Chciałaby wierzyć, że zatkanie uszu, zamknięcie powiek piekących łzami, przygryzienie warg zaczerwienionych - pomoże.
Nie pomogło. Stała w miejscu z głową odchyloną, napinając ramiona niemal w takt odległego drżenia. Cztery razy. Za każdym razem tłumiąc nasilające się mdłości. Nie miała też pojęcia, który z sygnałów ciała w końcu wprawił w ruch, by sztywno wysunąć się z celi. Byłą zmęczona, zmęczeniem, które urządziło siebie z jej emocji prywatne pole walki. A ton z głośników nasączony radosną trucizną, zgrzytał w uszach jak dźwięk paznokci na tablicy.  
Splotła ramiona przed sobą, wpijając palce w skórę ramion. Czuła jak kark gnie się, gdy czoło oparła o uchylone wejście. Nie powinno jej tu być. Powinna była zginąć na samym początku. Niczemu tu nie służyła. Nie umiała pomóc, choć rozpaczliwie zastanawiała się, czy było w ogóle cokolwiek - co byli w stanie zrobić, niż "gra" minie. I którekolwiek z bóstw kierowało jej losem, musiało mieć okrutne poczucie humoru, albo zły dzień, pozwalając na to. A ona - potrzebowała pilnego odwrócenia uwagi, bo zbierane łzy puchły pod powiekami za szybko, gdy dostrzegła wykreślone imiona z ekranowej listy. Nie chciała stać się kruchym widowiskiem, nie chciała ściągać uwagi, gdy celem było coś zupełnie innego. Może rzeczywiście powinna była zostać w celi? Chociaż, czy miało to jeszcze jakieś znaczenie? Odsunęła się od ściany.
Nie ruszaj się.
Odwrócenie uwagi przyszło prędko, jak usłyszane wołanie, przywitane obcością głosu i ciepłem opadłym na ramiona tak nagłym, że przenikliwe załaskotało skórę ścieżką dreszczy. A ona - czy to na prośbę, czy z własnego wyboru, rzeczywiście zamarła, na moment stanowiąc po prostu bladą, zastygłą w geście, porcelanową lalkę. Raz, dwa, trzy i cztery płytkie oddechy, palce uchwyciły brzegów bluzy, otulając szczelniej tak samą miękkością materiału, jak i dziwnie drażniącą zmysły, mieszankę dwóch woni - Dziękuję - odzywa się w końcu, chociaż to wstyd naznaczył wdzięczność. Pamiętała, że mu się przyglądała. Z bliska, nie było to tak proste, tym bardziej, gdy wsunęła za duży kaptur na włosy. Wystarczył jeden przemyślany gest, by zasłonić sobie nawet twarz. I tylko szczypiąca przyzwoitość nie kazała jej dokończyć dzieła - Pan też tak zakładał? - wsunęła dłonie w rękawy bluzy i w końcu, całkiem uniosła spojrzenie, szukając tego jasnego, obleczonego powagą, zmęczeniem i odległym smutkiem.
- I... czy mogę? - nieznacznie, gestem głowy wskazała na tył męskiego karku, by odchylić się lekko na palcach i ostrożnie sięgnąć dłonią we wskazanym miejscu. Rozsunęła opuszkami jasne pasma i odezwała się cicho - żółty.

@Ye Lian

Szukał na jej twarzy odpowiedzi — na pytania zadawane przez własny umysł. Czego mogły dotyczyć? Żadna wskazówka nie odbijała się jednak w oszronionych oczach. Panował w nich spokój, przypominający zasypaną śniegiem Antarktydę, gdzie co jakiś czas gwizdał nieprzychylny wicher.

— Jest duża różnica między przeczuciem a pewnością — podjął w zamyśleniu. W momencie, gdy kaptur zarzucił na dziewczęcą twarz cień, spoglądnął w kąt kłębowiska. Cicho westchnął. — Ale zdaje się, że większość z nas nie posiada żadnej pewności. W stosunku do niczego. Może posiada ją jedynie Wilk — ni to stwierdzenie, ni to pytanie osiadło drętwie na poruszających się wargach. — Wszystkie teorie, poza swoimi zawiłymi matematycznymi wydźwiękami powinny posiadać logiczne podstawy. Tutaj jest inaczej. To wszystko, co się wokół dzieje, wydaje się logiczne z chwilą, w której się wydarza, nawet jeśli dzieje się we śnie. Ale w drugą stronę jest podobnie. To, co wydaje się nielogiczne, może mieć przecież miejsce w rzeczywistości.

Bo czy wydarzenia nakreślone mianem codzienności, nie potrafiły zaskoczyć, odebrać mowę, pozbawić głowę wszelkich myśli? Rozsądek niewiele miał wtedy do gadania. Przygadał się jej kolejnym ruchom. Cisza zaakceptowała propozycję. Nagiął kark, który zdawał zareagować na krótki dotyk.

— Żółty.

— Zielony.

Zrewanżował się w chwilę; pewność z jaką odpowiedział sugerowała, że musiał zauważyć kolor wcześniej.

— Podczas bitew zmęczenie dyskwalifikuje najwytrwalszych. Lepiej z nim uważać.

I choć nie wydawał się brzmieć opiekuńczo — brakowało uczucia w pewnych słowach — postanowił zostawić ją (choć sam nie poruszył się w żadną stronę) z tym krótkim, enigmatycznym stwierdzeniem.

Przypomnienie dialogów i obrazów sprzed godziny majaczyło po zamkniętymi powiekami w formie wyblakłych fragmentów filmu.

... Wilk (…) czeka aż grupa osłabnie. (…) łaknie momentu, kiedy pojawi się zgrzyt...
Pokręcił wtedy głową; dość powoli jakby położeniem czerepu starał się nakierować przesuwane wraz z ruchem elementy wypełniające czaszkę, by wskoczyły odpowiednio na swoje miejsca.
... aż w końcu przestaniemy sobie ufać.
- Od początku nie powinniśmy, bo już gdzieś jest Wilk. Ten Wilk będzie na wszystkie sposoby starał się nas skłócić, bo musi to zrobić. Jeżeli teraz każdy będzie każdemu zawierzał, Wilk osiągnie cel - stanie się częścią "wszystkich", Owcą, a Owce mają sobie ufać. Tym sposobem jemu również da się pewien immunitet. Zachowujesz się dokładnie tak, jak chce tego łowca. Poza tym...

Siedząc na zimnej posadzce celi, z rękoma splecionymi na karku, wsłuchał się w echo zniekształconych głosów sprzed raptem kilkudziesięciu minut.

- (…) przyznałeś, że to wadliwe, a teraz gnasz na pohybel nieznanego ryzyka?
- Przyznałem - podkreślił ponownie, gdy jeszcze stał tam - na zewnątrz, na samym środku pseudosalonu, tocząc wzrokiem po jasnym obliczu Ye Liana - że są wadliwe, ale istnieje szansa, że jeżeli będziemy od nich odwracać wzrok, wkrótce przestaną być dobrowolne. Marzy ci się samemu zaryzykować? - Dłonią, którą lada moment miał zamiar wybadać tajemniczy przedmiot, machnął w kierunku poustawianych bóg jeden wie jakim sposobem parawanów. - A może wolisz, by zrobił to ktoś podobny do Eji? Dziewczyny, którą wskazałem? Ma kłaść kark pod gilotynę, choć tyle tu wyrywnych idiotów, którzy zrobią to za nią?

Nic się nie stało, gdy palcami badał niesprecyzowany przedmiot, a jednak wedle własnych słów mógł wrócić jako idiota z własnych scenariuszy.
Wystarczyło, by nie odgadł.

- Muszę ci coś powiedzieć - jego własny ton wypełnił pokój, zastępując poprzednie kadry z przeszłości. - Jak wrócę.
Dorwał go chwilę przed czasem, szeptem rzucając chaotyczny bagaż zdań na sam środek umysłu Ye Liana. A potem nie było nic prócz odgłosu zatrzaśniętych drzwi.

Czekanie na werdykt rozciągało się w nieskończoność; stopniowo zaczynał rozumieć intencje organizatorów. O ile było ich więcej niż jeden niemożliwie psychopatyczny dekiel. Stało się oczywiste, że tym niepotrzebnie wydłużanym warowaniem doprowadzali do skraju szaleństwa; i jakby dopiero to sobie uświadamiając wstał z podłogi izolatki, może zbyt szybko, bo zakręciło mu się przed nosem, ale nawet to nie było w stanie go powstrzymać, by przestąpić kilka kroków wzdłuż mikroskopijnego pomieszczenia. Bezmyślnie. Podobnie jak bezmyślnie powiedział kolor - zakładając z góry, że Hattori powiedział prawdę.
Nie musiał.
Mógł być - no właśnie, uznał, dalej krążąc w kółko - Wilkiem, który systematycznie łapie zaufanie naiwnych Owiec.
Przełknął przekleństwo, w nerwowości przecierając twarz, zmywając z niej tym samym impulsywne drgnięcia mięśni - usta krzywiły się, więc je zagryzał, ignorując pieczenie po uderzeniu. Zbyt łatwo przychodziło mu bagatelizowanie powoli obrastającego strupem obrażenia, więc gdy pękło, odetchnął tylko głośniej na granicy wytrzymałości.
Ocierając minimalną ilość puszczonej krwi wreszcie rozległo się charakterystyczne, metalowe trzaśnięcie. Dźwięk otwieranych bram do piekła - w to piekło wyszedł od razu, jakby tylko na to czekał, jakby go cieszyło, że opuści klaustrofobiczne pudełko, w którym sam pozwolił się przymknąć; ale raptownie zatrzymał się gwałtownością kogoś, kto wlazł w niewidzialną ścianę, w następstwie boleśnie się od niej odbijając. Cofnął stopę dla złapania równowagi, w reakcji na widok rozbryzgów krwi dłonie formułując w pięści. Od razu odszukał wśród zebranych Ejiri, a następnie Ye Liana - upewniając się, że dalej są w grze, kodując barwy rzucane przez niewielkie monitory.
Cztery (psiamać) wystrzały wyparł, zbyt pochłonięty wbijaniem sobie do stępiałego łba, że - być może - wpadł w pułapkę, którą dopiero co zlokalizował i wskazał pozostałym.
Shin.
Ten głos ściągnął spojrzenie z krwawej miazgi na twarz Heizo. Przez chwilę się wahał; sylwetka pozostała spięta, brwi zmarszczone, a wzrok ewidentnie nie krył nawet przypadkowego błysku zrozumienia - jednak zbliżył się niespiesznie do Hattoriego, sięgając dłonią do osłabionego ramienia.
- Źle się czujesz? - Ślepia krążyły po pobladłym obliczu i ściśniętych kącikach ust, skrywającymi wszystkie wyjaśnienia. - Twarz pasuje ci do koloru z obroży. - Nietrafnego żartu nawet nie starał się przykryć pod przeprosinami. Rozumiał, że nie wszyscy dobrze znosili widok makabry; sam był nabuzowany, ze ściśniętym żołądkiem, żądającym sam nie wiedział czego; głód szarpał za organy równie silnie co obrzydzenie na myśl o strzępkach tkanek rozrzuconych po podłodze. Nawet nie przyszło mu wpaść na to, że jeden z brutalnie splamionych fresków mógł do niedawna być kimś dla kogoś ważnym. - Zielony - doprecyzował mechanicznie, zsuwając palce z barku na plecy czarnowłosego. - Pomogę ci wrócić do celi, odpocznij tam. Wyglądasz, jakbyś to ty był trupem.
Już wypowiadając porównanie zogniskował uwagę na Ye Lianie; choć znajdowali się w dość sporej odległości, czekał dostatecznie długo, by mężczyzna również powiódł ku niemu wzrokiem. Wtedy, jakby dodając werwy Hattoriemu, poklepał go trzykrotnie pod obrożą; tuż pod karkiem, gdzie cały stres.
- Chodź - rzucił ostatecznie ku Heizo. - Przynieść ci coś do picia?

Poszedł zaraz za Yosu uprzednio łapiąc jakieś chrupki, które zaczął bestialsko wpieprzać prawdopodobnie zagłuszając nieco z daleka.
Dostali paskudną możliwość zamordowania kogo tylko chcieli, ale wiadomo że nie każdy chciał każdego. Yosu otwarcie prosto w twarz im powiedział że z chęcią by ich wyeliminował. Sam Shiba na pewno nie chciał eliminacji dwóch osób. Reszta była mu względnie obojętna. - Szczerze postawiłbym na strzał w X albo Y. - Dlaczego, powód był prosty. - Szansa na to że któryś z nich jest wilkiem to 1 do 7, ale nawet jeśli nie trafimy to szanse się zwiększą, a Wilk może stać się bardziej zuchwały. - Z resztą skąd wie czy właśnie z nim nie rozmawia. Po tym co zaprezentował na samym początku rzucając się na rudego. Westchnał.- Tak więc jestem za eliminacją... - A kogo, to już usłyszeli tylko oni.
Miał tylko nadzieję że nikt nie będzie nic pamiętać gdy się obudzą. Dla Eji tutejsze wydarzenia zdecydowanie nie były pozytywne. Praktycznie traumatyczne. Dla Jiro ze względu na jedzonko prawdopowodnie był to nieco dobry sen.