I'll dance, dance, dance
With my hands, hands, hands
Above my head, head, head

Pamięta szorstki palec wiodący po wnętrzu delikatnej dłoni, sunący wzdłuż niekończącej się linii serca i cichą melodię motylich skrzydeł trzepocących we własnej piersi. Migotliwe światła festiwalu nie lśniły równie mocno, co skurczona postać, żadne pomyślne słowa podczas Shichi-go-san nie brzmiały równie słodko, co chrapliwy głos obcej kobiety. Pisana jest ci wielka miłość, czerwona nić przeznaczenia nigdy nie była równie silna, jak twoja - szeptała, a siedmiolatka karmiła się tym dźwiękiem, łapczywie połykała każdą sylabę i zgłoskę, nieskończenie głodna opowieści o czymś, co nie do końca mieściło się w jasnej główce. Ale miało być jej, tylko j e j i to wystarczyło. Wspomina także śmiech, swój własny, upojony szczęściem, nieco histeryczny. Rozbrzmiewający, nawet kiedy znajduje ją babushka i stalowym uściskiem łapie ją za ramie, zamierzając poprowadzić ją do świątyni. Bo pisana jej była miłość wielka, tylko życie krótkie.

Kochali ją najbardziej, kiedy tańczyła. Każde temps sauté, piruet, pas glissade okraszone było westchnięciami, swoistymi peanami wobec elegancji ruchu oraz zgrabności wiotkiej sylwetki. Czerwień róż sypała się na scenę wraz z komplementami dla wnuczki rosyjskich imigrantów, córki znanego japońskiego kompozytora i byłej baletnicy o włosach tak jasnych, że niemal śnieżnych, absolwentki akademii baletu rosyjskiego im. Agrippiny Waganowej, która po latach wróciła na wyspy. Ona kochała najbardziej, kiedy na nią patrzyli. Czasem z fascynacją, uwielbieniem, zazdrością, ale nigdy z tym samym głodem, który drzemał w szafirze jej własnych tęczówek. Pragnęli talentu dziewczęcia, łez płynących z każdym pękniętym pęcherzem licznie zdobiącym małe stopy, emocji jakie ofiarowywała - jednak nie jej samej. Więc to ona wykonywała pierwszy zgrabny krok, z ustami przytkniętymi do małego palca u dłoni, szukała, szukała i szukała swej przeznaczonej osoby. Czasem wyłapywała ją w tłumie, zawsze niepozorna, a jednak tak piękna w swej zwykłości, że mogła podążać za nią godzinami. Dzielić z nią wspólną rutynę dni, o ile treningi w tym nie przeszkadzały, poznawała miejsce pracy, czasem zamieszkania, zdarzało się, że nawet miękkość pościeli pod nieobecność właściciela. Wyobrażała sobie ich pierwsze, naturalnie przypadkowe spotkanie, zetknięcie opuszków palców, nieśmiałość spojrzeń, wspólny rytm serc - twarze się zmieniały, podobnie jak zdjęcia wieszane z nabożną pieczołowitością na ścianie. Lecz motylki w brzuchu pozostawały takie same, nawet kiedy osoba będąca ofiarą jej uczuć, swój wzrok kierowała na kogoś innego, nieświadoma, że ktoś kochał ją już wystarczająco mocno, tylko krył się jeszcze w cieniu, za słupem, czy zakrętem zbyt nieśmiały, acz z nadzieją czekający na znak od niebios, że to ich właśnie czerwona nić przeznaczenia splątała ze sobą. Płakała wtedy mocno, gorzko, rozczarowana jak nigdy. Przecież nie chciała tak wiele, chciała by patrzono jedynie na nią. Wyobrażała sobie, jak wymieniają się słowami przysięgi, jak wyciąga oczy wybranka z oczodołów - patrz tylko na mnie - jak przecina skórę, mięso, mięśnie aż w końcu kości na wysokości połowy ud - bądź zawsze przy mnie - jak pręty klatki piersiowej otwierają się przed nią niby najpiękniejszy prezent, by wreszcie mogła skryć się - stańmy się jednością - w ciepłym wnętrzu, tuż obok ledwie bijącego serca. Rozstania, które nigdy nie miały właściwie początku były ciężkie, bolesne, okraszone metalicznym posmakiem przygryzanych ust i bólu bijącego od wycieńczonych mięśni. Chie jednak była uparta. Tak, jak nie przestawała tańczyć, tak nie przestawała szukać.

Śmierć nadeszła wcześnie, spodziewanie, acz niespodziewanie. W otoczeniu bukietów białych róż i równie białego wina, które smakowało zastanawiającą cierpkością. Następnie żółcią treści żołądkowych, posmakiem potu perlącego się na czole aż wreszcie krwią ciurkiem ulatującą spomiędzy spierzchniętych warg. Zazdrość oraz rywalizacja w artystycznym świecie bywała doprawdy przerażająca. I śmiertelna. Haha. Ha. Tańczyła wokół swojego martwego ciała, nie do końca rozumiejąc, nie do końca wiedząc co dalej. Ale przecież nie mogła odejść, zniknąć, przepaść. Musiała odnaleźć swoją osobę, przecież pisana była jej wielka miłość. Czas niczym rzeka przepływał między smukłymi paluszkami, świat dawno zapomniał o martwej baletnicy, a ona tańczyła dalej, szukała nucąc nocą znane sobie melodie. Balansując na krawędzi światów, ucząc się od przypadkowych yūrei jak przetrwać, jak unikać niebezpieczeństw, Chie wciąż szuka. Czasem wierzy, że keiyaku suru jest jedyną szansą na osiągnięcie celu, czasem, znacznie rzadziej sądzi, że jej miłość jest równie trująca co trucizna, która pozbawiła ją ostatniego tchu.

I'm gonna dance, dance, dance
With my hands, hands, hands above my head
Hands together, forgive her before she's dead