Ten wieczór spędzał również samotnie. Nawet jeśli ulice wypełniały się walentynkowym nastrojem, dźwiękami śmiechu i widokiem zakochanych par, to dla Ye Liana dzień ten był, jak każdy inny. Tak jak każdego innego razu siedział w swoim niewielkim mieszkaniu, otulony ciszą. Światło z centrum wpadało przez okno, tworząc na ścianach łagodne cienie, choć nie nadawały im żadnej konkretnej barwy. Na kanapie leżał pomięty koc i otwarta książka, której strony przestały go interesować z pół godziny temu. Litery rozmywały się w jego umyśle. Nie mógł się skupić na sztywnych informacjach obejmujących prawo cywilne. Nie ma co wspominać o notatkach. W każdym innym przypadku połknąłby grubą lekturę w parę godzin, dzisiaj bezustannie spoglądał na wyświetlacz leżącego nieopodal telefonu. Cisza zagęszczała się wokół niego, niczym niewidzialna mgła.

Ye Lian podszedł do okna i oparł się o parapet; odstawił kubek ze świeżo zrobioną kawą. Spoglądał, jak ludzie przechodzą w pośpiechu przez pasy, niektórzy z bukietami kwiatów, inni objęci, jakby dzisiejsza noc była ostatnią w ich życiu. Z jakiegoż powodu czuł się wykluczony z tego kręgu wypełnionego zapachem perfum i aromatów róż, jakby jego świat istniał na marginesie rzeczywistości. Zawsze obok, nigdy w centrum. Próbował odgonić te uprzykrzające, nawiedzające go myśli o Kajitanim. Bezskutecznie. Każdy odgłos kroków na chodniku przypominał mu o ciemnowłosym chłopaku z uczelni; łapał się na tym, że myślał o Ichiru częściej, niż chciałby przyznać i za każdym razem towarzyszyło mu to samo uczucie — ciepło, które natychmiast stygło, zastąpione przez obawę, świadomość, że to uczucie z pewnością nie mogło być przez niego odwzajemnione. Czemu musiał być tak nieudolny w wyrażeniu tego, co od kilkunastu miesięcy nieśmiało budziło się w przestraszonym sercu?

Przeciągnął ręką po popielatych włosach. Spróbował zebrać myśli, ale cisza wypełniająca ciasne mieszkanie ciążyła mu bardziej niż zwykle. Wszystko do momentu pierwszego dźwięku wydobywającego się z obudowy pozostawionego na kanapie telefonu. Odgłos umiejętnie przerwał trwająca w nim apatię. Kiedy spojrzał na ekran i ujrzał na nim błyskający kontakt „Ichi”, serce zabiło mu szybciej. Zaskoczenie i niepokój mieszały się jak w odpalonym mikserze. Zaczęły drżeć mu dłonie, serce obijało się o cherlawe żebra. Odebrał telefon całkowicie sparaliżowany. Czuł, że przestaje oddychać.

Nic nie mówił. Stał w długiej chwili pośrodku posprzątanej, ciasnej kawalerki, jak wrośnięty w podłogę; w niepokoju wsłuchiwał się w napływający z głośnika rozeźlony głos.

— Spotkajmy się w centrum — odpowiedział, ale czuł, że głos ma jak spopielony papier. Założył płaszcz i ruszył w stronę drzwi. — Znajdziemy go.

Klucz przekręcił się w zamku, a on nie wiedział, czego tak naprawdę oczekiwał. Miał ochotę wydrapać tę durną nadzieję, która przez chwile — na drobną sekundę — rozpaliła się w jego sercu. Teraz mógł jedynie wrzucić telefon do kieszeni, zejść po schodach i zagryźć rozczarowanie.


Postanowili się rozdzielić. Ye Lian miał rozejrzeć się po ulicach centrum, a Ichiru zajrzeć do najbliższych galerii, do parków, w których chłopakowi zdarzało się czasem przesiadywać. Był luty. Z nieba sypał śnieg, ozdabiając szary płaszcz Ye Liana śnieżynkami wymyślnych kształtów; wplątywały się w starannie ułożone włosy. Przemierzał ulice miasta w narastającym niepokoju. Szare spojrzenie szukało dzieciaka w tłumach przemierzających chodnik, ale nie udało mu się dojrzeć rudej czupryny w żadnej alejce. Czuł, jak z wolna kostnieją mu palce dłoni, czerwienieją policzki i nos. Zatrzymał się i wyciągnął z kieszeni parę czarnych rękawiczek i nawlekł materiał na cienkie palce. Spoglądnął w górę. Chciał jedynie upewnić się, że pogodna nie ulegnie drastycznej zmianie i wtedy to dostrzegł. Majestatyczny, najwyższy budynek w całym centrum. Punkt widokowy niknący w kobalcie nadchodzącej mroźnej nocy. Przechodzący drogą piesi, mijali mężczyznę nie zwracając na niego żadnej uwagi, niektóry trącali nawet ramieniem, nie racząc obrócić się i przeprosić. Ye Lian nie ruszał się z miejsca. Żołądek spętał bezlitosny węzeł.


Widok z punktu obserwacyjnego roztaczał się niczym obraz bazgrany ręką utalentowanego malarza, pragnącego uchwycić najpiękniejsza noc w mieście. Przed oczami Ye Liana rozciągało się niesłabnące morze świateł, migające w spokojnym pulsacyjnym rytmie — mignięcia przypominały gwiazdy, które opuściły niebo i osiadły na płaszczu tętniącej życiem metropolii. Łydki mężczyzny szczypały z wysiłku (z powodu pokonania stopni), kolana ugięły się, gdy stanął w końcu na kondygnacji dachu; usta schły na wiór, serce natomiast pragnęło wyrwać się z piersi, niczym zniewolony ptak. Starał skupiać się na ciemnej wylewce, ale mimo tego w jego tęczówkach odbijały się główne ulice — były jak rzeki pełne błysku. Samochody sunęły w nieskończoności, pozostawiając po siebie jasne ślady, niczym komety na nocnym niebie. W oddali widać było dachy domów, które falowały w delikatnych krzywiznach, zlewając się z pejzażem. Gdzieniegdzie światła lamp ulicznych rzucały długie cienie tańczące na brukowanych drogach. Wydawały się opowiadać historię o tysiącach istnień skrytych w ich blasku.

Strach przed wysokością wpędzał Ye Liana w impas. Wcześniej skostniała skóra nabrała rumieńców przypominających wykwity po większym wysiłku. Dostrzegł go, gdy zdobył się na uniesienie głowy. Siedział na barierce, jak gdyby nigdy nic, co spowodowało tylko napływ mieszaniny ulgi i irytacji. Był tam — bezpieczny, w jednym kawałku — ale jego postawa zdradzała napięcie. Miał wrażenie, że nawet z tej znacznej odległości jest w stanie dojrzeć promenujący z czternastolatka gniew i bunt, a ta sytuacja była kolejnym dowodem na to, że brat Ichiru nigdy nie potrafił zachowywać się w inny sposób. To było typowe dla Shin'yi — zniknąć, zamartwiać wszystkich, tylko po to, by okazało się, że to kolejny kaprys, kolejne próby zwrócenia na siebie uwagi. Choć siedział do niego tyłem, wyglądał, jakby złość gotowała się tuż pod powierzchnią tych roziskrzonych rudych pasem.

Dlaczego zawsze musiał robić wszystko po swojemu? Ye Lian zaciągnął płaszcz ciaśniej, gdy wiatr smagnął go w lico. Choć był panicznie przerażony wizją stania na szczycie dachu wieżowca, twarz miał spokojną, a rysy wyraźnie zarysowane; wąskie policzki i prosty nos dodawały mu jedynie dystynkcji. Oczy dwudziestoletniego chłopaka były głębokie i przenikliwe, ukrywały wewnętrzne rozterki — jasne, choć niepozbawione blasku, który przebijał się spod tafli, jakby każda myśl i emocja skrzętnie skrywana była pod maską obojętności. Usta miał zaciśnięte, ledwo zauważalnie. Trzymał się blisko schodów, którymi wszedł. Był niemal przyklejony do ściany tej niewielkiej betonowej konstrukcji. Sprawiał wrażenie, iż jeden mocniejszy podmuch wiatru mógłby zwalić go z nóg.

— Shin'ya.

Delikatny półszept przebił się przez stłumiony hałas żyjącego miasta. Był lekki. Niewiele cięższy od spadającego na ich czoła śnieżnobiałego puchu.

Skrzywił się na usłyszane przekleństwo i wydawać się mogło, że chce dać dzieciakowi reprymendę, ale powstrzymał się w ostatniej sekundzie. Słowa unoszące się ponad falą jaskrawych świateł były jak igła. Igła, która niechcący wymsknęła się spod sumiennie zaszywanej tkaniny. Tknęła opuszek. Pojawił się pierwszy maleńki bąbel krwi. Ye Lian stał (jak idiota) na samym szczycie wieżowca; nie mógł czuć się inaczej, niż jak śmiałek, który zdecydował, iż spróbuje zacerować niezdarnie poprucie, nie mając w sobie za grosz talentu. Nie posiadał precyzji ani wiedzy; nie wiedział, jak nie dopuścić do szkód większych niż ta, która rozlazła się właśnie w jego palcach. Miał dwadzieścia lat. Był młodym chłopakiem — jeszcze pełnym nadziei. Bez wstydu karmił się najmniejszą uwagą swojego przyjaciela, jakby ta składała się ze słodkości dotychczas zakazanych w jego życiu. Czy naprawdę pognał na poszukiwanie Shin'yi, bo widział dla siebie szansę, aby w dniu — takim jak ten — móc być znów blisko niego; bo mógł coś zrobić, coś wnieść, pokazać się z pozytywnej strony? Nie mógł ukryć przed samym sobą, że patrzenie na zdenerwowaną twarz, którą miał szansę ujrzeć w wirze fruwających płatków śniegu (tych nikczemnych wkradających się również w czarną czuprynę), samo obserwowanie ciemni węgielków oczu, wzmagało dudnienie we wnętrzu cherlawej piersi. Gdyby tylko miał odwagę... złapałby go za rękawy czarnej kurtki (w umyśle słyszał jej szelest), a wtedy delikatnie wspiąłby na koniuszki palców stóp, posmakowałby tych drżących warg; gdyby tylko wiedział, że to ledwie cmoknięcie byłoby w stanie stłumić jego najczarniejsze myśli. I byłoby w porządku.

Ale ostatecznie okazywał się tchórzem.

Nie wtórował Ichiru, nie towarzyszył mu podczas poszukiwań, nie zaglądał z nim w każdy otwarty sklep, w każdą lukę otwieranych się drzwi. Stał tu sam. Na najwyższym piętrze, ogarnięty paraliżującym lękiem o każdy najmniejszy krok. Wiatr na tej wysokości był wilgotny i ostry, przede wszystkim mroźny, szarpiący za każda najdelikatniejszą tkankę rumianych policzków. Starał się nie skupiać na okolicy, choć widok, który nie pozwalał mu puszczać metalowej barierki, był oszałamiający; pełen melancholii i tęsknoty. Jakby miasto w całym swoim blasku stało się symbolem czegoś nieuchwytnego — marzeń, których nie dało się dotknąć, emocji, które wirując między blaskiem ulicznych latanii, nigdy nie schodziły na ziemię. Wepchnął wolną dłoń w kieszeń; wyczuł zimną obudowę komórki. Wydawać się mogło, że cały wszechświat chciał, aby się tu spotkali.


Cienkie paliczki objęły urządzenie. Nie musiał wdawać się z nim w dyskusję. Mógł po prostu napisać Ichiru SMS-a, że znalazł chłopaka, żeby wracał do domu, ale coś mu nie pozwalało — czyżby przekonanie, że Ichiru nie odpuści i do niego zadzwoni, starając się za wszelką cenę poznać ich lokalizację? Czy może przeczucie, że rozumie chłopaka lepiej, niż mógłby sobie wyobrazić? Bo czy nie spoglądał właśnie na własną zagubioną wersję siebie, walczącą o przetrwanie w świecie pełnym wstydliwie wypowiedzianych uczuć? Znów poczuł tę bezradność, jakby żaden kolejny rok nie zdołał przynieść mu rozwiązania.

Przyklejony ramieniem do ściany, obserwował skuloną sylwetkę. Znajdował się od niego spory kawałek. Z tej odległości nie był pewny, co tak naprawdę natrętnie wyrzuca w śnieg. Do rzęs Ye Liana przykleiło się parę śnieżnych płatków, sprawiając, iż znany każdemu szklany odległy wzrok, stał się jeszcze bardziej mityczny. Domyślał się, że Shin'ya czuje się osaczony przez Ichiru — potrafił monitorować każdy jego ruch, każdy krok surowo oceniać, poddawać pod komentarz. Wiedział jednak, że Kajitani robił to z troski, martwił się o niego, tak jak Ye Lian... martwił się o Ichiru. To był przeklęty łańcuszek trosk prowadzący do bólu i nieporozumień.

Śnieg zaskrzypiał cierpko pod ciemnym, wypolerowanym obuwiem. Ucichł. To musiał być jedynie jeden strachliwy krok niewykraczający nie dalej niż poręcz, której wciąż uparcie się trzymał.

— Shin'ya, szukaliśmy cię dwie godziny.

Poruszył zmarzłymi palcami. Paliczki, mimo iż obleczone w rękawiczki wydawały się całkowicie ścierpnięte. Szybko zdał sobie sprawę, że nie ma pojęcia, jak powinien odpowiedzieć na ten gnieżdżący się w chłopaku gniew. Nie był skierowany wyłącznie do niego czy Ichiru, miał wrażenie, że do całego świata.

— Nie ma go ze mną.

Ye Lian zaczerpnął powietrza, czując, jak chłód wkrada się na podniebienie, wzrok wciąż utkwiony miał w zalegającym na dachu śniegu; co jakiś czas starał się go unieść, jednakże nieznacznie. Za każdym razem, gdy widział siedzącego na barierce Shin'ye, odczuwał wstępującą na czoło gorączkę. Zdążył poznać buntowniczą naturę chłopaka, ale obraz dziecięcej sylwetki, na dodatek siedzącej tak wysoko, w połączeniu z jego stanem emocjonalnym był niepokojący, a on nie miał odwagi nawet do niego podejść.

Jeszcze jeden krok.

Ręka puściła metalowy uchwyt.

— Dlaczego akurat punkt widokowy? — Za plecami Shin'yi trzeszczał wolno śnieg. — Znam inne miejsca. Bardziej spokojne, bezpiecznie. Przede wszystkim takie, gdzie można pomyśleć. Bez ulicznego zgiełku.

Kontynuował swoim cichym głosem, akcentując elegancko każdą głoskę.

— Wiem, że jesteś wściekły i masz prawo taki być — cokolwiek się stało — ale siedzenie tutaj, na tej barierce nic nie zmieni.

Tak jak nie zmieni nic twoja bierność, Ye. Nieprawdaż?

Po wyścielanym puchem dachu nie rozległy się już żadne dźwięki; pytanie Shin'yi stało się kropką stawianą na końcu zdania, wykrzyknikiem, który podkreślał bunt gotującego się w nim gniewu. Ucichł szelest wiatru, ucichły trzaski stawianych kroków w tych niewielkich wątpliwych zaspach; zniknął obłok ciepłego oddechu formujący się tuż przy lekko rozwartych bladych wargach. Ye Lian również zastygł. Przełknął chłód oblepiający gardło i milczał. Smukła sylwetka znajdowała się z trzy metry od chłopaka. Jej szary wzrok nie unosił się wyżej aniżeli zlodowaciała krawędź budynku — wciąż próbowała wmawiać sobie, że nie stoi na szczycie wielkiej konstrukcji pnącej się aż do chmur; na początku myślał, że w okłamywaniu samego siebie pomoże mu wzrok utkwiony w ciemnej podeszwie butów Shin'yi, ale nic z tego, stopy zaczęły zapadać się w śnieg, nogi lekko uginać, dokładnie jakby ciężar wiszących w powietrzu emocji osiadł na jego barkach; jakby każda spadająca z chmury kruszynka ważyła co najmniej jeden kilogram. Czy miał na tyle siły, aby je wszystkie udźwignąć?

Kiedyś usłyszał tę historię. Ojciec miał w zwyczaju wypytywać go przy stole z omawianych w szkole działów, oczywiście — bezustannie — wtrącając swoje trzy grosze. Opowieść o Onodzie go nie zaskoczyła, jego zdumienie miało początek w wypowiadanych słowach, jakby dzieciak był w stanie nakreślić kolorem każdą codzienność. Nie umiał zrozumieć jakim cudem wpadał bezustannie w tarapaty, czemu Ichiru wymagał od niego tak wiele. Shin'ya sprawił, że poczuł się przez chwilę jak wykładowca, który w zaskoczeniu obserwował, jak jego uczeń wychodzi na środek sali z gotowym referatem. Ile w tych słowach było swobody, ile wyuczonej, sztywnej treści? Wcale się nie zająknął.

Chciał coś powiedzieć, ale powstrzymał się od komentarza. To było niepotrzebne. Wiedział. Co on właściwie próbował zrobić? Do czego tak naprawdę zmierzał? Uniósł ostrożnie spojrzenie, choć te nadal nieludzko szklane spoglądało spod pasemek gęstej grzywki, jakby sylwetka bała się wyprostować; unieść te gładkie policzki, zadrzeć szczupły podbródek; wzrok przesunąć na barierkę, na której siedział młodszy brat Ichiru, a potem na rozciągającą się pustkę zaraz za nim; wziąć głęboki oddech. W ustach wezbrał przeraźliwy chłód. Od dziecka obawiał się wysokości, nie chciał już nigdy więcej poczuć na nowo, iż grunt znika pod jego stopami, a nad głową zostaje tylko przestrzeń. W sercu gnieżdżącą niepewność. Ale teraz – teraz nie chodziło o niego.

Powoli, bez pośpiechu, przeszedł kilka kolejnych kroków, zdradzających każde zetknięcie buta ze śnieżną pokrywą. Kiedy kładł obleczoną w szarą rękawiczkę dłoń na zamrożonej balustradzie, robił, co mógł, aby nie zdradzić trzepoczącego w piersi serca; uważał, aby nie pokazać zżerającego od środka lęku. Ruchy studenta okazały się spokojne, przede wszystkim przesiąknięte dziwną, niepasującą do stereotypów gracją; łagodnością. Złapał poręcz po obu stronach ud; oparł tyłek o ramę, nie odrzucając spod siedzenia połów płaszcza. Gdyby Shin'ya na niego spojrzał, zdałby sobie sprawę, że dzielił ich co najmniej metr pustej przestrzeni. Siedział tyłem do rozciągającej się przepaści złożonej z miejskich świateł, wzrok ulokowany miał w długim dachu. Ye Lian od zawsze wydawał się dziwny, autystyczny, pełen niedopowiedzeń. Unikał kontaktów, zbliżeń, rozmów. Dla wielu uchodził za dziwaka, Shin'ya nie mógł patrzeć na niego inaczej. Może stąd rodziła się ta niechęć? Mimowolnie powrócił do wspomnienia, w którym mokry jak szczur zgodził się na nocleg, kiedy przepełniony tą przeklętą adrenaliną i uniesieniem miał możliwość przytknąć suche ubrania Ichiru do swoich rozgrzanych kąpielą policzków. Pamiętał nieustannie dudniący deszcz, przelewającą się z parapetu wodę i ich — siedzących we trójkę na kanapie, grających na konsoli. Ichiru był wtedy wściekły, bo przegrał jako pierwszy. Teraz nie byli otoczeni ciepłem, zapachem świeżo przyrządzonej kolacji, ale bez wątpienia mieli przed sobą kolejną rozgrywkę.

Nie obracając głowy, zogniskował wzrok na okruchach po ciastkach, później spojrzał na okrągłą twarz, na pełne piegowate policzki, na ślady, jakie nieumiejętnie starał się przed nim skryć. Nagle wszystko ożyło, nagle wszystko okazało się takie znajome – ten ból.

(miałeś na pewno swoją wojnę i swoją przegraną, Ye Lian)

Miałem.

Czuł, jak melancholia zaczyna oplatać jego serce, przypominać o przeszłości, o tamtej nocy, o najgorszym doznanym wstydzie. Zawiesił głowę, a ramiona lekko się uniosły.

— Jesteś w środku? — Patrzał na własną wiadomość, zaglądał w jaskrawy ekran, stojąc na werandzie. Pamiętał, jak rozglądał się po okolicy, jak spoglądał w kierunku innych rozsianych po polu bryłach, jednak w żadnym budynku nie paliło się światło. Jedynie gdzieś z daleka niosła się przytłumiona muzyka, co jakiś czas było słychać śmiechy nastoletnich dziewczyn. Drapał się po karku, może z nerwów? Może nie były to komary, które wydawały się nerwowo obsiadać skórę i kąsać go przez materiał cienkiej koszulki?

Uchylające się drzwi wpuściły Ye Liana w nieznośne ciemności. Cień nie zaświecił światła, złapał stremowanego nastolatka za nadgarstek i wciągnął do środka. Czuł, pulsujące napięcie w skroni. Wszyscy są na dyskotece, słyszał, jak szepcze. Rozmyśliłeś się? Słodki ton lawirował przy uchu Ye Liana, doprowadzając go do obłędu; strach, panika, nastoletnie niespożytkowane podniecenie mieszało mu w głowie; w tamtej chwili wszystkiego pożałował, chciał zerwać się z miejsca i zwyczajnie uciec. Co chciałbyś ze mną robić? Ledwie pamiętał, w którym momencie zdobył się na odwagę i ściągnął koszulkę, kiedy zdobył się na ułożenie szczupłych, rozdygotanych palców na metalowym guziku jego spodni. Wtedy jeszcze się nie domyślał. Nie wiedział, jak powinno to wszystko wyglądać, wstydził się, więc nie wydawało mu się podejrzane, że go nie dotyka. Tylko patrzał. W ciemnościach ledwie widział nastoletnią twarz, oznaczało to, że nie mógł widzieć rosnących na policzkach czerwonych wykwitów Ye Liana i to go uspokajało. Ale ktoś pękł, jak pękał teraz śnieg pod markowym butem. Ktoś się głośno zaśmiał i cały czar prysł. Błysnęło światło. Ledwie pamiętał wypadających z szafy kolegów z klasy, ledwie zarejestrował, że trzymają wyciągnięte telefony komórkowe, zasłaniają usta i śmieją się do rozpuku.


Czuł, że ruszył naprzód, ale złapały go mokre dłonie. Nie wiedział czyje. Zrobiło się głośno. Całe wezbrane w nim pragnienie spłynęło, jakby ktoś wylał na jego głowę wiadro pomyj. Nie miał pojęcia, w jaki sposób się uwolnił. Kiedy biegł w ciemność, przyciskając do piersi zmiętoloną koszulkę, słyszał jeszcze odbijające się od podstawy czaszki słowa


Chciał?

Rodzice. Kiedy się o tym dowiedzieli zamiast wsparcia, usłyszał jedynie krzyki. Awantura w domu była gorsza niż samo odrzucenie. Dowiedzieli się o wszystkim. Myślał, że nie może być już gorzej, ale mogło. Film wyciekł do sieci. Otrzymał szlaban, złość i rozczarowanie. I bilet w jedną stronę. Zmusili go, żeby zapomniał o tym, co czuł, aby tłumił prawdę o sobie, jakby uczucia były czymś nieważnym, nieistotnym. Czymś, co można w każdej chwili zmienić.

Od zawsze walczył z ich oczekiwaniami. Wymagali perfekcji, sukcesu i pełnej kontroli nad emocjami, nigdy nie pozwalali na porażkę, na chwilę słabości. Zawsze musiał być silny, zawsze musiał walczyć, a kiedy upadał, nie dawali mu nawet szansy na płacz. A teraz? Machinalnie wchodził w ich skórę, stosował tę samą niesprawiedliwość. Siedzenie na barierce nic nie zmieni? Naprawdę Ye Lian? To nie czternastolatek powinien naprawiać twoją toksyczną przeszłość; spaczone nawyki. Nie chciał powielać błędów, które dominowały w jego domu. Nie chciał być taki jak oni. Miał w sobie tę potrzebę, aby pomóc, ale czy to było naprawdę to, czego chłopak teraz potrzebował?

— Nie wie, że tu jestem — odparł, a biały obłok urósł przy poruszających się ustach. Podniósł głowę i zapatrzał się w zalegający na dachu śnieg; w tańczące nad puchatą kołdrą drobne śnieżynki. Pozwolił, aby cisza znów wypełniła powietrze. — Rozdzieliliśmy się. Najprawdopodobniej szuka cię po wschodniej części miasta.

Przeniósł swoją uwagę na ciastka, zatrzymał chłodny wzrok na tych wściekle kruszących słodycz palcach.

Były dla kogoś, prawda? 

Nie zapytał, choć odpowiedź wydawała się przecież oczywista

Ye Lian pochwycił młode, posępne spojrzenie. Oczy okryte wachlarzem nienaturalnie długich i oprószonych śniegiem rzęs wydawały się pozbawione resztek emocji. Wyglądał jak kukła stworzona przez kapryśnego socjopatę, który nie był w stanie tknąć w swój twór nawet grama życia. Kiedy patrzyło się na tę sztywną, nieruchomą twarz, trudno było uwierzyć, że ta szklana powłoka kryje w sobie duszę — wrażliwą, a przede wszystkim złamaną na pół. Chłopak był jak porcelanowa lalka, delikatna, perfekcyjna w swym wyglądzie, ale popękana w środku, w miejscach, które okrywała cienka warstwa skóry.

Każde kolejne słowo mogło wszystko naprawić, albo wszystko zniszczyć. I choć na zewnątrz Ye Lian trwał w niezłomnym bezruchu, jakby każda myśl zamieniała się w skorupę, chroniącą przed kolejnym ciosem, to w jego głowie echem odbijał się pozostawiony za morzem ból. Niepokój i gniew musiał w końcu dać o sobie znać. Zranienie go nie opuściło. To przeszłość kazała mu zakuć się w zbroje; okryć obojętnością każdą myśl.

W ciszy, której towarzyszyły im tylko szelest śmigających w dole samochodów i ich własne oddechy czuł coś znajomego w smutku Shin'yi, coś, co powstrzymywało go przed sięgnięciem do telefonu zalegającego w kieszeni płaszcza. To, co zobaczył w jego oczach... Wtedy też nie chciał widzieć swoich rodziców. Jak można jednak się domyśleć — nikt go nie pytał o zdanie. Otwieranie starych ran nie było łatwe — jak również nie było łatwe życie z konsekwencji tamtej decyzji. Zamiast tego, zebrał się w sobie, aby odpowiedzieć spokojnie i delikatnie — jak zawsze miał w zwyczaju:

— Nie mam dziewczyny — choć słowa były pozbawione emocji, to wydawały się być szczere. — A Walentynki to nie coś, co obchodzę.

Spojrzał na ciasteczka, a potem na Shin'ye.

— Ale jeśli zrobiłeś je dla kogoś, to może jeszcze nie wszystko stracone. Może nie musisz się poddawać, jeśli czujesz, że warto. — I nie oddawaj ich w ten sposób, Shin'ya. Jakby były jakimś zwykłym przedmiotem. — Zrobiłeś je, bo ci zależało. I choć teraz wydają się głupie, to nie były głupie, kiedy nad nimi pracowałeś.

Nie wyciągnął ręki po wypieki, choć szare, kryształowe oczy z zainteresowaniem otaksowały szczęśliwe niedobitki przez przeźroczystą folię. Ciastka wyglądały pięknie — zdobienia, kolory, każdy szczegół. Ten widok ściskał za serce. Misterna praca, teraz złamana przez ból.

— Czego ja chcę? — powtórzył pytanie Shin'yi, jakby mówił bardziej do siebie niż do niego. Oparł się mocniej o barierkę. Czuł chłód metalu przenikający przez materiał płaszcza — przedzierał się już na tkaninę opinającą pośladki. Szczypiące, pokraśniałe policzki, przypominały o mrozie.

Czego właściwie chciał?

Czy w ogóle umiał odpowiedzieć na to pytanie? Co chciał wnieść, siedząc na tej barierce w kompletnej ciszy, jakby ta miała chłopakowi jakkolwiek pomóc? Czemu powstrzymywał się z poinformowaniem Ichiru, który brnął teraz w mrozie z kołatającym w piersi sercem, pełen złych myśli? Spoglądnął na swoją kieszeń i zacisnął usta; czy to była forma reakcji na zazdrość? Zazdrość, która pojawiła się o poranku? Wciąż pamiętał, z jaką euforią zareagował na stos liścików i słodkości, które wypadły z jego szafki. Ye Lian nie mógł wtedy nic powiedzieć, choć gdzieś głęboko w kieszeni swojego płaszcza trzymał maleńki liścik i zapakowane w szeleszczący papier migdałowe ciasteczko. Nie był w stanie mu go podarować, nie w momencie, gdy Kajitani rozpromieniony opowiadał o wszystkich miłych słowach, które otrzymał. Nie mógł rywalizować z tą radością, komplementami, tymi wszystkimi zdjęciami czy słodkościami wielbicielek. Jego mały gest wydawał się tak bezwartościowy wobec tej fali uwagi, że wolał zagryźć wstyd.

Zacisnął dłonie na balustradzie.

— Wiesz... — zaczął cicho, odwracając wzrok; patrzał gdzieś przed siebie. — Czasem trudno powiedzieć, czego się chce, kiedy nawet nie wiesz, czy to, co oferujesz, wystarczy.

Pozwolił tym słowom zawisnąć w powietrzu, jednocześnie czuł, jakby coś w tym śnieżnym miejskim pejzażu zaczęło w końcu pękać.

Ye Lian poczuł nieprzyjemne ciepło — zalało przypudrowane zimnem policzki; sprawiło, iż zabolały go same kości. Widziałem, jak patrzysz na mojego brata — słowa wyraźne, kwaśne jak cytryna, wystarczająco dosadne, aby zasiać w studencie chwilowy niepokój. Zastygł. Pod powierzchnią tej opanowanej, dystyngwowanej facjaty, pod płytą kamiennej twarzy wezbrała się niechciana fala uczuć, na którą dyskretnie przegryzł wnętrze policzka. Pragnienia względem Ichiru, tak długo tłumione przed światem i zaprzeczane we własnej głowie, teraz zadudniły w każdym koniuszku serca tłukącego się w szaleńczym pędzie o kruche żebra. Spoglądnął na Shin'ye, ale gdy tylko napotkał to uparte złote spojrzenie, zdał sobie sprawę, że jest za słaby, aby je udźwignąć i przekierował uwagę najpierw na oprószone świeżym śniegiem eleganckie buty, na migoczące, brokatowe połacie szronu obsiadającego czyste zaspy. Zwiewne blond pasma wypełzły zza ucha, ukrywając pod tą miękką strukturą zaczerwieniony skrawek małżowiny. Próbował zakamuflować się pod odchrząknięciem, pod tą nieszczęsną maską obojętności — jakby mógł wepchnąć pod nią zakłopotanie, stres i strach; jakby jego nabierające oddech — rozwarte, zwilżone cienką warstwą śliny — usta mogły nakarmić mroźnym powietrzem prawdziwe emocje, oblepić je w kształtną śnieżkę, sprawić, że obawa zabrzmi spokojnie, subtelnie, że dźwięk tego dystansu nie zadrży, że nie zdradzi się żadnym żałosnym zająknięciem.

— Wiem, że nie wszystko jest takie, jak nam się wydaje na pierwszy rzut oka — mówił wolno. Nie ufał sam sobie, a tym bardziej dźwiękom umykającym w białej, półprzeźroczystej parze, dlatego zastosował krótką pauzę. — Każdy ma swoją własną wersję rzeczywistości, a to, co o kimś myślimy, to tylko refleks naszego spojrzenia. Tylko i wyłącznie naszego.

Doskonale wiedział, jak łatwo było ubrać Ichiru w same superlatywy, bo sam przecież popadł w tę pułapkę. Był jego ideałem. Jednakże jego ideał ze snów nigdy nie był nietknięty skazą. Wcale nie potrzebował kogoś bez wad; potrzebował kogoś, kto chciał być blisko; kogoś, kto bez wstydu usiądzie obok, uśmiechnie się szczerze, zaśmieje z kompletnie sztywnej oczywistości, którą przedstawi, kto będzie chciał przy nim trwać pomimo tego, jaki jest, kto wyciągnie do niego rękę i udowodni, że życie w cieniu to przeżytek, że nie musi ze wszystkim walczyć sam. Dlatego te wszystkie przedstawione przez Shin'ye niedoskonałości, zamiast rozwiać jego uczucia, tylko podsyciły ciepło, które Ye Lian nosił w sobie przez ostatnie lata.

Pamiętał tamto zimowe popołudnie, kiedy Ichiru niespodziewanie zapukał do jego mieszkania z termosem pełnym zupy, którą rzekomo ugotował sam. Miał rozczochrane włosy i policzki czerwone od mrozu, a kiedy Ye Lian otworzył drzwi, zakatarzony i rozpalony gorączką, Kajitani uśmiechnął się i zaczął przepraszać, że po drodze stracił gdzieś nakrętkę i ledwo udało mu się przetransportować zawartość, nie wspominając, że niegdyś rozgrzewające danie, było teraz zamrożone na kość. Dla Ye Liana był to moment niemal magiczny — ślad nieporadności, jaki zarysował się na twarzy chłopaka, który próbował być perfekcyjny dla całego świata, w tamtej chwili wydawał się tak ludzki, że nie nie mógł oderwać od niego wzroku.

— Miłość jest ciężka, ale może nie dlatego, że taka jest jej natura... — zawiesił głos, ściskając pręt barierki, jakby zimny metal mógł odciąć go od tych wszystkich myśli. — Może my sami ją komplikujemy, stawiamy przed nią własne lęki, niedoskonałości. I to sprawia, że staje się za każdym razem taka parszywa.

Słowa Shin'yi — choć rzucone w nieładzie — poruszyły go głębiej, niż chciałby przyznać. Przez całe swoje dzieciństwo postrzegał miłość jako coś, co wydaje się odległe, nieosiągalne — jakby ta była przeznaczona wyłącznie dla innych, nie dla niego. Dorastał, nie zaznając ciepła ze strony rodziców; miłość w ich wydaniu była szorstka, wymagająca, pozbawiona wyrozumiałości. Później wyznał uczucia komuś, kto serwował mu fałszywe oparcie i ostatecznie spotkało go największe upokorzenie w całym życiu. Tamte emocje były pierwszymi, które mógł nazwać miłością — surową, pełną bólu, ale własną. Przez długi czas bał się zaufać, nadal się bał, przede wszystkim otworzyć, jakby miłość była ładunkiem, który wybuchnie, jeśli nie zachowa wystarczającej ostrożności. Aż w końcu na jego drodze pojawił się Ichiru — zbyt natarczywy, wesoły i bezpośredni, aby Ye Lian mógł go zignorować i zbyt szczery, aby mógł podejrzewać go o nieczyste intencje. Początkowo był nie do zniesienia, ale z każdą kolejną zaczepką zaczął zauważać, że brunet jest jedną z niewielu osób, które nie tylko chcą, ale i potrafią go wysłuchać. Stopniowo, prawie niepostrzeżenie, czuł, jak kruszy się jego własny mur. Pozwalał mu zbliżyć się na odległość, jakiej sam nie próbował przekroczyć, i po raz pierwszy zaczynał rozumieć, że uczucie to może mieć więcej odcieni. Czy to była miłość? A co, jeśli popadł w kolejną pułapkę; jeśli myli ją z czymś zupełnie innym?

Ciemny but przesunął się naprzód, pozostawiając po sobie długi rozjechany ślad.

— Wiesz… nasze doświadczenia — podjął, starannie dobierając słowa — to takie małe światełka. Wskazują nam drogę, na której powinniśmy w końcu wylądować. Jakbyśmy całe życie błądzili w wysokich trawach, gdzieś na polu kukurydzy, w które przypadkiem wpadliśmy. Nie wiadomo gdzie. Nie wiadomo jak. Natarczywie potykamy się więc o zarośla, nogi grzęzną nam w błocie, czasem przebiegająca mysz wywołuje w nas szybsze bicie serca, czujemy się, jakbyśmy się kompletnie zgubili, ale… w końcu wychodzimy na szosę z liśćmi sterczącymi we włosach. W końcu widzimy kierunek.

Wyglądał, jakby jego myśli błądziły gdzieś daleko, jakby widział przed sobą coś więcej niż tylko oblodzony śnieg.

— Chce przez to powiedzieć, że w tym całym błądzeniu z czasem zaczynamy dostrzegać coś więcej niż mgłę. Wyobraź sobie, że siedzisz właśnie obok swojej przyszłej dziewczyny. Za kilka lat będziesz tutaj nie sam, ale z kimś, kto będzie dla ciebie tak ważny, że miejsce to stanie się częścią wspomnień, czymś więcej niż tylko zmarźniętym metalem i surowym widokiem miasta.

Przeniósł wzrok na szeleszczący papier, na zamknięte w opakowaniu pokruszone ciastka.

— Wtedy, być może, ciężar stanie się lżejszy. Zrozumiesz, że dzisiejszy dzień był potrzebny, bo był częścią, która cię ukształtowana, która sprawiła, że nigdy nie cofnąłbyś czasu, bo wtedy nie skończyłoby się to w ten konkretny sposób. Może warto spojrzeć dalej niż tylko na dzisiejszą trudność. Może warto zejść na ziemie. A słyszałem, że tam kruche ciasteczka najlepiej smakują z rozgrzewająca imbirową herbatą. Zgodzisz się?

Srebrne spojrzenie uniosło się ujawniając dwa oszronione brylanty; zaglądnęły spod cienkich wypłowiałych pasem z dozą tajemnicy i niezidentyfikowanego spokoju. Shin'ya mógł odebrać te słowa jak luźne zaproszenie, coś, z czego bez problemu mógłby skorzystać, albo się wycofać.

Bez żadnych konsekwencji.