Ostatnio każdy wieczór wygląda tak samo. Jest spokojnie. Wstajesz po nocnej zmianie, udajesz zwykłego szarego człowieka, myjesz zęby, parzysz kawę smakującą jak nic, ubierasz się i czytasz gazetę. Dzisiaj codzienniki nie służą przekazywaniu informacji — pochłaniasz je, by uświadomić sobie w jak abstrakcyjnym, skorumpowanym i ogrodzonym drutem kolczastym świecie funkcjonujesz. Czytam nagłówki, to w zupełności wystarczy.
— Pieprzyć to — gazeta ląduje na stercie z całego tygodnia, a ty już wiesz, że zmiany nigdy nie nadejdą. Trzeba przełknąć i znieść gorzki uśmiech prawdy, wtedy czujesz grunt pod nogami. Jest grząski, ale znasz go bardzo dobrze. Pasuje idealnie, jak buty, w które wszedłeś dziesięć, piętnaście, dwadzieścia lat temu.
Lubię Nanashi nocą, w mdłym świetle dalekich latarni wygląda spokojnie, jak pogrążone w wiecznym, kojącym śnie. Tylko brudne, pokiereszowane koty i przemykające dzieciaki przypominają o tym, że ta dzielnica nigdy nie zazna spokoju. W porównaniu z centrum, to miejsce zawsze wydawało mi się przyjemnie martwe. W śmierci nie ma nic przerażającego, w końcu to ona niesie cię do upojnego bezkresu niesplątanych niczym myśli.
Kolorowa dzielnica stała się moim drugim domem. Oślepiała wiecznie jarzącym światłem, bujającymi się dookoła cwaniakami, którzy trzymali pod pachą mniej lub bardziej potulne manekiny obleczone w futra, błyskotki i skórzane kozaki. Czujesz ten kontrast? Bywa przytłaczający, ale czasami nie masz wyjścia i musisz przywyknąć do swojego miejsca w kole barw. Potrzebuję kontrastów, a raczej nauczyłem się ich potrzebować, gdy Karafuruna Chiku zaczynała mnie przytłaczać. Nie da się przeżyć życia na wiecznym speedzie, przychodzą momenty, w których potrzebujesz otrzeźwienia.
W Tsuki otrzeźwienie zdarzało się rzadko. Podczas zmiany za barem jednorazowy paw wyrzucony w tors to niemalże norma. Spotykali się tu wszyscy — mniej i bardziej ważni, rzadziej totalnie przypadkowi. Próbowali podrzynać sobie gardła, tłukli szklanki na głowach, ktoś zaliczał orła w kałuży cudzej krwi. Można uznać, że to również nie były momenty totalnej trzeźwości. Ci bardziej sfiksowani potrafili robić naszyjniki z cudzych zębów, by później nosić je z dumą niczym nieśmiertelniki. Rozumiesz, czasami potrafisz spotkać świra gorszego od siebie. Najpierw cię to przeraża, później obojętniejesz. Czasami nie ma opcji, żeby zmienić coś, co nienaruszalne. Bierzesz na barki robotę, którą ci przydzielono i ją wykonujesz. Najłatwiej jest wyobrazić to sobie na przykładzie składania długopisów. Stajesz się istną maszyną powielającą w kółko to samo bezsensowne zadanie. Manhattan? Finezyjnie i na optymalnym poziomie, więc Valium. Ci, którzy nie lubią tracić kontroli wybierają diazepamy. Otumaniają, ale na krótko. W zależności ile weźmiesz. Gin? Temazepam, czyściciel pamięci podręcznej. Rano budzisz się innym człowiekiem. Świeże sztuki lubią się tym znieczulać, nim na dobre zaznajomią się ze śmiercią. Pamiętaj o długopisach. Polerowanie szklanek z podklejonymi do dna saszetkami do usuwania problemów. Czyszczenie blatu z płynów ustrojowych i innej maści wydzielin. Kończy się butelka? Wyjmujesz spod lady następną, następną, następną, aż twoje ruchy zaczynają przypominać zapętlony skratch. Wtedy możesz się odciąć, odpłynąć myślami tam, gdzie ludzie nie łamią nikomu karków kijem do golfa.
Mechaniczny tryb funkcjonowania przerywają najczęściej nowe twarze. Wtedy potrzebujesz skupienia, chwili dla ustalenia personalnego kodu, skrótów i gestów. To ważne, zwłaszcza, gdy przychodzi ci weryfikowanie autentyczności gościa. Nie proponujesz nieznajomym towarów elitarnych, to pierwsza żelazna zasada. To nie Fight Club, po prostu w taktownym i zobojętniałym stylu zadajesz standardowe pytania.
— Co chcesz? — tymi słowami zwykle się zaczyna. Z dłońmi opartymi o blat starasz się usłyszeć cichy głos wśród rozdartych w krzyku lub euforii gardeł. Jedynie błysk w oku świadczył o tym, że koleś jest w pilnej potrzebie.

— Daj mi coś na głowę — słyszałem to wyraźnie. Mimo cichych, z wysiłkiem cedzonych sylab. W pierwszym odruchu parsknięcie cisnęło się na usta, bo Tsuki to nie pieprzona przychodnia psychiatryczna, przynajmniej nie dla weekendowych bywalców. A tego tu nie znałem i nie darzyłem zaufaniem, przynajmniej póki w zasięgu wzroku nie znalazł się niezdarny uścisk dłoni z tym, który mógł wszystko. Otwarta, srebrna papierośnica błyszczała zachęcająco i zanim zorientowałem się, że mózg przekazał sygnał do dłoni, jeden z papierosów tkwił w ustach. Wódka, woda, lód — kombinacja tak prosta i z pozoru bezbarwna jak on sam, ale od dawna wiedziałem, że pozory są tylko pozorami. Wybór wydawał się oczywisty, jak to, że od pierwszej chwili wiedziałem, czego może potrzebować. Jedynie stanowczo wystawiona dłoń w geście „nie pouczaj mnie” była na tyle taktowna, by więcej nie gadał wprost o tym, co się odgrywa pod blatem. Nie wszyscy tu wiedzieli i mieli dostęp do tego, co mogłem zaoferować. Gdyby było inaczej, dawno skończyłbym z kosą pod żebrami. Może od strony zaplecza, może od frontu, w takim miejscu jak to wszystko jest możliwe. Przez myśl przebiegło mi tylko to, że to nie rozdzierający ból rozpościera dookoła niego dziwną, mglistą aurę. To coś innego, zdecydowanie bardziej mrocznego. Wizja była krótka, trwająca zaledwie milisekundy, zostawiając po sobie posmak miedzi w ustach. Zaciągając się papierosem wciśniętym w kącik ust, komponowałem jego bezbarwny znieczulacz, kompletnie odstający od charakterystyki tego miejsca. Krystaliczna dawka rozcieńczonego ognia.


— Masz — popchnąłem szklankę w jego stronę. Nie sunęła gładko, oklejona od spodu kawałkiem plastra, a wraz z dłonią sięgającą po drinka, przechyliłem się przez blat, by niepożądane uszy nie wyłapały za dużo — to oksykodon, nic mocniejszego Ci nie dam.


Miałem kilka zasad, których nikt nie kwestionował, nawet góra. Nowi dostają to, co uznam za słuszne. Nigdy nie miałem zamiaru przykładać ręki do czyjejś bezmyślności. Bez wglądu w czyjeś możliwości, nie oferowałem nic, co mogłoby doprowadzić do zgonu tuż za progiem Tsuki. To nie było nikomu potrzebne. Rozgłos zawsze działa niekorzystnie, a ja tkwiłem w samym środku centrum pieprzonej anonimowości. Gdy wpasujesz się w jakieś miejsce, musisz za wszelką cenę utrzymać się na powierzchni. Zwłaszcza tutaj. Nie ze strachu, a z rozsądku. Dlaczego? Bo stąd nie ma wyjścia, nie ma drzwi, które możesz otworzyć. Zostajesz wepchnięty do izolatki i jedyne, co możesz zrobić, to nie pozwolić ścianom zacząć się zbliżać.


— Mataichi, masz TO? — głos Daikiego wyrasta mi za plecami jak niechciany chwast. Jest nowy, nie łapie wszystkich zasad, dlatego traktuje mnie jak własną matkę. I chociaż jego nadgorliwość i nieokrzesanie kłują jak oset, jednego nie da mu się ująć — miesza alkohole jak cholerny magik. Przynajmniej tak twierdzą ci po drugiej stronie baru.


— Co? — rzucam przez ramię, choć bardzo dobrze wiem o co mu chodzi. Lubię się droczyć i czekać na potknięcia. To zaleta i wada jednocześnie. W przypływie ekscytacji możesz wejść w polemikę z niewłaściwą osobą, wtedy zostaje ci tylko i wyłącznie siła mięśniowa. A tę miałem w różnych dawkach, uzależniony od stopnia psychozy, która dopadała mnie prędzej czy później.  „On czeka na zapleczu”, tylko tyle jestem w stanie wychwycić ze ściszonego tonu zmieszanego z muzyką wątpliwej jakości i nieustannej kakofonii pokrzykiwań, rozmów. Wciskam młodemu szmatę do polerowania blatu, a sam kieruję się w stronę zaplecza. Ostatnie o czym marzyłem to użeranie się z kolejnym ćpunem, których raczej przybywa niż ubywa. Mamy jesień, ludzie starają się wkupić w łaski przygnębiającemu marazmowi. Jest tam, cały roztrzęsiony, z rozbieganym wzrokiem i dłońmi wykręconymi potrzebą. Z rozlatującego się stołka podrywa się szybko, wyłamując jedną z nóg sklejoną naprędce srebrną taśmą pakową.


— Okamoto, boże, dobrze, że jesteś. Musisz mi to dać. Musisz, rozumiesz? Ja nie dam rady, nie dam rady bez tego pierdolonego szajsu, dobrze o tym wiesz. Wiesz, prawda? Ja pierdolę, nie czuję ziemi pod nogami, jego łeb wyglądał jak rozdeptany pomidor, zaraz puszczę pawia — żadna siła nie była w stanie go zamknąć. Paplał jak nakręcana zabawka dla dzieci, która swoim gęganiem doprowadzała rodziców do szału. Mówiłem już, że traktują mnie tu jak matkę? Nigdy się o to nie prosiłem, a oto jestem i muszę wysłuchiwać błagań ludzi wyżmiętych potrzebą. Większość młodych pęka przy pierwszej próbie, wiedząc, że od kolejnej nie ma drogi ucieczki. Takie są zasady, raz w to wdepniesz i zostajesz, a twoja wola staje się wolą innych.

— Zamknij się, do cholery, albo wszyscy będziemy mieli przejebane — przycisnąwszy mu dłoń do ust, próbowałem siłą posadzić go na krześle, które zdążył uszkodzić kilka sekund temu — siadaj tu i słuchaj, bo nie powtarzam dwa razy. Nie. Dostaniesz. Nic. Jasne?


Trzymając nogą chwiejące się krzesło, odepchnąłem je lekko. Tyle wystarczyło, by z łoskotem runęło razem z ciałem młodego, zwijającego się niczym plastikowa butelka potraktowana zapalniczką.


— Toru znowu popierdoliło i traktuje Cię jak sklep z cukierkami? — usłyszałem za sobą zgrzytający rechot kapitana, którego wyjątkowo bawiły takie sytuacje. Uwielbiał patrzeć na ich ból, zwłaszcza jeśli był oznaką posłuszeństwa. Akurat śmiech to najlepsze, co mogło spotkać młodego. Zawsze mógł trafić do skrytki pod podłogą, a tego by nie przeżył. Nie w stanie, w którym był teraz.


— Debil chce fenta… — odwracając głowę w stronę drzwi przez chwilę zamajaczyła mi sylwetka faceta od bolącej głowy. Nawet nie zamierzałem pytać co on tu robi. To było zbyteczne, zwłaszcza po znaczącym uścisku dłoni, jakby to była jakaś pieprzona pokazówka. Ojej zobacz, jestem tu, daję grabę szefowi, widzisz? Mam tutaj chody, najlepiej daj mi wszystko spod lady i to na oczach wszystkich upoważnionych i nie — nyl...


Ta ostatnia sylaba nie była wypowiedziana tak entuzjastycznie jak dwie poprzedzające. Teraz jak nigdy przyda się kurtyna powściągliwości. Będzie próbował ją odchylić, ale nie wszystkie kulisy są do zwiedzenia. Przynajmniej nie pod moim adresem.

Przez chwilę pogrążony w bezruchu widziałem jak tamten kuca przy Toru. Niczym jebany zbawiciel pochylający się nad przykrym losem człowieka, który sam obrawszy drogę, dotarł aż tutaj. Najpierw przyjemny, wręcz otulający dotyk wprowadził mnie w stan osłupienia. Dopiero gdy młody zaczął się szarpać i wić niczym świeżo złowiona ryba odzyskałem trzeźwość. A raczej jej cień, który został przyćmiony rozdzierającym bólem kolana. Pierdolony skurwysyn mnie kopnął. Nie byłoby to tak wyraźne odczucie, gdyby nie odezwała się świeżo zaleczona kontuzja. Ale to nieważne, istotne jest to, że tamten jednym ruchem przyszpilił go do ściany, miażdżąc dłonią zwiotczałe uzależnieniem gardło. I jaka, kurwa, Ai, co tu się odpierdala? Już, już miałem odciągnąć go od Toru, ale zatrzymała mnie ciężka, ściskająca ramię dłoń Kuma, która ani na moment nie odkleiła się od mojego ciała. Może i był ojcem, ale nie w sytuacjach biznesowych. Potrafił być równie nieobliczalny, co troskliwy. Teraz akcja odgrywała się między tamtymi dwoma, a ja mogłem tyle, co nic. Oddychając ciężko przez nos podziwiałem ten znakomicie wyreżyserowany teatr. Tylko tętniący w oddali ból przypominał mi o tym, że to nie film ani sen, ale najprawdziwsza z prawdziwszych rzeczywistość. Widziałem jego rozbiegane spojrzenie szukające pomocy wśród ziomków, którym zaryzykował zaufać. Cóż… jaka gra, takie zasady, a one bywały zmienne w zależności od sytuacji. Przynieś mi ten fentanyl. Okamoto, przecież ci go tutaj nie zapierdolę  — to wystarczyło, żeby rozpalić iskrę, która zawsze zwiastuje rozlekły pożar. Prychnąłem, strącając samym ruchem barku dłoń szefa.


— Jak dla ciebie, mogę być co najwyżej Panem pocałuj-mnie-w-du…
— Mataichi — nie krzyczał, w jego przypadku podnoszenie głosu nie było konieczne. Kum brzmiał jak świątynny gong, dudniąc niskim, basowym tonem. Rzadko używał mojego imienia, ale nigdy w tak karcący sposób. Jakbym był jego niepokornym synem, albo, co bardziej prawdopodobne, psem, który z lubością sikał mu do butów. Nienawidziłem sytuacji, w których samym tylko słowem przyciskano mi głowę do rozgrzanego asfaltu. Ale ta przykrywka była mi potrzebna, inaczej cały plan góry chuj strzeli i mógłbym pożegnać się z tym usłanym cieniami, demonami, zasłonami żywotem. A nie chciałem się z nim żegnać, przynajmniej nie tak szybko.

— Jebany szczaw — mruknąłem pod nosem, wyciągając z przedniej kieszeni spodni przypięty do paska klucz. Łańcuszek był krótki, niemalże zmuszający do przytulenia udem zimnej, metalowej szuflady. Cholera, gdybym tylko mógł, przyłożyłbym do niej to pieprzone kolano… Zamek przekręca się gładko, odkrywając zainteresowanym oczom ustawione pedantycznie przegródki. Wszystkie opisane, podzielone, wyczyszczone z odcisków spoconych palców, wypieszczone niemalże z miłością. Gniew podsycał w nim irracjonalne poczucie straty, obnażenia wszelkich tajemnic, wyrwania z jego ciała kawałka, który pielęgnowany latami był jednym, do czego zdążyłem się przywiązać. Nikt poza mną nie miał dostępu do szuflady rozwiązującej wszelkie problemy, rozdarte szwy sklejanej latami świadomości. Wyszarpnął odpowiednią saszetkę pulsującą pod palcami złością, by zaraz zamknąć z trzaskiem skrytkę i przekręcić na nowo klucz. 
— Masz — miałem wrażenie, że to najczęstsze słowo, które wypowiadałem w jego obecności. Jakby to o czymś znaczyło, o dziwnego rodzaju uległości, przed którą należało się bronić. To instynkt samozachowawczy, który nigdy nie powinien cię zawieść. Inaczej przegrasz z, kurwa, kretesem. Saszetka wciśnięta w wyciągniętą dłoń nie majaczyła mi w oczach tak jak odciśnięty błotem ślad buta Toru. Przynajmniej tyle, może jest pęknięta, a ja zaznam świętego spokoju. W tym samym czasie do uszu dotarł zgrzyt drzwi i wzrok skierowany szybko w ich stronę wycisnął na plecach jedną, zimną kroplę potu.


— Daiki, wypierdalaj stąd! Miałeś, kurwa, pilnować baru!
— Ja chciałem…
— Niczego, kurwa, nie chciałeś. Spierdalaj stąd! I zdejmij z siebie ten jebany podbierak do ryb — to ostatnie zdanie niemalże wychrypiał, jednak na tyle głośno, by dotarło do zainteresowanego.

Biorę od niechcenia zdjęcie, przyglądam się chwilę i oddaję je z powrotem.
— Zrobiłeś atmosferkę, żeby pokazać mi twarz, która wygląda jak milion innych tutaj? Spytaj kumpli — dym wypuszczony kącikiem ust roznosił się długą, mleczną chmurą zawieszoną w wilgotnym powietrzu. Idzie zima, może to zdoła wychłodzić dusze trawione żarem wyrzutów sumienia. Może i jego ćpunka zazna spokoju, zamarzając przy okolicznym śmietniku. Może i ja go zaznam, a głowa przestanie wrzeć odpalanym na okrągło gniewem. Miałem dosyć odkręcania i zakręcania kurka z gazem wepchniętym w potylicę. Uzależniony od kaprysów, decyzji z doskoku, zaznawałem stopniowego odczłowieczenia . Bo to wszystko wydawało się toczyć poza mną. Inni stanowili o tym, kiedy mam gryźć, kiedy kąsać, kiedy szarpać i porzucać. Byłem tylko mięsem z zewnętrznym panelem sterowania i póki to mięso nie stawiało oporu, wszystko grało.


Nieważne kim była Ai, co wiedziała i co zrobiła. To było poza interesem Shingetsu, przynajmniej na razie. Kumą może robić ze swoim przybytkiem co chce, Tsuki rządziło się trochę innymi prawami. Układy istniały tylko dlatego, że góra na nie zezwalała, ale to nie oznaczało, że chciałem być wtajemniczony we wszystko. Każdy tutaj robił swoje, jak wszędzie, gdzie ludzie są sztywno podporządkowani zasadom innych.


Z klubu wylewało się coraz więcej upitych, ubitych, upodlonych typów. Tylko niektórzy, ci bardziej znani, podchodzili po niezdarny uścisk dłoni i krótkie „do jutra”. To nie byli kumple, w takich miejscach niewarte ich mieć. Wiadomo czego chcieli i co można było im zaoferować. A póki hajs się zgadzał, nikt nie robił problemów. Dopalałem spokojnie papierosa nie przejmując się pogłębiającym się chłodem. Lubiłem zimno, przynajmniej ono było. W stanie zapewnić mi pozorną emocjonalną statyczność. Keita się trząsł, ale starał się to zamaskować, pocierając dyskretnie dłońmi o siebie. Rzuciłem niedopałek pod schody, zbierając się niezgrabnie ze schodów. Nie było najgorzej, do przeżycia.


— Jeśli dobrze rozumiem, mamy trupa na zapleczu. Trzeba posprzątać — mruknąłem cicho, jednak na tyle wyraźnie, by dotarło do niego, że wypadałoby pomóc. Co jak co, ale to przez niego Toru zezgonował. Niby z jakiej racji miałem targać go do zaułka sam? Drzwi po raz kolejny otwierają się gładko, a chmura dymu uderza w nozdrza momentalnie. Lubię kontrasty, ale ten przyprawia mnie o irytację. Daiki nadal za barem, zagaduje wielką babę o uśmiechu ucieleśniającym niezły epizod psychotyczny. Czasami słyszałem co mówiła przy barze z tym grymasem rozpościerającym się od ucha do ucha. Te same, rozciągnięte nienaturalnie usta wypowiadały stanowczo za dużo słów o tym, jakie to zabijanie jest łatwe i zajebiste, wręcz zabawne. Czasami zastanawiałem się ile w tym jest prawdy. Z reguły im więcej o czymś gadasz, tym bardziej ściemniasz. I nie wiem kto tu z kogo chce zrobić wała, bo Daiki wyjątkowo dobrze wyraża niepojęte przerażenie. To dzieciak, ale był świadkiem niejednego zejścia w tym klubie. Ba, nie raz pomagał mi ten syf sprzątać i o dziwo nie okazywał aż tak nienaturalnych emocji jak teraz przy barze. Był nierozgarnięty, ale nie głupi.


— No i co, Daiki? Nie rozpierdoliłeś połowy baru w pięć minut? — wydawało mi się, że jestem w stanie go uratować, chociaż wszyscy dookoła myśleli, że moim życiowym celem jest mu dopierdolić. Każdy jest po jakimś czasie zmęczony nawijaniem makaronu na uszy i chociaż młody miał szeroki margines tolerancji, to znużenie odbijało się w jego cieniach pod oczami — Umyj szklanki i możesz spadać na chatę.