"Kiedy wreszcie przestaniesz zachowywać się jak dziecko i zostawisz te swoje gry i dziwne opowiastki o duchach w spokoju?"

Pytania stare jak świat, myślała Luiza nawet teraz, wpatrując się w ekran swojego monitora po rozmowie z matką. W idealnym świecie tematykę gier zostawiłaby po znalezieniu pracy, potem dorwała jakąś ciekawą osobę z którą założyłaby rodzinę, niezależnie czy za dzieci uważałoby się prawdziwe istoty ludzkie czy zwierzęta... A w zamian za to jest tutaj, w Japonii, ze swoim ukochanym kotem, tablicą korkową wypełnioną zapiskami i zdjęciami, oraz równie imponującą ilością przemyśleń i wątpliwości.

Kiedyś była całkiem normalnym dzieciakiem. Miała znajomych, z którymi bawiła się w berka mimo niesamowitych możliwości dawanych przez technologię, uczyła się nieźle, tylko nie była największą duszą towarzystwa. Nie lubiła też imprez, zbyt zajęta swoim drugim światem, tym wirtualnym, gdzie mogła zagłębiać się w tematy, które bardziej jej imponowały - gry, książki, kultury i tradycje różnych krajów, szczególnie japońskich. Była spokojna, miła, znała swoje miejsce. Nie, żeby to kompletnie się zmieniło od lat, ale doszły elementy, które najprawdopodobniej doprowadziłyby małą Luizę do płaczu. Kiedyś na myśl o matce, której się coś nie podoba, byłoby jej smutno, a co dopiero gdyby z własnej woli uciekła tak daleko od rodzinnego kraju...

Doprawdy, gdyby tylko mała Luiza wiedziała, do czego to ją doprowadzi! A gdzie dokładniej? Na wycieczkę do Japonii, gdzie przypadkiem w trakcie jednej z wielu przechadzek zobaczyła coś, a przynajmniej myślała, że widziała. Do dzisiaj nikt nie wie, nawet sama Luiza. To mogła być co najwyżej odbijająca się od jakiejś powierzchni wiązka światła, która wyglądała jak coś innego. Samo to może nie byłoby aż tak niesamowite, gdyby nie spotkanie przeuroczej pary starszych ludzi, głęboko wierzących i chętnych do dzielenia się wiedzą o historii oraz folklorze. I tyle wystarczyło, aby w przeciągu następnych lat zaprowadzić Elizę do Japonii, teraz już jako nieźle znaną, choć anonimową twórczynię w internecie, a wciąż głęboko zainteresowaną bytami nadprzyrodzonymi.

Dla niektórych pewnie wygląda jak irytujący gaijin wierzący we wszystko, co jej powiedzą. Choć wciąż mocne słowa ranią, Luiza teraz odnalazła w sobie duszę poszukiwacza, chcąc poznać każdy temat, który uważa za interesujący, jeszcze pamiętając o swoim bezpieczeństwie. A co do świata youkai i innych?

Czy wierzy? Definitywnie. Czy ma dowody na to? Ewidetnie nie.
Czy jednak jest to w stanie ją zatrzymać? Co to, to nie, jest młoda, ma czas. W końcu, jak to Polacy lubią powiadać - ja nie potrafię? Potrzymaj moje piwo!