Skrupulatnie, namacalnie - gdy nacięcie na głowie równie dobrze można byłoby tamować koszulką, a i tak czy siak puszcza z siebie krew. W tym momencie zdaję sobie sprawę z tego, jak obrażenia w obrębie czaszki są niezwykle dotkliwe, i to nie pod względem bólu. Ta część ciała pozostaje tak mocno ukrwiona, iż nic dziwnego, że w momencie, gdy się schylam czy robię cokolwiek innego, ponownie dochodzi do powstania kolejnych ścieżek, które brudzą materiał bluzy, a co za tym idzie - znajdującą się pod nią podkoszulkę.

Gdybym patrzył na siebie z boku, miałbym możliwość stwierdzenia pewnego, widocznego wręcz stanu; gdybym wyszedł z siebie i stanął obok, byłbym w stanie stwierdzić, że coś jest nie tak. Odpowiedzi wydobywają się z moich ust niemal automatycznie, z małą dozą emocji - organizm powoli się odcina. Raz po raz chwyta za kabelki, pobudzając do działania reakcję obronną na to, co wcześniej miało miejsce.

Ciężko mi cokolwiek z siebie wydobyć, słysząc o staruszce posiadającej w dłoniach więcej pary niż statystyczny mężczyzna; to nie była zwyczajna babcia, która wkurzyła się na wnuczka, bo ten nie chciał zjeść przygotowanego przez nią obiadu. Komentarze, uśmiech - to wszystko przemija pomiędzy moimi palcami, jakby umysł nie chciał dać mi możliwości powrotu do rzeczywistości. - Jeżeli do tego doszło, to oddychaj spokojnie. I nie wykonuj gwałtownych ruchów, proszę. - odkrywam o sobie kolejne rzeczy, których być może nie powinienem. Przed oczami mam jeden cel, który zamierzam osiągnąć, ale który może być zbyt odległy z moimi umiejętnościami; zapewnić nam bezpieczeństwo po tym pełnym niesprawiedliwości starciu.

Jestem słaby. Tak niebotycznie słaby.

Wyjęcie szkła z kończyny idzie mi jak z płatka, ale kolejne czynności zahaczają wręcz o miano chaotycznych. Może to wszędobylski chłód, może to utrata krwi, a może brak posiłku tego dnia - już samemu nie wiem i nie jestem w stanie stwierdzić, gdy adrenalina jeszcze krąży w moich żyłach. Ta jedna rzecz pobudza mnie do działania, aby prędzej czy później zostać zdruzgotaną. Tak zawsze musi być.

Spoglądam na Chō po zadaniu przez nią pytania, a w odbiciu ciemnych obrączek źrenic pojawia się pewnego rodzaju cierpienie. Nie miała prawa wiedzieć. Jestem totalnie ślepy na próbę rozchmurzenia tego wszystkiego i, gdybym tylko nie przechodził przez otępienie, byłoby zdecydowanie lepiej.

- Sam chciałbym wiedzieć. - może brzmi to beznamiętnie, może brzmi to jakoś niepoprawnie, ale naprawdę nie wiem, kim jestem - z jednej strony chcę wiedzieć, z drugiej strony... boję się. Boję się tego, czym się zajmowałem. Dlaczego teraz, jakoby kierowany przez coś innego, daję sobie rady i nie panikuję. Nie wiem absolutnie niczego, czego wiedzieć powinienem, co budzi kolejne demony niepewności do życia. Te tylko czekają na to, aż zwolnione zostanie dla nich miejsce, pragnąc zatopienia kłów w membranę skóry. W oczach rodzi się ból, a egzystencja wbija kolejne szpilki, gdy staram się doprowadzić nas do względnego porządku.

Ciekawe, ile czasu minie, zanim ta się na mnie zawiedzie.

- Nie.. nie o tym myślałem- nigdy bym nie wykorzystał sytuacji... - gdy tak teraz pomyślę, moja prośba rzeczywiście mogła zostać tak odebrana. Nigdy bym nie zamierzał zrobić krzywdy bądź wykorzystać okazję do oglądania cudzych atutów; dłonią przejeżdżam po własnym czole, czując jakoś wewnętrzny wstyd wobec wcześniej wypowiedzianych słów. Nawet na tej bladej twarzy pojawia się rumieniec, udowadniając to, jak bardzo słowa Amayi wprowadziły mnie w konsternację - nie, to nie jest dla mnie. Oglądanie innych bez ich pozwolenia, oglądanie innych dla własnej korzyści, to wszystko wydaje się tak cholernie przekraczać zdrowo-rozsądkowe granice, powodując wewnętrzną nie tyle niechęć, co uczucie nadwyrężania cudzego zaufania.

Przede mną jeszcze jest tak niemiłosiernie długa droga, aby zrozumieć, na czym opiera się ten brutalny, egoistyczny świat.

Po zdjęciu sukienki od razu staram się zrobić odpowiednie bandaże, zauważając, jak rana na policzku nie wygląda zbyt dobrze. To właśnie na niej też się skupiam, staram zatamować płynącą minimalnie krew, zanim pragnę przejść do pokiereszowanej ręki i pleców. Niestety, nie jestem w stanie wykonywać tychże czynności prawidłowo. Pewne demony do mnie podchodzą bez najmniejszej linii oporu, powodując, że dłonie nie działają tak, jak działać powinny.

To uczucie wstydu przejmuje nade mną kontrolę.

To uczucie braku zgody z naturą własnego ciała i z naturą tego, jak inne sylwetki wyglądają. Niechęć do siebie przejawia się nawet w tym aspekcie i właśnie teraz zdaję sobie z tego sprawę, że nie czułbym się komfortowo, gdybym miał obnażyć cokolwiek więcej. Niechęć do własnych blizn, za które mam ochotę niemal od razu się chwycić, czując się co najmniej wystawionym w negatywnym świetle, potęguje we mnie uczucie naruszania prywatności. Patrzę na Chō, ale wydaje mi się tak, jakbym nie był ku temu upoważniony; wydaje mi się, jakbym nie powinien tego robić. Jakbym namacalnie dopuszczał się do czegoś okropnego.

Ale to nie ja siedzę półnago.

To uczucie, jakbym przekraczał cudze granice, lecz do tego ewidentnie nie dochodzi, nieważne, jak starałbym się do tego podejść neutralnie. Pewnych mechanizmów nie jestem w stanie przeskoczyć; brak akceptacji wobec siebie, co się przejawia zagęszczeniem atmosfery; w końcu nie powinienem dotykać jej nagiej skóry, jeżeli sam bym nie chciał, aby ktoś to robił w moim przypadku.

W tymże zamyśleniu doprowadzam do znaczącego pogorszenia tej rany; to w nagłym odsunięciu się, gdy słyszę słowa wydobywające się z jej ust, które nie powinny we mnie wzbudzać takiej reakcji, ale to zwyczajnie robią. Rana ulega znacznemu otwarciu, lewa dłoń trzęsie mi się z przerażenia, a umysł nawiedzają najmroczniejsze myśli - jak mogę tak bardzo psuć jednocześnie tak prostą rzecz?

Już się na mnie zawiodła.

- K-Kurwa... Nie, nie... - mruczę pod nosem, pragnąc tak cholernie zatamować to krwawienie. W tym momencie ręka bardziej mi drży, a wizja ulega lekkiemu zamgleniu, udowadniając, że utrata krwi, nawet w niewielkiej ilości, jest znaczącym problemem. Nie mogę do tego doprowadzić. Nie chcę przyczynić się do jeszcze gorszego scenariusza, dlatego zaczynam działać, mimo tylu pytań i tak niewielu odpowiedzi. - Nie musisz? - podnoszę brwi, ażeby następnie chęć protekcji przyćmiła to, jak nieswojo się czuję w tym momencie, swoją sylwetką. Mówię spokojnie, przynajmniej na razie, choć ton głosu zmienia się trochę bardziej na pouczający. - Słuchaj... to nie ja walczyłem z tym czymś. To nie ja szukałem czegokolwiek, co mogłoby ją powstrzymać. To nie ja mam ranę na ręce, na plecach, prawdopodobnie stłuczone żebra czy cokolwiek innego. - mruczę pod nosem z widoczną dozą niezadowolenia, kiedy staram się zatamować materiałem lecącą z jej ran krew. Jest tego na tyle dużo, że nie daję sobie zwyczajnie rady, a pod kopułą czaszki buduję alternatywną rzeczywistość, gdzie jej słowa o byciu przeze mnie medykiem zostają wycofane.

Tak żałosny.

Tak niemogący zatamować prostej rzeczy, choć nakładam na swoje barki o wiele za dużo. W końcu to tylko rana na policzku - jak mogłem doprowadzić do tego, że jest teraz w gorszym stanie? Staram się odwrócić bieg historii, zatrzymać czas, ale zwyczajnie mi się to nie udaje - chwytam za kolejny materiał, pragnąc tak kompletnie innego scenariusza.

Ile jeszcze godzin musi minąć, zanim na przystanku pojawi się pierwszy autobus? Spędzimy tutaj chłodną noc? Czy wytrwamy do końca? Czy możemy znaleźć się w jakimś lepszym położeniu? Mi też również robi się powoli chłodno, gdy lekkie podmuchy wiatru gniewnie zabierają mi skumulowane ciepło.

- Zaraz będziesz mogła założyć bluzę... - za niedługo powinno być lepiej, ale jest coraz gorzej. Nacisk materiału na ranę na ręce jedynie na chwilę tamuje krwawienie, a próba zadbania o to, co znajduje się na plecach, kończy się fiaskiem. Materiał sukienki z dziecięcą wręcz łatwością ulega poplamieniu, przesiąka szkarłatem, umysł natomiast nasącza niepewnością. Biorę głębszy wdech. To wygląda jak praca bez końca, jak babranie się w tej gęstej mazi bez konkretnego celu, ryzykowanie chorobami przenoszonymi poprzez płyny...

Nieumiejętnie zakładam na własną głowę opatrunek, gdy czuję, jak kolejne ruchy otwierają na nowo nieszczęsne zadrapanie, do którego w moim przypadku musiało dojść. Ironio losu - praktycznie w to samo miejsce - która nie chciała się nade mną zlitować. Głębszy wdech pozwala mi jeszcze na zachowanie emocji w ryzach, ale powoli ta bariera pragnie upaść, gdy marnuję wręcz kolejny materiał, a prawa dłoń - jako że nie funkcjonuje w sposób prawidłowy - nie wiąże prowizorycznego bandaża na tyle mocno, aby zapobiec ponownemu otwieraniu się rany.

Słowa, które mają mnie zapewnić w tym, że wszystko będzie w porządku, doprowadzają do odwrotnego wręcz stanu; czuję, jak krople potu plyną mi po czole.

Przemęczenie? Znikająca z ciała adrenalina?

- ...Chciałbym być bardziej użyteczny. Nie musiałbym się martwić, że mi coś zrobi, a i tobie by nic nie zrobiła. - gdybym tylko miał lepszą reakcję, gdybym tylko mógł unikać ciosów, samemu doprowadzając do skutecznie lądujących pięści na cudzym ciele, życie byłoby o wiele prostsze. Zanim dojdzie do tego (o ile dojdzie), minie naprawdę sporo miesięcy - i mówię tu tylko o podstawach, które pozwolą mi przetrwać w tych nieokrzesanych, pojawiających się raz po raz niebezpieczeństwach. - Mnie też. - zaczynam wierzyć w to, iż wizje nie są czymś, co dzieje się w mojej głowie, a czymś, co ma rzeczywiście miejsce. A może zwyczajnie mi się to wszystko pierdzieli i staram się zracjonalizować to, co ma miejsce w ostatnim czasie? Cholera, już sam nie wiem; tonę. Zwyczajnie tonę.

Bez możliwości odwrotu.

- Nie wracajmy tam już... - i choć moja torba tam pozostała, tak nie mam w niej nic, na czym by mi bardzo miało zależeć. Owszem, rośliny są ważne, ale w momencie, gdy to coś jest w stanie nas rozszarpać, nie zamierzam ryzykować. Identyfikatora tam nie mam, więc niespecjalnie się tym przejmuję. Gorzej z gotówką, aby zapłacić za bilety. - Będziemy musieli przeczekać. - w tym momencie wyciągam telefon i plamię go resztkami krwi na palcach, pozostawiając smętny, widoczny ślad. - Około dwie godziny. Powinniśmy do tego czasu wytrwać. - powinniśmy, ale ile w tym jest zakładania, a ile rzeczywistych obliczeń? Trzy marne, błagające o pomstę do nieba procenty raczej nie wystarczą, aby zapłacić za przejazd...



@Amaya Chō

Człowiek uwielbia krążyć wokół tego, do czego się przyzwyczaił - zmiana horyzontów i generalnie podejścia wymaga przede wszystkim czasu. To tak samo, jak z oswajaniem zagubionego wewnętrznie zwierzęcia, trzęsącego się na widok ludzkiej dłoni, wszak ta dłoń - niekoniecznie konkretna - przyczyniła się do naprawdę wielu krzywd. Zbudowanie zaufania jest cholernie trudne i sam zdaję sobie z tego sprawę, choć jednocześnie - nawet jeżeli tego nie widać - jestem tak  naiwny. Coś z góry ma mnie pod skrzydłami swojej opieki, że jeszcze nie leżę w rowie kompletnie martwy, a zamiast tego, cudem wręcz, udało mi się ominąć najgorszego scenariusza. Podchodzę sceptycznie i podchodzę specyficznie, ale nie potrafię przejść obok cierpienia obojętnie, co przyczynia się do wystawiania serca na dłoni, a tym samym - niestety - narażenia na jego zranienie.

To moje własne decyzje przyczyniają się do tego, iż znajduję się tu i teraz. Że tu i teraz opatruję rany Chō, starając się zająć własnymi, choć idzie mi to totalnie mozolnie. Tu bandaż nie chce trzymać, wszak trudno jest zrobić opatrunek z odzieży, która wcześniej została uszkodzona, tam krwawienie nie ustępuje. Nie jest ono duże, aczkolwiek zaszczepia rodzącą się pod kopułą czaszki niepewność.

Czy powinienem się tym zajmować?

Przecież nie jestem lekarzem.

Mimowolny, lekki uśmiech pojawia się na mojej twarzy, acz jest on prekursorem narastającego zmęczenia. Pył po walce opadł raz na dobre, ale nadal - gdzieś cień bez duszy krąży dookoła, każąc pozostać nadal na adrenalinie znajdującej się na drogach spowijających ciało. Staram się nas opatrzeć, ale jest to praca ciężka, gdy wiedza znajduje się za mgłą, która nie chce na mój widok ulec rozrzedzeniu. Źle się tym czuję, wszak mógłbym być bardziej przydatny. Chciałbym być bardziej przydatny.

- ...Dziękuję. - odpowiadam na jej kolejne słowa, które wydobywają się z ust w celu wyjaśnienia, dlaczego to tak musiało wyglądać. Bycie wsparciem nie jest złe, ale dźwiganie na sobie ciężaru znalezienia wyjścia z tego koszmaru, gdzie moje potknięcie równoważne by było ze scenariuszem niekoniecznie przychylnym, to chyba za dużo. Przynajmniej na razie; czuję, jak prawa ręka pod wpływem chęci usunięcia tychże desek pulsuje nieprzyjemnym bólem. Nie jest złamana, ale na pewno stłuczona - muszę na nią bardziej uważać. Zresztą, nawet w tym nikłym, praktycznie nieistniejącym świetle, jestem w stanie zauważyć opuchliznę i siniaki.
Może potrzebuję tych słów, chwycić się ich na tyle mocno, aby ich nie puszczać. W końcu nie wierzę, ale chcę uwierzyć, a z kolei moje demony, które wędrują pod kopułą czaszki, zabraniają mi zbliżenia się ciut bliżej. Jest to męczące, kiedy zdaję sobie sprawę, że jedynym oprawcą, jaki to mnie trzyma przed rozwojem, jestem ja.

Nie wierzę w to, że rany nie są śmiertelne, ale obecnie ciężko jest mi się kłócić, gdy staram się, aby krwi jak najmniej ubyło. Błysk ciemnych obrączek źrenic skupia się na konieczności zatrzymania ubytku dziejącego się poprzez moje pogorszenie. Na szczęście udaje mi się to osiągnąć, a upływ krwi zanika, stając się jedynie nikłym wspomnieniem na tle tego, co miało miejsce.

- To tylko bluza. - odpowiadam prosto, kiedy nadal staram się opatrzeć rany na jej ręce i plecach, ale niespecjalnie mi to wychodzi. Albo prowizoryczny bandaż opada, albo zwyczajnie nie zatrzymuje krwawienia. Marszczę brwi, starając się nie doprowadzić do pogorszenia stanu Amayi. - Po to została stworzona, żeby prędzej czy później się zniszczyła. Nie będzie mi jej żal, naprawdę. - i tak czy siak została poplamiona, a zmywanie krwi raczej nie należy do prostych rzeczy, dlatego poniekąd mi nie zależy. W szafie mam parę innych - i chociaż nie jest to liczba spora, tak jednak kupienie czegoś z drugiej ręki absolutnie mi nie przeszkadza.

Staram się jeszcze raz zająć własną głową, ale bez pozytywnego rezultatu; nieważne, jak bardzo bym się starał, po prostu mi to nie wychodzi. Skóra już wcześniej była blada ale teraz - gdy emocje upadają niczym liście na jesiennym wietrze - odczuwam skutki jeszcze bardziej. Zmęczenie, brak pożywienia, zmniejszające się ciśnienie - muszę utrzymać jeszcze w sobie te zalążki adrenaliny.

W końcu nic mi nie jest. A na pewno nie mam tylu obrażeń, ile ma je sama Amaya.

- Nic, czego bym nie przeskoczył, serio... - mówię, choć trochę odbiega to od prawdy. Jeszcze parę godzin. Jeszcze chwila, jeszcze moment, ażebym mógł odpocząć. Coś zjeść. Oblizać swoje rany po walce w sposób bardziej korzystny. To wszystko tak niekorzystnie się złożyło, ale nie mogę z tym już nic zrobić; muszę tylko zacisnąć zęby i w tym przetrwać. Opatrzeć nas. Zadbać o to, aby nie doszło do gorszych scenariuszy. Opanować pędzące pod sklepieniem i przyciśnięciem dziwnej siły własne emocje. W sumie... zaczynam się nad tym bardziej zastanawiać. Pochylam sylwetkę, pozwalając na to, aby włosy wstąpiły na twarz i delikatnie zasłoniły oczy - dlaczego strach ustępuje miejsca opanowaniu? Nawet jeżeli nie jest ono zbyt mocne... - Aż bym się bał, że ta osoba nie wygra tej dyskusji- - bo, gdybym tylko chciał, mógłbym wskazać palcem na samego siebie. Nie robię tego jednak.

Nie ma po co tego robić.

- Jeszcze chwilę, proszę. - odpowiadam stanowczym, acz zawierającym nutę ciepła głosem, wszak potencjalne ruchy mogłyby zwiększyć krwawienie z nieopatrzonych - w wyniku niespecjalnie sporego doświadczenia - przeze mnie ran. - Pięć minut nas nie zbawi, a gdyby ten przystanek był nawiedzony... - biorę głębszy wdech, czując, jak stawianie kroku prowizorycznie obandażowaną nogą nie jest czymś miłym - to zawsze mamy jeszcze trochę soli. O ile ona zadziała na cokolwiek, co tam... no cóż, może na nas czekać. - wzdycham ciężko. Co to do cholery było? Dlaczego akurat my? Nie mam bladego pojęcia. Chciałbym wiedzieć.

Nadal staram się obandażować rany, ale doskonale zdaję sobie sprawę, że chwila minie, zanim uda mi się cokolwiek w tej kwestii osiągnąć. Może powinienem wykorzystać materiał własnej koszulki? Obdarcie jej z dołu nie powinno stanowić problemu, a dałoby "względnie" czysty i nowy bandaż, jakkolwiek absurdalnie by to nie brzmiało.

- ...Będę musiał przeanalizować, co to dokładnie było. - czuję, że fakt widzenia sylwetek, które są poniszczone, niosąc ze sobą znamiona śmierci, jest jakoś powiązany z wystąpieniem tej dziwnej, bardzo żwawej i zabójczo niebezpiecznej babuszki. - Nie daje mi to spokoju. - oznajmiam, starając się nadal te rany jakoś zabezpieczyć przed wpływem czynników zewnętrznych.

@Amaya Chō

Staram się, ale te starania są niczym wobec tego, co trzyma mnie w ryzach. Nawet jeżeli w pewnym stopniu idzie mi coraz lepiej, to nadal nie jest to, czym powinienem się chwalić. Prędzej powinienem się tego wstydzić; schować za maską, przestać istnieć, zniszczyć, tudzież rozbić o podłogę, gdy kolejna nieścisłość powiązana z obandażowaniem ran wychodzi na zewnątrz. Tego wieczoru naprawdę nic nie chce z nami współpracować. Ani nawiedzony, dębowy dom, którego mury kryją więcej zła, aniżeli jest ono potrzebne w tym miejscu, ani dłonie, jakie to pragną przyczynić się do opatrzenia obrażeń, ale im to zwyczajnie nie wychodzi.

Zwyczajnie, niezwyczajnie - trzepoczące skrzydła tych dwóch cech się ze sobą przeplatają, wprowadzając mnie w zastanowienie, którego powód doskonale znam, ale nie jestem w stanie wytłumaczyć jego pierwotnego istnienia. Jest to niczym uderzenie w twarz z koniecznością zaciśnięcia ust, ażeby zachować resztki godności - pragnę wierzyć, że to wszystko mieści się w zakresie kreacji przez umysł, ale jeżeli Amaya jest przez to dotknięta, nie mogę dłużej trwać w nadziei, iż to wszystko stanowi jedynie popękaną wyobraźnię.

Rozbitą.

Znajdującą się na podłodze, wymagającą naprawy, choć nie do końca możliwej w obecnym momencie.

- A co, jeżeli powiem, że lubię marudzić? - podnoszę spojrzenie oczu podkrążonych; ich podkreślenie od dołu charakterystyczną, ciemną barwą może być niepokojące, ale jest niczym innym, jak ciężarem poprzednich wydarzeń. Jak ciężarem całokształtu, który bywa dla mnie niepokojący, kiedy nie znam siebie na tyle, abym mógł czuć się bezpiecznie. - Jakakolwiek będzie spoko. - nie to żebym miał gust. Bluza jak bluza, byleby się rozmiarowo zgadzała. Może być nawet i w kolorze różowym, fluorescencyjnym wręcz, bo zwyczajnie mi to nie przeszkadza. Po prostu chwytam za to, co znajduje się w szafie, nie myśląc o możliwości wykonania zakupów w celu uzupełnienia braków pod względem tego, co mi się podoba.

Kolejne próby, kolejne starania; życie wydaje się pluć nam w twarze i się śmiać, gdy nie możemy absolutnie nic z tym zrobić. Krwi jest trochę mniej, ale to nie stanowi powodu do radości, kiedy wystarczy jeden nieprawidłowy ruch, a materiał opada bezboleśnie na dół, udowadniając to, że moje umiejętności medyczne nie są w żaden sposób rozwinięte na tyle, abym mógł sobie z tym poradzić. Może z bardziej prawidłowymi opatrunkami udałoby mi się osiągnąć cel zdecydowanie szybciej, ale teraz, gdy na dłoniach nadal znajduje się życiodajny szkarłat, nie mogę odpocząć.

Muszę iść do przodu.

Świadomość działania ludzkiego umysłu nadal - mimo mocno rozwiniętej, jak się okazuje, empatii - nie jest na tyle ogromna, ażebym był w stanie w pełni zrozumieć procesy obecnie zachodzące. To, jak skupiam się na osiągnięciu konkretnego celu, ma na celu przytłumić leniwie się pojawiające, pobudzone do życia emocje. Głębszy wdech; nadal staram się nie tyle uleczyć, co prędzej uniemożliwić zarazkom dostanie do ran, które nami targają.

Nie. Nie mogę dopuścić do tego, aby stała się zdecydowanie większa krzywda; ta myśl tak mocno na mnie wpływa, iż ciężko jest mi się skupić na czymkolwiek innym. Działam nie tyle na autopilocie, co prędzej nieświadom tego, jak lewa dłoń wędruje w celu podwiązania bandażu na ręce, jakie ruchy konkretne wykonuje i dlaczego je wykonuje. Nie znam Chō aż tak, ale znam ją na tyle, że patrzenie na nią w obecnym stanie jest dla mnie bolesne. Zresztą... nawet gdybym jej nie znał, nie potrafiłbym przejść tak obojętnie i bez chęci pomocy. Krew nie jest dla mnie czymś strasznym, a prędzej naturalnym. Dopiero jej nadmiar wydobywający się z ran może być powodem do niepokoju.

Dopiero to, jak w oczach zgaśnie ostatni blask, a ogień świecy stanie się jedynie niewielką smugą utrzymywaną przez chwilę w powietrzu.

- ...Zapamiętam. - powiadam, choć nadal nie chcę przekonać samego siebie do tego, iż posiadam jakiekolwiek umiejętności godne uwagi. Iż posiadam coś, co może przyciągać ludzi i wzbudzać w nich uczucie chęci przebywania obok mnie. Niska samoocena doskonale wbija swoje pazury i pozostawia ślady na duszy, nie zamierzając tak łatwo się poddać. Ale... nawet groch rzucony o ścianę, jeżeli tylko się do tego nadaje, prędzej czy później może przynieść plony, jeżeli tylko trafił na kawałek żyznej gleby. I odrobinę opieki.

- A wiesz - powiadam, poprawiając opatrunek na głowie, który decyduje się ponownie rozwiązać, nie będąc tym samym solucją do kolejnej, nieco ospałej strugi krwi - kusi. Tak bardzo kusi nosić co najmniej kilogram soli w torbie. - w torbie, która tam została, ale gryzę się w język. Pal licho z nią, nawet jeżeli odzywa się we mnie hobbystyczna część charakteru, tak nie zamierzam ryzykować. Nie wtedy, gdy czeka tam na mnie realne, trudne do zrozumienia zagrożenie. - Taki kilogram soli, gdy nie zadziała, to będzie naprawdę świetną bronią obuchową... - normalnie bym się nie uciekł do przemocy, skądże. Ale, znając wpływ adrenaliny na ciało, prędzej czy później zacząłbym walczyć, gdybym został odpowiednio przygwożdżony do muru.

Trochę minie, zanim mi się uda zatamować mniejsze krwawienia. Organizm już sam zaczyna działać pod względem zasklepienia ran, w związku z czym obrażenia nie są aż tak odczuwalne, jeżeli chodzi o utratę czerwieni płynącej pod sklepieniem mięśni w żyłach i tętnicach, ale, jak tak się przyglądam, nie w moim przypadku. W moim przypadku występują z tym problemy, z jakimi to nie mogę się uporać; organizm był już słaby podczas zdarzenia, obrażenia tylko pogłębiają tenże problem.

Wizja się powoli zamazuje. Powoli.

- N-Nie żebym się na to decydował. - mruczę pod nosem, nadal opatrując te nieszczęsne rany. Są z tym widoczne problemy, których nie mogę zanegować. Jeszcze przydałoby się je odkazić, ale - jak podejrzewam - w busie i tak wprowadzimy potencjalną panikę. Zresztą pod kopułą czaszki uderzają wspomnienia nie tylko ciał, które nie powinny się poruszać, ale też i słowa lekarza. Nie chcąc trafić na kompletnie inny oddział, zrezygnowałem w sprawie mówienia o tym psychologowi. I każdemu, komu muszę się spowiadać ze stanu własnego zdrowia - czy to psychicznego, czy to fizycznego. - Lepiej... żeby nikt nie musiał się z tym borykać. - niepotrzebne plotki przyczyniłyby się do skrzywdzenia niewinnych dusz, a historia możliwie przyciągnęłaby śmiałków prosto w stronę zagrożenia. Znam moc słów i nie zamierzam pozwolić na to, aby ktokolwiek musiał bronić się przed czyhającym na kogokolwiek demonem w formie starszej babci. - Zarówno ostrzeżenie zachęci ludzi, zarówno historia... z jednej strony przydałoby się przed tym domem zamieścić jakąś tabliczkę... ale, znając życie, zostanie ona - wzdycham - zignorowana.

Tak jak my zignorowaliśmy wszystkie znaki na niebie, że ten dom jest nawiedzony.

- Chyba wolę samemu ten temat przeanalizować. - za długo umysł znajduje się w okowach strachu przed nieznanym i podejrzewam, że to wszystko jest ze sobą jakoś powiązane. - Niektórzy bardzo uwielbiają naiwność u innych... - do tego stopnia, że wyłudzają pieniądze. Że wykorzystują demencję wśród starszych osób, byleby mieć z tego korzyści materialne. W Japonii istnieje problem starzejącego się społeczeństwa, którym nikt nie chce się opiekować, gdy dynamika i praca są na tyle bolesne, że powodują zapomnienie o dawnych relacjach. Jakkolwiek by to źle nie brzmiało, ten "bagaż" wielu pragnie pozostawić za sobą.

- Ty też nie zamierzasz - ciemne obrączki źrenic skupiają się na ten krótki moment na twarzy Amayi, starając się wychwycić wszelkie zmiany, choć możliwe, że w tym mroku będzie to ciężkie - o tym komukolwiek wspominać, prawda?

Z jednej strony tajemnica. Z drugiej strony... co, jeżeli nadepnęliśmy na odcisk czegoś, czego nie powinniśmy dotykać? Odkryliśmy coś, co powinno pozostać poza świadomością innych? Co, jeżeli ktoś się dowie o tym, że my wiemy o istnieniu takiej starszej babuszki? Niepewność godzi mnie ostrzem w serce i jej wyjęcie na pewno będzie cholernie bolało.



@Amaya Chō

Staram się uśmiechnąć.

Lekko, jakby była to namiastka światła, którą jestem w stanie z siebie obecnie wydostać; bycie marudą raczej do mnie aż tak nie pasuje, jak to wcześniej śmiałem zakładać. Raczej, gdy coś dostaję, nie narzekam, a zamiast tego wycofuję się przed ludzką dłonią, zastanawiając się nad konsekwencjami w tymże zakresie. Czy to nie jest cichy pakt z diabłem? A może jakiś podstęp, który ma na celu zyskać zaufanie i tym samym je następnie bardzo mocno nadszarpać?

Ludzie nie są przewidywalni. Gdyby tak było, wszystkie ścieżki kończyłyby się w pewnym momencie, którego nikt nie byłby w stanie przewidzieć; byłbym w stanie przewidzieć nadchodzące, przyjazne pstryknięcie w czoło, choć obecnie przytłumione postępującym pod sklepieniem skóry stanem.

- Nie żebym ci zabronił. - powiadam, starając się samemu sobie jakoś skutecznie zadbać o te nieszczęsne rany. Do pierwszego środka transportu jest jeszcze daleko, a siedzenie z nieopatrzonymi ranami raczej nie wchodzi w grę. Co prawda te szmaty bandażami już nazywać się nie mogą, ale w jakimś - powtarzam - w jakimś stopniu mogą one zmniejszyć szansę na dostanie się zakażenia czy utratę większej ilości krwi. Mój organizm wydaje się wiedzieć, jak to robić, choć samemu nie mam pojęcia, skąd dokładnie ta wiedza się bierze. Odczucie mam praktycznie takie samo, jak to jest w przypadku roślin. Z utratą pamięci nie zaniknęła w znacznym stopniu wiedza, myliłem się - umysł starał się zachować chyba nie tylko to, co było dla mnie najważniejsze, ale też i pozostałe aspekty, bez których nie mógłbym funkcjonować w tym niosącym progres społeczeństwie. - Dobrze, dobrze... - podniósłbym i na chwilę ręce w ramach poddania się, ale obecnie są inne, ważniejsze rzeczy - ...tylko nie różową, a jakąkolwiek inną. Serio. - majtkowy róż raczej nie byłby mi do twarzy.

Udaje mi się wreszcie ogarnąć prowizorkę u Cho; materiał szczelnie okrywa ranę i może nie jest idealny, ale pozwala na zdecydowanie mniejszy upływ krwi, co mnie napawa pewnego rodzaju spokojem. To właśnie wtedy adrenalina poniekąd opada, a z nią opada moja świadomość, pragnąc mnie tak bardzo położyć do snu. Jest zimno; muszę jeszcze wytrwać w tym stanie przez parę następnych godzin, inaczej nie wiem, co się stanie; problemy ze zasklepieniem się rany na głowie wcale tego nie ułatwiają.

- To wcale nie byłby zły... pomysł. - odpowiadam, zastanawiając się pół sekundy nad ostatnim słowem. - Jeszcze tylko ogarnąć, jak by się strzelało z p-procy i byłoby świetnie. - nie dość, że takie pociski by bolały, to jeszcze zniechęcałyby skutecznie nieznajomy byt wobec ataku. Czy te wizje, które mi się pojawiają nieustannie przed oczami, nie są z tym poniekąd powiązane? - Wiesz, najlepiej by było, ale... nie zawsze jest tak kolorowo- - czuję, jak poruszanie głową sprawia mi nie tylko ból, ale też i zakłóca zmysł równowagi. Ś w i e t n i e.

Czuję się słabo.

- Chciałbym wiedzieć, naprawdę- - powiadam, czując, jak wizja ulega krótkiemu załamaniu; zaciskam mocniej powieki i wstaję z miejsca, ciesząc się w duchu z chociaż jednej, dobrze zrobionej rzeczy. No, dobrze. Jest tragicznie, ale mogło być jeszcze gorzej. - Może jest przywiązana do tego miejsca, a może... uznała, że to będzie jej n-nowy dom. - jakkolwiek by poniszczony nie był, istota nie wydawała się być łatwa do...

zabicia (?)

Nie chciałbym jej zabić. Prędzej obezwładnić, uniemożliwić robienie dalej krzywdy. Dlaczego zatem ta myśl przemknęła przez bramy myśli i postanowiła je skazić swoją toksycznością?

Tak bardzo pragnę ten nieszczęsny materiał odpowiednio zacisnąć, ale to zwyczajnie mi się nie udaje - rana na głowie nadal jest pozbawiona prawidłowych procedur. Już myślę, że chuj ze mną, do wesela się zagoi, ale zdaję sobie sprawę, że tym oto postępowaniem sprowadzę na nas jedynie kolejne problemy. Mimo to nie widzę nic przeciwko, aby ruszyć na przystanek; może uda mi się w trakcie poruszania ogarnąć to rozcięcie.

- Spokojnie, o to nie musisz się m-martwić... - wzdycham głębiej, szykując się do tej nieszczęsnej podróży. Odnoszę wrażenie, iż niebo za niedługo stanie się dla nas przychylniejsze pod względem światła, ale na razie jedyne, co nas muszą zadowolić, to gwiazdy. I księżyc nie pełny, a po jednej z kwadr. - Myślę, że możemy się powoli zbierać na przystanek. - patrzenie w mrok skutecznie powoduje ponowny wyrzut adrenaliny; nie wiem, dlaczego tak się dzieje.

Dlaczego wizja poruszania się po mieście późną porą powoduje we mnie powstaje paraliżującego strachu; podejrzewam, ale nie chcę się nad tym pochylać, nie teraz.

Nie teraz, gdy trzeba uważać na gałęzie, wystające konary i inne "dary natury", które ewidentnie teraz będą chciały z nas zakpić; o mało co nie tracę momentami równowagi, nie wyglądając i tak najlepiej.

- Pamiętasz, w którą stronę był ten p-przystanek? - pytam się, wyjątkowo łatwo będąc zmęczonym krótką podróżą, gdy zmysł orientacji w terenie nie działa tak, jak działać powinien.


@Amaya Chō

Gdy spoglądam na Cho, nawet w momencie braku rzetelności własnego umysłu, który powoli pozbywa się adrenaliny, a tym samym wpada w ramiona niepewności, zastanawia mnie naprawdę wiele rzeczy. Skrupulatna analiza może wyjaśniłaby mi nieco więcej na temat jej zachowania, na temat tego, co wcześniej udało mi się zaobserwować, jak jej aura potrafiła diametralnie się zmienić ze spokojnej na gotową poświęcić absolutnie wszystko; jest niczym róża. Nie w znaczeniu języku kwiatów, a prędzej w jej mechanizmach obronnych i samym zachowaniu. W tym, że na jej plecach - podczas opatrywania - trudno nie zauważyć tatuażu, który oddaje w pełni moje myśli, nawet jeżeli dookoła panuje całkiem pokaźny mrok. W czerwonych oczach, które z początku mogą przestraszyć, lecz wynika to tylko z pozorów.
Coś normalnego. Aż zastanawia mnie poniekąd jego geneza.

- Haha... - lekko się uśmiecham, czując, jak ze mnie schodzi powoli ta sztywność, co najwidoczniej jest wynikiem udanego opatrzenia ran. Jakkolwiek by to nie wyglądało, nawet jeżeli wyciągnięcie szkła z nogi było ogromnym ryzykiem, a materiał sukienki niekoniecznie dobry, tak mogło być znacznie gorzej. Różowa bluza? Dobra, przynajmniej będzie coś innego do tej ponurej garderoby. - To ja ci odkupię s-sukienkę i będzie po równo. B-Bo gdyby nie ona, to bym nie udało się nas j-jakkolwiek opatrzeć. - nawet nie pamiętam, czy się o to pytałem, czy jednak zarzucam pierwszy raz tą propozycją. - P-Powiedz mi tylko swój rozmiar, bo w dobry w te klocki nie jestem, a szkoda by mi było, gdybym załatwił albo coś za małego, albo coś... za dużego... - no niestety, miarki w oczach nie mam, krawcem nigdy nie było mi dane zostać, dlatego nie potrafię stwierdzić, który z rozmiarów byłby prawidłowy. Co gorsza, pewnie różne marki mają różne rozmiary i to nie zadziała jak w przypadku męskich ubrań, gdzie wystarczy kupić M czy L i na 80% będzie pasowało przy nieszczególnie umięśnionej budowie ciała.

Widok krwi na rękach boli. Metaliczny wręcz odór dostający się do nozdrzy pragnie zachwiać moją równowagę na tym niestabilnym gruncie, gdzie każdy, nieprzemyślany ruch może doprowadzić do katastrofy.

Czerwień jest życiodajna.

Czerwień jest szlachetna.

Uciekająca jest też czerwień.

Biegnie przed siebie ze sklepienia nie tylko żył, ale generalnie naruszonych tkanek. Niewinnie, acz stanowczo, wymagając głównie zainteresowania i opatrzenia. Z jednej strony po czasie udaje mi się jakoś zająć amatorskim opatrzeniem, kierowany przez intuicję i pewne aspekty, nad którymi będę musiał się pochylić, z drugiej strony - kiedy kolejne ścieżki są naznaczane poprzez metaliczną woń - organizm czuje się wycieńczony. Kilogram soli to będę chyba nosił jako niezbędne minimum, żeby przypadkiem nie trafić ponownie w sidła takiej sytuacji.

I tak oto trafiam jakimś cudem na bycie osobą, która wymaga pomocy. Schodzący hormon walki i ucieczki idealnie pokazuje, jak jestem wyczerpany. Bez odpowiedniego posiłku, zapewne odwodniony, a do tego jeszcze z niespokojnie bijącym sercem pod sklepieniem żeber. Gdybym tylko był sprawniejszy, gdybym tylko dbał o regularność posiłków, na pewno nie doszłoby do takiej sytuacji.

- D-Dobrze, dobrze. Tylko napomknę, że powinno być raczej na odwrót, haha... - nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać, kiedy to naprawdę już ciężko jest mi utrzymać się w pionie. Pomocne ramię zatem przyjmuję ochoczo, aczkolwiek z pewnymi wątpliwościami znajdującymi się pod kopułą czaszki - co, jeżeli tylko przeciążę tym i tak już nadwyrężoną Amayę? Jestem zapewne tylko i wyłącznie zbędnym balastem, który powinno się pozostawić w lesie, a nie targać ze sobą. Nie do końca sprawną ręką sprawdzam, czy telefon znajduje się w kieszeni; całe szczęście nie zostaje zgubiony po drodze. Zdaję sobie sprawę, iż czekanie do rana nie ma już sensu, a na pewno nie z moim stanem, kiedy adrenalina postanawia zaniknąć w eterze wspomnień. Umiejętności przemieszczania się pomiędzy krzakami w celu znalezienia odpowiednich roślin leczniczych wydają się być w tym momencie bardzo pomocne i umożliwiają przejście przez gąszcz kolejnych, niekoniecznie przyjaźnie nastawionych krzewów.

- Wytrzymam... - mówię, choć wątpię w prawdziwość tych słów. Czy uda mi się wytrzymać? Kroki stają się ciężkie, jakoby zatopione w cemencie, z którego nie mogę się wydostać, a umiejscowienie, w tym pomoc ze strony Amayi, naprawdę doceniam. - D-Dziękuję. - pełen wdzięczności głos co prawda ulega załamaniu, ale nie przeszkadza mi to w oddaniu tego, co obecnie odczuwam. Tego, jak bez niej nie dałbym sobie rady. Muszę jej się kiedyś odwdzięczyć. - Naprawdę, jestem... jestem ci winien wiele.

W tych słowach znajduje się migająca, niemożliwa do zanegowania obietnica.

Każdy ruch mnie wiele kosztuje; gdy siadam, gdy poprawiam bandaż, gdy staram się zadbać o to, aby ta krew nie uciekała w takim tempie, w jakim to obecnie ma miejsce. Być może to świadomość walki o własne dobro sprawia, iż bitwa ta kończy się sukcesem, a materiał uciska ranę na tyle, że upływ szkarłatu zostaje sukcesywnie ograniczony. Wiadomo, nadal to nie jest profesjonalne, ale zawsze mogło być gorzej. Kurz po wydarzeniach opada na ziemię,

- L-Lepiej chyba nie będzie, dziękuję... - silę się na lekki uśmiech, choć bladość mojej twarzy zdradza kolejne etapy scenariusza. Ostatkiem sił i baterii w telefonie odblokowuję urządzenie, odpalam słabego zasięgu internet i uruchamiam aplikację w celu wezwania taksówki. - B-Będzie dobrze... - szepczę jakoby do siebie, słysząc następnie kolejne słowa ze strony kobiety. - A j-jak z tobą...? Jak ty się czujesz? - pytanie opuszcza gładko moje usta, gdy spojrzenie pragnie wychwycić cokolwiek, co świadczyłoby o konieczności interwencji.

...gdy się martwię o kogoś mi cennego.

Znajduję się w pewnym zdziwieniu, szoku, niedowierzaniu (?) w jej stronę. Nigdy nie spoglądałem na siebie jako na kogoś, kogo można uznać za cennego, w związku z czym ciężko mi z początku przełknąć tę informację, kiedy palce skutecznie informują najbliższy możliwie pojazd o konieczności podwózki, a tym samym telefon ulega rozładowaniu po paru sekundach - mamy szczęście. Ogromne szczęście, którego nie jestem w stanie określić. Słowa kobiety krążą po mojej głowie niczym niespokojne, rozjuszone zwierzę, którego nie jestem w stanie na początku opanować.

Pierwszy raz - przynajmniej tutaj, przynajmniej teraz, bo nie wiem, czy miało to miejsce przed utratą pamięci - słyszę od kogoś tę sentencję. Umysł jest w szoku, a po paru sekundach uderza mnie fala emocji, których to opisać nie potrafię. To wydaje się być tak nieprzyjemnie obce, a jednocześnie pragnę lgnąć; coś, co wydaje mi się być niedoświadczone już od dłuższego czasu przez to ciało. Przez siedzącą w tym naczyniu duszę.

Czuję się doceniony.

Czuję się kochany.

To, czy powinienem się tak czuć, to już kompletnie inna kwestia; w kącikach oczu automatycznie pojawiają się zalążki łez, które jeszcze nie tworzą ścieżek na bladych policzkach. Jeszcze. Odnoszę wrażenie, że z jednej strony nie zasługuję, a z drugiej pragnę przytłumić ten głos mówiący mi, jak mam się w obecnej chwili zachować. Nawet w tym oświetleniu słabo rzucających promienie lamp widać wymalowaną na twarzy konsternację.

- Cho... - zaczynam, choć naprawdę, nie wiem, co mam powiedzieć. Czuję, jak ta pragnie mnie chronić, no ba - gdyby tak nie było, to by nie walczyła, tylko uciekła siną w dal, a tak? Tak to podjęła się wyzwaniu tej niebotycznie silnej staruszki, zaryzykowała, chciała, aby nic mi się nie stało. Byłbym ślepcem, gdybym tego nie zauważył. Ignorantem, który patrzyłby tylko i wyłącznie na samego siebie.

Teraz, po tej walce, gdy oboje odnieśliśmy obrażenia.

Gdy oboje jesteśmy we krwi.

Kiedy to czekamy na jakąkolwiek pomoc, na przyjazd taksówki, na cokolwiek, co pozwoliłoby na dostanie się do miasta.

- Nie musisz przepraszać. - odczuwam, jak dłonie samej ulgi postanawiają mnie objąć w swoim uścisku, uspokajając roztrzęsiony umysł. Pragnę się w nich zatopić, lgnę niczym spragniony ciepła, przemoczony kot. Pierwszy raz od całego miesiąca coś takiego odczuwam i naprawdę, jest to inne od wątpliwości w zakresie przeszłości, nieprzespanych nocy, zdenerwowania wynikającego osłabieniem czy niskiej samooceny. - Naprawdę nie wiem, co mam powiedzieć. To... to miłe z twojej strony. - struny głosowe nie mają pojęcia, co z siebie wydobyć, kiedy obraz już mi się kompletnie zamazuje, a adrenalina niebotycznie szybko schodzi z organizmu. - Przepraszam, że działałem niczym maszyna przy tym opatrywaniu i mało mówiłem. - mrużę oczy.

Tracę do końca siły - opieram się o ramię Amayi. Tak pragnę ją przytulić, choć nigdy wcześniej nie czułem takiej potrzeby. Takiej chęci. Takiego... nie wiem, jak mam to określić.

Troska to dobre słowo.

- Ale... mam tak, gdy się martwię i nie chcę, a-aby było jakkolwiek... - nie utykam już z powodu niemożności znalezienia słów. Czuję, jakby ktoś mi zasłonił oczy, nakazując wręcz udanie się w ramiona Morfeusza. Zaciskam zęby, odnajdując resztki wytrzymałości we własnym ciele. - ...gorzej...

I odnoszę wrażenie, że ten stan nie jest mi równie obcy, kiedy organizm odcina zasilanie poprzez wyjęcie wtyczki, natomiast ciało pozostaje kompletnie poza moją kontrolą. To, co się następnie dzieje, stanowi dla mnie niemożliwą do rozwiązania enigmę - żaden dźwięk nie dociera, żaden dotyk, żadne potrząśniecie. Bezwładny, bez możliwości decydowania o następnych krokach, kompletnie wycieńczony i wychłodzony; muszę wyglądać żałośnie.
To teraz pozostaje poza zasięgiem mojej dłoni, gdy tonę w otchłani, ale się w niej nie topię. Gdy oddycham, ale to zwykły tlen dostaje się do moich płuc, umożliwiając mi dalsze funkcjonowanie. Odpływam. Światło nie zanika, ale staje się odległe; nie mogę go musnąć, nie mogę go zaznać. Akceptuję ten stan, wierząc w głębi duszy, że już nic złego nie może się stać - w końcu pomoc została wezwana.

Mam prawo być słaby.
Mam prawo nie być przystosowanym do t a k i c h sytuacji.

Czuję, jak pewien ciężar opada mi z ramion.
Ciężar sytuacji, w której dane nam jest się znajdować.

Ale czy to nie nadzieja jest matką głupich?

@Amaya Chō