Jedno z tych dzieci, których się nie chce. Odrzucone przez własną matkę, porzucone i skazane na zapomnienie. Przemielone przez system, pożarte przez slumsy, odmienione na zawsze za pomocą braku zainteresowania ze strony społeczeństwa. Toshiko była sama odkąd pamiętała. Czasem zajmowali się nią przypadkowi mieszkańcy Nanashi, kiedy indziej próbowała przetrwać na własną rękę, nierzadko snując się po mieście niczym cień. Obdarte, samotne dziecko często przykuwało uwagę, więc zdobycie odrobiny jedzenia czy wody nie było aż takie trudne. Młoda Akiyama nienawidziła jednak żebrać. Zdobyła tak pożądaną przez wielu niezależność, której nie chciała. Wielokrotnie pytała się, czemu świat jest tak niesprawiedliwy. Pragnęła być jak inne dzieci – kochana, rozpieszczana, przytulana.
 Nauczyła się kraść, metodą wielu prób i błędów. Większość nieudanych podejść kończyła się jedynie upomnieniami, czasem porządną reprymendą, ale zdarzały się i ucieczki przed policją wezwaną przez sklepikarza. Kiedy była wystarczająco duża, by móc się podjąć dorywczej pracy, zaczęła szukać drobnych zajęć, dzięki którym mogła zarobić kilka własnych groszy. Jednocześnie starała się pogodzić te obowiązki z nauką. W teorii nikt by jej nie dopilnował, żeby wstała o odpowiedniej godzinie, naszykowała się i dotarła do szkoły. Nie miała tego przymusu i rodzica krzyczącego nad głową każdego poranka. Wiedziała jednak, że jeśli chciała się wyrwać z tego śmietnika, musiała o to zawalczyć i to sama. Nikt przecież nie dbał o sieroty ze slumsów, a sama Toshi jakoś niekoniecznie widziała się w roli jednego z okolicznych obdartusów, kiedy jakimś cudem dożyje ich wieku.
 Trzymała się blisko innych dzieciaków, które, podobnie jak i ona, były jedynie śmieciami na wysypisku. W grupie zawsze było raźniej, łatwiej, zdobywanie rzeczy potrzebnych do przetrwania okazywało się prostsze. Zwykle i tak siedziała na uboczu, jednak kiedy tylko usłyszała o tworzącym się Kyōken, zobaczyła w tym szansę dla siebie. Choć nigdy nie uważała się za wyjątkowo przydatną, o co niewątpliwie zadbał los już w początkowej fazie jej wędrówki przez świat, samotne wyprawy pod osłoną nocy były czymś, co lubiła. Podobnie zresztą jak patrole w małej grupie, gdy przemykali po dachach, balkonach i ruinach budynków. Jej cel nadal pozostał niezmienny, ale przynajmniej miała już jakąś namiastkę domu i rodziny. W cztery lata zdążyła polubić większość członków zwariowanej ekipy, ale też jeszcze bardziej znienawidzić system, który skazał ich na życie wyrzutków.