Obserwacja należała w jej artystycznej naturze. Ta wnikliwsza, chwytając się szczegółów przekładanych na rysunek, jak tonący ratunku, przed zapaścią wodną. I przez swoją naleciałość, utrwalała na kartkach szkicownika kolejne fragmenty rzeczywistości. Odkąd umarła, nie oszczędzając i tej sfery, gołym, ludzkim okiem niedostrzegalnej. Dla obcych, były to po prostu dziwne, czasem bardziej niepokojące obrazy, stanowiące ekstrakt bycia artystą. Carei to nie przeszkadzała, pozwalając na domysły mnie lub bardziej rozległe czy słuszne. Ona sama bowiem upatrywała w tym terapeutyczna wręcz przyjemność, znajdując piękno w istotach tak różnorodnych, że trudno było połapać się w ich perspektywie. Zdarzały się tylko cienie, chmury kłębiące na kształt ludzkiego, unieruchomionego śmiercią oblicza. Czasem tylko spojrzenia błądzące na nieokreślonym celu, niepomne obserwatora, który uwieczniał skradzioną nieświadomie chwilę.
Wszystko co dostrzegła, doświadczyła i wchłonęła percepcją zmysłów, zapełniało przestrzeń obrazów- tę jasną, wołająca o słońce i tę ciemną, niby dwie, połączone ze sobą światy. Yin i Yang. Tak, jak odzwierciedlane potem w snach echo rzeczywistości z udziałem istot, które postanowiły odwdzięczyć się uwagą. Nie zawsze słuszną, nie zawsze przyjemną. Zawsze - z celem. Tego, zdążyła się nauczyć, gdy senne scenerie przejmowała cudza obecność.
Kawiarnia, w jakiej się znajdowała, nie zapowiadała drastycznych zmian, ale- pozostawała czujna, wiedząc, jak łatwo było o nagły zwrot. Tych doświadczyła wystarczająco, nawet jeśli miała świadomość opieki, jaką roztaczał nad nią Nakamura. łapał wiec obrazy, najpierw przez kawiarniane okno, potem skupiając się na potężnie zbudowanej sylwetce ulokowanej naprzeciw stolika. Coś niebezpiecznie zakwiliło niepokojem, ale pozostała nieruchoma, wpatrzona w postać, która zajrzała do jej snu. Nie mogła nie zauważyć i nie zgadnąć, że to mężczyzna był przyczyną spotkania. Jasne, półdługie włos nawet w sennej perspektywie, wydawały się wyjątkowo jasne, przypominając nieco gładkością, wilcze futro. Blizny i tatuaż na twarzy świadczyć musiał co najmniej o przebytych walkach, za to oczy - jasne, w jakiś sposób emanowały bezpieczeństwem, pomimo nawet skrzących się światełek, charakterystycznym szkolnym łobuzom. Dziwne skojarzenie, biorąc pod uwagę rozmiar sylwetki, która spotkana w ciemnej uliczce, gwarantowałaby przynajmniej zawał serca.
Rozproszenie stanowiła biała, opięta na piersi koszula i mimowolnie, w jakiejś rozbawionej refleksji, cisnęło się pytanie - czy da się to dopiąć. Myśl pozostawiła jednak w sferze niezwerbalizowanej - Dziękuję, wystarczy jaśminowa herbata - zgodziła się. Nawet jeśli to tylko sen, dopóki nie znała źródła snu, podążała za tym, co jej oferowano. Spoważniała, mrużąc ciemne oczy - ale zakładam, że to nie jest źródło spotkania - przechyliła głowę na bok, układając na wierzchu dłoni, wspartej na łokciu, a opartym na blacie stolika - dlaczego... pan tu jest? - pytała, dopóki miała możliwość. Wciąż nie posiadała wystarczających umiejętności, by odzyskiwać władzę w snach, do których wkradały się duchy, ale - potrafiła rozpoznać jego naturę. I pardwę o tym, że sceneria była cudzą projekcją.

@Shiba Ookami

Każdy z duchów, odwiedzających cudzy sen - miał cel. I nie śmiała wątpić, że mężczyzna przed nią, znajdował taki w sennym spotkaniu. Nigdy nie czuła się dobrze w perspektywie cudzej obecności w jej własnej głowie. Sny, och, były czymś tak bardzo osobistym, że czuła dreszcze z ulotną myślą, że jest okradana.
Ale zawsze istniały wyjątki od reguły. Momenty, w których przyjmowała gościa z niejaką ciekawością, którą zaplatała iskry natchnienia, sącząc w jej palcach nowe smugi grafitowych cieni, niby echo malarskich pociągnięć, które jeszcze nie zdążyły nadejść. Znamiona. Z czasem, było w jej rysowniczym zachowaniu, skroplona odrobina bezczelności. Tej, które nie umiała odmówić, kuszącej nową linią malowaną w szkicowniku, czy rozcieranej fakturze pachnącej temperą farby. Prowokowała niewidzialne, by stało się dla niej bardziej widzialne. I chociaż poprzedniego dnia, to małe, toczące się yokai było wyrazem pergaminowych wołań, czuła krążące wokół niej, obce spojrzenie sylwetki, której ogromny cień znajdował się w pobliżu. I mogła twierdzić, że tyle lat pozwoliło jej pozbyć się niepokoju, który kiełkował za każdym, dusznym spotkaniu. A jednak - skłamałby. Serce uruchomiało przyspieszoną melodię, której znamiona, wykorzystywała do bardziej zamaszystych kresek na kartce. Ale - to było w dzień. To samo echo wołające ją w słońcu, teraz kumulowało się bezpośrednią rozmową.
Skinęła głową w podziękowaniu, podsuwając pod palce, sennie ciepły napój. Jaśmin, wydawał się pomagać zebrać myśli w całość, gdy nieznajomy tak otwarcie przeszedł do sedna. Tylko, co miało się za tym ciągnąć? Jaka przeszłość, jaki cel. I czemu - akurat ona? Była przypadkiem, który sprawił, że duch zdecydował się spróbować szczęścia? Wahała się, oplatając palcami mocniej kubek z naparem. Nachyliła się, pozwalając, by jaśminowa mgiełka otuliła poliki. Przymknęła powieki - To są jedyne powody, dla których mnie wybrałeś? - zapytała powoli, bardziej nieśmiało, niż pierwsze, bardziej śmiałe słowa - Och - uchyliła powieki, nie spodziewając się, że nieznajomy, tak szybko odsłoni swoją tożsamość. Duchy nie robiły tego... tak otwarcie - Panie Shiba - westchnęła cicho, uśmiechając się blado - to nie jest decyzja, którą można podjąć przy pierwszym spotkaniu - wciąż nie była pewna, czego tak szybko oczekiwał duch - Nic o Panu nie wiem i... bardzo niedawno, zawiązałam już jeden kontrakt - dodała nieco ciszej. I chociaż nie miała zamiaru zdradzać, kim był jej ojciec, winna była przynajmniej dobrą odpowiedź. I chociaż sny rządziły się własnymi prawami, a ona nie była mistrzynią tkania własnych snów, uwolniła jedną dłoń z porcelany naczynia, by przenieść ją na blat stołu, na którym podczas mówienia, kreśliła nowy rysunek. Taki, którego nie znajdzie przecież na żadnej z kartek, gdy się senny umysł wynurzy się do blasku dnia.

@Shiba Ookami

Chłonęła - nawet w postaci sennej, podsuwane przez zmysły informacje. Zdążyła się przekonać, że wszystko - co pojawiało się we śnie, miało znaczenie - przez pryzmat charakteru ducha, który nawiedzał. I być może była to wpisana w jej osobę - nadzieja, że we wszystkich znajduje się choćby maleńka iskra dobra, ale - odbierała niemal całą sobą - szczerość już-nie-nieznajomego. Sposób w jaki na nią patrzył, w jaki zaśmiał się, gdy jej głos stracił na budowanej zaskoczeniem pewności. Ale wbrew pierwotnie jej przypisywanej naiwności - nie była ani łatwowierna, ani tym bardziej - infantylna w swoim postrzeganiu otaczającej rzeczywistości, a w tym - spotykanych duchów - wiele osób przede mną Pan obserwował? - to by znaczyło, że coś wyjątkowo pilnego ciągnęło go do odzyskania ciała. Jaki miał cel? - Oh - zamrugała. Nie miała pojęcia, że ktoś, może wyznaczać właśnie "bycie dobrym" jako wartość decydującą o nawiązaniu kontraktu - Ejiri Carei - w końcu i ona odsłoniła personalia, w jakiś sposób ciekawa - co miało stać się dalej. Okoliczności - nadawały całości scenerii spokoju, senności, niemal "normalności"
Zakręciła palcem na brzegu kubka, w którym wciąż drgała poświata unoszącej się pary i woni jaśminu - jesteś pewien, że chcesz go akurat ze mną? Być może, znajdziesz kogoś, kto zapewni ci więcej korzyści - zamrugała. Oprócz silnej woli, i niezbywalnej chęci pomocy - nie miała wielkich podstaw do tego, by duchy chciały oprzeć się na kontrakcie, właśnie z nią. Czy coś było w niej ...kuszącego? A może, po prostu była łatwym celem? Westchnęła - dobrze. Niech będzie. Ale pod warunkiem, ze opowiesz o sobie. O tym, co ci się stało - nie lubiła naciskać. Nie chciała stawiać wymagań, ale - jeśli miała z kimś wiązać się w "ten" sposób, chciała znać prawdę. Chciała zrozumieć i - przygotować się. Kontrakt nie należał do prostych, a ona sama potrzebowała sił, by podołać otwierającej się przed nią rzeczywistością - do zobaczenia - tym razem, wargi uniosły się lekko, łagodnie, być może nawet zachęcająco. odmawianie nie było łatwe, ale przynajmniej miała podstawę, by wzmocnić własną asertywność.

| zt x2

@Shiba Ookami