Poczucie bezpieczeństwa już nie istniało.
Aoi czuł, jak wszystko, co znał dotychczas, rozsypywało się miałkim prochem między palcami. Podział na dni był jedynie mało śmiesznym żartem łapanym przelotnie spomiędzy warg osób, którym się przysłuchiwał. Opar niepewności co do kolejnych kilku godzin życia, mentolowa woń gumy do żucia i słodka nuta spróchniałego zęba sterczącego żałośnie z miękkiego dziąsła, stały się przytłaczającym przerywnikiem poszukiwań. Doba była dla niego jedynie duszącym zapachem zawieszonym na wysokości czoła, który spływał wzdłuż ran, wpełzając między obnażone zęby. Od momentu, w którym utracił Miyazaki, od momentu, w którym utracił życie, gorzka zawiesina zniechęcenia jedynie wżerała się mocniej w coś, co kiedyś było ciałem. Nadal jednak lgnął do miejsc, w których mógł odnaleźć Jushi. Nadal lgnął do miejsc, w których mógł wyłapać szałwiową woń swojej matki. Nadal podążał utartą ścieżką, kierowany parszywym głodem. Zdradziecką nadzieją zaspokojenia wręcz zwierzęcej żądzy zatopienia zębów w żylastą tkankę matczynego ramienia.
Dlaczego jej tu nie ma... Dlaczego jej nie czuję...
Metaliczny szmer głośników odzywał się rytmicznie, ogłaszając odjazd kolejnych wagonów. Wszystko zgodnie z czasem. Wszystko idealnie rozplanowane. Systematyczne. Perfekcyjne. Sztuczne, puste i obrzydliwe.
- Juuuuushiiii... - Melodyjny głos, podszyty śmiechem, chociaż niósł się echem przez ściany podziemnego korytarza, zdawał mu się obcy. Nie poznawał samego siebie. Razem z pierwszym oderwanym płatem skóry od twarzy, psy zerwały również cząstkę jego człowieczeństwa. Za każdym razem, kiedy przez język sunęła wibrująca fala dźwięku, zdawało mu się, że lepki mlask pysków przy jego uchu nabiera jedynie na sile.
- Juuuuushi... Skarbie. - Niczym woskowa rzeźba Aoi przystanął tuż nad krawędzią torów, unosząc podbródek ku górze. Wsłuchując się w dźwięk sunącego po szynach wagonu, pozwalał, aby woń iskier wgryzała się w zastane powietrze metra, gwałtownie wbijając się w nozdrza. Tylko na tyle mógł sobie pozwolić. Tylko tyle mu pozostało.
@Seiwa-Genji Enma

Bezkształtna masa ludzi pchała się do wagonów metra, jakby to był ostatni kurs, a oni nie mogli poczekać dziesięciu minut. Jeden na drugiego upychał się niczym ściśnięte sardynki w puszkach, depcząc po palcach, szturchając i klnąc pod nosem. Widząc ten chaos, który powstał, Enma zatrzymał się w pół kroku, wciskając lekko zmarznięte dłonie głębiej w kiszenie za dużej o dwa rozmiary bluzy. Zaciśnięte wargi przybrały niezadowolony grymas, jednakże szybko dały upust ciężkiemu westchnięciu. W przeciwieństwie do innych - nie spieszyło mu się. Nie miał płaczącego z głodu dziecka w domu czy też utęsknionej żony, która wydzwaniałby do niego co pięć minut z zapytaniem gdzie jest. Pracować też nie pracował, chyba że ktoś akurat potrzebował jego detektywistycznej pomocy.
Właściwie nigdy mu się nigdzie nie spieszyło.
Otworzył szeroko usta i bezczelnie ziewnął tak szeroko, jakby zaraz miał połknąć odjeżdżający wagon niknący w ciemności tunelu. Wyciągnął dłoń z kieszeni i leniwie starł łzę zmęczenia, która zawieruszyła się w kąciku oka, dopiero teraz dostrzegając mężczyznę stojącego przy krawędzi peronu.
Kolejny skoczek? Miał wrażenie, że w ostatnich miesiącach znacznie ich przybyło. Cóż, każdy miał prawo.... nie, poprawka, niemal każdy powinien decydować o sobie i swoim życiu. Enmie nic do tego czy nieznajomy skoczy czy też nie. Życie ludzkie go nie interesowało, zwłaszcza, że wewnętrznie gardził nimi i ich gnijącymi od jadu oraz zawiści duszami. Nie interesowało go... a mimo to zrobił dwa kroki do przodu i ściągnął słuchawki zawieszając je na szyi.
Zatrzymał się zaledwie dwa metry od niego.
- Skok to nie najlepszy pomysł. Twoje flaki będą przez dwa tygodnie czyścić z torów. - powiedział cicho, powoli kierując spojrzenie na profil jasnowłosego. I dopiero teraz zrozumiał. No tak. Jemu to na pewno nie groziło.
- ... z drugiej strony strzelam, że i tak twoje wnętrzności były zbierane przez dobry tydzień. - dodał z taktem oraz empatią na miarę walca drogowego.
- Co tu robisz? - westchnął ciężko czując, że jego wewnętrzny egzorcysta zaczyna szczekać i wierzgać łapami. Czy zabrał ze sobą ofudę do odprawienia rytuały? Nie pamiętał. Soli i świec na pewno nie miał.
Nie mieszaj się, skarcił go cichy głos w głowie.
Ale kiedy on nie umiał. A palce zaczęły świerzbić.

@Munehira Aoi

Przez zamieszanie na peronie Aoi nie zwracał uwagi na pojedyncze dźwięki. Snująca się w eterze kakofonia była o tyle przytłaczająca, a zarazem przyjemna, że przyjmował ją w całości. Próba odseparowania poszczególnych tonów, a tym bardziej zbliżających się kroków, była poza jego aktualnymi możliwościami. Chciał tylko trwać w tym krótkim zawieszeniu. Nic więcej. Istnieć, jakby wszystkie ludzkie życia zamieniły się w jedną przeciągłą nutę rozgrywaną na zardzewiałej strunie. Dlatego też męski głos, który wbił się w jego słuch niczym dentystyczne wiertło, zadziałał jak otrzeźwiający policzek. Stał aż tak blisko spadku i wyglądał aż tak tragicznie, aby ktoś wziął go za samobójcę? Z tym drugim raczej nie mógł się kłócić, bo z tego, co czuł pod opuszkami palców, miewał lepsze dni. Dużo lepsze. Chcąc się upewnić, co do spostrzeżenia nieznajomego, Munehira nieznacznie wysunął do przodu prawą stopę, posuwistym ruchem przesuwając podeszwą po linii krawędzi stacji. Tak, zdecydowanie za blisko. Jushi by nigdy na to nie pozwoliła, zatrzymałaby go w odpowiednim momencie, pociągnęła do tyłu. Pomogła. Była jego oczami.
Chwila, chwila, chwila... Co?
Aoi w automatycznym ruchu ułożył prawą dłoń płasko na brzuchu, przywierając nią do ubrudzonej koszuli. Flaki raczej powinny być na miejscu. Tak przynajmniej kojarzył. Więc... to nie o bebechy chodzi. Smuga wspomnienia sprzed kilku lat, plątanina dźwięków i zapachów, zakleszczyła się boleśnie na jego skroniach, sprowadzając na twarz ciężki, mglisty grymas. Ulotny cień niezadowolenia przełamany dziwnym rozgoryczeniem napiął prawy kącik ust, przez co ten zadrgał na krótki moment. 
- Czasami mam problem z określeniem... odległości - odparł niepewnie, nie rozumiejąc, dlaczego w ogóle pozwala sobie na odpowiedź. Dyskomfort narastał. Nie mogąc dłużej wytrzymać uczucia mokrego od krwi materiału, który ścielił się pod jego palcami i lepił do nich paskudnie, odsunął dłoń od swojego ciała, zwracając twarz w kierunku źródła słów. Zawiesiwszy nieruchome spojrzenie prawego oka ponad głową rozmówcy, przesunął powoli dłonią przed wyblakłą tęczówką. Ciemność identyczna z tą, którą znał od lat.
- Hmmm... - krótki pomruk przedarł się przez jego gardło, w odpowiedzi na najbardziej trywialne pytanie, jakie mogło paść z ust nieznajomego. Nie różnił się zapewne niczym od Miyazaki. Musiał być taki sam, jak ona, jeżeli go widział. Musiał być taki sam jak oni albo... nie. Nie.
Aoi obrócił się powoli na pięcie, zwracając korpus frontem w kierunku mężczyzny, nie robiąc jednak nawet kroku w jego stronę.
Jest taki sam jak ona... Są identyczni... Są tacy sami... Mokry mlask, parszywe kłapanie brzmiało nerwowo w jego głowie, obijając się o czaszkę jak kauczukowa piłeczka.
- Iskry mają swój specyficzny zapach. Zależnie od tego, jak powstają - rozpoczął łagodnie, pozwalając ramionom opaść wzdłuż ciała. - Tak samo, jak każdy z pociągów pachnie inaczej, więc jeszcze przed ich wjazdem na stację można określić, który to dokładnie. - Dość. Jego własne słowa stanęły mu gwałtownie w gardle niczym ość. Nęciło go, żeby ciągnąć tę farsę o moment dłużej. Poczucie samotności rozrywało jego wnętrze o wiele boleśniej niż długie psie kły szarpiące ciało. Po co jednak udawać. Po co próbować łapać się tej chwili, jeżeli miała rozmyć się w ten sam sposób, w jaki rozmywało się wszystko inne.

@Seiwa-Genji Enma

Ciemna brew leniwie uniosła się ku górze, niknąc pod wyjątkowo nieułożonymi dzisiaj włosami. Mimowolnie wziął kilka głębszych wdechów, żeby chociaż w minimalnym stopniu poczuć to samo co jego rozmówca.
Efekt końcowy zupełnie go nie zaskoczył a tym bardziej nie rozczarował.
- Nie, nic. Ja czuję jedynie szczyny, rzygi i odchody szczurów. - mruknął, lekceważąco wzruszając szczupłymi ramionami.
Gdzieś w oddali usłyszał śmiechy. Kątem oka dostrzegł po drugiej stronie stacji dostrzegł dwie nastolatki, wnioskując po ich mundurkach najpewniej uczennice liceum. Enma sięgnął do kieszeni bluzy, skąd wyciągnął słuchawki i wsunął jedną do ucha. W swoim życiu zbyt wiele razy był postrzegany jako dziwak albo wariat, kiedy chcąc czy też nie, na jego drodze pojawiały się yokai i yurei. A interakcja z czymś, czego przeciętny człowiek nie był w stanie dostrzec zazwyczaj kończyła się niezbyt pomyślnie dla chłopaka, dlatego też nauczony konsekwencji rozmawiania z "powietrzem" zdecydowanie wybierał bardziej 'oszukańcze' dla otoczenia metody.
- Jestem egzorcystą. - powiedział bez żadnego oporu, tym razem nawet na niego nie spoglądając.
- Moim zadaniem jest pomoc w przejściu na drugą stronę zagubionym duszom jak twoja. Zanim, no wiesz, stracicie kontrolę nad sobą. - czy chciał go przestraszyć? Bynajmniej. Chciał jednak, aby mężczyzna był w pełni świadomy tego, z kim aktualnie rozmawia.
I prawdę powiedziawszy, trochę naginał rzeczywistość. Owszem, był egzorcystą i owszem, oczyszczał miasto z duchów czy pomniejszych youkai. Ale zazwyczaj robił to w chwili, kiedy wyczuwał zagrożenie bądź na zlecenie, zarówno to od strony jego klanu jak i klientów, którzy szukali pomocy w jego biurze detektywistycznym. W przypadku randomowych bytów starał się je ignorować, a przynajmniej naprawdę, ale to naprawdę próbował.
- Jak się nazywasz? Od jak dawna nie żyjesz? - zapytał nagle, a jego twarz w jednej chwili spoważniała, kiedy odszukał spojrzeniem ducha. Jakby od odpowiedz na jego pytania bardzo wiele zależało.
A może w rzeczywistości tak było?

@Munehira Aoi

   Krótki uśmiech wygiął resztkę warg, jakie trzymały się jego twarzy. Bardziej dziwna forma skurczu, ni to rozbawienie, ni to szarpnięcie nerwem, który zmusił policzek do zadrgania. Pomimo całego syfu, jaki wiązał się z byciem martwym, a którego elementy mógł wyliczać w nieskończoność, a którą przecież posiadał; najbardziej wybijała się samotność. Znał ją na wylot, trwał w niej jeszcze przed swoją śmiercią, ale wtedy zdawała się inna. Nie była aż tak pusta. Trwał w izolacji wypełnionej po brzegi czymś szczególnie dla niego ważnym — odczuciami fizycznymi, za którymi nie sądził, że kiedykolwiek zatęskni. W krótkiej chwili utracił kolejny zmysł, stając się całkowicie ślepy. Tym razem w sposób wielowymiarowy. Żałośnie zależny od słuchu i węchu jak pies z wydłubanymi oczami. Nadal pragnący żyć i przetrwać, z nosem nisko przy ziemi, węsząc za nawet najsłabszą wonią jedzenia. Za czymś, co tylko przeciągnie jego męczarnie.
   - Próbujesz się teraz zareklamować czy po prostu pochwalić? - rozpoczął chłodno, pozwalając, aby melodyjny głos niósł się na głębokim wydechu. - Jeżeli to pierwsze to powiem Ci, że nie przekonałeś mnie. Żadnych plusów skorzystania z twojej jakże kuszącej usługi ukrócenia mojego cierpienia? Jakiś gratis po drugiej stronie? - dodał po krótkiej pauzie, łagodnym ruchem dłoni przeczesując palcami powietrze, jakby chciał je złapać; coś, z czego sam się przecież składał. - Natomiast, jeśli tylko się chwalisz, to współczuję, bo nie ma za bardzo, z czego być dumnym - kiedy słowa wypływały spokojnym ciągiem przez krtań, głowa Aoi pochyliła się w bok. Nasłuchiwał, starał się wyłapać każdy drobny szmer, który mógł mu dać, chociaż nikłą informację, co właśnie robi jego rozmówca. Wyblakła tęczówka przecinała przestrzeń, pląsając przez krótką chwilę w nieregularnym rytmie, aby już po chwili znieruchomieć całkowicie w martwym (jakby nie patrzeć, bardziej martwym niźliby tego chciał) bezruchu.
  Są tacy sami... Wchodzą w czyjąś przestrzeń, myśląc, że im się to należy, że należy im się drugi człowiek. Nie jesteś już czyjąś własnością... nie jesteś tylko narzędziem.
  - Z tego, co mi wiadomo, to żyję. Tylko nikt nie wie gdzie - podjął z entuzjazmem, zwracając się wolnym krokiem w stronę głosu, który uraczył go dzisiaj swoją czcigodną obecnością. Aoi chciał z tej chwili czerpać jak najwięcej, nie wiedząc, kiedy ponownie uda mu się trafić na kogoś „jego” pokroju. Kogoś, kto nie będzie tylko padlinożernym yokai. Chociaż brzydził się senkeshami, egzorcystami, czyścicielami, na równi z yurei, które im się poddawały, rozumiał, dlaczego tak wiele z nich decydowało się na zawarcie paktu. Ta cholerna samotność.
  - Chciałbyś mnie odnaleźć? - odezwał się ponownie, przystając, jak mniemał po dźwiękach i zapachu, mniej więcej pół metra przed mężczyzną. Głos Munehiry, chociaż miał kształt pytania i ślimaczył się w powietrzu konspiracyjnym szeptem, zdawał się bardziej wyzwaniem. Przez cały czas Aoi mijał zgrabnie rzucane mu pytania, odpowiadając jedynie na te, które faktycznie były dla niego wygodne. Ot, mógł się bawić, mógł decydować o wszystkim. Czuł, że niczego nie traci, a zarazem niczego nie zyska poza miałką rozrywką, którą przeciągał w czasie.

@Seiwa-Genji Enma

Duchy.
Każde z nich było inne, każde kierowało się innym celem, jednakże jednocześnie wszyscy byli tacy sami. Naiwni, zdesperowani ignoranci, którzy nie dopuszczali do siebie myśli, że w ostateczności większości z nich i tak nie uda się osiągnąć celu i koniec końców - będą stanowić realne zagrożenie. I tak byli martwi, więc po co to wszystko? Po co ten nieudolny teatr, w którym z całej siły trzymali się cienkiej nici iluzji zwanej życiem?
Barki drobniejszego chłopaka lekko opadły, kiedy westchnął wyraźnie zrezygnowany.
- Interpretuj to jak chcesz, naprawdę. - odparł z nutą znudzenia, która bezczelnie wkradła się w jego ton.
- Skoro widzę cię w takim stanie, w jakim jesteś, i właściwie jestem jedyną osobą w tym miejscu, która aktualnie jest w stanie cię dostrzec, to nie, nie jesteś żywy. To nie film czy książka sci-fi, gdzie twoje ciało znajduje się w szpitalu, jesteś w śpiączce, a twoja umęczona dusza czeka na cud z nieba, który sprawi, że pewnego słonecznego poranka nagle odzyskasz przytomność. Jesteś martwy, koniec kropka. - odpowiedział spokojnie, choć przez cały czas walczył sam ze sobą, by nie unieść dłoni i nie rozmasować skroni, gdzie poczuł pulsujący ścisk. Czemu oni nie byli w stanie pojąć tak podstawowych rzeczy?
- Tak naprawdę ja powinienem być twoim najmniejszym zmartwieniem. Nie ja dokonam egzorcyzmów, to zrobi to ktoś inny. Może jakaś bezpańska Senkensha? Albo członek gangu? Jest też klan Minamoto, no i oczywiście Tsunami. Koniec końców ktoś do ciebie dotrze i uwierz mi, nie będzie już tak miłej pogawędki jak teraz. - odwrócił głowę odszukując spojrzeniem stojącego obok niego mężczyznę. Zamilkł, kiedy bezczelnie omiótł wzrokiem jego sylwetkę oczami o kolorze zachodzącego słońca w letnie, ciepłe popołudnie.
- Nic dzisiaj nie zrobię, ale zapamiętaj jedno. Wszyscy bogowie mi świadkiem, przysięgam nawet na samą Amaterasu, że jeżeli stracisz panowanie nad sobą i przez ciebie ucierpią niewinne osoby, to wiedz, że cię wytropię, a następnie użyję zaklęcia wiążącego, byś przez kolejne lata cierpiał takie katusze, jakich nie jesteś w stanie sobie wyobrazić. Rozerwę każdą ruchomą część twojego ciała, będę wyrywał kawałek po kawałku twojej skóry, ale nie pozwolę ci odejść. O nie. Nawet jak będziesz mnie błagał o to. A tylko dlatego, że gdy miałeś okazję na spokojne przejście na drugą stronę, to wybrałeś bezcelową tułaczkę. - jego głos był spokojny, pozbawiony jakiejkolwiek emocji, jakby opowiadał o pogodzie czy też o jakimś niezwykle nudnym zdarzeniu, jednocześnie sprawiając wrażenie, że w żadnych z słów, które wypowiedział, nie było kłamstwa. Atmosfera dookoła nich zagęściła się tak mocno, że niemal drapała w gardła, dusząc dwójkę mężczyzn stojących naprzeciwko siebie. Trwało to zaledwie parę ułudnych, nic nie znaczących sekund, choć wydawało się ciągnąć w nieskończoność.
Nagle wszystko prysnęło, a Enma uśmiechnął się promiennie, prawie klaszcząc w ręce jakby chciał wybudzić swego rozmówcę z długiego snu.
- Oczywiście tylko w przypadku, jak stracisz panowanie nad sobą! Ale nie dopuścisz do tego, prawda? - zapytał wesoło, wyciągając z kieszeni lizaka. Zahaczył paznokciem o skrawek papierku i zaczął go otwierać.
- Pewnie masz jakieś super plany na to, jak uniknąć swego przeznaczenia. Kontrakt? Jakieś inne zabezpieczenie? - zapytał pakując sobie do ust różową słodycz.

@Munehira Aoi

    Już w połowie wypowiedzi mężczyzny, głowa Aoi zaczęła kiwać się subtelnie na boki, jakby wybijał rytmicznie mijające sekundy, czekając na moment, kiedy obcy ponownie złączy swoje wargi i zamilknie. Stracił zainteresowanie jego słowami już po zatrważająco krótkiej chwili, uświadamiając sobie, że znudzenie, które zaczynało na niego napierać, spowodowane błędem — jego błędem, w stu procentach jest właściwie jego winą, bo to on, nikt inny, źle przedstawił swoje myśli. Nie wystarczająco klarownie, aby rozmówca mógł zrozumieć ich prawdziwy sens. Sam strzelił sobie w stopę, próbując wypełnić zapadający się w pustce czas czymś, co nigdy nie wychodziło mu dobrze. Nie pierwszy, nie ostatni raz. Gra słowem na dzisiaj musiała odejść na drugi... trzeci, a może i czwarty plan. Dlatego też westchnął krótko, nieco zrezygnowany, krzyżując długie przedramiona na klatce piersiowej. Powieka zsunęła się po śliskiej gałce ocznej, praktycznie całkowicie przymykając wyblakłą tęczówkę, która z wysokości czubka głowy senkeshy, opadła na betonową wylewkę stacji metra pod jego stopami.
    - Oh nie, nie... - rozpoczął łagodnie. - Doskonale wiem, jak bardzo jestem martwy i mniej więcej od jak dawna. Problem w tym, że niewiele osób uważa mnie za martwego. Nie zrozum mnie źle, nie przeszkadza mi to. Osoby, które chciałyby... - zatrzymał się w pół zdania, czując, jak kącik rozerwanych ust sam wygina się ku górze - ... chciały to dużo powiedziane; mogłyby mnie szukać, wiedząc, co się stało. Reszta jest grą pod publikę - wzruszenie prawym ramieniem, podkreśliło jedynie obojętność, jaka wybrzmiewała w każdym starannie stawianym słowie przez Munehirę. - Więc możesz być pewien, że czy to przy Tsunami,  Minamoto, czy „bezpańskiej Senkeshy,” jest mi tak samo nijak na myśl o nich. - Czy był butny? Tak. Zawsze. Przy okazji bycia martwym, stał się również bardziej arogancki i bardziej nieobliczalny. Cała ta mieszanka sprawiła, że lęk przed zostaniem wyeliminowanym, zanim osiągnie swój jakże piękny cel, który kierował jego marną egzystencją, całkowicie przepadał. Chwiał się, raz znajdując się na szczycie, raz lądując w głębokim dole wyłożonym ckliwym łkaniem.
    Gra pod publikę... Gdyby tylko wiedział, pod jaką publikę.
   Groźba, która miała niby nią nie być, a zarazem posiadała wszystkie jej cechy, nieznacznie rozbawiła Munehirę. Jednak ciężkość wypowiedzianych słów, nawet przez niematerialne ciało przebiła się wyczuwalnym tąpnięciem. Przyjemnym, cierpkim tąpnięciem, które mogło oznaczać tylko jedno — nie musiał się aż tak kontrolować. Przedramiona powoli rozplątały się, a jeden z kciuków otarł o górną linię pełnej wargi, która pozostała praktycznie nietknięta. Nieśmiały początek śmiechu rozdzwonił się w klatce piersiowej Aoi, jak gdyby posłyszał zabawny komentarz dotyczący jakiejś mało istotnej, ale na swój sposób uroczej sprawy. Smukłe ciało na krótką chwilę wychyliło się bardziej do przodu, aby już po momencie nabrać w pełni wyprostowanej postury. Walczył, chociaż nie chciał, walczył, aby zachować spokój. Bo przecież, tak jak ujął to nieznajomy, "nie dopuścisz do tego, prawda?"
   Nie teraz.
   - Niewinne osoby? - pozwolił sobie na moment milczenia, kiedy jedna z brwi automatycznie powędrowała do góry, czując jak świst śmiechu, osiada już na stałe między żebrami. - Niewinne osoby... - brzeg poszarpanej ranami dłoni zgarnął kształtującą się krystaliczną łzę w kąciku oka. Łzę zrodzoną ni to z rozbawienia, ni wewnętrznego żalu, który opierał się o wątłą formę yurei, chłonąc każdą drobną emocję niczym gąbka. A może to nadal ta obca, smolista sierść, która kłuła i uwierała pod powieką? - Droga wolna. Tylko uważaj, żeby mi się to nie spodobało.
  - Wszystko w swoim czasie. Małymi kroczkami. Nie lubię brać całości, jaką mi zaoferowano na jeden gryz - i jak gdyby nigdy nic, wycofał się o dwa kroki do tyłu, przechodząc przez sylwetkę mężczyzny stojącego za swoimi plecami. Uczucie rozrywających się drobinek, z których się składał, będąc jedynie projekcją osoby, którą był za życia, zdawał się bardziej wrażeniem jego imaginacji niż prawdą. Każde yurei odczuwało przestrzeń wokół siebie inaczej, Aoi na domiar złego, pozbawiony jednego ze zmysłów, nadpisywał sobie wrażenia i bodźce pozyskiwane z tych, które mu pozostały. A pozostało ich niewiele, zważając na to, że nie odczuwał już nic. Palące nic. Pustkę. Ziejącą; nawet nie chłodem, a niczym, czarną dziurę żerującą na wciąż wzburzonych odczuciach, zmorach przeszłości, widmach każdego pojedynczego uderzenia serca.
   - Jak mam się do Ciebie zwracać? - leniwym krokiem, obszedł łukiem sylwetkę niczego nieświadomego mężczyzny, przez którego tuż przed chwilą przesunął się niczym stęchły obłok, zrównując się teraz ramieniem ze swoim rozmówcą. - Aoi... Z mojej strony tyle będzie musiało Ci wystarczyć. Przynajmniej na razie.

@Seiwa-Genji Enma

Szczerze powiedziawszy, oczywiście z całym szacunkiem do ducha, ale Enmy w żadnym stopniu nie interesowała jego historia, przeżycia czy też emocje. Bez względu na wszystko oni wszyscy nadal byli tacy sami.
- Wiesz... - podjął spokojnym tonem, nie zrażony zachowaniem nieznajomego, który określił samego siebie jako "Aoi". Enma chyba nigdy nie zrozumie tego, czym kierowały się duchy. Musiał jednak przyznać, że w pewnym stopniu ich wiara, że "jakoś się uda" bywała zaskakująca. A przecież oni wszyscy kroczyli po niewidzialnej i cienkiej tafli lodu, która w każdej chwili mogła pęknąć i załamać się, posyłając ich wprost w ramiona szaleństwa.
- Dla mnie to naprawdę bez znaczenia. Możesz kpić, drwić, nie dowierzać... Ale koniec końców to ty jesteś na straconej pozycji. - uniósł dłonie i wyglądał tak, jakby chciał przeczesać opuszkami palców jego włosy, choć oboje wiedzieli, że w tym stanie było to awykonalne.
- Zamiast odejść z godnością chcesz pozwolić, aby szaleństwo zapanowało nad tobą. Wdarło się do twojego umysłu niczym trucizna i go zatruwała. Twój wybór. - dłoń opadła wzdłuż jego ciała i kiedy ponownie otworzył usta, w tym samym momencie nadjechało metro, a kolejne słowa chłopaka utonęły w dźwięku pociągu.
- Moje imię nie jest ważne. - dodał po chwili, kiedy jego głos ponownie był słyszalny.
- Bo najpewniej i tak się już nigdy nie spotkamy, a przynajmniej nie wtedy, kiedy będziesz świadom tego, co się dookoła ciebie dzieje. Dałem ci wybór, ty podjąłeś decyzję. - wzruszył lekko ramionami, jakby ten nic nie znaczący gest miał załatwić całą sprawę.
Prawda była taka, że gdyby chciał, to dokonałby egzorcyzmów tu i teraz. Duch w aktualnym stanie był zbyt słaby i nie mógł w żadnym stopniu mu zagrozić, on z kolei... mógł. Ale nie chciał. A to była różnica.
- Powiedz mi, co ci to daje? Takie wałęsanie się? - zapytał nagle, choć sam nie do końca był pewien czy chce znać odpowiedź.

@Munehira Aoi

 - Więc niewiele się zmieni - jego ramiona drgnęły subtelnie, jakby pojęcie szaleństwa było mu znajome; zbyt znajome. Wręcz rodzime. Jedyna różnica, którą był w stanie odnotować to to, że powoli mógł przełożyć wszystkie swoje dotychczasowe myśli na działania. Śmierć i zarazem to, w jaki sposób umarł i co się do niego na koniec przykleiło, spotęgowało naturalną żądzę niesienia zniszczenia. Wcześniej ściśle ukierunkowaną, bardzo sprecyzowaną, a teraz, na ten cudownie rozedrgany i trwający wieczność „moment”, coraz bardziej rozmywającego się między wszystkich i wszystko. Może gdyby nie to, że od dawna traktowany był jedynie jako narzędzie, może gdyby moment umierania byłby dla niego łagodniejszy — cel tułaczki okazałby się mniej makabryczny. Nie był tego jednak pewien, bo co, jeżeli to właśnie o to chodziło i tak miało być? Co, jeżeli właśnie to było jego przeznaczeniem? Może właśnie po to się narodził. Po to zginął. I jeżeli przyjdzie mu rozmyć się całkowicie w zapomnieniu — to tylko z cudzą krwią na języku i skórą w zębach.
   Krótkie żachniecie się śmiechem przedostało się gładko przez gardło Aoi, kiedy ten pochwycił słowo trucizna. To on był trucizną. To on przez całe życie składał ten ostatni pocałunek w zagłębieniu szyi innych, owiewając ich swoim zapachem, wyrywając z nich ostatnie tchnienie. Zabierał je dla siebie i kolekcjonował w głowie niczym małe złocące się trofea; zamykając wspomnienia w kolejnych flakonikach, ciesząc się z radosnego brzdękania szkła między palcami, niczym małe dziecko. Brakowało mu tego. Brakowało mu swobody. Dziwne, krótkie uczucie jakby zazdrości, rozlało się ciężko wokół trawiących go myśli. Jeszcze tylko chwila i zawiąże ten cholerny kontrakt, jeszcze chwila i Go znajdzie, a wtedy stanie na równi ze swoim aktualnym rozmówcą i uświadomi mu, że był w błędzie, myśląc, że szaleństwo dopiero może nadejść.
  Nadal trzymający się twarzy kącik ust wygiął się w krótkim grymasie, kiedy pociąg rozerwał słowa. Nienawidził rozdzielać między innych informacje o sobie, nie dostając nic w zamian. A teraz pozostał z pustką. Ponownie.
 - Ohhh, zaczynamy zadawać te jedne z cięższych pytań? - zaśmiał się krótko, ale w jego śmiechu nie było czuć wcześniejszego napięcia czy nerwowości. Struny głosowe drgały łagodnie, a głos Aoi nabierał z każdą chwilą coraz więcej ciepła. Oswajał się.
 Z długim westchnieniem ponownie przystanął przy krawędzi nad torami, odnajdując jej granicę. Zawahał się przez sekundę, jakby nadal był żywy i istniała możliwość, że jeżeli przykucnie w zły sposób, zsunie się w przepaść; a przecież gdyby stało się tak teraz, wagon wbiłby się w jego formę, jak w kłęb dymu i jedyne co by ucierpiało to jego godność oraz duma, a i tak tylko i wyłącznie w oczach jednej osoby. Dlatego też subtelnym pokręceniem głowy sprowadził się na właściwą ścieżkę; przykucnął swobodnie, aby po chwili zwieszając jedną nogę w dół, zwrócić się korpusem połowicznie w kierunku głosu nieznajomego. Obie dłonie na krótki moment skierował na swoją klatkę piersiową, a z niej łagodnym ruchem ku karkowi. 
  ... i tak się już nigdy nie spotkamy, dudniło w uszach — możliwe, że miał rację, więc jak bardzo zaboli minimalne otworzenie się?
 - Nie lubię tego określenia. Wałęsanie się... Nie jestem bezpańskim psem - rozpoczął spokojnie, uważnie dobierając słowa, nie chcąc wybudzić uśpionych demonów, które na krótki moment wycofały się w tył czaszki. - Czasami wydaje mi się, że chciałbym to wszystko już zakończyć, ale potem przypominam sobie, że to, co mnie spotkało, spotka kolejną osobę, jeżeli nie uda mi się tego zatrzymać w odpowiedni sposób... A po drugie, chciałbym jeszcze kogoś spotkać, mieć pewność, że jest bezpieczna - głęboki wdech, aby nie pozwolić emocjom wyjść na wierzch. Głęboki wdech, który i tak nie zatuszował załamania się głosu i zaciśnięcia szczęk, wszelkich prób wycofania ponownie pod powiekę brudnej łzy. Czy przeżyła? Czy rany, które zostały na jego ciele, przypominają te, które sama odniosła?

@Seiwa-Genji Enma

- Mówisz? - zapytał cicho, bez większego przekonania. Dla niego każdy duch, który nie miał zawartego kontraktu był niczym bezpański pies. Wałęsają się po świecie bez swojego miejsca a na każdą próbę pomocy reagują szczekaniem a nawet próbą ugryzienia. Aoi w oczach Enmy nie różnił się niczym od innych mu podobnych. Oczywiście, mógł się mylić, nie znał go przecież. Wszakże zamienili zaledwie kilkanaście ulotnych zdań, aczkolwiek nawet tak krótka chwila pozwoliła wykreować pewne wyobrażenie na temat jasnowłosego. I póki co tej wersji się trzymał.
- Nie powinno cię tu być, a jednak jesteś. Jeszcze. Kto wie przez ile. Tydzień, miesiąc, może nawet rok. Popadający w odmętach szaleństwa, zdziczały, gryzący wszystko dookoła. Jak dla mnie pasuje do opisu bezpańskiego psa, nie sądzisz? - posłał mu niezwykle uroczy uśmiech, choć Aoi nie był w stanie tego dostrzec.
Enma niespiesznie poruszył się, praktycznie zrównując się z duchem i gdyby ten posiadał ciało, z pewnością ich ramiona stykałyby się ze sobą.
- Czyli masz kompleks bohatera i zbawiciela? - zapytał unosząc lekko brew, a w jego tonie dało się usłyszeć nutę wyraźnego rozbawienia, choć dalekiego od wyszydzania. To był jeden z najbardziej popularnych celów, o ile tak można nazwać ostatnią wolę zmarłego. Tuż obok zdrady.
- To twój cel? - zapytał, choć nie oczekiwał odpowiedzi.
- Zresztą, to bez znaczenia - wzruszył ramionami, czując narastające dudnienie w głowie, które powoli przeistaczało się w upierdliwy ból głowy. Enma uniósł dłoń i opuszkami palców nacisnął na swoją skroń, jakby ten nic nie znaczący gest miał mu w czymkolwiek pomóc.
Za głośno, przemknęło przez jego umysł. Nie przywykł do tak długiego przebywania w otoczeniu wysokich dźwięków. Głosy ludzi, śmiechy, szmery, co chwilę nadjeżdżające pociągi. Normalnie wyłączyłby aparat słuchowym pozwalając sobie na zatopienie się w słodkiej ciszy, ale w tym wypadku nie było o tym mowy.
Wszakże był dobrze wychowany, czyż nie?
- Muszę... stąd iść. - powiedział po chwili, spoglądając na mężczyznę, walcząc sam ze sobą, by nie dotknąć aparatu słuchowego, a potem-
- Mam nadzieję, że nie jesteś przywiązany do tego miejsca? - zagadnął, robiąc krok w stronę schodów. Odwrócił się wyczekując na swojego rozmówcę, by ten za nim podążył.
- Shura. Powiedzmy, że tak możesz się do mnie zwracać. Póki co.

   I niewiele się mylił. Aoi było bliżej do psa niż do człowieka, do wygłodniałego zwierzęcia, które z pyskiem przy ziemi poszukiwało śladu tych, na których polowało. Wychwytując każdą woń, która może doprowadzić go do celu. Tak odległego, tak mamiącego, a który stał się kwintesencją jego życia. Wcześniej ceniąc sobie spokój, który został mu narzucony, teraz gorączkowo poszukiwał byle pretekstu, aby dać upust emocjom, które wcześniej więził między skostniałymi palcami, niczym cenną pamiątkę, która przypominała mu o kimś ważnym. Tak bardzo pragnął powrócić do stanu zawieszenia między nieczuciem a subtelnym drganiem między czyimiś palcami. Ale tylko na moment, aby nie przywyknąć za bardzo. Nie zatracić się. Nie dać się pochłonąć łagodności, której nie chciał już w sobie nosić, a która raz po raz spozierała jeszcze ponad granicę, którą wyznaczył psi jazgot w głowie.
   - Nie będę się z Tobą kłócił o to... egzorcysto. Zapewne poznałeś więcej yurei w swoim życiu niż ja. Ale tak, nie każde z nas jest bezpańskim psem. Już sam cel sprawia, że jesteśmy „dla kogoś, z kimś”, już za życia ktoś nas sobie przywłaszczył - Aoi odparł łagodnie, przeciągając wierzchnią granicą dłoni przed oczy, zbierając z nich osadzającą się wilgoć i resztki krwi, które jak na złość, nigdy nie przestawały być płynne. Resztki ciemnego futra, dwa, trzy sztywne włosy, osadziły się na jego dłoni łaskotliwie, choć wiedział, że za chwilę ponownie zaczną wżynać się w rozedrganą gałkę oczną. Obce. Przypominające o tym, jak cholernie bolało ciało, pod naciskiem psich szczęk. Te same kłaki. Ten sam smród. Ten sam ból.
   - Nie wydaje mi się - krótki, niski śmiech wybił się spomiędzy rozerwanych warg. - Do zbawiciela mi daleko. Bardzo daleko. Ale po coś tu jednak jestem. Jedna rzecz dla mnie, jedna rzecz dla innych, wtedy wyjdę na zero - skwitował, subtelnie okręcając policzek bliżej lica nieznajomego, słysząc jego głos tak wyraźnie, tuż obok ucha, tańczący na skrwawionej małżowinie i wślizgujący się słodko w głąb czaszki. Ta forma, nijaka i pusta, ograniczała każdy zmysł, jaki mu pozostał. Chciał go poczuć. Na moment. Kogoś żywego i ciepłego, nadal budzącego się w słonecznym blasku i kładącego się do wygodnego łóżka, kiedy księżyc wychylał się na ciemniejący firmament nieba. Jeden dotyk. Jeden, krótki dotyk. Nie prosił o dużo. Nie po to skomlał przez ostatnie cztery lata, aby nadal tkwić w tej pieprzonej zapaści, parnej duszności, jaką się stał.
    Nie miał nic do stracenia. Dosłownie. To, co mógł stracić, stracił już dawno. Powoli, metodycznie, odbierano mu wszystko. Najbardziej w tym wszystkim bolał właśnie fakt, że nie miał na to żadnego wpływu. Tkwił jak marionetka, na zamokłych od wilgoci linkach, którymi raz po raz ktoś niechętnie pociągał. Dlatego lęk, aby podążyć za Shurą, nie istniał. Wypełniał czas, który sam mógł spożytkować na poszukiwanie Jushi, ale czy kolejne kilka minut, może godzin, cokolwiek zmienią? Jeżeli i tak głos wbijał się w stwardniałą pustkę, raz po raz wracając do niego echem, żałosnym, rozerwanym tęsknotą echem.
   Munehira podniósł się powoli do góry, w odruchu poprawiając na ramionach błękitną koszulę, nieznacznie przeciągając smukłymi dłońmi przez brzeg jasnych spodni. Jakby to miało coś zmienić. Wiedział, jak wygląda, to zapewnienie uzyskał już z wielu źródeł. Sam mógł jedynie udawać, że jest w stanie jeszcze jakoś poprawić mankamenty w swoim wyglądzie.
   Osadzona na tafli bieli mleczna tęczówka poruszyła się w impulsie, przecinając przestrzeń. Kącik ust, który zachował swój kształt, nieznacznie uniósł się ku górze. - A więc Shura... To dosyć silne imię lub przezwisko, jak wolisz. Powiedzmy, że tak będę się do Ciebie zwracał. Póki co - odparł z głosem wypełnionym subtelną nutą rozbawienia, przełamaną rześkim powietrzem, które potrafiło jeszcze czasami wydobyć się z pustych, nieistniejących płuc. Nie martwiąc się o to, że o coś się obije, na coś lub na kogoś wpadnie, Aoi podążył za nieznajomym. Nie, nie miał już nic do stracenia, nawet jeżeli dzisiejsze spotkanie, miałoby okazać się ich ostatnim.

z/t x2
@Seiwa-Genji Enma

|23 grudnia

Niewygodnie. Było mu niewygodnie. Zmarszczył czoło starając się stłumić nasilająca się słabość. Splótł na piersi ciaśniej ramiona. Materiał płaszcza zmarszczył się mocniej opinając smukłą sylwetkę. Rzadko wyruszał poza Sawę. Podróż, tłumy, hałas, feeria kolorowych plakatów, neonów... Nadmiar bodźców których na co dzień nie doświadczał - męczył, obciążał, przyprawiał o ból głowy. Osobiście wolałby nie wyściubiać nosa poza Sawę. Niektóre sprawunki wymagały podróży do centrum Fukkatsu i jego osobistej ingerencji. Dlatego też przez cały dzień przemieszczał się z jednej części miasta do drugiej by dopiąć wszystko za jednym razem. Z tego też powodu był dziś wyjątkowo ubrany zwyczajnie - zwykłe jasne jeansy o nogawkach z prostym krojem, czarne trzewiki, czarny golf i płaszcz wiązany w pasie. Pod szyją miał zawiązany beżowy szal. Schludnie spleciony warkocz przełożony przez ramię opierał się na piersi. Nie chciał zwracać nadmiaru uwagi. Nie był oderwany od rzeczywistości współczesności by nie zdawać sobie z tego sprawy.
Robotyczny, kobiecy głos zapowiedział postój na kolejnym przystanku. Wstał ze swojego miejsca nie mając nawet okazji do poprawienia skórzanej torby. Do wyjścia był kierowany przez tłum który go właściwie w jego stronę wypychał. Mógł tylko się skrzywić będąc porwanym przez falę, która wypluła go na peron. To wtedy zakręciło mu się w głowie. Ręką instynktownie zaczął szukać oparcia, lecz to było głupie, kiedy było się na centralnej stacji - zetknął się z barkami przechodniów. Zacisnął ze złości zęby kątem oka znajdując filar. Nieporadnie przepchnął się w jego kierunku by oprzeć się o niego ramieniem. Świat wokół kołysał się na tyle, że nie ufał swojemu ciału. Kolejny atak...? Oparł się plecami powoli zsuwając się po oparciu na ziemię. Starał się oddychać głębiej.

Turn your tears to rain.
    Siedział, wciśnięty w kąt siedzenia, przyciskając policzek do chłodnej, zaparowanej szyby, ze słuchawkami w uszach. Słuchał muzyki, patrząc na mijane stacje spokojnym wzrokiem. Kolorowe światła splatały się z dźwiękami muzyki, która poniosła jego duszę, razem z myślami, w świat, leżący gdzieś daleko stąd. Twarze pasażerów były maskami, szarymi, smutnymi, które przywodziły mu na myśl egzystencję bez znaczenia. Nie wiedział czy ludzie przywdziewali je, by zdystansować się od innych, podczas podróży, czy może papierowe twarze odzwierciedlały ich wnętrza.
    Przymknął na moment powieki, dotykając szyby palcami, odzianymi w skórzane rękawiczki. Dużo by dał, aby je zdjąć i poczuć pod skórą chłód i wilgoć, ale nie mógł sobie na to pozwolić, nie tutaj, nie, skupiając na sobie ciekawskie spojrzenia.
    Poczerniałe palce były dla niego nowością, do której jeszcze nie przywykł. Chociaż czy był zdziwiony? Trucizna, która towarzyszyła mu przez niemalże całe życie, musiała w końcu znaleźć ujście. Szkoda, że dalej, chcąc czy nie chcąc, za to płacił. Możliwość obrony dawała mu jednocześnie niechcianą umiejętność bezwiednego ranienia bliskich, lub tych niewinnych, gdyby tylko użył jej nieostrożnie. Gdyby się zapomniał.
Gdyby popłynął razem z prądem rzeką gniewu i lekkomyślności.
    Nie był już tylko człowiekiem i nie mógł użyć tej wymówki. Nawet jeżeli dalej był tylko chłopcem.
    Chłopcem, który zbyt szybko został pozbawiony niewinności i miłości.
    Przekręcił głowę w stronę tłumu, który ściskał się pod drzwiami i poprawił kurtkę, powoli się podnosząc. Zachwiał się, gdy tramwaj zaczął hamować, ale zachował równowagę i ruszył do przodu. Miał na sobie czarne jeansy i białą koszulkę z dekoltem i długimi, szerokimi, zwiewnymi rękawami, na którą założył krótką, granatową, błyszczącą kurtkę. Wolał swój długi płaszcz z kapturem, który narzucał na głowę, w którym czuł się bezpieczniej. Nie mógł sobie jednak na to pozwolić, bo płaszcz był rozdarty i nie miał jeszcze chwili, by go zszyć.
    Przeczesał jasno-różowe kosmyki włosów, a kolczyki w jego uszach zadzwoniły krótko przy tym geście.
Był kolorowy, na tle szarego tłumu, ale czuł się z tym stosunkowo dobrze. Nigdy nie przejmował się opinią nieznajomych na swój temat i nie miał zamiaru nagle zacząć.
    Poprawił czarny plecak, przewieszony przez lewe ramię i zaczął kierować się w stronę ruchomych schodów. Nie doszedł tam jednak, bo zobaczył mężczyznę, który osuwał się na ziemię po kamiennym filarze.  
Rozejrzał się dyskretnie, ale nie zauważył, by ktokolwiek inny się tym przejął. Zmarszczył brwi, bo nagle poczuł irytację, zastanawiają się przez ułamek sekundy czemu ludzie są tak znieczuleni. Biegną za swoimi sprawami, widząc jedynie czubek własnego nosa. Zacisnął zęby i westchnął sfrustrowany, a potem znowu skierował wzrok na nieznajomego i w tym samym momencie jego wzrok złagodniał.
    Podszedł i opadł przy nim na kolana, po czym przyjrzał się mu i delikatnie odgarnął kosmyki włosów z jego pobladłej twarzy.
    一 Proszę głęboko oddychać 一 powiedział spokojnie, próbując zorientować się w jego stanie. Pijany na pewno nie był. Prawdopodobnie zasłabł.
Wsunął mu dłoń na plecy i oparł go o swoje ramię, by ten mógł się prawie położyć. 一 Niech Pan zegnie nogi w kolanach, właśnie tak.
    Wolną ręką otworzył plecak i wyjął z niego butelkę wody.
    一 Czy jest Pan chory? Potrzebuje leków lub lekarza? 一 dopytał pospiesznie, mocując się z zakrętką. 一 Woda 一 dodał, podsuwając mu pod dłoń otwartą butelkę. Miał już do czynienia z zasłabnięciami. Zdarzało się to czasami jego klientom i w końcu musiał się dowiedzieć jak sobie z tym radzić. Ba, czasami jemu samemu się to zdarzało, kiedy za długo nie jadł lub nie pił.

Tłum na peronie, jak ławica sardeli, opływał przeszkody, problemy, opływał jego. Zabawne, że im więcej osób cię otaczało, tym bardziej niewidocznym było się dla świata. Nie miał pretensji o to, że był ignorowany, że był w tym momencie w oczach innych niechcianym utrapieniem, ciężarem. Łatwiej było udać, że nie istnieje niż podjąć trud wyciągnięcia ręki. To była prosta matematyka, nie można było mieć o to pretensji - o to, że ludzie dbali o swój interes. Już dawno zdołał to pojąć, zrozumieć. Bez skargi, cicho odsunął się w miarę swoich możliwości na bok by uniknąć stratowania lub melodramatycznej sceny w której rozbija głowę o podłogę. Znalazł prowizoryczną podporę, osunął się po chłodnym marmurze na posadzkę. Starał się oddychać głęboko, miarowo, lecz płuca zaciskały się w tym samym czasie jak zgniatana kulka papieru. Bolesne uczucie kłucia promieniowało z wnętrza klatki piersiowej zaburzając wszelkie chęci. Łapał więc powietrze łapczywie, z przerwami - tak, jakby się topił, choć przecież był na powierzchni. Męczące.
Krew szumiała w uszach. Nie od razu zorientował się, że ktoś podszedł. Między mroczkami pląsającymi przed oczami zauważył cudzą bliskość, poczuł obcy dotyk. Uniósł lekko brwi dostarczając bardziej barwy niż faktyczne kontury. Niebywałe, że tak smukła twarz była wstanie pomieścić tyle błękitu. Uniósł je jeszcze wyżej czując asekurującą go drobną dłoń na plecach, a potem niezbyt obszerne ramię. Zadziwiające, że być może miał do czynienia z kimś drobniejszym od siebie... Sama ta myśl sprawiła, że musiał się lekko zaśmiać. Dziwne było to uczucie - obawa, że mógłby kogoś zgnieść. Absurdalne. Zaraz jednak się skrzywił czując kolejną falę nieprzyjemnego ścisku. Podciągnął kolana korzystając z żywego oparcia. Nie opierał się. Była to dla niego pewna rutyna. Wiedział, że to dla jego dobra, a to, że nieznajomy również zdawał sobie z tego sprawę wprawiało w pewne rozluźnienie - świadomość, że ktoś pomagając nie skrzywdzi go mocniej.
Wzniósł dłoń która zaplótł wokół chłopięcego nadgarstka trzymającego butelkę w geście odmowy. Nie potrzebował  tego. W zasadzie czuł obawę, że mógłby się zakrztusić. Zamiast tego drugą sięgną do skórzanej torby leżącej w tym momencie przy pasie. Pomuskał klamerkę wskazując zapiętą kieszonkę. Miał ochotę westchnąć - powinien je mieć w kieszeni płaszcza. Co sobie myślał...?
- Leki, w bocznej kieszeni, z czerwoną etykietą - i faktycznie, we wskazanym miejscu można było znaleźć niewielki brązowy słoiczek z czerwonymi znaczeniami - Dwie tabletki - poinstruował mając wrażenie, że przez jego dłonie w tym momencie wszystko bezwiednie przeleci. Wzmogło się w nim zakłopotanie. Wstydził się tego, jak momentami był zmuszony do bycia zależnym od innych.
Gdy pigułki gorzko rozpuszczały się pod językiem rozchylił lekko zaciskane dotąd powieki. Korzystając bezczelnie z obcego jak z poduszki patrzył jak ludzie jak gdyby nigdy nic kontynuowali swój marsz z i do metra zrzucając co jakiś czas im ciekawskie spojrzenia - Nie ma potrzeby lekarza, zaraz będzie dobrze, dziękuję - niepokoiło go to, że młody człowiek w panice zadzwoni na pogotowie i choć wydawał się wyjątkowo opanowany to jednak Hirai chciał mieć pewność, że to nie nastąpi. Zapewnił go wiec, że jest lepiej bo było - ścisk w płucach zelżał, świat wokół stał się czytelniejszy. Pozostało jedynie zmęczenie i parujące resztki oszołomienia - Czy gdzieś blisko znajdę hotel?  Lub jakąś restaurację lub kawiarnię ale na powierzchni...?