Obserwował Sullivana spod zasłony ciemności, spod kruczych posklejanych pasem włosów. Zwierzęce spojrzenie było niczym wzburzone niebo; trudno było dostrzec zza tych ołowianych chmur jakiekolwiek słońce. Błądzący po krawędzi szklanki palec przechylił naczynie; ciecz się nie wylała — balansował na tej granicy, jak balansował każdego dnia swojego pierdolonego (nie)życia. Na samym koniuszku śmiertelnego noża. Słowa wypowiadane przez Blacka sprawiły, że ciemne ślepia się zmrużyły. Kansatsusha śledził wątpliwy poblask płomienia, cienie tańczące po jasnej skórze, po zawiłych śladach czarnego tuszu, te nieustępliwe oczy. Metaliczne kliknięcie zapalniczki zadziałało na szumowinę, jak odbezpieczający granat; wyzwanie, jedno z tych, na które nie był w stanie odpowiedzieć milczeniem.

— Co robię na smyczy Shingetsu?

Pocięty nożem opuszek wypuścił szklankę, ta omsknęła się i uderzyła dnem o blat. Płyn zakołysał się. Pojedyncza kropla spłynęła wzdłuż kruchej tafli i opadła na wypolerowany blat. Musiał zachować profesjonalizm, choć czuł, jak gniew rozlewa się w jego żyłach — był jak ogień. Gęba przybrała nieprzenikniony wyraz. "Smycz Shingetu" — dwa słowa. Wystarczyły. Zdawały się brzęczeć w jego niechlujnym czerepie, mieszając się z odgłosami klubu, ale to był inny rodzaj hałasu — ten Fenrys chciał za wszelką cenę uciszyć. Gdyby nie musiał się podporządkowywać... gdyby jego przełożonym nie zależało na współpracy z tym popierdoleńcem, dawno przechyliłby szalę spotkania na swoją korzyść. Niczego nie pragnął teraz bardziej niż swobody w decyzji, co zrobić z siedzącym naprzeciw niego typem.



Przechylił swój szkaradny pysk; górna warga pokryta była zakrzepłym strupem, ale w żaden sposób nie przeszkodził mu w ujawnieniu cienia rozciągającego lewy kącik w uśmiechu — nie tyle zaskoczenia, ile czystej ciekawości. Zrobił wszystko, aby skryć rozdrażnienie, Black nie mógł go zobaczyć. Chciał zrozumieć, jak ten człowiek doszedł do takich wniosków. Nie pozwolił, aby gęstniejący nad stołem dym osłonił mu osąd. Zrozumiał, że Sullivan nie bał się grać niebezpiecznie; kusił, ale też nie wahał się sypać solą w odsłonięte rany i miał rację w jednym — Fenrys był na rozdrożu, ale na pewno nie zamierzał stać się niczyim psem.

— Skąd ci w ogóle przyszło do głowy, że jestem na jakiejś smyczy? — zachrypły głos miał w sobie nutę groźby; jakby każde słowo miało w sobie ukryte ostrze; jakby każde było przekleństwem. — Co sprawia, że myślisz, że ktokolwiek kontroluje, co robię? — Kącik ust zadrżał, ale skrzętnie skrył obrzydzenie.

Fenrys ogniskując wzrok na Sullivanie, nawet nie mrugał.

— Partnerstwo. — Smakował to słowo na ustach. — Partnerstwo wymaga... zaufania, Black. A ja widzę w tobie próbę wyciągnięcia ręki w zamian za moją lojalność. Ale lojalność, to nie towar, który można kupić tak łatwo jak twoje dziewczyny. Widzisz — kontynuował —  to nie ja mam ci coś do udowodnienia. Jeśli chcesz coś zyskać, to ty musisz przekonać mnie, że jesteś coś wart. Ale wiesz co? Masz rację. Mógłbym z tobą współpracować. Mógłbym nawet dać ci część tego, co mamy. Ale powiedz mi, Black... po co miałbym to robić? — skoro mogę cię po prostu zabić i mieć święty spokój?

W powietrzu wisiała niebezpieczna cisza, jakby Umbra tylko czekał na jakikolwiek ruch ze strony Sullivana, który dałby mu powód, aby to wszystko zwyczajnie skończyć. Miał ochotę powiedzieć mu, że tak naprawdę Shingetsu nic nie straci na jego odmowie. Straci jedynie Sullivan, jego potencjał, który prędzej czy później zdechnie, jak uliczny, zagłodzony kot.

— Powtórzę ostatni raz. Masz dwie opcje. Możesz dołączyć do nas, dostać kawałek tego, co tu zbudowaliśmy, o ile okażesz odrobinę... pokory. Albo możemy skończyć tę rozmowę w tym momencie. — Coś niewypowiedzianego ciążyło w wypełnionym dymem powietrzu. — Shingetsu to nie jakaś mała banda ulicznych szczurów, Black. Jesteśmy wszędzie — od tych ulic po najwyższe piętra. A ty? Jesteś tylko jeden. Sam, bez pleców. Wiesz, co jest największym zagrożeniem dla samotnych graczy? Nie to, że popełnisz błąd – choć to może cię zabić – ale to, że każdy, kto cię zobaczy, będzie chciał spróbować swoich sił. Sam jesteś jak wilk bez watahy. Wiesz to, a wciąż szczerzysz kły. Twój interes może przetrwać miesiąc, rok, może dwa – ale co potem? Masz swoje kurwy, masz swoich klientów, ale ile naprawdę możesz z tego wycisnąć bez kontaktu, lokalu, zasobów, możliwości? Jako ktoś, kogo prestiż wcale nie istnieje?

Patrzał Sullivanowi prosto w oczy, wyraźnie rozważając, jak daleko jest gotów się posunąć.

— To zabawne — wcale się nie śmiał — że próbujesz wciągnąć mnie w swoje gierki. Stawiasz mi warunki. – Palec uderzył o krawędź szklanki. — To odważne. Głupie, ale odważne.

I choć Fenrys patrzył na Sullivana z niezmienną uwagą, to w jego ślepiach zaszła subtelna zmiana — chłodniejszy odcień przecinający brąz tęczówek stał się bardziej wyrachowany, jakby źrenice przestudiowały każde drgnięcie poruszających ust; słowa odbijające się w rytm dudniącej muzyki. Wciąż utrzymał pozę lekceważącego spokoju, jakby rozlana whisky i trzask szkła na podłodze były tylko mało istotnym detalem ich sympatycznego spotkania. To, co mówił Black, mogło brzmieć poważnie, ale w uszach Umbry stawało się jedynie próbą ustawienia się na jego równi. Teraz kiedy nie obowiązywała Sullivana cała organizacyjna farsa, ta pierdolona hierarchia, mógł na niego patrzeć jak Keld Nielsen. Jak morderca, któremu pięć lat temu przedziurawiono głowę, gdy uciekał z miejsca zbrodni. Teraz nie musiał zgadzać się z jego słowami, nie musiał ich właściwie wysłuchiwać — delektował się chwilą tryumfu, pozwalał wyrywać się buńczuczności, pewności wypełniać płuca; mógł stawiać warunki. Propozycja partnerstwa? Śmieszne. W świecie, w którym Fenrys niegdyś miał przewagę, a który stracił bezpowrotnie, takie słowa mogły go co najwyżej rozbawić. Teraz łaskotały poobijaną dumę, ale nie okazał tego. Spłacanie każdej spędzonej chwili na ziemskim padole, nauczyło go bezduszności do perfekcji.

Wiedział już, że facet posiada pewność, którą trzeba będzie ostudzić, ale to już nie będzie jego zadanie. Kiedy znajdzie się w rękach organizacji, dowie się z czasem prawdy o ciemnej postaci, bezbarwnej niemalże, która przyszła do niego tej kwietniowej nocy; że nie ma tak naprawdę żadnego prawa poza odgrywaniem roli wykonywającego rozkazy żołnierza; że w jego słowach znajdowało się wiele prawdy. Miał smycz, a do niej podpięta była dusząca obroża.

Coś niesamowicie go uwierało, gdy zdawał sobie sprawę, że Blackowi udało się wślizgnąć tam, gdzie jemu zamykano drzwi przed pyskiem. To, jak Lavender nie chciał sprzedać mu informacji o Sullivanie, tylko podsyciło wewnętrzną irytację Fenrysa, gdy musiał spoglądać teraz na ten dumny pysk. Z tego też powodu musiał poświęcić czas i zasoby, aby samemu do niego dotrzeć. Teraz patrzał na obcokrajowca z ukosa, mierząc go wzrokiem, pełnym chłodnej kalkulacji. Był dobry, musiał to przyznać; czy to właśnie widział chłopak w tej wytatuowanej gębie? Jak popieprzona musiała być ich relacja? Co z niej właściwie miał?

— Do we have a deal?

Fenrys z wyrachowanym spokojem spoglądnął na wyciągniętą męską dłoń. Przez chwilę rozważał, jak najskuteczniej przekazać mu, że jego propozycja została już przyjęta — na ich warunkach, nie jego. Ostatecznie uniósł zmącony mrokiem wzrok, przedzierający się przez tę czarną strzechę poplątanych włosów. Nie znał angielskiego, ale nic nie wskazywało, aby musiał nadrabiać prywatne lekcje. Ciężka dłoń wyciągnęła się w kierunku Sullivana. Złapał palce w twardym uścisku.

— Cieszę się, że postanowiłeś stanąć po stronie, która zawsze wygrywa. — Jakiś mięsień drgnął na tym zarośniętym pysku, oczy przekierowały się w stronę towarzyszącej Sullivanowi prostytutki. W panującym w pomieszczeniu półmroku dostrzegał bardzo wyraźnie skąpe ubranie uciskające jej szczupłe ciało; podkreślające pełen, wydęty biust. — Jest jednak jeszcze jedna sprawa. — Twarde, nieprzyjemne palce zacieśniły się, nie pozwalając przerwać ich dotyku. Fenrys nachylił się nad Sullivanem, a ciemność, która mu tak nieustannie towarzyszyła, wydawała się zawisnąć i nad drugą czarną czupryną. — Twoje dziwki. Abyśmy się dobrze zrozumieli: są odtąd również na użytek Shingetsu. Bez żadnych zbednych kosztów. — Ogniskował w tym dzikim spojrzeniu pełnie swojej uwagi, czekając na reakcję, choć w rzeczywistości była to jedynie formalność. — Prostytutki od zawsze umilały nam czas, nie chcemy, aby to uległo zmianie. — Fenrys uniósł brwi, jakby oferował Sullivanowi przysługę. — Zaakceptujesz to i możesz zacząć od zaraz.

Umbra przyglądał się Blackowi w narastającym milczeniu — usta były zastygłe, suche, poranione przez szalejący na zewnątrz ziąb, naznaczone drobinkami rozcięć, rozjaśnianych tylko w świetle przewalającego się po pomieszczeniu jaskrawego klubowego światła. Obca dłoń ścisnęła jego, zetknęło się czoło o czoło; powykręcane, czarne pasma przypominające psią sierść mieszały się z kosmykami kruczymi jak samo nocne niebo. Oczy osmolone jak bezden studni nie ujawniły mężczyźnie kryjącej w sobie irytacji. Nie kłapnął zębami, nawet nie warknął — gapił się pochmurnie, bez większego wyrazu, jakby zarzucał kotwicę na drugą stronę źrenic. Sullivan nie mógł wiedzieć, jak wiele kosztowało go to zbliżenie; spoglądanie bez reakcji w wyzywające, rozpromienione spojrzenie, chcące rozstawiać go przy stole jak jednego ze swoich graczy. Black miał w sobie dzikość. Spodoba się reszcie. Miał odwagę — a tego poszukiwano w nowych rekrutach. Ci, który ujawniali, choć namiastkę odruchu samozachowawczego, jakieś przewrotnego geniuszu i racjonalnego pomyślunku; ci, którzy w jakimś stopniu kochali samych siebie, nie mogli odnaleźć miejsca w brudnych, przelanych krwią korytarzach, nie mieli na tyle sił, aby kroczyć ulicą pełną niekompletnych ciał, wśród fetoru unoszącej się uryny i wymiocin. Nikt, kto cenił własne bezpieczeństwo nigdy, nie zasiliłby szeregów grupy przestępczej. Nikt nie zatapiałby jasnych palców w mętnej posoce. Nikt z pewnością nie byłby zdolny zabić.

Coś drgnęło na szczeciniastej gębie, gdy padło z wilczych ust poznane imię — Lavender. Miał ochotę wybuchnąć śmiechem; zaśmiać się, że byle dźwięk tych zagranicznych liter szarpał go za nerwy, jak zawsze robił to on — siedzący po drugiej stronie baru jasnowłosy dzieciak, bredzący nad wysoką szklanką alkoholu swoje beznadziejne teksty. Uśmiechnął się lekko; chłodno, ale wystarczająco parszywie. Oprócz Lavendera, przypominał w trawiącym hałasie, przywoływany w umyśle zagraniczny akcent, jego życie należy do mnie. Fenrys wychodził naprzeciw niebieskawym tęczówkom. Czego w nich szukał? Czyżby potwierdzenia na swoją rodzącą się w umyśle tezę? Czy Lavender był aż tak ceny? Cenniejszy od rzeszy lojalnych prostytutek, które teraz na byle gwizd znikały z parkietu, odklejały swoje krągłości od blatów, zeskakiwały z wysokich krzeseł? Kim był ten chłopak? Jego bogactwem, symbolem władzy i kontroli, które tak usilnie starał się zachować przed Umbrą, a może... słabością?

— Nie mamy w zwyczaju niszczyć towaru przynoszącego zyski.

Przepalony tytoniem oddech owiał usta Blacka. Uwolnił rękę z uścisku. Odpalane zippo trzasnęło w jego umyśle, wyzwalając powstrzymywany, warczący nałóg. Wyciągnął z kieszeni pomięte opakowanie fajek. Wysunął szluga, a potem złapał go w zęby.

— Ale w porządku. Lavender zostanie tam, gdzie chcesz, aby został.

Nie interweniował. Pozwalał ogniu tańczyć na powierzchni trunku, roziskrzony drobnymi, dzikimi językami, które od czasu do czasu wzlatywały wyżej, rzucając na powierzchni jego brązowych oczu pomarańczowe refleksy. W tamtej chwili ślepia — zawsze mroczne, pozbawione blasku — wydawały się niemal pulsować światłem, jakby sam stał się częścią tego nieujarzmionego żywiołu, albo był tym, który mógł przełknąć rozpalającą pożogę. Pozbawić ognisko ostatniej cząsteczki tlenu.

Zrównał się z mężczyzną ramieniem i schylił, nie odrywając wzroku od migotliwego płomienia. Jego ruchy były precyzyjne, niemal rytualne. Zbliżył papierosa do tańczącego ognia, pozwalając, by jego końcówka złapała żar. Zaciągnął się szlugiem, prostując i wymierzając spojrzenie Blackowi. Ciężki but przygniótł płomień, który podstępnie pragnął przemknąć obok metalowej nogi stół; wdrapał się na potarganą nogawkę i sznurowadła, ale mężczyzna niedbale strzepał iskrę.

— Przyjdź jutro na zamknięcie — wypuścił leniwie dym; fajka bez przerwy poruszała się w jego ustach. — Najpierw zrobimy wszystko, jak trzeba.

Kroki czarnych, zdezelowanych butów zdawały się niemal wtapiać w półmrok klubu, a skórzana, starta na łokciach kurtka, przypominała cień otulający zbitą sylwetkę. Znów mógł zniknąć w ciemności. W swoim świecie. Nie obejrzał się ani razu. Nie musiał.

Wtedy porozmawiamy o twoim zamiłowaniu do ognia.