Frajer.

Rwanie w rozbitych kostkach pulsowało tak silnie, że niemal cieszył się z tego bólu. Bo w swojej barbarzyńskiej dobitności pozwalał zapomnieć, przynajmniej na krótkie chwile. Jego intensywnie czerwona obecność ścierała z oglądanego otoczenia dziwne majaki. Shin był pewien, co jest powodem - brak snu. Sypiał marnie albo wcale. Cienie pod oczami miał tak mocne, że wydawały się niemal ćpuńskie. Minął niecały tydzień, ale zdążył od tego czasu schudnąć i dwukrotnie nie przyjść do pracy. Z chrypą w głosie tłumaczył się do słuchawki jak dzieciak; przepraszam, dziś nie mogę się pojawić. Tak, źle się czuję. Nie, to naprawdę nie jest wymówka, proszę pana. Przysięgam, że nadrobię. Zależy mi na tej robocie. Gdyby nie Mittsu, nie wychodziłby zapewne z mieszkania; stawiała go na nogi, wyciągała na chwiejne spacery, podczas których słońce zawsze było za jasne, a noc wiecznie zbyt ciemna. Dało się zrozumieć, że coś mu dolega; ale co konkretnie i dlaczego nagle głupi koszmar, którego niezliczone wersje z cała pewnością śniły mu się setki razy wcześniej, nagle powodował tak irracjonalny skurcz żołądka?

Nie miał pojęcia. Z nogami skrzyżowanymi w kostkach, oparty o niski, wyszczerbiony murek, wpatrywał się w wygaszony ekran telefonu. Już pięciokrotnie odblokował pulpit, nadusił opuszką listę kontaktów. Przesunął w dół, ale kiedy był o jeden ruch, aby dotknąć ikony połączenia, wycofywał się. Co miałby powiedzieć? Posłuchaj, tym razem jest inaczej. Nie wiem co dokładnie. Po prostu coś. Mogę przyjechać? Cholera, cholera, cholera. Jakby chodził do podstawówki, przyznając się, że zgaszone światło wywołuje w nim opętańczy lęk. Jednocześnie pula pomysłów zaczynała pustoszeć; widział już jej dno. Starał się odpoczywać w wyznaczonych porach, relaksować przed, pić kretyńskie napary, zajmować głowę telewizyjnymi bzdetami - ale nic nie działało. Kiedy wpadał w oceaniczną nieświadomość, zawsze po chwili przytomniał zlany potem, zerwany do siadu jak ktoś, kogo ze snu budzi alarmowa syrena. Epizodyczne drzemki nie dawały żadnego ukojenia: bardziej go wręcz stresowały. Stały się czymś, czego za wszelką cenę zaczął unikać, jednocześnie potrzebując ich coraz bardziej. Szukał więc zajęcia, które mogłoby choć na trochę scentralizować jego uwagę na czymś poza faktem, że nie dawał rady się zrestartować.

Więc kiedy otrzymał cynk, aby zjawić się w umówionym punkcie, uznał to za opcję dobrą jak każda inna. Zresztą, głupotą byłoby ignorować wstępne wytyczne. Był zbyt świeży w tej grupie; totalnie niezestrojony. Choć Kenji wstawił się za nim z temperamentem, którego próżno było szukać w rannym, połamanym nastolatku, po czasie i jego towarzystwo umknęło w tłumie nieznajomych. Shin przypatrywał się członkom Kyouken, zachowując się w stosunku do nich jak bezpański kundel. Żadna ze stron nie szczerzyła może kłów, ale sierść na karkach była zmierzwiona, uszy położone po sobie, łeb niżej przy glebie - aby ukryć miękką gardziel. Czaili się na siebie, niepewni ruchu opozycji. Jeżeli więc chciał zyskać ich zaufanie, musiał się czasami odsłonić.

Dziś był do tego więcej niż skory, choć zrobiłby wiele, aby jego przewodniczka zagęściła ruchy. W tym tempie wydrapie sobie skórę przedramienia do gołej tkanki; już teraz pod rękawem kurtki szczypały świeże rany, barwiąc materiał odzieży niegroźną ilością karmazynu. W roztargnieniu skontrolował zegarek. Ile jeszcze?

Czekał kilkanaście minut, ale równie dobrze mógł tutaj zastać się na lata. Wszystkie tkanki pulsowały irytującym bólem; spazmatyczne impulsy uderzały w zbitki nerwów, więc czasami drgnęła mu brew albo jakiś mięsień na szczęce. Uchodziłoby to za zdenerwowanie i może rzeczywiście tym właśnie było. Bo zaczynał się denerwować. Na godzinę, która nic mu nie zrobiła; na swój stan. Na dziewczynę, której obecności nie zarejestrował, póki nie pojawiła się obok niego, dosłownie spadając z nieba. Upchnęło mu to w gębę jeden z najgorszych tekstów na podryw, ale oszczędził żenady, jedynie obrzucając ją spojrzeniem. Nie krył zaskoczenia, bo nie miał na to siły. Miała rację, że wyglądał przede wszystkim strasznie.

- Nic mi nie jest - zapewnił, odkładając komórkę do kieszeni kurtki. Wzrok przeciągnął wzdłuż sylwetki nieznajomej, od czubka jasnowłosej głowy aż po oparte na murku smukłe dłonie. W normalnych okolicznościach pewnie byłby rozbawiony. Zarzuciłby tematem z prędkością, od której obydwoje zaczęliby przypominać ogień krzyżowy dwóch karabinów samopowtarzalnych. Lubił dyskusje, łapanie za słówka, lubił zażarte rozmowy, o czymkolwiek miałyby nie być. Ale dziś? Dziś ledwo kontaktował. Najbardziej chciałby oprzeć głowę na ramieniu dziewczyny i tylko na moment się zdrzemnąć. Jednocześnie ta sama myśl wywoływała w nim uczucie niepokoju. Wlewało się w żyły palącym żarem, znów napinało każdy milimetr ciała, jakby szykował się na atak. Jak jednak miał walczyć z własnym umysłem?

Nie dałby rady teraz pokonać nawet tej laleczki.

- Tsu? - powtórzył machinalnie, smakując wydźwięk imienia jakby zapoznawał się z obcą potrawą. - Od Tsumi? - Grzechem nie zapytać. Właściwie było mu wszystko jedno skąd pochodzi ten skrót, chociaż gdzieś w głębi drapała myśl, że nie chciałby, żeby pochodziło od "Tsuki". Księżyc zdawał się teraz jego głównym wrogiem; kojarzył się z nocą, a w nocy szarpał się z demonami, których nie sposób schwytać i pokonać, więc spotkanie kogoś, kto byłby z tym tak bezpośrednio związany, to już za duża ironia losu.

Chociaż ciężko stwierdzić czy większa niż ta, która przytrafiła mu się obecnie. Miała metr pięćdziesiąt, brak umiaru w zachowaniu przynajmniej minimalnej odległości dla prywatnej granicy komfortu i właśnie mówiła coś o oddychaniu podczas wspinaczki.

- Co?

Jak ostatni kretyn; idiota, który nie potrafi przyswoić najprostszych informacji. Warui miał w sobie coś zaspanego, jakby naprawdę nie łączył kropek. Dotknął posiniaczonymi palcami skroni, rozmasował ją, ale nic to nie dało. Wrażenie lekkiej głowy wciąż mu towarzyszyło.

- Chcesz się wspinać - zaznaczył, aby mieć pewność. Że się nie przesłyszał. Że sobie tego źle nie zinterpretował. Zmierzenie odległości z parteru na dach wydawało się wykraczać poza jego zdolności, nawet jeżeli normalnie nie miał z tym problemu. Pracując na budowie wszystko robiło się już na oko - miara była właśnie w nich. W swoim stanie nie powinien się w ogóle odklejać od sterty nadwyrężonej zabudowy, o którą łaskawie podparł się dla regeneracji sił, ale coś mu podpowiadało, że Shimizu i tak nie usiedzi tutaj zbyt długo.

Wstał więc, ale niezbyt zamaszyście. Przed oczami wciąż plener nieco się rozmazywał; tworzył nieostre, nachodzące na siebie plamy.

- Dobra. - Otrzepał o siebie dłonie, raz jeszcze wznosząc twarz, aby przyswoić wielkość najbliższego domostwa. - Chociaż nie jestem w tym zbyt dobry, ale czego się nie robi dla wysłuchania światłych reguł na samym kancie dachówek? - Opuszczając brodę, wbił mętnie złote spojrzenie w oblicze przewodniczki, nagle mrużąc własne ślepia w uśmiechu. - Zanim zginę, szalenie miło poznać. - Oparł ręce luźno na biodrach. - Warui Shin'ya. Twój nowy najlepszy przyjaciel.

Od Tsubame?

Odetchnął; zrobił to po kryjomu, jednie powolniej wypuszczając powietrze przez nos. Nie chciałby przyznać ani przed nią, ani nawet przed samym sobą, że odczuł ulgę z tak trywialnego powodu. Jakiś drobny ładunek zsunął się jednak z jego barków jak zbyt ciężki koc. Nie poprawiło to ogólnej kondycji, ale przynajmniej dało poczucie minimalnego rozluźnienia. Głupotą było sądzić, że los rzuca pod nogi stertę krzywych kłód, ale zbyt wiele przeżył, zwłaszcza w ostatnim czasie, aby nie wierzyć w zabiegi tego kalibru. Wściekli bogowie, złośliwe yokai. Wszystko mogło popchnąć tę dziewczynę w jego kierunku, dając mu konkretny znak. Jaskółka nie wydawała się jednak tak abstrakcyjnie koszmarna jak grzech albo księżyc.

- Tsubame brzmi o wiele lepiej niż to, co mi się skojarzyło - przyznał, ostatecznie zadzierając łeb i zerkając w pochmurne niebo. - Ale wątpię, że twoje obietnice na wiele się zdadzą.

Ostatnie ulewy w Nanashi to chleb powszedni. Shin już teraz zastanawiał się dlaczego nikt nie interweniował. Dawno przestało to oscylować w granicach przypadku. Podtopienia, zalewanie ulic, wiecznie wilgotne chodniki, pleśniejące ściany. Jego mieszkanie było w fatalnym stanie, miał wrażenie, że nawet pomimo drzwi dociera do środka swąd mokrej ziemi, ciągnący od klatki schodowej. Bardziej martwiła go jednak piwnica i fakt, że zdjęcia nie chciały schnąć. Rozmazywały się, niszczyły. Wziął stamtąd wszystkie klisze i negatywy, upchnął na piętrze, ale z bólem, bo na górze nie miał przecież całego sprzętu. Może tym też trzeba się zająć. Miał to nawet na końcu języka. Propozycja, by sprawę zbadało Kyouken wydawała się całkiem na miejscu. To ich terytorium. Poniekąd ich interes. Nie zdążył się jednak wypowiedzieć. Wzrok, dotychczas wycelowany w brudnoszary nieboskłon, ześlizgnął się na dach najwyższego budynku, a potem, jak pingpongowa piłeczka, przeskoczył o kilka coraz niższych domostw, ostatecznie zatrzymując się na rozentuzjazmowanej twarzy przewodniczki.

Denerwowało go, że w normalnych okolicznościach, przy normalnym samopoczuciu, pewnie prędko uległby jej charakterowi. Nakręcaliby się wzajemnie, dolewali oliwy do ognia. Dziewczyna była wygadana i energiczna, a on w niczym by jej nie ustępował. Rzecz w tym, że obecnym okolicznościom daleko było od normalnych. Bo zwykle nie łupało go tak w czaszce, nie zaczynał się stresować cholera wie czym. Nie myślał natrętnie o wykręceniu numeru telefonu do osoby, z którą nawet nie chciał mieć nic wspólnego. Nie wyrzucał sobie, że tylko frajer boi się tego, co przynoszą sny. Ze skupieniem też było kiepsko. Zwykle zachowywał się jak rozbawiony nastolatek, ale wewnętrznie czuwał tendencją ostrożnego drapieżnika. Tymczasem ledwo kontaktował. Powieki mu się kleiły od braku snu, mięśnie były bardziej zwiotczałe. Dziwił się nawet temu, że wyglądał dla niej na silnego. To jedno go rozbawiło.

- Pracuję fizycznie. - Tego nie były w stanie zniwelować nawet ostatnie dni. Wciąż charakteryzował się rozbudowaną, szeroką piersią, sylwetką kogoś, kto wyrobił pod ubraniami twarde mięśnie. - Gdyby w Kyouken trzeba było coś naprawić, przebudować albo przemeblować, to wiecie po kogo zadzwonić.

Nie był jednak świadom, że Kyouken celuje w wartkość, której mogło mu zabraknąć. Rzeczywiście powinien dać sobie radę z ciężarami i mogło się to przydać w pewnych aspektach, ale jeżeli wszyscy w grupie reprezentowali przede wszystkim to, czego zaraz był świadkiem, to przewalił swoje kwalifikacje na starcie. Dziewczyna miała w sobie jakąś płynność, gdy wystartowała, odbiła się od wyznaczonego stopnia, a potem wskoczyła na dach, podciągając się sprawnie na jego niezbyt płaską powierzchnię.

Reguła pierwsza: trzymamy się razem.

Rozluźnił nadgarstek lewej ręki, cofnął się o dwa kroki, aby nabrać dystansu na rozbieg. Ostatecznie nie miało to znaczenia. Kiedy wreszcie znalazł się pod budynkiem i - jak mu się zdawało - wyskoczył w tym samym miejscu, co Tsubame, palce nie zahaczyły o kant zabudowy. Trafił więc z powrotem na chodnik, z fuknięciem obrzucając dziewczynę z dołu.

Nie umrzesz, obiecuję.

- Z zażenowania też nie?

Był taki śpiący... Może gdyby nie te cholerne koszmary, te cykliczne migreny, obsesyjne analizowanie wszystkiego wokół... to wtedy by się udało? Intuicja podpowiadała, że prowodyrem porażki był stan, w jakim się znalazł. Wycieńczenie organizmu niosło przecież swoje ślady. Wysysało energię, pozbawiało tkanki sprężystości. Musiał być przytomny, chociaż zdawał sobie sprawę z faktu, że odpoczynek jest jedynym, czego teraz naprawdę potrzebował. Wpadł więc w spiralę irracjonalności. Nie mógł spać, bo obawiał się tego snu, ale bez snu zaczynał obawiać się nawet tego, co znajdowało się poza obrębem nocnych majaków. Rzeczywistość z koszmarami zlewała mu się w jedną wielką abominację.

- Lojalnie ostrzegam, że jeżeli teraz skuszę, to włażę przez budynek, jak człowiek.

Dwie minuty później właził już po starej klatce schodowej, na półpiętrze wychylając się tylko z jednego z rozbitych okien. Musiał wybrać budynek obok, bo do sklepu włamywać się nie miał zamiaru. Mieszkalna konstrukcja stanowiła bezpieczniejszą opcję. Miał jedynie nadzieję, że na samej górze znajdzie drabinę do klapy prowadzącej na dach. I że ta klapa będzie otwarta.

Dopiero co jednak wspominał, że los bywał szczególnie złośliwy, i może niepotrzebnie wywołał wilka z lasu, bo kiedy dotarł na szczyt, kiedy wspiął się po paru ostatnich szczeblach i naparł ramieniem na ciężką pokrywę, usłyszał jedynie łomot kłódki. Przeklął pod nią, uderzając pięścią od spodu.

- Tsubame!

Pewnie dawno przeskoczyła na sąsiedni budynek i znajdowała się teraz gdzieś w obrębie jego poddańczo-zirytowanego tonu.

- Przyznaję, że twoja metoda jest lepsza! - zapewnił, tym razem opierając o właz płaską dłoń. - Dalej będzie po twojemu. Otwórz tylko to cholerstwo.

Trzymamy się razem.

Mógł mieć tylko nadzieję, że on też się nie puści.