Leżała w łóżku.
Pustym.
Jak zwykle zresztą.
Znowu nic z tego.

Zbyt wiele wyobraziła sobie w swojej głowie, zbyt wiele dopowiedziała uczuć z drugiej strony. Ponownie spróbowała otworzyć serce na kogoś, kto wcale nie chciał go otwierać. Po co w ogóle próbowała? Czy już nie miała dość?

Czyż nie powinna wrócić do wcześniejszego trybu życia, gdzie szybkie przygody i gorące romanse kończyły się bezproblemowo i tak nagle, jak się zaczęły? Dlaczego sam seks jej teraz nie wystarczał? Od czasu zostania senkenshą ani razu nie poszła z nikim do łóżka. Otworzyły się w niej jakieś nowe pokłady wrażliwości, chęci bycia kochaną, przytulaną, uwielbianą, po prostu jedyną. Świat rozpostarł przed nią otchłań niesamowitości, ale też niebezpieczeństw płynących ze świata duchów. Nie musiała się temu komuś z tego zwierzać, nie musiał jej przecież rozumieć pod tym względem. Chciała jedynie namiastki normalności, silnego ramienia i ciepła pod kołdrą, gdy układałaby do snu głowę na czyjejś klatce piersiowej. Przytuliła się do swojego pluszęcia — dużej maskotki w kształcie i o pyszczku pieska, która miała stanowić jej amulet przed złymi mocami, prezent podarowany przez przyjaciela, dlatego wierzyła w jego moc. Roniąc pojedynczą łzę wetknęła głowę we wszystkie miękkości oferowane przez łóżko i usnęła. Nie miał to być jednak przyjemny sen. Najwyraźniej dręczące kobietę wątpliwości zmąciły marzenia senne, przemieniając w koszmar właśnie wtedy, gdy jej umysł powinien odpocząć. Co za ironia, że mózg nie dawał szans na odpoczynek nawet wówczas, gdy sam tego wymagał. W końcu nikt nie spał z własnej woli, a raczej z rygoru nakładanego przez organizm, który nakazywał spać — pod groźbą śmierci, jeśli jego żądania nie zostały skrupulatnie spełnione. Być może to jednak wewnętrzne łkanie i ból malarki przyciągnęły dzisiaj nad jej łóżko istotę, która wsunęła się z miękkością do umysłu, by nakarmić się jej stanem. A może chciała pomóc? Niejedne koszmarności, które przydarzały się artystce od roku, finalnie oferowały pozytywne rozwiązania. Również ostatnie rozstanie było powodowane mocą, która pozwoliła otworzyć oczy i zaoferowała siłę, aby skończyć coś, co nawet nie miało prawa się zacząć.

Spadła na krzesło. Trach! Czy właśnie w ten sposób ludzie materializowali się na powierzchniach do siedzenia? Nie było jednak sensu z tym polemizować, bo była tutaj z nim. Poczuła ciepło na wysokości splotu słonecznego i trzepotanie motyli w brzuchu. To on, to ten. Zgarniała każdy ułamek męskiej sylwetki w źrenice oczu, karmiąc się widokiem jego ciała — które być może już niedługo będzie częściowo należało i do niej. Poczuła się taka szczęśliwa, ale spokojna nie była, ponieważ coś przeczuwała. Chyba właśnie dzisiaj pragnienie stanie się rzeczywistością. I to rzeczywiście się stało! Po tylu latach samotności usłyszała wyznanie miłości od ukochanej osoby. Na języku drgała chęć odwdzięczenia się wyznaniem. Co tylko było dziwne, to że choć bardzo chciała, nie była w stanie dostrzec twarzy wybranka. Chciała przecież to powiedzieć, patrząc mu prosto w oczy... Zaczęła wiercić się na krześle, wychylając to w prawo, to w lewo, licząc, że nieznośny blask w końcu przestanie jej przeszkadzać, a ona podniesie kurtynę — woal spowijający twarz mężczyzny, niczym lico panny młodej. Kelnerka przyniosła jego zamówienie, za które również Alaesha podziękowała nieśmiałym uśmiechem i skinieniem głowy. To dziwne, niczego dla siebie nie zamówiła? Jednak deser był duży, a łyżeczki dwie. Nie mogła dostrzec męskich ust, ale widziała jak lody nikną w jasnej czeluści, wysławiając pod niebiosa anielski smak przyniesionej słodkości. Artystka sięgnęła więc po drugą łyżeczkę i uszczknęła odrobinę. Chłód rozlał się po języku, ale nie smak. Lody były nijakie, żadne, bez wyrazu. Jak papier czy mokry karton, który gryzł teraz wrażliwe receptory węchowe kobiety. Obrzydliwe. Wtem wybranek zrzucił pucharek, a setki odłamków zmrożonego szkła rozsypało się po podłodze, pod nogi innych gości kawiarni. Lody rzeczywiście były niesmaczne, ale żeby aż tak na nie reagować?

Wszyscy teraz patrzyli na nią, jak gdyby to ona rzuciła szkłem o podłogę. Niemniej w chwile potem z niewidzialnych ust popłynął jad. Poczuła palący wstyd wspinający się po dekolcie, szyi i policzkach. Wszyscy patrzyli, a ona nie lubiła w ten sposób przyciągać uwagi. Uczucie wzmógł śmiech. Salwy śmiechu. Śmiechu do rozpuku. Śmiechu z niej. Ale ona na ten rechot nie zasłużyła. Zawsze była sama i może na zawsze samą pozostać. Ktoś, kto by ją prawdziwie kochał, nie zrobiłby jej czegoś takiego.
— To rzygaj. — Poczuła falę obrzydzenia do stojącego przed nią czegoś. Tak silnie, jak potrafiła kochać, tak intensywnie umiała przekształcić każdą cząsteczkę miłości w nienawiść. Intrygująca tymczasem stała się kelnerka. Jakaś inna niż cały otaczający ją obrazek. Ładna. Niebezpieczna.
— Tak, chętnie się z nim rozliczę. — Dodała z cierpkim, wrednym uśmiechem puszczonym w kierunku mężczyzny. Kolejny do kolekcji. Serce było złamane, ale czy to po raz pierwszy?
— Może razem skorzystamy z tej atrakcji? — Tknięta przeczuciem, które nie opuszczało jej od początku, odwróciła się w stronę kelnerki. Pod butami skrzypnęły kawałki szkła. Drzwi zdawał się doskonałą drogą ucieczki, ale nie chciała wchodzić tam ani z nim, ani sama.

@Amaya Chō

Z otwartych drzwi ziała pustka. Zimna, wzbudzająca dreszcz przestrachu. Niemniej pustkę już znała i to całkiem dobrze. Umiała się znieczulać, odcinać od emocji, a przynajmniej kiedyś była w tym mistrzynią. Dziś uleczyła wiele ze swoich ran, nie znaczyło to jednak, że tego wrażenia nie pamiętała, że nie umiałaby odtworzyć tego stanu dla własnego bezpieczeństwa. Absolutnie wszystko było lepsze od odrzucenia i cierpienia, którego za nic nie chciała do siebie dopuścić i aktywnie odczuwać. Być może też dlatego tak trudno Alaeshy było się w kimkolwiek zakochać. To wymagało oddania, zaufania że w czyichś rękach może być bezpieczna oraz podjęcie ryzyka, że jeśli tak się nie stanie, to będzie w stanie żyć dalej. Pustka widniejąca we framudze drzwi nie wyglądała na bezpieczną, ale za wszelką cenę chciała wymknąć się z uścisku fałszywego kochanka. Złapał ją od tyłu, trzymając mocno przedramieniem niby to na wysokości obojczyków, jednak Alaesha poczuła, jak niebezpiecznie blisko jest temu dotykowi do jej grdyki. Zaczęła się dusić, mając w głowie tylko jedno słowo uciec, uciec, uciec. Podważyła jego ramię, wywijając się z objęcia, ten jednak nie odpuszczał, chwytając tym razem za ramię. Mówił do niej, lecz nie wiedziała co. Nie chciała go już, wszelkie uczucia wyparowały, czuła tylko strach wśród kakofonii dźwięków tłumu dookoła. 

Kelnerka. Jedynie ona zdawała się mieć sens. Była żywa, być jakaś. Ona również nie stanowiła bezpiecznego wyboru, ale z pewnością ten lepszy. Wzbudzający nadzieję na cokolwiek. Itou spojrzała jej prosto w oczy.
— Chcę iść z Tobą! — Jej fatalne zauroczenie wciąż trzymało ją za ramię, szyderczo nie chcąc puścić, na co Alaesha zapierała się z całych sił, próbując się od niego odsunąć. Pstryknięcie palcami było jak wybawienie. Zamiast przerazić się, że upada do tyłu, uśmiechnęła się. Lecąc w dół w kierunku drzwi, podparła się ręką i rozcięła ją na szkle z rozbitego pucharka. Nie szkodzi, ból i krew również znała.

Mimo wszystko znalezienie się w ciemności nie należało do komfortowych. Alaesha bała się jej i to od dawna. Utrata możliwości widzenia dla artystki jest czymś strasznym samym w sobie, jednak Itou od zawsze miała przeświadczenie, że w mroku kryje się coś, co może ją skrzywdzić. Choćby stała we własnym salonie i tylko zgasiła światło, okrywając się całkowitą ciemnością. Złapała równowagę i stanęła stabilniej w nieprzeniknionym mroku, wystarczyło jednak tylko kilka mrugnięć by znalazła się... w szkole. Och. Jak dziwnie, jak dawno to było. Rozglądała się po starych kątach znajomej sali lekcyjnej niemal z rozrzewnieniem, gdy dostrzegła siebie. Nie, czemu akurat ten dzień? Walentynki. Kto to wymyślił, że to dziewczyny miały okazywać sympatię chłopcom? Mimo wszystko Itou nie należała do aż tak tchórzliwych dziewczątek, by tego nie zrobić. Większość z nich po prostu nigdy nie otwierała ust i też nigdy niczego nie zyskiwała. Tymczasem charakter Alaeshy nie pozwalał jej wiecznie tkwić w bezsensownej ciszy. Dzięki temu podejściu mogła wiele ugrać, ale też z jego powodu tak wiele razy oberwało się jej kopniakiem w brzuch od życia...
Siedziała w przedostatniej ławce, specjalnie dlatego, żeby być bliżej niego — chłopaka, w którym od dawna się podkochiwała. Była przerwa śniadaniowa, dookoła było gwarno. Mogłaby to zrobić po lekcjach, spróbować go złapać pod szkołą, ale nie wytrzymała. Nigdy nie była cierpliwa. Wyciągnęła czekoladki z plecaka, odwróciła się na krześle i przesunęła kartonik w jego stronę po ławce. Niestety, jej akcja nie została niezauważona przez resztę klasy. Ta wpierw czekała w ciszy, aby potem zaczęły rozlegać się pojedyncze ciche chichoty. Rzeczywiście wtedy nie przyjął jej prezentu — ale czy to wyglądało tak tragicznie? Nie pamiętała. Niemniej śmiechy i łza, którą otarła ukradkiem ta młoda rękawem, były jak najbardziej prawdziwe. Po tamtym zajściu minęło wiele lat, zanim komukolwiek wyznała uczucie. Nauczyła się każdorazowo czekać na jasne znaki od tej drugiej strony, a najlepiej na konkretną akcję — przytulenie, pocałunek, wyznanie. Lepiej nie było zbytnio odkrywać swojego serca, które na dodatek tak łatwo ulegało zranieniom. 

Dorosła Itou, obserwatorka całego zdarzenia, patrzyła na młodszą wersję siebie z czułością. Dotyk kobiety, subtelne przytulenie i pocałunek przyjęła ze spokojem, ulgą, rozrzewnieniem. Miło było podzielić się z kimś tamtą chwilą, spojrzeć na nią z zewnątrz, dostrzec, że ta młoda nie była niczemu winna i że była tak samo warta kochania, jak i ta starsza, która wciąż jednak miała problem z takim postrzeganiem. Alaeshy było zdecydowanie łatwiej wykrzesać troskę dla dawnej siebie niż tej dojrzałej. Towarzyszka ułożyła dłoń na jej ramieniu, na co Itou przykryła ją własną, zaplatając delikatnie palce. Dotknęła jej zdrową ręką, bo ta druga wisiała wzdłuż ciała, gdzie na skórze perliły się drobne kropelki krwi od rozcięcia szkłem. 
— Pamiętam. Od tamtego momentu zaczęłam być jeszcze bardziej nieufna. — Łza zsunęła się po policzku, której jednak teraz nie chciała ocierać. Niech leci, nie musi się jej wstydzić. 
Odsunięcie się kobiety odczuła niemal boleśnie, niczym lodowe igiełki pustki. Choć było w niej coś mrożącego krew, to jednocześnie czuła z nią dziwną wieź. Nie chciała, żeby ją zostawiała — podobnie jak wcześniej, przed drzwiami. Zbliżyła się do młodej Ali, na co ta starsza zamarła w reakcji. Wydawało się, że jest wobec niej łagodna, jednak gdyby chciała wykonać wobec młodej niepewny gest, to Alaesha była gotowa zrobić wszystko, aby nie dać jej już więcej krzywdzić. 
— Co chcesz mi pokazać?

@Amaya Chō

Na dźwięk łagodnych słów i płynącego pocieszenia wobec młodej Itou ta starsza uspokoiła się. Rozluźniła mięśnie i szczękę, które sama nie wiedząc kiedy mocno napięła. Potem nieznajoma zwróciła się bezpośrednio do niej. Niby od niechcenia, niby z nonszalancją, niby brakiem zainteresowania. Alaesha jednak czuła nić porozumienia z tą wysoką niewiastą. Wyglądała pięknie, trochę groźnie, a jednak coś malarkę do niej ciągnęło. Zdawała się kryć w sobie tajemnicę, której chciała uchylić rąbka. Prawdopodobnie były w podobnym wieku, tym bardziej chciała jej słuchać — dojrzałe kobiety były dużo ciekawsze od młodych podlotków, którym ulotna uroda na długo nie starczyła, nie pozostawiając nic wartościowego w spadku. W już-nie-kelnerce tkwiła historia, głębia oraz... cień zaginionego bólu i straty, których starała się nie pokazywać, zdradzając się z nich jednak podczas przytulenia.
— Mogłabyś mnie dręczyć czymkolwiek. Scenami niczym z horrorów, a nie raczyć mnie horrorami z mojego życia. Dlatego myślę, że chcesz mi coś przekazać. — Jeśli to co się działo było snem, to i tak była wdzięczna za marę, którą jej zesłała. Miała już dość wiecznie powtarzającego się koszmaru, który co noc zmuszał ją do przyglądania się temu, jak oddziela swoją skórę od kości. Nie spodziewała się jednak nagłego popchnięcia w tył i jeszcze bardziej nieoczekiwanej bliskości. Minął już ponad rok, od kiedy jej łóżko świeciło pustkami, a ona po przemianie w senkenshę nie miała czasu na to, żeby dopuścić do siebie kogokolwiek bliżej niż na próg własnego domu. Tak sobie to tłumaczyła — wydarzyło się tak wiele, tyle zmian, to tylko brak okazji, co nie było prawdą. Okazji miała przynajmniej kilka, z których świadomie nie skorzystała. Gdzieś z tyłu potylicy kłębiła się myśl, że już całkiem postradała zmysły, że została całkowitym dziwadłem. Czy kogoś takiego można pokochać? Wprawdzie seks nie wymagał miłości, niemniej od dłuższego czasu trudniej było się jej przełamać nawet do niezobowiązującej formy czułości. Wszystko mogło się wydać, rozlać niczym atrament w wodzie, szybko obejmując dyfuzją ciemnego koloru całość jestestwa. Czy nie miała wystarczająco dużo wątpliwości w kontaktach z ludźmi, aby jeszcze wydać się ze swoją synestezją lub co gorsza, widzeniem zmarłych? Sama poniekąd była na chwilę trupem. Choć ciało Alaeshy nie zdążyło w tym czasie ani odrobinę ostygnąć, to z pewnością zdławiło to część z jej żaru. Pierwszy pocałunek był dla Itou zdziwieniem i patrzeniem z otwartymi oczami na pochylającą się nad nią kobietą. Zanim nawet pomyślała o oddaniu go, poczuła tylko pozostawione mrowienie na wardze, gdy kobiece usta przeniosły się w zupełnie inne rejony.
— Nie wiesz, dlaczego? — Nie zdążyła powiedzieć więcej, wydając tylko krótkie westchnienie. Itou musiała przyznać, że to co robiła, było zaskakująco przyjemne i wzbudzające iskierki odczuć, które jakiś czas temu w sobie zakopała. Natomiast te okoliczności... Czego oczekiwała po niej nieznajoma, gdy wpierw grzebała boleśnie w jej głowie, a zaraz potem próbowała grzebać pod jej bluzką? Nietypowa gra wstępna, nawet jak na samą Alaeshę.
Artystka wiedziała, że jej problem ze związkami leżał dużo głębiej aniżeli tylko w kilku chłopakach, z którymi nie wyszło. Zaczęło się od ojca, który ją porzucił, gdy była jeszcze dzieckiem. Ojca który nie dał jej w życiu niczego poza bólem i comiesięcznymi przelewami, dopóki kontynuowała naukę. Którego nie widziała aż do czasu, gdy dostała informację ze szpitala. Który bezczelnie przed śmiercią chciał wybaczenia, gdy ona nie mogła zaoferować mu niczego więcej poza zorganizowaniem pochówku. Przez niego niemal od zawsze była emocjonalnie popsuta jednak gwóźdź do trumny Alaeshy dobiła matka, która w ciągu życia raczyła ją chłodem, by potem umrzeć i opuścić, zostawić na pastwę dzikiego świata, w którym musiała sobie poradzić — nawet bez tego chłodu, którego wcześniej tak nienawidziła. Nie liczyły się tutaj fakty: śmiertelna choroba matki czy mgliste tłumaczenia ojca o strachu przed odpowiedzialnością. Uczucie odrzucenia i narastają nieufność osiadły głęboko w sercu kobiety, skąd miała problem je wykurzyć.

Tak niezwykle dawno nie miała kochanka, a co dopiero kochanki...  Kobiety w porównaniu do mężczyzn były miękkie, subtelne i kuszące. Tak, kusząca było doskonałym określeniem nieznajomej, która właśnie testowała jej cierpliwość. Chętnie oddałaby się jej dłoniom, które coraz zuchwalej poczynały sobie na jej ciele. Nie odpowiedziała na drugie pytanie, wciąż się wahając i przez chwilę pozwalając jej na to, co robiła, mięknąć odrobinę pod kobiecym dotykiem. Itou oparła się na to mocniej o nieistniejąca ścianę, co tym samym wywołało w niej dziwne uczucie. Sięgnęła ręką w tył, napotykając twardą i solidną pustkę. Zostawiła na niej nawet krwawy ślad, zawieszony dosłownie w niczym, w powietrzu. To nie było typowe, nic tutaj nie było typowe. Wciąż nie dotarło do niej, że znajduje się w śnie, ale powolutku zaczynała rozumieć więcej. Czuła że przelotny romans to o wiele za mało, co mogła zaoferować jej kobieta. Przypomniało się jej, że wciąż stały w pomieszczeniu z jej dawną wersją siebie, z młodą Alką. Czy mogła teraz je dostrzec? Pieszcząca ją kobieta zasłaniała dostęp do dziewczynki. Co ona w jej wieku mogłaby pomyśleć o niej, widząc ją w objęciach niewiasty, oddając się przyjemności, mając jednak brzydki i zgorzkniały środek? Była przekonana, że mogłaby samą siebie przejrzeć na wylot i nie mogłaby tego ukryć. Skoro nie potrafiła tak dobrze zawalczyć o dzisiejszą siebie, to może powinna wykazać się chociaż dla tej młodszej. Przymknęła oczy, gdy ponownie poczuła dotyk aksamitnych warg na własnych, spragnionych przecież czułości ustach. Dłoń przebiegająca po brzuchu i zahaczająca o materiał stanika nęciła. Nie chciała jednak zawieść żadnej z wersji siebie ani kobiety, nie znając celu tego spotkania. Wciąż krwawiącą dłonią chwyciła przez materiał ubrania rękę kobiety, nie pozwalając pójść dalej. Zostawiła przy tym kolejny czerwony ślad, tym razem na materiale własnej bluzki. Pozostawała jednak wciąż kwestia kolejnego, już nieco bardziej niespodziewanego pocałunku. Położyła drugą rękę na smukłej szyi, przytrzymując pewnym chwytem. Przycisnęła uwodzicielkę mocniej do siebie i do własnych ust, z wyczuwalną nutką pasji, jednak nie rozwierając przy tym warg. Kobieta była przepiękna, była wyrafinowaną kusicielką, ale to było wszystko, co mogła zaoferować zarówno jej, jak i sobie, jeśli chciały poznać dalszy ciąg tej historii. Powoli zagłębiając kciuk w bajecznie bladą skórę pod żuchwą, zmusiła kobietę do przerwania pocałunku i uniesienia głowy.
— Pokaż mi coś, czego jeszcze nie znam. — Najwyraźniej testowała ją z jakiegoś powodu. Może własnej rozrywki, może nudy, może chęci jednak nie wydawało się to Alaeshy najbardziej prawdopodobnymi opcjami. Itou znała już pustkę, znała ból, seks również znała, a teraz czarnowłosa mogła pokazać jej coś więcej. Taką przynajmniej miała nadzieję. 

@Amaya Chō

— Sądzisz, że nie ma wpływu? Mnie dalej ściga przeszłość — Ciebie nie? — Przekręciła głowę do boku, patrząc z bardzo bliska w błyszczące to miodowo, to czerwonawo oczy przykryte kurtyną czarnych jak smoła rzęs. Nie wyglądała jej na osobę, która również miałaby wszystko za sobą. Niemniej zdawała się bardziej doświadczona, spokojna, obleczona jakąś tajemną wiedzą, do której Alaesha wciąż nie miała dostępu.

Itou nie chciała specjalnie ingerować w to, co pokazywała jej kobieta. Przyszła z jakimś pomysłem, ideą, którą miała ochotę jej przekazać, tym samym Alaesha chciała należycie docenić spektakl. Mogła wybierać pomiędzy pewnymi ścieżkami, jednak za całokształt odpowiadała stojąca przed nią reżyserka i prowodyrka całego zamieszania. Tymczasem Alaesha lubiła trochę zamieszania. Miała przyjemność z testowania siebie i swoich możliwości. Badania swojego wnętrza niczym preparatu pod okiem mikroskopu, poszukując oznak życia lub toczącej komórki choroby. W zasadzie nawet nie miała nic przeciwko dręczeniu, jeżeli miałoby to przynieść pozytywne konkluzje. Wystarczająco już w życiu dawała się dręczyć innym, jak i dręczyła samą siebie. Konstruktywne męki mogłyby być nawet poniekąd interesujące. Również brak odwrotów nie zawsze był dla Alaeshy czymś złym. Gdyby nie udar, zatrzymanie akcji serca i zostanie senkenshą, być może nigdy nie postawiłaby na siebie i nie zaczęła prawdziwie dbać o własne potrzeby. Nie było lekko odnaleźć się w nowej rzeczywistości, ale jak widać — gdyby nie to, nie miałaby okazji spotkać nietypowej sennej mary, która zechciała nawiedzić, wręcz zaszczycić swoją obecnością, akurat ją. Wciąż stały blisko siebie i stykając się ciałami, cały czas czuła bijące ciepło. Itou spojrzała jednak na wciąż bezimienną jej Chō smutno i z jakąś nostalgią. Nie mogły sobie teraz dać tego, czego być może obie tak bardzo potrzebowały.
— Przecież wiesz, że nie możesz mi tego pokazać... — Bo wcale nie jesteśmy w sobie zakochane. Ledwie się poznałyśmy, a fascynacja drugą osobą czy atrakcyjność ciała nie świadczyły jeszcze o możliwości zawiązania więzi, zbudowaniu zaufania. Nie dawały gwarancji przyjemnych wieczorów, gdy gładząc drugą połówkę po włosach świat przestaje istnieć, a serce wypełnia czyste szczęście i brak jakichkolwiek więcej potrzeb niż obecność danej osoby. Przejechała delikatnie kciukiem po miękkim policzku i uwolniła szyję z objęcia, pozostawiając na niej lekko zaczerwieniony ślad.
— Oczywiście, że chcę. Lubię wyzwania. — Alaesha przesunęła drugą dłoń z pleców na wąską talię i zsunęła ją po zaokrąglonym biodrze. Podjęła już decyzję, że nie zostanie z kobietą tutaj i nie utonie w chwilowej rozkoszy, niemniej opuszki z ciężkością oderwały się od materiału czarnej sukni.
— Jak mam się do Ciebie zwracać? — Nim przeszła przez drzwi zaraz za kobietą, zadała jeszcze krótkie pytanie. Nie chciała, aby była ona dla niej tylko bezosobowym marzeniem sennym. Chciała już teraz poznać, choć rąbek zagadki, jaką ze sobą niosła.

Znalazły się w kawiarni na dachu budynku, gdzie wzrok Alaeshy szybko wychwycił jedną postać. Tak słodko-gorzko znajomą. Zobaczyła siebie jako starszą kobietę. Cóż, dalej miała gust do pięknych miejsc. Była również cudnie ubrana. Jeśli miała tak wyglądać na starość, to mogła tylko sobie przyklasnąć. To że była trochę dziwna nie zdziwiło jej. Przecież teraz też nie należała do kanonu typowych osób. Po prostu teraz więcej jej uchodziło ze względu na wyjątkowo ładną i niewinną buzię, no i oczywiście zrzucanie wielu ze swoich ekscentrycznych zachowań na artystyczny chaos w głowie. Artystom było wolno więcej, prawda?

Zaśmiała się pod nosem. Hah, czy kobiecie zawsze należy wmówić, że samotna będzie nieszczęśliwa? Nie ma możliwości bycia spełnionym człowiekiem bez posiadania drugiej połówki? Trzeba od razu zostać zdziwaczałą staruszką? Przecież poniekąd już pogodziła się z tym, że nie musi mieć nikogo na stałe. Lepiej jej być samej, aniżeli z kim nieodpowiednim. Z kimś, kto miałby sprawiać ból lub nawet tylko dokładać więcej zmartwień. Zawsze mogła tworzyć obrazy aż do końca swoich dni, spełniać się artystycznie, może też w pewnym wieku rozwinąć się dla samej siebie w równie ukochanym kierunku, jakim była nauka. Czyżby kobieta chciała pokazać jej prześmiewczą wersję Opowieści Wigilijnej, w której japońska artystka odgrywa rolę Ebenezera Scrooge'a?
Nie dało się być szczęśliwym bez drugiej połowy? A może najzwyczajniej w świecie źle szukała, niepotrzebnie lokując swoje uczucia w mężczyznach, gdy drugą częścią świata rządziły kobiety? Gdy obok siedziała ta piękność, która dalej kusiła swoją siłą i tajemniczością. Podeszła do stolika, nie wiedząc czy jej starsza wersja może ją zobaczyć lub usłyszeć. Stanęła za Amayą, kładąc dłonie na ramionach i nachylając się nieco.
— Dlaczego sądzisz, że nie mogę być szczęśliwa samotnie? Czy moja miłość własna nie jest wystarczająca? Czy koniecznie musi dopełniać mnie ktoś, ktokolwiek? To zakrawa na desperację, a ja desperatką nie jestem. — Ostatnie słowa wyszeptała tuż do jej ucha, pozostawiając ciepły oddech na szyi.

@Amaya Chō

Odpowiadała jej, jednak kobieta stała się dużo bardziej milcząca. Dlaczego? Chyba nie poczuła się odrzucona? Przecież to nie tak, że Itou by jej nie chciała. Pociągała ją, czuła że mogłyby porozumieć, a nawet zrozumieć. Może nawet na poziomie innym i głębszym niż z wieloma innymi ludźmi. To po prostu nie był dobry moment, nie był to czas, w którym Alaesha była sobie w stanie pozwolić na cokolwiek, wciąż zmrożona własnymi instynktami. Buchającą w niej obroną i strachem przed bliskością, nawet gdy znajdowała się na wyciągnięcie opuszek palców i była tak ciepła i kusząca jak ciało samej Cho. Być może dopiero po śnie wysnutym przez kobietę w Itou odblokuje się cokolwiek, być może to właśnie ona przebije lodową ścianę, której ona samodzielnie nie mogła rozbić od dłuższego czasu. Z ręką na sercu mogła przyznać, że próbowała to robić — na przestrzeni czasu przeprowadziła dwie szczere rozmowy z ludźmi, których uważała za przyjaciół. Na początku roku była to Ejiri, a później Hiroshi. Niemniej, pomimo tak wielu starań, były to rozmowy krótkie, porozrywane, dające jedynie tymczasową ulgę. Bardziej chwilowa niemoc własnego umysłu i ciała, które nie chciało się posłuchać i uroniło kilka łez, aniżeli celowe dopuszczanie do siebie tych dwóch wspaniałych i oddanych jej osób. Czuła się przez to źle. Miała wrażenie, że nie jest w stanie dać im siebie tyle, na ile zasługują. Tym samym odpowiedź ubranej na czarno kobiety pozytywnie Alaeshę zaskoczyła. Więc nie mówiły tylko o miłości... to dobrze. Zsunęła dłonie po jej ramionach i przystała na to, by usiąść obok nich. W końcu Amaya nie siedziała tam sama, a była obok niej starutka wersja Itou, jakby jej jednak niepoznająca. Bardzo powoli zaczynało docierać do malarki, że to tylko sen, ułuda, że prawdopodobnie to co pokazywała jej kobieta, było jedynie projekcją, a nie przewidzianą przyszłością. Aczkolwiek wizja zażyłej znajomości pomiędzy dwoma kobietami zdawała się jej czymś ciepłym, przyjemnym, tym, co rzeczywiście mogłoby się wydarzyć i czego nawet mogłaby chcieć już teraz — po lepszym poznaniu swojej nocnej mary. Jej starsza wersja siebie była absolutnie urocza, choć jakaś nazbyt babcina, niż by siebie wyobrażała. Choć nie miała pojęcia ile lat ma tutaj przedstawiona jej wersja. Zawsze dawano jej trochę mniej lat aniżeli na ile wyglądała, może więc miała przed sobą i 80-latkę, która po prostu fantastycznie się trzymała? Dość jednak było tych rozmyślań, upiła więc znaczny łyk herbaty, która była wyśmienita. Amaya, której imienia wciąż jednak jej sama nie zdradziła, doskonale wiedziała w jakie smaki uderzyć przy kreacji tego spektaklu.
Teraz to Ala pozwoliła mówić jej więcej. Miała całkowitą rację. Niegdyś często zdarzało się jej zakochiwać w ledwie poznanych osobach, którym więcej przydawała pozytywnych, oczekiwanych przez siebie cech, aniżeli oni ich rzeczywiście mieli. Pragnienie bycia szczęśliwie zakochaną było na tyle silne, że jej umysł sam pracował na to, by pozytywnie postrzegać każdego kolejnego i potencjalnego partnera. Za szybko, za mocno, za czule, gdy wcale jeszcze na to nie zasłużyli. Tak głodna była. Teraz jednak pozwoliła tej części siebie całkowicie głodować, aby nie miała nad nią kontroli i nie pozwalała dokonywać nietrafionych i niechcianych wyborów.
— Już tak przecież nie robię... — i jednocześnie w ogóle nikogo do siebie w pełni nie dopuszczasz. Wymówiła jednak tylko pierwszą część zdania jakby na swoją własną obronę, zakręcając przy tym delikatnie i z zawstydzeniem napojem w filiżance. Spoglądała też na filiżankę kobiety, która nadkruszyła się w wyniku lekkiego stuknięcia. Nazbyt nawet lekkiego jak na sporządzone krzywdy dla nie aż tak delikatnej porcelany.
— Nie jestem wcale taka samotna. Wciąż mam przyjaciół. — Głos miała niepewny, jednak była przekonana o tym, o czym mówiła. Przynajmniej kilku innych ludzi uważało ją za wartościową i godną jej przyjaźni. Kochała ich całym sercem, choć często sama nie wiedziała, co oni w niej do końca widzą. Jaką wartość im dawała? W końcu wobec matki zawsze musiała coś konkretnego sobą reprezentować, aby zasłużyć na jej miłość. Tymczasem ona często miała wrażenie, że w żaden sposób nie zasłużyła, a i tak dostawała za darmo ich uczucie. Czuła się przy tym jak oszustka, która wychodziła ze sklepu bez płacenia za produkty, które wrzuciła do koszyka. Nie czuła się może samotna, ale miała wrażenie, że nikomu nie pozwalała być naprawdę blisko. A przecież przed własną śmiercią nie chciałaby, aby nie było wokół niej kogoś jej prawdziwie bliskiego...
Oglądała dalsze poczynania kobiety, gdy ta wstała z krzesła i zaczęła iść ku tej starszej. Tamta zdawała się spokojna, czego jednak nie mogła powiedzieć o sobie Alaesha, której niepokój stale narastał, podobnie jak wtedy, gdy kobieta w sukni podchodziła do jej młodszej wersji. Nie umiała zrozumieć dalszych kroków niewiasty, a słowa wybacz mi natychmiast zapaliły czerwoną lampkę.
— Zostaw ją! — Krzyknęła, ale na nic się to zdało. Dookoła zapadła nieznośna, ciemna i lepka cisza, w której dokonała żywota nie nikt inny, jak przecież ona sama. Amaya wciąż do niej mówiła, tymczasem Alaesha patrzyła tylko na opadające ciało tej drugiej niej, a później szkliste i bez wyrazu oczu. O ile jeszcze przed chwilą uniosła się na krześle, tak teraz opadła na nie i wycofała plecy mocno w oparcie. Po raz pierwszy tego snu poczuła prawdziwy strach, w wyniku którego coś w niej pękło.
— Dlaczego bycie niezależną i samowystarczalną ma być złe? Kiedyś to było moje jedyne remedium na przetrwanie. Gdybym taka nie była, to dziś nie żyłabym chyba wcale! Nie przetrwałabym ani z moją matką, ani już bez niej. — Wyrzuciła z siebie, zanim w podjęła jakąkolwiek dalszą decyzję.

@Amaya Chō