Widział go gdzieś na ulicy w Sāwie, kiedy w weekend odwiedzał rodziców? Mieścina była mała, a raczej zapamiętałby go, gdyby był nowym mieszkańcem. Chyba, że było to dawno i już wypadł mu z głowy. W końcu raczej nie starał się trzymać wspomnień o wszystkich sąsiadach, aktualnie raczej skupiając się na zmianach we własnym otoczeniu. Jakiś turysta, który zaczepił go z pytaniem o drogę? Nie… Coś jakby bardziej kojarzył go ze zdjęcia niż rzeczywistości. Zwłaszcza, że jego głos kompletnie nic mu nie mówił.
 Już miał powtórzyć swoje pytanie, może nawet tym razem nie urywając go tak w połowie, bo to też mogło wpłynąć na potencjalne zrozumienie zagadnienia, które poruszał. Zresztą, bal trwał, ludzie byli już w różnym stanie lotności i płynności, może właśnie trafił na takiego odrobinę zwichrowanego jegomościa, do którego rzeczywistość docierała już z opóźnieniem. Nie mógł za wiele wymagać od gości dzisiejszego wieczora i fakt, że sam jeszcze był całkowicie trzeźwy, raczej w komunikacji z pozostałymi nie pomagał. A może jednak?
 Znał jego nazwisko. Wiedział, że ma rodzeństwo.
 Zmrużył lekko oczy, próbując wyłowić ten konkretny wizerunek spomiędzy morza innych. Wszystkie w odcieniach szarości. Znajomy rodziców? Rodziny ogólnie? Na wstępie musiał odsiać wszystkie te twarze, które widywał w Tsunami, wcześniej w policji, może nawet wrócić do odległych czasów sprzed wyjazdu na studia. Słuchał jego głosu, zdań wypowiadanych dość pewnie, dopóki mężczyzna nie ucichł. A co, jeśli to był ktoś, kogo nie pamiętał zupełnie w ten sam sposób, w jaki zniknął mu cały miesiąc życia? Może takich dziur w pamięci było więcej? Potrzebował odpowiedzi, a teraz tylko pchało się na niego więcej pytań. Co to za przerwa w wypowiedzi, czy miała jakiś związek z jego przeszłością? Czy…
 Dziesięć lat temu.
 Jestem podobny.
 Znał jego nazwisko i wiedział, że ma rodzeństwo. Młodsze, które uczyło się całkiem nieźle.
 W milczeniu wykonał ruch, który pozornie mógł być tylko poprawieniem rękawiczek, których materiał zsunął się z jego palców. Nie miał przy sobie broni – niedobrze. Nigdy nie radził sobie za dobrze z radzeniem sobie bez niej, a przed nos wyskoczyło mu chyba całe zło tego świata, którego tak łatwo byłoby się teraz pozbyć. A nie miał przy sobie nawet szczypty soli, choćby takiej zwykłej, żeby mu sypnąć po oczach w ramach ostrzeżenia. Śledzenie go też nie wchodziło w grę, bo prędzej czy później by mu się na pewno wywinął i gdzieś zniknął. Duchy były cwane.
 – Morderstwa tak rzadko zdarzają się w Sāwie – oznajmił wreszcie, opuszczając nieco wzrok. Sprawa przykra i straszna, przede wszystkim. Wiedzieć, że coś takiego zadziało się w rodzinnej mieścinie, gdzie wciąż miało się bliskich, o których martwił się wtedy przez dłuższy czas i nawet proponował wszystkim przyjazd do Fukkatsu, do momentu rozwiązania sprawy. – Ale przez to potrafią utknąć gdzieś w pamięci. Zwłaszcza, kiedy widziało się zdjęcia zbyt drastyczne, żeby dotarły do mediów.
 Czy te spojrzenie w bok było zupełnym przypadkiem albo próbą wyrzucenia pojawiających się obrazów masakry? Nie, to tylko szybkie zweryfikowanie czy ktoś akurat się nie zbliża i nie patrzy. Nakashimie wydawało się, że już nic nie jest w stanie go obrzydzić, ale jego wada wzroku momentami stawała się zaletą. Nie mógł odróżnić kałuży krwi od rozlanej szklanki soku, ciężko było czuć przerażenie, kiedy kreski na czyimś ciele nie były rażąco czerwone, a po prostu szare jak wszystko inne. To była jedna z przyczyn, dla których nie został detektywem, ale nie potrzebował wybitnej zdolności dedukcji, żeby wyłapać niepasujące elementy układanki.
 – Pewnie ciężko jest żyć z takim podobieństwem do zmarłego. – Zbliżył się nagle, żeby złapać go za fraki i niezbyt delikatnie skierować jego plecy na spotkanie z zimnym murem. Zaraz jeszcze przycisnął go przedramieniem na wysokości jego obojczyków, spoglądając z góry upiornie lodowatymi oczami. – A może bardziej nie żyć, panie… Nakamura, prawda? – Warknięcie, które z siebie wydał, raczej nie należało do przyjemnych. Na twarzy jednak zachowywał maskę spokoju, tak dziwną w połączeniu do nieprzyjemnego tonu.
 – Jak na kogoś jedynie podobnego, ma pan o mnie wyjątkowo dużo informacji… – Cichy syk, zmrużenie oczu. Dziesięć lat wstecz. Zamordowany nauczyciel i kobieta, która trafiła do szpitala. Dopiero zaczynał pracę, więc musiał porządnie się postarać, żeby dobrnąć do materiałów z miejsca zbrodni. I teraz dopiero docierało do niego, skąd zna tę twarz. Obraz uchwycony przez aparat, fotografie dość szczegółowo oddające okrucieństwo napastnika. Jego rodzeństwo dołączające do żałoby. Idziemy na pogrzeb razem z klasą. A on wtedy nie mógł ich wesprzeć, zakopany tak w pracy, jak i nauce. Tymczasem, jak gdyby nigdy nic, ich ukochany belfer chodził sobie po terenie rezydencji, bawił się na balu niczym całkiem żywy. Nie z nim takie numery. Nie mógł dać się zwieść ich diabelskim sztuczkom.