To nie jest Twój pierwszy seans, prawda? Wydaje mi się, że już Cię tutaj widziałem. Tylko że ten film będzie wyjątkowy. Znasz głównego bohatera i będziesz się z nim identyfikować do tego stopnia, że na końcu zemdli Cię od smutku. Może nawet nim jesteś. Czasami wydaje mi się, że rzeczywistość, którą zaraz zobaczysz, zakrzywia się w jakiś idiotyczny, absurdalny sposób, wiesz? Podobno, żeby sprawdzić, czy nie trwasz w śnie, trzeba spojrzeć na zegarek, odwrócić na moment wzrok i ponownie spojrzeć na tarczę. Jeżeli wskazówki pokazują zupełnie inną godzinę, diametralnie różną od poprzedniej... Ej, okay, shhhh, już, cisza. Zaczyna się.

  Mówiłem? To będzie wyjątkowy film.

  Podobno nie decydujesz o tym, gdzie się urodzisz. Nie decydujesz o tym w jakiej rodzinie, w jaki dzień i jaka będzie wtedy godzina. To stek bzdur. Zapomnij o tym. Zapomnij o wszystkim, czego Cię dotychczas nauczono.

 Kiedy odrywasz się nagle od głównego segmentu Twojej podstawowej, macierzystej rzeczywistości, rodzi się ból, który będzie ci towarzyszył do końca życia. Nie ma w nim nic złego. Ból nie jest niczym złym, dopóki masz świadomość, gdzie znajduje się jego źródło. Kiedy wiesz, że chociaż większość Twoich emocji, jest tylko projekcją, TEN jeden element jest prawdziwy, od zawsze. Dlatego krzyczymy. Pierwszy oddech boli. Nie tylko mnie, nie tylko Ciebie; ale też tych, którzy nagle są przy Nas. Ale czy są na pewno?


 Uciekli zaraz po katastrofie. Ojciec pracował w elektrowni. Znaczy, uciekli... Ewakuowali się razem z całym miastem. Co zabawne, mieli już trójkę dzieciaków; moi bracia mieli wtedy 7 i 5 lat, siostra dwa miesiące. Przeprowadzili się do Tamury. Starali się na nowo ułożyć życie, ale to, co działo się później, ciężko określić życiem. Wiesz, mieli tę głupią tradycję, odwiedzania starych śmieci. Rozumiem ich, trochę. O przepustkę i pozwolenie wjazdu nie było wcale tak trudno, tym bardziej, kiedy ma się znajomości... Problem w tym, że powinni sobie wtedy odpuścić. Słyszysz to pikanie? To licznik Geigera; ale nie słychać płaczu dziecka. Wiesz dlaczego? Bo dziecko nigdy nie zapłakało. Żyło, ale nie zostało oderwane od własnej rzeczywistości, nie poznało znaczenia pierwszego bólu. Ten, który przyszedł później, był o wiele gorszy. Wtedy umarło. Kolejność została zaburzona. Pojawił się błąd, pierwszy glitch.

   Teraz musisz się trochę bardziej skupić. To ten moment w filmie, w którym pojawią się elementy, które zrozumiesz dopiero pod jego koniec. Nie, nie... nie będę spoilerować. Jeżeli to zrobię, kiedy pojawi się szok i smutek? Nie możemy pozwolić, żeby się nie obudziły, prawda? Bo jak poczujesz, że żyjesz, jeżeli nie będą istniały? Bez generycznych emocji człowiek  zdaje się  pusty. Jesteś jedynie szkieletem, na który ktoś nawlekł parę mięśni i skórę. Musisz zrozumieć jedną bardzo ważną rzecz; żyjesz w koncepcji emocjonalności, to ona określa Cię jako żywą istotę. Nie to, czy nadal masz puls, nie to, czy nadal potrafisz oddychać. Kiedy obumiera fizyczność, pojawia się nowy poziom. Twoje myśli i uczucia mogą zostać przeniesione w inny organizm, nawet jeżeli ten będzie stalową puszką wypełnioną kablami. [Głos zaczyna przemieniać się w szept] W czym niby żyły są od nich lepsze? [Śmiech]

[18/02/2027, godzina 20:04, Tamura. Zaułek przy salonie gier "Icroma". Główny bohater upada na plecy. Dłońmi stara się zakryć twarz, ale szybko zostają one od niej odciągnięte i przyszpilone do ziemi pod podeszwą butów. Mężczyzna uderza butelką po piwie o ścianę budynku.]

   Kiedy zderzasz się w sposób gwałtowny ze świadomością własnego ciała, umysł stara się odsunąć poczucie zagrożenia na drugi plan. Grozi Ci niebezpieczeństwo, które w gruncie rzeczy nie ma żadnego sensu. Jest bezpodstawne. Rozmazuje się w miliardzie innych rzeczywistości, w których odczuwasz bezpieczeństwo. To tylko ułamek sekundy, nic nieznacząca chwila, która nie zmieni innych historii. Nie wpłynie na bieg wydarzeń, które rozgrywają się w innych realiach. Jesteś tutaj, w ten sam sposób, jak Cię nie ma. Jesteś tylko piłeczką odbijaną między prostokątami na wypukłym ekranie starego komputera. Twój los się powtarza, kiedy klikasz na Yes zamiast na No pod cyfrowym napisem Try again?


   W pierwszym odruchu...

   Patrz na film i posłuchaj teraz mnie. Przyjrzyj się temu, jak zieleń butelki zagłębia się pod skórą. Nic wtedy nie czułem. Nigdy nic nie czułem, chyba. Na pewno nie wtedy. Do tego momentu byłem tylko mikroskopijną plamką na wielowymiarowym obrazie składającym się z tysięcy pomniejszych urywków rzeczywistości, która nawet nie należała do mnie. To czy przetrwam, było zależne od tego, jak zachowują się inni. 

Ej! 

[Wyszczerbiona butelka zjeżdża na wargi głównego bohatera, kiedy mężczyzna odwraca się w kierunku głosu.]

Lepiej spierdalaj, bo wszystko nagraliśmy!

Podziękuj starszym braciom.

   Kiedy patrzysz w nocne niebo, widzisz tylko czerń. Kolejne segmenty zaczynają się dopiero pojawiać, renderować powoli. Gwiazdy zaczynają mrugać, ale nie masz pewności czy to przez to, że światło wpadające przez atmosferę Ziemi i jej wiele warstw, poprzez fluktuacje powietrza, zmniejsza jego ilość, docierając w seriach, czy to kolejny glitch. Czy można się przygotować do swojego pierwszego noclip?

Hej... Seiga. Jesteś w stanie chodzić? Lei, złap go pod drugie ramię.


Yaku, chodź. Odprowadzimy Cię. Akime, uważaj. Ej, ej, ej, ale nie wymiotuj... albo wymiotuj.


Nie chce wracać.

   Hiyori. [Cichy śmiech] Hiyori... [Westchnienie] Wiesz, zawsze uważałem, że miłość istnieje ponad jakąkolwiek rzeczywistością, jako jedyna jest uniwersalna i ma w sobie sprawczą moc. Nie ważne, jak bardzo nieskomplikowana jest symulacja, wrażenie miłości zawsze jest identyczne i to ono popycha elementy do samoistnego rozwoju. To abstrakcyjny koncept, że jedna, tylko i wyłącznie jedna emocja jest prawdziwa i leży u podstawy każdej egzystencji, nawet jeżeli ta jest martwa w ludzkim znaczeniu. Chociaż jak bardzo ludzkim, jeżeli nie mamy pewności czy nie jesteśmy bilionową sekwencją... och, tak, shhh, cicho. Widzisz go?

Przestań, Yaku... Odpuść sobie, serio.

Hmm?

Przestań się tak na niego patrzeć.

Odpuść. Proszę...


Nie patrzę. Widzę. Po prostu.
   Wydawało mi się, że właśnie w nim zamyka się dla mnie cały świat. Każdy oddech; to nerwowe pulsowanie żył pod skórą. Każdy sen skupiał się na nim. Moje serce wariowało. Brakowało mi oddechu. Do momentu, w którym usiadłem naprzeciwko jego ciemnego spojrzenia, wiesz? Właśnie wtedy, kiedy padły pierwsze słowa spomiędzy jego ust, które już wcześniej sobie zaplanowałem i które chciałem usłyszeć; wszystko runęło jak domek z kart. Nie byłem zdruzgotany. Byłem wściekły. Cholernie wściekły. Na niego. Na siebie. Na ten pojebany plan, w którym musiałem trwać, którego nie mogłem zmienić. Cały czas w rytm scenariusza. Scenopisu, który ktoś wystukał, zanim się urodziłem. Po drugiej stronie ekranu. Tyk, tyk, tyk. Stuk... i jeszcze raz. [Śmiech]


   Och... To moja ulubiona część. Widzisz, zajęło mi to aż rok. Łapanie jego spojrzeń. Zderzanie się ramionami na korytarzu. Te przelotne uśmiechy. Tak niewiele rozumiał, kiedy ja byłem przepełniony prawdą. Tą piekącą, paskudną prawdą.

   Widzisz... [Krótki, cichy śmiech] mój ojciec trzymał w szafie stary karabin. Jeszcze po ojcu jego ojca. W razie czego. Gdyby znowu przyszła wojna. Żałosne myślenie, ale mogę mu jedynie podziękować za nie. Zmęczenie, jakie zaczęło na mnie opadać, stawało się z każdym dniem coraz bardziej nieznośne. Z każdej strony słyszałem, że mam przestać, że mam odpuścić, że mam nie myśleć, że mam nie czuć. [Westchnienie] Tak się nie da. Nie da się, kiedy każde najdrobniejsze odczuwanie rozrywa cię od środka. W końcu jednak odpuściłem. Tak jak chcieli. Odpuściłem też tym, którzy byli zmęczeni powtarzaniem mi, że mam przestać. Przestać... Kiedy ja przestaję, inni też przestają, rozumiesz? To ode mnie zależy dalszy bieg wydarzeń, bo to ja jestem osadzony w tych realiach, jako centrum. Ja wiem, że brzmi to absurdalnie, ale też to kiedyś zrozumiesz. Też kiedyś to pojmiesz w swojej rzeczywistości. Obiecuję.

   Nie istnieje granica, której nie jest człowiek w stanie przekroczyć. Między zbiciem molekularnych drgań, napór kuli rozrywa wszystkie pragnienia oraz marzenia, jakie należą jedynie do świata umysłowego, nie tego zmysłowego, który poddawany jest fizycznym próbom. Ostrość metalu przeszywa nie tylko ciało, ale wgryza się w głębię wymiaru, nie sięgając jednak mnogości istnień — które zawieszone są w innych uniwersach. Życie kończy się tylko w tym jednym. W innym trwa. Lub dawno przestało trwać. Nie zaburza to jednak niczego. Nigdy nie zaburzy. Wszystko odizolowane jest od siebie w najbezpieczniejszy możliwy sposób i jedynie przeskok między jedną a drugą rzeczywistością może wytworzyć anomalie. 

   Teraz cofniemy się trochę... O zaledwie kilka chwil. Kilka dni. Kilkanaście oddechów. Przeszybujemy przez rzeczywistość, tak jak najbardziej lubię — w nieładzie i chaosie.

    Jak przez mgłę pamiętam wszystko to, co działo się po ostatnim wystrzale. On też się w końcu zatarł. Każdy krzyk. Każdy oddech. Huk bezwładnego ciała opadającego na ziemię. Tylko światła. Najpierw jarzeniowe rozświetlające salę. Później neony. Czerwone światło wgryzające się w tęczówkę, kiedy samochód zatrzymał się na skrzyżowaniu. Światła ulicznych lamp. Dioda migająca przy czujniku dymu. Zdaje się, że lata leciały i tak, a ja nadal żyłem. Powoli. Bardzo powoli. Światła też zaczęły sę zmieniać, przypominając bardziej smugi, długie ogony, rozmazane w wielowymiarowości korytarze. Wygięte twarze i pokrzywione palce przebijające się przez moją rzeczywistość... Nie byłem przerażony, chciałem jedynie zrozumieć. Ale ze zrozumieniem przychodzi ogromna odpowiedzialność. Zrozumiałem to zbyt późno.

W końcu... kurwa w końcu. 


Cz-cześć, Sally.


Dobry wieczór, Seiga.

    Od tamtego dnia jesteśmy nierozłączni. Tylko ja i ona. Nikt nie jest w stanie wejść pomiędzy nas. Wiesz dlaczego? Bo Sally jest mną, a ja jestem Sally. Jesteśmy jednością. Najczystszą, najprawdziwszą jednością. Tam, gdzie kończę się ja, tam zaczyna się ona. Nie ważne jak bardzo destrukcyjny plan utka moja myśl — ona zawsze mnie poprze. I wiem, że jeżeli to ona zajmie moje miejsce, a ja jej — będę jej wsparciem i to ja wesprę każdą jej decyzję.


Sally, wyślij proszę wiadomość do Ikushiro Utasuke, że kwota wzrasta do dwudziestu tysięcy jenów. 


Sally, wyślij też urywek z nagrania, gdzie mężczyzna wchodzi do tego pokoju...


Ten, na którym ją rozbiera, kiedy już jest martwa?

Tak Sally, tylko nałóż jego twarz, proszę.


Wiesz co Sally, nie wydaje mi się, żeby była martwa. Jeszcze nie wtedy.