Stukot jego podeszew niósł się echem po holu; odbijał od ścian, rykoszetował, niknął zwielokrotnieniem gdzieś daleko na przodzie. Wszechobecna cisza niemal rezonowała do kości. Gdyby się zatrzymał, był pewien, że drobinki atomów drżałyby u dna ucha od szumu tętniącego w krwioobiegu ciśnienia. Od dawna nie wysłano go na żadną misję, nie nakazano przyjazdu do siedziby w górach Yakkari. Przybycie, i to tak nagłe, wrzuciło go w dziwną membranę. Nie zdążył się przygotować, jak wojak wepchnięty w sam środek bitwy, bez karabinu, bez kasku i opancerzenia. Zanim się obejrzał, zniknął gdzieś radosny pisk Junniyi, chrobot pióra Karaia wydrapujący w kartkach mikroskopijne ubytki zalewa atramentem, zniknęło niemowlęce mamrotanie Yūdaia. Okazało się, że świat może zamilknąć. Że da radę na kilka chwil się ograniczyć, jakby ktoś obsłużył pokrętło i zmniejszył decybele. Arihyoshi marzył o tym nieprzerwanie doba w dobę, gdy za ścianą pokoju docierały do niego wrzaski i śmiechy, terkotanie z telewizora, włączone zabawki. Teraz, kiedy wreszcie los postanowił sprezentować mu to, czego tak uparcie się domagał, nie wiedział jak sobie z takim podarunkiem poradzić. Było za cicho. Za mało się działo. Otoczenie, w szczelnych murach budowli Tsunami, zostało absolutnie przytłumione; zapewne po to, aby w razie konieczności jak najszybciej wychwycić niepożądany dźwięk. Co za sarkazm, że właśnie tego dźwięku zaczął oczekiwać. Tyle dopraszał się o najmniejszą sposobność, by wyjechać pod ważnym pretekstem, odpocząć od roli brata i ojca w jednej osobie, tyle klął na brak sensownego wytłumaczenia, które oderwałoby go od domowych obowiązków, przy jednoczesnej opcji, że usprawiedliwi żałosną ucieczkę przed samym sobą wystarczająco światłym argumentem; spojrzy wtedy w lustro i z pełną powagą rzuci, że przecież nie zostawia rodzeństwa na pastwę, tylko robi coś, aby utorować drogę do lżejszej przyszłości; ich przyszłości, a kiedy przyszło co do czego, nie potrafił usnąć. Budził się od braku rozgardiaszu, łaził po pomieszczeniu w tę i z powrotem, znów się kładł, obserwował nijaki sufit, taksował kilka pęknięć na sklepieniu, ale nie mijała minuta, a znów był na nogach, znów się krzątał, ganiany z kąta w kąt.

W końcu więc wyszedł; świeże powietrze powinno dobrze mu zrobić. Sprawdzi najbliższe otoczenie, sporo przecież padało wzmianek o czających się w górach yokai. Grasowały jak horda zachęconych wilków, coraz tłoczniej zbliżając się do granicy. Przytroczona do biodra katana powinna dodawać otuchy; zamiast tego prawie jej nie zauważał.

Zauważał natomiast denerwujący ból okaleczonej kończyny; znów na nią utykał, znów miał się poczuć jak najsłabsze ogniwo. Rwanie nasilało się z każdym naciskiem - wystarczyło tylko tyle, aby minimalnie przeniósł ciężar ciała na implant. Ignoruj to - nakazywał sobie, przecinając kolejne metry korytarzy. Ignoruj dokładnie tak jak tępe rwanie w potylicy na myśl o tym, co dzieje się z Junniyą, Karaiem i Yū. Powinni być bezpieczni pod pieczą opiekunki. Właściwie miał pewność, że są.

Od kiedy jednak powróciły "demony przeszłości" (jak idiotycznie to brzmiało; nawet ograniczone do obszaru głowy) zdawał się sądzić, że za każdym rogiem, winkiem i firaną kryje się wróg. Nie był paranoikiem, bo nie mógł nim być, jeżeli zamierzał zachować profesjonalizm; w grze podniosła się jednak stawka, a jego możliwości, zamiast podnosić się ze szczebla na szczebel, pozostawały w martwym punkcie.

Jeszcze tylko kilka godzin, może z dwie, do treningu. Wyciśnie z siebie siódme poty; przetrzepie każdą rozleniwioną tkankę, aż szczerze znienawidzona ułomność, promieniująca z kikuta, stanie się najmniejszym problemem.

- Czyżby proteza?

Poderwał głowę. Oczy, czarne jak gagat, od razu odnalazły twarz, przypisały oblicze do funkcji, ale nie do imienia. Nie uśmiechnął się i nie wzdrygnął; przystanął jedynie, przypatrując sylwetce, a potem potoczył wzrokiem po lazarecie. Dlaczego przyszedł akurat tutaj? Może podświadomie zakładał, że odnajdzie tu upragnione dźwięki; pochrapywania doleczających się kamratów i tłumione postękiwania tych, których cierpienia nie jest w stanie uśmierzyć żadna dawka leków. Gdyby nie rezydująca w pokoju kobieta, byłby chyba całkiem rozczarowany.

- Grymasi - nakreślił, uprzednio skinieniem głowy witając się z medyczką.

Znów wrócił do niej uwagą. Odpowiedział tak, jakby jego proteza stanowiła nie tylko zupełnie oddzielną część (co chociaż mogło być prawdą), ale charakteryzowała się odrębną świadomością. "Grymasi" brzmiało, jakby nie miał na to wpływu; jakby wcześniej próbował już przemówić do rozsądku tej uprzykrzającej spokój istocie, ale nie chciała przyjąć do wiadomości jego kontr.

Więc przybył tutaj w oczekiwaniu na pomoc.

- Grabież czegoś na przyćmienie tego przeklętego rwania pewnie jest surowo karana? - Odetchnął, dotykając palcami czoła. Pod lewą skronią rozgrywał się w najlepsze światowy koncert orkiestry - bębny, puzony i co najmniej trzy konkurujące ze sobą metalowe talerze dawały nieźle popalić. - Nie sądziłem, że ktoś mógłby mnie przyłapać. - Nigdy nie wprost, zawsze pomiędzy wersami; zawisło między nimi to niewygodne, zbyt prywatne pytanie: dlaczego nie śpisz o tej porze? - jakby to on przyłapał ją na gorącym uczynku, a nie odwrotnie.