- Chyba że chciałbyś, żeby mi było przykro.

- Co? Nie-

- Albo tobie było?

- Tym bardziej nie.

Miał to w pamięci, gdy wlókł się po niekończących schodach i także wtedy, kiedy dźwignął się na ostatnim pręcie, uderzając mocno w nieruchomą pokrywę. Tsubame gadała jak najęta i wydawało się, że nic nie jest w stanie zamknąć jej ślicznej buźki na kłódkę. Teraz wiele by dał, żeby podobny zabieg spotkał blokującą go klapę. Być może, normalnie, byłby w stanie za którymś razem utorować sobie drogę, jeżeli łańcuch był wystarczająco skorodowany, ale dziś czuł, że z każdym huknięciem pięści, roztrzaskuje w drobny mak również resztki energetycznych pokładów. Musiał czekać na ingerencję z zewnątrz, mając jedynie nadzieję, że dziewczyna go usłyszy i faktycznie coś zrobi.

Zastanawiał się przez ten czas (dla niego rozciągnięty w wieczność, bo musiał przekładać siłę na utrzymanie się na stopniach) kto wpadł na pomysł, aby to ona go oprowadzała. Nie miał nic przeciwko jej towarzystwu; dobrze, że prowadziła dialog za ich dwójkę i nie musiał starać się, aby podtrzymać tempo dyskusji, ale jednocześnie sama przyznała, że nie jest żadną ekspertką. Zakładali, że nie zostanie z nimi długo i dlatego wysłali pierwszą lepszą nowicjuszkę?

Dźwięk szczęku metalu zadarł mu głowę, a kiedy padło ciche sapnięcie, prawie się uśmiechnął. Wyobraził sobie tę drobną dziewczynę, zapartą piętami o surowy dach, starającą się unieść całkiem ciężką pokrywę. Rzecz, która jemu przyszła zdecydowanie prościej, gdy wreszcie nie było żadnych łańcuchów i zatrzasków. Rozległ się tylko odgłos starych, nienaoliwionych zawiasów, a potem buchnięcie, gdy klapa uderzyła o płaską powierzchnię. Wydostał się na górę jeszcze nim do końca opadł pył. Nie skorzystał z pomocy wysuniętej ku niemu dłoni - parsknął jedynie, kręcąc głową, i pokonując ostatnie szczeble. Nie wątpił w jej upór, ale myśl, że miałaby go udźwignąć, to już zupełnie co innego.

- Tak, widok faktycznie jest niezły - przyznał, jak tylko stanął na nogach. Otrzepując dłonie o kurtkę, rozglądał się przy okazji po panoramie i choć nie znajdowali się z Tsubame nie wiadomo jak wysoko, widok był całkiem przystępny. Miało się wrażenie, że część okolicy idzie ujrzeć prawie z lotu ptaka, jeżeli wyobraźnia odpowiednio zadziała. Natarczywe pulsowanie w skroni Shina nie pozwalało może na stworzenie idealnej makiety Nanashi, ale nawet najbliższa okolica to już coś. Poza tym nie przyszedł tutaj podziwiać rozkładu zabudowań. - Wiadomości, co? - Oderwawszy wzrok od szarych kamienic spojrzał na przewodniczkę. - Macie jakiś specjalny kod? - Powinien po tym ugryźć się w język, ale w rzeczywistości była rzecz, którą przełożył ponad zażenowanie: własne życie. Kiedy dziewczyna wskazała dalszą drogę ich podróży, nawet nie planował dopuścić do siebie wizji, w której znów próbuje przeskoczyć z punktu do punktu. Nogi miał jak z waty, a mięśnie zdecydowanie nie chciały się go słuchać. - Jako dzieciak stworzyłem własny alfabet na wypadek, gdybym miał zostawić komuś informację. - Nie było nigdy tego "kogoś". Nie było nawet cienia szansy, aby wykorzystać motyw, ale wciąż snucie opowieści (choćby ze szczenięcych lat) wydawało się dla niego sensowniejsze niż...

Niż podjęcie takiego ryzyka, ale z drugiej strony zbliżał się deszcz. Tsubame miała rację, że to jeszcze nie burza, choć kto wie, z jakimi złośliwościami losu się jeszcze zmierzą. Czas, by podjąć ostateczną decyzję, tykał mu tuż nad uchem. Mógł zacisnąć zęby albo się wycofać, choć jeszcze nim nabrał tchu, znał odpowiedź - i wcale mu się nie podobała.

- Może dasz mi jakąś dobrą radę nim wygrzmocę się na bruk z wysokości czterech pięter? - podsunięcie tego pomysłu skwitował uniesieniem brwi. - Przypomnę, że nie urodziłem się jako krzyżówka Tarzana z Larą Croft. Nie biegam po ścianach, ale może da się nauczyć akurat tego. Jeżeli załapię podstawy, może nawet polecisz mnie do remontu tego sierocińca w Karafurunie?

Pod ciemnią maseczki krył się kwaśny uśmiech; nawet problemy, co? Nie podejrzewał, aby jego kłopoty postanowiły elegancko zostać na samym dole, ale perspektywa była więcej niż przyjemna. Sporo by oddał, aby przeskakując z dachu na dach, wspinając się coraz wyżej i na coraz mniej stabilne pochyłości, mógł jednocześnie uciec od tego, co tak nachalnie gryzło go w kark. Niewidzialne szczęki dalej jednak trzymały się skóry; wżerały w tkanki, wbijały w sploty, napinały wymęczone mięśnie. Kiedyś był podobny do Tsubame. Jeszcze nie tak dawno szukał najrzadziej uczęszczanych zakamarków Fukkatsu, a ulubionym odkryciem po dziś dzień pozostał jeden z punktów widokowych - ulokowany tak wysoko, że całe miasto wydawało się jedynie migoczącymi, bożonarodzeniowymi lampkami, gdzieś daleko w dole. Wtedy także wierzył, że wspinając się po schodach na szczyt kryjówki, zostawia za sobą świat, ludzi i strapienia, które się z nimi wiązały.

Postanowił nie deptać jej wyobrażeń. Pamiętał jak niszczono te jego. Ile wtedy gniewnej bezsilności z siebie utoczył, ile się nawyzywał i jak piekły zamknięte w drżący kułak pięści. Cofnięcie się do łatwiejszych czasów to prymitywna naiwność, ale przynajmniej na chwilę sobie na to pozwolił. Obrócił wtedy twarz w kierunku dziewczyny, tocząc wzrokiem po wydętych w cmoknięciu ustach, jasnych włosach i smukłej sylwetce. Kiedy ponownie zerknął w jej oblicze, stała już przed nim i podnosiła ich dłonie. Nie oponował. Oglądał jak sunie palcem we wnętrzu zmaltretowanej ręki - nie była zabandażowana tak jak lewa odpowiedniczka, ale mieściły się na niej ślady płytkich siniaków, zadrapań i otarć.

- Wymienimy się. Ja ci pokażę alfabet, którego używałem z Shige, a ty mi znaki Kyouken.

I tak zapewne miała to zrobić - jako przewodniczka. Co mu jednak szkodziło, aby podzielić się kilkoma wymyślonymi symbolami, na bazie których dał możliwość konstruowania prostych komunikatów? To jak zrobienie paru kroków w tył, aby nabrać innej perspektywy. Czasy, w których używał autorskiego systemu, minęły bezpowrotnie i nie do końca był pewien, czy pamięta każdą z opcji, ale wątpił, że dziewczynie by to przeszkadzało.

Miał wrażenie, że nie przeszkadza jej absolutnie nic.

Zachowywała się w końcu tak beztrosko i bezceremonialnie, łamała bariery, też te fizyczne, paplała jak najęta, nie rejestrując, że rozmówca walczy już nie tylko z uporczywym bólem osłabieniem, ale teraz dodatkowo również z bólem głowy. Bo nie nadążał, mimo starań, za prędkością jej wypowiedzi. Pojętność miał jednak we krwi - dlatego nawet szczątkowe informacje jakoś przyswajał.

Złapanie równowagi stanowiło już wyzwanie, kiedy błędnik szalał, a stawy w kolanach nie do końca utrzymywały ciężar reszty ciała. Już na płaskiej, stabilnej przestrzeni miał kłopot, aby iść prosto, więc balansowanie po o wiele węższych trasach, to jak proszenie się o upadek. Byle nie na głowę - przypomniał sobie, w ostatniej chwili wyrównując krok. Mógłby skorzystać z jej pomocy, bo mignięcie bladych palców zwróciło uwagę swoją obecnością - majaczyły gdzieś na samym krańcu widoczności. Był jednak zbyt dumny, aby się temu poddać. Poza tym uważał, że nie nauczy się niczego, jeżeli kilkakrotnie nie zaboli.

Po prostu nie tym razem.

Bo kiedy skoczył i koślawo wylądował niedaleko Tsubame, w złotych oczach zalśniło coś dziwnego. Coś jak migotliwość triumfu; zorientowanie się, że jednak pamiętasz odpowiedź na trudne pytanie semestralnego testu.

Wyprostował się powoli, jakby jeszcze nie wierzył, że udało mu się przejść trasę tak, jak zrobiła to towarzyszka (czyli żywym). Bardzo daleko w tle zagrzmiało. Warkot przetoczył się nad daleko ulokowanymi budynkami Nanashi, ale więcej niż pewne, że burza niedługo ich dogoni.


- Jestem już dużym chłopcem. - Uściślenie tego uwieńczył hardym spojrzeniem. - Nie trzeba mnie wszędzie prowadzić za rękę. - Pomijając wszystkie zawiłe trasy Kyouken, o których nie dowie się inaczej jak drogą opowieści.

Właśnie tego mu brakowało. Konkretów. Celów. Obecnych misji. Może nie była wtajemniczona? A może odwrotnie: nie chciała wtajemniczać jego?

Shin'ya poruszył się nagle niespokojniej, przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Senność, która trzymała się go jak wplątane w rzep kłęby sierści, nieco zmalała pod wpływem adrenaliny, ale powoli wracała na swoje miejsce, znów wyłączała niektóre nerwy, osłabiała tkanki. Miał ochotę chwycić za jasnowłosą i nią potrząsnąć, aby mówiła skrótami, ale jak najwięcej - bo może lada chwila skończy im się czas.

Zamarł nagle, z ręką o stulonych palcach. Nie chciał dopuszczać do tej sytuacji. Nie pozwoli, aby raz jeszcze skracano mu życie nim nie dobrnie do mety. Zaciągnął więc niespiesznie powietrze; było stosunkowo rześkie jak na klimaty slumsów.

- Może mógłbym w czymś pomóc. - Poruszył nadgarstkiem, starając się rozluźnić dłoń. - Na pewno jest coś, czym się teraz zajmujecie, i gdzie potrzeba wam dodatkowej siły roboczej. Jak ty wkupiłaś się w łaski?

- Ah... - Zamarł w pół kroku, łykając niewidzialny nóż, który swoim zimnym ostrzem powoli przecinał wnętrzności. - Nie. Shige nie przyjdzie. Nie sądzę. - Bo nie żyje i w pewnym stopniu nigdy nie istniał, zamarło mu na spękanych wargach. Był jedynie plotką uformowaną w chłopięce ciało, kruchą sylwetką stworzoną na potrzeby rozwiania dziecięcej nudy. Czasami Warui łapał się na tym, że wplatał imię przyjaciela tak, jakby w każdym momencie mógł wyciągnąć telefon i przywołać go dzięki jednemu połączeniu. Głupota, przez którą prawie zapomniał gdzie się znajduje.

I obok kogo.

Komplement wywołał przyjemne ciepło; dość naturalne dla każdego, komu wytknięty zostaje pozytyw. Machinalnie dotknął opuszkami palca kącika oka, jakby tylko tym sposobem był w stanie zorientować się, czy spojrzenie na powrót mogłoby się wyostrzyć. Domyślał się jednak o co jej chodziło. Może to tylko gra świateł, ale sam niejednokrotnie przekonał się, ile wzrok mieści w sobie bagażu emocjonalnego. Jeżeli jego mógł uchodzić za ładny to chyba dobrze?

- Możesz się gapić, dzięki - palnął w pewnym momencie, gdzieś w przerwie między wystrzeliwanymi przez nią słowami. Nie mógł do tego przywyknąć przez stały ból głowy, który mu towarzyszył, ale częściowo przekonywał sam siebie, że gdyby wreszcie usnął i porządnie wypoczął, to kolejne spotkanie z dziewczyną odebrałby lepiej. Może wtedy wychwyciłby smutniejsze tony w jej głosie i zrozumiał aluzję, którą wytoczyła. Teraz tego nie potrafił. Był zwalistą masą wyczerpanych mięśni; był rojem pszczelich myśli zamkniętych w za ciasnej czaszce. Daleko w tle w siłę rosła burza, chmury wisiały nisko, przetykane białymi rozbłyskami piorunów. Na ten moment Shin potrafił skoncentrować się na raptem jednej czynności jednocześnie (a i tak z wysiłkiem). Dlatego wybrał.

Schody przeciwpożarowe.

Przyjrzał się im - tym nadgryzionym przez czas szczeblom, ułamanemu prętowi, wgnieceniom i brązowawym plamom rdzy. Ale w rzeczywistości zaczął skupiać się bardziej na jej historii. Na tym, jak opowiadała o znikających dzieciach, o czym nie miał pojęcia, choć wcale nie mieszkał daleko od Nanashi. Był raptem jedną ulicę poza slumsami - wielu do teraz sądziło, że Kasuge podpina się pod sferę biedoty. Nie mógł się temu dziwić. Jego kamienica wyglądał jak wielki kawał bloku wciśnięty między identyczne sobie odpowiedniki. Obdrapane ściany nie zachęcały, klatka schodowa zawsze była wilgotna i wypełniona zatęchłym powietrzem - trochę piwnicznym a trochę od przetworzonego, wywietrzanego alkoholu. Pod butami walały się stare butelki i potłuczone szkło. Chrzęściły liście, które podczas jesieni wdmuchiwał wiatr. Warui zawsze podkreślał, że teraz mieszka w Karafurunie - dzielnicy cudów, dobrej zabawy i migotliwych świateł, ale po prawdzie nigdy nie zerwał łańcuchów łączących go z przeszłością. Jak mógł więc nie słyszeć wcześniej o tych zaginięciach?

Pojawił się obok Tsubame; oparł się przedramionami o tę samą barierkę co ona i spojrzał w dół. Brudne, zabłocone ulice bez równego chodnika. Kto nie chciałby stąd uciec w popłochu przy pierwszej lepszej okazji?

- Nie wiem czy jestem dobry w podchody. Raczej niezbyt. - Przekrzywił do niej głowę; znów w jasnym spojrzeniu zalśniło, chociaż twarz wydawała się zmęczona i poważna. Przez tęczówki przebijała się naturalna jaźń; ta, która trzyma wodze, gdy organizm nie jest tak skrajnie wycieńczony. - Ale ty wydajesz się w tym doskonała. Moglibyśmy poszukać poszlak. Popytać. Może ktoś coś wie. Może są jakieś ślady, których jeszcze nie zatarły ulewy. Kojarzysz cokolwiek o tych dzieciakach? Coś je łączyło?

Komu nie dałaś się złapać? - zawisło między nimi, ale niewypowiedziane, bo Shin w ostatniej sekundzie zagryzł zęby na języku.