeś! — Dodała po wypowiedzi Nayii.

Kiwnęła jedynie skwapliwie głową na odpowiedź Kou dotyczącą jej zaimków. Było widać, że znał się na tym lepiej od niej. Ona jedynie starała się ogarniać, choć nie zawsze jej to wychodziło. Niemniej chyba samo staranie się to było już więcej i lepiej niż brak takowych chęci? Przyjęła też do wiadomości informację o możliwych obcych korzeniach ojca Nayii. Niemniej temat rodziny nigdy nie był dla Itou specjalnie wygodny, tak więc aby przypadkiem się w niego nie zagłębić, zrobiła jedynie minę wskazującą na to, że czai. Z nią pewnie było bardzo podobnie, tylko w jakimś dalszym pokoleniu, aniżeli bezpośrednio jej rodzicieli.

Spojrzała na Nayię ze zdziwieniem, a potem z pełnym powagi zastanowieniem. Była jakoś wysoce bardziej otwarta od innych? Rzeczywiście starała się taka być, może i nawet była, jednak nie uważała tego za jakąś swoją wielką zasługę. Czy nie wszyscy powinni dążyć do tego, aby starać się akceptować innych i dawać im swobodę istnienia? Ewentualnie jeśli ktoś pierdolił totalne i szkodliwe głupoty, jak na przykład o tym, że Ziemia jest płaska, to po prostu edukować?
— Nie wiem, a jestem? Zawsze byłam trochę inna. Niby podobna, ale nie do końca. — Wciąż idąc, spróbowała sięgnąć głową jak najwyżej. Gdyby nie byli na głośnym festiwalu muzycznym, to co miała właśnie powiedzieć, wymówiłaby konspiracyjnym szeptem. Teraz jednak niemal wykrzyczała słowa w stronę ucha nowo poznanego. — Podejrzewam, że mam ADHD i to dlatego.
Zakończyła pokaz mysiego karate — który swoją drogą, jak na niewielką mysz, był dalece imponujący. Odstraszenie kota, wielokrotnie większego drapieżnika, który ostrzyłby sobie na taką mysinę zęby, byłoby nie lada wyczynem.
Sprawiło jej radość, że Kou dał jej znać, że również wzbudza zaufanie, nawet jeżeli powiedział to tylko z grzeczności. On raczej nie musiał się niczego obawiać z jej ręki. Chociaż... chłopak był chudziutki jak słomka, a jej całe 7 kilogramów „ponad standardową kobietę” przeważało ociupinkę szalę na jej prawdopodobne zwycięstwo. Przynajmniej mogła tak sobie pomyśleć teraz, bo przyznajmy rację — szans nawet z takim chudzielcem by nie miała. Co miała mu pokazać? Joginiczną pozycję syrenki albo stanie na głowie, aby go odstraszyć? Na tamten moment trochę wymachiwała w czasie wolnym nunczako, ale ani nie było się czym chwalić, ani nie powinna się tym chwalić — dla zasady nunczako było zakazaną bronią i raczej uczyła się tej sztuki z ciekawości i ewentualnej chęci samoobrony.

Podeszła do ich ławeczki z dwoma puchatymi watami cukrowymi i z zadowoleniem dostrzegła wielkie i świecące się oczy Kou na widok różowej chmury. Najwyraźniej trafiła w dziesiątkę. Yatta!
— A czym miałbyś sobie nie zasłużyć? Jedz na zdrowie. O ile cukier w postaci waty może być zdrowy. Chociaż chyba może być, taka wata to przecież pożywienie bardziej dla duszy, która jest potem szczęśliwsza. Nie?! — Zakręciła się we własnych słowach, mając jednak nadzieję, że Nayia zrozumie, co miała na myśli.
— Zdrowie aniołku. Zobaczymy, kto wyzeruje pierwszy? — Uradowała się we własnej głowie, ponownie słysząc wobec siebie określenie „aniołek”, jednak Itou kochała wyzwania. Nie miała więc czasu, aby rozpływać się nad uroczym epitetem. Kto miałby wyzerować szybciej ogromny kufel piwa — ścigając się na dodatek z mężczyzną — jak nie ona? Było wielce prawdopodobne, że można byłoby namówić Alaeshę do niemal wszystkiego, jeśli w grę wchodziła rywalizacja. Szczególnie gdy była tak pijaniutka. W normalnym przypadku pewnie wykazałaby się zdrowym rozsądkiem, mogłaby coś przemyśleć, odmówić, jednak tego typu „gierki” napędzały ją jak niemal nic innego, a ewentualna wygrana dawała zadowolenie pokroju olimpijskiego złota.
— JA! To 3-2-1-start! — Szybko przytknęła kufel do ust i zaczęła łyk po łyku wlewać w siebie piwo doprawione ostrością i mocą whisky. Kilka kropel uleciało bokiem ust i zsunęło się gładko po policzkach, kapiąc na drewnianą ławkę i pozostawiając mokre plamki. Szło jej jednak niesamowicie dobrze, a wygraną zdawała się mieć w kieszeni.
— Aaaah! Skończyłam! — Wydała z siebie dźwięk niby bohaterka anime i z głośnym stuknięciem, aczkolwiek niknącym w innych dźwiękach festiwalu, odstawiła kufel na ławce. Chyba rzeczywiście była pierwsza lub bardzo blisko bycia pierwszej — w zasadzie to w głowie szumiało jej tak mocno, że nie miała pewności. Chwyciła więc za swoją watę cukrową, skubiąc ją palcami i odrywając kawałek po kawałku, wkładała do ust.
— Kocham takie momenty, wieeesz? Wtedy czuję, że żyję! A ty, Kou? — O tym, jak bardzo miała czuć, że żyje, przekona się dopiero jutro, gdy spadnie na nią potężny kac. Niemniej w tym momencie ani trochę o tym nie myślała, jakby zupełnie zapomniała o tym, że tego typu poalkoholowe zjawisko w ogóle istnieje. Nie mogąc do końca utrzymać się w pionowej pozycji, wyciągnęła jedno ramię na ławkę i położyła na nim głowę, wciąż drugą ręką urywając kawałki waty.
— Pijemy coś jeszcze?

@Naiya Kō

Okres kiedy potrzebowała krzyczeć całym swoim wyglądem, bezpowrotnie minął i bardzo dobrze. W najbardziej buntowniczym czasie swojego życia nosiła się w większości na czarno, w liczne kolczyki, łańcuszki, kabaretki, ciężkie glany i wiecznie poirytowaną minę. Wcześniej i potem panowały w jej garderobie liczne kolory, ciekawe printy, urocze drobiazgi, a nawet pluszowe plecaki i inne tego typu fanty, które poszły w odstawkę, gdy wnętrze jej serca i umysłu ociekało lepką smołą. Zdecydowanie nie miałaby ochoty wracać do takiego stanu swojego umysłu, nawet gdy zdarzało się jej wtedy wyglądać jak iście seksowna metalówa. Obecnie lubiła po prostu przyciągać spojrzenia nietypowymi krojami, barwami i dodatkami, a głośno krzyczeć wystarczyło jej w łóżku — o ile natrafiłby się jakiś kochanek, bo i żadnego dawno nie miała. Specjalnie jednak nie martwiła się więc aktualną przerwą, bo tego się nie zapominało, podobnie jak jazdy na rowerze, a wystarczająco dużo działo się w jej życiu. Zajrzenie pod kurtynę widzialnego świata dostarczało niezwykle dużo atrakcji, a różnorodne byty męczyły to na jawie, a to w snach. Jakby nie patrzeć, to wszechświat i tak już ją nieźle wyru... wykiwał na takiej rewelacji, że duchy jednak istnieją.
Wyrażała się w swoich stylizacjach teraz o niebo lepiej niż kiedyś, czując się w nich w końcu prawdziwie i swobodnie, niemniej lubiła oglądać odważniejsze stylizacje i makijaże innych ludzi. Uważała to za pewnego rodzaju odłam sztuki, który miał swoją silną pozycję w świecie i który dawał ogromne pole do popisu. Tak jak sama z siebie nie przepadała chociażby za markowymi ubraniami, tak chętnie pozwalała sobie od czasu do czasu na ciuch lub dodatek od projektanta, który wkładał w to prawdziwą duszę i artyzm. Mógł to być znany twórca, ale też lokalny rzemieślnik zakochany w swoich wyrobach — ceniła ich na równi, wypełniając własną garderobę przeróżnymi skarbami. Może właśnie dlatego Naiya przyciągnął jej wzrok? Każdy element jego stylizacji był przemyślany i dopracowany, a on sam piękny i zupełnie kształtny. Proporcjonalny w swoim wysokim wzroście, czego nie mogłaby nie dostrzec jako malarka. Z przyjemnością namalowałaby go kiedyś, właśnie w tym momencie wyobrażając go sobie w czymś otulającym i miękkim — jak puch lub pierze. Może w przyszłości zgodzi się na coś takiego? Lub namaluje własną impresję z jakiejś okazji, aby mu wręczyć? Choć chyba zapędziła się za mocno w rozważaniach, ponieważ na razie to oni jedynie się upijali wspólnie na festiwalu. Niemniej miło byłoby pociągnąć tę intrygująca znajomość ze sobą w przyszłość.
Niewiele myśląc zaczęła kiwać głową na słowa o zielonej farbie na głowie Kou. Przyglądała się pasmom i próbowała skupić uwagę. Sama peruk nie nosiła, bo zbyt szybko miała ochotę je ściągnąć — drażniły skórę głowy podobnie do za ciasnych skarpetek lub poliestrowego podkoszulka, ale na pewno były fajnym dodatkiem, pozwalającym natychmiastowo zmienić wizerunek.
— Zielony Ci bardzo pasuje. Teraz tylko pomyślałam, że jestem ciekawa jakby Ci było w fiolecie. — Tymczasem dlaczego Itou wybrała fuksję? To dobre pytanie, zdające się mieć w sobie jakąś głębię. Może warto było zastanowić się dłużej nad odpowiedzią? Nie było to jednak najprostsze po wlaniu w siebie takiej ilości alkoholu. Zachichotała na żart o kolorze szybciej schodzącym z włosów, aniżeli stary wychodzący po mleko. Oj, tak, miał rację! Itou coś nawet na ten temat wiedziała, bo akurat jej ojciec to dosyć powoli zawijał się z ich domu — wpierw kłócąc się miesiącami z matką, a dopiero potem pakując manatki i już nigdy nie wracając. Przynajmniej aż do początku tego roku, kiedy nagle to tatuś wrócił i zażyczył sobie pochówku, bo czemu nie. Nie myślała jednak o tym, już dawno wyleczyła się z tego, że aby być szczęśliwą potrzebowała do tego rodziców. Co to, to nie!
— Z kilku powodów. Fuksja zdaje się dobrze oddawać moją osobowość. Jednocześnie jest mocna i intensywna, ale to dalej róż, w jakiś sposób słodki i kuszący. A dodatkowo to chciałam się odgryźć matce i zafarbować włosy na najbardziej wyraźny kolor na jaki było mnie stać i za który nie wyrzuciliby mnie z uczelni. — Zaczęła dosyć poważnie, od lekkiej analizy, kończąc na szeroko uniesionych kącikach ust. Nie żałowała decyzji o rozjaśnieniu i zafarbowaniu włosów, a wściekła mina rodzicielki była bezcenna. Niemniej do dzisiaj pozostało w niej ukłucie bólu wywołane tym, że w tamtym okresie wciąż myślała, że może odgryzać się matce, że wciąż mają na to czas. Tymczasem wcale go nie miały. Nawet widząc na własne oczy postępującą chorobę, nie była w stanie dostrzec prawdy i tego, że ona naprawdę umiera. Do samego końca była wręcz przekonana o tym, że to tylko jakiś trudny zakręt na drodze choroby, że w końcu problemy przestaną się nasilać, a ona wróci do zdrowia i będą mogły nie cierpieć się tak samo jak wcześniej. To się jednak nie wydarzyło, a w parę miesięcy po pamiętnym farbowaniu matka odeszła na zawsze, ulatniając się wraz z własnymi problemami, uczuciami i tajemnicami, pozostawiając Itou opuszczoną, pełną nienawiści i goryczy. Niemniej tamta fuksja dała jej wtedy wszystko, czego potrzebowała. Czuła się w niej pięknie, wyjątkowo, na nowo. Przyciągała uwagę i komplementy, pasowała do image'u młodej artystki, a jednocześnie odciągała uwagę, innych oraz jej własną, od drążącego jestestwo rozżalenia. Teraz pozostawało to już tylko mglistym wspomnieniem, które szybko rozpierzchło się pod kolejnymi żarcikami Naiyi i szybkim tempie jego długich kroków, za którymi chciała nadążyć.

— Mnie nie pytaj, ludzie są dziiiwni! Skoro masz ponad dwa metry, to w tym zakresie powinieneś być ultramężczyzną, no nie? Ja tam lubię facetów w makijażu. I sukienkach. Bo czemu nie? To tak jak kiedyś krzyczano, że kobietom nie wolno nosić spodni — zupełnie bez seeensuuu. — Bełkotała nieco, starając się odpowiedzieć na to co mówił do niej nowo poznany znajomy. Dla Alaeshy dzielenie ludzi na zbyt lub za mało męskich i kobiecych było iście idiotyczne. Przecież w dużej mierze to i tak nie był żaden wybór, a raczej pobudka ciała do tego, jakim się chce poczuwać i postrzegać. Różnice w budowie mózgów powstające już na etapie życia płodowego, natężenie wydzielania hormonów, czy wychowanie, środowisko lub głupie, cholerne upodobania. Alaesha nie rozumiała, dlaczego ludzie tak bardzo lubili się nienawidzić ze względu na postrzeganie płciowości. Jakby świat miał być za mały na to, żeby pomieścić każdego. Tak samo zgadzała się co do kwestii związanych ze wzrostem i wagą. Na to pierwsze w ogóle nikt nie miał wpływu, a na drugie często tylko częściowo. 50 kilo to idiotycznie mało i w sumie Itou nawet nie chciałaby tyle mieć. Ważyła tyle, gdy była nastolatką, a później ponownie schudła do tej wagi po śmierci matki. Wcale nie czuła się wtedy dobrze, ani też nie wyglądała lepiej niż dzisiaj.
— Ujednolicania już w ogóle nie rozumiem. Przecież wtedy byłoby najzwyczajniej nudno. Gdy ludzie są różni, to jest przynajmniej ciekawie, nie? — Nie widziała powodu, dla którego nie mogłaby stwierdzić, że Kou robił wszystko dobrze skoro miała przed sobą naoczny przykład kogoś, kto nie płynął z prądem i pozwalał sobie żyć według własnych kanonów. Oczywiście że go nie znała i nie mogła stwierdzić niczego więcej ponad to, co widziała i co do niej mówił, jednak to co prezentował Itou w tym momencie było intrygujące, świeże i godne uwagi. Nie byłaby nawet w stanie okłamać go będąc tak upojoną alkoholem. Zresztą raczej nie używała kłamstw o ile nie chodziło o przemilczenie kwestii, które dla niej były trudne — takich odsłaniających zbyt wiele jej miękkiego wnętrza lub wręcz przeciwnie, tego agresywnego i nieokiełznanego gniewu, jeszcze wybuchającego w niej od czasu do czasu, czego nikt się po niej nie spodziewał. Choć i na to raczej pozwalała sobie w samotności.
— Hah, w sumie może i tak jest. Tylko one się chyba lepiej ukrywają niż ja. A może to tylko takie głupie wrażenie? — Jakby na to nie spojrzeć, to Japońskie społeczeństwo nie należało do najzdrowszych psychicznie. Wieczne zapracowywanie się, dobijanie do oczekiwań rodziny, tradycji i przyjętych zwyczajów. W zasadzie myślenie o sobie, że jest się jedną z niewielu osób, które nie zawsze mają się dobrze podchodziło chyba pod pychę. Choć często nie umiała sama ocenić wagi i wielkości swoich problemów. Były za małe czy za duże względem innych? Sam fakt, że próbowała oceniać swoje odczucia w ramach wrażeń innych osób, nie miało zbyt wiele sensu i choć o tym wiedziała, to schemat ten lubił do niej powracać.
W sumie co miała odpowiedzieć na to, czy ma stany lękowe? Nigdy się nie diagnozowała i w sumie nie miała pojęcia, czym one w rzeczywistości są. Czy jej lęki są wystarczająco dojmujące, a może zupełnie zwyczajne w kontekście zostania senkenshą kilka miesięcy temu? Przecież nie mogła iść do psychiatry i powiedzieć, że widzi duchy, bo wylądowałaby w psychiatryku, szczególnie że była pewna tego, że nie oszalała, a przydarzyło się jej coś najzwyczajniej niezwykłego. Jej życie zmieniło się nie do poznania i chyba w tym wypadku bardziej niż specjalisty potrzebowała czasu, spokoju i wspierających osób dookoła siebie. Raczej nie mogła nikomu zwierzyć się ze swoich przeżyć, jednak nawet takie chwile jak ta, gdy mogła się bezmyślnie i bez większego rozsądku bawić i zmniejszać poziomy narastającego w niej napięcia, były na wagę złota. Dusza nadająca w podobnym rytmie, tak jak teraz Kou i Itou, zdawała się najcenniejszą rzeczą, jakiej mogła dzisiaj doświadczyć artystka.
— Nie wiem. Kilka ataków paniki. To już stany lękowe? —Odpowiedziała poniekąd pytaniem, ale tak, jak umiała najlepiej. Czy poczucie kłębiącego i paraliżującego strachu było normalne, czy nie, gdy kilkukrotnie wcześniej zaczepiał Cię na ulicy wśród masy ludzi duch, któremu nie mogłaś odpowiadać, bo wyszłabyś na wariatkę? Czy taka reakcja na proszenie, a nawet błaganie o wiążący kontrakt przez upiorne dusze, których absolutnie nie znasz, jest zdrowa, czy może wręcz przeciwnie? Co by jednak nie było, wszelkie ludzkie problemy Alaeshy przy tych zupełnie nowych solidnie zbladły i zaczęły wydawać się błahe. Miała nadzieję, że gdy ogarnie już te duchowe problemy to w końcu odetchnie pełniej i zacznie żyć spokojniej, z zupełnie inną perspektywą. Nie zmieniało to jednak faktu, że od zawsze czuła się trochę inna, atypowa wśród ludzi. Niby towarzyska i uśmiechnięta, a często nierozumiejąca konwenansów i społecznych norm rozmowy. Woląca często jednak spędzać czas samotnie, z dala od ludzi i najchętniej na łonie natury, gdy rówieśnicy przesiadywali w galeriach. Prawdziwie lubiąca naukę i siedzenie w książkach, choć jednocześnie potrafiła rzucić je w kąt, gdy zaciekawiło ją coś innego. Jednocześnie impulsywna i lubiąca życie w stałości i porządku, co zupełnie się ze sobą gryzło i zdawało nie mieć sensu właśnie do czasu, gdy nie usłyszała o tym, czym objawia się ADHD.
— Jednocześnie do dupy i wspaniale. O ile rzeczywiście to mam. Nie cierpię tego, że nie umiem usiedzieć w miejscu, że goni mnie po świecie właśnie wtedy, gdy powinnam nie tracić skupienia i czymś zająć się na poważnie. Jednocześnie kocham być w tym cudownym szale, gdy coś prawdziwie mnie zachwyca, gdy pochłania cały mój umysł. Choć potrafi mnie to też wykończyć, bo wtedy nie śpię, prawie nie jem, nie robię nic innego. Na przykład gdy maluję ciągiem obrazy. To cudowne tak tworzyć, być w tym cugu i na artystycznym haju, ale moje ciało na tym cierpi i musi po czymś takim odpocząć. Najgorzej gdy sama muszę się do tego odpoczynku zmusić, bo umysł chce jednego, a ciało już nie daje rady. Czy to w ogóle ma dla Ciebie jakiś sens? — Zatrzymała się w swoim przydługawym wywodzie, nie wiedząc czy to co mówi jest jakkolwiek zrozumiałe. Pewnie właśnie dlatego czuła się często tak nie na miejscu wśród ludzi, bo właśnie nie mogli wejść w jej buty i odczuć tego samego co ona. Nie powinna więc tez zarzucać nowej osoby tym swoim punktem widzenia.

Razem skubali cukrowe waty, które zaczynały się powoli kurczyć. Dobrze jednak że zjedli cokolwiek, karmiąc może bardziej ducha niż ciała, ale jednak. Potężna dawna alkoholu jaką mieli zamiar w siebie wlać lepiej, aby była zagryziona przynajmniej czymkolwiek. Szkoda może że Kou nie wykazał wcześniej specjalnej chęci do jedzenia, bo i nie chciała objadać się tak sama. Teraz natomiast każdy łyk gazowanego, zaprawionego whisky piwa coraz bardziej sycił jej poczucie głodu, pod koniec kufla niknąc zupełnie, dając złudne poczucie sytości. W tym momencie cieszyła ją tylko reakcja Kou na jej alkoholowe popisy. Miała dość dobrą głowę do picia, choć może nie aż tak dobrą, jak się jej właśnie wydawało. Chciała być jednak dobrą zawodniczką, zabawić się, nie myśleć o jutrze i paskudnym kacu, który ją pewnie dopadnie. Liczył się tylko dobry fun tu i teraz, a właśnie Alaesha miała ochotę się popisać. Dlatego tym bardziej ucieszyło ją, gdy Naiya tak entuzjastycznie zareagował na dalsze picie. Zniknął na jakąś chwilę w gąszczu ludzi, na co Ala wyciągnęła smartfona, by bezwiednie się przez niego przeklikać. Nic nowego, żadnych fascynujących wiadomości. Włączyła przedni aparat i zrobiła sobie kilka zdjęć, czując się dosyć cute. Gdy wrócił Kou, wyciągnęła telefon w ich kierunku i jeśli jej na to pozwolił, to pstryknęła im kilka selfiaczków z wściekle niebieskimi szotami. Raz na pewno ustawiła się ładnie do zdjęcia, drugi z wyciągniętym językiem, a innych już nie pamiętała — jakieś zabawne bzdury.
— To do dzieła! Zdróweczko! — Uniosła kieliszek ku górze i uśmiechnęła się na prośbę o fory.
— No dobra, niech Ci będzie! — Odpowiedziała niby to z przekąsem, ale jednak śmiejąc się przy tym. Wychyliła tylko część kieliszka — był na serio duży, więc starczy na co najmniej trzy łyki. Alkohol był pyszny, ale jednocześnie otumaniający. Czuła jak wszystko powoli zaczyna dookoła wirować i żeby nie wirowało, to musiała koncentrować się na konkretnym obiekcie, w tym przypadku na Kou, z którym miała ochotę dalej się bawić i rozmawiać. Grająca w oddali festiwalowa muzyka sprawiała, że zaczęła poruszać nieco ramionami i podrygiwać nogą. Ciekawe, czy miałaby jeszcze dzisiaj siłę zatańczyć... znając Itou, to pewnie tak! Niemniej w pijanym umyśle zrodziła się pojedyncza filozoficzna myśl, która koniecznie chciała teraz wyciec na zewnątrz jej ciała i ujrzeć światło scenicznych fleshy — no bo ani gwiazd, ani światła słonecznego w tym przypadku.
— Co sądzisz o przeznaczeniu? Istnieje czy nie?

@Naiya Kō