Popołudnie przywiało do siedziby Tsunami nie tylko przelotny, wiosenny deszcz, ale też powracającego z wyprawy w górskie rejony egzorcystę. Nakashima oficjalnie miał być jedynie wsparciem w walce z yokai napadającymi na schroniska i wędrujących szlakiem turystów – nie było wraz z nim całego pierwszego oddziału, towarzyszył mu jedynie Makioka z drugiego, którego towarzysze aktualnie stacjonowali w Yakkari i Sugiyama, którego przenosiny z trójki do jedynki wciąż wisiały pod znakiem zapytania. Yosuke jeszcze przed zostawieniem rzeczy w wydzielonym dla niego pokoju od razu udał się do gabinetu medycznego. Nobuo wróciwszy trochę przed nim i Hatake miał dać znać, że wymagana będzie niewielka interwencja jednego z przebywających akurat w siedzibie lekarzy.
 Dowódca nie był świadomy tego, w czyje ręce dzisiaj przyjdzie mu wpaść. Kojarzył go chyba każdy medyk – głównie przez to, że często odmawiał przyjmowania leków, dawał się szyć na żywca, jeśli kazali mu leżeć to dość szybko musieli go szukać, bo gdzieś lazł i nie dał się usadzić na łóżku na zbyt długo. Przy zabiegach był opanowany, spokojny i dość posłuszny, ale zalecenia regularnie ignorował, przynajmniej póki miał siłę utrzymywać się na nogach.
 – Dzień dobry – przywitał się stając w drzwiach sali, opierając prawym ramieniem o framugę i przechylając nieco głowę. Zaraz jednak wmaszerował do środka, kładąc na podłodze plecak i opierając karabin snajperski o ścianę. – Sugiyama wstępnie mnie opatrzył w terenie, ale podobno bez szycia się nie obejdzie – zobrazował częściowo sytuację, ściągając wierzch munduru i odkładając go na jedno z łóżek. Materiał był poszarpany na lewym boku, jakby coś dobrało się do niego wyjątkowo ostrymi i okazałymi szponami. Podobne ślady znajdowały się również na czarnej koszulce pod spodem, a dalej na jego ciele. Opatrunek poplamiony był czerwienią – krwawienie było dość duże i musiało przebić się do wierzchniej warstwy. Yosuke zauważając to po podwinięciu koszulki zaklął cicho. Chciał jak najszybciej zająć się przygotowaniami do wyprawy na nue, ale pewnie znowu będą próbowali go uziemić.

 Tanaka. Lepiej chyba nie mógł trafić – kobieta miewała takie podejście, że niektórzy nie lubili do niej chodzić. Ta lekko zmęczon-udręczon twarz, słowne zaczepki podszyte czasem jakimś sarkazmem, na dodatek w takim wieku, że bliżej jej pewnie było do matki Nakashimy niż jakiejś koleżanki. Urocza na swój sposób, choć Yosuke przysparzał jej tyle samo problemów co innym medykom. Nie robił wyjątków. Jeszcze ktoś poczułby się obdarzony szczególnymi względami i poszłaby plotka, że jednak umie stosować się do lekarskich zaleceń.
 – Taki małpi ryj z łapami tygrysa i ogonami z węży mnie przytulił – odparł, nie wchodząc jednak w większe szczegóły. Cywile mało kiedy kojarzyli yokai po ich nazwie, zobrazowanie opisem też zwykle nie dawało większego efektu. Pani doktor lubiła sobie porozmawiać, więc jak już zagadywała, to odpowiadał. Z czystej uprzejmości i dobrego wychowania, bo raczej nie nabierał przy niej nagłej ochoty na jakieś otwarcie się. – Poprzednia rana – tak, dała sobie radę z gojeniem. W końcu ogarniała to profesjonalistka. – Wiedział, że słodzeniem nic nie ugra, ale mógł być najzwyczajniej w świecie miły. Czasami mu się to zdarzało, ale dojrzeć to pod płaszczem chłodu, który go otaczał, nie było wcale prosto. A o tym, że ostatnio niemal co rano budził się z koszmarów z tajemniczymi śladami, wolał jej nie informować. Albo dałaby mu jakąś końską dawkę leków nasennych, co nic by nie zmieniło, albo byłaby skora przywiązać go pasami do łóżka dla samego sprawdzenia czy też gdzieś nie zniknie.
 Położył się, lewą rękę wsuwając pod policzek, żeby nie przeszkadzać podczas oględzin i późniejszego zabiegu. Nie bał się na szczęście żadnych igieł, biel lekarskiego fartucha nie przyprawiała go o stan przedzawałowy, nie odczuwał nagłego ugięcia się kolan, kiedy czuł ten charakterystyczny zapach panujący we wszelkich przybytkach medycznych. Nabrał w płuca więcej powietrza, żeby ciężko westchnąć z niezadowolenia, kiedy mimo wszystko doktor Tanaka chciała go znieczulić, ale ostatecznie wypuścił je spokojnie i prawie bezgłośnie. Każdy gwałtowniejszy ruch odzywał się bólem jednej trzeciej lewej strony ciała. Przy płytszych ranach faktycznie dawał radę wytrwać nieruchomo, ale tu było ich kilka, z czego jedna dość rozległa. Pazur nue zagłębił się w jego ciele jakby wchodził w zostawione na słońcu masło.
 – Niektóre lubią blizny. Podobno. – Czy spotkał taką kiedykolwiek? Możliwe, że tak, ale wszelkie ślady starć, tak samo jak i dawną pamiątkę po torturach nosił skrytą niemal w całości pod ubraniami. Nawet jeśli pokazywał się bez bluzy czy kurtki, w koszulce z krótkim rękawem, na przedramionach było jedynie kilka bledszych linii – znacznie gorzej sprawa się miała z nieszczęsnymi boczkami, plecami czy klatką piersiową, oberwało mu się też po udach czy łydkach. Jedyne, co oszczędził mu los to twarz, ale i ta pewnie w końcu się doigra.

 Aż zerknął na panią doktor z lekkim podziwem wymalowanym we wzroku. No proszę, wreszcie lekarz, który wiedział coś więcej niż zagadnienia okołomedyczne. Zazwyczaj jeśli Nakashimie trafiały się bardziej magiczne urazy związane z klątwami, nienaturalnym jadem czy nadprzyrodzonymi mocami yurei bądź yokai, udawał się po pomoc do egzorcystów z innych oddziałów. Tymczasem wychodziło na to, że mógłby spokojnie najpierw skonsultować się z Tanaką i dopiero jeśli by czegoś nie wiedziała, to wtedy szukać ratunku gdzie indziej. Rozpoznała jednak nue po skróconym opisie, a nie było to stworzenie spotykane często.
 – Nie myślała pani doktor o pracy w terenie? – Już by chciał werbować do oddziału. No ale taka była już smutna prawda, że miał w swoim składzie braki. Często jak ktoś przychodził to niebawem znikał bez śladu albo nie wytrzymywał i odchodził sam z siebie. Yosuke trochę nie wiedział, co o tym sądzić. Czy to była jego wina, źle zarządzał oddziałem albo wymagał zbyt wiele, czy może to była kwestia jego nastawienia, charakteru, zachowania, czystego przypadku? Rekruci się na niego nie skarżyli, a nie traktował ich jakoś inaczej niż podlegających mu żołnierzy.
 – Proszę śmiało płonąć jak cegła, niewątpliwie zauważę. – Jego ton był równie beznamiętny, nawet jeśli słowa podszyte były złośliwą szyderą. Wiedział, żeby nie denerwować lekarzy, zwłaszcza jeśli zaraz mieli wykonywać jakiś zabieg na pacjencie potencjalnie raniącym ich uczucia. Podobnie się zresztą sprawa miała z tymi, którzy przygotowują ci jedzenie. Dla własnego bezpieczeństwa – lepiej żyć z takimi w zgodzie.
 Z początku przygotował się na to, co czekałoby go u każdego innego medyka, gdyby odmówił znieczulenia. Wstrzymał na moment powietrze, ale zamiast ostrego pieczenia i bólu dotarło do niego jedynie delikatne muskanie, prawie niewyczuwalne. Była to miła odmiana, która nie wymagała zaciskania zębów, zmuszania się całą siłą własnej woli do pozostawania nieruchomo. Żadnego napinania mięśni podczas tego wysiłku, byleby tylko nie wydać z siebie oznaczającego słabość dźwięku. I żadnego ponoszenia kary za to, że dał się zranić, że nie uniknął ataku, doznał strat. A oddział, który zapuścił się do górskiej wioski, wyszedł z niej z ujemnym bilansem zysków. Żadnych nowych informacji, poobijany Makioka, poszarpany Nakashima, po stronie yokai jeden odstrzelony wężowy łeb i kilka zneutralizowanych, wijących się wściekle kitsune. Raport do Asahury pięknie będzie wyglądał, nie ma co.
 – Na szczęście nie grozi mi jakiekolwiek polubienie, a tym bardziej pokazywanie blizn do ojojania. – Czy jego dało się lubić? Raczej znalazłby się ktoś, komu nie przeszkadzał aż tak jego charakter i aparycja zmęczonego życiem. Cholera, przychodziły mu nawet do głowy wyjątkowe jednostki stanowiące odpowiedź na to pytanie, ale nie wiedział co w nim widzą. W obecnym sobie nie widział nic szczególnego. W każdym razie, pani doktor nie musiała wszystkiego wiedzieć.

 – A tam od razu „za stara”. Asahura ma ze sto lat – tak naprawdę to nie, dobijał dopiero gdzieś w okolice sześćdziesiątki i pewnie zmroziłby go wzrokiem za nazywanie go starcem – i jaki jest żwawy. Takudome zresztą też. – Różnica była taka, że obaj byli dowódcami, a ten pierwszy teoretycznie nawet nie musiał ruszać w teren, narażając swojego życia i sekretów organizacji, które przekazałby dopiero swojemu następcy przy ustąpieniu ze stanowiska. Miał zbyt wiele do stracenia, żeby tak po prostu zginąć podczas wypełniania swojej misji. Z drugiej strony oddział IV to byli już totalni profesjonaliści, najlepsi z najlepszych. Takudome zaś… cóż. To właśnie z powodu ostatniego zachowania dowódcy II oddziału w ogóle pojawił się dziś w Yakkari.
 – Może bym widział. Pasowała by tam pani. Przydałby się czasem lekarz na miejscu. – Czy gdyby w zeszłym roku przemierzając Kinigami miał pod ręką medyka, tamta złapana w pułapkę dziewczyna by przeżyła? Miałaby chociaż jakieś szanse, a przy okazji Nakashima dysponowałby drugą parą rąk do próby uwolnienia jej nogi z sideł. Co z tego, że w miarę poprawnie założył jej opaskę uciskową, jak i tak się ostatecznie wykrwawiła – nie miał przy sobie żadnych narzędzi do opanowania tego choćby prowizorycznie, a i tak by nie potrafił się tym posłużyć, gdyby miał. – Strzeglibyśmy pani doktor jak skarbu. – Zawsze pilnowało się swojego oddziałowego medyka, stąd też ciężko było podebrać Sugiyamę. Lekarz rozpoznający zagrożenie w yokai, a do tego wyposażony w umiejętności bojowe był na wagę złota. Większość z nich wybierało przytulne kąciki garnizonu lub górskiej siedziby, pozostając w tyle za linią frontu, nie narzekając na ilość pracy, której dostarczało szesnastu terenowych śmiałków, towarzyszący im rekruci i ewentualne jednostki również narażające swoje życie na szwank, jak zwiadowcy czy informatorzy. Ale nie dziwił im się. Zdobywali wykształcenie oraz wiedzę długo, w bólach i uciekł przed tym, kiedy był młodszy.
 Miał faktycznie trochę lepszy humor niż zwykle. Może wyspał się odrobinę bardziej, nie wstał lewą nogą, albo któreś ze spotkań w trakcie misji się do tego przyczyniło. Chociaż raczej kolejne otarcie się o śmierć nie powinno powodować nagłej radości Tu musiało zadziać się coś innego. Jak choćby nagła bliskość osoby przywracającej dawne wspomnienia, poczucie, że komuś jednak na nim zależy i nie jest sam. To było lepszym wytłumaczeniem.
 – Przewróciło mnie na plecy na kamiennych schodach, ale chyba wszystko jest w porządku. Nie uderzyłem głową, oparło o mnie tylko tę jedną łapę. – Gdyby nue stanęło na nim większą ilością kończyn, zapewne złamałoby mu kilka kości. Kilkaset kilo bydlaka nie brzmiało jak coś przyjemnego dla niespełna siedemdziesięciokilogramowego faceta. Próbowało go ugryźć jednym z ogonów, ale chybiło, zanim kłapnęło paszczą zadziałał wabik. Obśliniło to tylko nieco, ale była to substancja najwyżej obrzydliwa, a nie niebezpieczna. Nie czuł w plecach niepokojącego bólu, pewnie tylko wyjdzie tam jakiś siniec.
 – Mogę mieć do pani doktor pewną prośbę? – zapytał ściszając głos. – Jeśli ktokolwiek by pytał, nawet inny dowódca, może pani nie mówić, że to było nue? Gdyby ta nazwa nie padła w kartotece, też byłbym wdzięczny. Taka tajemnica lekarska chociaż przez parę dni.

 Za dwójką starszych dowódców przemawiało przede wszystkim długoletnie doświadczenie – byli w jednostce już kiedy Nakashima wstępował w jej szeregi przed ośmioma laty. I już wtedy byli dość wiekowi oraz doświadczeni, do tej pory zachowując się jako ci najstarsi zarówno stażem, jak i wiekiem w szeregach Tsunami. Doktor Tanaka miała jeszcze czas, nawet jeśli średnia wieku egzorcystów oscylowała wokół trzydziestki. Kitamuro, gdyby nie zaginęła, miałaby teraz na karku czterdzieści cztery lata, nie była więc wiele młodsza od Aiko. W dodatku była jednoręka, a i tak sobie świetnie radziła. Cokolwiek się z nią stało, na pewno nie poddała się bez walki. Nawet jeśli nie byli zgodni w tym, jakie uczucia należało żywić wobec yokai, nadal bardzo ją szanował i poniekąd traktował jak przyjaciółkę. Pomagała mu przez naprawdę wiele lat, kiedy jeszcze był młody, głupi i zagubiony.
 – Miejsce zawsze się znajdzie. – Nawet, gdyby miał pełen oddział i nikomu nie spieszyłoby się do zaginięcia, przenosin, rezygnacji czy śmierci, nikt nie zabraniał mu zabierać ze sobą dodatkowego wsparcia. Na tę chwilę akurat mógł przyjąć w szeregi jedynki jakąś chętną duszę. Zawsze starał się dbać o podwładnych, czasem nawet bardziej niż o siebie samego, w efekcie czego zamiast z wybrakowanymi kończynami, wracali z misji jedynie odrapani, trochę wymięci lub posiniaczeni. Za wybitny sukces uznawał wybrnięcie z sytuacji bez szwanku, co dla zachęty zwykle starał się też nagradzać w ten czy inny sposób. Nie był wcale tak sztywny, zimny i obojętny, za jakiego uchodził w ogólnej opinii.
 Usiadł zgodnie z poleceniem, wyprostował plecy i zaczął nabierać głębokie, spokojne wdechy. Teraz, kiedy przynajmniej chwilowo nie musiał przejmować się ostrym bólem promieniującym z lewego boku, mógł robić to swobodnie. Odczuł coś nieprzyjemnego tylko w obrębie pleców, również po lewej stronie, co od razu zakomunikował. Na szczęście nie było to nic poważnego, a wyłącznie tworzący się powoli siniec związany z gwałtownym kontaktem z podłożem i przyciśnięciem przez ciężkie stworzenie. Żadna kość nie była uszkodzona.
 Zastanawiał się przez chwilę, co takiego wypatrzyła Tanaka. Pewnie jakieś pozostałości wpływu yokai odpowiedzialnego za jego ataki bezsenności, koszmary i pobudki w dziwnych miejscach. Na plecach nie miał za bardzo jak ich oglądać, więc parę razy zdarzyło mu się przegapić ślady, łudząc się, że dziwna aktywność demona ustała. Albo było to… och. Chyba już wiedział co. Też istny demon, ale zdecydowanie milszy.
 – Dostałem pewne zadanie od dowódcy Asahury, które wymaga jak największej dyskrecji w kwestii moich działań. Jemu może pani udzielać szczegółów, ale tylko w cztery oczy – wyjaśnił. Nawet jeśli chciałby ją bardziej wtajemniczyć, po prostu nie mógł. Im mniej osób wiedziało o celu jego wizyty w Yakkari, tym lepiej. Na chwilę obecną były to cztery osoby, wliczając samego Yosuke, a ta cyfra była w Tsunami perfekcją. Nie należało jej zanadto zaburzać. Pani doktor nie powinna mieć więc kłopotów, skoro rozkazy płynęły z samej góry i owa góra była też jedyną zaufaną personą do uzyskiwania potencjalnych informacji.
 Już miał zrobić w tył zwrot do swojego bagażu, żeby schować lekarstwa do plecaka, kiedy Aiko zrobiła coś, czego się nie spodziewał. Spojrzał w dół na przyklejaną naklejkę, najpierw przybierając na twarz lekkie zdziwienie, a po chwili delikatne wręcz rozczulenie.
 – Aww – rzucił nie potrafiąc się powstrzymać. Na wargach zawitał cień uśmiechu. Spoglądał przez chwilę na swoje nowe „odznaczenie” nim wreszcie nie uniósł wzroku, powracając spojrzeniem do Aiko. – Mama przestała mi je dawać jak skończyłem dziesięć lat – poskarżył się w tajemnicy półszeptem. – Siostra wygryzła mnie z pozycji ulubieńca.
 Oczywiście, że zamierzał brać przepisane leki – teraz skutecznie go do tego przekonała, dając jakieś głaski mentalne. Może nadal niekoniecznie byłby skłonny do wypoczynku, leżenia i powolnego gojenia się. Nie umiał tak siedzieć bezczynnie w miejscu, jeśli wiedział, że ma coś do zrobienia. Mógł się jednak trochę oszczędzać, może nawet wypocząć odrobinę…
 – Dałaby mi pani jeszcze coś nasennego na dzisiaj? Ostatnio męczę się z bezsennością. – I nie chciał przy okazji męczyć się z bólem w nieszczęsnym boczku, wiercąc po łóżku. Choć raz mógłby się wyspać… tym razem nie wyczerpując całej swojej energii do zera. W oczekiwaniu na odpowiedź, powkładał wszystkie pakunki do plecaka. Kolejnym przystankiem i tak będzie pokój, gdzie się i tak trochę wypakuje.