— Musiał cię nieźle wkurzyć…
— Chyba tak — odpowiedział na granicy przytomności. Na haju nie był pewien, czy był wtedy wkurzony. Nie pamiętał, jak to było być wkurzonym, gdy nagle wszystko było mu obojętne. Obojętne do tego stopnia, że odnosił wrażenie, że czuł się tak zawsze. Wolny, niewzruszony, przyjemnie pusty w środku. Pokiwał głową na słowa rudowłosego, co było dość bezmyślne, biorąc pod uwagę, że te docierały do niego wybiórczo, jakby jego umysł na przemian wyłączał się i włączał, jak podczas zasypiania na kanapie przed telewizorem. Naprawdę próbował dotrwać do samego końca odcinka i być aktywnym uczestnikiem tej dwudziestominutowej podróży, ale jego ciało przegrywało walkę z narkotykiem.
  Na szczęście nie była to jedyna przegrana w jego życiu. Zaczynał się z nimi oswajać.
  Mieli przed sobą jeszcze pięć minut drogi, a ruchy Rimury stały się jeszcze bardziej oporne. Prowadzenie go ze sobą przypominało ciągnięcie ciężkiego wora ziemniaków i gdyby nie lekko uchylone powieki, odsłaniające nierozumne już spojrzenie, można byłoby przysiąc, że zasnął w ruchu. Chociaż to Warui wykonywał większość roboty, na twarzy i karku Seana perlił się pot. Uczucie gorąca trawiło go od środka i nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Tak samo, jak z tego, że był już tylko ciężarem; że nadużywał gościnności; że był najnudniejszym towarzystwem, na jakie mógł skazać kogokolwiek. Mimo wcześniejszych wyznań wkrótce był w stanie zdobyć się już tylko na senne pomruki i sapnięcia, gdy akurat musiał zaczerpnąć więcej powietrza.
  Nie kontaktował.
  Gdyby zachował choć resztki rozumu, zapewne byłby wdzięczny Shin’yi za to, że wciąż fatygował się, by do niego mówić. Gdziekolwiek teraz znajdował się prawdziwy Rimura, na pewno nie było go w piwnicy. Nieprzytomne oczy były teraz jedynie rejestratorami obrazu. Bardzo kiepskimi rejestratorami, biorąc pod uwagę, że wszystko, co widział przed sobą było jedynie plamą żółci i czerni, a wkrótce plamą wszechobecnej czerni i czerwieni. Niebieskoszare tęczówki oczu chłopaka nawet nie usiłowały dopatrzeć się jakichkolwiek dokładniejszych kształtów w otoczeniu. Nieruchomo wpatrywały się w jeden punkt, który też znajdował się daleko poza pomieszczeniem, w jakim się znajdowali. Każdy ruch chłopaka był zdany na siłę rudowłosego, gdy Sean bardziej niż człowieka przypominał teraz zwiotczałą pacynkę. Jakaś jego część chciała, by tak było już zawsze. Mógłby po prostu gapić się przed siebie i być nikim.
  — Mhh — wyrwało się z jego ust, gdy opadł na kanapę. Bezwiednie zatopił się w miękkim obiciu, a jego ręce opadły wzdłuż ciała; jedna z nich ostatni raz zahaczyła o materiał koszulki rudowłosego, zanim wylądowała na siedzisku. Wyglądał źle. Wilgotne kosmyki lepiły mu się do czoła i z zewnątrz wydawał się już tylko pustą skorupą.
  Od poczucia obrzydzenia do samego siebie dzieliło go już tylko kilka godzin.
  Tylko Shin’ya wiedział, jak szybko wyłączył się całkowicie po tym, gdy ułożył go na kanapie. W końcu musiał po prostu odpłynąć, a płytki oddech momentami budził wątpliwości co do tego, czy jeszcze w ogóle żył. Na szczęście – lub nieszczęście tak.
  Pierwszym, co zarejestrował po upływie kilku godzin (trzech czy czterech – cholera wie), było nieprzyjemne łupanie w głowie i suchość w ustach. Nigdy nie miał kaca, ale zakładał, że to właśnie tak czuła się osoba, która ostro przeholowała z alkoholem. Jeszcze sennym ruchem uniósł rękę, by przycisnąć ją do czoła, na którym jak węże wiły się posklejane kosmyki jego własnych włosów. Od pierwszego egzystencjonalnego pytania dzieliło go już tylko kilkadziesiąt sekund, ale na razie istniał dla niego tylko ból i to paskudne pragnienie. Zza rozchylonych warg (równie wysuszonych na wiór, co jego język) wydobyło się pierwsze zbolałe stęknięcie. Zaciskał powieki w obawie o to, że pierwsze spojrzenie na świat wywoła silniejszą eksplozję bólu w jego głowie, gdy światło dnia porazi go w oczy, jak wycelowane prosto w twarz światło latarki.
  Rany.
  Poruszył się, ale zanim zdążył całkiem przekręcić się na bok, wyczuł krawędź łóżka. Niewiele brakowało, a do bolesnej kolekcji dołączyłby jego łokieć i biodro, które stłukłby sobie spektakularnym upadkiem. Odetchnął głębiej, wciąż pozostając ślepym na otoczenie. Musiał się skupić, by stopniowo zacząć przywoływać w głowie zdarzenia z wczorajszego dnia, począwszy od pójścia do pracy, a kończąc na…
  Gwałtownie zerwał się do siadu, otwierając szeroko oczy, jak ktoś, komu przyśnił się koszmar. Wiedział jednak, że jego koszmar rozgrywał się na żywo. Żołądek ścisnął mu się w bolesnym spazmie, a serce na chwilę stanęło, gdy zamiast blasku słońca zastał przytłumione czerwone światło i zdał sobie sprawę, że nie wiedział, gdzie był. Z tymi wielkimi oczami, które w słabym świetle tliły się przerażeniem, przypominał łanię, która w bezruchu wpatrywała się w reflektory nadjeżdżającego samochodu. Ale Rimura, w odróżnieniu od zwierzęcia, wiele dałby za to, by coś go rozjechało. Skończenie pod kołami samochodu było znacznie bardziej przewidywalne niż to, co czekało na niego tutaj. Nie wiedział, gdzie był ani jak się tu znalazł. Wbił palce w siedzisko kanapy, zaciskając je nerwowo, gdy znów usiłował odtworzyć w głowie wczorajszy dzień – tylko we wspomnieniach mógł znaleźć odpowiedzi, ale te były mętne i nagle wydawały się nieprawdziwe.
  Uciekłem — powtórzył w myślach piętnaście razy, chcąc przekonać siebie samego, że była to jedyna słuszna prawda. Problem w tym, że trudno było w nią wierzyć, gdy ciemne pomieszczenie nie miało w sobie nic z wolności, o którą wczoraj tak zaciekle walczył, a widok zamkniętych drzwi – obcych drzwi – pozwalał na założenie tylko najgorszego scenariusza. Były zamknięte na klucz, a po drugiej stronie znajdowała się kłódka. Uciekł. Szukał pomocy, ale nie dał rady odbiec za daleko. Shin po prostu nie zdążył.
  Shinowi coś się stało.
  Zdał sobie sprawę, że wstrzymywał oddech wraz z pierwszym łapczywym haustem powietrza, o które jego organizm upomniał się niezależnie od jego woli. Wtedy i serce zerwało się do biegu i zaczęło wściekle tłuc się w jego klatce piersiowej. Czuł, że zaraz złamie mu żebra, ale nie to było najgorsze. Nie — stęknął w myślach, bo niewidzialne imadło zacisnęło się na jego gardle. Bał się zresztą, że jeśli tylko wyda z siebie jakikolwiek dźwięk, przywoła oprawcę i…
  Nie.
  Zerwał się z miejsca, chwiejnymi krokami odsuwając się od kanapy. Potrącił stolik, uderzając o niego piszczelem. Ale zamiast zwrócić uwagę na promieniujący ból, błądził rękami po własnych ubraniach, jakby szukał własnego telefonu. Ale to nie jego szukał. Jego oddech stawał się coraz bardziej nerwowy.
  Nienienie.

Spanikowany wzrok błądził po nieznajomym otoczeniu. Nie przyglądał się dokładniej porozwieszanym dookoła zdjęciom, a rzut oka wystarczył, by jego umysł wykreował dla siebie kolejne makabryczne obrazy. Ściskając nerwowo własną koszulkę u samego spodu, przeskakiwał spojrzeniem od jednego kadru do drugiego. Głęboki oddech może załatwiłby sprawę, przywrócił trzeźwość myślenia, ale powietrze za nic nie chciało przedostać się przez zaciśnięte gardło, gdy wydawało mu się, że w tym pośpiechu na każdym ze zdjęć widzi siebie. Nieprzytomnego. Ubezwłasnowolnionego. Wykorzystywanego. Jego słownik uszczuplił się do słowa „nie”, które powtarzał w głowie z dziecięcą wręcz naiwnością – na ten moment dziwnie oczywiste wydawało mu się to, że im bardziej uwierzy w to, że nic się nie stało, to tak właśnie będzie. Musiało tak być. Ilekroć jednak starał się trzymać tej bezpiecznej myśli, jego umysł wycofywał się w ciemne miejsca, zmuszając go do tego, by sobie przypomniał. Rimura nigdy się tym nie chwalił, ale sabotowanie samego siebie zdążył opanować do perfekcji – pod wpływem chwili i duszącego poczucia bezradności, wymazał z głowy twarz Shin’yi, który jeszcze kilka godzin temu zaoferował, że zabierze go do siebie. Był tylko człowiek bez twarzy, bo ta przypominała jedynie czarną plamę. Sadzał go na kanapie, może coś do niego mówił, może nie – tego nie mógł sobie przypomnieć – ściągnął mu buty i… co dalej? Co dalej? Co dalej?
  Pokój dookoła zdawał się wirować, jak wszystkie złe obrazy w jego głowie. Błądząc po ponurych zakamarkach własnej głowy, zaczynał się dusić. Nie zarejestrował, kiedy jego ręka uwiesiła się na koszulce pod własną szyją w nadziei na to, że ułatwi mu to oddychanie. Ale to nie materiał go dusił, a tłukące się w klatce piersiowej serce, które chyba czekało już tylko na to, żeby roztrzaskać się o żebra i pęknąć. Na wpół nie mógł się doczekać; na wpół nie chciał umierać. Nie mógł umierać. Ale nie mógł zmusić się do nieumierania (zabawne, że pomyślał o tym właśnie w ten sposób).
  Jego spojrzenie zdążyło już zmętnieć, gdy widok przed jego oczami zaczął ciemnieć i rozmazywać się. Nawet blask ciepłego światła wpuszczonego do pomieszczenia niczego nie zmienił. Sean stał na środku pokoju ze wzrokiem utkwionym w jeden punkt, będąc jedynym świadkiem tej umysłowej projekcji. Ściskane nadgarstki, ręka zakradająca się pod koszulkę, wilgoć języka, od której robiło mu się niedobrze. Skóra paliła we wszystkich tych miejscach i miał ochotę ją z siebie zedrzeć; wymienić na nową – czystą.
  Nie ruszył się z miejsca nawet wtedy, gdy Warui wszedł do pokoju, jakby jego sylwetka znajdowała się poza zasięgiem jego wzroku; za niewidzialną ścianą, na której ktoś namalował realistyczne drzwi, za którymi wciąż był zamknięty. Rudowłosy wsunąwszy rękę pod ramię Rimury, mógł poczuć stopniowo napierający na nią ciężar, gdy w tym klasycznym przypadku ataku paniki, jego nogi zaczęły się uginać.
  „Jesteś u mnie.”
  W tym cały problem.
  Chciał być u siebie. Chciał być w pokoju z oknem. Chciał być w miejscu, które potrafiłby nazwać, by mieć poczucie, że jeśli jakimś cudem uda mu się wezwać pomoc, będzie wiedział, gdzie ją skierować.
  Było jeszcze za wcześnie, by zrozumiał, że nie miał przed sobą ludzkiego monstrum bez imienia. Ułożona na karku ręka faktycznie zdała egzamin na tyle, by uziemić go w miejscu. Dopiero kilka oddechów później jego wzrok stał się na tyle przytomny, że wreszcie był w stanie zrobić cokolwiek innego niż poddawać się niemijającej utracie tchu – zacisnął palce na ramieniu Shin’yi. Chciał go od siebie odsunąć czy był świadomy tego, że zaraz upadnie i szukał dla siebie oparcia? Nie wiadomo. Chłopak mógł poczuć zarówno sugestywny napór, jak i mocny uścisk palców, który zaprzeczał odpędzaniu go od siebie, jak wtedy, gdy uderzył go walcząc o resztki honoru przy cuchnącym kontenerze.
  Nie chciał usiąść.
  — Dlaczego… — wydusił wreszcie. Sporo go to kosztowało, bo jego oddech za nic nie chciał się uspokoić. — mnie tu zamknąłeś? — dokończył urywanymi sapnięciami. W jasnoszarych tęczówkach chłopaka, które wciąż tliły się od rozpaczliwego strachu, dostrzec można było cichy wyrzut. Wszystko mu się ze sobą mieszało, ale wiedział jedno – prosząc o pomoc, nie sądził, że trafi w takie miejsce. Jakaś jego część wiedziała, że Warui nie chciał zrobić mu krzywdy, ale inna nie była pewna tego, czy już jej nie zrobił.
  Nie. Nie on. Uspokój się.

Zamiast spojrzeć w stronę drzwi, Rimura wpatrywał się w twarz chłopaka z coraz bardziej narastającym niezrozumieniem. Otwarte drzwi, możliwość wyjścia i konieczność założenia butów nagle wydawały mu się zupełnie niedorzeczne. Znajdował się w ciemnej piwnicy, dopiero co otrząsał się z nie tylko panicznego, ale i narkotycznego stanu – była to dla niego definicja tkwienia w tarapatach, która rozgrywała się na żywo. Z każdą sekundą jasne tęczówki chłopaka świdrowały Shin’yę tak, jakby właśnie wyrósł spod ziemi albo spadł z kosmosu, roztrzaskując cały – i zdawałoby się logiczny – ciąg zdarzeń. Jeszcze przed momentem wypierał to, że w jego obecności mogłaby stać mu się krzywda, a teraz nie dowierzał, że ta jednak mu się nie działa. Potrzebował chwili; kilku kolejnych ciężkich oddechów, by magicznym sposobem poukładać sobie wszystkie skruszone kawałki wspomnień. Część rzeczy zdołał wpasować w oś czasu – niektórych z nich całkowicie brakowało, a inne mieszały mu się chronologicznie do tego stopnia, że próba skupienia się wywoływała nieprzyjemny ucisk w głowie, jakby jego mózg nagle stał się mięśniem, który nadwyrężał.
  Dopiero palce wbijające się w jego ramię nieco go otrzeźwiły. Uziemiły w teraźniejszości, w której mógł ubrać buty i wyjść przez otwarte drzwi. Nic jednak nie wskazywało na to, że za pozwoleniem zamierzał nagle rzucić się do ucieczki. Pierwszą rzeczą, z której zdał sobie sprawę, było to, że sam zakleszczał palce na ramieniu rudowłosego, który miał pełne prawo odpłacić mu się pięknym za nadobne. Palce Seana drgnęły niepewnie, jakby wciąż nie do końca wiedział, czy powinien odpuścić, ale w końcu jego uścisk zelżał, a reszta ciała dosłownie poddała się, gdy zamiast zaprzeć się, cofnął się o narzucone mu pół kroku, zbliżając się do kanapy. Równie dobrze mógł zrobić to tylko po to, by uniknąć niekomfortowej bliskości, choć obecność Waruiego z jakiegoś powodu nie wywoływała nagłego ścisku w żołądku – może dlatego, że podczas ich ostatnich spotkań wręcz skrupulatnie go do niej przyzwyczajał, na czym Rimura nigdy nie ucierpiał. Jeśli czuł niewygodę, była powodowana czymś innym, czego nie potrafił nazwać.
  Chaos w jego głowie stopniowo cichł, ale cisza pozostawiła miejsce dla wstydu, który wypełnił go całego, gdy zdał sobie sprawę z odstawionej przed momentem sceny. Tylko marne oświetlenie jakkolwiek tuszowało kwitnące na piegowatych policzkach rumieńce, ale nagle uciekające spojrzenie nie umykało uwadze – od tej pory nie był w stanie spojrzeć na Shina, jakby obawiał się tego, co właśnie sobie myślał i co mogło pojawić się w złotych tęczówkach, przybierając formę niemego osądu. Wiedział, że przysporzył mu wystarczająco dużo problemów, więc zapewniony, że nic mu się nie stanie, zdołał w zamyślonym spowolnieniu pokiwać głową, jak posłuszne dziecko, które przed momentem dostało reprymendę.
  Rugał samego siebie. Przez ostatni rok starał się być dla siebie mniej surowy, myśleć o sobie lepiej, by teraz cofnąć się do punktu wyjścia, kiedy był tylko głupim, bezwartościowym, kłamliwym kretynem. Ciężarem dla rodziny i całego społeczeństwa. Problemem. Nikim. Mógł zdechnąć pod śmietnikiem albo w domu oprawcy. Cokolwiek.
  — Wiem — usta chłopaka poruszyły się praktycznie bezgłośnie, gdy opadł ciężko na kanapę. Plecami wbił się w jej oparcie, jakby miękkie obicie było w stanie pochłonąć go całego i ukryć przed całym światem. Mimowolnie podciągnął nogi na siedzisko i objął własne kolana, wbijając mocno paznokcie w jedną ze swoich nóg. Nie należał do najbardziej otwartych osób, ale teraz jego skorupa dała o sobie znać nawet z zewnątrz.
  „Chcesz o tym pogadać?”
  Sean wyraźnie się spiął, jakby w pierwszym odruchu poczuł, że został pozbawiony wyboru; jakby został zmuszony do spowiedzi. Na samą myśl poczuł przebiegający wzdłuż kręgosłupa dreszcz, zanim machinalnie pokręcił głową w niemym zaprzeczeniu. Nie chciał. To oczywiste, że nie chciał, gdy wstyd zżerał go od środka. Nie chodziło nawet o to, by nie zrzucać na barki rudowłosego swojego ciężaru – to już zdążył zrobić – a o to, że czuł obrzydzenie do samego siebie i nie chciał, by ktoś dzielił je razem z nim, nawet jeśli na to zasłużył. Jednocześnie nienawidził się za to, że w obliczu kogoś, kto wyciągnął do niego pomocną dłoń, nagle nie miał nic do powiedzenia. Błądził wzrokiem po pomieszczeniu, jakby w jego kątach miał znaleźć wszystkie zagubione słowa, bo czuł, że nie może tak po prostu tu siedzieć i liczyć na to, że od samego siedzenia zapomną o całym tym zajściu.
  — Przepraszam — zaczął, bo było to pierwsze, co przyszło mu do głowy. A przepraszać mógł za wiele rzeczy. Za to, że nie chciał o tym rozmawiać, za to, że przysporzył mu kłopotu, za to, że prawdopodobnie zafundował mu nieprzespaną noc. Wierzchem palca wskazującego potarł nos, jakby czuł, że zbiera mu się na płacz, ale teraz, gdy był już trzeźwy, starał się radzić sobie z zaciskającym się gardłem. Odetchnął głęboko w sposób charakterystyczny dla kogoś, kto właśnie resztkami sił zbierał się w sobie, by się nie rozkleić, a robił to już nieraz i miał w zanadrzu wszystkie triki, by jakoś poradzić sobie z samym sobą. Łącznie z uniesieniem wzroku ku sufitowi, gdy poczuł, że zaczęły piec go oczy. W porządku – przekonał sam siebie, ale było to oczywiste kłamstwo, gdy miał przeczucie, że Warui już o wszystkim wiedział.
  — Nie umiem o tym rozmawiać. Poza tym — zawiesił na moment głos, znów szukając słów w ciemnych zakamarkach — nie chcę pogarszać sprawy, gdy sprawiłem ci wystarczająco dużo problemów. Nie chciałem cię wystraszyć. — Kto to mówił. — Nie, nie wystraszyć. Zezłościć. Ale obudziłem się tutaj sam i… rozumiesz. — Zaśmiał się nerwowo. Nie było w tym ani odrobiny radości, choć jego zachowanie z pewnością było śmiechu warte, a Shin’ya wcale nie musiał tego rozumieć. — To ja byłem wystraszony.

Poczucie winy zagłuszało wszelkie zapewnienia. Nawet jeśli Warui nie był zły, na pewno musiał być zawiedziony, a cała ta sytuacja musiała wywoływać w nim jeszcze większą niewygodę niż ta, którą odczuwał Rimura. Sean był przynajmniej świadomy tego, skąd brały się wszystkie przesadne reakcje, które w oczach drugiej osoby mogły uczynić z niego kogoś, kto zupełnie oszalał – w dodatku z powodu czegoś, z czego koniec końców wyszedł cało. Teraz nie próbował nawet oceniać tego, czy Shin’ya faktycznie nie tłamsił w sobie chęci wyrzucenia go ze swojej piwnicy, jakby zakopywanie się pod stosem nowych zmartwień stanowiło dla niego strefę komfortu. Odpychanie go nie było w połowie tak zaskakujące, jak chęć przebywania w jego towarzystwie – niewiele zmieniło się od czasu ich wspólnego pikniku. Przekonanie o tym, że był raczej nudnym kompanem nie wyparowało tylko dlatego, że rudowłosy twierdził inaczej, ale może zmienił zdanie, gdy dziś chłopak pokazał mu się od swojej gorszej strony. Już nie był tym racjonalnym, względnie opanowanym i czasem złośliwym Rimurą – teraz był impulsywnym, wystraszonym i zakłopotanym Rimurą, którego życie nie było poukładane tak, jak wcześniej się wydawało i jak chciałby, żeby było.
  Może wtedy nie znaleźliby się w tak niezręcznej sytuacji.
  Jeśli kanapa ugięła się pod ciężarem drugiego ciała, Sean nie poczuł tego na tyle mocno, by wcisnąć się w podłokietnik po swojej stronie mebla. Zresztą teraz, gdy stopniowo przekonywał samego siebie, że nic mu nie groziło, jego tryb ucieczki przeszedł w stan uśpienia. Nie widział też powodu, dla którego miałby fizycznie odsuwać się od Shina; nie widział powodu, dla którego miałby mu nie wierzyć, nawet jeśli mogła być to tylko kolejna naiwna rzecz w jego życiu. Ale chyba nawet on potrzebował tego durnego promyczka nadziei na to, że nie każda znajomość miała tragiczny finał i nie każdy czaił się na to, by wydrzeć z niego kolejną ufną cząstkę, których zaczynało mu brakować.
  „Martwię się.”
  Słowa przez chwilę huczały mu w głowie, sprawiając, że jeszcze mocniej objął własne kolana, przyciskając policzek do jednego z nich. Właśnie dlatego sprawiał problem i właśnie tego obawiał się usłyszeć – doprowadzał go do zmartwienia, którego przecież nie powinien odczuwać. W swoim mniemaniu Rimura był nikim, a już na pewno nikim, o kogo wypadałoby się martwić. Obawiał się tych słów, ale szybko okazało się, że to nie one były najgorsze. Znów wpatrywał się tępo w jeden punkt, zmuszony wsłuchiwać się w pozbawione sensu słowa, brzmiące tak, jakby Warui nagle zaczął mówić do niego w obcym języku. To nie tak, że nie rozumiał przywiązania ani ciepła, które niosły ze sobą relacje – jego rodzina zawsze dbała o to, by nie wychowywał się w warunkach zimnego chowu i to samo starał się zapewnić własnemu rodzeństwu. Nie rozumiał, w którym momencie nastąpił przełom i kiedy stał się ważny dla niego. Cholernie ważny.
  — Huh? — wydusił z siebie mało ambitnie, mnąc w palcach nogawkę własnych spodni. Tylko w ten sposób mógł dać mu do zrozumienia, że cały czas go słuchał. Nieprzyzwyczajony do tego typu wyznań płynących od strony ludzi, z którymi nie łączyły go więzy krwi, czuł się niezręcznie. — Nie chciałem cię zmartwić — wymamrotał niewyraźnie z ustami przysłoniętymi własnym ramieniem. Wsłuchiwał się też w swój własny głos i słowa, które nie miały najmniejszego sensu po tym, czym podzielił się z nim rudowłosy. To, że go zmartwił nie było teraz najważniejsze. Najważniejsze było to, że Shin’ya oferował mu swoją pomoc. — Wiem, dzięki. To miłe — rzucał dalej, jak ktoś, kto faktycznie sięgał po pierwsze lepsze słowa, doznając przegrzania własnego systemu. I wraz z każdym kolejnym faktycznie czuł, że jego policzki stają się coraz bardziej ciepłe, ale tym razem skutecznie skrywał je przed spojrzeniem chłopaka, zwłaszcza że niedługo później wsparł czoło o własne kolana i jego twarz już całkowicie zniknęła z pola widzenia.
  Nastąpił kolejny moment niezręcznej ciszy, po którym Sean stęknął zażenowany.
  — Jestem w tym beznadziejny, co? — spytał czysto retorycznie, kręcąc głową na boki. Przecież dobrze wiedział, że był. — Po prostu… nie dałem ci żadnego powodu, żebyś tak o mnie mówił. Nawet nie miałem jeszcze szansy się odwdzięczyć za poprzednie rzeczy, a teraz zaciągam kolejny dług i czuję się jak ostatni frajer. Czułbym się jeszcze gorzej, gdybym ściągnął na ciebie kłopoty. W sensie nie mam kłopotów. Nic mi nie zagraża — wyjaśniał pokrętnie, co kłóciło się z wcześniejszą sytuacją, gdy coś jednak mu zagrażało. — To… — Co to właściwie było? — Jednorazowa sytuacja. Po prostu trafiłem na niewłaściwą osobę i… chyba nie chcę być taką niewłaściwą osobą dla ciebie. Mam na myśli pomoc mi — rzucił, wypuszczając powietrze przez zęby czemu towarzyszył cichy, świszczący dźwięk. Było już trochę za późno na takie postanowienia, gdy już stał się tą niewłaściwą osobą.
  Uniósł głowę z ociąganiem, zanim zwrócił twarz w stronę rudowłosego. Jasne oczy błyszczały, jak wcześniej, gdy wypłakiwał swoje przerażenie. Teraz jednak nie wydawał się bliski płaczu, jednak spojrzenie miał dojmująco smutne, bezradne.
  — Też chciałbym coś dla ciebie zrobić i mogę zacząć od zmiany tematu, bo jeśli faktycznie- — uciął, potrzebując chwili, by ponownie przetworzyć w głowie jego słowa. Nie poradził sobie z uczynieniem ich mniej nieprawdopodobnymi, ale wreszcie udało mu się wyrzucić z siebie dużo bardziej niepewnie niż wybrzmiewały z ust Shin’yi: — jestem ważny, wiem, że gdyby coś takiego przytrafiło się tobie, byłbym wkurzony. I pewnie bym tu nie siedział, a chcę, żebyś tu siedział, bo tak jest bardziej znośnie.
  Obecność rudowłosego faktycznie działała uspokajająco; dawała złudne, ale potrzebne Seanowi poczucie tego, że jeszcze chciał przebywać w jego towarzystwie i jeszcze nie czuł odrazy.