— Błąd.  — Łagodny głos wciął się między zdania wypowiadane przez Nikko, wygryzając sobie pomiędzy nimi drogę. Naprędce.  — To kłamstwo, że nie masz mi nic do zaoferowania. Jesteś moją pamięcią. A tej będę bardzo potrzebował po powrocie. Nie potrzebuję pocieszania, tylko zemsty. Ubolewanie nade mną nic mi nie da. — Jak wiele stracił? Jak wiele elementów przeszłości uleciało niczym spopielona kartka unosząca się zwęglonymi okruchami w gorącym powietrzu? Czy umknął mu tylko On, czy cofająca się niczym w odpływie morza pamięć pożerała w zapomnieniu również inne osoby? Z każdą chwilą rodziło się coraz więcej pytań, które nieprzyjemnie tarły o wnętrze czaszki, niczym drobny papier ścierny sunąc przez kość głośnym szuraniem, niepozwalającym skupić się na żadnej konkretnej myśli, choć przecież tak bardzo teraz tego pragnął. Uczepić się, zacisnąć palce wokół jednej, konkretnej emocji, która nie byłaby szarpana raz po raz przez paranoiczny głód targający nie tylko żołądkiem, ale przede wszystkim niestabilnym umysłem.  — Nie byłeś, ale niestety... możesz być. Dlatego musisz uważać.  — Krótki przejaw przejęcia się losem kogoś innego niż tym własnym, otarł się mozolnie o krtań, która zaraz to poruszyła się w krótkim odkaszlnięciu, jakby Aoi nie wiedział, jak poradzić sobie z myślą, że ów forma zainteresowania się życiem mężczyzny, była odpowiednia. Nie powinna, prawda? W jego nowym życiu istniała już osoba, która pochłaniała jego pełną uwagę. Rozczłonkować się, rozdzielić, pozwolić rozerwać między dwoma istnieniami było tak cholernie trudne... A jednak zdawało się dziwnie naturalnym. Yuri nie może mieć mu tego za złe. Zapomniał, zatracił się, więc skąd miał wiedzieć, że kiedykolwiek w jego życiu istniał ktoś, na kim mógł polegać.  Kipisz. Przez rozedrgane, majaczące na krawędzi świadomości wspomnienia, cały czas wirowało uczucie porzucenia. Było silniejsze. Było zbyt silne. Mógł polegać dawniej, ale czy to wrażenie byłby zdolny przenieść na teraźniejszość? Wszystko było inne, on był inny, świat zakrzywiał się karykaturalnie w odłamkach rozbitego lustra. Nic nie zdawało się takie, jak dawniej, włącznie z zaufaniem, które zmiażdżone i rozerwane na strzępy nie potrafiło do nikogo przylgnąć. Przyczepić się jak kleszcz, osaczyć sobą, zabrać czyjąś prywatność i nazwać „własną”, „wspólną”, jedynie przez lęk, jedynie przez strach, że mógłby zostać na kilka kolejnych chwil sam. Nie potrzebował akceptacji, nie potrzebował przyzwolenia; a mimo wszystko bliskość smakowała o wiele lepiej, kiedy ono istniało, bez przymuszenia, bez otępiania. Na moment mógł przestać czuć się jak trucizna, spływająca wgłąb gardła, siejąca spustoszenie w umyśle. Słodki octan, cukier ołowiany roztapiający się w cierpkim, treściwym i gęstym winie. — Jeszcze możesz umrzeć i utknąć jak ja, jeżeli będzie istniało coś, co Cię tutaj przytrzyma. Więc musisz uważać podwójnie. Nie umrzeć i nie stwarzać sobie powodów do zostania. Odpuścić.
    Chociaż przez cały ten czas docierały do niego czułe zapewnienia, zdawało się, że odbijały się jakoby od murowanej ściany. Istniała w nim blokada, pewna samo zachowawczość, która nie pozwalała mu wpuścić słowa w pełni w siebie, wtopić się w łagodne zgłoski i zaakceptować je jako prawdę. Ile razy mógł słyszeć to już wcześniej? Jak bardzo nadal potrafił wierzyć innym, kiedy doskonale wiedział, jak łatwe jest kłamstwo? Udało mu się go posmakować i oswoić; przełknąć gorzkie pestki owocu obłudy, które wykiełkowały, puszczając trujące pędy, oplatające ciasno jego nową formę. Toksyna sącząca się niegdyś z ust osób, na których mu zależało, nadała rytm szaleństwa, płynąc w niematerialnych żyłach.
   Posłyszany śmiech musnął delikatnie słuch, sprawiając, że i kąciki jego ust uniosły się mimowolnie ku górze, kiedy formą pozostawał w złączeniu z grobową ciemnością.  Uścisk paliczków, które przywarły ciasno do materiału, rozluźnił się, wypuszczając go, kiedy to dłoń ponownie płasko ułożyła się na torsie Ahane. Podtrzymać łagodność. Nie pozwolić nerwowości wypłynąć na powierzchnię, złapać oddechu, który napędziłby jedynie karuzelę reakcji, palącej niepewności wszystkiego i wszystkich. Stop. Przecież nie musiał oddychać, tak samo, jak i żyjąca wewnątrz zwojów umysłu bestia nie potrzebowała tlenu. Jednak wydawało się to... potrzebne. Stworzenie iluzji, że żyje. Unosząca się klatka piersiowa, jak i ta, na której trzymał swoją dłoń. Wdech... wydech. Wdech. Wydech... Nieśmieszny żart. Znów się dopasowywał, nieświadomie i jak cholernie niepotrzebnie. Ludzie nie byli przyzwyczajeni do bezruchu ciała, które powinno cały czas drgać, poruszać się, reagować. To tylko sen, a jednak, na tyle wyraźny, aby sprawiać wrażenie prawdy; więc jeżeli teraz pozwoli na bycie prawdziwym sobą, nawet nie zauważy, kiedy utraci całkowicie kontrolę i zagrzebie się ponownie w ciemność. Nie tą, która rozpościerała się przed oczyma, a tą, która wyciągała swoje lepkie palce i okalała ciało, zaciskając się na nim boleśnie. — Dla mnie będzie to poznawanie Cię na nowo, w podwójnym znaczeniu; starego Ciebie i tego nowego. Nie ukrywam, że w jakimś stopniu jest to ekscytujące. 
   Bo przecież on sam dojrzewał na nowo; jak zdziczały pies. Był groźny, nieprzewidywalny. Odstręczał.
    "Niewątpliwie porównywalnie trudne do trzymania pod kloszem, do którego dopuszcza się kogokolwiek z rzadka." Utknęły ciężko w powietrzu, spływając w ucho ślamazarnie. Słowa miały czas, cały jego bezkres. Sen istniał na zasadzie własnych praw i rozporządzeń, mając gdzieś fizyczność prawdziwego świata. Ot, wszystko mogło dziać się w ułamku sekundy poza sennym omamem, kiedy to w jego wnętrzu starość, jeżeli by tylko chciała, mogłaby zacząć lizać kości, którym zdawać by się mogło, że mają za sobą już całe swoje życie. Tak więc i te słowa, to wspomnienie klosza przewinęło się ślimaczo, dając Aoi więcej czasu na rozgryzienie go. Wsiąknięcie. Zdanie sobie sprawy, że jest prawdą. Na domiar złego, wspominając ten klosz, jako osmoloną kopułę, zaparowaną od wewnątrz, tak, że nawet skromny promień słońca, nie mógł wedrzeć się do środka i ogrzać ciała najpierw chłopca, później mężczyzny. Zęby na moment zacisnęły się mocniej na sobie, kiedy żołądek zawiązał w mocny supeł, rwąc, jakby chciał wyszarpać się z ciała. A więc głęboki oddech; jeszcze da radę. Zbyt wiele uczuć, zbyt wiele uniesień, zbyt wiele cierpienia. Dystans; musiał nabrać dystansu, już, teraz, odetchnąć głęboko, jakby wiedząc, że tylko w ten sposób może wyrzucić spomiędzy warg czarne iskry, gnieżdżącego się pod mostkiem gniewu. Nie potrzebował tlenu, a jednak ten zdawał się cholernie ważny.
    Podążał za odpowiedzią Nikko, chociaż przez pamięć zdawały się wić wspomnienia, nieznacznie tłumiąc kolejne zgłoski uderzające w powietrze, niczym litery wystukiwane na mechanicznej klawiaturze niosąc się szczękiem. Rozszarpana pamięć... Zwykle pamiętał tylko zapachy, jakieś bezpańskie wonie wyrwane z miejsc i zdarzeń. Tropił później konteksty, wdzierał się do mateczników pamięci. Nakładał na siebie wspomnienia reszty zmysłów, jakie posiadał, na nowo przeżywając to, czego już nieraz doświadczał. Nadal jednak wszystko było ograniczone. Kiedy życie skierowało się ku swojemu krańcowi, drobne nitki łączące poszczególne dni zerwały się, rozsypując je w niezrozumiałym szyku. Nieładzie i chaosie. Niektóre zatarły się już na dobre, niektóre jeszcze pobłyskiwały jałowym blaskiem, zakurzone i zamszone. Natomiast, nietrudno było mu odnaleźć w sobie poczucie rozgoryczenia, kiedy myśl łagodnie uderzała w stronę matki i ojca, kiedy Munehira przywoływał barwę ich głosów, ten chłód, który zawsze gnieździł się pod skórą ich palców, wisiał smugą tuż nad linią opuszek, wijąc się razem z liniami papilarnymi. Nieczuli, acz czy zbyt zdystansowani? Czy może po prostu tradycjonaliści, trzymający się japońskiego podejścia do miłości i czułości? Kamienne posągi, figurki pełniące swoją funkcję, przesuwane przez planszę strategicznie, powoli, bardzo powoli. Początkowo sam Aoi nie potrafił zrozumieć, dlaczego obecność Nikko nie jest problematyczna, dlaczego jego odwiedziny są mile widziane i dlaczego to właśnie on mógł być tym, który z pełną swobodą mógł mu towarzyszyć; kiedy to każda inna osoba, nawet Ivar, który miał po prostu służyć pomocą w codziennych czynnościach, byli sprawdzani i starannie wyselekcjonowani z tłumu. Bezpieczni. A i w oczach Aoiego zazwyczaj gorsi, bo nauczył się niechęci do osób, które były mu podsuwane, jako te, od których stawał się zależny. Jednak świadomość ważności Nikko pojawiła się pod sam koniec. Jego rola, którą nadali mu rodzice niewidomego. Ot, nagroda za dobre sprawowanie. Za to, że grzecznie wypełniał swoje zadanie. Za to, że milczał, że zduszał w sobie chęć buntu, chociaż ta była nikła i wątła, bo przecież realia, w jakich żył zdawały się komfortowe i słuszne...
     — Czy w pełni odpowiedzialni... Nie wiem. Nie sądzę...  — Aoi wymruczał przyciszonym głosem w zastanowieniu, skupiając swoje myśli bezpośrednio na targającej go przez lata niepewności, która teraz zdawała się nabierać na sile.  Ojciec, członek zarządu molocha farmaceutycznego, matka, pracująca pod tym samym szyldem, dbająca o PR. Jaki miałby sens mordować kogokolwiek, będąc tymi, którymi byli? Jak dobrze ich znał? Czy w ogóle Munehira mógł powiedzieć, że wiedział, kim są jego rodzice? Oczywiście, znał ich imiona, znał podstawowe informacje... ale nie wiedział nic o ich życiu. Jego własne było na tyle mocno ograniczone, że nie wyobrażał sobie ani matki, ani ojca jako jednostek robiących coś więcej poza pracą i tymi krótkimi urywkami chwil, które spędzali razem. Często z przymusu, ale razem.
     Kiedy "(...) zachowywałeś się całkiem normalnie" wybrzmiało, Aoi zaśmiał się krótko, nie mogąc się powstrzymać przed taką reakcją. W pełni naturalną. Zachowywał się normalnie, bo życie, jakie prowadził, zdawało się normalne. Karmiony przeświadczeniem, że to, co robi, jest dobre i poprawne; nie wyobrażał sobie innej egzystencji. Oczywiście, że dostrzegał, że w jego życiu istniały pewne odmienności w porównaniu do życia Nikko czy innych osób, z który miał sporadyczny kontakt — jednak pomimo tego, pranie mózgu, jakiemu został poddany, sprawdziło się wyśmienicie. Zaślepiony nie tylko przez ułomność ciała, ale również łatwowierność, która kazała mu wierzyć w każde słodkie słowo matki. W każde jej kłamstwo. W każdą toksynę, jaką wprowadzała do jego ucha, zatruwając złakniony jakiegokolwiek kontaktu i czułości umysł. Nie odważyłby się uciec. Nie odważyłby się odrzucić utkanej w kłamstwie czułości. Nie dałby sobie odjąć od ust źródła jedynego komfortu, jaki posiadał w życiu. Gryzłby i szarpał się na łańcuchu, jeżeli ktoś spróbowałby go z niego uwolnić. Nie uciekłby. Nigdy. Nie z Ahane, nie z nikim innym. Było mu zbyt dobrze i zbyt źle jednocześnie. Zasługiwał przecież na to. Wiedział, że na to zasługiwał.
    — Nikko... — Aoi rozpoczął czule, pozwalając głosu musnąć tę niską oktawę, która od zawsze zarezerwowana była wyłącznie dla Ahane, kiedy w napływających falach senności i zmęczenia, które mamiły przezorność, Munehira stawał się czulszy i bardziej przystępny. Bardziej miękki, nie tak lękliwy, nie tak zdystansowany.  — Spod jednego klosza, trafiłbym pod drugi. Jedyne co by się zmieniło, to mój właściciel. Nic więcej. A i tak przez cały czas próbowałbym wrócić pod ten pierwszy... Mogę się zastanawiać czy faktycznie cokolwiek by się zmieniło, gdybym rozumiał, że to, co robię to coś złego; tak samo, jak mogę się zastanawiać czy ty byłbyś w stanie mnie uchronić, a jeżeli tak to na, jak długo. Problem jest w tym, że nie wyszarpałbyś "tego" ze mnie. Dlatego nie mam nikomu za złe, że mordowałem. Czy dla kogoś, czy dla samego siebie. Nie. — Przemawiał spokojnie, rytmicznie, bez zająknięcia się. Chociaż ton jego głosu mógł zdawać się obojętnym, niósł ze sobą pewne ciepło, coś, czym ogrzewał się przez ostatnie cztery lata. Świadomość sprawiedliwości. Nie tej, jaką rozumieli śmiertelnicy, nie, miał swoją własną sprawiedliwość. Dużo słodszą i dużo bardziej pokrętną. — Robiłem to, do czego zostałem stworzony. Bezmyślnie, ale koniec końców z pewną satysfakcją. Nie za to chcę się zemścić, oj nie, nie... — Psi pomruk zamajaczył na granicy słyszalności niespokojnie, kiedy śmiech Aoi uderzył w ten ton, który nie miał w sobie ani wspomnienia radości, ani odcieniu łagodności. Cichy, parszywie przyciszony i niespokojny śmiech, który urwał prędko, razem z impulsem bolesnego napięcia w czaszce, który odezwał się niespodziewanie.Oddychać... spokojnie. Głębokie westchnienie zakończyło uniesienie się w śmiechu, pozwalając wargom na nowo układać się w słowa.  — Myślę, że i tak musielibyśmy pozwolić mi umrzeć. Jest coś kojącego w tym, kiedy stajesz się dla samego siebie bezpieczeństwem, ponieważ inni określają Cię swoim niebezpieczeństwem.
    — Adres może być pomocny, jeżeli go nie zapomnę... Ale jeżeli mieszkasz w miejscu, w którym zasnąłeś, to znajdę Cię bez problemu. Mam swoje sposoby na zapamiętywanie przestrzeni i jak na razie ani razu mnie nie zawiodły. — Gdyby nie węch, gdyby nie dźwięki podczas włóczenia się przez miasto, od kiedy zbity był jedynie z półprzezroczystej krwawej makabry, już dawno zatraciłby się w labiryncie ulic. Gdyby nie te dwa zmysły, które kreowały przed nim jaskrawe w odczuciach obrazy, oszalałby do reszty.  — Wystarczy. Na ten moment wystarczy w zupełności. — Powielił subtelne rozbawienie, zamykając je w uśmiechu, który wtłoczył się w słowa, dziwną lekkością owijając również żebra. Obawiał się jednak, że podczas nawiązywania kontraktu, pamięć ponownie spłata kilka figli, że powrót do fizycznej formy omami go zbyt mocno i utraci to, co zyskał podczas tej niespodziewanej w swoim biegu nocy. Jednak nie istniało nic ważniejszego od powrotu. To on teraz dyktował życiem. To jemu musiał stać się podległym, jednemu celowi — później kolejnym, krok za krokiem.
   Czasami lepiej nie wnikać, lepiej nie dociekać, wystarczy dryfować na wzburzonej powierzchni mroku i dać mu się wodzić przez kipiele własnego szaleństwa. Innego wyjścia poza zatonięciem i zatratą nie ma. A jednak Aoiego zżera czasami zbyt wiele pytań, których nie potrafi zrozumieć, kiedy nawet odpowiedzi nie przynoszą ukojenia, bo zostało mu odebrane za życia zbyt wiele i społeczne konwenanse, zasady oraz cały ten świat związany z informacjami biegającymi od ust do ust, wypluwanymi sobie wzajemnie przez ludzi, szczególnie jeżeli chodziło o osoby ogólnie uważane za znane... są mu obce. Nawet jeżeli Munehira próbowałby zrozumieć wewnętrzne rozterki Nikko, to i tak rozmywały się, a on zostawał wciągnięty pod taflę, zmuszony do mierzenia się z czymś, czego nie rozumiał. Może to przez to, że nie wyobrażał sobie, aby innych mogło interesować coś poza ich własnym życiem, chociaż przecież na granicy świadomości wiedział, że tak właśnie jest... Bo życie innych, a szczególnie nieszczęście, wydaje się ciekawszym, syci chore fiksacje i dziwną potrzebę uświadomienia sobie, że jednak niektórzy mają gorzej. Skandale napędzały podniecenie społeczne, rozbudzały wyobraźnię, podsycały kolejne plotki i rodziły kłamstwa.  — Nie jesteś mi winien wytłumaczeń, czy przeprosin, nawet jeżeli sam odczuwam, że jesteś. To kwestia świadomości tego, że odkąd nie żyje, pewne emocje i rany, odczucia z przeszłości stały się obsesyjnie silne i potrafię ponawiać bolesne tematy, jak zdarta płyta. To silniejsze ode mnie. Więc z jednej strony chcę docenić Twoje wyznanie, a z drugiej wiem, że wpada ono jedynie na moment do mojej świadomości, bo za chwilę zostanie rozszarpane przez niepewność i irracjonalne dla zwykłych ludzi emocje. Więc swoje wszystko, możesz zakląć teraz wyrozumiałość dla niestabilnej duszy. — I w tym wszystkim czai się też niepewność w głosie, bo Aoi w odróżnieniu od Nikko istniał... w pustce. Eksperymenty zdawały się należeć sensem słowa jedynie do laboratorium, a świadomość własnego ciała badana była jedynie pod własnymi dłońmi, bo każde inne były obce i zimne, do tego stopnia, że rodziła się nagła nienawiść, budowana na fundamencie prostego lęku.
   Kolejne słowa Nikko, ta chęć pomocy, utwierdziła tym sposobem Aoiego w jego poczuciu wszechwładzy, w szczenięcej, wykolejonej bezkarności.
   Krótki pomruk zadowolenia, wywołany uczuciem smagających palców wrażliwą na szyi skórę, wyrwał się i osiadł na dolnej wardze mężczyzny, ni to w przytrzymywanym usilnie westchnieniu, ni to w przypadkowo wypuszczonym dźwięku. Nie potrzebował tego... przecież tego nie potrzebował. Myśli już jednak zostały ściągnięte ku dotykowi, ku temu odłamkowi wyszczerbionej i przecież obcej, całkowicie przypadkowej czułości. Jednak te palce, które poruszają brzegiem wysokiego kołnierzyka, które uciskają sploty tkaniny pod swoim ciepłem; wtłaczając go, pozostawiając po sobie ślad w zapachu odciśniętym od teraz na materiale — one już są tylko w głowie Munehiry, bo wszystko sprowadza się do parszywej fizyczności, która nim targa, odkąd stał się yurei. Nieśmieszny żart. Fizyczność niefizycznego ducha. Kpina, która rodzi gniew.
     — Chciałbym... — Utkane w szepcie. Przecież doskonale wiedział, że pali go żywy ogień, kiedy tylko myśli o rodzicach, pragnąc ich zatracenia, końca zaczynającego się między własnymi zębiskami. Wie przecież, że chce się pastwić i odebrać to, co należało do niego, a co oni zmonopolizowali i zagarnęli dla siebie; wolność. Cel i chęć jego ziszczenia jest dużo silniejsza niż racjonalność. I tak jak wcześniej spijał z ust matki każde kłamstwo, nadstawiając otwarte łakome i tęskne wargi pod jej język, z którego kropla za kropla skapywała obłuda,  tak teraz z identyczną namiętnością wyrwałby go, bez sekundy na zwątpienie w swoją słuszność.  — Chociaż nie będzie to najłatwiejsze, kiedy dowiedzą się, że syn, który przecież jest martwy... nagle jest bardzo, bardzo żywy. Nie mam zamiaru się ukrywać, zbyt wiele lat trwałem w potrzasku, żeby teraz zrobić to samo. Tylko musisz pamiętać o jednej rzeczy.  — Ponownie głos zapadł się w szept, spoufalający się szelest wyrazów na wilgotnym języku, kiedy ten muskał dźwięki, nadając im ciepłej barwy.  — Im szybciej wypełnię swoje przeznaczenie, zaspokoję pragnienia, które mnie tutaj trzymają, tym szybciej zniknę, Nikko. Polecam się nie śpieszyć i trochę mi poprzeszkadzać.
       — Diabłem? — Aoi powtórzył za Nikko ze słyszalnym rozbawionym zdziwieniem w głosie.  — No proszę, czyżby Nikko Ahane faktycznie stracił swoje skrzydła?
      Ten śmiech. Wdarł się pod skórę nagle, brakiem konkretnego skojarzenia czy wspomnieniem, a raczej uczuciem dawnej obecności. Nagle mu go zabrakło, kiedy przecież właśnie go słyszał. Jego pojawienie się, to pomruk zaśmiania, to jego dłuższa perlistość, to znów jedynie uśmiech ukryty w dźwięku słów, przypomniał, że w jego historii istniały lata puste, lata, w których nie miał do niego dostępu. Zapiekło. Powracająca pamięć, strzępem za strzępem, uderzała boleśnie, ciągnąc w bezpieczny mrok.       
       Zbliżając na moment dłoń do ust opitych zwątpieniem w sam sens tego marnego życia, Aoi wargami musnął smugę krwi rozciągniętą na skórze, zaraz to językiem układając ją na podniebieniu. Bo Munehira nadal próbował karmić ciemną pustkę w sobie, jakby w jakiś dziwny sposób nadal starał się zaprzeczyć samemu faktowi jej istnienia, nie pozwalając jej zionąć głodem. Bo to głód przypomina, że jest się, że nadal się trwa. Więc roztapia się w tym zwątpieniu, samym sobą karmiąc łakomą ciemność i składa jej w ofierze wszystkie swoje myśli i wszystkie swoje lęki. I cała ta sytuacja nie pasuje do znajomego wnętrza, do miękkości dywanu pod bosymi stopami, do głosu kobiety, który przebija się zza ściany szumem telewizyjnym, do zapachów tak znajomych, tak bliskich i tak kojących. Jego ubrania, jego przestrzeń, jego otwarte okna, przez które wpełza wczesnowieczorna modlitwa, odpoczywającego po całym dniu trwania w mrówczym ukropie Fukkatsu. Krew rozrzedza się jednak w ślinie, rozwadnia niczym akwarela, a przez to Aoi poczuł, że ciemność tak naprawdę mu sprzyja, że jest przy nim, że nie pozwoli go skrzywdzić.
      Nie poruszył się, nie drgnął nawet o milimetr, kiedy wyczuł ruch powietrza i wijący się zapach mężczyzny, kiedy ten nieśpiesznie wtargnął w orbitę Munehiry. Gdyby coś poszło nie tak, jakiś element wyślizgnął się spod kontroli, koniec końców to on komponował tę kruchą senną kreację, wiedząc, że jeżeli tylko zapragnie, Ahane stężeje niczym żeliwny posąg. Pewność siebie budowana na wcześniejszych, brutalnych koszmarach, została jednak szybko rozbita... i to w jakże delikatny i niepozorny sposób.
       Pod dotykiem wydawało mu się, że wszystkie złe i cierniste myśli ustępują. Palce opadające na policzek, wcześniej naznaczając ciepłem ścieżkę przez szyję i brzeg szczęki, rozbudzają przyjemnie, a zarazem układają na tafli czoła subtelną senność. Czy to właśnie tak odczuwa się spokój? Czy to właśnie tak go zapamiętał? Czy może to zbyt duża ilość bodźców przyćmiewa umysł, rozciągając w nim mglistą powłokę usypiającą czujność? Gdyby nie ten zapach, gdyby nie ten szept... Aoi przymrużywszy ślepe spojrzenie, umościł nos i wargi w zagłębieniu dłoni Nikko, wsłuchując się w jego głos, jak uderza silnie i wpełza głęboko w czaszkę, kiedy ten mu schlebia. Niepotrzebnie. I w mniemaniu Munehiry pusto. Dlatego właśnie poczuł się zakłopotany, dlatego właśnie było mu wstyd. Wstyd, który znał bardzo dobrze. Oddychał wstydem, we wstyd się odziewał. Jadł go. A nie powinien, przecież już zdążył uwierzyć w to, że się go pozbył, że o nim zapomniał. Że miejsce wstydu zajęła pustka i to teraz ona go otaczała, to nią się teraz karmił. Może to i onieśmielenie, z którym zderzył się pierwszy raz w ciągu ostatnich czterech lat. Może to ono nacisnęło na skronie, spływając gorącem na brzeg bladych uszu, wędrując nieśpiesznie pod linię oczu, rozgrzewając bladą skórę. Długie paliczki zawędrowały przez przedramię i nadgarstek, końcowo przesuwając się przez wierzch dłoni, układając się na niej płasko i do której wnętrza Aoi docisnął usta; nie całując, a jedynie napawając się znajomym zapachem, który na tak długi czas utracił. Powoli odrywając usta od skóry, pozwolił im nadal ją muskać, kiedy odezwał się ponownie.  — Sen ma swoje prawa — przestrzeń i materia to tylko wypadkowa moich kaprysów. Mogą istnieć w jednej chwili, a w drugiej już przebrzmi ostatnie echo ich obecności. W snach mógłbym zrobić doprawdy wszystko, gdybym tylko widział... A tak, bywają, znacząco wybrakowane. — Bo przecież on sam był wybrakowany. Sam pozbawiony jednego z najważniejszych zmysłów. — Chociaż podobno nadrabiam wątpliwym urokiem osobistym, jaki mam w formie yurei. — Załaskotał śmiechem dłoń mężczyzny, odrywając się od niej częściowo, bo jedynie wysuwając z niej nos i usta, a przesuwając ją dalej na policzek. Nie chciał go puścić. Jednak nie w ten sposób, w jaki trzymał innych w nocnych marach, pozwalając im opaść z sił, spalić do cna papierowe motyle ich wspomnień, wtłaczając nowe myśli; ulotne i szybkie, myśli jadowite, zrodzone w jego własnej krwi. A oni wszyscy poddawali się ostatecznie, kiedy Aoi pozwalał słowom płynąć, a myślom wirować zgodnie z jego wolą. Tego bowiem potrzebował najbardziej — uległości. Teraz jednak smakował każdą chwilę powoli i rozkosznie rozprowadzając każdy drobny zapach w świadomości, nadając im wręcz intymnego wydźwięku, próbując odnaleźć za ich pomocą wspomnienia, które przybliżyłyby mu Nikko, wyciągając jego przeszłość spod ciężkiego płaszcza zbitego z nieprzeniknionej ciemności.

@Nikko Ahane